Λαυρέντζος: Γιατί το πολιτικό σύστημα δεν λύνει το δημογραφικό

 

Το αλίευσα ΕΔΩ

Ιωάννης Καποδίστριας, η Μεγαλύτερη Χαμένη Ευκαιρία μας.

 

       Η δολοφονία του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια από τους Κωνσταντίνο και Γιωργάκη Μαυρομιχάλη (Ελαιογραφία του Διονυσίου Τσόκου, 1850, Μουσείο Μπενάκη).

 

 Από: Αντιστράτηγο ε.α. Ιωάννη Κρασσά

«Ἐφ’ ὅσον τὰ ἰδιαίτερα εἰσοδήματα μού ἀρκοῦν διὰ νὰ ζήσω, ἀρνοῦμαι νὰ ἐγγίσω μέχρι καὶ τοῦ ὀβολοῦ τὰ δημόσια χρήματα, ἐνῶ εὑρισκόμεθα εἰς τὸ μέσον ἐρειπείων καί ἀνθρώπων βυθισμένων εἰς ἔσχατην ἔνδειαν». Ο Ιωάννης Καποδίστριας προς τα μέλη της εθνοσυνελεύσεως[1].

Ένα Ταραγμένο Καλοκαίρι

Ελλάς Ιούλιος 2025, εάν εξαιρέσουμε την ευχάριστη διάθεση λόγω της θερινής ραστώνης, η τρέχουσα κατάσταση εντός και εκτός των συνόρων προκαλεί από προβληματισμό για τους πλέον αισιόδοξους, έως βαθειά ανησυχία για όσους φοβούνται τα χειρότερα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία εισέρχεται στον 41^ο μήνα, στη Μέση Ανατολή τα όπλα δεν σιγούν ποτέ, ενώ στην Ελλάδα τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο και οι μετανάστες συνεχίζουν να έρχονται απτόητοι από τη Λιβύη. Η πλέον συνήθης δικαιολογία για όσα κακά μας συμβαίνουν, είναι ότι αφορούν παθογένειες που υφίστανται από της ιδρύσεως του κράτους (3 Φεβρουαρίου 1830). Κάθε φορά που το ακούω η σκέψη μου μ’ οδηγεί στον Ιωάννη Καποδίστρια.

Ένας Ξεχωριστός Έλληνας

Την 14^η Απριλίου 1827, η Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνος[2] επέλεξε ομόφωνα τον Ιωάννη Αντωνίου Καποδίστρια ως πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος για επτά έτη. Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στην Κέρκυρα την 10^η Φεβρουαρίου 1776. Υπήρξε άτομο με διευρυμένη σκέψη, ευρύτατης μορφώσεως, με συναίσθηση της διεθνούς πραγματικότητας, ιδιαιτέρων ικανοτήτων, διαφορετικής ποιότητας και υφής. Από την θέση του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας (1815-1822) πρωταγωνίστησε στην διαμόρφωση του χάρτη της Ευρώπης, μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους[3]. Υπήρξε βαθύτατα κατά την σκέψη και το ήθος Έλληνας, προικισμένος με τις ευγενέστερες αρετές της φυλής. Την 7^η Ιανουαρίου 1828, ο Καποδίστριας αφίχθηκε στο Ναύπλιο με το Αγγλικό πολεμικό πλοίο Γουόρσπαϊτ[4] (Warspite).

Οι Όροι του Καποδίστρια

Η «ελεύθερη» Ελλάδα την εποχή εκείνη περιλάμβανε την Ελευσίνα, τα Μέγαρα, την Αίγινα, το Πόρο, την Σαλαμίνα, την Ύδρα και τις Σπέτσες. Η υπόλοιπος επικράτεια κατέχονταν από τα Τουρκικά και τα Αιγυπτιακά στρατεύματα. Ο εξαετής αγώνας της επαναστάσεως είχε μεταβάλλει τη χώρα σ’ έναν απέραντο χώρο ερειπίων, όπου περιφέρονταν απελπισμένοι άνθρωποι. Ο Καποδίστριας αρνήθηκε να δώσει το όρκο που είχε ψηφισθεί στην Τροιζήνα δηλώνοντας: «Δὲν εἶναι δυνατόν ἀδελφοί, νὰ ὁρκισθῶ τὸν ὅρκον τοῦ Συντάγματος, διότι δὲν δύναμαι νὰ σᾶς ὑποσχεθῶ νὰ φυλάξω ὅ,τι δὲν ἔχετε καὶ δὲν μοῦ πραδίδετε. Πλήν σᾶς ὑπόσχομαι νὰ προσπαθήσω γιά τήν ἀνεξαρτησία τῆς Ἑλλάδος ὅσον δύναμαι… Ἦλθον στὴν Ἑλλάδα και θυσιάζω τὰ πάντα ὑπέρ αὐτῆς, ἀλλ’ ὄχι ποτέ τήν ὑπόληψίν μου. Ὅθεν ἀν δὲν θελήσετε νὰ μὲ ἀκούσετε, θὰ ἐπιβῶ εἰς τό πλοῖον καὶ θὰ αναχωρήσω» (Διονυσίου Κοκκίνου, Η Ελληνική Επανάστασις, 6^ος τόμος, σελ. 290). Ο κυβερνήτης ήρθε αποφασισμένος να θυσιάσει τα πάντα πλην της υπολήψεως του, οι κυβερνώμενοι το τελευταίο που τους ενδιέφερε ήταν η υπόληψή τους. Η βουλή έκανε αποδεκτό το αίτημα του και κυβέρνησε με τον τρόπο που εκείνος θεωρούσε πλέον αποτελεσματικό, χωρίς να εξαπατήσει κανένα για τις προθέσεις του.

Ο Πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Καποδίστριας.

Ένας Ξεχωριστός Έλληνας

Σε μια χρονική στιγμή που τα πάντα ευρίσκοντο στον αέρα, ο Καποδίστριας αποτέλεσε την σωτήρια λύση για την αλληλοσπαραζόμενη από τα πολιτικά πάθη Ελλάδα. Ως πρώτος κυβερνήτης της χώρας εργάσθηκε νυχθημερόν επί 3 χρόνια, 8 μήνες και 20 ημέρες, χωρίς να δεχθεί οποιαδήποτε αμοιβή, αλλά αντιθέτως ενίσχυσε τα κενά ταμεία από την προσωπική του περιουσία. Ανέλαβε ένα πολυμέτωπο αγώνα για την κατοχύρωση των ορίων της εδαφικής επικράτειας, την δημιουργία κράτους, την ανόρθωση της οικονομίας και την καταπολέμηση της ληστείας και της πειρατείας[5]. Το δυσκολότερο όμως έργο αποδείχθηκε ότι ήταν, να μετατρέψει τους Έλληνες από οπλαρχηγούς, επαναστάτες, σκλάβους και παρανόμους σε νομοταγείς πολίτες. Ο μεν επιθυμούσε την επιβολή της νομιμότητος, οι δε ενδιαφέρονταν μόνο για το προσωπικό τους όφελος. Η δομική αυτή διαφορά στο τρόπο σκέψεως υπήρξε η βασική αιτία που οδήγησε στη δολοφονία του.

Η Άγνοια του Λαού

Την 9^η Αυγούστου 1828, ο Βρετανός Ναύαρχος Έντουαρντ Κόδρινγκτον[6] (1770-1851) υπέγραψε συνθήκη με τον Μεχμέτ Αλή Πασά[7] (1769-1849) της Αιγύπτου για την αποχώρηση των στρατευμάτων του από την Πελοπόννησο. Η εφαρμογή της συνθήκης ανατέθηκε στο Γάλλο Στρατηγό Νικολά Μαιζών[8] (1771-1840), ο οποίος αποβιβάσθηκε στη Πελοπόννησο επικεφαλής 15.000 στρατιωτών. Τον Σεπτέμβριο του 1828 στη Μεσσηνία, συνέβη ένα περιστατικό ενδεικτικό της καταστάσεως στην οποία τελούσε ο απλός λαός. Σύμφωνα με τη συνθήκη οι Αιγύπτιοι δεν θα παραλάμβαναν κανένα αιχμάλωτο, πλην εκείνων που θα τους ακολουθούσαν οικειοθελώς. Όταν οι επιβλέποντες Γάλλοι αξιωματικοί διαπίστωσαν ότι 600 και πλέον Έλληνες και των δύο φύλων κινούνταν προς επιβίβαση επί των πλοίων, τους ζήτησαν να παραμείνουν. Εκείνοι απάντησαν ότι επιθυμούσαν να αποχωρήσουν μαζί με τους στρατιώτες. Ανεξαρτήτως εάν το κίνητρό τους ήταν, η άγνοια, ο εκφοβισμός, ή η απόγνωση από την επικρατούσα στην Ελλάδα κατάσταση, οι άνθρωποι σίγουρα δεν ήσαν ελεύθερα σκεπτόμενοι και ενημερωμένοι πολίτες. Η έλλειψη γνώσεως και δημοκρατικής συνειδήσεως απουσίαζε παντελώς. Παρ’ όλα αυτά είχαν ψηφισθεί μέχρι τότε 3 συντάγματα και η επαναλαμβανόμενη κατηγορία κατά του Καποδίστρια ήταν η καταπάτηση των δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού, που στην πλειοψηφία του ήταν αναλφάβητος και βυθισμένος σε απύθμενη αμάθεια.

Το Πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδος[9]   

Την 2^α Ιανουαρίου 1822 στο χωριό Πιάδα της Αργολίδος (σημερινή Νέα Επίδαυρος), οι πληρεξούσιοι των επαναστατημένων Ελλήνων από την Πελοπόννησο, την Στερεά και τα νησιά του Αιγαίου ψήφισαν το πρώτο σύνταγμα της Ελλάδος. Στο 6^ο άρθρο του προέβλεπε, «Ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἰς ὅλα τὰ ἀξιώματα καὶ τὰς τιμὰς ἔχουσι τὸ αὐτὸ δικαίωμα, δοτὴρ δὲ τούτων μόνη ἡ ἀξιότης ἑκάστου». Το Σύνταγμα ήταν εξαίρετο στην θεωρία, αλλά τελείως ακατάλληλο και ακατάληπτο για τον λαό στον οποίον απευθυνόταν. Αμέσως μετά την ψήφισή του, πολλές διατάξεις του ποδοπατήθηκαν και λησμονήθηκαν. Το σύνταγμα κατέστη κενό γράμμα και χρησιμοποιήθηκε μόνο σαν παραταξιακό σύνθημα. Εννέα μήνες μετά την έκρηξη της επαναστάσεως, όταν τίποτα δεν ήταν εξασφαλισμένο, αυτό που χρειαζόμασταν ήταν ένα σχέδιο δράσεως το οποίο θα συνένωνε όλες τις δυνάμεις του έθνους για την απόκτηση της ελευθερίας. Το Σύνταγμα των ΗΠΑ ψηφίσθηκε 21 χρόνια μετά την έκρηξη της επαναστάσεως κατά των Βρετανών και 14 χρόνια μετά την αναγνώριση της ανεξαρτησίας τους. Το σύνταγμα χρησιμοποιήθηκε για την νομή της εξουσίας από επιδέξιους πολιτικούς επί ανύπαρκτων δομών διοικήσεως και ανέχθηκε την διατήρηση αυτόνομων τοπικών οργάνων εξουσίας και προνομίων που είχαν παραχωρηθεί από τους Τούρκους. Η επιθυμία των πάντων για μια αδύναμη κεντρική εξουσία αντανακλάται πλήρως στο πρώτο σύνταγμα. Η μοιραία κατάληξη όλων αυτών υπήρξαν οι εμφύλιες διαμάχες και η αναζήτηση στιβαρής διοικήσεως σε μοναρχικές μορφές εξουσίας. Πάνω από όλα όμως διαμόρφωσε σαν επικρατούσα αντίληψη ότι το σύνταγμα το εφαρμόζουμε, όσο εξυπηρετεί τα συμφέροντα μας.

Το Ανοσιούργημα

Την 06:35 της 27^ης Σεπτεμβρίου 1831, στο Ναύπλιο, στην είσοδο του Ιερού Ναού του Αγίου Σπυρίδωνος, ο Κωνσταντίνος[10] (1797-1831) και Γεώργιος[11] Μαυρομιχάλης (1800-1831) δολοφόνησαν τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια. Ο πρώτος ήταν αδελφός και ο δεύτερος υιός του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη[12] (1773-1848). Ο μοναδικός σωματοφύλακας του Καποδίστρια, ο μονόχειρας Γεώργιος Κοζώνης[13] (1800-), τραυμάτισε τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη, τον οποίο αποτελείωσε το πλήθος. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης μετά από δύο δίκες καταδικάσθηκε σε θάνατο και εκτελέσθηκε την 10^η Οκτωβρίου 1831. Η φυλάκιση του Πετρόμπεη από τον Καποδίστρια υπήρξε η αφορμή του αποτρόπαιου εγκλήματος. Οι Μαυρομιχαλαίοι, οικογένεια με αναμφισβήτητη προσφορά στους εθνικούς αγώνες, ώθησαν τους συμπατριώτες τους σε εξέγερση, αρνούμενοι όχι μόνον να πληρώνουν φόρους, αλλά και να συνεχίσουν να τους εισπράττουν, προνόμιο που τούς δόθηκε επί τουρκοκρατίας. Μαζί με τον κυβερνήτη δολοφονήθηκε η νομιμότητα και το εθνικό συμφέρον. Ο Ελβετός φιλέλληνας Ιωάννης Εϋνάρδος (1775-1863), τιμημένος με τον τίτλο του ευεργέτου της Ελλάδος (διέθεσε τεράστια χρηματικά ποσά υπέρ του αγώνος της ανεξαρτησίας και πλήρωσε μέρους του δανείου του 1832), δήλωσε: « Ὁ κακοῦργος ποὺ δολοφόνησε τὸν Καποδίστρια, δολοφόνησε τὴν πατρίδα του».

Η Δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια.

Οι Προκλήσεις του Σήμερα

Ο Καποδίστριας συνήθιζε να λέει ότι «Οι επιτροπές και η προσωρινότης είναι η καταστροφή της Ελλάδος». Αναρωτιέμαι πως θα έχτιζε ένα οργανισμό όπως τον ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων). Πιστεύω ότι θα έθετε ως προϋπόθεση να γίνει πρώτα καταγραφή όλων των ιδιοκτησιών. Το γεγονός ότι είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, που δεν έχει καταρτίσει κτηματολόγιο περιγράφει τη ιδιοσυστασία μας και αναδεικνύει τις εγγενείς αδυναμίες και τα ελαττώματά μας. Μπορούμε να επικαλεστούμε χιλιάδες δικαιολογίες γι’ αυτά που δεν «μας αφήνουν να κάνουμε», αλλά είναι απόφασή μας να μην επιτρέψουμε σε κανένα να μας πιάσει «κορόιδο». Η νομιμότητα στο μυαλό μας αφορά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας και τη τήρηση των υποχρεώσεων των άλλων, αλλά όχι των ιδικών μας.

Η Αντίδραση

O Καποδίστριας αντιμετώπισε την αμετροέπεια, την υπερβολή, την δημαγωγική συκοφαντία, την απληστία και την αμέριμνη κριτική αυτών που ανέξοδα προέβαλαν το απόλυτο. Στην προσπάθεια εγκαθιδρύσεως συγχρόνου κράτους δικαίου, δοκίμασε την λυσσαλέα αντίδραση αυτών που τους είχαν παραχωρηθεί αποκλειστικά οικονομικά προνόμια και δικαιώματα εισπράξεως φόρων (η Μανή και η Ύδρα). Οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί τον ήθελαν όργανο εξυπηρετήσεως προσωπικών τους συμφερόντων. Πολλοί πραγματικοί αλλά και όψιμοι αγωνιστές, θεωρούσαν την υπακοή στους νόμους ταυτόσημη με την οθωμανική δουλεία. Αγωνιστές με αναγνωρισμένο ήθος και κύρος, όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ο Κωνσταντίνος Κανάρης και άλλοι τον υποστήριξαν μέχρι τέλους. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό.

Συμπεράσματα - Προτάσεις

Ο Καποδίστριας έλεγχε τα πάθη και τα ελαττώματα του, σε αντίθεση με αυτούς που κλήθηκε να κυβερνήσει που ήσαν έρμαια αυτών. Ανθρώπους αυτού του είδους αντί να προσπαθήσουμε να τους μοιάσουμε προσπαθούμε να τους φέρουμε στα μέτρα μας. Όταν δεν το πετυχαίνουμε τους παραγκωνίζουμε, ή τους εξοντώνουμε και μετά χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα.

Η δουλικότητα προς τους ισχυρούς και η δυσπιστία σε κάθε μορφή εξουσίας εξακολουθεί να χαρακτηρίζει πολλούς από εμάς. Δυστυχώς η μετατροπή του Έλληνα από «ραγιά[14]» σε νομοταγή πολίτη είναι κάτι που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα.

Οι πολιτικοί μας ταγοί, διαρκώς θυμωμένοι, χωρίς την πολιτική ευγένεια των καλλιεργημένων ανθρώπων και με έλλειψη χιούμορ, παραπέμπουν σε μονομάχους των Ρωμαϊκών αρένων, επιθυμούντες την εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων, προς τέρψη του κοινού που «διψάει για αίμα».

Διαχρονικά ως λαός είχαμε τις ευκαιρίες μας να προοδεύσουμε και να ευημερήσουμε. Δεν τις αξιοποιήσαμε αλλά τις «δολοφονήσαμε», γιατί αδυνατούμε να τιθασεύσουμε το τεράστιο, ιδιόμορφο, ελληνικό «εγώ μας». Είναι το εγώ που δημιούργησε επιτεύγματα παγκοσμίου θαυμασμού, αλλά και μας προκάλεσε ανυπολόγιστες συμφορές. Είναι το «εγώ» που μας κάνει να μισούμε την αριστεία κρίνοντας την υπεροχή ως αντιδημοκρατική ανισότητα. Στο όνομα της ισότητας υιοθετήσαμε την ισοπέδωση, εξισώνοντας τον υπεύθυνο με τον ανεύθυνο, τον έντιμο με τον παραβατικό, τον εργατικό με τον οκνηρό, τον συνεπή με τον αδιάφορο, τον υπάκουο με τον απείθαρχο και τον ευφυή με το βλάκα.

Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) είπε: «Αὐτὸ ποὺ ἔχει γίνει συνήθεια, ἀντιμετωπίζεται σὰν κάτι φυσιολογικὸ (Τὸ εἰθισμένον ὥσπερ πεφυκὸς ἤδη γίγνεται)». Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνηθίσει τη παρανομία την οποία θεωρούμε πλέον φυσιολογική. Η λειτουργία μιας ευνομούμενης πολιτείας προϋποθέτει εξουσιάζοντες και εξουσιαζόμενοι να ενεργούν σύμφωνα με το νόμο και να θέτουν το συμφέρον της πατρίδος υπεράνω όλων. Ο Καποδίστριας την βασική αυτή αρχή λειτουργίας της δημοκρατίας την είχε ενστερνισθεί πλήρως, ο λαός που κλήθηκε να κυβερνήσει έπρεπε να εργασθεί σκληρά για να την αποκτήσει. Δεν το πετύχαμε μέχρι σήμερα, διότι στην πλειονότητα μας ποτέ δεν την αποδεχτήκαμε. Το ερώτημα είναι πως θα καταργηθεί η πελατειακή λογική τόσο στις εκλογές, όσο και στην άσκηση της εξουσίας.

Τον Ιούλιο του 2018 η ΚΕΔ (Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας), αποφάσισε τον ορισμό ξένων διαιτητών σε «δύσκολες» ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις[15]. Με την ίδια λογική θα μπορούσαμε να αναθέσουμε τομείς του δημοσίου σε χώρες που σέβονται το κράτος δικαίου. Σύμφωνα με την αξιολόγηση της Διεθνούς Διαφάνειας (Transparency International, Κατάλογος Χωρών βάσει Ποσοστού Διαφθοράς) η Δανία, η Φινλανδία, η Σιγκαπούρη, η Νέα Ζηλανδία, το Λουξεμβούργο, η Νορβηγία, η Ελβετία, η Σουηδία, η Ολλανδία και η Αυστραλία αξιολογήθηκαν ως οι δέκα πρώτες χώρες παγκοσμίως με τη μικρότερη διαφθορά. Στην ίδια ιστοσελίδα η Ελλάδα κατατάσσεται στην 59^η θέση από 180 χώρες, με βαθμολογία 49%.

Σε περίπτωση που οι ξένοι αποδεχθούν ικανότεροι ημών, θα πρέπει να προβούμε σε μια συνολική επαναξιολόγηση του προβλήματος. Αν φέρουν τα ίδια αποτελέσματα, θα συνεχίσουμε ελπίζοντας στο υπερβατικό και προσδοκώντας στο θαύμα, εξάλλου η ελπίδα είναι αυτή που πεθαίνει πάντα τελευταία. 

Αντιστράτηγος ε.α. Ιωάννης Κρασσάς

Ιούλιος 2025

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό «ΗΛΙΟΥ», Αθήνα 1951.
• Γουσταύου Φρειδερίκου Χέρτσβεργ, Η Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Εκδόσεις Μένανδρος, Αθήνα 1961.
• Σπύρου Β. Μαρκεζίνη, Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, ΠΑΠΥΡΟΣ ΓΡΑΦΙΚΑΙ ΤΕΧΝΑΙ Α.Ε Αθήνα 1966.
• Σπυρίδων Τρικούπης, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Εκδόσεις Γιοβάνη, Αθήνα 1968.
• Διονυσίου Α. Κόκκινου, Η Ελληνική Επανάστασις, Αθήνα 1974, Εκδοτικός Οίκος ΜΕΛΙΣΣΑ.
• ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ Α.Ε., Αθήνα 1977.
• Νικολάου Σπηλιάδου, ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, Ινστιτούτο Διεπιστημονικών Ερευνών Ανάπτυξης της Νεωτέρας Ελλάδος «Χαρίλαος Τρικούπης», Αθήνα 2007.
• Γεώργιου Φίνλευ, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2009.
• THOMAS GORTON Ιστορία Της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήνα 2010, Εκδόσεις Αρχιπέλαγος. 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Η πλήρης πρόταση έχει ως εξής: «Ἐλπίζω ὅτι ὅσοι ἐξ ὑμῶν συμμετάσχουν εἰς τὴν κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’ ἐμοῦ ὅτι εἰς τὰς παρούσας περιπτώσεις, ὅσοι εὑρίσκονται εἰς δημόσια ὑπουργήματα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λαμβάνουν μισθοὺς ἀναλόγως μὲ τὸν βαθμὸ τοῦ ὑψηλοῦ ὑπουργήματος των καὶ μὲ τὰς ἐκδουλεύσεις των, ἀλλὰ ὅτι οἱ μισθοὶ οὗτοι πρέπει νὰ ἀναλογοῦν ἀκριβῶς μὲ τὰ χρηματικὰ μέσα τὰ ὁποῖα ἔχει ἡ κυβέρνησις εἰς τὴν ἐξουσίαν της».

[2] Η «Ἐν Τροιζήνι Γ΄ Ἐθνικὴ Συνέλευσις τῶν Ἑλλήνων, (19 Μαρτίου-5 Μαΐου 1827)», πραγματοποιήθηκε στη Τροιζήνα (Δαμαλάς) του Πόρου. Ο Σκοπός της αφορούσε στην ολοκλήρωση των εργασιών της Συνελεύσεως της Επιδαύρου (Δεκ 1821-Ιαν 1822) που διακόπηκε λόγω των πολεμικών γεγονότων. Η Συνέλευσις επικύρωσε το «Σύνταγμα της Ελλάδος» και εξέλεξε ως πρώτο Κυβερνήτης της Ελλάδος τον Ιωάννη Καποδίστρια.

[3] Οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι (1803–1815) αφορούν 5 μεγάλες ευρωπαϊκές συγκρούσεις, μεταξύ της Γαλλικής Αυτοκρατορίας υπό τον Ναπολέοντα, από τον οποίο έλαβαν το όνομα τους και διάφορων ευρωπαϊκών συνασπισμών υπό το Ηνωμένο Βασίλειο. Χρονολογικά δημιουργήθηκαν, το 1805 ο Τρίτος, το 1806-07 ο Τέταρτος, το 1809 ο Πέμπτος, το 1813 ο Έκτος και το 1815 ο Έβδομος Συνασπισμός οι οποίοι πολέμησαν κατά του Ναπολέοντος.

[4] Το Αγγλικό δίκροτο πολεμικό ιστιοφόρο πλοίο Γουόρσπαϊτ (Warspite), ήταν εξοπλισμένο με 74  πυροβόλα σε δύο σειρές σε κάθε πλευρά του και είχε εκτόπισμα 1890 τόνους. Έφερε 3 κατάρτια με τετράγωνα ιστία και το πλήρωμα του ανέρχονταν σε 700 άνδρες . 

Το δίκροτo Βρετανικό πολεμικό Warspite.

[5] Το 1828 πλέον των 1.000 ελληνικών πλοίων ασχολούνταν με την πειρατεία. Ο Μιαούλης εξάρθρωσε τους Ολύμπιους πειρατές, κατάσχεσε 37 αρματωμένα πλοία και κατέστρεψε άλλα τόσα. Ο Ιωάννης Καποδίστριας με την άφιξή του στην Ελλάδα ζήτησε την βοήθεια των Αγγλογάλλων για την καταστροφή των πειρατικών ορμητηρίων. Τον Μάρτιο ο Βρετανός Αρχιπλοίαρχος Τόμας Σταίηνς [1776-1830 (Sir Thomas Staines)] επικεφαλής μοίρας 5 Αγγλικών και 4 γαλλικών πολεμικών πλοίων κατέπλευσε στην νήσο Γραμβούσα, στο βορειοδυτικό τμήμα του νομού Χανιών. Ο Σταίηνς ζήτησε την παράδοση του δωδεκαμελούς πειρατικού προεδρείου, ενώ διευκρίνισε ότι δεν πρόκειται να πειράξει τους αγωνιζόμενους κατά των Τούρκων. Μετά τον ισχυρισμό των κατοίκων ότι δεν υπάρχουν πειρατές στην Γραμβούσα, ο Σταίηνς βομβάρδισε το φρούριο, ενέργεια που του στοίχισε την φρεγάτα «Κάμπριαν (Cmbrian)», από πρόσκρουση σε ύφαλο, εξαιτίας των κακών χειρισμών και λόγω των σφοδρών ανέμων. Μεικτό στρατιωτικό τμήμα Άγγλων, Γάλλων και Ελλήνων υπό τον συνταγματάρχη Κάρολο Ούρκχαρτ (Charles Urquhart) κατέλαβε το οχυρό αμαχητί. Ο φιλέλληνας γενναίος Βρετανός Αξιωματικός βρήκε τραγικό θάνατο, όταν τον καταπλάκωσε η σκέπη της οικίας στην οποία διέμενε στην Γραμβούσα. Ο Καποδίστριας μερίμνησε για την εναρμόνιση του ναυτικού δικαίου της Ελλάδος με το ισχύον στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα σε διάστημα 6 μηνών να εξαλείψει την μάστιγα της πειρατείας. Από τους συλληφθέντες πειρατές, ουδείς καταδικάστηκε σε θάνατο, ούτε εξέτισε το σύνολο της ποινής που του επιβλήθηκε. 

Μανιάτης πειρατής.

[6] Ο Βρετανός Ναύαρχος Έντουαρντ Κόδριγκτον [Sir Edward Codrington, (1770-1851)], σε ηλικία 13 ετών κατατάχθηκε στο πολεμικό ναυτικό και 25 χρονών ανέλαβε κυβερνήτης του πολεμικού Μπάπετ (Babet). Την 21^η Οκτωβρίου 1805 έλαβε μέρος στη Ναυμαχία του Τράφαλγκαρ ως κυβερνήτης του πολεμικού πλοίου Ωρίων (Orion). Το Δεκέμβριο του 1826 τοποθετήθηκε Διοικητής του Βρετανικού στόλου της Μεσογείου. Την 20^η Οκτωβρίου 1827 τέθηκε επικεφαλής του συμμαχικού στόλου (Γαλλικού και Ρωσικού) και καταναυμάχησε τον Τουρκο-αιγυπτιακό στόλο στην ομώνυμη ναυμαχία. Σε πολλές πόλεις της Ελλάδος οδοί φέρουν το όνομά του.

[7] Ο Μεχμέτ Αλή Πασάς (1769-1849) γεννήθηκε στη Καβάλα, ενώ η μητέρα του ήταν από το Νικηφόρο της Δράμας. Διετέλεσε κυβερνήτης της Αιγύπτου από 1805 έως το 1848, θεωρούμενος ο ιδρυτής της. Στο απόγειο της κυριαρχίας του έλεγχε την Αίγυπτο, το Σουδάν, τη Χετζάζ και τη Νατζντ (επαρχίες της Σαουδικής Αραβίας), το Λεβάντε (περιοχή της Μέσης Ανατολής που περιλαμβάνει τα σημερινά κράτη Λιβάνου, Συρίας, Ισραήλ, Ιορδανίας, μέρος της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράκ), την Κρήτη και τμήματα της Ελλάδος.

Ο Μεχμέτ Αλή Πασάς.

[8]  Ο Στρατηγός Νικολά Μαιζών (1771-1840) κατατάχθηκε ως εθελοντής στον γαλλικό στρατό σε ηλικία 21 ετών, φθάνοντας το 1805 στον βαθμό του Ταξιάρχου. Κατά τα έτη 1809 μέχρι το 1812 πολέμησε με τη Μεγάλη Στρατιά στην Πρωσία, στην Ισπανία, στη Γερμανία και συμμετείχε στην μεγάλη εκστρατεία κατά της Ρωσίας. Το 1812 ονομάστηκε Υποστράτηγος επί του πεδίου της μάχης από τον Ναπολέοντα. Στις 28 Αυγούστου του 1828, αποβιβάσθηκε στη Μεθώνη επικεφαλής Εκστρατευτικού Σώματος 15.000 ανδρών, ύστερα από κοινή απόφαση των τριών Μεγάλων Δυνάμεων και σε εκτέλεση του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου της 19^ης Ιουλίου του 1828. Η αποστολή του του Μαιζών αφορούσε την επίβλεψη εκκενώσεως της Πελοποννήσου από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ.

Ο Στρατηγός Νικολά Μαιζών.

[9] Το σύνταγμα, με τίτλο «Οργανικός Νόμος της Επιδαύρου», συντάχθηκε πάνω στα πρότυπα των συνταγμάτων της Αμερικής, της Γαλλίας και κυρίως του Βελγίου. Ο Ιταλός φιλέλληνας Βικέντιος Γκαλίνα υπήρξε ο βασικός συντάκτης, συνεπικουρούμενος από τους Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και Θεόδωρο Νέγρη. Τα 110 Άρθρα του «προσωρινού» συντάγματος μεταξύ των άλλων προέβλεπαν: Την ανεξιθρησκία, με επικρατούσα θρησκεία της «Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας», την ισονομία και την ελευθεροτυπία. Κάθε Έλληνας ανεξαρτήτως καταγωγής και περιουσιακής καταστάσεως, δικαιούταν την ανάληψη οποιουδήποτε αξιώματος, ενώ καταργούνταν η δουλεία σ’ όλη την επικράτεια. Οι Μωαμεθανοί και οι Εβραίοι είχαν μόνο αστικά και όχι πολιτικά δικαιώματα. Το σύνταγμα καθιέρωσε σαν εθνικά χρώματα το λευκό και το γαλανό και σαν εθνικό έμβλημα την Αθηνά με την κουκουβάγια, αντί του φοίνικος της φιλικής εταιρείας. Το σύστημα διακυβερνήσεως αμιγώς δημοκρατικό αναγνώριζε δύο εξουσίες: Την εκτελεστική, αποτελούμενη από πέντε μέλη, τα οποία διοικούσαν τον κρατικό μηχανισμό και όριζαν τους 8 υπουργούς της κυβερνήσεως. Την νομοθετική την οποία συγκροτούσαν 75 αντιπρόσωποι. Η θητεία όλων των μελών ήταν ετήσια. Λόγω ελλείψεως ελληνικών ποινικών κωδίκων αποφασίσθηκε η εφαρμογή των νόμων του Βυζαντινού Αυτοκράτορος Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου (958-1025). Ο Μαυροκορδάτος εκλέχθηκε πρώτος πρόεδρος του Εκτελεστικού, γιατί εστερείτο στρατευμάτων και δεν είχε δεσμούς με την Ρωσία. Ο Δημήτριος Υψηλάντης εκλέχθηκε πρόεδρος του Βουλευτικού, σε μία τιμητική θέση χωρίς πραγματική εξουσία.

[10] Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης (1797-1831) ήταν υιός του Πιέρρου Μαυρομιχάλη (1730-1830), αδελφού του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Συμμετείχε και διακρίθηκε στις μάχες του Βαλτετσίου, Μύλων, Βέργας, Διρού, Πολυαράβου, στη πολιορκία του Ναυπλίου και στη μάχη των Δερβενακίων.

 Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης.

[11] Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης (1800-1831) ήταν το τρίτο τέκνο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Το 1815, εστάλη από το πατέρα του ως όμηρος στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρέμεινε μέχρι το ξέσπασμα της επαναστάσεως. Έλαβε μέρος στη μάχη των Δερβενακίων. Το 1825 συνελήφθη αιχμάλωτος από τον Ιμπραήμ, ο οποίος στην συνέχεια τον απελευθέρωσε. 

Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης.

[12] Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης (Αρεόπολη 1773-1848) υπήρξε γόνος της ιστορικής οικογενείας της Μάνης. Νυμφεύθηκε την Παναγιώτη Μπενάκη με την οποία απέκτησε 6 τέκνα (Ηλίας, Παναγιωτίτσα, Γεώργιος, Αναστάσιος, Ιωάννης, Δημήτριος). Το 1815 ορίσθηκε από τον Σουλτάνο Μπέης της Μάνης, εξ’ ου και το όνομα Πετρόμπεης, με το οποίο έμεινε γνωστός στην ιστορία. Δέχθηκε με ανακούφιση την εκλογή του Ιωάννη Καποδίστρια στη θέση του πρώτου κυβερνήτη προσδοκώντας την αποκατάσταση της τάξεως και την συμφιλίωση, ο οποίος τον τοποθέτησε μέλος της Προεδρίας του Πανελλήνιου (βουλής).

Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.

[13] Ο Γεώργιος Κοζώνης (1800 Κρήτη-) το 1824 ήλθε στη Πελοπόννησο και έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, όπου έχασε το δεξί χέρι του και το ένα μάτι του. Ο Καποδίστριας τον προσέλαβε ως σωματοφύλακα του. Κατά τη δολοφονία του Καποδίστρια τραυμάτισε το Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη, κατεδίωξε το Γεώργιο και ήταν από τους βασικούς μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη του. 

[14] Η ετυμολογία της λέξης «ραγιάς» προέρχεται από την τουρκική λέξη «reaya», η οποία έχει αραβική ρίζα. Σημαίνει «ποίμνιο», «υπήκοοι» ή «λαός υπό την προστασία της εξουσίας». Ο όρος χρησιμοποιήθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία με σκοπό να περιγράψει τους μη μουσουλμάνους υπηκόους της – κυρίως τους χριστιανούς και είχε ξεκάθαρο κοινωνικό πρόσημο. Αναφερόταν σε ανθρώπους που ήταν υπό την εξουσία της αυτοκρατορίας και πλήρωναν ειδικούς φόρους, όπως ο κεφαλικός φόρος (το γνωστό σε όλους χαράτσι). Με την πάροδο του χρόνου, η έννοια της λέξης απέκτησε αρνητική χροιά και ταυτίστηκε με την υποταγή. Χρησιμοποιήθηκε με περιφρονητικό τρόπο για να περιγράψει τους υποδουλωμένους Έλληνες και αναφέρεται γενικά στον καταπιεσμένο, με την έννοια της υποτέλειας [Πηγή: Financenews.gr (financenews.gr)].

[15] Κανονισμός Διαιτησίας Κεφάλαιο IV, Παράγραφος, Ορισμοί Διαιτητών: «Δύναται να χρησιμοποιούνται διαιτητές από το εξωτερικό σε αγώνες Α’ Εθνικής κατηγορίας και σε αγώνες του Κυπέλλου Ελλάδος όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο από την ΚΕΔ».

ΤΕΛΟΣ

Το αλίευσα ΕΔΩ

ΚΥΠΡΟΣ 1974: ΕΙΠΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ! Τους έκαψε το σενάριο! Ετοίμαζαν να…

ΑΙΘΟΥΣΑ ΚΥΠΡΟΣ: «ΚΛΕΙΣΕ ΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΩ»! Εσύ αυτό το ήξερες; O Νίκος Αργυρόπουλος…

ΚΥΠΡΟΣ 1974: ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΙΣ; Προσοχή! «Πρεπει να έχεις γερό στομάχι»! Οι ΕΝΟΧΟΙ με ονοματεπώνυμο!

ΚΥΠΡΟΣ 1974: "ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ'! Είπε αυτό που δεν τόλμησε να παίξει κανένα κανάλι! Ο Νίκος Αργυρόπουλος…

 

 

Αυτές οι πράξεις δεν είναι προδοσία ;

Μια αληθινή χριστουγεννιάτικη ιστορία: O δάσκαλος της Γαύδου

 

 Πρέπει να ήταν μερικές ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, γιατί αρκετοί αξιωματικοί είχαμε πάρει από τα Δέντρα των Ναυστάθμων ορισμένα δωράκια για τις οικογένειές μας... Εκείνο τα απόγευμα ήμουν με τον κυβερνήτη σε ένα κινηματογράφο στα Χανιά, όταν ένας μοτοσυκλετιστής ήλθε και μας ειδοποίησε να γυρίσουμε επειγόντως στο πλοίο για κάποια αποστολή... Γυρίσαμε στο καράβι, ένα «θηρίο» [αντιτορπιλικό], όπου μας περίμενε η διαταγή να φύγουμε αμέσως για τη Γαύδο...

Η Γαύδος, που πρέπει τότε να αριθμούσε διακόσιες ψυχές, είχε έναν αγροφύλακα. Ο αγροφύλακας είχε ένα κυνηγετικό όπλο, που, όποτε δεν το κουβαλούσε μαζί του, το διέλυε και έκρυβε, αλλού την κάνη, αλλού το κοντάκι, αλλού τα φυσίγγια, μακριά από τα χέρια και τα μάτια δυο μικρών σατανάδων, που τα κατάφεραν να τραυματιστεί το μπράτσο του ενός με σκάγια.

Με έναν μικρό χειροκίνητο ασύρματο, που ήταν το μοναδικό μέσο επικοινωνίας αυτών των ξεχασμένων από όλους ανθρώπους, μάθαμε τα νέα. Το ελικόπτερο της 115 Πτέρυγας Μάχης στο Ακρωτήρι σήκωσε τα χέρια ψηλά, με τη δεκεμβριανή θύελλα που επικρατούσε στο Λιβυκό. Τη λύση θα την έδινε ακόμα μια φορά ένα «θηρίο».

Μέσα στο σκοτάδι ανοίξαμε όλες τις στροφές προς τα δυτικά, για να περιπλεύσουμε το δυτικό άκρο της Κρήτης. Πρέπει να είχε πολύ καιρό και μάλιστα χειροτέρεψε πολύ μόλις στρίψαμε... Όταν άνοιξα τα μάτια μου ο καιρός είχε πέσει, το πρωινό φως κρυστάλλινο φώτιζε μια μικρή προβλήτα, όπου πηγαινοέρχονταν άνθρωποι με φορεία και η πετρελαιάκατος του «Λέοντος» να πηγαινοέρχεται φουριόζα ανάμεσα στο καράβι και στο μώλο.

Με την ευκαιρία που προσφερόταν, γιατί ποιος ξέρει πόσα χρόνια είχε να πατήσει πολεμικό πλοίο στο νησάκι, ώσπου να ετοιμάσουν τον μικρό τραυματία και να τον μεταφέρουν στον «Λέοντα», μερικοί Γαυγιώτες είχαν έλθει με βαρκούλες και είχαν ανέβει στο αντιτορπιλικό, όπου περιεργάζονταν με ευλάβεια τα πάντα.

 Ακουμπισμένος στα ρέλια αριστερά, απορροφημένος από τα διαδραματιζόμενα μεταξύ του νεαρού γιατρού μας και των ντόπιων στο μώλο, δεν πρόσεξα αμέσως την παρουσία δίπλα μου. Μόνο όταν επανέλαβε αυτό που με ρωτούσε γύρισα. Πρέπει να ήταν γύρω στα 25 παλληκαράκι, στο μπόι μου, συνομήλικός μου, με μάτια ορθάνοιχτα που με κοιτούσαν ερωτηματικά.

-Μήπως σας βρίσκεται ένα μολύβι μπικ;

Μηχανικά σήκωσα το χέρι μου και έβγαλα ένα μπικ που είχα στο τσεπάκι του σακακιού.

-Μπορώ, σας παρακαλώ, να το κρατήσω: Και μήπως σας βρίσκεται ακόμα ένα; Αλλά μόνο αν δεν το χρειάζεστε...

Κάτι στον τόνο της φωνής, κάτι από την άρθρωση που πρόδιδε κάποιες σχέσεις με βιβλία, και κάτι περισσότερο από απλό ψαρά ή απλό χωριάτη, που μ’ έκανε να τον κοιτάξω καλύτερα.

-Για έλα μέσα...

Στράφηκα και μπήκα από τον εγκάρσιο διάδρομο στο Γραφείο Μηχανής. Μ’ ακολούθησε διστακτικά ως το κατώφλι και η ματιά του στάθηκε σε ένα σημειωματάριο μπλοκ και στη ντάνα χαρτιών που είχα επάνω στο γραφείο. Με κοίταζε περίεργα, και σαν να μου φάνηκε λίγο ικετευτικά, κι αυτό μου άνοιξε την περιέργεια. Για να τον βγάλω από την αμηχανία χαμογέλασα.

-Έλα, πες μου, αν θέλεις κι άλλο μπικ.

Άνοιξα το συρτάρι του γραφείου, όπου φάνηκαν καμιά δεκαριά πολύχρωμα μπικ, γομολάστιχες, χαρτιά.

-Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, όμως είμαι περίεργος τι τα θέλεις.

Ήμουν έτοιμος, ο ανόητος, να του πω, τι τα θέλεις, είναι τόσο φτηνά αυτά, εμείς ούτε τα λογαριάζουμε, όταν η φωνή του, σιγανή αλλά καθαρή, κι εκείνο το αστραφτερό βλέμμα με κάρφωσε ακίνητο.

-Είμαι ο δάσκαλος, είπε προσεκτικά.

Έμεινα να τον κοιτάω αμίλητος. Ο δάσκαλος! Και είχε έλθει το σωτήριο έτος 1959, που η Ελλάδα ξεκίναγε να φτάσει τις Ευρωπαϊκές προηγμένες χώρες, και είχε έλθει αυτό το παλληκαράκι να ζητιανέψει δυο μολύβια για να δώσει γνώση στα παιδόπουλά του, χαμένος, ξεχασμένος από τους μανδαρίνους και από τους πολυπράγμονες μέσα στην καρδιά του βράχου του.

Ακόμα και τώρα που το θυμάμαι, τα μάτια μου βουρκώνουν για τον νεαρό δάσκαλο της Γαύδου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα και το πρόσωπο εκείνου του παιδιού, όταν σε κάμποση ώρα είδε να κατεβάζουμε στην πετρελαιάκατο, δεν θυμάμαι πόσα τσουβάλια και σάκους, γεμάτα από ό,τι είχαμε. Όλη η καντίνα, μολύβια, ξυραφάκια, σοκολάτες, μπισκότα, μπλοκ, σημειωματάρια, κορδόνια παπουτσιών, καραμέλες, τσιγάρα, σπίρτα, δεκάδες χρήσιμα και άχρηστα καλά. Κι ότι κατέβαινε του καθενός για να βοηθήσει το νεαρό Ακρίτα, ταγμένο στις πύλες του θέματος του Λιβυκού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπό του, που έλαμπε σαν να του χάρισαν τον κόσμο όλο...

Όσο για σένα, δάσκαλε, που το όνομά σου δεν το έμαθα ποτέ, ίσως το Ναυτικό και το «θηρίο» να σε βοήθησαν λίγο στην πίστη σου στους ανθρώπους. Κι αντίστροφα όμως, εσύ ήσουν εκείνος που μας έδωσες πολλά εκείνο το πρωινό. Καλή σου ώρα όπου και να είσαι!

Στυλιανός Χαρατσής

Ο Στυλιανός Χαρατσής είναι αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Το άρθρο του «Ο δάσκαλος της Γαύδου» έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό «Ναυτική Ελλάς».

Το αλίευσα ΕΔΩ

Ρουμανία +140,4% Ellada -28,4% | Ρουμανία Φόρος : 1% ως 60.000 3% ως 500.000.Κάποιοι μας "Αγαπούν"

11 Φεβρουαρίου: Ἀνοιχτή συγκέντρωση διαμαρτυρίας, γιά τό νομοσχέδιο τῆς θεσμοθέτησης «γάμου» καί υἱοθεσίας ἀπό ὁμοφυλόφιλους – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν διοργανώνει ἀνοιχτή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στήν Ἀθήνα, στήν Πλατεία Συντάγματος, τήν Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2024 καί ὥρα 15.00 μ.μ. γιά τό νομοσχέδιο τῆς θεσμοθέτησης «γάμου» καί υἱοθεσίας ἀπό ὁμοφυλόφιλους, τήν κατάργηση τῆς μητρότητας καί τῆς πατρότητας, τήν ἀλλοίωση τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας.

Καλοῦμε τούς συμπολίτες μας νά παλέψουμε μαζί γιά τήν ἀποτροπή τῆς σοδομοποίησης τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Εἶναι ἠθικό χρέος ὅλων νά ἀντισταθοῦμε ἀπό ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον γιά τά ὀρφανά παιδιά, ὥστε νά ἀποτρέψουμε τή χρήση τους ὡς ψευδαισθήσεις «καρπῶν» μίας ἀφύσικης καί ἄκαρπης «σύζευξης».

Ἡ παρουσία μας θά δηλώσει ἔμπρακτα τήν ἀντίθεσή μας καί θά καταδείξει ὅτι δέν εἴμαστε συνένοχοι σέ αὐτό τό ἔγκλημα κατά τῶν ἀθώων παιδιῶν. Εἶναι ὥρα ἀτομικῆς ἀλλά καί συλλογικῆς (ἐθνικῆς) εὐθύνης γιά τό πῶς θά πράξουμε, ἀνεξαρτήτως τελικοῦ ἀποτελέσματος.

Ὁ λαός ἔχει δύναμη καί ὀφείλει νά ἀντισταθεῖ μέ κάθε νόμιμο μέσο. Τό ὀφείλουμε στίς ἑπόμενες γενεές. Τό ὀφείλουμε στούς προγόνους μας πού μᾶς παρέδωσαν ὡς ἱερό θεσμό τήν οἰκογένεια καί τά οὐσιώδη στοιχεῖα της, τήν μητρότητα καί τήν πατρότητα. Τό ὀφείλουμε στούς ἑαυτούς μας καί στά παιδιά μας, πού δέν ἀξίζουν νά μεγαλώσουν στήν παρά φύσιν κοινωνία πού τούς ἑτοιμάζεται. Ἑνωμένοι καί μέ ἐλπίδα στόν Θεό, μποροῦμε νά ἀνατρέψουμε τά σχέδια ὅσων ἐργάζονται ἀνύστακτα καί ἀδίστακτα ἐνάντια στήν πίστη καί τίς ἀξίες τοῦ λαοῦ μας. Ἡ ἀδιαφορία καί ἡ ἀδράνεια εἶναι σύμμαχοί τους. Θά τούς ἀφήσουμε ἀνενόχλητους;

«Σέ αὐτά τά δύσκολα χρόνια, ὁ καθένας μας πρέπει νά κάνη ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως καί ὅ,τι δέν γίνεται ἀνθρωπίνως νά τό ἀφήνει στόν Θεό. Ἔτσι θά ἔχουμε ἥσυχη τήν συνείδησή μας, ὅτι κάναμε ἐκεῖνο πού μπορούσαμε. Ἄν δέν ἀντιδράσουμε, θά σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπό τούς τάφους!»

Ἅγιος Παΐσιος

Στή συγκέντρωση συμμετέχουν καί οἱ κάτωθι φορεῖς:

• ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ (Ε.ΡΩ.)
• Κίνημα ὑπέρ τῆς παραδοσιακῆς ἑλληνορθόδοξης οἰκογενείας
• “Μαμά, Μπαμπάς καί παιδιά”
• Ὀρθόδοξος Φιλανθρωπικός Σύλλογος “Ἅγιος Ἀλέξιος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ”
• Ὀρθόδοξη Φιλανθρωπική Ἀδελφότης “Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων”
• Ὀρθόδοξος Ἱεραποστολική Ἀδελφότης «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ»
• Ὀρθόδοξος Σύλλογος  «Ἅγιος Σάββας»
• Πανελλήνιος Σύνδεσμος γιά τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση “Παρακαταθήκη”
• Ἑλληνική Ὀρθόδοξη Νεολαία (Ε.Ο.Ν.)
• ΙΝΚΑ Πειραιᾶ

Πηγή: 11 Φεβρουαρίου: Ἀνοιχτή συγκέντρωση διαμαρτυρίας, γιά τό νομοσχέδιο τῆς θεσμοθέτησης «γάμου» καί υἱοθεσίας ἀπό ὁμοφυλόφιλους – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

ΣΗΚΩΘΗΚΕ ΟΡΘΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ! Κατάθεση-γροθιά στο στομάχι! Μητέρα θύματος στην εξεταστική για Τέμπη

Ταυτότητες, εξωγήινοι, δηλητήρια και εκκλησία (Η αλλεργική αντίδραση όταν προσβάλλεται η Εκκλησία)

 

Ομολογώ ότι απογοητεύθηκα όταν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη αξιότιμος κ. Ιωάννης Οικονόμου, σε δηλώσεις του στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ αποκάλυψε άθελά του το ιδεολογικό υπόβαθρο των νέων ταυτοτήτων.
Η απογοήτευση που ένιωσα, γρήγορα μετασχηματίστηκε σε λύπη όταν συνειδητοποίησα ότι οι δηλώσεις αυτές μεταδόθηκαν το πρωί της Κυριακής 20 Αυγούστου 2023 και ώρα 08:40 στην εκπομπή «Καλημέρα».
Ασφαλώς δεν κρίνω το πρόσωπο του αγαπητού και σεβαστού υπουργού, διότι ο άνθρωπος απλώς και μόνο εξέφρασε, θαρραλέα ομολογουμένως, αυτά που ασπάζεται σε μεγάλο ποσοστό ο πολιτικός κόσμος της πατρίδος μας.

Για να μην αδικήσω όμως τον κύριο Υπουργό, μεταφέρω αυτούσια τη δημόσια τοποθέτησή του:
«Κάποια στιγμή στην ελληνική κοινωνία, εγώ σέβομαι τις ευαισθησίες και τα δικαιώματα του καθενός, αλλά πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να σκεφτόμαστε με ανοιχτό ορίζοντα. Οι καινούριες ταυτότητες δεν έχουν τίποτα το εξωγήινο ή το αντιχριστιανικό και δαιμονισμένο για κανέναν. Είναι το όχημα για να προσαρμοστεί η Ελλάδα στις απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου και να μπορούμε να ταξιδεύουμε με ασφάλεια, να είμαστε συμβατοί στις υποχρεώσεις μας στην ΕΕ. Αυτοί που δηλητηριάζουν τα μυαλά των ανθρώπων οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο κόσμος, η ανθρωπότητα, πέρασε Διαφωτισμό. Η Ελλάδα βρίσκεται στον 21ο αιώνα. Η πίστη, ο σεβασμός, οι ευαισθησίες είναι εσωτερικά ζητήματα του καθενός που δεν τίθενται όμως την παραμικρή διακινδύνευση με την ανάγκη προσαρμογής στις απαιτήσεις που ακολουθούν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο.»

Τι μας είπε ο υπουργός προστασίας του Πολίτη; Τι πιστεύει η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών μας; Θα μου επιτρέψετε στη συνέχεια να σχολιάσω την παραπάνω δημόσια τοποθέτηση, όχι βέβαια ως τοποθέτηση συγκεκριμένου προσώπου, αλλά ως φανέρωση ενός γενικού κλίματος.

Α. «Οι καινούριες ταυτότητες δεν έχουν τίποτα το εξωγήινο ή το αντιχριστιανικό και δαιμονισμένο για κανέναν».

Σχολιασμός. Δεν αρμόζει σε έναν εκπρόσωπο του λαού να αστειολογεί πάνω σε ένα θέμα το οποίο απασχολεί ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Η λέξη «εξωγήινο» είναι ένας άσχετος και ειρωνικός χαρακτηρισμός. Δεν είναι τιμητικό προς τον ελληνικό λαό να αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα και υπεροψία. Από την άλλη πλευρά, μπορεί η λέξη «αντιχριστιανικό», που είπε ο πολιτευτής, να μην έχει αρνητική έννοια, αλλά υπαινίσσεται έναν παραλογισμό, ως συνέχεια της λέξεως «εξωγήινο» που προηγήθηκε.
Όσον φορά τη λέξη «δαιμονισμένο», καταφανώς πρόκειται για σφάλμα στη ροή του λόγου και φαντάζομαι ότι ο πολιτευτής εννοούσε «δαιμονικό». Το εάν οι νέες ταυτότητες είναι αντιχριστιανικές ή δαιμονικές, θα είναι αντικείμενο επομένου άρθρου. Εάν όμως πραγματικά θέλουμε να έχουμε «ανοιχτούς ορίζοντες» και να λέμε «τα πράγματα με το όνομά τους», θα πρέπει να απουσιάσει η επιπόλαια και κοντόφθαλμη εξ΄ ορισμού απόρριψη της Εκκλησίας και του λόγου της. Διότι μπορεί η νέα ταυτότητα, με τον τρόπο που την προβάλλουν πολιτεία και ΜΜΕ, να παρουσιάζεται σαν ένα κρατικό και ουδέτερο θέμα, όμως οι προεκτάσεις εφαρμογής της, υπερβαίνουν τα δικαιώματα του κράτους. Το κράτος πρέπει να υπηρετεί τον λαό και όχι να τον διαμορφώνει υπακούοντας σε ξένες, και υπό την κάλυψη της Ευρώπης, εντολές.

Β. «[Οι καινούριες ταυτότητες] είναι το όχημα για να προσαρμοστεί η Ελλάδα στις απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου και να μπορούμε να ταξιδεύουμε με ασφάλεια, να είμαστε συμβατοί στις υποχρεώσεις μας στην ΕΕ.»

Σχολιασμός. Για τον άνθρωπο του δυτικού κόσμου, οι έννοιες «ταυτότητα» και «ταυτοποίηση» είναι ταυτόσημες. Αντίθετα για τον Έλληνα αυτές οι δύο έννοιες είναι εντελώς διαφορετικές. Ταυτοποίηση είναι η αναγνώριση ενός συγκεκριμένου φυσικού προσώπου. Ταυτότητα είναι η ακριβής περιγραφή του προσώπου αυτού, με όλα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που οντολογικά το απαρτίζουν.
Η Ε.Ε απαιτεί για όλους τους πολίτες, πολύ ορθά, μία κοινή κάρτα ταυτοποίησης. Είναι όμως προφανές ότι για τα ελληνικά πολιτισμικά δεδομένα (από την Ομηρική περίοδο μέχρι σήμερα), η ταυτότητα του Έλληνα είναι πολύ ευρύτερη από την απλή βιολογική του ύπαρξη.
Εξάπαντος, η Ελληνική κυβέρνηση μπορεί εύκολα να εκδώσει για τον κάθε Έλληνα μία κάρτα ταυτοποίησης, ώστε να «είμαστε συμβατοί με την Ευρώπη», ενώ ταυτόχρονα μπορεί να διατηρήσει την χάρτινη Ελληνική Αστυνομική Ταυτότητα (με ελεύθερη δυνατότητα επιλογής θρησκείας και υψηλό κόστος κτήσης για να μην επιβαρυνθεί και το κράτος), ώστε να είμαστε συμβατοί με τον πολιτισμό μας. Η πίστη στο υπερφυσικό, από αρχαιοτάτων χρόνων, χαρακτηρίζει απόλυτα το ελληνικό γένος και αποτελεί βασικό δομικό σημείο της ιδιοπροσωπίας του Έλληνα. Και για να μην παρεξηγηθώ, όπως ο χριστιανός δικαιούται να καμαρώνει για την πίστη του, έτσι δικαιούται να καμαρώνει και ο μουσουλμάνος και ο αγνωστικιστής και ο άθεος κλπ.

Γ. «Αυτοί που δηλητηριάζουν τα μυαλά των ανθρώπων οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο κόσμος, η ανθρωπότητα, πέρασε Διαφωτισμό»
Σχολιασμός. Δηλαδή όποιος διαφωνήσει δημοσίως για το θέμα των νέων ταυτοτήτων, «δηλητηριάζει» μυαλά πολιτών; Μα, η Εκκλησία της Ελλάδος έχει εκφράσει δημοσίως και εγγράφως τη διαφωνία της, πριν από δεκατέσσερα και πλέον έτη. Υποννοείται ότι η Εκκλησία της Ελλάδος «δηλητηριάζει» τα μυαλά των πολιτών; Δυστυχώς και προφανώς αυτό καταλαβαίνουμε, διότι μόνο έτσι εξηγείται η επισήμανση περί «του Διαφωτισμού της ανθρωπότητας», αμέσως μετά. Βέβαια, καλό θα ήταν να θυμηθούμε ότι σχεδόν σύσσωμη η πολιτική παράταξη, στην οποία και ο ίδιος ο κ. Υπουργός πρόσκειται, είχε ανοιχτά, δημοσίως και πανηγυρικά υιοθετήσει τις θέσεις της Εκκλησίας στο ζήτημα των νέων ταυτοτήτων, στο όχι και τόσο μακρινό 2000! Να θυμίσουμε επίσης, ότι ο τότε επίτιμος πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, είχε καταλογίσει στην τότε κυβέρνηση Κωνσταντίνου Σημίτη «ότι προσβάλλει την Εκκλησία»!
Όσον αφορά το θέμα του Διαφωτισμού, επιτρέψτε μου ένα σύντομο σχόλιο. Ο Διαφωτισμός στην Ευρώπη ήταν ένα κίνημα που διέδωσε την ανύψωση/ανατίμηση της ύλης πάνω από το πνεύμα, που διετύπωσε την ανυπαρξία του Θεού ως υπερφυσική υπόσταση και που ανέδειξε την σπουδαιότητα του ορθολογιστικού και επιστημονικού λόγου.

Ο Διαφωτισμός ήρθε στην Ευρώπη:
α. σαν αντίρροπη δύναμη στο σκοταδισμό των σκοτεινών αιώνων της μεσαιωνικής Ευρώπης (την ίδια εποχή που η καθ΄ημάς Ρωμαίικη Αυτοκρατορία ζούσε την ακμή της πολιτιστικής και πνευματικής της παραγωγής!)

β. σαν αντίδραση στις ενδοχριστιανικές διαμάχες Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών (φαινόμενο που δεν παρατηρήθηκε στην καθ΄ημάς Ανατολή)

γ. σαν αντίδραση στην εμπλοκή της «Ρωμαιοκαθολικής θεολογίας» της Δύσεως ως του μοναδικού εργαλείου ερμηνείας του φυσικού κόσμου (κατάσταση που ουδέποτε παρατηρήθηκε σε ολόκληρη την περίοδο της Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας).

Η επίδραση του Διαφωτισμού στην Ελλάδα, κατά κύριο λόγο, εξαντλήθηκε στην πολεμική εναντίον της Εκκλησίας και εναντίον των τοπικών παραδόσεων. Υπό αυτό το πρίσμα εξηγείται και η σκόπιμη σύνδεση σκοταδισμού, δηλητηρίου, εκκλησίας, εξωγήινων κλπ.
Το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα και η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη διαμόρφωσαν τις βάσεις σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε πολιτισμένος κόσμος της Δύσεως. Η ελληνική πολιτεία οφείλει να διαφυλάξει αυτές τις δύο συνιστώσες του έθνους.
Η ιδιοπροσωπία του ρωμηού, ο πολιτισμός της πατρίδας μας και όλα τα άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής φυλής, πρέπει να είναι βασική μέριμνα του κράτους.

Ο λαός μας, δηλαδή οι άνθρωποι της ζεστής ελληνικής οικογένειας, της γειτονιάς, της καλοσύνης, του φιλοτίμου, του μόχθου, οι άνθρωποι του Θεού και της ατομικής ησυχίας, διαπιστώνουν με έκπληξη έναν δημόσιο διαγωνισμό «υποτιθέμενης» προοδευτικότητας, έναν διαγκωνισμό επίδειξης αθεΐας και αντιπαραδοσιακότητας, έναν βομβαρδισμό ατομισμού και υλισμού και μία επιβολή αρρωστημένης παθητικότητας.

Είναι ανήκουστο να τοποθετείται στη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής η πίστη, η κουλτούρα και ο πολιτισμός του ελληνικού έθνους και να προβάλλεται δημοσίως ως σύγχρονος τρόπος ζωής κάθε τι διεστραμμένο, ανήθικο, άχρηστο, ξενόφερτο και ανούσιο και μάλιστα στο όνομα της ελευθερίας.
Ο στοχευμένος μηδενισμός και ο διάσπαρτος εθνομηδενισμός, αναγκάζουν την Εκκλησία να μιλήσει και να διαμαρτυρηθεί. Το κίνημα των Κολλυβάδων και οι Άγιοι που το αποτελούσαν (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, Άγιος Αθανάσιος Πάριος, Άγιος Νικόλαος Πλανάς κλπ), οι αμέτρητοι Νεομάρτυρες που μαρτύρησαν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οι ευλαβέστατοι ήρωες της ελληνικής επαναστάσεως (ακόμα και ο ίδιος ο αδάμαστος Γεώργιος Καραϊσκάκης), ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και πολλοί άλλοι, είναι κάποια πρόσφατα παραδείγματα της απάντησης της Εκκλησίας στις κατά καιρούς «επιδρομές» κατά της Ελληνορθόδοξης Παραδόσεως του λαού μας.

Για αυτά που σήμερα ο πολιτικός κόσμος θεωρεί θέματα ιδιωτικής ζωής, έχυναν επί αιώνες οι πρόγονοί μας ποταμούς αίματος.

Για τα επιτεύγματα του πνεύματος των προγόνων μας που σήμερα θαυμάζει όλος ο πολιτισμένος κόσμος (εκτός ίσως από κάποιους Έλληνες!), χρειάστηκε να γίνουν αφόρητες θυσίες. Όχι βέβαια θυσίες ιδιωτικές, αλλά θυσίες χωριών, πόλεων και σε ορισμένες περιπτώσεις θυσίες ολόκληρων γενεών.
Ο Νίτσε κάποτε είπε ότι «πολιτικός είναι κάποιος που διαιρεί τους ανθρώπους σε δυο τάξεις: σε υποχείρια και σε εχθρούς».

Κακώς η πολιτεία βλέπει με καχυποψία την Εκκλησία. Δεν είναι δηλητήριο ο λόγος της Εκκλησίας. Δεν πρέπει να επαληθευτεί ο λόγος του Αλμπέρ Καμύ ότι «η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική».

Οφείλει ο πολιτικός κόσμος να προστατέψει τον πυρήνα του έθνους. Είναι καλοί και χρήσιμοι οι οικονομικοί δείκτες, αλλά είναι περιφερειακοί δείκτες.
Ο Χριστός συντηρεί τον παλμό του ελληνοχριστιανικού πνεύματος. Αυτός είναι ο πυρήνας του έθνους.

Αυτός ο Χριστός είναι ο βασικός δείκτης ευημερίας. Δεν έχει σημασία εάν δεν πιστεύουν όλοι οι Έλληνες, ούτε έχει καμία σημασία η πίστη των αλλοδαπών που ζουν στην πατρίδα μας. Σημασία έχει η πολιτεία να προστατεύει και να ενισχύει το μεγαλύτερο συγκριτικό πλεονέκτημά μας, τον πιστό και ευλογημένο λαό μας, την πίστη και τη ζωή του.

Μα, θα πει κάποιος: Γιατί ασχολείται η Εκκλησία με την πολιτική; Δεν είναι σωστό να συγχέεται η πολιτική ζωή με την κομματική ζωή. Ανέκαθεν ασχολούνταν η Εκκλησία με την πολιτική κι όχι με τις κομματικές παρατάξεις.
Κάθε μεγάλος Πατέρας τη Εκκλησίας (Μέγας Βασίλειος, Ιερός Χρυσόστομος κλπ) είχε εμπλοκή και πολλές φορές σύγκρουση με την πολιτική εξουσία για θέματα που αφορούσαν το ποίμνιό τους.

Αμέτρητες είναι και οι αντίστοιχες αναφορές στην Π.Δ.
«Είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα» έλεγε ο Δημοσθένης. Και είμαστε ελεύθεροι και πρέπει τον δρόμο της ελευθερίας να τον βαδίσουμε μαζί, λαός και πολιτευτές.
Μάκρυνε όμως πολύ ο λόγος. Σε άλλο άρθρο θα εξετάσουμε το θέμα των Νέων Ταυτοτήτων, χρησιμοποιώντας επίσημα κείμενα (γραπτά και προφορικά) της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Κλείνοντας, ελπίζω η πολιτεία να αφουγκραστεί τη φωνή της Εκκλησίας και να νικήσει η αγάπη. Θα μου πεις, τι σχέση έχει εδώ η αγάπη!
Παντού κρύβεται η αγάπη. Θεόπνευστα και πολύ εύστροφα, ο μεγάλος σοφός της Παλαιάς Διαθήκης έρχεται στο σήμερα και μας διδάσκει τον τρόπο επίλυσης των προβλημάτων μας: «μην ελέγχεις τους κακούς, γιατί θα σε μισήσουν. Να ελέγχεις όμως τον σοφό και αυτός θα σε αγαπήσει».
Συμπαθάτε μας πολιτευτές και βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου που διαμαρτυρόμαστε. Ελπίζουμε στο τέλος να μας αγαπήσετε…

π. Νικόλαος Γιαννουσάς

https://proskynitis.blogspot.com/2023/08/blog-post_497.html

Το αλίευσα ΕΔΩ