Δεν πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε
Ένα από τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής αποσύνθεσης και της διαλυμένης σκέψης είναι ο σεχταριστικός μηδενισμός.
Οι σεχταριστές κάθε ποικιλίας και χρώματος έχουν ένα ιδεατό μοντέλο στον εγκέφαλό τους και βάση αυτού αφορίζουν και μηδενίζουν τους πάντες και τα πάντα.
Ουσιαστικά βρίσκονται έξω από την κοινωνία και τη ζωή, στη σφαίρα του καθαρού και αφηρημένου λόγου και από αυτό το ύψος της «έδρας» τους και της αυτό-αναγορευμένης «αυθεντίας» τους καρατομούν και λιθοβολούν αυτούς που βρίσκονται και παλεύουν μέσα στην κοινωνία και τη ζωή.
Το να κάθεσαι, όμως, στην άκρη ενός χείμαρρου και να προσπαθείς να «διδάξεις» τα φουσκωμένα νερά, είσαι ένας νοσηρά αθεράπευτος ελιτίστας και δραματικά δειλός γιατί τρέμεις να κολυμπήσεις.
Αυτοί που φοβούται να κολυμπήσουν για να μην βρέξουν τον «καθαρό λόγο» τους, τις αφηρημένες αρχές τους και τα εγκεφαλικά τους σχήματα είναι παντελώς ανίκανοι να δούνε και πέρα από τη μύτη τους.
Κάθονται, απλώς, στην ακροποταμιά και μηδενίζουν τους πάντες και τα πάντα, μη μπορώντας να διακρίνουν ΟΧΙ μόνο το ΟΛΟΝ μιας πραγματικότητας, αλλά και κάτι ακόμα πιο σημαντικό: Ότι πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται και οι ίδιοι…
Οι μηδενιστές με τη σεχταριστική τους ματιά πάντα βλέπουν το φύλλο και χάνουν το δάσος. Και πάντα λειτουργούν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ υπέρ των κατεστημένων εξουσιών, έχοντας την αυταπάτη ότι τις πολεμάνε…
Η σκέψη των μηδενιστών είναι διαποτισμένη, μέχρι το μεδούλι, από τον εξαμβλωματικό ιδεαλισμό του φορμαλισμού. Δεν καταπιάνονται ποτέ με το όλο της πραγματικότητας και τη δυναμική της εξέλιξης, αλλά με εγκάρσιες τομές της.
Το χειρότερο: Επιλέγουν την «εγκάρσια τομή» που βολεύει τα εγκεφαλικά τους σχήματα, και εκεί, επιχειρούν να «ανακαλύψουν» τα «όπλα» της γενικής μηδενιστικής τους επίθεσης.
Οι φορμαλιστές της «προόδου», π.χ., απομονώνουν και ταξινομούν κάποια «μελανά» χαρακτηριστικά της Εκκλησίας, τα ξεκαρφώνουν από το ιστορικό γίγνεσθαι και από τη δυναμική της κοινωνικής εξέλιξης και μηδενίζουν αφοριστικά το σύνολο της Ορθοδοξίας, το σύνολο των ανθρώπων της Εκκλησίας, την κοινωνική, ιστορική και πνευματική δυναμική της Ορθοδοξίας.
Είναι πολύ εύκολο από την κοινωνική και ιστορική πολυπλοκότητα της Ορθόδοξης παράδοσης και πρακτικής, να απομονώσεις και να ταξινομήσεις «εγκλήματα» της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας και να αφορίσεις μηδενιστικά ολόκληρο, όχι απλώς το δέντρο, αλλά το δάσος της Ορθοδοξίας: Αυτό που επιχειρεί να κάνει σήμερα η Νέα Τάξη…
Σε τέτοια μηδενιστικά, σεχταριστικά τεχνάσματα ασκούνται και πολλοί που ορκίζονται στην Ορθοδοξία: Η άλλη όψη του νομίσματος…
Και αυτοί, λοιπόν, οι νέοι «προφήτες» του «καθαρού» Ορθόδοξου λόγου αποσπούν από την κοινωνική δυναμική της περίπλοκης ιστορικής πράξης της Ορθοδοξίας κάποια εξωτερικά «ελαττώματα», τα ταξινομούν, τα μετατρέπουν σε «ουσίες», σε απόλυτα φετίχ (ειδωλολατρία) δίχως μάνα και πατέρα ΚΑΙ με βάση αυτά μηδενίζουν τους πάντες και τα πάντα.
Αυτός, όμως, ο φορμαλιστικός μηδενισμός δεν έχει καμία σχέση με το ζωντανό λόγο και τη ζωντανή κοινωνική και ιστορική πράξη της Ορθοδοξίας. Εδώ το γάντι της Ορθόδοξης ιστορίας και της αγωνιστικής, κοινωνικής της πρακτικής δεν αναποδογυρίζεται απλώς, αλλά γίνεται «δέρμα» αποσπασμένο από τα δάκτυλα και αποξηραμένο έως την ολοκληρωτική αφαίρεση.
Η Ορθοδοξία, όπως και κάθε σύστημα Πίστης, ιδεών και ηθικής, δεν είναι «καθαρός λόγος». Είναι Λόγος μέσα στην κοινωνία και στον κόσμο, δηλαδή παρεμβατικός, λόγος ΔΡΑΣΗΣ.
Η Ορθοδοξία δεν δρα και δεν λειτουργεί σε μιαν άδεια σκηνή της ιστορίας. Δεν είναι έξω από την ιστορία και την κοινωνία. Συνεπώς, ως Λόγος και Πράξη κοινωνική υπόκειται στους νόμους της ιστορικής εξέλιξης, καθορίζεται από την κοινωνία μέσα στην οποία δρα και λειτουργεί, δέχεται τους σφυγμούς, τους πόνους, τις λαϊκές αγωνίες και τις αγωνιστικές προσδοκίες των λαών.
Και είναι ακριβώς, αυτή η ιστορική, αγωνιστική δυναμική του Λόγου και της Πράξης της Ορθοδοξίας που την έχουν καταστήσει σπονδυλική στήλη και νευρικό σύστημα των κοινωνιών και των λαών ΚΑΙ ΟΧΙ τα εγκεφαλικά κατασκευάσματα των «πνευματικά ανησυχούντων» μηδενιστών του έργου της.
Η Ορθοδοξία και η Εκκλησία δεν είναι υπόθεση μιας δράκας «εκλεκτών» της «πνευματικής γυάλας», αλλά ολόκληρης της κοινωνίας και των λαών. Μέσα εδώ, στην ενότητα Εκκλησίας-λαού (αντικειμενική ενότητα) δίνεται η μάχη. Γιατί οποιοσδήποτε αγώνας έξω από τα προβλήματα του λαού είναι «πνευματική» ξιφασκία, «ναυμαχία σε μια σκάφη νερό»…
Και είναι αυτή η στενή σύνδεση-ενότητα της Ορθοδοξίας με την κοινωνία και τους λαούς, με την ιστορία τους και τις αγωνιστικές εξάρσεις τους που έχουν θέσει την Ορθόδοξη Εκκλησία στο στόχαστρο των ηγεμόνων του πλανήτη: Της Νέας Τάξης.
Αν η Ορθοδοξία ήταν μια απλή ασχολία «πνευματικά ανησυχούντων» κανέναν δεν θα απασχολούσε.
Έχει τεθεί στο στόχαστρο της διεθνούς, ιμπεριαλιστικής κακουργίας ΑΚΡΙΒΩΣ γιατί είναι μια βαθιά χαραγμένη ιστορική συνείδηση των κοινωνιών, μια ακατάλυτη δύναμη ενότητας με το λαό, ένας πανίσχυρος ιστός…
ΣΗΜΕΡΑ, το έχουμε αναπτύξει πολλές φορές, η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το γρανιτένιο μετερίζι αγώνα εναντίον του αφανισμού μας.
Γι’ αυτό επιχειρούν, με νύχια και με δόντια, εκ των έξω, αλλά και ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ να τη διαλύσουν.
Γι’ αυτό όλο το κατεστημένο, πολιτικό και εκκλησιαστικό, επιχειρεί να εξοντώσει και να αφανίσει τους αγωνιστές κληρικούς και ιδιαίτερα τις ηγετικές φυσιογνωμίες της Ορθοδοξίας που υψώνουν το ανάστημά τους ενάντια στη Νέα Τάξη: Πατέρα Μεταλληνό, π. Σαράντο, π. Ζήση και πολλούς άλλους…
Εδώ βρίσκεται το ουσιαστικό και ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ: Στον αγώνα ζωής και θανάτου που διεξάγεται ανάμεσα στις δυνάμεις της Νέας Τάξης και τα γραφειοκρατικά παραρτήματά της στην εκκλησιαστική γραφειοκρατία ΜΕ τις δυνάμεις της κοινωνικής, λαϊκής, συνακόλουθα και Ορθόδοξης ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.
Πάνω σε αυτήν την αγωνιστική, εθνική και κοινωνική βάση πρέπει να κρίνουμε καταστάσεις και πρόσωπα και ΟΧΙ στη βάση των σχημάτων του εγκεφάλου μας ή στη βάση επεισοδιακών προσωπικών λαθών που μπορεί να υπάρχουν.
ΟΥΔΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΣ…
Όσοι κτυπούν σήμερα αυτούς που σηκώνουν τα βάρη του αγώνα εναντίον της Νέας Τάξης ευθυγραμμίζονται, άθελά του, με τις δυνάμεις εκείνες (εντός και εκτός της Εκκλησίας) που θέλουν να καταλύσουν την Ορθοδοξία, αυτό το μετερίζι του αγώνα: Πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία…
Και το χειρότερο: Αναπαράγουν τις κατηγορίες και τις συκοφαντίες του κατεστημένου εναντίον των αγωνιστών κληρικών, διογκώνοντας και δαιμονοποιώντας, τυχόν ατέλειες της ανθρώπινης ύπαρξης…
Ας μη χάνουμε και εδώ το δάσος πίσω από το δέντρο…
Πηγή:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4672
