Ο εκλατινισμός των Ορθοδόξων της Καλαβρίας και της Σικελίας

Η Σικελία και η Καλαβρία αποικήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες μετά το 800 π.Χ. Ιδρύθηκαν πολλές πόλεις όπου άκμασε για αιώνες ο Ελληνικός πολιτισμός. Οι Συρακούσες, η Κατάνη, η Νάξος, το Ταυρομένιο, η Μεσσήνη, η Ιμέρα, η Σελεινούντα, ο Άκραγας, ο Τάραντας, το Ρήγιο και πολλές μικρότερες πόλεις ιδρύθηκαν από Έλληνες αποίκους. Η περιοχή ονομάστηκε Μεγάλη Ελλάδα, τόσο για τον ελληνικό πληθυσμό της όσο και για το λαμπρό ελληνικό πολιτισμό της.

του Χρίστου Δημητριάδη, οικονομολόγου

Η περιοχή αυτή δέχθηκε τον ευαγγελικό λόγο από το δεύτερο μισό του πρώτου αιώνα και στα χρόνια των διωγμών ανέδειξε μεγάλους μάρτυρες όπως ο ιερομάρτυς επίσκοπος Ταυρομενίου Παγκράτιος και οι μάρτυρες Αγάθη και Λουκία. Ο Άγιος Παγκράτιος διδάχθηκε την πίστη στο Χριστό από τον Απόστολο Πέτρο και χειροτονήθηκε από τον ίδιο επίσκοπος Ταυρομενίου και μαρτύρησε δια λιθοβολισμού και μαχαίρας από τους αιρετικούς Μοντανιστές. Ο Άγιος Μαρκιανός στάλθηκε από την Αντιόχεια, από τον Απόστολο Πέτρο ως επίσκοπος Συρακουσών. Από το Παλέρμο κατάγεται ο Άγιος Αγάθων, πάπας Ρώμης, ο οποίος πρωτοστάτησε στην καταδίκη του Μονοφυσιτισμού στην Στ’ Οικουμενική Σύνοδο. Μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας του 8ου αιώνα ήταν ο επίσκοπος Κατάνης Λέων.

Τα στρατεύματα του Ιουστινιανού απελευθέρωσαν τη Μεγάλη Ελλάδα από την κατοχή των βαρβάρων γερμανικών φύλων που εισέβαλαν και διέλυσαν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ιδρύθηκε η επαρχία/ “θέμα” της Κάτω Ιταλίας. Τον 7ο και 8ο αιώνα εξαιτίας των αιρέσεων και της εξάπλωσης του Ισλάμ και κυρίως της εικονομαχίας εγκαταστάθηκαν την Κάτω Ιταλία σε διάστημα 120 ετών 50.000 μοναχοί. Όταν οι λεγόμενοι “ανατολικοί” υιοθετούσαν το Μονοφυσιτισμό και την Εικονομαχία οι χριστιανοί της Ιταλίας ήσαν πιστοί στην Ορθοδοξία.

Οι χριστιανοί πληθυσμοί υποδέχονταν το στρατηγό Βελισσάριο ως ελευθερωτή και “αυτώ προσεχώρουν”, γιατί ανήκαν στο ίδιο Γένος. Δείγματα της βυζαντινής ορθόδοξης τέχνης από την εποχή αυτή είναι τα εξαιρετικά ψηφιδωτά τα οποία στολίζουν τους ναούς της Ραβένας όπως του Αγίου Απολλιναρίου, του Αγίου Βιταλίου, του Μαυσωλείου της Γκάλα Πλαστίνα αλλά και της βασιλικής του Αγίου Απολλιναρίου του νέου κ.ο.κ.

Μετά το 800 μ.Χ. ιδρύθηκαν οι Αρχιεπισκοπές Συρακουσών για το ποίμνιο της Σικελίας και του Ρηγίου Καλαβρίας για το νότιο άκρο της Ιταλίας. Η Καλαβρία του δεκάτου αιώνα ονομάστηκε “νέα Θηβαΐς” αφού λειτουργούσαν 265 μοναστήρια. Αναδείχθηκαν μεγάλες οσιακές μορφές όπως ο Όσιος Ηλίας ο Σικελιώτης, ο Όσιος Φιλάρετος, ο Όσιος Νείλος και ο Όσιος Ιωάννης ο Θεριστής.

Η Ορθοδοξία άνθισε χωρίς προβλήματα στον ελληνικό αυτό χώρο μέχρι τον 11ο αιώνα, οπότε η δυτική χριστιανοσύνη ακολούθησε το δρόμο της εωσφορικής αίρεσης του Παπισμού. ΟΙ περιοχές αυτές υπέφεραν αρχικά από τις λεηλασίες των Σαρακηνών, οι οποίοι κατέστρεψαν πολλά μοναστήρια και στη συνέχεια από τις επιδρομές των Νορμανδών από τον 11ον – 13ον αιώνα και τη συνεχή κατοχή από Φράγκους ηγεμόνες, όπως η φραγκική οικογένεια των Ανζού, που κυβέρνησε μέχρι το 1282 τη Σικελία. Στη συνέχεια μετά την καταστροφή, το 1282 στο Παλέρμο, των Φράγκων σταυροφόρων που εκστράτευαν για να αλώσουν για δεύτερη φορά την Κωνσταντινούπολη, η Σικελία κυβερνήθηκε από το βασίλειο της Καταλωνίας.

Ο Πάπας με τη βοήθεια των Φράγκων κατακτητών που κυβερνούσαν τις περιοχές αυτές πίεσε αφόρητα τους ορθοδόξους κατοίκους και τους επέβαλε να ακολουθήσουν τις αιρετικές δοξασίες του. Μετά την αποκοπή της περιοχής αυτής από την Ανατολή λόγω της κατάκτησης από τους Τούρκους της Κωνσταντινούπολης και κυρίως της Ελλάδας που γειτνίαζε με την Καλαβρία και τη Σικελία οι ορθόδοξοι υπέκυψαν με τη βία στην εωσφορική εξουσία του Πάπα. Οι ομολογητές της πίστης αναγκάζονταν να καταφύγουν στην ορθόδοξη Ανατολή.

Οι επίσκοποι από την Σικελία και την Καλαβρία έμειναν ακλόνητοι στην ορθόδοξη πίστη στην περίοδο μετά το Σχίσμα και μετείχαν στις Συνόδους που καλούσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Οι Λατίνοι άρχισαν την καταπίεση και τους διωγμούς και πολλοί ορθόδοξοι κατέφυγαν στο Βυζάντιο, όπως ο Άγιος Νικηφόρος ο Μονάζων που υπήρξε φιλοκαλικός διδάσκαλος του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά και ο Άγιος Βαρθολομαίος από τη Σύμερη, αναμορφωτής της Μονής του Αγίου Βασιλείου στον αρσανά του Χιλανδαρίου στο Άγιον Όρος.

Ο πόλεμος του Πάπα άρχισε με τη Σύνοδο του Μέλφι (1059). Οι Νορμανδοί έδωσαν όρκο πίστης στον Πάπα και υποσχέθηκαν να υποτάξουν την Μεγάλη Ελλάδα. Υπέταξαν πολιτικά την Καλαβρία και τη Σικελία και το 1071 τοποθέτησαν στη Σικελία Φράγκους επισκόπους, αλλά στην Καλαβρία υπήρξε αντίδραση. Ο εκλατινισμός ήταν βίαιος, γιατί η αντίσταση των Ορθοδόξων ήταν σθεναρή. Το 1089 αντικατέστησαν τον Αρχιεπίσκοπο Ρηγίου Βασίλειο. Σε επιστολή του ο Αρχιεπίσκοπος διασώζει τη βία των κατακτητών και της Ρώμης. Δύο μεγάλοι ομολογητές ήσαν ο Όσιος Λουκάς (†1114) και ο Όσιος Βαρθολομαίος (†1131) που διασώθηκαν θαυματουργικά από τις φλόγες που τους έριξαν οι Φραγκολατίνοι. Στον Ιέρακα ο αποστάτης πρώην αγιορείτης Αθανάσιος Χαλκεόπουλος αντικατέστησε το 1480 το ορθόδοξο τυπικό με το λατινικό και στη Βούα το 1572 ο Αρμενοκύπριος Ιούλιος Σταυριανός. Το 1579 ο Πάπας ίδρυσε Ουνιτική επισκοπή για τους Ορθοδόξους Αλβανόφωνους της Σικελίας στο Παλέρμο.

Το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι που κάθε του βιαιότητα τύγχανε των ευλογιών του Πάπα, ολοκλήρωσε το διωγμό με την προσπάθεια αφελληνισμού των τελευταίων ελληνοφώνων χωριών της Καλαβρίας. Οι κυβερνήσεις της Ρώμης δεν ανέπτυξαν οικονομικά τις περιοχές της Καλαβρίας και της Σικελίας και εκατομμύρια κάτοικοι της αρχαίας Μεγάλης Ελλάδας και της τελευταίας ορθόδοξης παρουσίας στην περιοχή μετανάστευσαν τον εικοστό αιώνα στην Αργεντινή, στις ΗΠΑ και στην Αυστραλία.

Το 1994 αρχίζει μια νέα εποχή όταν οι Αγιορείτες μοναχοί π. Κοσμάς και π. Γεννάδιος από τη μονή της Μεγίστης Λαύρας εγκαταστάθηκαν στη μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεριστή στο Μπιβόντζι της Καλαβρίας. Το καθολικό ήταν χωρίς στέγη και πάτωμα και σε αυτό ζούσαν όρνιθες και αίγες. Με την αποδημία του π. Κοσμά σήμερα στη μονή εγκαταβιούν Ρουμάνοι ορθόδοξοι μοναχοί. Έχουν ακόμη επαναλειτουργήσει οι ιερές μονές του Αγίου Ηλία στο σπήλαιο του Μελικουκά, των Αγίων Ηλία και Φιλαρέτου στη Σεμινάρα της Καλαβρίας και του Ευαγγελισμού στο Μαντανίτσι της Σικελίας. Στο Ρήγιο ανηγέρθη ναός του Αποστόλου Παύλου με τη συνδρομή της μονής του Παρακλήτου στον Ωρωπό.

Τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια υπήρξε έντονο ενδιαφέρον στην Καλαβρία για να γνωρίσουν τις πολιτιστικές ρίζες τους και το αρχικό ενδιαφέρον ήταν για την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό. Αναζητώντας τις ρίζες άρχισε το ενδιαφέρον και για την αναζήτηση της Ορθοδοξίας. Στο Παλέρμο ανεγείρεται, με τη συνδρομή Κυπρίων, ναός του Αποστόλου Ανδρέα και γίνεται προσπάθεια για τη σύσταση ενοριών και την ίδρυση ορθόδοξης μονής.

Οι κάτοικοι της Σικελίας και της Καλαβρίας είναι περήφανοι για την ελληνική καταγωγή τους, αλλά κυρίως είναι περήφανοι γιατί είναι απόγονοι των τελευταίων με τη βία και το δόλο εκλατινισθέντων ορθοδόξων της Ιταλίας και με τις πρεσβείες των αγίων επισκόπων Λέοντος, Αγάθωνος και Παγκρατίου, τνω μαρτύρων Αγάθης και Λουκίας και των αγίων Ηλία του νέου του Σπηλεώτη, Φιλαρέτου και κηπουρού, Νικοδήμου της Μάμμολα, Ιωάννη του Θεριστή, Λουκά της Ντεμένα, Νείλου του Ροσσάνο, Φαντίνου του παλιού και νέου, του αγίου Νικηφόρου του μυροβλύτη και μονάζοντος και του αγίου Λουκά του Μελικουκά που υπήρξαν ομολογητές της Ορθοδοξίας και των αναρίθμητων άλλων μαρτύρων που ανέδειξε η περιοχή αυτή να επανέλθουν στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Πηγή: περιοδικό “Ορθόδοξη Μαρτυρία” τεύχος 115, σελίδες 97-100
 ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Το αλίευσα ΕΔΩ

Ποιοί μπορεί να είναι φυσικοί σύμμαχοι μέχρι και στρατηγικοί εταίροι της Ελλάδας;

Έχουμε ακούσει πολλές μέσα στην σύγχρονη Ελληνική ιστορία, ότι η Ελλάδα είναι με τις ΗΠΑ, είναι με την Γαλλία, με την Ρωσία ή και με την Αγγλία. Για αυτό είχαμε μέχρι και το 1860 στην Ελλάδα, το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό κόμμα. Αυτά τα κόμματα ουσιαστικά ήταν σφαίρες επιρροής που ήθελαν το Ελλαδικό Κράτος, ως ένα στρατηγικό μοχλό πίεσης στην Οθωμανική αυτοκρατορία, και από την άλλη μια έξοδος στην Ανατολική Μεσόγειο, που τότε ήταν υπό Οθωμανικό έλεγχο. Ενώ να θυμηθούμε ότι η Διώρυγα του Σουέζ έγινε το 1869.

του Αντώνη Ζάρκου Τσιαγγάλη,

Σήμερα το 2025 με όλες τις εξελίξεις ποιες χώρες και γιατί μπορεί να είναι φυσικοί σύμμαχοι μέχρι και στρατηγοί εταίροι της Ελλάδας. Αρχικά να βγάλουμε τον ελέφαντα από το δωμάτιο, δηλαδή δεν μπορεί να είμαστε ούτε σύμμαχοι με την Κίνα και την Ρωσία, καθώς είναι η κατεξοχήν ανταγωνιστές μέχρι και εχθροί της Δύσης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οφείλουμε να είμαστε ορκισμένοι εχθροί των δύο υπερδυνάμεων, αλλά να έχουμε διπλωματικές σχέσεις για τα Ελληνικά συμφέροντα. Με την Κίνα για το εμπόριο και με την Ρωσία για την φτηνή ενέργεια, ενώ και οι δύο χώρες μπορούν να έχουν ένα σημαντικό ποσοστό στον τουρισμό της Ελλάδας. Από την άλλη δεν είναι τυχαίο, ότι η Ελλάδα μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, έγινε εντελώς ξεκάθαρα μέρος της Δυτικής Αρχιτεκτονικής Ασφαλείας και το σύνορο της Δύσης στην περιοχή, μαζί με την Τουρκία και το νεοσύστατο τότε Κράτος του Ισραήλ.

Σημαντικό επίσης είναι ότι δεν μπορούμε να έχουμε συμμάχους ή να είμαστε υποτελείς ή ακόμα και να είμαστε εχθροί με την Βρετανία, τις ΗΠΑ και την Γαλλία. Αυτό δεν γίνεται καθώς και οι τρείς χώρες έχουν το μεγαλύτερο μέρος της επίδρασης τους στην Ελλάδα, με πρώτες τις ΗΠΑ από το 1960. Είναι καλό να έχουμε σχέσεις, οι οποίες όμως θα βασίζονται περισσότερο στα Ελληνικά συμφέροντα, παρά στα δικά τους. Και αυτό γιατί αυτές οι δυνάμεις, όπως και άλλες ηγεμονικές δυνάμεις (Ρωσία και Κίνα), έβαλαν τα συμφέροντα τους απέναντι σε αυτά της Ελλάδας σε κρίσιμες περιόδους. Αυτό φάνηκε τόσο στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853 – 1856), στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897, στην Μικρασιατική Εκστρατεία (1919 – 1922), στον Ελληνικό Εμφύλιο (1944 – 1949) και στην Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο (1974).

Προφανώς έγιναν και σοβαρά λάθη από την Ελληνική ηγεσία τότε, που κυρίως είχαν να κάνουν με τον διχασμό στην εκάστοτε εποχή. Η κόντρα Δυτικών με το Ελληνικό στοιχείο, έχει μακρά ιστορία και ξεκινάει από τον Καρλομάγνο και κορυφώνεται στην Δ Σταυροφορία με την Πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης του 1204μ.Χ. Από την άλλη τόσο για την Ρωσία όσο και για την Κίνα έχουμε σημασία στο ότι είμαστε μια σημαντική πύλη προς την Ευρώπη και ένα στρατηγικότατο σημείο στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο λόγος που η Ελλάδα είναι από τα πιο στρατηγικά σημεία του κόσμου, και μήλον της Έριδος για τις μεγάλες δυνάμεις, είναι καθαρά η γεωγραφική της θέση.

Παρακάτω θα δούμε τα 7 Κράτη και ένα σημαντικό πληθυσμιακό στοιχείο που δεν έχει ακόμα, κράτος, όπου η Ελλάδα μπορεί να είναι σύμμαχος μέχρι και στρατηγικός εταίρος. Και προφανώς να κερδίζουν και τα Ελληνικά συμφέροντα όχι μόνο τα συμφέροντα άλλων.

Σερβία

Ακούμε σήμερα για την Ελληνοσεβρική φιλία και τις διαχρονικά φιλικές σχέσεις Ελλήνων και Σέρβων. Διαχρονικά υπήρξαν και περιπτώσεις ανταγωνισμού και σύγκρουσης, όπως με τον Σέρβο Στέφανο Ντούσαν το 1370μ.Χ. στα τέλη του Βυζαντίου, και με τον Τίτο στην Γιουγκοσλαβία στον Ψυχρό Πόλεμο. Αυτές οι κρίσεις υπήρξαν εξαιτίας του ανταγωνισμού για την επιρροή στα Βαλκάνια και το Μακεδονικό ζήτημα. Σήμερα η Ελλάδα με την Σερβία έχουν καλές σχέσεις και μπορούν να είναι σταθεροί και φυσικοί σύμμαχοι. Πέρα από την κοινή Ορθόδοξη πίστη, το εμπόριο και τον τουρισμό, η Σερβία μπορεί να αποτελέσει πίεση τόσο στα Σκόπια όσο και στην Αλβανία. Ο λόγος είναι ότι το Κράτος των Σκοπίων και της Αλβανίας έχουν πλέον σημαντική Τουρκική επιρροή, κάτι που εξηγείται με την ανάπτυξη του εθνικισμού μέχρι και σοβινισμού σε αυτά τα Κράτη. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο αφήγημα της Μεγάλης Αλβανίας και στο γεγονός ότι υπάρχουν Σκοπιανοί που θεωρούν την Θεσσαλονίκη ως κληρονομιά μέχρι και προέκταση τους. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτά είναι στην σφαίρα της φαντασίας σε κάποιους ακραίους κύκλους, αλλά δυστυχώς είναι μέσα στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και σε δημόσιες κρατικές δομές. Όπου αυτό δείχνει μια αδιαφορία των δύο κρατών, δεδομένου ότι μέσω της Ελλάδας, τα Σκόπια και η Αλβανία είναι στο ΝΑΤΟ και είναι να μπούνε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενώ ο εναέριος χώρος της Αλβανίας και των Σκοπίων, στην ουσία προστατεύεται από την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία.

Επιπρόσθετα η μέσω της Σερβίας η Ελλάδα θα μπορούσε να ξανά κάνει προσέγγιση με την Ρωσία, για επαναφορά των διπλωματικών σχέσεων και σε αντάλλαγμα η Ελλάδα μπορεί να βοηθήσει την Σερβία στην πορεία της προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Να τονίσουμε εδώ ότι η Σερβία και η Ελλάδα, είναι μέσα στον Νέο Εμπορικό Δρόμο του Μεταξιού της Κίνας. Έτσι το εμπόριο της Κίνας με την Ελλάδα και την Σερβία θα μπορούσε να αυξηθεί με μια κοινή πρωτοβουλία των Ελλήνων και των Σέρβων. Συμπερασματικά η Σερβία όπως και η Ελλάδα, δεν θέλουν μια Νέο Οθωμανική Τουρκία, ούτε μια Μεγάλη Αλβανία ή Σκόπια με μια έξοδο στην θάλασσα.

Αρμενία

Διαχρονικά οι σχέσεις Ελλάδας και Αρμενίας είναι φιλικές. Ξεκίνησαν από τον Μιθριδάτη Στ του Πόντου που συμμάχησε τον 1^ο αιώνα π.Χ. με τον τότε Αρμένιο Βασιλιά Τιγράνη τον Μέγα, όπου μάλιστα τότε η Αρμενία ήταν αυτοκρατορία. Η συμμαχία αυτή, ήταν ενάντια στους Ρωμαίους και στην Περσική Δυναστεία της Πάρθιας. Τελικά στο τέλος οι Ρωμαίοι κυριάρχησαν. Στην συνέχεια τόσο οι Έλληνες όσο και οι Αρμένιοι ήταν από τους πρώτους που ξεκίνησαν να ασπάζονται τον Χριστιανισμό. Από το 350μ.Χ. μέχρι και το 620μ.Χ. η περιοχή της Αρμενίας αποτέλεσε μήλον της έριδος μεταξύ της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και της Περσικής αυτοκρατορίας των Σασσανιδών. Ενώ στην συνέχεια οι Άραβες κατέλαβαν την Αρμενία, μέχρι οι Βυζαντινοί να ξανά έχουν ερείσματα εκεί. Στο πέρασμα των αιώνων επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι Έλληνες και οι Αρμένιοι είχαν σημαντικές οικονομικές δραστηριότητας στην Τουρκοκρατία. Στα τέλη του 19^ου αιώνα μέχρι και το 1922 οι Τούρκοι έκαναν Γενοκτονία στους Έλληνες και στους Αρμένιους. Εκ τότε οι σχέσεις Ελλήνων και Αρμενίων ήταν ακόμα πιο κοντά, όπου μέχρι και σήμερα ζητάνε διεθνή αναγνώριση και καταδίκη για αυτά τα εγκλήματα που έγιναν τότε. Ενώ μέχρι και σήμερα το Τουρκικό Κράτος αρνείται τις κατηγορίες.

Σήμερα η Αρμενία είναι σε μια δύσκολη θέση καθώς έχει εχθρό το Αζερμπαϊτζάν, η κυβέρνηση έκανε μια φιλοδυτική στροφή που αυτό οδήγησε σε μια μη φιλική στάση της Ρωσίας. Όμως οι σχέσεις Αρμενίας και Ελλάδας θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν παράγοντα απέναντι στο Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία. Λόγο του Χριστιανισμού, των πολιτιστικών σχέσεων, του κοινού αντιπάλου αλλά και της προσέγγισης Αρμενίας με την Ινδία, Ελλάδα και Αρμενία μπορούν να έχουν συμμαχία. Άλλωστε είναι σημαντικό να έχουμε στρατηγικούς εταίρους στην πλάτη της Τουρκίας.

Ινδία

Με επίσκεψη του Ινδού πρωθυπουργού Μόντι σε Ελλάδα και Κύπρο και την πολεμική ένταση Ινδίας Πακιστάν, είναι μια μοναδική ευκαιρία για μια συμμαχία Ελλάδας – Ινδίας. Ο νέος εμπορικός δρόμος από την Ινδία, προς το Ισραήλ και στην Ελλάδα, γίνεται με τις ευλογίες των ΗΠΑ και του Ισραήλ, και είναι η απάντηση στον Νέο Κινεζικό Εμπορικό Δρόμο του Μεταξιού. Ενώ η Ινδία πιθανότατα θα γίνει στο μέλλον η 4 η Ηγεμονική Δύναμη, μετά τις ΗΠΑ, την Ρωσία και την Κίνα. Η Ινδία έχει πολύ στενές σχέσεις με την Ρωσία, έχει επιφυλακτικές και δύσκολες σχέσεις με την Κίνα, ενώ έχει φιλικές σχέσεις με την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ, την Γαλλία και το Ισραήλ. Από την άλλη η Ινδία έχει εχθρικές σχέσεις με το Πακιστάν και την Τουρκία. Όλα τα παραπάνω δίνουν στην Ελλάδα ένα πολύ ευνοϊκό πλαίσιο από κάθε άποψη να έχει την Ινδία σύμμαχο.

Το εμπόριο, η τεχνολογική και στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας Ινδίας, μπορεί να αποτελέσει έναν παράγοντα απέναντι στην Νέο Οθωμανική φιλοδοξία της Τουρκίας. Είναι πολύ ωφέλιμο να γίνει μια Σύνοδος Κορυφής με Ελλάδα, Ινδία, Ισραήλ και Κύπρος. Έτσι θα μπορούσε να γίνει μια σύσφιξη όλων των χωρών με κοινό συμφέρον, το εμπόριο, την ασφάλεια, την καταπολέμηση της Ισλαμιστικής τρομοκρατίας και την σταθερότητα. Αυτή η συνεργασία θα μείνε την επιρροή της Τουρκίας και του Πακιστάν στην Μέση Ανατολή. Τέλος η Ελλάδα μέσω της Ινδίας, όπως και της Σερβίας, θα μπορούσε να ξανά προσεγγίσει την Ρωσία για ενεργειακά ζητήματα και να υπάρχουν τυπικές διπλωματικές σχέσεις.

Ισραήλ

Το Ισραήλ είναι ένα κράτος που έχει συμμάχους, που είναι συνεργάτες και όχι βαθύτερες συμμαχίες. Έχει μια δυναμική εξωτερική πολιτική, που είναι του προληπτικού πλήγματος, πρώτα χτυπάει και μετά ρωτάει. Οι ΗΠΑ είναι ο στενότερος σύμμαχος του Ισραήλ, και το Ισραήλ έχει στενές σχέσεις με την Κύπρο και την Ελλάδα. Οπότε η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι σύμμαχος του Ισραήλ, με κοινό συμφέρον ενάντια στις Τουρκικές φιλοδοξίες και την Ισλαμιστική τρομοκρατία. Έτσι Ελλάδα, Κύπρος και Ισραήλ, είναι ένα φράγμα απέναντι στην Τουρκία, που επιθυμεί να γίνει η ισχυρότερη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο. Τέλος είναι καλή η στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ, σε θέματα αεράμυνας και τεχνολογίας. Ωστόσο δεν γίνεται η Ελλάδα να στείλει στρατό το Ισραήλ ή το Ισραήλ να έστελνε στρατό στην Ελλάδα.

Αίγυπτος

Διαχρονικά οι Έλληνες και οι Αιγύπτιοι είχαν φιλικές μέχρι και ανταγωνιστικές και δύσκολες σχέσεις. Στην Αρχαιότητα Έλληνες και Αιγύπτιοι ήταν απέναντι στους Πέρσες και στους Ρωμαίους. Με την εξάπλωση του Ισλάμ και των Αράβων, οι Αιγύπτιοι Αραβοποιήθηκαν και έγιναν ανταγωνιστική μέχρι και εχθροί των Ελληνορωμαίων Βυζαντινών για τουλάχιστον 350 χρόνια. Λίγο αργότερα στην Γ Σταυροφορία, οι σχέσεις Βυζαντινών και Αιγυπτίων εξομαλύνθηκαν τότε με τον ισχυρό Σουλτάνο της Αιγύπτου και της Συρίας, Σαλαντίν να έχει καλές σχέσεις με την Δυναστεία των Κομνηνών. Το 1821 στην Επανάσταση Έλληνες και Αιγύπτιοι πολέμησαν ξανά μετά από αιώνες, με το Ιμπραήμ Πασά αφενός να απειλεί σοβαρά την Επανάσταση, αφετέρου να μην μπορεί να την εξαλείψει λόγο της πεισματικής Ελληνικής αντίστασης.

Σήμερα υπάρχουν διπλωματικές, οικονομικές, τουριστικές και στρατηγικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου. Έχει οριοθετηθεί από το 2021 η ΑΟΖ Ελλάδας και Αιγύπτου, ενώ τόσο η Ελλάδα όσο και η Αίγυπτος δεν θέλουν μια πανίσχυρη Νέο Οθωμανική Τουρκία. Δεν επιθυμούν μια Τουρκία, που θα γίνει η Ηγέτιδα Δύναμη του Μουσουλμανικού Κόσμου. Ωστόσο πρέπει να λυθούν τα ζητήματα σχετικά με την Μονή του Σινά και τους Χριστιανούς στην Αίγυπτο ενώ η Αίγυπτος θα μπορούσε να αποτελέσει μοχλό πίεσης στην Λιβύη, η οποία Λιβύη είναι χωρισμένη σε Δυτική και Ανατολική, ενώ τώρα είναι μέχρι στιγμής στην αγκαλιά της Τουρκίας.

Βουλγαρία

Διαχρονικά οι σχέσεις Ελλήνων και Βουλγάρων ήταν δύσκολες, ανταγωνιστικές, τυπικές μέχρι και ιδιαίτερα εχθρικές. Τόσο στο Βυζάντιο όσο και στον Β Βαλκανικό Πόλεμο και στους Δύο Παγκοσμίους Πολέμους, η Ελλάδα ήταν σε σύγκρουση με την Βουλγαρία. Με τον Ψυχρό Πόλεμο οι σχέσεις των δύο χωρών βελτιώθηκαν αρκετά και από την δεκαετία του 1990 ήταν μέχρι και φιλικές. Σήμερα Ελλάδα και Βουλγαρία, μοιράζονται πολιτιστικούς και θρησκευτικούς δεσμούς ενώ είναι και οι δύο στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Υπάρχει μια στενή οικονομική συνεργασία και η Βουλγαρία είναι κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών και της παρατυπίας των Σκοπιανών. Μιας και η Βουλγαρία θεωρεί τους Σκοπιανούς εν πολλοίς Βούλγαρους. Ενώ η Βουλγαρία δεν επιθυμεί μια Μεγάλη Αλβανία, ούτε αναγνωρίζει την Μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη ως Τουρκική. Οπότε και οι Βούλγαροι δεν θέλουν μια ισχυρή Νέο Οθωμανική Τουρκία.

Αιθιοπία

Η Ελλάδα έχει απλές διπλωματικές σχέσεις με την Αιθιοπία, είναι ευκαιρία όμως να γίνει στρατηγικός εταίρος. Μέσω του Χριστιανισμού, που είναι η πλειοψηφία στην Αιθιοπία, αλλά και να γίνει ένα εμπόριο μεταξύ των δύο χωρών. Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει διαμεσολαβητής στο να εξομαλυνθούν οι σχέσεις Αιγύπτου και Αιθιοπίας, που έχουν ένταση με αφορμή ένα φράγμα της Αιθιοπίας στον ποταμό Νείλο. Ενώ θα μπορούσε να αξιοποιήσει την Αιθιοπία ως αντίβαρο στην Σομαλία, όπου η Σομαλία είναι εδώ και χρόνια το μακρύ χέρι της Τουρκίας στην Ανατολική Αφρική. Παρόλου που η Αιθιοπία και η Σομαλία, ήρθαν διπλωματικά κοντά, μέσω της Τουρκίας, δεν έχουν σταματήσει οι εντάσεις. Η Ελλάδα θα μπορούσε να βοηθήσει την Αιθιοπία, μέσω μιας συνεργασίας με την Ινδία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να υπάρξει καλύτερη εκπαίδευση και οικονομία στην Αιθιοπία. Σε αντάλλαγμα η Αιθιοπία θα κρατούσε την εχθρική της στάση στην Σομαλία, η οποία εξακολουθεί να θέλει ορισμένα εδάφη της Νότιας Ανατολικής Αιθιοπίας.

Κούρδοι

Το ζήτημα της ανεξαρτησίας του Κουρδιστάν είναι διαχρονικό και ιδιαίτερο. Σήμερα οι Κούρδοι είναι από 40.000.000 με 50.000.000 στην Μέση Ανατολή. Οι Κούρδοι στην Τουρκία είναι 20.000.000, στο Ιράν 10.000.000, στο Ιράκ 7.500.000 και στην Συρία 3.000.000. Υπάρχουν δύο κρατικού τύπου οντότητες, η μια είναι η Δημοκρατική Αυτόνομη Δημοκρατία της Βόρειας Συρίας και η άλλη είναι η Περιφέρεια του Κουρδιστάν στο Βόρειο Ιράκ. Και οι δύο περιοχές είναι αναγνωρισμένες de facto αλλά όχι νομικά διεθνώς ως ξεχωριστές κρατικές οντότητες. Οι σχέσεις της Ελλάδας με τις δύο Κουρδικές Οντότητες είναι φιλικές, και περισσότερο με την Περιφέρεια του Κουρδιστάν στο Βόρειο Ιράκ. Η Ελληνική Εξωτερική πολιτική, έχει υποστηρίξει νομικά και διπλωματικά τα δημοψηφίσματα των Κούρδων, και είναι υπέρ της αυτοδιάθεσης, για ένα μελλοντικό Κουρδικό Κράτος. Το ζήτημα του Μεγάλου Κουρδιστάν, είναι εδώ και δεκαετίες στο μυαλό των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Αν ποτέ γινόταν αυτό, όλη η Νότιο Ανατολική Τουρκία, η Βόρεια και Ανατολική Συρία, το Βόρειο Ιράκ και το Βόρειο Δυτικό Ιράν, θα ήταν μέρος ενός τέτοιου Κουρδικού Κράτους.

Οπότε είναι καλό να γίνουν εμπορικές, διπλωματικές επαφές μέχρι και στρατιωτική συνεργασία με τους Κούρδους, για να πιεστεί η Τουρκία. Ενώ αφού οι ΗΠΑ και το Ισραήλ βλέπουν τους Κούρδους ως σύμμαχο και σημαντικό πληθυσμιακό στοιχείο, αυτό δίνει λευκή επιταγή στην Ελλάδα για να αναμιχθεί στο Κουρδικό. Όπου να σημειωθεί ότι το Κουρδικό ζήτημα, είναι το πιο αγχωτικό σημαντικό για την Τουρκία, από οτιδήποτε άλλο. Οι Κούρδοι όχι απλά δεν θέλουν μια Νέα Οθωμανική Τουρκία, αλλά είναι πολλές φορές εμπόδιο σε φιλοτουρκικές και τζιχαντιστικές ομάδες στο Ιράκ και στην Συρία. Όπου αυτό χαλάει τα Τουρκικά σχέδια. Να σημειωθεί ότι η νέα στάση του Οτσαλάν, σχετικά με το PKK και τους Κούρδους της Τουρκίας, δεν έχει γίνει αποδεκτή από τους υπόλοιπους Κούρδους εκτός Τουρκίας.

Βασικό Συμπέρασμα

Σε μια εποχή γεωπολιτικής αστάθειας, η Ελλάδα με την σημαντική γεωγραφική της θέση και τις δυνατότητες που έχει, μπορεί να χαράξει μια ρεαλιστική εξωτερική πολιτική. Όπου μάλιστα σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις που αναφέραμε, μπορεί να το κάνει με την έγκριση των ΗΠΑ και του Ισραήλ, όπου αυτό δεν θα φέρει σε σύγκρουση ζωτικά συμφέροντα των δυνάμεων που την επηρεάζουν. Και φυσικά αν ποτέ συμβούν όλα αυτά, τότε αντί να μας περικυκλώσει η Τουρκία, όπως προσπαθεί να κάνει, θα έχουμε εμείς περικυκλώσει γεωπολιτικά την Τουρκία, και θα έχουμε δημιουργήσει και σοβαρά προβλήματα στους συμμάχους της (Πακιστάν, Σομαλία κ.α.).

Βιβλιογραφία

1) Ελλάδα – Τουρκία – Θεωρία και Στρατηγική Αποτροπής, Διονύσιος Τσιριγώτης, Εκδόσεις Ποιότητα (2021)

2) Η Τουρκία του Ερντογάν, Νέο Οθωμανισμός, Ισλαμικός Ολοκληρωτισμός και Ελλάδα, Γιώργος Καραμπελιάς, Εναλλακτικές Εκδόσεις (2018)

3) Αιχμάλωτοι της Γεωγραφίας, Tim Marshall, Εκδόσεις Διόπτρα, (2019)

4) Τουρκία, Ελλάδα και Ευρώπη, Α. Τριανταφυλλίδης, Εκδόσεις Επίκεντρο (2023)

5) Νεότερη Ελληνική Ιστορία Α: Τούρκοι και Τουρκοκρατία, Σαράντος Καργάκος, Εκδόσεις Ψυχογιός (2021)

Το αλίευσα ΕΔΩ

Ο Έλληνας που νίκησε 105 αντιπάλους στην Αμερική, τον κυνηγούσαν οι Γερμανοί και έγινε θρύλος

Το όνομα Χάρης Καρπόζηλος δεν λέει πολλά σε όσους γεννήθηκαν μετά τη δεκαετία του ’70. Κι όμως, κάποτε οι δρόμοι άδειαζαν για να τον δουν να παλεύει, οι ταινίες τον ανέφεραν σαν θρύλο, και στις αλάνες του Βύρωνα η λέξη «Κατς» είχε πρόσωπο. Το δικό του.

Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα το 1915 και έφτασε στην Ελλάδα ως προσφυγόπουλο, κουβαλώντας την καταγωγή, τον θυμό και την αντοχή του Πόντου. Ο παππούς του ήταν παλαιστής — αλλά αυτό τότε δεν σήμαινε χρήμα ή φήμη. Σήμαινε τιμή. Ο ίδιος ξεκίνησε ως ποδοσφαιριστής στον Ηρακλή Βύρωνα και έπειτα στον Απόλλωνα Αθηνών. Μέχρι που η αδικία ενός διαιτητή τον έκανε να αλλάξει για πάντα πορεία.

Όταν χτύπησε τον διαιτητή του αγώνα Απόλλων – Παναθηναϊκός, αποκλείστηκε για 3 χρόνια. Κι έτσι, αντί για μπάλα, έπιασε την πάλη. Δεν υπήρχαν τότε ομοσπονδίες, ούτε τηλεοράσεις. Υπήρχε μόνο πάθος και συνοικίες γεμάτες μάτια. Ξεκίνησε οργανώνοντας ο ίδιος αγώνες σε Καισαριανή, Ταύρο και Βύρωνα. Και λίγο αργότερα, σε πλατείες και προαύλια σχολείων όλης της υπαίθρου. Δεν περίμενε να τον ανακαλύψουν. Πήγε ο ίδιος και βρήκε τον κόσμο.

Στον πόλεμο του ’40, πήγε στο μέτωπο. Στην Κατοχή, οργάνωνε αγώνες πάλης όχι για να πληρωθεί, αλλά για να κρατήσει όρθιο το φρόνημα του κόσμου. Ήταν τέτοια η επίδρασή του, που οι Γερμανοί τον κυνήγησαν — και χρειάστηκε να καταφύγει στη Λήμνο για να γλιτώσει.

Όταν οι γονείς του πέθαναν και ο αδελφός του έφυγε από τη ζωή, μετακόμισε στα Άνω Ιλίσια. Δεν πτοήθηκε. Κατέκτησε το πανελλήνιο πρωτάθλημα στην ελευθέρα πάλη και, λίγο μετά, τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης. Όλα αυτά χωρίς χορηγούς, χωρίς διατροφολόγους, χωρίς τερέν.

Το 1954–1955 πήγε στην Αμερική και έκανε κάτι που μοιάζει απίστευτο: 105 συνεχόμενες νίκες, κατακτώντας τη χρυσή ζώνη στην επαγγελματική πάλη. Ήταν το όνομα που ζητούσαν τα στάδια από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Ντιτρόιτ. Κάθε του αγώνας γινόταν πανηγύρι. Κάθε του λέξη, πύρινος λόγος για την Ελλάδα.

Κι όταν γύρισε, δεν είχε γίνει ούτε πλούσιος ούτε διάσημος με τον τρόπο που θα γινόταν σήμερα. Αλλά έμεινε μνημείο προφορικής μνήμης. Τον ανέφεραν οι ταινίες του Βέγγου, της Βλαχοπούλου, οι σεναριογράφοι και οι γονείς στα παιδιά τους. Ήταν «ο Καρπόζηλος», χωρίς κανείς να χρειάζεται το μικρό του όνομα.

Πέθανε το 1971, στα 56 του. Δεν υπάρχουν φωτογραφίες του σε ψηλή ανάλυση, ούτε βίντεο, ούτε social media. Υπάρχουν όμως εκείνοι που τον θυμούνται να κάνει ανάποδο καράτε στην πλατεία, να σηκώνει δύο ανθρώπους μαζί για να αποδείξει πως ο καρπός και ο ζήλος του αξίζουν το όνομά του.

Συντάκτης: Γρηγόρης Κεντητός – sportime.gr

Το αλίευσα ΕΔΩ

Το πρώτο ελληνικό κράτος μετά την Άλωση… 1677!

 

Στο τελευταίο τέταρτο του 17ου αιώνα μια ακόμα επανάσταση κατά των Τούρκων ξέσπασε στην Ελλάδα, στην περιοχή της ορεινής Φωκίδας με ηγέτη τον αρματολό Κούρμα και την συνδρομή των Βενετών. 

Μαζί του συνέπρατταν ο επίσκοπος Σαλώνων Φιλόθεος με το σταυρό στο δεξί χέρι και το σπαθί στο αριστερό – όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κωνσταντίνος Σάθας. Ωστόσο οι Βενετοί εγκατέλειψαν για μια ακόμα φορά τους Έλληνες που δέχτηκαν τα φριχτά τουρκικά αντίποινα. Πολλοί Έλληνες που γλίτωσαν από το τουρκικό μαχαίρι στράφηκαν στη θάλασσα και στην πειρατεία.

Οι πλέον διάσημοι νέοι Έλληνες κουρσάροι ήταν οι αδερφοί Κάψη (“Τρομάρας”, Γιάννης και Νίκος) από, το Λιδωρίκι. Τα τρία αδέρφια έχοντας δύο μικρά πλοία στη διάθεση τους ξεκίνησαν από τον Μύτικα της Αιτωλοακαρνανίας και χτυπούσαν παντού, φτάνοντας ως τον Ελλήσποντο.

Ο Γιάννης Κάψης όμως ερωτεύτηκε μια κοπέλα στη Μήλο, την νυμφεύτηκε και εγκαταστάθηκε στο νησί. Στο μεταξύ ο αδερφός του καπετάν Τρομάρας αιχμαλωτίσθηκε από γαλλικό πολεμικό. Οι Γάλλοι τον παρέδωσαν στους Τούρκους που τον παλούκωσαν.

Μετά τον θάνατο του αδερφού του ο Κάψης ενώθηκε και πάλι με τον αδερφό του Νίκο και μαζί εκτέλεσαν νέες πειρατικές επιδρομές για να εκδικηθούν τους Τούρκους για τον φριχτό θάνατο του αδερφού τους. Οι Τούρκοι απελπισμένοι από τα τολμηρά πλήγματα του Κάψη εγκατέλειψαν τη προσπάθεια να τον συλλάβουν και αυτός, το 1677, αποβιβάστηκε στη Μήλο με τους άνδρες του και ίδρυσε δικό του, ελεύθερο ελληνικό κράτος.

Κατέλυσε την τουρκική κυριαρχία και χρίστηκε από τον Λατίνο επίσκοπο του νησιού – δεν υπήρχε Έλληνας επίσκοπος – «βασιλιάς της Μήλου». Ο Κάψης αναγνωρίστηκε από τους Έλληνες και τους Λατίνους κατοίκους του νησιού, αλλά και από τους Τούρκους που είχαν άλλες περιπλοκές.

Ο Κάψης οργάνωσε καλά το «κράτος» του. Για τρία χρόνια οι Τούρκοι δεν τον ενόχλησαν. Όταν όμως σημειώθηκαν εξεγέρσεις και στα άλλα νησιά εμπνεόμενες από τον Κάψη, αποφάσισαν να επέμβουν. Τρία τουρκικά πολεμικά κατέπλευσαν στη Μήλο. Ο επικεφαλής Τούρκος προσποιήθηκε φιλία και κάλεσε τον Κάψη στο πλοίο του για γεύμα.

Ο Κάψης έκανε το λάθος να τον πιστέψει. Μόλις ανέβηκε στο τουρκικό πλοίο αμέσως οι Τούρκοι των αλυσόδεσαν και τον έφεραν στην Πόλη. Εκεί τον βασάνισαν άγρια και το 1680 τον απαγχόνισαν. Έτσι άδοξα έπεσε το πρώτο, από κατάλυσης του Βυζαντίου, ανεξάρτητο ελληνικό κράτος… που δημιούργησε ένας Έλληνας κουρσάρος.

Το αλίευσα ΕΔΩ

Διαλύοντας την Τουρκική προπαγάνδα! Uzay Bulut, Ανδρέας Παναγόπουλος, Γιάννης Πουλτσίδης

-Μια δημοσιογράφος από την Τουρκία, κάνει τεστ DNA και μαθαίνει πως είναι ελληνίδα του Πόντου, αφιερώνοντας τη ζωή της στην αποδόμηση του τουρκικού ολοκληρωτισμού!

Διαλύει με επιχειρήματα και ιστορικά στοιχεία τον τουρκισμό, την ισλαμική προπαγάνδα και τον οθωμανικό ολοκληρωτισμό και επισημαίνει πως η Ελλάδα πρέπει να προστατεύσει όχι μόνο τον εσωτερικό ελληνισμό και τη θρησκεία της, αλλά και τους ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ Έλληνες σε Συρία, Τουρκία, Αρμενία και όλη την Ανατολή, που έπεσαν θύματα βίαιου προσηλυτισμού!

Το αλίευσα ΕΔΩ

ΚΥΠΡΟΣ 1974: ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΗΜΕΡΑ; Μόνο σε μένα το επέτρεψαν! Τεχνική Σχολή Αυγόρου!

Γωνιά της Γλώσσας 121 – Γεωργίου Ἰ. Βιλλιώτη:

 

Γεωργίου Ἰ. Βιλλιώτη

Ἄσπρος καὶ λευκός, ἔχουν τὴν ἴδια σημασία;

Ὁ ἄσπρος καὶ ὁ λευκὸς ἔχουν ἀκριβῶς τὴν ἴδια σημασία; Ἂς ξεκινήσουμε ἀντίστροφα: Μποροῦμε νὰ ποῦμε Ἄσπρος Πύργος, ἀντὶ Λευκός, ἄσπρο ποινικὸ μητρῶο, ἀντὶ γιὰ λευκό, ἄσπρη ἰσοπαλία, ἀντὶ γιὰ λευκή, ἄσπρη ψῆφος, ἀντὶ γιὰ λευκή, ψηφίζω ἄσπρο ἀντὶ λευκό, ἄσπρη σοκολάτα, ἄσπρη ἀρκούδα, ἄσπρα αἱμοσφαίρια, Ἄσπρη Βίβλος, Ἄσπρος Οἶκος, ἄσπρος γάμος, ἄσπρη ἀπεργία, ἄσπρος καπνός κ.ο.κ; Καὶ ἀντιστρόφως: λευκὸ πάτο, λευκὴ μέρα, κάνω τὸ λευκὸ μαῦρο; Δὲν μποροῦμε! Ἄρα δὲν ἔχουν ἀκριβῶς τὴν ἴδια σημασία καὶ δὲν ἐναλλάσσονται πάντα. Τὸ ἑλληνογενὲς λευκὸς τείνει νὰ ἔχῃ μιὰ σημασία περισσότερο μεταφορικὴ καί νὰ ὑποδηλώνῃ τὴν διαύγεια, τὴν καθαρότητα, τὴν ἠθικότητα, τὴν οὐδετερότητα, ἐνῷ τὸ λατινικὸ δάνειο ἄσπρος εἶναι  περισσότερο χρωματικὸς ὅρος.  (Ἀσημάκης Φλιάτουρας & Ζωὴ Γαβριηλίδου, Στοιχεῖα συγχρονικῆς καὶ διαχρονικῆς λεξικολογίας καὶ λεξικογραφίας, ἐκδ. Κάλιππος, Ἀθήνα, σελ. 152). 

 

Το αλίευσα ΕΔΩ

ΚΥΠΡΟΣ 1974: ΕΤΣΙ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ! Μέχρι που ήρθε η εντολή! Νίκος Αργυρόπουλος & Κώστας Δρόσος…

Ο Καποδίστριας έβαλε τα γυαλιά στους Βαυαρούς στο νομισματικό τομέα

 

Μπούνταλης Αθανάσιος

Οι πρόσφατες αναφορές στον “δικτάτορα” Ιωάννη Καποδίστρια και τον “υψηλό μισθό” του, έφεραν στο προσκήνιο το εξής παράδοξο: να έχει ανατεθεί ο εορτασμός των 200 χρόνων της Επανάστασης του ’21 σε “επιστήμονες”, η καριέρα των οποίων συνίσταται στην αποδόμηση ακριβώς της Επανάστασης αυτής. Σαν να είχε αναθέσει το σοβιετικό πολίτμπιρο τον εορτασμό της Επανάστασης του 1917 στον Μίλτον Φρίντμαν και την Άυν Ραντ!

Σε έναν καφέ που είχα πιει πριν τρία χρόνια με ένα από τα μέλη της Επιτροπής με είχε συμβουλέψει με απογοήτευση: «Κύριε Μπούνταλη καλά είστε στην Γαλλία. Μείνετε εκεί και μη κοιτάτε πίσω». Λες και η Ελλάδα είναι μια γάγγραινα που έπρεπε να ακρωτηριάσω. Πώς μπορείς να τιμήσεις κάτι που δεν αγαπάς; Πράγματι, στις μέχρι τώρα ανακοινώσεις της Επιτροπής δεν διαφαίνεται πουθενά η αγάπη.

Οι αποδομητές θα υποστηρίξουν ότι η ψυχρή απομυθοποίηση της επαναστατικής περιόδου είναι μια ορθολογική διαδικασία χρήσιμη για την άντληση μαθημάτων για το μέλλον. Όμως, δεν μας εξηγούν τι χρησιμότητα έχουν τα όποια μαθήματα αν η διαδικασία μας οδηγήσει στην συλλογική κατάθλιψη. Είναι σαν να σου ανακοινώνουν ότι ο πατέρας σου ήταν ένα κάθαρμα. Αν ήταν, έστω! Αν όμως δεν ήταν; Αν η μνήμη του φονεύεται με ψεύδη;

Επειδή λοιπόν πολλοί “ορθολογικοί” αποδομητές σκουπίζουν τα πόδια τους σε τάφους ηρώων, ας εφαρμόσουμε την μέθοδό τους στο υποκείμενο που τελευταίως αγάπησαν να μισούν, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ας τον αναλύσουμε ψυχρά. Στην πολιτική και διπλωματική του ιδιοφυΐα έχουν αναφερθεί άλλοι, που κατέχουν το αντικείμενο καλύτερα από μένα. Στην αυτοθυσία, την αφιλοκέρδεια και την ευλάβεια του, επίσης. Θα σχολιάσω το μνημειώδες έργο του στον στενό αλλά κρίσιμο τομέα της νομισματικής πολιτικής.

Ο ταχύτατος Καποδίστριας

Άμα τη αφίξει του τον Ιανουάριο 1828, ο Καποδίστριας εισήγαγε και υλοποίησε με ανεπανάληπτη ταχύτητα νέους θεσμούς, μεταξύ των οποίων Κρατική Τράπεζα και Νομισματοκοπείο. Δεν πρόκειται για σχήμα λόγου. Το ψήφισμα Περί Συστάσεως της Εθνικής Χρηματιστικής Τραπέζης εκδόθηκε στις 2/2/1828, σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες από την άφιξή του, ενώ αμέσως ξεκίνησε η έκδοση “μετοχών”, με πρώτο “μέτοχο” (ουσιαστικά δωρητή) τον ίδιο (για 1000 δίστηλα) και την ακολουθία του (για 1200 δίστηλα). Η πρότασή του για εθνικό νόμισμα κατετέθη στο Πανελλήνιον τον Απρίλιο 1828, τα μηχανήματα του νομισματοκοπείου έφτασαν τον Νοέμβριο και τα πρώτα δοκίμια κόπηκαν στα τέλη Ιουνίου 1829. Οι πρώτοι χάρτινοι Φοίνικες θα εκτυπώνονταν τον Ιούλιο του 1831.

Ως μέτρο σύγκρισης, η βαυαροκρατία χρειάστηκε τρία χρόνια μόνον για την ίδρυση του Βασιλικού Νομισματοκοπείου (1836), ενώ οι παλινωδίες που οδήγησαν στην ίδρυση της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος καθυστέρησαν εννέα χρόνια την έναρξη λειτουργίας της (πραγματοποιήθηκε στις 22/1/1842). Κι αυτό διότι δεν ιδρύθηκε ως αμιγώς κρατική τράπεζα, αλλά ως Προνομιούχος Ανώνυμη Εταιρεία, για το προνόμιο της οποίας έριζαν πολλές ιδιωτικές κοινοπραξίες.

Το Βασιλικό Νομισματοκοπείο υπολειτούργησε σε όλη την διάρκεια λειτουργίας του. Χαρτονομίσματα δεν εκτύπωσε ποτέ. Από το μεν νομισματοκοπείο του Καποδίστρια κόπηκαν νομίσματα συνολικής αξίας 813.492,55 φοινίκων (αξίας περίπου 135.582 διστήλων, ή 27.900 στερλινών). Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ν. Βασιλόπουλου (1983, 30, 33), κατά την εικοσαετία 1836-1857 κόπηκαν επί Όθωνος περί τα 1,9 εκατ. δραχμές σε χαλκονομίσματα, αξίας 66.700 στερλινών και σχεδόν καθόλου αργυρά ή χρυσά. Δηλαδή οι κοπές μιας ολόκληρης εικοσαετίας της βαυαροκρατίας είναι μόλις 140% της παραγωγής του καποδιστριακού νομισματοκοπείου στα τριάμισι μόλις χρόνια λειτουργίας του (μέχρι τον Δεκέμβριο 1833).

Μέχρι την εποχή του Παπαδιαμάντη

Δεν είναι τυχαίο που τουρκικά και ευρωπαϊκά νομίσματα κυκλοφορούσαν για δεκαετίες. Δραχμικά κέρματα δεν υπήρχαν, διότι καμία κυβέρνηση δεν είχε φροντίσει γι’ αυτό. Το 1855, ο Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης Μαυροκορδάτου, Περικλής Αργυρόπουλος, αναγνώρισε ότι τα τουρκικά νομίσματα «ἐπλημμύρησαν ἀπανταχοῦ, καὶ ἰδίως εἰς τὴν πρωτεύουσαν» και κατέθεσε νομοσχέδιο που έκανε δεκτά κάποια από αυτά στα δημόσια ταμεία. Ο δε Κοκκινάκης αναφέρει προβλήματα στην προμήθεια ψωμιού από την χρήση τουρκικών νομισμάτων στην αγορά της Σύρου τουλάχιστον μέχρι και τα τέλη του 1879.

Ο Παπαδιαμάντης στον “Αμερικάνο” (1891) μας λέει ότι «τὴν ὥραν ἐκείνην ὁ κάπηλος ἵστατο εἰς τὸ λογιστήριόν του, κ᾽ ἐμέτρει δεκάρας, εἰκοσιπενταράκια τοῦ Ὄθωνος καὶ σφάντζικα». Δύο δεκαετίες αργότερα, στο “Γράμμα στην Αμερική” (1910) αναφέρεται στον εμπορορράπτη ο οποίος όταν «εἶχες ν᾿ ἀλλάξῃς νόμισμα, ἂν ἐπαρουσίαζες μισὴ ρηγίνα, ἴσην μὲ 5,90, σοῦ τὴν ἄλλαζε διὰ σωστήν· σοῦ ἐκρατοῦσε 20 λεπτὰ διὰ τὰς βελόνας, τὴν κουβαρίστραν καὶ τὶς κλωστές, καὶ σοῦ ἔδιδε 5,60 ρέστα. Ἂν ἦτο ἥμισυ Γαλλικοῦ ταλλήρου, σοῦ ἔδιδε 5,40».

Με άλλα λόγια, το νομισματικό έργο του Καποδίστρια ήταν ανεπανάληπτο διότι δεν επαναλήφθηκε σε εύρος, ταχύτητα και αποτελεσματικότητα από καμία μεταγενέστερη κυβέρνηση. Με εξαίρεση το διάλειμμα του Βασιλικού Νομισματοκοπείου (1836-1857), η Ελλάδα θα παρέμενε χωρίς ίδρυμα κοπής μεταλλικών νομισμάτων και εκτυπώσεως χαρτονομισμάτων για περίπου έναν αιώνα, μέχρι την ίδρυση του Νομισματοκοπείου του Χολαργού το 1938.

Έτσι, για πάνω από έναν αιώνα τα ελληνικά νομίσματα θα κόβονταν από ξένα νομισματοκοπεία και τα ελληνικά χαρτονομίσματα και τραπεζογραμμάτια θα εκτυπώνονταν από ξένα τυπογραφεία. Μόλις το 1954 θα εκτυπωνόταν η πρώτη πλήρης σειρά τραπεζογραμματίων στον Χολαργό, 123 χρόνια μετά τους χάρτινους Φοίνικες του Καποδίστρια, και μόλις το 1972 θα κόβονταν τα πρώτα ελληνικά μεταλλικά νομίσματα επί ελληνικού εδάφους μετά τις τελευταίες οθωνικές κοπές.

Ο τερματισμός του καποδιστριακού έργου

Το όλο επίτευγμα καθίσταται ακόμη πιο εντυπωσιακό εάν συνυπολογίσουμε ότι ο Καποδίστριας κυβερνούσε ένα κράτος σχεδόν ανύπαρκτο, σε εμπόλεμη κατάσταση, με ξένα στρατεύματα στην επικράτειά του (ο Ιμπραήμ θα αποχωρούσε από την Πελοπόννησο τον Οκτώβριο του 1828) και στασιαστές να κηρύττουν εξεγέρσεις (Μαυρομιχαλαίοι στην Μάνη) και να ανατινάζουν πλοία (ανατίναξη της φρεγάτας “Ελλάς” και της κορβέτας “Ύδρα” από τον Ανδρέα Μιαούλη τον Αύγουστο 1831).

Δυστυχώς, το έργο αυτό έμεινε ημιτελές. Το πρόωρο τέλος του “μπάρμπα Γιάννη”, όπως τον αποκαλούσε ο λαός, και η έλευση της Βαυαροκρατίας κατεδάφισαν όλους τους υπάρχοντες νομισματικούς θεσμούς του νεαρού κράτους. Με διάταγμα (29/1/1833), η ευρισκόμενη ακόμη στο Ναύπλιο αντιβασιλεία διέταξε την Γραμματεία της Οικονομίας να προβεί στην άμεσο διακοπή κάθε κοπής νομίσματος.

Η διαταγή προωθήθηκε στον Έφορο του Νομισματοκοπείου, Νικόλαο Λεβίδη, στην Αίγινα, ο οποίος στις 2/12/1833 ανακοίνωσε ότι είχε προβεί στην απόλυση των υπαλλήλων και στην έναρξη της απογραφής. Είναι χαρακτηριστικό ότι η διαταγή αυτή είναι εντελώς περιφραστική, αναφερόμενη σε «ἐκτύπωσι ἐλληνικῶν νομισμάτων […] λεπτῶν ἀπλῶν […] διπλῶν […] πενταπλασίων […] δεκαπλασίων […] εἰκοσαπλασίων». Πουθενά δεν αναφέρονται οι λέξεις “Εθνικό Νομισματοκοπείο” ή “φοίνικες”. Φαίνεται ότι η Αντιβασιλεία δεν ήθελε να αναγνωρίσει τους καποδιστριακούς θεσμούς ούτε καν δι’ απλής αναφοράς.

Η Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα έπαψε να λειτουργεί το 1834, πριν από την εκπνοή της πενταετούς προθεσμίας της (1/4/1835). Αυτό δεν αποφασίσθηκε και ανακοινώθηκε επισήμως (δεν κατάφερα να εντοπίσω σχετικό ΦΕΚ), αλλά κάτι που απλώς συνέβη και το οποίο οι κρατικές υπηρεσίες κάποια στιγμή διαπίστωσαν σε εσωτερική αλληλογραφία. Όπως φαίνεται, η βαυαρική διοίκηση δεν είχε καμία πρόθεση να αναγνωρίσει τους θεσμούς της καποδιστριακής, ούτε καν καταργώντας τους επισήμως. Η Ελληνική Πολιτεία εν γένει αντιμετωπιζόταν σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Επαναστατικές καινοτομίες

Παρά τις κάποιες απρονοησίες και ελλείψεις στο θεσμικό του πλαίσιο, το νομισματικό έργο του Καποδίστρια εισήγαγε επαναστατικές καινοτομίες, όπως την εισαγωγή κρατικού, άτοκου χαρτονομίσματος, το σύνηθες ανάθεμα μονεταριστών και οπαδών της Αυστριακής Σχολής.
Είναι ελλιπώς μελετημένο. Το σύνολο σχεδόν της έρευνας έχει διενεργηθεί από ιδιώτες ερευνητές, όπως ο γράφων, όχι από δημόσια ακαδημαϊκά ιδρύματα. Το παρόν άρθρο (άντλησε από το κεφ. 3 του βιβλίου μου “Το Χρήμα στην Ελλάδα”) βασίσθηκε σε δημοσιευμένα επίσημα και ανεπίσημα έγγραφα (Επιστολαί, Γενική Εφημερίς της Ελλάδος κλπ), όμως πληθώρα πληροφοριών κρύβεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους.

Οι αποδελτιώσεις που διενήργησε ο Ν. Χ. Τρεμπέλλας για την έκδοση επετειακού τόμου ενόψει της εκατονταετηρίδας της Εθνικής Τραπέζης, έμειναν ανεκμετάλλευτες λόγω του ξεσπάσματος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Από την απλή και μόνο ανάγνωση των αποδελτιώσεων αποκόμισα αρκετά οφέλη κατά την συγγραφή, αλλά αισθάνομαι ότι έξυσα την επιφάνεια.

Δυστυχώς, η εις βάθος αναδίφηση στα αρχεία ξεφεύγει από τους περιορισμούς χώρου και τους χρονικούς περιορισμούς ενός μόνο ερευνητή. Θέλω να ελπίζω ότι ίσως αποτελέσει έναυσμα για την αξιοποίηση του πολύτιμου υλικού. Ίσως κάποιο από τα μέλη της Επιτροπής “Ελλάδα 2021” το αναθέσει ως θέμα διδακτορικής διατριβής. Τόσοι ακαδημαϊκοί στελεχώνουν αυτήν την Επιτροπή άλλωστε… Ιδού ένας τρόπος να δείξουν έμπρακτα την αγάπη τους για την Επανάσταση.

slpress.gr

ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ  COGNOSCO TEAM

Το αλίευσα ΕΔΩ

ΚΥΠΡΟΣ 1974: ΈΤΣΙ ΤΟΥΣ ΤΙΝΑΖΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ! Η άγνωστη Ιστορία! Ο Ανδρέας Κριθάρης και το Τουρκικό άρμα!

Ιωάννης Καποδίστριας, η Μεγαλύτερη Χαμένη Ευκαιρία μας.

 

       Η δολοφονία του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια από τους Κωνσταντίνο και Γιωργάκη Μαυρομιχάλη (Ελαιογραφία του Διονυσίου Τσόκου, 1850, Μουσείο Μπενάκη).

 

 Από: Αντιστράτηγο ε.α. Ιωάννη Κρασσά

«Ἐφ’ ὅσον τὰ ἰδιαίτερα εἰσοδήματα μού ἀρκοῦν διὰ νὰ ζήσω, ἀρνοῦμαι νὰ ἐγγίσω μέχρι καὶ τοῦ ὀβολοῦ τὰ δημόσια χρήματα, ἐνῶ εὑρισκόμεθα εἰς τὸ μέσον ἐρειπείων καί ἀνθρώπων βυθισμένων εἰς ἔσχατην ἔνδειαν». Ο Ιωάννης Καποδίστριας προς τα μέλη της εθνοσυνελεύσεως[1].

Ένα Ταραγμένο Καλοκαίρι

Ελλάς Ιούλιος 2025, εάν εξαιρέσουμε την ευχάριστη διάθεση λόγω της θερινής ραστώνης, η τρέχουσα κατάσταση εντός και εκτός των συνόρων προκαλεί από προβληματισμό για τους πλέον αισιόδοξους, έως βαθειά ανησυχία για όσους φοβούνται τα χειρότερα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία εισέρχεται στον 41^ο μήνα, στη Μέση Ανατολή τα όπλα δεν σιγούν ποτέ, ενώ στην Ελλάδα τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο και οι μετανάστες συνεχίζουν να έρχονται απτόητοι από τη Λιβύη. Η πλέον συνήθης δικαιολογία για όσα κακά μας συμβαίνουν, είναι ότι αφορούν παθογένειες που υφίστανται από της ιδρύσεως του κράτους (3 Φεβρουαρίου 1830). Κάθε φορά που το ακούω η σκέψη μου μ’ οδηγεί στον Ιωάννη Καποδίστρια.

Ένας Ξεχωριστός Έλληνας

Την 14^η Απριλίου 1827, η Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνος[2] επέλεξε ομόφωνα τον Ιωάννη Αντωνίου Καποδίστρια ως πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος για επτά έτη. Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στην Κέρκυρα την 10^η Φεβρουαρίου 1776. Υπήρξε άτομο με διευρυμένη σκέψη, ευρύτατης μορφώσεως, με συναίσθηση της διεθνούς πραγματικότητας, ιδιαιτέρων ικανοτήτων, διαφορετικής ποιότητας και υφής. Από την θέση του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας (1815-1822) πρωταγωνίστησε στην διαμόρφωση του χάρτη της Ευρώπης, μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους[3]. Υπήρξε βαθύτατα κατά την σκέψη και το ήθος Έλληνας, προικισμένος με τις ευγενέστερες αρετές της φυλής. Την 7^η Ιανουαρίου 1828, ο Καποδίστριας αφίχθηκε στο Ναύπλιο με το Αγγλικό πολεμικό πλοίο Γουόρσπαϊτ[4] (Warspite).

Οι Όροι του Καποδίστρια

Η «ελεύθερη» Ελλάδα την εποχή εκείνη περιλάμβανε την Ελευσίνα, τα Μέγαρα, την Αίγινα, το Πόρο, την Σαλαμίνα, την Ύδρα και τις Σπέτσες. Η υπόλοιπος επικράτεια κατέχονταν από τα Τουρκικά και τα Αιγυπτιακά στρατεύματα. Ο εξαετής αγώνας της επαναστάσεως είχε μεταβάλλει τη χώρα σ’ έναν απέραντο χώρο ερειπίων, όπου περιφέρονταν απελπισμένοι άνθρωποι. Ο Καποδίστριας αρνήθηκε να δώσει το όρκο που είχε ψηφισθεί στην Τροιζήνα δηλώνοντας: «Δὲν εἶναι δυνατόν ἀδελφοί, νὰ ὁρκισθῶ τὸν ὅρκον τοῦ Συντάγματος, διότι δὲν δύναμαι νὰ σᾶς ὑποσχεθῶ νὰ φυλάξω ὅ,τι δὲν ἔχετε καὶ δὲν μοῦ πραδίδετε. Πλήν σᾶς ὑπόσχομαι νὰ προσπαθήσω γιά τήν ἀνεξαρτησία τῆς Ἑλλάδος ὅσον δύναμαι… Ἦλθον στὴν Ἑλλάδα και θυσιάζω τὰ πάντα ὑπέρ αὐτῆς, ἀλλ’ ὄχι ποτέ τήν ὑπόληψίν μου. Ὅθεν ἀν δὲν θελήσετε νὰ μὲ ἀκούσετε, θὰ ἐπιβῶ εἰς τό πλοῖον καὶ θὰ αναχωρήσω» (Διονυσίου Κοκκίνου, Η Ελληνική Επανάστασις, 6^ος τόμος, σελ. 290). Ο κυβερνήτης ήρθε αποφασισμένος να θυσιάσει τα πάντα πλην της υπολήψεως του, οι κυβερνώμενοι το τελευταίο που τους ενδιέφερε ήταν η υπόληψή τους. Η βουλή έκανε αποδεκτό το αίτημα του και κυβέρνησε με τον τρόπο που εκείνος θεωρούσε πλέον αποτελεσματικό, χωρίς να εξαπατήσει κανένα για τις προθέσεις του.

Ο Πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Καποδίστριας.

Ένας Ξεχωριστός Έλληνας

Σε μια χρονική στιγμή που τα πάντα ευρίσκοντο στον αέρα, ο Καποδίστριας αποτέλεσε την σωτήρια λύση για την αλληλοσπαραζόμενη από τα πολιτικά πάθη Ελλάδα. Ως πρώτος κυβερνήτης της χώρας εργάσθηκε νυχθημερόν επί 3 χρόνια, 8 μήνες και 20 ημέρες, χωρίς να δεχθεί οποιαδήποτε αμοιβή, αλλά αντιθέτως ενίσχυσε τα κενά ταμεία από την προσωπική του περιουσία. Ανέλαβε ένα πολυμέτωπο αγώνα για την κατοχύρωση των ορίων της εδαφικής επικράτειας, την δημιουργία κράτους, την ανόρθωση της οικονομίας και την καταπολέμηση της ληστείας και της πειρατείας[5]. Το δυσκολότερο όμως έργο αποδείχθηκε ότι ήταν, να μετατρέψει τους Έλληνες από οπλαρχηγούς, επαναστάτες, σκλάβους και παρανόμους σε νομοταγείς πολίτες. Ο μεν επιθυμούσε την επιβολή της νομιμότητος, οι δε ενδιαφέρονταν μόνο για το προσωπικό τους όφελος. Η δομική αυτή διαφορά στο τρόπο σκέψεως υπήρξε η βασική αιτία που οδήγησε στη δολοφονία του.

Η Άγνοια του Λαού

Την 9^η Αυγούστου 1828, ο Βρετανός Ναύαρχος Έντουαρντ Κόδρινγκτον[6] (1770-1851) υπέγραψε συνθήκη με τον Μεχμέτ Αλή Πασά[7] (1769-1849) της Αιγύπτου για την αποχώρηση των στρατευμάτων του από την Πελοπόννησο. Η εφαρμογή της συνθήκης ανατέθηκε στο Γάλλο Στρατηγό Νικολά Μαιζών[8] (1771-1840), ο οποίος αποβιβάσθηκε στη Πελοπόννησο επικεφαλής 15.000 στρατιωτών. Τον Σεπτέμβριο του 1828 στη Μεσσηνία, συνέβη ένα περιστατικό ενδεικτικό της καταστάσεως στην οποία τελούσε ο απλός λαός. Σύμφωνα με τη συνθήκη οι Αιγύπτιοι δεν θα παραλάμβαναν κανένα αιχμάλωτο, πλην εκείνων που θα τους ακολουθούσαν οικειοθελώς. Όταν οι επιβλέποντες Γάλλοι αξιωματικοί διαπίστωσαν ότι 600 και πλέον Έλληνες και των δύο φύλων κινούνταν προς επιβίβαση επί των πλοίων, τους ζήτησαν να παραμείνουν. Εκείνοι απάντησαν ότι επιθυμούσαν να αποχωρήσουν μαζί με τους στρατιώτες. Ανεξαρτήτως εάν το κίνητρό τους ήταν, η άγνοια, ο εκφοβισμός, ή η απόγνωση από την επικρατούσα στην Ελλάδα κατάσταση, οι άνθρωποι σίγουρα δεν ήσαν ελεύθερα σκεπτόμενοι και ενημερωμένοι πολίτες. Η έλλειψη γνώσεως και δημοκρατικής συνειδήσεως απουσίαζε παντελώς. Παρ’ όλα αυτά είχαν ψηφισθεί μέχρι τότε 3 συντάγματα και η επαναλαμβανόμενη κατηγορία κατά του Καποδίστρια ήταν η καταπάτηση των δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού, που στην πλειοψηφία του ήταν αναλφάβητος και βυθισμένος σε απύθμενη αμάθεια.

Το Πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδος[9]   

Την 2^α Ιανουαρίου 1822 στο χωριό Πιάδα της Αργολίδος (σημερινή Νέα Επίδαυρος), οι πληρεξούσιοι των επαναστατημένων Ελλήνων από την Πελοπόννησο, την Στερεά και τα νησιά του Αιγαίου ψήφισαν το πρώτο σύνταγμα της Ελλάδος. Στο 6^ο άρθρο του προέβλεπε, «Ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἰς ὅλα τὰ ἀξιώματα καὶ τὰς τιμὰς ἔχουσι τὸ αὐτὸ δικαίωμα, δοτὴρ δὲ τούτων μόνη ἡ ἀξιότης ἑκάστου». Το Σύνταγμα ήταν εξαίρετο στην θεωρία, αλλά τελείως ακατάλληλο και ακατάληπτο για τον λαό στον οποίον απευθυνόταν. Αμέσως μετά την ψήφισή του, πολλές διατάξεις του ποδοπατήθηκαν και λησμονήθηκαν. Το σύνταγμα κατέστη κενό γράμμα και χρησιμοποιήθηκε μόνο σαν παραταξιακό σύνθημα. Εννέα μήνες μετά την έκρηξη της επαναστάσεως, όταν τίποτα δεν ήταν εξασφαλισμένο, αυτό που χρειαζόμασταν ήταν ένα σχέδιο δράσεως το οποίο θα συνένωνε όλες τις δυνάμεις του έθνους για την απόκτηση της ελευθερίας. Το Σύνταγμα των ΗΠΑ ψηφίσθηκε 21 χρόνια μετά την έκρηξη της επαναστάσεως κατά των Βρετανών και 14 χρόνια μετά την αναγνώριση της ανεξαρτησίας τους. Το σύνταγμα χρησιμοποιήθηκε για την νομή της εξουσίας από επιδέξιους πολιτικούς επί ανύπαρκτων δομών διοικήσεως και ανέχθηκε την διατήρηση αυτόνομων τοπικών οργάνων εξουσίας και προνομίων που είχαν παραχωρηθεί από τους Τούρκους. Η επιθυμία των πάντων για μια αδύναμη κεντρική εξουσία αντανακλάται πλήρως στο πρώτο σύνταγμα. Η μοιραία κατάληξη όλων αυτών υπήρξαν οι εμφύλιες διαμάχες και η αναζήτηση στιβαρής διοικήσεως σε μοναρχικές μορφές εξουσίας. Πάνω από όλα όμως διαμόρφωσε σαν επικρατούσα αντίληψη ότι το σύνταγμα το εφαρμόζουμε, όσο εξυπηρετεί τα συμφέροντα μας.

Το Ανοσιούργημα

Την 06:35 της 27^ης Σεπτεμβρίου 1831, στο Ναύπλιο, στην είσοδο του Ιερού Ναού του Αγίου Σπυρίδωνος, ο Κωνσταντίνος[10] (1797-1831) και Γεώργιος[11] Μαυρομιχάλης (1800-1831) δολοφόνησαν τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια. Ο πρώτος ήταν αδελφός και ο δεύτερος υιός του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη[12] (1773-1848). Ο μοναδικός σωματοφύλακας του Καποδίστρια, ο μονόχειρας Γεώργιος Κοζώνης[13] (1800-), τραυμάτισε τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη, τον οποίο αποτελείωσε το πλήθος. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης μετά από δύο δίκες καταδικάσθηκε σε θάνατο και εκτελέσθηκε την 10^η Οκτωβρίου 1831. Η φυλάκιση του Πετρόμπεη από τον Καποδίστρια υπήρξε η αφορμή του αποτρόπαιου εγκλήματος. Οι Μαυρομιχαλαίοι, οικογένεια με αναμφισβήτητη προσφορά στους εθνικούς αγώνες, ώθησαν τους συμπατριώτες τους σε εξέγερση, αρνούμενοι όχι μόνον να πληρώνουν φόρους, αλλά και να συνεχίσουν να τους εισπράττουν, προνόμιο που τούς δόθηκε επί τουρκοκρατίας. Μαζί με τον κυβερνήτη δολοφονήθηκε η νομιμότητα και το εθνικό συμφέρον. Ο Ελβετός φιλέλληνας Ιωάννης Εϋνάρδος (1775-1863), τιμημένος με τον τίτλο του ευεργέτου της Ελλάδος (διέθεσε τεράστια χρηματικά ποσά υπέρ του αγώνος της ανεξαρτησίας και πλήρωσε μέρους του δανείου του 1832), δήλωσε: « Ὁ κακοῦργος ποὺ δολοφόνησε τὸν Καποδίστρια, δολοφόνησε τὴν πατρίδα του».

Η Δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια.

Οι Προκλήσεις του Σήμερα

Ο Καποδίστριας συνήθιζε να λέει ότι «Οι επιτροπές και η προσωρινότης είναι η καταστροφή της Ελλάδος». Αναρωτιέμαι πως θα έχτιζε ένα οργανισμό όπως τον ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων). Πιστεύω ότι θα έθετε ως προϋπόθεση να γίνει πρώτα καταγραφή όλων των ιδιοκτησιών. Το γεγονός ότι είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, που δεν έχει καταρτίσει κτηματολόγιο περιγράφει τη ιδιοσυστασία μας και αναδεικνύει τις εγγενείς αδυναμίες και τα ελαττώματά μας. Μπορούμε να επικαλεστούμε χιλιάδες δικαιολογίες γι’ αυτά που δεν «μας αφήνουν να κάνουμε», αλλά είναι απόφασή μας να μην επιτρέψουμε σε κανένα να μας πιάσει «κορόιδο». Η νομιμότητα στο μυαλό μας αφορά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας και τη τήρηση των υποχρεώσεων των άλλων, αλλά όχι των ιδικών μας.

Η Αντίδραση

O Καποδίστριας αντιμετώπισε την αμετροέπεια, την υπερβολή, την δημαγωγική συκοφαντία, την απληστία και την αμέριμνη κριτική αυτών που ανέξοδα προέβαλαν το απόλυτο. Στην προσπάθεια εγκαθιδρύσεως συγχρόνου κράτους δικαίου, δοκίμασε την λυσσαλέα αντίδραση αυτών που τους είχαν παραχωρηθεί αποκλειστικά οικονομικά προνόμια και δικαιώματα εισπράξεως φόρων (η Μανή και η Ύδρα). Οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί τον ήθελαν όργανο εξυπηρετήσεως προσωπικών τους συμφερόντων. Πολλοί πραγματικοί αλλά και όψιμοι αγωνιστές, θεωρούσαν την υπακοή στους νόμους ταυτόσημη με την οθωμανική δουλεία. Αγωνιστές με αναγνωρισμένο ήθος και κύρος, όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ο Κωνσταντίνος Κανάρης και άλλοι τον υποστήριξαν μέχρι τέλους. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό.

Συμπεράσματα - Προτάσεις

Ο Καποδίστριας έλεγχε τα πάθη και τα ελαττώματα του, σε αντίθεση με αυτούς που κλήθηκε να κυβερνήσει που ήσαν έρμαια αυτών. Ανθρώπους αυτού του είδους αντί να προσπαθήσουμε να τους μοιάσουμε προσπαθούμε να τους φέρουμε στα μέτρα μας. Όταν δεν το πετυχαίνουμε τους παραγκωνίζουμε, ή τους εξοντώνουμε και μετά χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα.

Η δουλικότητα προς τους ισχυρούς και η δυσπιστία σε κάθε μορφή εξουσίας εξακολουθεί να χαρακτηρίζει πολλούς από εμάς. Δυστυχώς η μετατροπή του Έλληνα από «ραγιά[14]» σε νομοταγή πολίτη είναι κάτι που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα.

Οι πολιτικοί μας ταγοί, διαρκώς θυμωμένοι, χωρίς την πολιτική ευγένεια των καλλιεργημένων ανθρώπων και με έλλειψη χιούμορ, παραπέμπουν σε μονομάχους των Ρωμαϊκών αρένων, επιθυμούντες την εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων, προς τέρψη του κοινού που «διψάει για αίμα».

Διαχρονικά ως λαός είχαμε τις ευκαιρίες μας να προοδεύσουμε και να ευημερήσουμε. Δεν τις αξιοποιήσαμε αλλά τις «δολοφονήσαμε», γιατί αδυνατούμε να τιθασεύσουμε το τεράστιο, ιδιόμορφο, ελληνικό «εγώ μας». Είναι το εγώ που δημιούργησε επιτεύγματα παγκοσμίου θαυμασμού, αλλά και μας προκάλεσε ανυπολόγιστες συμφορές. Είναι το «εγώ» που μας κάνει να μισούμε την αριστεία κρίνοντας την υπεροχή ως αντιδημοκρατική ανισότητα. Στο όνομα της ισότητας υιοθετήσαμε την ισοπέδωση, εξισώνοντας τον υπεύθυνο με τον ανεύθυνο, τον έντιμο με τον παραβατικό, τον εργατικό με τον οκνηρό, τον συνεπή με τον αδιάφορο, τον υπάκουο με τον απείθαρχο και τον ευφυή με το βλάκα.

Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) είπε: «Αὐτὸ ποὺ ἔχει γίνει συνήθεια, ἀντιμετωπίζεται σὰν κάτι φυσιολογικὸ (Τὸ εἰθισμένον ὥσπερ πεφυκὸς ἤδη γίγνεται)». Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνηθίσει τη παρανομία την οποία θεωρούμε πλέον φυσιολογική. Η λειτουργία μιας ευνομούμενης πολιτείας προϋποθέτει εξουσιάζοντες και εξουσιαζόμενοι να ενεργούν σύμφωνα με το νόμο και να θέτουν το συμφέρον της πατρίδος υπεράνω όλων. Ο Καποδίστριας την βασική αυτή αρχή λειτουργίας της δημοκρατίας την είχε ενστερνισθεί πλήρως, ο λαός που κλήθηκε να κυβερνήσει έπρεπε να εργασθεί σκληρά για να την αποκτήσει. Δεν το πετύχαμε μέχρι σήμερα, διότι στην πλειονότητα μας ποτέ δεν την αποδεχτήκαμε. Το ερώτημα είναι πως θα καταργηθεί η πελατειακή λογική τόσο στις εκλογές, όσο και στην άσκηση της εξουσίας.

Τον Ιούλιο του 2018 η ΚΕΔ (Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας), αποφάσισε τον ορισμό ξένων διαιτητών σε «δύσκολες» ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις[15]. Με την ίδια λογική θα μπορούσαμε να αναθέσουμε τομείς του δημοσίου σε χώρες που σέβονται το κράτος δικαίου. Σύμφωνα με την αξιολόγηση της Διεθνούς Διαφάνειας (Transparency International, Κατάλογος Χωρών βάσει Ποσοστού Διαφθοράς) η Δανία, η Φινλανδία, η Σιγκαπούρη, η Νέα Ζηλανδία, το Λουξεμβούργο, η Νορβηγία, η Ελβετία, η Σουηδία, η Ολλανδία και η Αυστραλία αξιολογήθηκαν ως οι δέκα πρώτες χώρες παγκοσμίως με τη μικρότερη διαφθορά. Στην ίδια ιστοσελίδα η Ελλάδα κατατάσσεται στην 59^η θέση από 180 χώρες, με βαθμολογία 49%.

Σε περίπτωση που οι ξένοι αποδεχθούν ικανότεροι ημών, θα πρέπει να προβούμε σε μια συνολική επαναξιολόγηση του προβλήματος. Αν φέρουν τα ίδια αποτελέσματα, θα συνεχίσουμε ελπίζοντας στο υπερβατικό και προσδοκώντας στο θαύμα, εξάλλου η ελπίδα είναι αυτή που πεθαίνει πάντα τελευταία. 

Αντιστράτηγος ε.α. Ιωάννης Κρασσάς

Ιούλιος 2025

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό «ΗΛΙΟΥ», Αθήνα 1951.
• Γουσταύου Φρειδερίκου Χέρτσβεργ, Η Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Εκδόσεις Μένανδρος, Αθήνα 1961.
• Σπύρου Β. Μαρκεζίνη, Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, ΠΑΠΥΡΟΣ ΓΡΑΦΙΚΑΙ ΤΕΧΝΑΙ Α.Ε Αθήνα 1966.
• Σπυρίδων Τρικούπης, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Εκδόσεις Γιοβάνη, Αθήνα 1968.
• Διονυσίου Α. Κόκκινου, Η Ελληνική Επανάστασις, Αθήνα 1974, Εκδοτικός Οίκος ΜΕΛΙΣΣΑ.
• ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ Α.Ε., Αθήνα 1977.
• Νικολάου Σπηλιάδου, ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, Ινστιτούτο Διεπιστημονικών Ερευνών Ανάπτυξης της Νεωτέρας Ελλάδος «Χαρίλαος Τρικούπης», Αθήνα 2007.
• Γεώργιου Φίνλευ, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2009.
• THOMAS GORTON Ιστορία Της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήνα 2010, Εκδόσεις Αρχιπέλαγος. 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Η πλήρης πρόταση έχει ως εξής: «Ἐλπίζω ὅτι ὅσοι ἐξ ὑμῶν συμμετάσχουν εἰς τὴν κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’ ἐμοῦ ὅτι εἰς τὰς παρούσας περιπτώσεις, ὅσοι εὑρίσκονται εἰς δημόσια ὑπουργήματα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λαμβάνουν μισθοὺς ἀναλόγως μὲ τὸν βαθμὸ τοῦ ὑψηλοῦ ὑπουργήματος των καὶ μὲ τὰς ἐκδουλεύσεις των, ἀλλὰ ὅτι οἱ μισθοὶ οὗτοι πρέπει νὰ ἀναλογοῦν ἀκριβῶς μὲ τὰ χρηματικὰ μέσα τὰ ὁποῖα ἔχει ἡ κυβέρνησις εἰς τὴν ἐξουσίαν της».

[2] Η «Ἐν Τροιζήνι Γ΄ Ἐθνικὴ Συνέλευσις τῶν Ἑλλήνων, (19 Μαρτίου-5 Μαΐου 1827)», πραγματοποιήθηκε στη Τροιζήνα (Δαμαλάς) του Πόρου. Ο Σκοπός της αφορούσε στην ολοκλήρωση των εργασιών της Συνελεύσεως της Επιδαύρου (Δεκ 1821-Ιαν 1822) που διακόπηκε λόγω των πολεμικών γεγονότων. Η Συνέλευσις επικύρωσε το «Σύνταγμα της Ελλάδος» και εξέλεξε ως πρώτο Κυβερνήτης της Ελλάδος τον Ιωάννη Καποδίστρια.

[3] Οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι (1803–1815) αφορούν 5 μεγάλες ευρωπαϊκές συγκρούσεις, μεταξύ της Γαλλικής Αυτοκρατορίας υπό τον Ναπολέοντα, από τον οποίο έλαβαν το όνομα τους και διάφορων ευρωπαϊκών συνασπισμών υπό το Ηνωμένο Βασίλειο. Χρονολογικά δημιουργήθηκαν, το 1805 ο Τρίτος, το 1806-07 ο Τέταρτος, το 1809 ο Πέμπτος, το 1813 ο Έκτος και το 1815 ο Έβδομος Συνασπισμός οι οποίοι πολέμησαν κατά του Ναπολέοντος.

[4] Το Αγγλικό δίκροτο πολεμικό ιστιοφόρο πλοίο Γουόρσπαϊτ (Warspite), ήταν εξοπλισμένο με 74  πυροβόλα σε δύο σειρές σε κάθε πλευρά του και είχε εκτόπισμα 1890 τόνους. Έφερε 3 κατάρτια με τετράγωνα ιστία και το πλήρωμα του ανέρχονταν σε 700 άνδρες . 

Το δίκροτo Βρετανικό πολεμικό Warspite.

[5] Το 1828 πλέον των 1.000 ελληνικών πλοίων ασχολούνταν με την πειρατεία. Ο Μιαούλης εξάρθρωσε τους Ολύμπιους πειρατές, κατάσχεσε 37 αρματωμένα πλοία και κατέστρεψε άλλα τόσα. Ο Ιωάννης Καποδίστριας με την άφιξή του στην Ελλάδα ζήτησε την βοήθεια των Αγγλογάλλων για την καταστροφή των πειρατικών ορμητηρίων. Τον Μάρτιο ο Βρετανός Αρχιπλοίαρχος Τόμας Σταίηνς [1776-1830 (Sir Thomas Staines)] επικεφαλής μοίρας 5 Αγγλικών και 4 γαλλικών πολεμικών πλοίων κατέπλευσε στην νήσο Γραμβούσα, στο βορειοδυτικό τμήμα του νομού Χανιών. Ο Σταίηνς ζήτησε την παράδοση του δωδεκαμελούς πειρατικού προεδρείου, ενώ διευκρίνισε ότι δεν πρόκειται να πειράξει τους αγωνιζόμενους κατά των Τούρκων. Μετά τον ισχυρισμό των κατοίκων ότι δεν υπάρχουν πειρατές στην Γραμβούσα, ο Σταίηνς βομβάρδισε το φρούριο, ενέργεια που του στοίχισε την φρεγάτα «Κάμπριαν (Cmbrian)», από πρόσκρουση σε ύφαλο, εξαιτίας των κακών χειρισμών και λόγω των σφοδρών ανέμων. Μεικτό στρατιωτικό τμήμα Άγγλων, Γάλλων και Ελλήνων υπό τον συνταγματάρχη Κάρολο Ούρκχαρτ (Charles Urquhart) κατέλαβε το οχυρό αμαχητί. Ο φιλέλληνας γενναίος Βρετανός Αξιωματικός βρήκε τραγικό θάνατο, όταν τον καταπλάκωσε η σκέπη της οικίας στην οποία διέμενε στην Γραμβούσα. Ο Καποδίστριας μερίμνησε για την εναρμόνιση του ναυτικού δικαίου της Ελλάδος με το ισχύον στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα σε διάστημα 6 μηνών να εξαλείψει την μάστιγα της πειρατείας. Από τους συλληφθέντες πειρατές, ουδείς καταδικάστηκε σε θάνατο, ούτε εξέτισε το σύνολο της ποινής που του επιβλήθηκε. 

Μανιάτης πειρατής.

[6] Ο Βρετανός Ναύαρχος Έντουαρντ Κόδριγκτον [Sir Edward Codrington, (1770-1851)], σε ηλικία 13 ετών κατατάχθηκε στο πολεμικό ναυτικό και 25 χρονών ανέλαβε κυβερνήτης του πολεμικού Μπάπετ (Babet). Την 21^η Οκτωβρίου 1805 έλαβε μέρος στη Ναυμαχία του Τράφαλγκαρ ως κυβερνήτης του πολεμικού πλοίου Ωρίων (Orion). Το Δεκέμβριο του 1826 τοποθετήθηκε Διοικητής του Βρετανικού στόλου της Μεσογείου. Την 20^η Οκτωβρίου 1827 τέθηκε επικεφαλής του συμμαχικού στόλου (Γαλλικού και Ρωσικού) και καταναυμάχησε τον Τουρκο-αιγυπτιακό στόλο στην ομώνυμη ναυμαχία. Σε πολλές πόλεις της Ελλάδος οδοί φέρουν το όνομά του.

[7] Ο Μεχμέτ Αλή Πασάς (1769-1849) γεννήθηκε στη Καβάλα, ενώ η μητέρα του ήταν από το Νικηφόρο της Δράμας. Διετέλεσε κυβερνήτης της Αιγύπτου από 1805 έως το 1848, θεωρούμενος ο ιδρυτής της. Στο απόγειο της κυριαρχίας του έλεγχε την Αίγυπτο, το Σουδάν, τη Χετζάζ και τη Νατζντ (επαρχίες της Σαουδικής Αραβίας), το Λεβάντε (περιοχή της Μέσης Ανατολής που περιλαμβάνει τα σημερινά κράτη Λιβάνου, Συρίας, Ισραήλ, Ιορδανίας, μέρος της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράκ), την Κρήτη και τμήματα της Ελλάδος.

Ο Μεχμέτ Αλή Πασάς.

[8]  Ο Στρατηγός Νικολά Μαιζών (1771-1840) κατατάχθηκε ως εθελοντής στον γαλλικό στρατό σε ηλικία 21 ετών, φθάνοντας το 1805 στον βαθμό του Ταξιάρχου. Κατά τα έτη 1809 μέχρι το 1812 πολέμησε με τη Μεγάλη Στρατιά στην Πρωσία, στην Ισπανία, στη Γερμανία και συμμετείχε στην μεγάλη εκστρατεία κατά της Ρωσίας. Το 1812 ονομάστηκε Υποστράτηγος επί του πεδίου της μάχης από τον Ναπολέοντα. Στις 28 Αυγούστου του 1828, αποβιβάσθηκε στη Μεθώνη επικεφαλής Εκστρατευτικού Σώματος 15.000 ανδρών, ύστερα από κοινή απόφαση των τριών Μεγάλων Δυνάμεων και σε εκτέλεση του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου της 19^ης Ιουλίου του 1828. Η αποστολή του του Μαιζών αφορούσε την επίβλεψη εκκενώσεως της Πελοποννήσου από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ.

Ο Στρατηγός Νικολά Μαιζών.

[9] Το σύνταγμα, με τίτλο «Οργανικός Νόμος της Επιδαύρου», συντάχθηκε πάνω στα πρότυπα των συνταγμάτων της Αμερικής, της Γαλλίας και κυρίως του Βελγίου. Ο Ιταλός φιλέλληνας Βικέντιος Γκαλίνα υπήρξε ο βασικός συντάκτης, συνεπικουρούμενος από τους Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και Θεόδωρο Νέγρη. Τα 110 Άρθρα του «προσωρινού» συντάγματος μεταξύ των άλλων προέβλεπαν: Την ανεξιθρησκία, με επικρατούσα θρησκεία της «Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας», την ισονομία και την ελευθεροτυπία. Κάθε Έλληνας ανεξαρτήτως καταγωγής και περιουσιακής καταστάσεως, δικαιούταν την ανάληψη οποιουδήποτε αξιώματος, ενώ καταργούνταν η δουλεία σ’ όλη την επικράτεια. Οι Μωαμεθανοί και οι Εβραίοι είχαν μόνο αστικά και όχι πολιτικά δικαιώματα. Το σύνταγμα καθιέρωσε σαν εθνικά χρώματα το λευκό και το γαλανό και σαν εθνικό έμβλημα την Αθηνά με την κουκουβάγια, αντί του φοίνικος της φιλικής εταιρείας. Το σύστημα διακυβερνήσεως αμιγώς δημοκρατικό αναγνώριζε δύο εξουσίες: Την εκτελεστική, αποτελούμενη από πέντε μέλη, τα οποία διοικούσαν τον κρατικό μηχανισμό και όριζαν τους 8 υπουργούς της κυβερνήσεως. Την νομοθετική την οποία συγκροτούσαν 75 αντιπρόσωποι. Η θητεία όλων των μελών ήταν ετήσια. Λόγω ελλείψεως ελληνικών ποινικών κωδίκων αποφασίσθηκε η εφαρμογή των νόμων του Βυζαντινού Αυτοκράτορος Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου (958-1025). Ο Μαυροκορδάτος εκλέχθηκε πρώτος πρόεδρος του Εκτελεστικού, γιατί εστερείτο στρατευμάτων και δεν είχε δεσμούς με την Ρωσία. Ο Δημήτριος Υψηλάντης εκλέχθηκε πρόεδρος του Βουλευτικού, σε μία τιμητική θέση χωρίς πραγματική εξουσία.

[10] Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης (1797-1831) ήταν υιός του Πιέρρου Μαυρομιχάλη (1730-1830), αδελφού του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Συμμετείχε και διακρίθηκε στις μάχες του Βαλτετσίου, Μύλων, Βέργας, Διρού, Πολυαράβου, στη πολιορκία του Ναυπλίου και στη μάχη των Δερβενακίων.

 Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης.

[11] Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης (1800-1831) ήταν το τρίτο τέκνο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Το 1815, εστάλη από το πατέρα του ως όμηρος στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρέμεινε μέχρι το ξέσπασμα της επαναστάσεως. Έλαβε μέρος στη μάχη των Δερβενακίων. Το 1825 συνελήφθη αιχμάλωτος από τον Ιμπραήμ, ο οποίος στην συνέχεια τον απελευθέρωσε. 

Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης.

[12] Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης (Αρεόπολη 1773-1848) υπήρξε γόνος της ιστορικής οικογενείας της Μάνης. Νυμφεύθηκε την Παναγιώτη Μπενάκη με την οποία απέκτησε 6 τέκνα (Ηλίας, Παναγιωτίτσα, Γεώργιος, Αναστάσιος, Ιωάννης, Δημήτριος). Το 1815 ορίσθηκε από τον Σουλτάνο Μπέης της Μάνης, εξ’ ου και το όνομα Πετρόμπεης, με το οποίο έμεινε γνωστός στην ιστορία. Δέχθηκε με ανακούφιση την εκλογή του Ιωάννη Καποδίστρια στη θέση του πρώτου κυβερνήτη προσδοκώντας την αποκατάσταση της τάξεως και την συμφιλίωση, ο οποίος τον τοποθέτησε μέλος της Προεδρίας του Πανελλήνιου (βουλής).

Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.

[13] Ο Γεώργιος Κοζώνης (1800 Κρήτη-) το 1824 ήλθε στη Πελοπόννησο και έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, όπου έχασε το δεξί χέρι του και το ένα μάτι του. Ο Καποδίστριας τον προσέλαβε ως σωματοφύλακα του. Κατά τη δολοφονία του Καποδίστρια τραυμάτισε το Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη, κατεδίωξε το Γεώργιο και ήταν από τους βασικούς μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη του. 

[14] Η ετυμολογία της λέξης «ραγιάς» προέρχεται από την τουρκική λέξη «reaya», η οποία έχει αραβική ρίζα. Σημαίνει «ποίμνιο», «υπήκοοι» ή «λαός υπό την προστασία της εξουσίας». Ο όρος χρησιμοποιήθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία με σκοπό να περιγράψει τους μη μουσουλμάνους υπηκόους της – κυρίως τους χριστιανούς και είχε ξεκάθαρο κοινωνικό πρόσημο. Αναφερόταν σε ανθρώπους που ήταν υπό την εξουσία της αυτοκρατορίας και πλήρωναν ειδικούς φόρους, όπως ο κεφαλικός φόρος (το γνωστό σε όλους χαράτσι). Με την πάροδο του χρόνου, η έννοια της λέξης απέκτησε αρνητική χροιά και ταυτίστηκε με την υποταγή. Χρησιμοποιήθηκε με περιφρονητικό τρόπο για να περιγράψει τους υποδουλωμένους Έλληνες και αναφέρεται γενικά στον καταπιεσμένο, με την έννοια της υποτέλειας [Πηγή: Financenews.gr (financenews.gr)].

[15] Κανονισμός Διαιτησίας Κεφάλαιο IV, Παράγραφος, Ορισμοί Διαιτητών: «Δύναται να χρησιμοποιούνται διαιτητές από το εξωτερικό σε αγώνες Α’ Εθνικής κατηγορίας και σε αγώνες του Κυπέλλου Ελλάδος όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο από την ΚΕΔ».

ΤΕΛΟΣ

Το αλίευσα ΕΔΩ

ΚΥΠΡΟΣ 1974: "ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΚΕΡΑΣΑΝ ΤΣΙΓΑΡΟ & ΜΕΤΑ 2 ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ"! Ο Ιωάννης Παπαγιάννης και η…

Πανωραία Χατζηκώστα: Η αρχόντισσα από το Αϊβαλί που θυμόμαστε ως «Ψωροκώσταινα»

 

 

 Πανωραία Χατζηκώστα: Η αρχόντισσα από το Αϊβαλί που θυμόμαστε ως «Ψωροκώσταινα» - H φιλότιμη, σπουδαία πατριώτισσα που το όνομα της συνδέθηκε με την Ελλάδα 

 

Το αλίευσα ΕΔΩ

ΚΥΠΡΟΣ 1974! Το σύμβολο της Κυπριακής τραγωδίας! ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ! Χαρίτα Μάντολες!

Διρός 1826 : Όταν οι Μανιάτισσες έγραψαν Ιστορία

 Ιούνιος 1826. Οι άντρες πολεμούν στη Βέργα ενάντια σε 8000 στρατιώτες του Ιμπραήμ. Στην ακτή του Διρού, γυναίκες, παιδιά και γέροντες στέκουν μόνοι. Ο Ιμπραήμ στέλνει για να χτυπήσει τα γυναικόπαιδα 14 μεταγωγικά και 2 πολεμικά πλοία και αποβιβάζει 1500 Αιγυπτίους. Βρίσκει μπροστά του Μανιάτισσες με δρεπάνια, πέτρες και ψυχή από ατσάλι. Η μάχη του Διρού δεν ήταν απλά μια άμυνα — ήταν το έπος των γυναικών που κράτησαν τη Μάνη και την Επανάσταση ζωντανή. Μάθε την αληθινή ιστορία. Κάνε like και μοιράσου το για να ακουστεί παντού.

Το αλίευσα ΕΔΩ

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ: ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΓΚΑΣ (1814 - 1895)

 

Το αλίευσα ΕΔΩ