Το όνομα Χάρης Καρπόζηλος δεν λέει πολλά σε όσους γεννήθηκαν μετά τη δεκαετία του ’70. Κι όμως, κάποτε οι δρόμοι άδειαζαν για να τον δουν να παλεύει, οι ταινίες τον ανέφεραν σαν θρύλο, και στις αλάνες του Βύρωνα η λέξη «Κατς» είχε πρόσωπο. Το δικό του.
Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα το 1915 και έφτασε στην Ελλάδα ως προσφυγόπουλο, κουβαλώντας την καταγωγή, τον θυμό και την αντοχή του Πόντου. Ο παππούς του ήταν παλαιστής — αλλά αυτό τότε δεν σήμαινε χρήμα ή φήμη. Σήμαινε τιμή. Ο ίδιος ξεκίνησε ως ποδοσφαιριστής στον Ηρακλή Βύρωνα και έπειτα στον Απόλλωνα Αθηνών. Μέχρι που η αδικία ενός διαιτητή τον έκανε να αλλάξει για πάντα πορεία.
Όταν χτύπησε τον διαιτητή του αγώνα Απόλλων – Παναθηναϊκός, αποκλείστηκε για 3 χρόνια. Κι έτσι, αντί για μπάλα, έπιασε την πάλη. Δεν υπήρχαν τότε ομοσπονδίες, ούτε τηλεοράσεις. Υπήρχε μόνο πάθος και συνοικίες γεμάτες μάτια. Ξεκίνησε οργανώνοντας ο ίδιος αγώνες σε Καισαριανή, Ταύρο και Βύρωνα. Και λίγο αργότερα, σε πλατείες και προαύλια σχολείων όλης της υπαίθρου. Δεν περίμενε να τον ανακαλύψουν. Πήγε ο ίδιος και βρήκε τον κόσμο.
Στον πόλεμο του ’40, πήγε στο μέτωπο. Στην Κατοχή, οργάνωνε αγώνες πάλης όχι για να πληρωθεί, αλλά για να κρατήσει όρθιο το φρόνημα του κόσμου. Ήταν τέτοια η επίδρασή του, που οι Γερμανοί τον κυνήγησαν — και χρειάστηκε να καταφύγει στη Λήμνο για να γλιτώσει.
Όταν οι γονείς του πέθαναν και ο αδελφός του έφυγε από τη ζωή, μετακόμισε στα Άνω Ιλίσια. Δεν πτοήθηκε. Κατέκτησε το πανελλήνιο πρωτάθλημα στην ελευθέρα πάλη και, λίγο μετά, τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης. Όλα αυτά χωρίς χορηγούς, χωρίς διατροφολόγους, χωρίς τερέν.
Το 1954–1955 πήγε στην Αμερική και έκανε κάτι που μοιάζει απίστευτο: 105 συνεχόμενες νίκες, κατακτώντας τη χρυσή ζώνη στην επαγγελματική πάλη. Ήταν το όνομα που ζητούσαν τα στάδια από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Ντιτρόιτ. Κάθε του αγώνας γινόταν πανηγύρι. Κάθε του λέξη, πύρινος λόγος για την Ελλάδα.
Κι όταν γύρισε, δεν είχε γίνει ούτε πλούσιος ούτε διάσημος με τον τρόπο που θα γινόταν σήμερα. Αλλά έμεινε μνημείο προφορικής μνήμης. Τον ανέφεραν οι ταινίες του Βέγγου, της Βλαχοπούλου, οι σεναριογράφοι και οι γονείς στα παιδιά τους. Ήταν «ο Καρπόζηλος», χωρίς κανείς να χρειάζεται το μικρό του όνομα.
Πέθανε το 1971, στα 56 του. Δεν υπάρχουν φωτογραφίες του σε ψηλή ανάλυση, ούτε βίντεο, ούτε social media. Υπάρχουν όμως εκείνοι που τον θυμούνται να κάνει ανάποδο καράτε στην πλατεία, να σηκώνει δύο ανθρώπους μαζί για να αποδείξει πως ο καρπός και ο ζήλος του αξίζουν το όνομά του.
Συντάκτης: Γρηγόρης Κεντητός – sportime.gr
Το αλίευσα ΕΔΩ
