Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
«Αν η Κύπρος χαθεί, και η Ελλάδα θα χαθεί»
Ανδρέας Παπανδρέου, Μάρτιος 1987, ομιλία στη Βουλή των Ελλήνων με την οποία διακήρυξε το ελληνικό casus belli σε περίπτωση νέας τουρκικής προέλασης
Ανδρέας Παπανδρέου, Μάρτιος 1987, ομιλία στη Βουλή των Ελλήνων με την οποία διακήρυξε το ελληνικό casus belli σε περίπτωση νέας τουρκικής προέλασης
Μετά την προδοσία της Κυπριακής Δημοκρατίας από την ηγεσία της,
που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της οικονομίας του νησιού (αποφάσεις Eurogroup-ΔΝΤ με
πλήρη συμμετοχή Αναστασιάδη), μετά την ημικατάργηση και μετατροπή του κυπριακού
κράτους σε «αποικία χρέους» υπό διοίκηση Τρόικας (Δανειακή και Μνημόνιο), το
κακό κινδυνεύει τώρα να «τριτώσει», με ρυθμίσεις ντε φάκτο αποδοχής των
τουρκικών τετελεσμένων του 1974 και άρσης βέτο στην τουρκική ενταξιακή πορεία,
δηλαδή μείζονος διεθνούς διπλωματικού αφοπλισμού της Κύπρου (και της Ελλάδας)
Η κατάσταση στην Κύπρο είναι σήμερα χειρότερη από το 1974,
επισημαίνει ο επικεφαλής της «Συμμαχίας Πολιτών», πρώην ΥΠΕΞ και προεδρικός
υποψήφιος Γιώργος Λιλλήκας. Το 1974 κατελήφθη τμήμα της Δημοκρατίας, τώρα είναι
ολόκληρη που καταλύεται, δημιουργούνται προϋποθέσεις μαζικής μετανάστευσης
Ελληνοκυπρίων, το διεθνές κλίμα είναι εξαιρετικά δυσμενές για τους ‘Ελληνες.
Ακόμη και στις πιο δραματικές στιγμές του 1974, ζώντος του Μακαρίου, επεβίωσε δι’
αυτού και της αντίστασης των δημοκρατικών πολιτών το κυπριακό κράτος. Με τον
Αναστασιάδη στο πηδάλιο απειλείται βραχυπρόθεσμα με πλήρη αφανισμό.
Η «τρίτη φάση του κακού» θα συμβεί αν προχωρήσει το άνοιγμα, με
διάφορα προσχήματα και δήθεν «ανταλλάγματα», του λιμανιού της Αμμοχώστου και
του αεροδρομίου της Τύμπου στο εμπόριο προϊόντων από τα κατεχόμενα κυπριακά
εδάφη και για άλλες χρήσεις. Αυτό σχεδιάζει η κυβέρνηση Αναστασιάδη, σε
συνεργασία, ορθότερα κατ’ εντολήν του «διεθνούς παράγοντα», επιχειρώντας να το
παρουσιάσει ως «Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης». Ο αποκλεισμός του άμεσου
εμπορίου των κατεχομένων και η αναστολή της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας
είναι το τελευταίο όπλο της Λευκωσίας. ‘Όχι μόνο για να επιμείνει στην άρση των
συνεπειών της εισβολής του 1974, αλλά και, ακόμα πιο σπουδαίο, να αποκρούσει
τις προσπάθειες συνολικής κατάλυσης της κυριαρχίας της Δημοκρατίας και στα
ελεύθερα σήμερα εδάφη της. Η αναστολή της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας
συνιστά επίσης το σημαντικότερο διπλωματικό χαρτί και της Λευκωσίας και της
Αθήνας έναντι της Τουρκίας, σε μια φάση πρωτοφανούς, καθολικής εξασθένισης του
ελληνισμού (μόνη πιθανή αναλογία η κατάσταση κατά τον Β’ Παγκόσμιο
Πόλεμο).
Ο διεθνής παράγων (η «Γεωπολιτική Τριάδα», Αγγλία, Αμερική, Χρήμα)
βιάζεται. Θέλει να εκμεταλλευθεί το μομέντουμ που προκαλεί η παράλυση-παράδοση
της πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού – με την εξαίρεση των πιο
ριζοσπαστικών, εθνικών αντιμνημονιακών δυνάμεων, μετά το πρώτο σοκ της επίθεσης
στις τράπεζες. Αλλά και την κατάσταση μεγάλης σύγχυσης, υφέρποντος τρόμου,
μαζικής άρνησης πραγματικότητας που προκάλεσε στον κυπριακό πληθυσμό η
πρωτοφανής έκταση και της εθνικής προδοσίας και του χτυπήματος σε βάρος της
Κύπρου της 17ης Μαρτίου, που αυτή η προδοσία έκανε δυνατό. Είναι
τόσο μεγάλη και η προδοσία και το χτύπημα, αλλά και τόσο δύσκολα και οδυνηρά τα
προβλήματα που τώρα τίθενται, ώστε ο μέσος άνθρωπος δεν θέλει ενδόμυχα να
πιστέψει αυτό που βλέπει και παραλύει («σύνδρομο στρουθοκαμήλου», που
διαπιστώσαμε και στην Ελλάδα και συνιστά οργανικό στοιχείο των σύνθετων
προγραμμάτων χειραγώγησης, «Σοκ και Δέους», που οδηγούν σε «υποβοηθούμενη
αυτοκτονία», μετά την Ελλάδα, και την Κύπρο).
Eurogroup, ΕΚΤ και ΔΝΤ (για
όσους θέλουν να βλέπουν μόνο Μέρκελ, παραμένοντας τυφλοί στον ρόλο της
Χρηματοκρατίας και ΗΠΑ), κατάφεραν, αφού εξασφάλισαν την απαραίτητη συνεργασία
του Αναστασιάδη, να κλονίσουν συθέμελα την εμπιστοσύνη στις κυπριακές τράπεζες
και άρα τις ίδιες τις τράπεζες μέσα σε δύο ώρες. Δεδομένης της σημασίας του
τραπεζικού τομέα στην οικονομία του νησιού, αυτό ισοδυναμούσε με ημικαταστροφή
της Κύπρου. ‘Ηταν η ταχύτερη και αποτελεσματικότερη πολεμική επιχείρηση της
ιστορίας. Ο «εισβολέας» μάλιστα εμφανίστηκε ως «σωτήρας». Απουσία θωρακισμένων
και αεροπορικών βομβαρδισμών, ο «εχθρός» παραμένει αόρατος, το θύμα της
εισβολής δεν κινητοποιεί άμυνα, ενοχοποιείται μάλιστα το ίδιο και διαπομπεύεται διεθνώς. Τύφλα νάχουν Χίτλερ
και Γκουντέριαν.
Αφού κατέστρεψαν τις τράπεζες, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη
σωτηρία τους (χωρίς άλλη, ισχυρή εξωτερική στήριξη, για την οποία είχαν
προκαταβολικά φροντίσει να μη μπορεί να δοθεί και να μη δοθεί, πάλι με τη
σύμπραξη της ηγεσίας Αναστασιάδη), εμπόδισαν τη Λευκωσία να τις χρεωκοπήσει
κανονικά. Φόρτωσαν δηλαδή ένα μεγάλο μέρος των υποχρεώσεων της «Λαϊκής» στην
«Τράπεζα Κύπρου», που απειλείται τώρα και αυτή και στη συνέχεια τα τραπεζικά
χρέη φορτώνονται στο κράτος, που γίνεται το ίδιο «μη βιώσιμο». Το χρέος δεν θα
πληρωθεί μεν ποτέ, θα οδηγήσει όμως αφενός σε λεηλασία των υδρογονανθράκων (το
λιγότερο) και αφετέρου, πολύ περισσότερο και σπουδαιότερο, στην αρπαγή του
ίδιου του κράτους, της βασικότερης δηλαδή προϋπόθεσης συνέχισης της παρουσίας
των Ελλήνων στην Κύπρο. ‘Όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, κάθε δόση θα
συνοδεύεται και από μια καινούρια μεταφορά περιουσίας και κυριαρχίας προς τους
Πιστωτές, καθιστώντας τελικά απλό τύπο, υστερόγραφο στην τραγωδία, την
αυτοδιάλυση του κυπριακού κράτους με νέο σχέδιο Ανάν, το πρόπλασμα του οποίου
εμπεριέχεται ήδη στο προσφάτως παραδοθέν έγγραφο Ντάουνερ (συγκλίσεις Ταλάτ-Χριστόφια). ‘Ηδη
άλλωστε, προτού έρθει το «κανονικό», γεωπολιτικό προτεκτοράτο, εκτελεστική και
νομοθετική εξουσία στη Λευκωσία ασκούνται από την Τρόικα με τους Υπουργούς του
Αναστασιάδη και την πλειοψηφία της Βουλής απλούς ιμάντες μεταβίβασης και
«κυπροποίησης» των εντολών του νέου αποικιοκράτη. Η ακραία κοινωνική εξαθλίωση
που αναμένεται να είναι πολύ ταχύτερη θα χρησιμοποιηθεί για να διευκολύνει την
τελική εθνική παράδοση.
Η τύχη της υπόσχεσης Αναστασιάδη στους ψηφοφόρους ότι δεν θα
επαναφέρει το σχέδιο Ανάν θα είναι η ίδια με αυτή της υπόσχεσης ότι δεν θα
δεχθεί κούρεμα καταθέσεων. ‘Όπως ήδη πιστοποιούν οι έως τώρα εξελίξεις, η
Λευκωσία ξεπερνάει το προηγούμενο ιστορικό ρεκόρ προδοσίας και απάτης, αυτά
δηλαδή που συνέβησαν στην Ελλάδα αρχίζοντας με το «Λεφτά υπάρχουν» και
καταλήγοντας σε Μνημόνιο, Δανεικές, ΔΝΤ. Τέτοιες εξελίξεις στην Κύπρο θα
εντείνουν, με τη σειρά τους, τις καταστροφικές διαδικασίες στην ίδια την
Ελλάδα. Σε όλη την Ευρώπη, ακόμα και στις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες, δεν βρίσκει
κανείς χώρες με τέτοιας έντασης υποτέλεια όσο Ελλάδα και Κύπρος σήμερα. Η
ελληνική «ελίτ» θυμίζει τις ολιγαρχίες των ελληνιστικών βασιλείων που παρέδιδαν
αυτοβούλως τα κράτη τους στη Ρώμη και η κοσμοαντίληψή τους τις ιδέες του Αίλιου
του Αριστείδη, του μεγάλου Αρχαίου θεωρητικού της υποτέλειας.
Το να σωθεί η Κύπρος, σε αυτή την κατάσταση, που σημαίνει όχι να
επιστρέψει σε κάτι που να μοιάζει με το επίπεδο ευημερίας που απήλαυσε
(ανέφικτο), αλλά να διατηρήσει ένα βαθμό ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, να
αποκρούσει τις προσπάθειες ολοκληρωτικής κατάλυσης του κράτους της, διατηρώντας
μια προοπτική κοινωνικής και εθνικής αναγέννησης, δεν είναι απλή υπόθεση – δεν
έχει όμως άλλη εναλλακτική. Πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει το ταχύτερο και
ολοκληρωτικά το διοικούν πολιτικό προσωπικό που έχει προφανώς απωλέσει κάθε
έννοια δημοκρατικής νομιμοποίησης (ούτε ο Αναστασιάδης, ούτε οι βουλευτές
εξελέγησαν με εντολή να κάνουν αυτά που έκαναν, ο Πρόεδρος μάλιστα εξελέγη
υποσχόμενος ρητά να μην τα κάνει).
Πρέπει όλη η κυπριακή κοινωνία να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς γίνεται
και τι διακυβεύεται. Χρειάζεται μια αλληλέγγυα, κινητοποιημένη κοινωνία, και
στην Κύπρο και στην Ελλάδα, όπως, τηρουμένων των αναλογιών, αυτή που έδωσε το
παγκόσμιας ακτινοβολίας και σημασίας ελληνικό έπος της Εθνικής Αντίστασης
(1941-44). Χρειάζεται ανάπτυξη κάθε είδους εξωτερικών σχέσεων και συμμαχιών,
προς όλα τα σημεία του ορίζοντα, και ιδίως προς την κατεύθυνση των ευρωπαϊκών
λαών και της Ρωσίας. Χρειάζεται Κύπρος και Ελλάδα να ενεργούν πρακτικά, για
όλους τους σκοπούς, ως ένα κράτος, ο κυπριακός και ο λαός της Ελλάδας να γίνουν
μια γροθιά για να σωθούν. Χρειάζεται να είναι κανείς έτοιμος και
προετοιμασμένος να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα, περιλαμβανομένου και του ακραίου
μέσου της στάσης πληρωμών, χωρίς την αξιόπιστη απειλή του οποίου είναι αδύνατη
και οποιαδήποτε διαπραγμάτευση ή συμβιβασμός, ετοιμασία για πιθανή εισαγωγή
εσωτερικού μέσου πληρωμής και προσωρινή διοικητική οικονομία επιβίωσης.
Χρειάζεται ψυχωμένη ηγεσία με περίπου «ιεραποστολική» ψυχοσύνθεση, πίστη,
«ιδεολογία». Χρειάζεται κινητοποίηση όλων των δυνάμεων του ελληνικού έθνους, σε
Κύπρο, Ελλάδα και παγκοσμίως.
Konstantakopoulos.blogspot.com
