Γιώργου Βοσκόπουλου, Επίκουρου Καθηγητή στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Η
δημοσιονομική κρίση που διερχόμαστε συνιστά μία διττή απειλή. Αφορά την
επιβίωση μας ως χώρα του Πρώτου Κόσμου αλλά και τους δημοκρατικούς
θεσμούς.
Ενώ η χώρα
βυθίζεται σε έναν φαύλο, αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο ύφεσης, οι θεσμοί που
έστω ονομαστικά εξασφαλίζουν την ευνομία και συνταγματική τάξη
αλλοιώνονται ή υπερκαλύπτονται. Η επίκληση σε συνταγματικές αρχές
γίνεται κατά το δοκούν, εξομοιώνοντας με αυτόν τον τρόπο τον μέχρι
πρότινος αδιαπραγμάτευτο κανονιστικό ρόλο του Συντάγματος και του
εσωτερικού δικαίου των κρατών με το νεφέλωμα του διεθνούς δικαίου. Η
συντεταγμένη ενδοκρατική τάξη πραγμάτων εκλαμβάνει την άναρχη χροιά του
διακρατικού πεδίου όπου επικρατεί το δίκαιο του ισχυρού.
Στην Ελλάδα ένας υποδόριος αυταρχισμός, επικαλυμμένος με έναν μανδύα εξορθολογισμού και επιφαινομενικής δημοκρατίας αποσυνθέτει το ήδη προβληματικό συνταγματικά οικοδόμημα της χώρας. Σε συνθήκες απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος αυτόκλητοι ή αυτοπροσδιοριζόμενοι διανοούμενοι στηρίζουν ένα γκρίζο σύστημα διακυβέρνησης. Την ίδια στιγμή όσοι πανεπιστημιακοί τολμούν να εκφραστούν δημόσια κατά της υιοθετηθείσας πολιτικής απειλούνται ποικιλοτρόπως προκειμένου να σιωπήσουν. Η ενημέρωση φιλτράρεται σε συνθήκες διασποράς πανικού με στόχο τη χαλιναγώγηση της κοινής γνώμης. Η Βουλή και ο ουσιαστικός της ρόλος περιθωριοποιείται, ενώ βουλευτές σύρονται, εξαναγκάζονται να συναινέσουν σε συν-θήκες άγνοιας σε μία διαδικασία κοινωνικής αποδόμησης, θεσμικής καταβαράθρωσης και οικονομικής τελμάτωσης. Την ίδια ώρα κάποιοι δημιουργούν συνθήκες κανιβαλισμού σπρώχνοντας τη μία ομάδα εργαζομένων ενάντια στην άλλη. Από την πλευρά της η ΕΕ στοχοποιεί τον πολιτικό πλουραλισμό με εκβιαστικά διλήμματα που υπερβαίνουν τον μέχρι πρότινος κανονιστικό της ρόλο ως ένας φορέας εκδημοκρατισμού. Ο πανικός άτολμων ηγετών, η μυωπία των εθνικών συμφερόντων και η κυριαρχία ενός νεωτερικού ευρω-ρατσισμού δημιουργούν συνθήκες αδράνειας.
Το διακύβευμα της κρίσης δεν είναι μόνο η πλασματική ευμάρεια και το χρέος που δημιούργησε εν κρυπτώ το φαύλο πολιτικό σύστημα, αλλά η ίδια η δημοκρατία. Το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης συνιστά επιστροφή στο παρελθόν και ενεργοποιεί θετικά και αρνητικά αντανακλαστικά στη χώρα. Για τα εθνικά κέντρα λήψης αποφάσεων και τις εθνικές ηγεσίες υπάρχουν δύο κόκκινες γραμμές. Η πρώτη αφορά την κρατική κυριαρχία και η δεύτερη τη δημοκρατία. Η παρούσα ηγεσία του τόπου εκχώρησε με πρωτοφανή τρόπο κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ ο πανικός της την οδηγεί σε έναν υπερβατικό αυταρχισμό που αποδομεί με χειρουργική ακρίβεια τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το κράτος και οι μηχανισμοί του δεν μπορούν να λειτουργούν ως ένα συστημικό παρακράτος, ιδιαίτερα όταν η ηγεσία της χώρας δεν έχει πείσει ότι διαχειρίστηκε επιτυχώς το εθνικό ζήτημα. Θεμελιώδες προαπαιτούμενο επιβίωσης μας δεν είναι απλά οι επιβαλλόμενες και στοχευμένες διαρθρωτικές αλλαγές αλλά και η αποκατάσταση σε θεσμικό, συνταγματικό και ψυχολογικό επίπεδο της εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό και τους δημοκρατικούς θεσμούς.
(Δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ”)
Στην Ελλάδα ένας υποδόριος αυταρχισμός, επικαλυμμένος με έναν μανδύα εξορθολογισμού και επιφαινομενικής δημοκρατίας αποσυνθέτει το ήδη προβληματικό συνταγματικά οικοδόμημα της χώρας. Σε συνθήκες απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος αυτόκλητοι ή αυτοπροσδιοριζόμενοι διανοούμενοι στηρίζουν ένα γκρίζο σύστημα διακυβέρνησης. Την ίδια στιγμή όσοι πανεπιστημιακοί τολμούν να εκφραστούν δημόσια κατά της υιοθετηθείσας πολιτικής απειλούνται ποικιλοτρόπως προκειμένου να σιωπήσουν. Η ενημέρωση φιλτράρεται σε συνθήκες διασποράς πανικού με στόχο τη χαλιναγώγηση της κοινής γνώμης. Η Βουλή και ο ουσιαστικός της ρόλος περιθωριοποιείται, ενώ βουλευτές σύρονται, εξαναγκάζονται να συναινέσουν σε συν-θήκες άγνοιας σε μία διαδικασία κοινωνικής αποδόμησης, θεσμικής καταβαράθρωσης και οικονομικής τελμάτωσης. Την ίδια ώρα κάποιοι δημιουργούν συνθήκες κανιβαλισμού σπρώχνοντας τη μία ομάδα εργαζομένων ενάντια στην άλλη. Από την πλευρά της η ΕΕ στοχοποιεί τον πολιτικό πλουραλισμό με εκβιαστικά διλήμματα που υπερβαίνουν τον μέχρι πρότινος κανονιστικό της ρόλο ως ένας φορέας εκδημοκρατισμού. Ο πανικός άτολμων ηγετών, η μυωπία των εθνικών συμφερόντων και η κυριαρχία ενός νεωτερικού ευρω-ρατσισμού δημιουργούν συνθήκες αδράνειας.
Το διακύβευμα της κρίσης δεν είναι μόνο η πλασματική ευμάρεια και το χρέος που δημιούργησε εν κρυπτώ το φαύλο πολιτικό σύστημα, αλλά η ίδια η δημοκρατία. Το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης συνιστά επιστροφή στο παρελθόν και ενεργοποιεί θετικά και αρνητικά αντανακλαστικά στη χώρα. Για τα εθνικά κέντρα λήψης αποφάσεων και τις εθνικές ηγεσίες υπάρχουν δύο κόκκινες γραμμές. Η πρώτη αφορά την κρατική κυριαρχία και η δεύτερη τη δημοκρατία. Η παρούσα ηγεσία του τόπου εκχώρησε με πρωτοφανή τρόπο κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ ο πανικός της την οδηγεί σε έναν υπερβατικό αυταρχισμό που αποδομεί με χειρουργική ακρίβεια τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το κράτος και οι μηχανισμοί του δεν μπορούν να λειτουργούν ως ένα συστημικό παρακράτος, ιδιαίτερα όταν η ηγεσία της χώρας δεν έχει πείσει ότι διαχειρίστηκε επιτυχώς το εθνικό ζήτημα. Θεμελιώδες προαπαιτούμενο επιβίωσης μας δεν είναι απλά οι επιβαλλόμενες και στοχευμένες διαρθρωτικές αλλαγές αλλά και η αποκατάσταση σε θεσμικό, συνταγματικό και ψυχολογικό επίπεδο της εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό και τους δημοκρατικούς θεσμούς.
(Δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ”)
Το αλίευσα ΕΔΩ http://parisis.wordpress.com/
