Από την περιγραφή του Ηροδότου συμπεραίνουμε ότι οι Καππαδόκες κατείχαν τα ανατολικά εδάφη κατά μήκος του ποταμού Αλυ « ο οποίος ρέων εκ του νότου μεταξύ Συρίων (Καππαδοκών) και Παφλαγόνων εκβάλλει προς βορράν εις τον καλούμενων Εύξεινο Πόντο» (Ηροδ. Α΄,6). Ο Αλυς ήταν ταυτόχρονα και όριο του Μηδικού και του Λυδικού βασιλείου , έτσι αναγνωρίζεται δικαίως, από τον Ηρόδοτο η σπουδαιότητα του Αλυος ως εθνικού ορίου στη Μικρά Ασία, ο οποίος χώριζε , σύμφωνα πάντα με τον Ηρόδοτο, τους Συρίους Καππαδόκας από τους Φρύγες και τους Παφλαγόνες. Την Καππαδοκία την καλεί « αυχένα» της Μικράς Ασίας ( έστι δε αυχήν ούτος της χώρης ταύτης απάσης- Α΄,72) . Σε ένα άλλο χωρίο του Ηροδότου, οι Καππαδόκες περιλαμβάνονταν, μαζί με τους Παφλαγόνες και τους Μαριανδυνούς, στο τρίτο νομό- σατραπεία του Δαρείου (Γ΄,90).
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της περσικής κυριαρχίας και της επακόλουθης ελληνορωμαϊκής , η Καππαδοκία περιελάμβανε όλες τις περιοχές ανάμεσα στον Εύξεινο Πόντο , την Αρμενία, τον Ευφράτη, τον Ταύρο , τη Λυκαονία και τον Αλυ ποταμό.
Το αλίευσα ΕΔΩ
