του Πάτροκλου Γεωργιάδηpatroklosgeorgiadis@yahoo.com
Αμέσως μετά την πτώση των καθεστώτων των χωρών του στρατοπεδικού σοσιαλισμού, η Ελλάδα φάνηκε να ξαναβρίσκει το χαμένο της ζωτικό χώρο. Περιστοιχιζόμενη μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 από κράτη-δορυφόρους της ΕΣΣΔ και έχοντας στα ανατολικά της σύνορα τον παραδοσιακό της εχθρό, ο οποίος την εποχή εκείνη διακρινόταν και από εσωτερική πολιτική αστάθεια, ήταν υποχρεωμένη να περιορίζεται στα του οίκου της, με μόνη ίσως φωτεινή εξαίρεση την παγκόσμια δυναμική του ελληνόκτητου εφοπλισμού.
Τα πράγματα άλλαξαν και πολύ γρήγορα διαπιστώθηκε ότι το «στίγμα» στο νοτιοανατολικό χάρτη της Ευρώπης, παρ’ όλα τα εγγενή του προβλήματα, ήταν η όαση των Βαλκανίων. Διέθετε ένα κρατικοδίαιτο μεν, αλλά σημαντικό επιχειρηματικό δυναμικό που εύκολα ξανάβρισκε το δρόμο του στον εγγύς γεωγραφικό χώρο. Άλλωστε, οι καθηλωμένοι στη στασιμότητα γείτονες ήταν καταρχάς φιλικοί και δεκτικοί στις ελληνικές επενδύσεις. Παραμερίζοντας τους δικούς τους ανεκπλήρωτους, λόγω κομουνισμού, μεγαλοϊδεατισμούς, αποδέχτηκαν την οικονομική έφοδο των ελληνικών επιχειρήσεων. Φάνηκε προς στιγμήν ότι η Ελλάδα θα μετατρεπόταν στο οικονομικό κέντρο των Βαλκανίων και όχι μόνο η ίδια θα ξέφευγε από την περί «Ψωροκώσταινας» αντίληψη, αλλά θα γινόταν υπό προϋποθέσεις και ο μοχλός ανάπτυξης όλης της περιοχής.
Τα πρώτα αρνητικά σημάδια δεν άργησαν να φανούν. Η Ελλάδα δεν αντικατέστησε τις απαρχαιωμένες οικονομικές της δομές, εμπνευσμένες από έναν άκρατο κρατισμό. Οι επιχειρήσεις, ψάχνοντας για φτηνά εργατικά χέρια, άρχισαν να κλείνουν τις ντόπιες μονάδες τους και να μεταφέρουν την παραγωγή στους γείτονες. Το συνάλλαγμα που εισέρεε ενδυνάμωσε την απάθεια του ελληνικού κράτους και μαζί με τα ολοένα και αυξανόμενα δανεικά διατηρούσε και διεύρυνε την κατανάλωση. Τι κι αν οι πρώτες φωνές ανέργων Βορειοελλαδιτών έκρουαν το καμπανάκι για την επερχόμενη τραγωδία; Τι κι αν οι πρώτοι φτωχοσυνταξιούχοι ξεκίνησαν μια ιδιότυπη μετανάστευση σε γειτονικές χώρες, καθώς εκεί μπορούσαν με την πενιχρή τους σύνταξη να ζήσουν πολύ καλύτερα; Για το κράτος αυτά ήταν μάλλον αμελητέες παράπλευρες απώλειες ενόψει του επερχόμενου μεγαλείου.
Το μεγαλείο τελικά δεν ήρθε. Ήρθε όμως με τη μεγαλοσύνη του Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και πάλι όμως, αντί η Ελλάδα να κατανοήσει ότι πρέπει παράλληλα να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάπτυξης, να απενοχοποιήσει την επιχειρηματικότητα, να εκμεταλλευτεί αλλά και να φτιάξει εξαρχής θεσμικό πλαίσιο για την προσέλκυση επενδύσεων, ακολούθησε την πεπατημένη «φοροεπιδρομή». Οδηγεί και τους τελευταίους επιχειρηματίες σε έξοδο από τη χώρα, δείχνοντας ότι δεν έχει καταλάβει πως η εποχή δεν έχει καμία σχέση με την προ του ’90 περίοδο.
Γιατί πώς είναι δυνατό να πιστεύει κανείς ότι με εταιρικό φόρο της τάξης του 40% θα μείνει κάποιος στη χώρα ή ακόμα καλύτερα θα επενδύσει σ’ αυτή; Όταν χώρες όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η ΠΓΔΜ, η Αλβανία και η Κύπρος φορολογούν την επιχειρηματικότητα με 10% και έχουν παραλλήλως φθηνότερο λειτουργικό κόστος, για ποιο λόγο η Ελλάδα θα γίνει πόλος έλξης του επιχειρείν;
Στην πραγματικότητα εκείνο που συμβαίνει αυτή την περίοδο στη χώρα μας είναι η ολοκλήρωση της αποβιομηχάνισης που ξεκίνησε πριν από μερικές δεκαετίες. Και δεν αποτελεί άλλοθι το χρέος. Αν η σημερινή κυβέρνηση ήθελε, μπορούσε να «κυνηγήσει» τη φοροκλοπή. Αντ’ αυτού επέλεξε, για μια ακόμη φορά, τον εύκολο εισπρακτικό δρόμο. Μόνο που τώρα η ανοιχτή αγορά δίνει λύση στα επί σειρά ετών θύματα με αποτέλεσμα, αν συνεχίσει έτσι, να μην μπορεί να εισπράξει τίποτα. Αποτέλεσμα θα είναι να μην μπορεί και να «ξεχρεώσει» τίποτα.
Αν το ανέκδοτο πριν μερικά χρόνια είχε ως θέμα του τον «Αλβανό τουρίστα» στην Ελλάδα, ας μην παραξενευτούμε για τη νέα πραγματικότητα, που απευχόμαστε μεν αλλά είναι κοντά μας: «Έλληνας εργάτης» στην Αλβανία.
Στους πίνακες που παρατίθενται διαπιστώνεται η κατεύθυνση των γειτόνων μας αλλά και παγκοσμίως. Είναι εντελώς αντίθετη από τη δική μας.
http://m-epikaira.gr
Το αλίευσα ΕΔΩ
