Αὐτός εἶχε στό ἐπιτελεῖο τοῦ μεταξύ
ἄλλων τόν Ρήγα Βελεστινλή καί τόν Ἀδαμάντιο Κοραή. Ὁ Ρήγας πρόσφερε
σχέδιο Ἐπαναστάσεως καί ἱδρύσεως ἐλεύθερης Ρούμελης/Ρωμανίας, πού θά
εἶχε τήν Κωνσταντινούπολη ὡς πρωτεύουσα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν,
πού ἀποτελοῦσαν τό μιλιέτ τῶν Ρωμαίων, ἀλλά καί τῶν Μουσουλμάνων. Κατ'
ἐντολήν ὅμως τοῦ Ναπολέοντα, ὁ Κοραής ἐργάσθηκε γιά τήν ἀνατροπή τῶν
σχεδίων τοῦ Ρήγα, ἔργο πού συντελέσθηκε διά ψηφίσματος τῆς Γ΄ Ἐθνικῆς
Συνελεύσεως τοῦ 1927. Μέ αὐτό, ἀναγνωρίζονταν ὡς θεμελιώδη τά "ἄριστα
συγγράμματα", οἱ "λόγοι" καί οἱ "παραγγελίες" τοῦ Κοραῆ. Ἀσφαλῶς οἱ
πληρεξούσιοι πού γνώριζαν τίς παραγγελίες αὐτές ἦταν λίγοι, ἐπειδή
ψήφισαν:
Ὅταν γραφόταν ἡ παροῦσα μελέτη, δέν ἦταν ἀκόμα αἰσθητό, ὅτι στά ξένα κέντρα ἀποφάσεων, σχεδιάσθηκε ὄχι μόνο ἡ κατάργηση τῆς Ρωμηοσύνης, ἀλλά καί ἡ ἀλλοίωση τῆς... Ὀρθοδοξίας κατά τά πρότυπα τῶν δυτικῶν. Σήμερα παραδόξως, ἡ ἔρευνα ὁδηγεῖ στόν Ναπολέοντα καί τό ἐπιτελεῖο του, ὡς ἀρχιτέκτονες τῶν ἐνεργηθέντων.
α) ὅτι τό Ἔθνος ἦταν ὑπόδουλο στήν Κωνσταντινούπολη ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Κωσταντίνου ὡς τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, καί στή συνέχεια στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Καί
β) ὅτι ὀφείλουν νά μεταβάλουν θρησκεία χωρίς ὅμως ἀλλαγή τῶν δογμάτων. Εἶναι ἐμφανές πλέον ὅτι τό ἐπιτελεῖο τοῦ Ναπολέοντα μερίμνησε γιά τήν ἔκδοση τοῦ βιβλίου "Ἑλληνική Νομαρχία ἤτη Λόγος περί ἐλευθερίας" τό ἔτος 1806, τοῦ ὁποίου ὁ συντάκτης ἀναφέρει ὅτι "κράζομαι ἀνώνυμος Ἕλλην". Ἀφιερώνει τό βιβλίο στόν "Ρίγα" κατά Γαλλική ὀρθογραφία), κατ' οὐσίαν ὅμως ἀνατρέπει τό σχέδιο τοῦ Ρήγα μέ σχέδιο τοῦ Ναπολέοντα, τό ὁποῖο ἀργότερα φέρεται ὡς σχέδιο τοῦ Κοραῆ. Πρός συγκάλυψη τῆς πηγῆς τοῦ σχεδίου, ὁ συντάκτης ἐπιτίθεται κατά τοῦ δυνάστη τῆς Γαλλίας καί κατά τῶν θρόνων, ὑποστηρίζοντας ὅμως τήν ἀριστοκρατία καί τήν φυσική ἀνισότητα τῶν ἀνθρώπων πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τῶν θρόνων. Παραγγέλλεται μάλιστα στό ὑπό ἵδρυσιν Ἑλληνικό ἔθνος, νά δεχθεῖ τόν Κοραή ὡς ἕναν τῶν διαδόχων του Ρήγα καί νέο Ἱπποκράτη καί φιλόσοφο, ἄν καί αὐτός κατά τήν ἐποχή αὐτή ἦταν ἀφοσιωμένος στόν Ναπολέοντα καί στά σχέδιά του. Ἐπιπλέον παραγγέλλει στούς μή γνωρίζοντες ἀκόμα ὅτι εἶναι Ἕλληνες, νά ἐλευθερώσουν τούς ἑαυτούς τους, ἐπειδή ἐάν ἐλευθερωθοῦν ἀπό ἄλλους, ἁπλῶς θά ἀλλάξουν δυνάστη. Τό τελευταῖο φανερώνει ὅτι ὁ συντάκτης εἶναι ζηλωτής τῆς ἀπόλυτης καί ἄνευ ὅρων ἀνεξαρτησίας, δηλαδή ὅτι δέν εἶναι πράκτορας οὐδενός. Εὔλογο λοιπόν δημιουργεῖται τό ἐρώτημα, γιατί δέν ἀποκαλύπτει τό ὄνομά του νά τόν ἀκολουθήσουμε, ἀλλά συνιστᾶ τόν πράκτορα Κοραή, ἐνῶ ὁ ἴδιος δέν εἶναι πράκτορας κανενός, ὥστε νά τόν ἀκολουθήσουμε.
Τό ὅτι ἡ συγγραφή καί ἔκδοση τοῦ βιβλίου αὐτοῦ εἶναι ἔργο τοῦ ἐπιτελείου τοῦ Ναπολέοντα, ξεσκεπάζεται σαφῶς ἀπό τήν πολεμική τήν ὁποία ἐπιχειρεῖ ὁ "συγγραφέας" ἐναντίον τῆς ἰσότητας τῶν ἀνθρώπων, ὑποστηρίζοντας ὅτι καί στήν αὐτοκρατορία μπορεῖ νά ὑπάρχει ἐλευθερία: «ἐπειδή καί εἰς τάς δύο αὐτᾶς διοικήσεις, δημοκρατίαν καί ἀριστοκρατίαν σώζεται ἡ ἐλευθερία. Ἀδιάφορος εἶναι ἡ ἐκλογή». Κατά τόν συντάκτη, ἡ ἐλευθερία, δηλαδή ἡ Νομαρχία, «χωρίς νά θελήση ματαίως νά κάμη ὅλους δυνατούς , ὅλους πεπαιδευμένους ,ὅλους πλουσίους, ἤ τουναντίων, ἐμετρίασε μόνον μέ τούς νόμους τήν φυσικήν ἀνομοιότητα, καί τόσον καλῶς ἐξίσωσε τάς λοιπᾶς, ὥστε ὁπού ἔκαμε νά χαίρονται οἱ ἄνθρωποι μίαν ἐντελῆ ὁμοιότητα, ἀγκαλά καί κατά φύσιν ἀνόμοιοι». Ἡ ὁμοιότητα λοιπόν ὅλων, ἐπιτυχάνεται μέ τήν ὑπακοή στούς νόμους, πού κάνει ἐξ ἴσου ἐλεύθερους καί τόν ἀριστοκράτη καί τόν μή ἀριστοκράτη, ἄν καί ὑφίστανται μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἀνομοιότητες: «Οἱ ἄνθρωποι διαφέρουσι ἀναμεταξύ τῶν κατά φυσικόν τρόπον». Οὐσιαστικά πρόκειται περί ἀνατροπῆς τῶν θεμελίων της δημοκρατίας καί ἐλευθερίας καί σαφοῦς ἐπιστροφῆς στήν μεσαιωνική ρατσιστική φιλοσοφία-θεολογία τῆς τευτονικῆς εὐγένειας τῆς Εὐρώπης. Αὐτῆς πού γέννησε τόν Καρλομάγνο, τόν Ναπολέοντα καί τόν Χίτλερ.
Μάλιστα εἶναι κωμική ἡ ἀγανάκτηση τοῦ ἀριστοκράτη συντάκτη τοῦ βιβλίου, ἐπειδή ἕνας τιποτένιος γεωργικῆς προέλευσης νέος μπορεῖ νά φθάσει μέχρι τοῦ ἀξιώματος τοῦ Πατριάρχη. Κωμικά ἀλλά καί οὐσιώδη εἶναι ἐπίσης τά λάθη πού διατυπώνονται περί τῆς ὀργάνωσης καί λειτουργίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (τήν ὁποία ἀντιλαμβάνεται σάν ὅμοια μέ τήν Παπική), μέσα στήν Ὀθωμανική αὐτοκρατορία. Ἀγνοώντας τό συνοδικό μας σύστημα, θεωρεῖ ὅτι οἱ Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων "ὑπόκεινται" στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη, γι' αὐτό γράφει: «ὁ γελοιώδης τίτλος οἰκουμενικός φανερώνει, ὅτι οἱ ἄλλοι τρεῖς Πατριάρχαι ὑπόκεινται εἰς αὐτόν. Αὐτός λοιπόν διαμοιράζει εἰς ὄλας τάς ἐπαρχίας τοῦ Ὀθωμανικοῦ κράτους». Καθόλου δέν ὑποπτεύεται ὁ συντάκτης ὅτι στόν χῶρο τῆς ἐν λόγω Αὐτοκρατορίας ὑπάρχουν αὐτοκέφαλες καί αὐτόνομες Ἐκκλησίες, ἡ κάθε μία τῶν ὁποίων ἔχει τή δική της σύνοδο προεδρευομένη ἀπό τοῦ Πατριάρχη, Μητροπολίτη ἤ Ἀρχιεπισκόπου, καί ὅτι ἐκλέγει τούς ἐπισκόπους της αὐτόνομα. Ἰσχυρίζεται ἀκόμα ὁ συντάκτης τοῦ βιβλίου, ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης «πολλάκις πέμπει εἰς ὅλην τήν Ὀθωμανικήν ἐπικράτειαν καί ἐκεῖ πού δέν εἶναι Χριστιανοί τόσας ἑκατοντάδας ἀρχιεπισκόπους, ἐξ ὧν ὁ καθείς ἔχει τέσσαρες ἤ πέντε ἐπισκοπᾶς, εἰς τάς ὁποίας πέμπει καί αὐτός τόσους ἐπισκόπους». Ὁ Φράγκος νομίζει ὅτι μόνο ἡ Κωνσταντινούπολις ἔχει σύνοδο, στήν ὁποία ὁ Πατριάρχης εἶναι δέσμιος, ὅπως ἀκριβῶς στήν Curia ὁ Πάπας τῆς Ρώμης. Μία φορά ἀναφέρει τό ὄνομα "μητρόπολις" ἀλλά οὐδέποτε "μητροπολίτες", ἐνῶ εἶναι γνωστό ὅτι κατά τήν ἐποχή ἐκείνη, ὁ Μητροπολίτης προήδρευε συνήθως συνόδου. Ὁ δέ Ἀρχιεπίσκοπος ὡς μέλος αὐτῆς τῆς συνόδου, ἦταν ὁ πρῶτος κατά πρεσβεία ἐπίσκοπος, ὅπως ὁ Ἀρχιδιάκονος μεταξύ τῶν διακόνων.
Ἡ σύγχυση τοῦ συντάκτη ὅσον ἀφορᾶ θέματα ὀργάνωσης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀσφαλῶς ὀφείλεται στίς πηγές ἀπό τίς ὁποῖες ἀντλεῖ τίς πληροφορίες του, πού βρίσκονταν στά ἀρχεῖα κατασκοπίας. Στά ἀρχεῖα αὐτά, βρίσκονταν κατατεθειμένες οἱ ἀναφορές τῶν "περιηγητῶν", οἱ ὁποῖοι συνέλεγαν πληροφορίες κατά τή διάρκεια τῶν ταξιδιῶν τους, μή μπορώντας ὅμως νά κατανοήσουν ὀρθά ὅσα ἔβλεπαν καί ἄκουγαν. Εἶναι χαρακτηριστικό τό ὅτι μιλάει ὁ συντάκτης γιά «κλάσιν τῆς ἱερωσύνης», ἀκριβῶς ἐπειδή ἔχει ὑπ' ὄψιν τοῦ τή δική του Φράγκικη παράδοση, κατά τήν ὁποία ὁ κλῆρος ἀποτελοῦσε ἰδιαίτερη τάξη (classe). Σέ αὐτή ἡγοῦνταν οἱ Φράγκοι ἐπίσκοποι, καί ἦταν διαφορετική ἀπό τήν classe τῶν εὐγενῶν στήν ὁποία ἀνῆκαν οἱ Φράγκοι, καί τῆς τρίτης κατάστασης στήν ὁποία ἀνῆκαν οἱ Γαλλορωμαῖοι.
Ἰσχυρίζεται ἐπίσης ὅτι ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ, πού φέρει «φόρεμα ἱερωσύνης», ἀναγορεύεται σέ ἀρχιμανδρίτη «μέ γρόσια», καί μέ τόν ἴδιο τρόπο μπορεῖ νά ἀνέλθει μέχρι τόν πατριαρχικό θρόνο. Ἀγνοεῖ ἐμφανῶς ὅτι οἱ Ἱερεῖς τῶν χωριῶν, (ὅπως μέχρι σήμερα), ἦταν ἔγγαμοι καί ἑπομένως δέν προβιβάζονταν σέ αὐτούς τούς βαθμούς. Φανταζόταν ἐσφαλμένα ὅτι οἱ Ἱερεῖς καί οἱ Ἐπίσκοποι ὅλων τῶν βαθμίδων ἄρχιζαν τή σταδιοδρομία τους ὡς Ἱερεῖς χωριῶν, λόγω τῶν πληροφοριῶν τοῦ περί χωρικῆς προελεύσεως. Συγχέει τούς Ἱερεῖς τῶν χωριῶν μέ τούς ἄγαμους κληρικούς καί ἀγνοεῖ ὅτι μόνο οἱ ἄγαμοι ἀποκτοῦν τά ἀνωτέρω ὀφφίκια. Ἡ προέλευση τῶν μοναχῶν ἀπό τά χωριά, πού ἀνέβαιναν μέχρι τή θέση τοῦ Πατριάρχη, τόν ὁδηγεῖ στό ἐσφαλμένο συμπέρασμα ὅτι αὐτοί εἶναι ἀπαίδευτοι. Καί αὐτό ἐπειδή στή δική του πατρίδα μόνο οἱ ἀριστοκράτες σπουδάζουν στίς ἀνώτερες σχολές γιά νά ἀποκτήσουν νευραλγικές θέσεις στήν Ἐκκλησία. Καί εἶναι γνωστό ὅτι ἐκεῖ ἡ "Ἐκκλησία" κυβερινόταν κυρίως ἀπό Φράγκους εὐγενεῖς, ὅπως ἀκριβῶς καί τό κράτος. Ἀγνοεῖ ὁ συντάκτης ὅτι ἀπό αὐτούς τούς χωρικούς ἀναδείχθηκαν μέγιστες φυσιογνωμίες τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, λόγω ἀκριβῶς τῆς σπουδῆς χειρογράφων τῶν ἱερῶν μονῶν, μέσα στίς τεράστιες βιβλιοθῆκες. Γι' αὐτό ἀκριβῶς γνώριζαν καλύτερα ἀπό τούς Λατίνους τούς πατέρες καί τήν ἱστορία τῆς αὐτοκρατορίας. Γιατί οἱ Λατίνοι τούς μελετοῦσαν μέ κλειδί ἑρμηνείας μόνο τόν Αὐγουστίνο καί τούς σχολαστικούς. Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ἐκ γενετῆς ἀριστοκράτης δέν μπορεῖ νά ἀποκρύψει τήν ἀπέχθειά του γιά ὅσους γίνονταν ἡγέτες χωρίς νά εἶναι ἀριστοκράτες. Γι' αὐτό καί ὁ συντάκτης τῆς "Ἑλληνικῆς Νομαρχίας" γράφει: «ὅθεν ὅλοι οἱ ἀρχηγοί τῆς Ἐκκλησίας κατάγονται ἀπό τήν ἰδίαν ποταπότητα καί οἱ περισσότεροι εἶναι ἀμαθέστατοι». Φαίνεται μάλιστα νά ἀγνοεῖ ὁ ἀριστοκράτης αὐτός, ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἦταν "ποταποί" καί ὁ κορυφαῖος Πέτρος "ἀγράμματος".
Ἐπαναλαμβάνοντας ὁ συντάκτης τίς θέσεις τοῦ Ναπολέοντα καί τοῦ Κοραῆ, διατείνεται ὅτι οἱ Ἑλλαδικοί, μετά ἀπό τόσους αἰῶνες δουλειᾶς στήν Κωνσταντινούπολη, λησμόνησαν ὅτι εἶναι Ἕλληνες καί ἔλαβαν τό ὄνομα Ρωμαῖοι. Γιατί ὅμως ὁ συντάκτης χρησιμοποιεῖ τό ὄνομα: "Ἕλλην"; Στή Δύση μᾶς γνώριζαν ὡς «Greci», ἐνῶ στήν ἀνατολή τό ὄνομα σήμαινε "εἰδωλολάτρης". Οἱ Χριστιανοί κάτοικοι τοῦ ἑλλαδικοῦ θέματος λέγονταν "Ἑλλαδικοί", ἐνῶ πολλοί Ρωμαῖοι εἶχαν συνηθίσει ἀπό τήν ἐποχή τῆς Φραγκοκρατίας νά ὀνομάζονται Greci ἀπό τούς Φράγκους. Τό 1801 ὁ Ναπολέων ἔστειλε στό Ἑλλαδικό τό "Σάλπισμα πολεμιστήριον" τοῦ ὁποίου συντάκτης ἦταν ὁ Κοραής, γιά νά προκαλέσει ἐπανάσταση κατά τῶν Τούρκων καί νά πετύχει τήν ἀποστολή ἐπανδρωμένου στόλου στήν Αἴγυπτο γιά βοήθεια τοῦ στρατοῦ τοῦ ἐναντίον τῶν Τούρκων καί τῶν Ἄγγλων. Μέσω τοῦ "Σαλπίσματος" προσπαθεῖ πρῶτα νά πείσει τούς Ἑλλαδικούς ὅτι δέν εἶναι Ρωμαῖοι ἀλλά Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ξέχασαν τό ὄνομά τους μετά τόσους αἰῶνες δουλείας στήν Κωνσταντινούπολη.
Ἤδη στίς 5.2.1801, σαράντα ἔξι μῆνες πρίν ἀπό τή στέψη τοῦ Ναπολέοντα, ὠς imperator, o Κοραῆς δηλώνει σέ ἐπιστολή τοῦ τό κωδικό ὄνομα τοῦ κυρίου του: "Ὁ «Καραοσμάνογλου» (= Carolus Magnus, κατά τουρκική ἐκφορά τοῦ ὀνόματος), ἔχει τήν ἐλπίδα νά κατακτήση τήν Ἰωνία καί νά καταστρέψει τό θρόνο τοῦ Βυζαντίου, γενόμενος βασιλεύς δηλαδή imperator".
romanity.org
Ὅταν γραφόταν ἡ παροῦσα μελέτη, δέν ἦταν ἀκόμα αἰσθητό, ὅτι στά ξένα κέντρα ἀποφάσεων, σχεδιάσθηκε ὄχι μόνο ἡ κατάργηση τῆς Ρωμηοσύνης, ἀλλά καί ἡ ἀλλοίωση τῆς... Ὀρθοδοξίας κατά τά πρότυπα τῶν δυτικῶν. Σήμερα παραδόξως, ἡ ἔρευνα ὁδηγεῖ στόν Ναπολέοντα καί τό ἐπιτελεῖο του, ὡς ἀρχιτέκτονες τῶν ἐνεργηθέντων.
α) ὅτι τό Ἔθνος ἦταν ὑπόδουλο στήν Κωνσταντινούπολη ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Κωσταντίνου ὡς τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, καί στή συνέχεια στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Καί
β) ὅτι ὀφείλουν νά μεταβάλουν θρησκεία χωρίς ὅμως ἀλλαγή τῶν δογμάτων. Εἶναι ἐμφανές πλέον ὅτι τό ἐπιτελεῖο τοῦ Ναπολέοντα μερίμνησε γιά τήν ἔκδοση τοῦ βιβλίου "Ἑλληνική Νομαρχία ἤτη Λόγος περί ἐλευθερίας" τό ἔτος 1806, τοῦ ὁποίου ὁ συντάκτης ἀναφέρει ὅτι "κράζομαι ἀνώνυμος Ἕλλην". Ἀφιερώνει τό βιβλίο στόν "Ρίγα" κατά Γαλλική ὀρθογραφία), κατ' οὐσίαν ὅμως ἀνατρέπει τό σχέδιο τοῦ Ρήγα μέ σχέδιο τοῦ Ναπολέοντα, τό ὁποῖο ἀργότερα φέρεται ὡς σχέδιο τοῦ Κοραῆ. Πρός συγκάλυψη τῆς πηγῆς τοῦ σχεδίου, ὁ συντάκτης ἐπιτίθεται κατά τοῦ δυνάστη τῆς Γαλλίας καί κατά τῶν θρόνων, ὑποστηρίζοντας ὅμως τήν ἀριστοκρατία καί τήν φυσική ἀνισότητα τῶν ἀνθρώπων πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τῶν θρόνων. Παραγγέλλεται μάλιστα στό ὑπό ἵδρυσιν Ἑλληνικό ἔθνος, νά δεχθεῖ τόν Κοραή ὡς ἕναν τῶν διαδόχων του Ρήγα καί νέο Ἱπποκράτη καί φιλόσοφο, ἄν καί αὐτός κατά τήν ἐποχή αὐτή ἦταν ἀφοσιωμένος στόν Ναπολέοντα καί στά σχέδιά του. Ἐπιπλέον παραγγέλλει στούς μή γνωρίζοντες ἀκόμα ὅτι εἶναι Ἕλληνες, νά ἐλευθερώσουν τούς ἑαυτούς τους, ἐπειδή ἐάν ἐλευθερωθοῦν ἀπό ἄλλους, ἁπλῶς θά ἀλλάξουν δυνάστη. Τό τελευταῖο φανερώνει ὅτι ὁ συντάκτης εἶναι ζηλωτής τῆς ἀπόλυτης καί ἄνευ ὅρων ἀνεξαρτησίας, δηλαδή ὅτι δέν εἶναι πράκτορας οὐδενός. Εὔλογο λοιπόν δημιουργεῖται τό ἐρώτημα, γιατί δέν ἀποκαλύπτει τό ὄνομά του νά τόν ἀκολουθήσουμε, ἀλλά συνιστᾶ τόν πράκτορα Κοραή, ἐνῶ ὁ ἴδιος δέν εἶναι πράκτορας κανενός, ὥστε νά τόν ἀκολουθήσουμε.
Τό ὅτι ἡ συγγραφή καί ἔκδοση τοῦ βιβλίου αὐτοῦ εἶναι ἔργο τοῦ ἐπιτελείου τοῦ Ναπολέοντα, ξεσκεπάζεται σαφῶς ἀπό τήν πολεμική τήν ὁποία ἐπιχειρεῖ ὁ "συγγραφέας" ἐναντίον τῆς ἰσότητας τῶν ἀνθρώπων, ὑποστηρίζοντας ὅτι καί στήν αὐτοκρατορία μπορεῖ νά ὑπάρχει ἐλευθερία: «ἐπειδή καί εἰς τάς δύο αὐτᾶς διοικήσεις, δημοκρατίαν καί ἀριστοκρατίαν σώζεται ἡ ἐλευθερία. Ἀδιάφορος εἶναι ἡ ἐκλογή». Κατά τόν συντάκτη, ἡ ἐλευθερία, δηλαδή ἡ Νομαρχία, «χωρίς νά θελήση ματαίως νά κάμη ὅλους δυνατούς , ὅλους πεπαιδευμένους ,ὅλους πλουσίους, ἤ τουναντίων, ἐμετρίασε μόνον μέ τούς νόμους τήν φυσικήν ἀνομοιότητα, καί τόσον καλῶς ἐξίσωσε τάς λοιπᾶς, ὥστε ὁπού ἔκαμε νά χαίρονται οἱ ἄνθρωποι μίαν ἐντελῆ ὁμοιότητα, ἀγκαλά καί κατά φύσιν ἀνόμοιοι». Ἡ ὁμοιότητα λοιπόν ὅλων, ἐπιτυχάνεται μέ τήν ὑπακοή στούς νόμους, πού κάνει ἐξ ἴσου ἐλεύθερους καί τόν ἀριστοκράτη καί τόν μή ἀριστοκράτη, ἄν καί ὑφίστανται μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἀνομοιότητες: «Οἱ ἄνθρωποι διαφέρουσι ἀναμεταξύ τῶν κατά φυσικόν τρόπον». Οὐσιαστικά πρόκειται περί ἀνατροπῆς τῶν θεμελίων της δημοκρατίας καί ἐλευθερίας καί σαφοῦς ἐπιστροφῆς στήν μεσαιωνική ρατσιστική φιλοσοφία-θεολογία τῆς τευτονικῆς εὐγένειας τῆς Εὐρώπης. Αὐτῆς πού γέννησε τόν Καρλομάγνο, τόν Ναπολέοντα καί τόν Χίτλερ.
Μάλιστα εἶναι κωμική ἡ ἀγανάκτηση τοῦ ἀριστοκράτη συντάκτη τοῦ βιβλίου, ἐπειδή ἕνας τιποτένιος γεωργικῆς προέλευσης νέος μπορεῖ νά φθάσει μέχρι τοῦ ἀξιώματος τοῦ Πατριάρχη. Κωμικά ἀλλά καί οὐσιώδη εἶναι ἐπίσης τά λάθη πού διατυπώνονται περί τῆς ὀργάνωσης καί λειτουργίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (τήν ὁποία ἀντιλαμβάνεται σάν ὅμοια μέ τήν Παπική), μέσα στήν Ὀθωμανική αὐτοκρατορία. Ἀγνοώντας τό συνοδικό μας σύστημα, θεωρεῖ ὅτι οἱ Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων "ὑπόκεινται" στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη, γι' αὐτό γράφει: «ὁ γελοιώδης τίτλος οἰκουμενικός φανερώνει, ὅτι οἱ ἄλλοι τρεῖς Πατριάρχαι ὑπόκεινται εἰς αὐτόν. Αὐτός λοιπόν διαμοιράζει εἰς ὄλας τάς ἐπαρχίας τοῦ Ὀθωμανικοῦ κράτους». Καθόλου δέν ὑποπτεύεται ὁ συντάκτης ὅτι στόν χῶρο τῆς ἐν λόγω Αὐτοκρατορίας ὑπάρχουν αὐτοκέφαλες καί αὐτόνομες Ἐκκλησίες, ἡ κάθε μία τῶν ὁποίων ἔχει τή δική της σύνοδο προεδρευομένη ἀπό τοῦ Πατριάρχη, Μητροπολίτη ἤ Ἀρχιεπισκόπου, καί ὅτι ἐκλέγει τούς ἐπισκόπους της αὐτόνομα. Ἰσχυρίζεται ἀκόμα ὁ συντάκτης τοῦ βιβλίου, ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης «πολλάκις πέμπει εἰς ὅλην τήν Ὀθωμανικήν ἐπικράτειαν καί ἐκεῖ πού δέν εἶναι Χριστιανοί τόσας ἑκατοντάδας ἀρχιεπισκόπους, ἐξ ὧν ὁ καθείς ἔχει τέσσαρες ἤ πέντε ἐπισκοπᾶς, εἰς τάς ὁποίας πέμπει καί αὐτός τόσους ἐπισκόπους». Ὁ Φράγκος νομίζει ὅτι μόνο ἡ Κωνσταντινούπολις ἔχει σύνοδο, στήν ὁποία ὁ Πατριάρχης εἶναι δέσμιος, ὅπως ἀκριβῶς στήν Curia ὁ Πάπας τῆς Ρώμης. Μία φορά ἀναφέρει τό ὄνομα "μητρόπολις" ἀλλά οὐδέποτε "μητροπολίτες", ἐνῶ εἶναι γνωστό ὅτι κατά τήν ἐποχή ἐκείνη, ὁ Μητροπολίτης προήδρευε συνήθως συνόδου. Ὁ δέ Ἀρχιεπίσκοπος ὡς μέλος αὐτῆς τῆς συνόδου, ἦταν ὁ πρῶτος κατά πρεσβεία ἐπίσκοπος, ὅπως ὁ Ἀρχιδιάκονος μεταξύ τῶν διακόνων.
Ἡ σύγχυση τοῦ συντάκτη ὅσον ἀφορᾶ θέματα ὀργάνωσης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀσφαλῶς ὀφείλεται στίς πηγές ἀπό τίς ὁποῖες ἀντλεῖ τίς πληροφορίες του, πού βρίσκονταν στά ἀρχεῖα κατασκοπίας. Στά ἀρχεῖα αὐτά, βρίσκονταν κατατεθειμένες οἱ ἀναφορές τῶν "περιηγητῶν", οἱ ὁποῖοι συνέλεγαν πληροφορίες κατά τή διάρκεια τῶν ταξιδιῶν τους, μή μπορώντας ὅμως νά κατανοήσουν ὀρθά ὅσα ἔβλεπαν καί ἄκουγαν. Εἶναι χαρακτηριστικό τό ὅτι μιλάει ὁ συντάκτης γιά «κλάσιν τῆς ἱερωσύνης», ἀκριβῶς ἐπειδή ἔχει ὑπ' ὄψιν τοῦ τή δική του Φράγκικη παράδοση, κατά τήν ὁποία ὁ κλῆρος ἀποτελοῦσε ἰδιαίτερη τάξη (classe). Σέ αὐτή ἡγοῦνταν οἱ Φράγκοι ἐπίσκοποι, καί ἦταν διαφορετική ἀπό τήν classe τῶν εὐγενῶν στήν ὁποία ἀνῆκαν οἱ Φράγκοι, καί τῆς τρίτης κατάστασης στήν ὁποία ἀνῆκαν οἱ Γαλλορωμαῖοι.
Ἰσχυρίζεται ἐπίσης ὅτι ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ, πού φέρει «φόρεμα ἱερωσύνης», ἀναγορεύεται σέ ἀρχιμανδρίτη «μέ γρόσια», καί μέ τόν ἴδιο τρόπο μπορεῖ νά ἀνέλθει μέχρι τόν πατριαρχικό θρόνο. Ἀγνοεῖ ἐμφανῶς ὅτι οἱ Ἱερεῖς τῶν χωριῶν, (ὅπως μέχρι σήμερα), ἦταν ἔγγαμοι καί ἑπομένως δέν προβιβάζονταν σέ αὐτούς τούς βαθμούς. Φανταζόταν ἐσφαλμένα ὅτι οἱ Ἱερεῖς καί οἱ Ἐπίσκοποι ὅλων τῶν βαθμίδων ἄρχιζαν τή σταδιοδρομία τους ὡς Ἱερεῖς χωριῶν, λόγω τῶν πληροφοριῶν τοῦ περί χωρικῆς προελεύσεως. Συγχέει τούς Ἱερεῖς τῶν χωριῶν μέ τούς ἄγαμους κληρικούς καί ἀγνοεῖ ὅτι μόνο οἱ ἄγαμοι ἀποκτοῦν τά ἀνωτέρω ὀφφίκια. Ἡ προέλευση τῶν μοναχῶν ἀπό τά χωριά, πού ἀνέβαιναν μέχρι τή θέση τοῦ Πατριάρχη, τόν ὁδηγεῖ στό ἐσφαλμένο συμπέρασμα ὅτι αὐτοί εἶναι ἀπαίδευτοι. Καί αὐτό ἐπειδή στή δική του πατρίδα μόνο οἱ ἀριστοκράτες σπουδάζουν στίς ἀνώτερες σχολές γιά νά ἀποκτήσουν νευραλγικές θέσεις στήν Ἐκκλησία. Καί εἶναι γνωστό ὅτι ἐκεῖ ἡ "Ἐκκλησία" κυβερινόταν κυρίως ἀπό Φράγκους εὐγενεῖς, ὅπως ἀκριβῶς καί τό κράτος. Ἀγνοεῖ ὁ συντάκτης ὅτι ἀπό αὐτούς τούς χωρικούς ἀναδείχθηκαν μέγιστες φυσιογνωμίες τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, λόγω ἀκριβῶς τῆς σπουδῆς χειρογράφων τῶν ἱερῶν μονῶν, μέσα στίς τεράστιες βιβλιοθῆκες. Γι' αὐτό ἀκριβῶς γνώριζαν καλύτερα ἀπό τούς Λατίνους τούς πατέρες καί τήν ἱστορία τῆς αὐτοκρατορίας. Γιατί οἱ Λατίνοι τούς μελετοῦσαν μέ κλειδί ἑρμηνείας μόνο τόν Αὐγουστίνο καί τούς σχολαστικούς. Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ἐκ γενετῆς ἀριστοκράτης δέν μπορεῖ νά ἀποκρύψει τήν ἀπέχθειά του γιά ὅσους γίνονταν ἡγέτες χωρίς νά εἶναι ἀριστοκράτες. Γι' αὐτό καί ὁ συντάκτης τῆς "Ἑλληνικῆς Νομαρχίας" γράφει: «ὅθεν ὅλοι οἱ ἀρχηγοί τῆς Ἐκκλησίας κατάγονται ἀπό τήν ἰδίαν ποταπότητα καί οἱ περισσότεροι εἶναι ἀμαθέστατοι». Φαίνεται μάλιστα νά ἀγνοεῖ ὁ ἀριστοκράτης αὐτός, ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἦταν "ποταποί" καί ὁ κορυφαῖος Πέτρος "ἀγράμματος".
Ἐπαναλαμβάνοντας ὁ συντάκτης τίς θέσεις τοῦ Ναπολέοντα καί τοῦ Κοραῆ, διατείνεται ὅτι οἱ Ἑλλαδικοί, μετά ἀπό τόσους αἰῶνες δουλειᾶς στήν Κωνσταντινούπολη, λησμόνησαν ὅτι εἶναι Ἕλληνες καί ἔλαβαν τό ὄνομα Ρωμαῖοι. Γιατί ὅμως ὁ συντάκτης χρησιμοποιεῖ τό ὄνομα: "Ἕλλην"; Στή Δύση μᾶς γνώριζαν ὡς «Greci», ἐνῶ στήν ἀνατολή τό ὄνομα σήμαινε "εἰδωλολάτρης". Οἱ Χριστιανοί κάτοικοι τοῦ ἑλλαδικοῦ θέματος λέγονταν "Ἑλλαδικοί", ἐνῶ πολλοί Ρωμαῖοι εἶχαν συνηθίσει ἀπό τήν ἐποχή τῆς Φραγκοκρατίας νά ὀνομάζονται Greci ἀπό τούς Φράγκους. Τό 1801 ὁ Ναπολέων ἔστειλε στό Ἑλλαδικό τό "Σάλπισμα πολεμιστήριον" τοῦ ὁποίου συντάκτης ἦταν ὁ Κοραής, γιά νά προκαλέσει ἐπανάσταση κατά τῶν Τούρκων καί νά πετύχει τήν ἀποστολή ἐπανδρωμένου στόλου στήν Αἴγυπτο γιά βοήθεια τοῦ στρατοῦ τοῦ ἐναντίον τῶν Τούρκων καί τῶν Ἄγγλων. Μέσω τοῦ "Σαλπίσματος" προσπαθεῖ πρῶτα νά πείσει τούς Ἑλλαδικούς ὅτι δέν εἶναι Ρωμαῖοι ἀλλά Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ξέχασαν τό ὄνομά τους μετά τόσους αἰῶνες δουλείας στήν Κωνσταντινούπολη.
Ἤδη στίς 5.2.1801, σαράντα ἔξι μῆνες πρίν ἀπό τή στέψη τοῦ Ναπολέοντα, ὠς imperator, o Κοραῆς δηλώνει σέ ἐπιστολή τοῦ τό κωδικό ὄνομα τοῦ κυρίου του: "Ὁ «Καραοσμάνογλου» (= Carolus Magnus, κατά τουρκική ἐκφορά τοῦ ὀνόματος), ἔχει τήν ἐλπίδα νά κατακτήση τήν Ἰωνία καί νά καταστρέψει τό θρόνο τοῦ Βυζαντίου, γενόμενος βασιλεύς δηλαδή imperator".
romanity.org
Το αλίευσα ΕΔΩ
