Βρέθηκα συχνά στόχος κριτικής αλλά και ενδιαφέροντος για τη δράση και για τις δηλώσεις μου. Ομολογώ πως αυτή τη φορά όλος αυτός ο θόρυβος με ξάφνιασε. Ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Βρέθηκα να απολογούμαι σε όσους με κατηγορούσαν, αλλά και για όσους έβγαιναν χωρίς τη θέλησή μου να πουν κάτι καλό για μένα. Ένιωσα στην αρχή αδύναμη να τα καταφέρω με όλη αυτή τη δημοσιότητα, αλλά και τις επιθέσεις στο πρόσωπό μου. Αν βγαίνω από αυτή τη δοκιμασία πιο δυνατή είναι γιατί πιστεύω πως έστω και με τρόπο που δεν θα ήθελα, πολλοί Ελληνες πληροφορήθηκαν για την προσπάθειά μας να αντιμετωπίσουμε, εμείς οι Ρομά, τα προβλήματά μας. Πίστευα πως μέσα από μια σημαντική θέση στο ευρωψηφοδέλτιο θα έχουμε πιο δυνατή φωνή και θα μπορέσουμε επιτέλους να προχωρήσουμε τα μεγάλα θέματα που βασανίζουν τους Ρομά παντού, όχι μόνο στον οικισμό μου στο Δροσερό Ξάνθης. Την ανεργία, την αγραμματοσύνη πολλών κατοίκων, σωστές κατοικίες, το δικαίωμα των γυναικών μας να παντρεύονται όταν μεγαλώνουν, τη βία μέσα στα σπίτια κατά των γυναικών, τις αρρώστιες που κάνει τους περισσότερους Ρομά να πεθαίνουν σε μικρή ηλικία. Με λίγα λόγια, να είμαστε και εμείς πολίτες σαν όλους τους άλλους Ελληνες για να μπορέσουν τα παιδιά μας να σπουδάσουν, να έχουν μια δουλειά πέρα από αυτή του μικροπωλητή, του παλιατζή, του λουλουδά, του εργάτη στο χωράφι. Να έχουμε καθαρό νερό, φως και θέρμανση.
Οχι, δεν φοβάμαι για όσα λένε γύρω μου. Αυτοί έχουν λύσει τα προβλήματά τους και βέβαια ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους στον οικισμό μας. Νοιάζομαι περισσότερο για τα παιδιά μας. Ολες αυτές τις μέρες με κοιτάζουν με φόβο καθώς νομίζουν πως κάτι κακό θα συμβεί σε μας με όλο αυτό τον θόρυβο. Ο,τι με κόπο και πολύ τρέξιμο χτίσαμε αυτά τα χρόνια με τον Πολιτιστικό και Μορφωτικό Σύλλογο Γυναικών Δροσερού ΕΛΠΙΔΑ εδώ στην Ξάνθη πρέπει να συνεχισθεί. Νιώθω πως δεν είμαστε πια μόνοι. Με τον αγώνα μας κερδίζουμε νέους φίλους που θέλουν να βοηθήσουν. Ισως τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία για να βγούμε δυναμικά και να ζητήσουμε ως Ελληνες Ρομά να έχουμε και μεις τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους. Να δείξουμε άλλους δρόμους στα παιδιά μας εκτός από τη φτώχεια, τη ζητιανιά, την εξαθλίωση. Ξέρω πως από τη στιγμή που αποφάσισα να μη μιλήσω άλλο σε εκπομπές θα σταματήσουν να νοιάζονται και να βλέπουν τα προβλήματά μας. Ξέρω ακόμα πως πολλοί Ρομά από τη φτώχεια θα αναγκαστούν να ψηφίσουν στις εκλογές ανάλογα με το ποιος και πόσα τάζει σε δουλειά, χρήμα, φαγητό. Τους ξαναλέω λοιπόν πως αυτή η κατάσταση μας κρατάει χαμηλά και πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να έχουμε τις δικές μας θέσεις για να βάλουμε μπροστά ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.
Πριν από έναν χρόνο μας έκλεισαν το Κέντρο Προσχολικής Αγωγής που είχαμε φτιάξει με τη δωρεά του Ιδρύματος Νιάρχου. Καθημερινά πάνω από 60 παιδιά είχαν δασκάλες (μια Πομάκα και μια Χριστιανή) για να μαθαίνουν γράμματα, φαγητό πρωί και βράδυ. Είχαν μια ζεστή αγκαλιά καθημερινά. Δυστυχώς οι τοπικές αρχές, η Πρόνοια, έκλεισαν το Κέντρο γιατί λέει δεν είχε άδεια λειτουργίας. Ολα αυτά στον οικισμό του Δροσερού που είναι όλος εκτός σχεδίου πόλης.
Ξεκινήσαμε ως γυναικείος σύλλογος. Δεν ήταν η καταγωγή που μας ενδιέφερε αλλά η μόρφωση των παιδιών και να μην πεθαίνουν νωρίς. Ο τόπος μας λοιπόν εκτός νόμου. Ολοι μας παράνομοι. Για τις τοπικές Αρχές απόβλητοι και για το προξενείο ανάρμοστοι. Φύγαμε μπροστά! Αρχισαν να μας ακούν και να μας υπολογίζουν. Κάναμε πολιτική, υψώσαμε τον τόνο της φωνής μας. Κανείς στην Ελλάδα δεν ασχολήθηκε από τις Αρχές που προστατεύουν τα δικαιώματα. Γι' αυτό γελώ με τον κ. Χριστόπουλο. Το σημαντικό για τον ίδιο δεν ήταν ότι ήμασταν φτωχοί και αμόρφωτοι, αλλά ότι δεν είχαμε καιρό να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Τούρκοι. Μου αρέσουν τα χαμόγελα, το καλό του ντύσιμο και η άνεσή του. Εγώ δεν έχω τίποτε από αυτά. Δεν έχω δουλειά. Λίγοι έχουν στον οικισμό. Ο άνδρας μου είναι άνεργος ναυτικός που ψάχνει από γραφείο σε γραφείο καράβι να μπαρκάρει όπως και άλλοι από εμάς. Αν δηλώναμε κάτι άλλο ως ταυτότητα θα είχαμε ίσως. Εμείς σκεφθήκαμε ότι πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Βράδυ φέραμε τα λυόμενα για το σχολείο. Μη μας πάρουν πρέφα οι Αρχές! Οταν φωνάζαμε για τη ζωή μας ήταν όλοι μακριά. Τώρα που φωνάζουμε ότι θέλουμε να είμαστε πολίτες αυτής της χώρας, μας λένε ότι είμαστε μειονότητα!
Ομως τώρα πιστεύω πως είναι η ευκαιρία για να δυναμώσουμε τη φωνή μας. Να βγούμε χωρίς φόβο και να δούμε τους άλλους στα μάτια για να ζητήσουμε μια θέση στον ήλιο.
Η κυρία Σαμπιχά Σουλεϊμάν είναι πρόεδρος του Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου Γυναικών «Ελπίδα» στο Δροσερό Ξάνθης.
Το αλίευσα ΕΔΩ
