του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Δεκέμβριος 1994. Πρότεινε τότε κάποιος, μεταξύ άλλων:
- Ασυμβίβαστο της διπλής ιδιότητας υπουργού και βουλευτή.
- Θεσμοθέτηση 15μελούς κυβέρνησης.
- Μόνιμοι υπερκομματικοί υφυπουργοί Οικονομικών, Εξωτερικών, Κοινοτικών (Ευρωπαϊκών) υποθέσεων, για να εξασφαλίζεται συνέχεια του κράτους, δημοσιονομική πειθαρχία, εθνική στρατηγική, αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων για αληθινή ανάπτυξη κι αναδιάρθρωση.
- Αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
- Κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας για θέματα που δεν αφορούν την άσκηση των καθηκόντων των βουλευτών.
- Κατάργηση των προνομίων των βουλευτών, όπως οι φοροαπαλλαγές.
- Πενταετής θητεία των διοικήσεων των δημοσίων επιχειρήσεων και των κρατικών τραπεζών.
- Εξαετές πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης με σταθερό φορολογικό σύστημα.
- Συγκρότηση γνωμοδοτικού Συμβουλίου Στρατηγικού Σχεδιασμού για να συμβουλεύει τον Πρωθυπουργό.
- Μείωση των βουλευτών σε 200.
Ποιος τα ‘λεγε αυτά τότε και συνεχίζει να επιμένει στο ίδιο πνεύμα επί 16 χρόνια; Ποιός τα ‘λεγε ακόμη κι όταν ήταν μόνος με 10 «τρελούς», όταν οι άλλοι μοίραζαν λαγούς με πετραχήλια, γιοφύρια, ποτάμια, σας τάζανε θάλασσες και παιδιά θα σας έκαναν, άμα λάχει;
Τα ‘λεγε επίμονα κάποιος, όταν οι άλλοι διορίζανε με δανεικά τα μικρανήψια, τις γκόμενες και τα μπατζανάκια τους, όταν χτίζανε αυτοκρατορικά κωπηλατοδρόμια, λεωφόρους για τα κερασμένα καγιέν κι οργανώνανε το φάγωμα μέχρι το μεδούλι των κοινοτικών κονδυλίων. Χέρι – χέρι με τους νταβαντζήδες – μπετατζήδες – καναλάρχες – προμηθευτές.
Τα ‘λεγε και βγήκε και στο μπαλκόνι το ’96 και είπε τ’ όνομα του Λαμπράκη, είπε πολλά για πολλούς, φόρα παρτίδα, πρόσωπο με πρόσωπο.
Εσύ όμως οπαδέ μου, εσωτερικέ μετανάστη, κλαδικέ και τοπικέ μου δουλοπάροικε, τα ‘θελες τα καθρεφτάκια και τις χάντρες. Δεν άκουγες.
Η προεδράρα της ζεμπεκιάς, ο ηγέτης – πουλί με τα’ ανοιχτά χέρια, ο «Τσοβόλα δώστα όλα», ο ελληνάρας, που νόμιζε ότι τα δανεικά ήταν κι αγύριστα, αφού εξευτέλισε τις έννοιες, φέσωσε τη χώρα, διέλυσε οικονομικά και ηθικά τους αγρότες, έκλεισε με πόλεμο εύρωστες βιομηχανίες και έφερε στον αφρό την ημιμάθεια, την φανφαρόνικη λαμογιά και την ψευδεπίγραφη προοδευτικότητα και στην Αθήνα την μισή επαρχία, στο τέλος κι αυτός πήρε μαζί του την περιουσία που θα πάρουμε όλοι: μια φτυαριά χώμα στα μούτρα.
Ήρθε μετά ο ελάχιστος, με τους αστράτευτους «λοχαγούς» του, κάτι οδοντογιατρούς, κάτι θυρωρούς του ΕΚΚΕ, κάτι Μαντέληδες. Ο σκυφτός Ηγεμών της Βλαχίας, ένα μπόϊ η κοψιά του με την μίζερη σκιαγμένη ψυχή του. Τα παληκάρια μας νεκρά, ξεφτίλα και γκρίζες ζώνες. Περιδεής απολακτιστής ρωσικών πυραύλων και εθνικής αξιοπρέπειας. Κουκουλοφόρα κυβέρνηση με σηκωμένο δάχτυλο. Η χώρα των Ποιητών και των Ηρώων έγινε διεθνής ρουφιάνος. Ευχαριστίες από την ύαινα της Κύπρου, τον Ετσεβίτ, ήττα κι οργή στους αχανείς κουρδικούς τενεκεδομαχαλάδες. Κάποια μέρα θα τα πούμε γι’ αυτά… Οργασμός στη Σοφοκλέους και στα Ολυμπιακά εργοτάξια, σαμπάνιες στα ρετιρέ. Επιδρομή. Ληστεία κουστουμάτη.
Κι ύστερα έφυγε, απλώς μια μέρα έφυγε. Στραβοκούμπωσε το παιδικό κουστουμάκι του, πήρε το μπλοκάκι του με τις γερμανικές σημειώσεις κι απλώς εξαφανίστηκε. Η Μαύρη Τρύπα της νεότερης πολιτικής Ιστορίας. Τον θυμόμαστε που και που από τις αποκαλυπτόμενες «ανδραγαθίες» των αχόρταγων καθαρμάτων του, της ληστοσυμμορίας που υποδύονταν τους μεταμοντέρνους «σοσιαλδημοκράτες». Έφυγε κι εν όψει ήττας άφησε στο πόδι του τον αντιπρόεδρο του Δημητρά, «το παιδί της Διασποράς», που, γαμώ την κοινωνία μου, κανείς δεν του ‘χει πει ότι γύρισε και ποιοι μένουν εδώ.
Κατόπιν ήρθε η ενοχική Δεξιά, αποϊδεολογικοποιημένη, με όλη την καμαρίλα και την φλωροσύνη που σέρνεται πέριξ της Πλατείας.
Ο Κώστας ήθελε αλλά δεν μπορούσε, αδέρφια. Προσπάθησε να βάλει χέρι στους Δυνατούς, έφαγε με προμελετημένη υπονόμευση τα μούτρα του. Έπαιξε μεγάλη μπάλα με τον μεγάλο Τάσσο Παπαδόπουλο, έβαλε βάσεις με τους Ρώσους για την ενέργεια, πήγε να κάνει μεγάλη πολιτική με τον αγωγό, αυτήν που ήδη κατεδάφισε το ψηλό παιδί από την Μινεσότα κι ο αναπληρωτής δραγουμάνος του με το λακαρισμένο μαλλί. Τώρα πάρτε πεσκέσι την πολλαπλή συνεργασία του Βλαδίμηρου με τα μεμέτια. Άλλος αγωγός, αντίο Αλεξανδρούπολη, πυρηνικοί αντιδραστήρες και πολλά άλλα. Ο Μόσκοβος τελικά δεν θα φέρει το σεφέρι, πήγε για κεμπάπ.
Στο Βουκουρέστι, όπως και στο «κλύσμα» των ανανιστών ήταν σπουδαίος. Γι’ αυτά τον ξεσκίσανε αλλά βοήθησε κι ο ίδιος να τον ξεσκίσουν επιδεικνύοντας το κύριο χαρακτηριστικό του ελλείματος ηγετικότητας: επέλεγε ανόητους και λαμόγια και δίσταζε στο να κόψει κεφάλια. Αντί από την πρώτη μέρα να «παλουκώσει» την αδίστακτη μανταμίτσα, να ξεσκίσει κι αυτήν κι όλο της το σόϊ, την ανέχτηκε. Κι ύστερα έβλεπε το σόϊ και τα τσανάκια του με μάτι που γυάλιζε να «απεργάζεται» την πανωλεθρία, γιατί νόμιζαν, οι δύστυχοι, ότι η συντριβή του Κώστα θα της έφερνε το κόμμα αμπαλαρισμένο με φιογκάκι στο σπίτι. Πάρτε τώρα μια αρμαθιά τσαπέλες καλαματιανές να τρώτε στην Νέα Γελάδα, που θα προκύψει ως κόμμα, όχι από κοινωνικές κι εθνικές ανάγκες αλλά, για πρώτη φορά στην νεότερη Ιστορία, από ψυχολογικά αδιέξοδα. «Γιατρέ μου, βλέπω ελιές Καλαμών και σκίζω τις κουρτίνες, τι να κάνω»; Ηλεκτροσόκ μαντάμ.
Ο Κώστας έκανε το κλασσικό λάθος, ήθελε να τους ικανοποιήσει όλους, να κρατήσει ισορροπίες κι έτσι έφαγε στα μούτρα την ανικανότητα ορισμένων, την υπονόμευση άλλων και τελικώς άφησε αδιατάρακτη την Κλεπτοκρατία να πορεύεται με business as usual, με συνεταίρους ως τον προθάλαμο του. Το «Κράτος SIEMENS», έλκος στην καρδιά του αληθινού Κράτους, φρόντιζε το τοπίο, προίκιζε τους δούλους, τους τσάτσους και τις πουτάνες του. Κώστας – Δυνατοί, 0-1.
Σήμερα είμαστε εδώ κι αυτός που σας τα ‘λεγε το 1994, σας τα λέει και τώρα. Τί έβλεπε ο Αντώνης και τι ήθελε; Έβλεπε την ευθεία πορεία μας στο γκρεμό, την αθλιότητα του παρόντος και την υπονόμευση του μέλλοντος. Ο Αντώνης ήθελε και θέλει να υπάρχει συνέχεια του Κράτους, ευνομία, αληθινή παραγωγική ανάπτυξη με θεσμικές βάσεις. Πάνω απ’ όλα όμως, μιλούσε και μιλάει, μόνος αυτός με συνέπεια, για την Πατρίδα και την Ελευθερία. Υπερασπίζεται το Εθνικό Κράτος, το φρόνημα και την περηφάνια του Λαού και δείχνει την διέξοδο.
Πώς μπορούμε να διεξάγουμε οποιονδήποτε αγώνα, όχι μόνον ενάντια στην κρίση αλλά ενάντια σε οτιδήποτε, όταν η αλλοδαπή ΜΚΟ που μας κυβερνά διασπά την εθνική συνοχή;
Όλοι αδημονούσατε κι είσαστε καχύποπτοι. Πώς να μην είσαστε, όταν φάγατε στην μάπα τόσους κάλπηδες φανφαρόνους, τόσες σαπουνόφουσκες, γιους, κόρες κι ανήψια. «Γιατί αργεί; Γιατί έβαλε την τάδε ή τον δείνα; Γιατί δεν βγήκε στο βουνό ή στα οδοφράγματα;», χίλιες οργισμένες απορίες, προσταγές κι αμφιβολίες. Όμως να θυμάστε: τα στερνά τιμούν τα πρώτα αλλά και το ποιος είσαι φαίνεται από τις πράξεις και τις θυσίες σου και κυρίως από το αν τα παντελόνια δεν τα φοράς μόνο για το κρύο.
Του έλαχε η ευθύνη να ανασυγκροτήσει ένα κόμμα καθυστερημένο πολιτικά, απονευρωμένο ιδεολογικά, να ξηλώσει παρέες μικροσυμφερόντων.
Έχει να παλέψει με την βλακεία, τον μικροκομματισμό, την κοτζαμπάσικη νοοτροπία και τον χαζοχαρούμενο κοσμοπολιτισμό μερικών. Αλλά στο τέλος θα τα καταφέρει. Βλέπετε βήμα – βήμα τις ευθείες βολές του στην παρακμή κι ακόμη δεν είδατε τίποτα.
Θα τρίβετε τ’ ανυπόμονα μάτια σας…
Νομίζετε, μερικοί, πως κάνω αγκιτάτσια, πως προβάλλω έναν Μεσσία. Όχι, αδέρφια. Δουλεύω για να ζω κι αργά το βράδυ να σας γράφω αυτό που πιστεύω, αυτό για το οποίο έχω ιδία αντίληψη. Απλώς ξέρω τον φίλο μου. Τόσα χρόνια μαζί του, απλώς ξέρω πως κάποιος που περπατάει τέτοια περπατησιά, με τέτοια πείσμονα συνέπεια, σίγουρα δεν είναι Μεσσίας, δεν είναι τέλειος αλλά σίγουρα είναι καλός Έλληνας. Είναι έξω από το μπαταρισμένο σύστημα τους, απέναντι στις συμμορίες τους, υπερασπίζεται αυτή τη φλούδα γης, το μέλλον της, την τιμή και την αξιοπρέπεια της, τους Ανθρώπους της. Εσάς. Δεν ξέρω αν θα τα κάνει με τον πιο γρήγορο ή καλό τρόπο. Ξέρω όμως ότι του καίνε την ψυχή. Είναι αγωνιστής του Ελληνισμού. Κι αυτό εμένα μου αρκεί.
Το αλίευσα ΕΔΩ
