Όπως είχαμε γράψει και σε προηγούμενο ποστ, θεωρούμε την κινητοποίηση των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα θετική εξέλιξη.Κατά πρώτο λόγο δείχνει την ανάγκη του Έλληνα για κάτι καινούργιο. Είναι δηλαδή μία πολυσυλλεκτική διαμαρτυρία που περιλαμβάνει όλη το εύρος των κοινωνικών στρωμάτων και που έχει ως απόρρητο βασικό αίτημα μια καλύτερης ποιότητας δημοκρατία. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι από την αρχή οι συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα δεν αποδέχτηκαν κανέναν από τους παραδοσιακούς φορείς πολιτικής οργάνωσης και έκφρασης. Συνδικαλιστές και ακραίοι κάθε απόχρωσης εκδιώχθηκαν κακήν κακώς, ενώ τα κόμματα δεν αποπειράθηκαν καν να πλησιάσουν.
Το πολιτικό σύστημα, αναλωμένο στην... μικροπολιτική του πραγματικότητα βρέθηκε αρχικά προ εκπλήξεως, ενώ στην συνέχεια προσπάθησε, χωρίς αποτέλεσμα, να προσεταιριστεί το κίνημα. Η κυβέρνηση προς το παρόν φαίνεται να παρακολουθήσει αμήχανα προσπαθώντας να μην οξύνει τα πνεύματα.
Από την πλευρά του κινήματος ένα ρεύμα έχει αρχίσει να αναδύεται στην κορυφή της διαμαρτυρίας. Κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο: οι μαζικές διαδηλώσεις αποκτούν πάντα έναν ιδεολογικό πυρήνα ο οποίος επικρατεί των υπολοίπων. H συνθηματολογία και τα αιτήματα της αριστεράς έχουν επικρατήσει και μέσα σε αυτό το ακομματικό κλίμα τυγχάνουν υποστήριξης από την λαϊκή δεξιά. Ήταν αναπόφευκτο ότι η νοσούσα ελληνική αριστερά με την πείρα που έχει στις κινητοποιήσεις θα είχε δυσανάλογη επιρροή στην εξέλιξη του κινήματος. Ενώ όμως είναι νομοτελειακό ότι μία ομάδα θα ηγηθεί ενώ πολύμορφου κινήματος διαμαρτυρίας, του οποίου οι συμμετέχοντες μπορεί να μην έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους εκτός από μία κοινή επιθυμία για μια νέα πολιτική πραγματικότητα, είναι εξαιρετικά απογοητευτικό (και αυτός είναι ο επιεικής χαρακτηρισμός) το πολιτικό περιεχόμενο το οποίο φαίνεται τελικά να έχει λάβει η διαμαρτυρία.
Οι προτάσεις είναι μαξιμαλιστικές, με γνώμονα το “και μετά βλέπουμε”. Πως είναι δυνατόν, οποιοσδήποτε έχει στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα να προτείνει διαγραφή του χρέους και άμεση έξοδο από το μνημόνιο; Μπορεί κάνεις να τοποθετηθεί υπέρ ή κατά του μνημονίου ως λύση, και να αναπτύξει θέσεις για μακροπρόθεσμη μείωση του χρέους, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι μία πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπιστεί με σοβαρές προτάσεις. Το “και μετά βλέπουμε” είναι απλώς το αναπόσπαστο κομμάτι της αυτοεικόνας του Έλληνα ως λεβέντη καταφερτζή, “επαναστατικά” διατυπωμένο. Κοινώς στην κορυφή του κινήματος βλέπουμε πολιτικές προτάσεις που δεν έχουν στόχο την πρόοδο, ως όφειλαν, αλλά είναι στην υπηρεσία τις συντήρησης. Η ομιλία Πελεγρίνη είναι λαμπρό παράδειγμα αυτού του είδους χυδαίου λαϊκισμού. Οι θέσεις αυτές δεν προδίδουν τον επαναστατικό τσαμπουκά των τελευταίων 30 χρόνων που μας έφερε εδώ;
Η αδυναμία εκπόνησης σαφών θέσεων δυστυχώς προδίδει μία γενιά η οποία έχει γαλουχηθεί αντιλαμβανόμενη την πολιτική ως συνεχή αντίδραση στην εξουσία και όχι ως προσπάθεια αποτελεσματικού ελέγχου της. Καταδεικνύει δηλαδή την γενικότερη σύγχυση και αναστάτωση του Έλληνα, ο οποίος δεν βλέπει την πολιτική ως την τέχνη του εφικτού, άλλα νομίζει ότι πολιτική δραστηριοποίηση είναι να κράζεις συνέχεια την “εξουσία” γιατί είναι “κακό πράγμα”. Η έλλειψη πολιτικής πείρας και η συνακόλουθη αδυναμία προσδιορισμού λυσιτελών προτάσεων είναι καταφανής.
Προφανώς η πολιτική μας πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική, η Ελλάδα δεν είναι προ κανενός είδους πραξικόπημα. Ο μηχανισμός πολιτική δράσης όμως είναι ακριβώς ο ίδιος. Και αν φτάσουν εκεί τα πράγματα στην Ελλάδα θα δούμε τα χειρότερα, καθώς θα δραστηριοποιηθεί όλο το φάσμα της “αφρόκρεμας” του ελληνικού λαϊκισμού, από τα αριστερά ως και τα δεξιά, που ως τώρα είχε μείνει απέξω.
από το Πολιτικό Ον
