Για το θέμα της μαντίλας το παρακάτω ενδιαφέρον άρθρο του αγαπητού μας φίλου και Πομάκου αγωνιστή Σεμπαεδήν Καραχότζα. Το «Προξενείο-Στοπ» το αναδημοσιεύει εδώ σήμερα από το προηγούμενο φύλλο του «Αντιφωνητή»…Πριν από λίγο καιρό παραβρέθηκα ως γονέας σε μια εκδήλωση για τη λήξη της σχολικής χρονιάς και εκεί ανάμεσα στα δεκάδες μικρά παιδιά, χριστιανόπουλα και μουσουλμανόπουλα, υπήρχε και ένα κοριτσάκι το οποίο χωρίς να το έχει επιλέξει, ξεχώριζε από τα υπόλοιπα παιδιά γιατί φορούσε μαντίλα.
Ήταν μια εκδήλωση γεμάτη από παιδικές φωνές, γέλια, τραγούδι και παιχνίδια, χωρίς όμως σε όλα αυτά τα συμμετέχει και το εν λόγω κοριτσάκι. Αντίθετα ήταν το μόνο παιδί που καθ’ όλη τη διάρκεια της γιορτής δεν κουνήθηκε από τη θέση του, δεν έπαιξε, δεν γέλασε, δεν τ ρ α γ ο ύ δ η σ ε μαζί με τα άλλα παιδιά και μόνο όταν τελείωσε η ε κ δ ή λ ω σ η σηκώθηκε από τη θέση του για να φύγει.
Πιστεύει άραγε κανείς πως αυτό το κοριτσάκι δεν ήθελε να κάνει ότι και τα υπόλοιπα παιδιά; Δεν ήθελε να παίξει, να τραγουδήσει, να χορέψει μαζί τους; Ο κάθε λογικός άνθρωπος θα απαντήσει πως ναι, ήθελε να τα κάνει όλα αυτά αλλά δεν τολμούσε γιατί ένιωθε κατώτερο από τα υπόλοιπα παιδάκια, ένιωθε πως ξεχωρίζει, πως δεν είναι ίδιο με αυτά.
Ασφαλώς και δεν είμαι κατά της μαντίλας μιας και αυτό το προβλέπει η θρησκεία μας, η θρησκεία των μουσουλμάνων. Άλλωστε κι εγώ είμαι γονέας κι έχω μια κόρη η οποία πολλές φορές φοράει μαντίλα – με τη διαφορά πως εγώ ποτέ δεν την ανάγκασα να τη φορέσει, αλλά την αφήνω να επιλέγει η ίδια το πως θα ντυθεί. Έτσι όταν βρίσκεται στο σχολείο της και μιλάω για δημόσιο ελληνόφωνο σχολείο, όπου η πλειοψηφία των μαθητών είναι χριστιανόπουλα, ανάμεσα στους συμμαθητές της επιλέγει να ντύνεται κανονικά, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά με αποτέλεσμα ποτέ να μη βρεθεί στη δύσκολη θέση να νιώσει κατώτερη ή έστω διαφορετική.
Θέλω να πω πως ναι μεν οι μουσουλμάνοι οφείλουν να μάθουν στα παιδιά τους πως η θρησκεία μας προβλέπει τη μαντίλα
για τις κοπέλες αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να την επιβάλουν με
το ζόρι. Το κοριτσάκι στο οποίο αναφέρθηκα προφανώς όταν βρίσκεται στο
χωριό του αισθάνεται μια χαρά με τη μαντίλα γιατί πολύ απλά εκεί
ντύνονται παρόμοια όλα τα κορίτσια. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση
βρέθηκε σε ένα περιβάλλον διαφορετικό από αυτό που έχει συνηθίσει με
αποτέλεσμα να αισθανθεί τόσο άβολα. Για μένα βέβαια άδικα αισθάνθηκε
έτσι αλλά άντε να εξηγήσεις σε ένα μικρό παιδί πως η διαφορετικότητα δεν
είναι πρόβλημα αλλά πλεονέκτημα.Οι γονείς της κοπελίτσας αυτής προφανώς μη μπορώντας να καταλάβουν το κακό που κάνουν στο ίδιο τους το παιδί θεωρούν ότι πράττουν το σωστό, ό,τι δηλαδή προβλέπει η θρησκεία τους. Ποτέ όμως δε θα μπορέσουν να καταλάβουν πως η ίδια θρησκεία απαγορεύει να σπαράζεις την καρδούλα ενός παιδιού, να το κάνεις να νιώθει ταπεινωμένο, κατώτερο, ανάξιο να μπει στην παρέα παιδιών που δεν είναι ίδια με αυτό. Πραγματικά ότι και να γράψω είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσω να περιγράψω όλα αυτά που είδα στα μάτια του παιδιού αυτού, μόνο αν το έβλεπε κανείς θα μπορούσε να καταλάβει την απόγνωση του, τη δύσκολη θέση του.
Άλλωστε η θρησκεία είναι κάτι που διδάσκεται, μεταδίδεται αλλά δεν επιβάλλεται κι όσοι θεωρούν πως μπορούν να την επιβάλουν, συνήθως έχουν τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα… (Σ. Καραχότζα)
Το αλίευσα ΕΔΩ
