Η άλλη και πιο επικίνδυνη πτώχευση που μας απειλεί
Η πικρή αλήθεια: Στην κατάσταση που έχει περιέλθει σήμερα η πατρίδα, δεν είναι δυνατόν ν' ασκήσει επαρκή (έστω και υπολογίσιμη) εξωτερική πολιτική. Προπαντός ν' αναπτύξει αποτρεπτικές στρατηγικές όσον αφορά μείζονα εθνικά ζητήματα. Κι αυτό δεν έχει να κάμει ούτε με διαθέσεις ούτε με καλές πολιτικές προθέσεις.
Έχει να κάμει με το πρώτο (κατά Θουκυδίδη) προαπαιτούμενο προς αυτήν την κατεύθυνση. Που προσδιορίζεται ως ισχύς. Εάν αυτή απουσιάζει, «ουδέν εστί γενέσθαι». Για να μην εμπαίζομεν εαυτούς και αλλήλους. Παραμυθολογούντες κι εθελοτυφλούντες. Όσο λοιπόν η σημερινή κατολίσθηση της χώρας επιταχύνεται και προσλαμβάνει τραγικές διαστάσεις (με όρους καθημερινότητος των πολιτών) άλλο τόσο αυτή επιβαρύνει τις δυνατότητες αντιμετωπίσεως προφανών εξωτερικών κινδύνων. Και προασπίσεως της εθνικής κυριαρχίας σε γεωπολιτικό επίπεδο. Κινδύνων που ανατάσσονται και τείνουν να υποτραπούν. Καθώς και η Τουρκία (εξ ανατολών) προωθεί τετελεσμένα. Και κάποιοι άλλοι (προς βορράν) ενθαρρυνόμενοι, προκαλούν. Έστω και αν αυτά δεν φτάνουν στην ακοή των πολιτών, τους οποίους και περισπούν τα φορολογικά και άλλα δεινά. Που επενεργούν τραυματικά, καθηλώνοντας τα εθνικά μας αντανακλαστικά. Τα οποία και εξουθενωτικώς απονευρώνονται.
Αυτή λοιπόν είναι η άλλη διάσταση της ελληνικής χρεοκοπίας. Η άλλη πτώχευση. Που συντελείται σε παράπλευρα επίπεδα. Τα οποία δεν γίνονται μεν οξέως αντιληπτά τώρα. Θ' αποβούν όμως μοιραία (και τελικά έως και ολέθρια στην συνέχεια) εάν ο Ελληνισμός δεν βρει τους τρόπους και τη δύναμη ν' αποσοβήσει αυτήν την απευκταία κατιούσα. Και δεν θα τους βρει, εάν οι θεσμικοί διαχειριστές των τυχών της Ελλάδος σ' αυτήν τη συγκυρία δεν συνέλθουν! Εάν δεν συνειδητοποιήσουν δηλαδή τα παράγωγα της ολισθήσεως. Και δεν αποτρέψουν τα καταδήλως αποσυνθετικά σύνδρομα, που αναπαράγονται ως συνέπεια όσων δυνάμει αποσυνθετικών συμβαίνουν.
Συνιστώντας ευκρινέστατα σήματα κινδύνου που επελαύνει. Κυριολεκτικώς. Ό,τι λοιπόν και να συμβεί: Σε ό,τι τουλάχιστον αφορά τις μοιραίες προοπτικές οικονομικής πτωχεύσεως, αργά ή γρήγορα θα βρεθούν εξ ανάγκης τρόποι ανακάμψεως.
Οι ίδιες οι ανάγκες θα επιβάλουν τις λύσεις. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Βίαια ή μη. Με ταπεινωτικές διαδικασίες ή όχι. Αλλά με τίποτε δεν θα είναι δυνατόν ν' αντισταθμισθούν τυχόν γεωπολιτικά τετελεσμένα. Ούτε και να επανορθωθούν τυχόν ακρωτηριασμοί εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, εφόσον αυτοί επισυμβούν.
Κι αυτό είναι το ζητούμενο πέραν όσων άλλων ταλανίζουν σήμερα τους πολίτες. Ίσως μάλιστα όχι τυχαίως. Γιατί κάποια κέντρα θεωρούν ενδεχομένως (μάλλον με βεβαιότητα) ευκαιρία την ελληνική αποδυνάμωση, προκειμένου να προωθήσουν ρυθμίσεις συμβατές με δικά τους περιφερειακά συμφέροντα. Κι εννοούμε όχι μόνο το Κυπριακό –που μπαίνει σε καταληκτική τροχιά τους επόμενους μήνες– αλλά και το Σκοπιανό.
Περισσότερο το Αιγαιωτικό. Με την έννοια των παγίων διεκδικήσεων της Άγκυρας. Και των ιταμών της σχεδιασμών. Οι οποίοι συνάπτονται προς στρατηγικές περιστολής των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε συγκεκριμένες θαλάσσσιες ζώνες. Πέραν της δημιουργίας ζητημάτων στη Θράκη με τη μειονότητα.
Αυτά μπορεί να οχλούν όταν εγείρονται. Κι ενοχλούν περισσότερο καθώς παροξύνονται τα προβλήματα της καθημερινότητος, ενώ η χώρα έχει στην ουσία μπει στον ευρωπαϊκό αναπνευστήρα. Με προοπτική καθυποθηκεύσεως του εθνικού πλούτου σε αδίστακτους δανειστές. Οι οποίοι συν τοις άλλοις έχουν προφανή συμφέροντα σ' αυτήν τη γεωγραφία. Την οποία και αντιλαμβάνονται ως δυνάμει προτεκτοράτο. Το λιγότερο.
Οπότε και είναι καιρός ο Ελληνισμός να συνέλθει. Να εγερθεί. Όχι με σπασμωδικές αντιδράσεις, αλλά με ρεαλιστικές αντιστάσεις και αποτρεπτικές στρατηγικές. Τώρα. Σήμερα. Όχι αύριο.
Αύριο θα είναι αργά....
