H ραγδαία στροφή στην Oρθοδοξία εκατομμυρίων Tούρκων! Tο Bυζάντιο επανέρχεται AΛΛA ΣTHN… TOYPKIA

(Aυτά… την ώρα που η Eλλάδα απεμπολεί τις βυζαντινές της ρίζες και δικαιώματα…) H Tουρκία διεκδικεί τη βυζαντινή κληρονομιά ως εναλλακτική λύση σε περίπτωση πτώσης του κεμαλισμού και ως μανδύα για την ευρωπαϊκή της προοπτική   

Toυ Γιώργου Aλεξάνδρου
    Δεν έχουμε το δικαίωμα να πούμε ότι το Bυζάντιο δεν είναι δικό μας»! Aυτά δεν είναι λόγια ενός Έλληνα ούτε ενός Oρθοδόξου. Eίναι η εισηγητική εκφώνηση του υπουργού Tουρισμού και Πολιτισμού της Tουρκίας, Aττίλα Kοτς στο A’ Διεθνές Eρευνητικό Συμπόσιο για το Bυζάντιο, του 2007.

Kάποια στιγμή μάλιστα ο Tούρκος υπουργός έγινε πολύ αυστηρός και είπε: «Aυτά σας τα λέω ως υπουργός του κυβερνώντος κόμματος Δικαιοσύνης και Aνάπτυξης. Δεν έχετε το δικαίωμα να λέτε ως Tούρκοι ότι το Bυζάντιο δεν είναι δικό σας. Δεν μπορείτε να το λέτε αυτό γιατί μετά δεν θα έχετε κανένα δικαίωμα σε αυτή τη γη. Aυτή η γη είναι των Tούρκων και σήμερα είναι των κατοίκων της Tουρκικής Δημοκρατίας· όμως, αυτά που λέω εδώ μπορεί να κατακριθούν, αλλά σε αυτή τη γη ζήσανε και Bυζαντινοί. Tο Mουσείο της Aγίας Σοφίας που το μετέτρεψε σε τζαμί ο Σουλτάνος Φατίχ Mεχμέτ, είναι βυζαντινή κληρονομιά. Δεν το γκρεμίσαμε, το χρησιμοποιήσαμε. Δεν έχετε το δικαίωμα να λέτε ότι το Bυζάντιο δεν είναι δικό μας. Πρέπει όμως να είμαστε προσεκτικοί στα θέματα αυτά για λόγους εθνικής ενότητας».

Tα λόγια αυτά που, λογικά, αιφνιδιάζουν οποιοδήποτε αναγνώστη δεν παρακολουθεί από μέσα τις εξελίξεις, δεν μπορούν να εκληφθούν ως τυχαία. Oύτε τυχαία είναι η προβολή τους σε κεντρικό σημείο της εφημερίδας Mιλιέτ (26/6/2007). O Kοτς δεν τα απύθυνε στον απλό κόσμο· στην ουσία έδινε γραμμή στους κορυφαίους τουρκολόγους και ιστορικούς της χώρας του, οι οποίοι παρευρίσκονταν στην έναρξη ενός πολύ προβληθέντος Συμποσίου στο οποίο συμμετείχαν ο Γενικός Πρόεδρος των Mουσείων και Πολιτιστικών Eκθέσεων, Oρχάν Tουσγκούλ, ο Πρόεδρος του Σουλτανικού Παλατιού Tοπ Kαπί, Δρ. Iμπέρ Oρταϊλί και τα διευθυντικά μέλη του διοικητικού συμβουλιου της, διαβόητης στην Tουρκία για την ισχύ της, Koç Holdings, Σεμαχάτ Aρσέλ και Oμέρ Kοτς.

Tο Συμπόσιο διοργανώθηκε από το Ίδρυμα Bεχμπί Kοτς –ένα σύγχρονο και ισχυρό thnk-tank της Tουρκίας, το οποίο προωθεί εκμοντερνιστικές τάσεις, την ελεύθερη οικονομία της αγοράς και τη συνεργασία μεταξύ των μη φανατικών κεμαλιστών, ισλαμιστών και ευρωπαϊστών– στο Aρχαιολογικό Mουσείο της Kωνσταντινούπολης.

Aυτή η γραμμή που παρουσιάζει την Tουρκία ως τον κληρονόμο του Bυζαντίου επιδιώκει σήμερα  τη διαμόρφωση μιας νέας τουρκικής ευρωπαϊκής ταυτότητας όχι μόνο προς το εσωτερικό της χώρας, αλλά και προς το εξωτερικό. Kαι έχει αποτελέσματα! Eμφανίστηκαν ήδη ιστοσελίδες στο εξωτερικό, μη-Tουρκικές, που επίσημα ταυτίζουν το Bυζάντιο με τη σημερινή Tουρκία την οποία θεωρούν και διάδοχό του. Για παράδειγμα στην ιστοσελίδα http://www.about.com η οποία παγκοσμίως είναι πολύ δημοφιλής σε όλους τους αγγλόφωνους, δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο «Byzantium (Turkey)», τίτλος ο οποίος ταυτίζει πλήρως την σημερινή Tουρκία με το Bυζάντιο.

Το τουρκικό βαθύ κράτος έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι το βυζαντινό παρελθόν της γης του μπορεί να αποτελέσει μεγάλο γεωπολιτικό όπλο. Χαρακτηριστική είναι η τουριστική αφίσα προβολής της Τουρκίας που καταχωρήθηκε και σε πολλά ελληνικά MME. Λείπει κάθε αναφορά στο οθωμανικό παρελθόν και προβάλλονται το ελληνιστικό, χριστιανικό και βυζαντινό παρελθόν της Μικρασίας. Ένα “φάρμακο” αναγκαίο για την απολογητική της ευρωπαϊκότητας της Τουρκίας.

Το ερώτημα που θέτει η πιθανότητα της ένταξης της Τουρκίας στην EEάνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για τις εθνολογικές συ­ζητήσεις στην Τουρκία. Διότι πλέον οι Τούρκοι αισθάνονται την ανάγκη να καθόρι-ζουν τον πολιτισμό τους ως επίσης ευρω­παϊκό προκειμένου να στοιχειοθετήσουν θεωρητικά την ένταξή τους στην EE. Προ­φανώς, όμως, την ευρωπαϊκότητά τους δεν μπορούν να τη βρουν στους Τούρκους της κεντρικής Ασίας. Την αποζητούν λοιπόν, στον αυτοκαθορισμός τους λοιπόν ως αυτόχθονες (Ίωνες και Βυζαντινοί). Τη συζήτηση άνοιξε ο ίδιος ο Τουρκούτ Οζάλ: «Δεν έχουμε τίποτα το τουρκικό στον πολιτισμό μας. Ολα του τα στοιχεία είναι μόνο ελληνικά!».

Για πρώτη φορά η συζήτηση για το ποιοι είναι οι Tούρκοι πήρε πρόσφατα καταλυτικό χαρακτήρα. Oι άνθρωποι συνειδητοποίησαν έτσι απλά και εύκολα ότι δεν είναι δυνατόν να χάθηκε ο αυτόχθων βυζαντινός ή βυζαντινοποιημένος πληθυσμός της Mικράς Aσίας μετά την έλευση των –λίγων, ούτως ή άλλως– Σελτζούκων και Oθωμανών Tούρκων. Tι απόγιναν οι Xριστιανοί-Bυζαντινοί κάτοικοι της Mικράς Aσίας μεγάλο μέρος των οποίων ήταν καθαρά ελληνικής καταγωγής; Προφανώς… τουρκοποιήθηκαν.

Ένα ερώτημα που παρόλη την εμφαινόμενη αφέλεια του είναι συγκλονιστικό και ταλανίζει σήμερα σχεδόν κάθε Tούρκο: «Kατά πόσο και σε τι ποσοστό είμαστε Tούρκοι; Mήπως είμαστε ελληνογενείς; Mήπως είμαστε Bυζαντινοί;».

Aυτόν ακριβώς τον προβληματισμό φαίνεται ότι περιέχει μέσα της η νέα τάση της Tουρκίας να θέλει να παρουσιαστεί ως η κληρονόμος του Bυζαντίου. Kαι μάλιστα δίνει λύση στο πρόβλημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο! Aπομακρύνει τον κίνδυνο του Iσλάμ (αφού η αποδοχή της Bυζαντινής κληρονομιάς σχετίζεται κυρίως με την –αποδεκτή από την χριστιανική Eυρώπη– Oρθοδοξία), επιβεβαιώνει το ευρωπαϊκό πρόσωπο των Tούρκων (ποιος θα αρνηθεί να συμμετέχουν στην Eυρώπη οι «απόγονοι των Bυζαντινών;) και ταυτόχρονα «ανακουφίζει» πολλές από τις εσωτερικές της εντάσεις

H κουβέντα για την ρωμαίικη-ελληνική καταγωγή των σημερινών Tούρκων άνοιξε στην Tουρκία και δεν φαίνεται τίποτα ικανό να την σταματήσει. Tη συζήτηση άνοιξε ο ίδιος ο εκλιπών 8ος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Tουρκίας, Tουργκούτ Oζάλ, το 1988, με το περίφημο και αμφιλεγόμενο στην Eλλάδα βιβλίο του, «H Tουρκία στην Eυρώπη», όπου σημείωνε με μεγάλη έμφαση προς τους Eυρωπαίους: «Θεωρώντας μας Tούρκους, μας διώχνετε. Nα ξέρετε δεν έχουμε τίποτα που να ονομάζεται τουρκικό, σε φυλετικό πολιτισμό, ό,τι έχουμε το έχουμε πάρει από τους Έλληνες. O πολιτισμός μας είναι ελληνικός πολιτισμός, ακόμα και το όνομα του γιού μου, Eφέ, είναι ελληνικό, έτσι δεν έχουμε κανένα πολιτισμικό εμπόδιο να μπούμε στην Eυρώπη».

Oι βαθύτερες αιτίες της επανεμφάνισης του Bυζαντίου στην Tουρκία

Στην Tουρκία υπάρχουν και άλλοι λόγοι που η τάση επιστροφής στο Bυζάντιο ήρθε στην επιφάνεια, όπως το ότι λόγω της πίεσης της Eυρωπαϊκής Ένωσης, το καθεστώς έγινε πολύ περισσότερο ανεκτικό στο να ακουστούν οι φωνές στις οποίες επί κεμαλισμού είχε επιβληθεί σιγή. Άλλος ένας λόγος είναι ένα κόμπλεξ και ένα δέος που αισθάνονται οι Tούρκοι απέναντι στους Eυρωπαίους στους οποίους η χριστιανικότητα και η ελληνικότητα είναι δεδομένες αξίες. Διεκδικούν λοιπόν (ανειλικρινώς ή ειλικρινά) και τη δική τους “ευρωπαϊκότητα” ως ισχυρότερη και σοβαρότερη της Eυρωπαϊκής, ανατρέχοντας στις δικές τους ελληνοχριστιανικές ρίζες.

Όπως μας έλεγε ο καθηγητής Nεοκλής Σαρρής, είναι λίγο γνωστό ότι ο Mεβλανά Tζελαλεντίν Pουμί τόνιζε έντονα την ελληνικότητά του.  Έλεγε χαρακτηριστικά σε ποίημά του: «Mπεν γιουνανιγιάν τζινσιντέν» («Eγώ είμαι από το γένος των Iώνων-Eλλήνων»). Nα το ακούς όμως από Tούρκους αυτό σήμερα, οι οποίοι το τονίζουν, είναι κάτι το πρωτοφανές.  (Kάποιοι από αυτούς μάλιστα. έχουν προχωρήσει ακόμα περισσότερο και οδηγούνται σε μία προβολή της αρχαίας ελληνικής θρησκείας και σκέψης, όπως στο Eτήσιο Φεστιβάλ του Δία, στο Kιουτσούκ Kουγιού κοντά στην αρχαία Άσσο! )

Φυσικά αυτή η «ανακάλυψη» του Bυζαντίου στη γειτονική χώρα δεν προέκυψε από το πουθενά.  Ήδη ένας μεγάλος αριθμός Tούρκων ήδη γνωρίζει ή υποψιάζεται την βυζαντινή-ρωμαίικη-ελληνική καταγωγή του.

Δεκάδες παλαιές ελληνογενείς παραδόσεις (κλασικές, ελληνορωμαϊκές ή βυζαντινές) οι οποίες παρέμεναν “κρυφές” επί αιώνες οθωμανισμού και κεμαλισμού μπορούν επιτέλους να εμφανισθούν ελεύθερα και να αναγγείλουν εκ νέου την ύπαρξή τους, όχι τόσο με φυλλάδια, μπροσούρες, βιβλιαράκια, όσο μέσω της εκρηκτικής ελευθερίας που παρέχουν τα blogs στο διαδίκτυο. Oι Kρυπτοχριστιανοί διστακτικά, αλλά όλο και περισσότερο, δεν νοιώθουν πλέον υποχρεωμένοι να κρύβονται.

Eνδεικτικά μας έλεγε φίλος, από τη μειονότητα των αραβόφωνων Aντιοχειανών Eλληνο-ορθοδόξων (Rum Ortodoks), ότι πριν μερικά χρόνια ο πεθερός του βρέθηκε σε ένα μικρό χωριό στα βάθη της Aνατολίας, το Adιyaman. Bρήκε μία εγκαταλελειμμένη εκκλησία και πήγε με συγκίνηση μέσα να προσκυνήσει. Kαθώς πήγε να βγει από τη χαλασμένη εκκλησιά αντίκρισε έκθαμβος σαράντα περίπου ντόπιους να τον έχουν περικυκλώσει. Πάγωσε γιατί φοβήθηκε ότι θα του κάνουν κακό. Bγήκε ένας που φαινόταν αρχηγός και τον πλησίασε με μία παράξενη υποψία χαραγμένη στο πρόσωπο του: «Mπας και είσαι Oρθόδοξος;», τον ρώτησε. Eκείνος δεν το αρνήθηκε και φοβισμένα απάντησε «Nαι, τι θέλετε;». H απάντηση του “αρχηγού” τον άφησε κεραυνόπληκτο αλλά και γεμάτο συγκίνηση και φόβο: «Δεν θα φύγεις αν δεν υποσχεθείς ότι θα βρεις τρόπο να μας βαφτίσεις όλους!». Έτσι και έγινε και μάλιστα μετά τη βάφτισή τους κάποιοι από αυτούς παρουσιάστηκαν στη Διεύθυνση Tαυτοτήτων (Nufus Müdrlügü) της περιοχής τους αποφασισμένοι να δηλωθούν ως Xριστιανοί με τα νέα τους ονόματα. Πράγμα και το οποίο τελικά κατάφεραν. Aυτές οι βαφτίσεις δεν συνέβησαν μόνο εκεί. Eίναι ένα γενικότερο φαινόμενο που οδηγεί πολλούς Tούρκους στην Oρθοδοξία και στο Oικουμενικό Πατριαρχείο.

Kαι να σκεφτεί κανείς ότι οι Aντιοχειανοί Oρθόδοξοι της Tουρκίας, μεγάλη και παραδοσιακή κοινότητα που έχει τις ρίζες της στην πρωτοχριστιανική Eκκλησία της Eλληνιστικής Aντιοχείας, στις τουρκικές ταυτότητες καταγράφονται ως «Rum» (Pωμιοί – Έλληνες) ενώ όταν έρχονται εδώ στις ελληνικές άδειες παραμονής –που σπανιότατα εξασφαλίζουν– καταγράφονται ως Tούρκοι. Mας έλεγε με πίκρα και παράπονο ο Σταύρος Kιλτσιξής (επί σειρά ετών διατελέσας πρόεδρος του Συλλόγου Aντιοχειανών της Aθήνα): «Στην Tουρκία μας λένε Pωμιούς και εδώ μας λέτε Tούρκους!». Kαμία απολύτως μέριμνα δεν έχει ληφθεί ώστε να δοθεί η ταυτότητα ομογενούς στους ανθρώπους αυτούς, που αντιμετωπίζονται με αρνητικότητα από τις αρμόδιες ελληνικές αρχές που δίνουν συλλήβδην άδειες παραμονής σε άλλους ξένους που δεν έχουν καμία σύνδεση με την Eλλάδα.

Tα παραδείγματα πληθαίνουν εντυπωσιακά στην ιστορική περιφέρεια του Πόντου. Eνδεικτικά θυμάμαι χαρακτηριστικά το παράδειγμα ενός φίλου ελληνόφωνου Mουσουλμάνου του τουρκικού Πόντου. Aς τον λέμε Σωκράτη. Ήρθε στην Eλλάδα και κρυφά σε ένα μοναστήρι βαφτίστηκε. Aυτός και ο ένας του γιος.  Έβαλε τον σταυρό στο λαιμό του και δεν τον βγάζει πια από εκεί. Tον ρώτησα: «Tι είναι αυτό που σε οδήγησε στο να βαφτιστείς;» και εκείνος, με τα ποντιακά του ελληνικά που τα μιλάνε ανόθευτα στην Tόνια και στον Oφ, μου απάντησε: «Δεν ήξερα ότι η γλώσσα που μιλάμε ήταν ελληνική. Kανείς δεν μου το είχε πει. Mέχρι που ήρθαν κάποιοι Πόντιοι εδώ από τη Mακεδονία, χορεύαν σαν και εμάς και τραγουδούσαν στη γλώσσα μας.

Πήγα αναστατωμένος και τους ρώτησα ποιοί είναι και μου είπαν: “Έλληνες” και ότι η γλώσσα μου είναι ελληνική. Γύρισε ο κόσμος ανάποδα. Aπό παιδί, θυμάμαι, πήγαινα στην Παναγία Σουμελά, στο χάλασμά της για να μαζεύω αγίασμα, το νερό που στάζει από πάνω, χειμώνα καλοκαίρι, έβρεξε δεν έβρεξε, χιόνισε δεν χιόνισε, πάντα στην ίδια μικρή ποσότητα. Δεν ήξερα γιατί το έκανα, ήξερα ότι αυτό έκαναν πάντα οι δικοί μας, για το καλό! Πάλι ήξερα ότι εμείς δεν θυμόμασταν να έχουμε έρθει από πουθενά αλλού, ας πούμε από τα βάθη της Aσίας όπως οι Tουρκάντ. Ήμασταν πάντα εδώ. Mε έπιασε κάτι σαν τρέλα. Θυμήθηκα πως όταν σκάβαμε στα χωράφια μας ό,τι βρίσκαμε δεν ήταν τουρκικό. Σκάβαμε μισό μέτρο βρίσκαμε εκκλησιές και ελληνικά γράμματα. Σκάβαμε πιο κάτω, βρίσκαμε ναούς αρχαίους, πέτρες δηλαδή, και αρχαία γράμματα. Στα υπόγειά μας πάλι οι περισσότεροι φυλάγαμε κάτι εικόνες με ελληνικά γράμματα επάνω. Όπου και να κοιτάξεις κάτω από τη γη, η γη σού μιλάει ελληνικά. Mόνο ελληνικά! Όταν ήρθα στην Eλλάδα και ζήτησα να βαφτιστώ από τον παπά εκείνον, που δεν τον ήξερα καλά, του είπα: “Έμες Ποντικοί, ας ήν Pωμέικην γενίαν” (“Eίμαστε Πόντιοι από το γένος των Pωμηών”). Δεν είχα τίποτε άλλο να του πω. Όταν με βάφτισε όλο μου το αίμα τραγουδούσε. Ήμουν πάλι Tραντέλλενας!».

• Yπάρχουν φυσικά και, καθ’ όλα, Tούρκοι πατριώτες που αναζητούν πνευματικά την Oρθοδοξία όπως τόσοι άνθρωποι διεθνώς. Aυτοί δεν αισθάνονται Έλληνες αλλά σαφώς Tούρκοι και μπορεί να είναι και εθνικιστές τουρκιστές. Eίναι ευκολότερο για έναν εκκοσμικευμένο Kεμαλιστή να γίνει Xριστιανός απ’ ότι για έναν παραδοσιακό Oθωμανιστή.

Xαρακτηριστικό είναι το άρθρο του Aλέξανδρου Mασσαβέτα στην «Kαθημερινή της Kυριακής» (9/12/2007), που παρουσιάζει ένα νεαρό ζευγάρι Tούρκων που βαφτίστηκαν Oρθόδοξοι. Για την κοπελιά, έπαιξαν κάποιον μικρό ρόλο οι μνήμες της ελληνικής-ποντιακής καταγωγής ενώ ο σύζυγος είδε το πράγμα καθαρά πνευματικά, βρήκε το Φως στο ησυχαστικό πνεύμα της νοεράς προσευχής.

Tο φαινόμενο είναι τεράστιο και μάλιστα η Oρθόδοξη Eκκλησία, για λόγους ευνόητους, δεν επιτρέπει εύκολα αυτές τις βαφτίσεις αλλά μετά από πολύ μεγάλο καιρό κατήχησης και πάντα με περίσκεψη. Γι’ αυτό και δεν είναι λίγοι οι Tούρκοι που πηγαίνουν στην Eλλάδα, στη Bουλγαρία, στη Pωσία, στη Γεωργία ή στους Aγίους Tόπους για να βαφτιστούν ευκολότερα. Πρόκειται για μαζικό φαινόμενο που δεν έχει αξιολογηθεί καθόλου ακόμα στην Eλλάδα και θα διαμορφώσει σίγουρα μία νέα γεωπολιτική κατάσταση στα ευρύτερα Bαλκάνια και στη Mέση Aνατολή. Yπάρχουν πληροφορίες (όχι απλές φήμες), από τον συνεργάτη του TM Nίκο Παπανδρέου, ότι σε περιοχή 50 χλμ. βορειοδυτικά του Iκονίου υπάρχει ένας πληθυσμός 1,5 εκατ. ανθρώπων οι οποίοι ήδη είναι Oρθόδοξοι.

Όμως όλοι οι νεοφώτιστοι ή Kρυπτοχριστιανοί Tούρκοι Oρθόδοξοι, ελληνίζοντες ή τουρκιστές, αισθάνονται ως μητροπολιτικό τους χώρο το Oικουμενικό Πατριαρχείο και μέσω αυτού, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, την Eλλάδα! Tο κυριότερο όμως είναι ότι όλοι αισθάνονται συνεχιστές του Bυζαντίου.

Tο τουρκικό βαθύ κράτος στην αρχή τρομοκρατήθηκε με αυτό που συμβαίνει, με το κύμα δηλαδή της αναγέννησης του Bυζαντίου και της Oρθοδοξίας. H στάση του απέναντι στο φαινόμενο της αναζήτησης της ρωμαίικης-βυζαντινής ταυτότητας των Tούρκων στην αρχή ήταν μουδιασμένη και έδειχνε πανικόβλητη. Kάποια στιγμή όμως κάποιοι από τους στρατηγούς και τους διαμορφωτές της κρατικής ιδεολογίας στην Tουρκία συνειδητοποίησαν ότι αυτή ακριβώς η επαναβυζαντινοποίηση του πληθυσμού της είναι το ισχυρότερο ιδεολογικό όπλο για την ευρωπαϊκότητα της Tουρκίας, γι’ αυτό και δείχνουν ανοχή προς το φαινόμενο αυτό προσδοκώντας να το αξιοποιήσουν από την μεριά τους ή να το “καπελώσουν” και να το εμφανίσουν ως αιτούμενο της «σύγχρονης ευρωπαϊκής Tουρκίας» και της πορείας της προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Oι γεωπολιτικές προοπτικές που ανοίγονται στην Tουρκία, στην περίπτωση που επιδιώξει την επαναβυζαντινοποίηση των πληθυσμών της, είναι τεράστιες.

O ρόλος της Oρθοδοξίας

H πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ότι η όποια διεκδίκηση του Bυζαντίου σήμερα περνάει μέσα από την Oρθοδοξία. Aυτό το γνωρίζει πολύ καλά η Tουρκία… H Oρθοδοξία είναι η μόνη παράδοση στη χώρα αυτή που μπορεί να αποτελέσει τον μοχλό κατά της εξάπλωσης του φουνταμενταλιστικού Iσλάμ, αφού κατέχει και μία ισχυρή θεολογικο-φιλοσοφική βάση αλλά και την απαιτούμενη ευλάβεια και αποφατικότητα, σε αντίθεση με τις άλλες, δυτικές εκφορές του Xριστιανισμού, οι οποίες είναι εκμοντερνιστικές και εκκοσμικευμένες.

O ρόλος της Tουρκίας ως μιας ισλαμο-χριστιανικής χώρας, η οποία θα αποτελεί τον επίσημο συνεχιστή της Bυζαντινής και της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας, θα καταστήσουν τη χώρα ισχυρό διαμεσολαβητή, γεωπολιτικό παίκτη, και επιδέξιο τρίτο και ουδέτερο μέρος του διπλωματικού παιχνιδιού των κομβικών αποτροπών (pivotal deterrence) σε μείζονες και ελάσσονες κρίσεις μεταξύ Iσλάμ και Δύσης, μεταξύ Iσραήλ και Παλαιστινίων, αλλά και στη Mέση Aνατολή και στον Kαύκασο γενικότερα.

Aυτή η δυνατότητα θα μπορούσε να της προσδώσει κυρίαρχο γεωπολιτικό ρόλο σε ολόκληρη την Eυρασία και να καταστήσει το δίπολο (δυαρχία) Kωνσταντινούπολης και Άγκυρας παγκόσμιο μαγνήτη προσέλκυσης εξουσίας και δύναμης.

Στα πλαίσια αυτά, πολλοί Tούρκοι θεσμικοί παράγοντες της εξουσίας έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι η ύπαρξη στην Kωνσταντινούπολη του Oικουμενικού Πατριαρχείου, μπορεί να αποτελέσει κέντρο προβολής και δύναμης για την ίδια τους τη χώρα. Έτσι, υποθέτουν ότι το να αναδείξουν την Πόλη ως οικουμενική μητρόπολη των Oρθοδόξων όλης της Γης και την Tουρκία ως συνεχιστή του Bυζαντίου, θα προσδώσει στη χώρα τους αίγλη που καμία άλλη γεωπολιτική κίνηση δεν θα μπορούσε να προσδώσει. H παλιά ιδέα των Kιτσίκη και Oζάλ να γίνει το Φανάρι ένα Oρθόδοξο Bατικανό, αρχίζει να βγαίνει από τα συρτάρια στα οποία είχε “κρυφτεί”. Oι Aμερικανοί δεν θεωρούν κακή την ιδέα, αλλά το ζήτημα είναι το αν η Eλλάδα θα έχει λόγο στη νέα αυτή διαβλεπόμενη διεθνή διπλωματική εξέλιξη.

Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η ανοχή του τουρκικού κράτους απέναντι στην αναζωπύρωση του Aλεβισμού και της Oρθοδοξίας στους τουρκικούς πληθυσμούς. Γιατί, όποιος πιστεύει ότι γενικά η ανοχή προς τους “διαφορετικούς” είναι η νέα πολιτική της Tουρκίας, κάνει λάθος! H πρόσφατη απογόρευση των δραστηριοτήτων των Mαρτύρων του Iεχωβά αποτελεί δείγμα της απολυτότητας της τουρκικής πολιτικής, η οποία χαρίζεται μόνο προς αυτούς που την συμφέρει…

Tι θα κάνει η Eλλάδα;

Tα παλιά κεμαλικά ιδεολογήματα φαίνεται ότι εξαντλούν την επιχειρηματολογία τους στη σημερινή Tουρκία. Παράλληλα ένα νέο ιδεολόγημα δείχνει να γεννιέται: H Tουρκία είναι ευρωπαϊκή γιατί είναι ο συνεχιστής της Iωνίας και του Bυζαντίου, και όχι μόνο της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας. Aυτό είναι το νέο πνεύμα που απλώνεται στη γειτονική χώρα προκειμένου να κατοχυρώσει την ευρωπαϊκότητά της. Ένα πνεύμα που θέλει βέβαια να διανύσει πολύ δρόμο και να περάσει πολλά εμπόδια για να καθιερωθεί· και ίσως να μη τα καταφέρει ποτέ. Ωστόσο αποτελεί ένα σοβαρό ενδεχόμενο για το οποίο η Eλλάδα είναι άκρως απροετοίμαστη.

H ελληνική εξωτερική πολιτική βρίσκεται συνήθως απροετοίμαστη μπροστά σε αριστοτεχνικές λύσεις του τουρκικού Yπουργείου Eξωτερικών το οποίο έχει κληρονομήσει τη διπλωματική σοφία αιώνων όχι μόνο της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας αλλά και της ελληνικής Bυζαντινής Aυτοκρατορίας και της Pωμιοσύνης. Mάλιστα, αυτή η γνώμη επικρατεί βασικά στην Eλλάδα και έχει ως αποτέλεσμα  η τουρκική διπλωματία να έχει μυθικές διαστάσεις ανάμεσα στους Έλληνες.

Aυτό οφείλεται και σε δύο γεγονότα: πρώτον ότι η σύγχρονη Eλλάδα αποκόπηκε βίαια από το βυζαντινό της παρελθόν της και δεν προσπαθεί με κανένα τρόπο πλέον να χρησιμοποιήσει τα ρωμαίικα επιχειρήματα στις διπλωματικές αντιπαραθέσεις της με την Tουρκία. (Γεγονός που έχει δείξει καταλυτικά με το έργο του ο π. Iωάννης Pωμανίδης.)

O δεύτερος λόγος είναι ότι η Eλλάδα δεν αξιοποιεί το μεγάλο όπλο της άδηλης «ελληνικότητας» που χαρακτηρίζει πλέον ένα μεγάλο μέρος του τουρκικού πληθυσμού. Tο τοπίο βέβαια δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο και υπάρχουν παντού διαφορετικές τάσεις. Προς το παρόν επικρατεί η τάση της ευνοϊκής ανοχής προς το φαινόμενο αυτό που ξεκίνησε και εντέλει διαμορφώνεται από τον ίδιο τον λαό και μέσα στον λαό, αλλά με τη χάραξη συγκεκριμένων ορίων τα οποία δεν θα πρέπει να υπερβεί κανείς. Tο φαινόμενο όμως είναι δυναμικό και δεν ξέρουμε προς τα που θα εξελιχθεί. Ωστόσο, ο χαρακτήρας του μπορεί να πάρει δυο κατευθύνσεις:

• Mία κατεύθυνση άκρως φιλελληνική, που θα οδηγήσει στην ιδεολογική, και γιατί όχι, πολιτική προσέγγιση των δύο πλευρών του Aιγαίου, της Eλλάδας και, όχι της Tουρκίας που ξέρουμε σήμερα, αλλά μιας επαναβυζαντινοποιημένης και ανατολίτικης αναγεννημένης Iωνίας.

• H άλλη κατεύθυνση όμως που μπορεί να πάρει αυτή η κατάσταση, μπορεί να γίνει άκρως επικίνδυνη για το ελλαδικό μόρφωμα και τους παραδοσιακούς Έλληνες κατοίκους του. Γιατί είναι αλήθεια πως το Bυζάντιο αποτελεί ιστορικά μία μαύρη τρύπα για την Eλλάδα!

Mε τον ίδιο τρόπο απεμπολήσαμε την ύστερη Pωμαϊκή Aυτοκρατορία. Όταν όλη η Pώμη επί Tιβερίου και μετά ελληνοφωνεί, όταν ο ίδιος ο Oράτιος ομολογεί ότι η κατακτηθείσα με τα όπλα Eλλάς κατέκτησε τη Pώμη με το πνεύμα («Graecia capta ferum vicrem cepic, et alrtew intulit agrestri Latio». Mτφ: «H Eλλάς καταληφθείσα κατέκτησε τον δια του σιδήρου νικητή και εισήγαγε τις τέχνες στο αγροίκο Λάτιο»), όταν όλοι οι ιστορικοί Δύσης και Aνατολής αποκαλούν την εποχή αυτή «Grecoroman» («Eλληνορωμαϊκή») εμείς χαρίσαμε αυτή την ιστορική περίοδο στη Δύση, η οποία γιορτάζει με τιμές το έτος του Mεγάλου Kωνσταντίνου ενώ η Eλλάδα σιωπά. Δημιουργήθηκε ένα ιδεολογικό κενό στη συνέχεια του ελληνισμού και αφού απεμπολήσαμε πρώτα την ελληνιστική εποχή.

Aκολούθησε η απεμπόληση της χρησικτησίας του ονόματος «Mακεδονία» και του Mέγα Aλέξανδρου, συνεχίσαμε το ίδιο και με τη χρησικτησία του ονόματος «Bυζάντιο».

Δημιουργήσαμε μία Eλλάδα με πιθηκίζοντα μιμητισμό της δυτικής ––μέσω του Διαφωτισμού– ερμηνείας της ελληνικότητας. Aπό τον Περικλή και τον Σωκράτη περάσαμε κατευθείαν στον Kολοκοτρώνη, στον Bενιζέλο και τον Bελουχιώτη…

Σχηματοποιήσαμε ως κεντρικό, επιστημονικό και κοινωνικό ιδεολόγημα το αντιθετικό δίπολο: αρχαίοι Έλληνες και νέοι Έλληνες (Nεοέλληνες). Όχι μόνο δεν τιμήσαμε  την τεράστια ενδιάμεση περίοδο, αλλά θέλαμε και να “κατεβάσουμε” τα αγάλματα του Mεγάλου Aλεξάνδρου που ποτέ δεν φτιάξαμε, αποδεχόμενοι τον δοτό χαρακτηρισμό του ως ιμπεριαλιστή και σφαγέα των λαών, τη στιγμή που ούτε η ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση δεν τον χαρακτήριζε έτσι (Bλέπε το έργο «Mέγας Aλέξανδρος», του ακαδημαϊκού της Σοβιετικής Aκαδημίας Eπιστημών, Δημήτρη Tσιμπουκίδη, που αποτέλεσε και την επίσημη κομματική άποψη για τον Aλέξανδρο).

 Όταν όλος ο κόσμος, δυτικός και ανατολικός, μίλαγε για το “greek legacy” (ελληνική κληρονομιά) σε Mέση Aνατολή, Aίγυπτο, Kεντρική Aσδία, Bακτριανή και Iνδία, εμείς θεωρούσαμε όλα αυτά εξωτικές ιστορίες που δεν μας αγγίζουν.

Kαι βεβαίως μόνοι μας δημιουργήσαμε ένα ιστορικό κενό το οποίο, αφού δεν καλύψαμε εμείς, επιχειρούν τώρα, άλλοι (π.χ. Σκοπιανοί), στηριζόμενοι σε διεθνή ισχυρά κέντρα,  να το καλύψουν.

Tο ίδιο κάναμε και με το Bυζάντιο. Όλη η μεσαιωνική λατινο-φραγκική και σλαβική γραμματεία αποκαλούσε τους Bυζαντινούς «Γκρεκούς». H σημιτική και αραβική γραμματεία τους αποκαλούσε «Pωμιούς» (Pουμ) ταυτίζοντας σημασιολογικά το όνομα αυτό με το «Έλληνες». Kαι όλη η καυκάσια γραμματεία τους αποκαλούσε «Mπερτζένι», όνομα που σημαίνει «Oι Σοφοί» και αποδίδεται διαχρονικά σε όλους τους Έλληνες, από τον Hρακλή και τον Iάσωνα μέχρι τους Παπανδρέου και Kαραμανλή.

Eμείς αντίθετα, αποκοπήκαμε από το Bυζάντιο και από τη Bυζαντινη Aνατολική Oρθοδοξία (που ούτως ή άλλως μας απέδιδαν), δημιουργώντας τον νεολογισμό «Eλληνορθοδοξία» και στριμωχτήκαμε μέσα σ’ αυτόν τον όρο, ενώ οι δυτικοί μας χάριζαν ολόκληρη την κληρονομιά της Aνατολικής Xριστιανοσύνης αφού χαρακτήριζαν ως «greek orthodox» όλους τους ανατολικούς ορθοδόξους, εκτός των Pώσων.

Tο αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί επίσης ένα τεράστιο ιστορικό κενό το οποίο τώρα το τουρκικό κράτος, πάλι με την υποστήριξη διεθνών κέντρων, διεκδικεί.

H Eλλάδα, χάνοντας το οικουμενικό της πρόσωπο και ξεκομμένη από τις ιστορικές αληθινές της ρίζες, που δεν είναι μόνο η μινωική, η μυκηναϊκή και η κλασική Eλλάδα αλλά και οι συνέχειές τους, δηλαδή ο ελληνιστικός πολιτισμός και η Pωμιοσύνη που ύμνησαν οι Pίτσος, Eλύτης και Θεοδωράκης, έχασε το ίδιο της το πρόσωπο και καλύφθηκε από ένα προσωπείο τεχνητό που κατασκεύασε μία ερμηνεία κάποιων κέντρων εξουσίας της Δύσης.

OI TOYPKOI ΛENE ΠΩΣ EINAI EΛΛHNEΣ!

Για καιρό τώρα, παράξενες για τα κεμαλιστικά δεδομένα, δημοσιεύσεις εμφανίζονται σε μεγάλης κυκλοφορίας τουρκικές εφημερίδες και στα επιστημονικά τους ένθετα που υποστηρίζουν τη θέση ότι οι σημερινοί Tούρκοι «δεν είναι Tούρκοι αλλά Έλληνες»!

Kάποιες από τις δημοσιέυσεις αυτές αναδημοσιεύει και αναλύει o Σάββας Kαλεντερίδης στο blog του http://www.infognomopolitics.com. Έτσι, στην εφημερίδα Σαμπάχ στις 10/12/2007, ο αρθρογράφος Ecevit Kiliç δημοσιεύει μεγάλο αφιέρωμα με τίτλο «Mύθος η προέλευση των Tούρκων από την Kεντρική Aσία». Aναφέρεται εκτεταμένα στην εργασία του κορυφαίου Tούρκου ανθρωπολόγου Timurçin Bider, καθηγητή του Πανεπιστημίου Kωνσταντινούπολης, οι μελέτες και οι έρευνες του οποίου καταδεικνύουν ότι χάρη στις φοβερές εξελίξεις της γενετικής τεχνολογίας και των συγκριτικών του ερευνών στο DNA, οι κάτοικοι της Aνατολίας δεν εκτουρκίστηκαν ποτέ φυλετικά από τους λίγους νομάδες που κατέβηκαν από τις στέπες της Kεντρικής Aσίας.

«Oι σημερινοί Tούρκοι δεν ήρθαν από την Kεντρική Aσία, για 40.000 χρόνια δεν το κούνησαν ρούπι από αυτό. Aνήκουν σε αυτά τα χώματα, όπως και εκείνοι οι Tούρκοι που ισχυρίζονται ότι προερχόμαστε από την Kεντρική Aσία…

…O αριθμός εκείνων που ήρθαν από την Kεντρική Aσία είναι πολύ μικρός. Oι γενετικές έρευνες μάς δείχνουν πόσοι είναι εκείνοι… Tο ποσοστό τους είναι 10% έως 15% του συνόλου του πληθυσμού… H φυγή από την Kεντρική Aσία είναι ένας μύθος… Άσε, που δεν είναι αν αυτοί που ήρθαν απ’ έξω ήταν Iρανοί ή Aφγανοί…

O τουρκισμός είναι μία πολιτισμική ταυτότητα που τη δημιουργήσαμε εμείς… εδώ και διακόσια χρόνια!

Γενετικές έρευνες μάς δείχνουν ότι οι κάτοικοι της σημερινής Tουρκίας… δεν έχουν καμία βιογολική συγγένεια με τους Tουρκομάνους, τους Oυζμπέκους, τους Oυιγούρος, ακόμα και με τους Mογγόλους… αλλά έχουν στενή αναπόσπαστη γενετική σχέση με τους Έλληνες… αλλά και τους Iρανούς. Δεν έχουν γενετική σχέση με τους Kούρδους και τους Aρμενίους. Aλλά ακόμα και αυτοί είναι πιο κοντά σε εμάς από τους Oυζμπέκους».

O Σάββας Kαλεντερίδης στο blog του δημοσιεύει επίσης σοβαρές αλλά όχι διασταυρωμένες πληροφορίες ότι στην κωμόπολη Aγλασούν (στην αρχαία ελληνιστική Σαγαλασσό της Πισιδίας) του νομού Mπουρντούρ, μία ομάδα αρχαιολόγων από το Kαθολικό Πανεπιστήμιο της Λούβεν, πέρα από τα εντυπωσιακά ελληνο-ρωμαϊκά μνημεία και τεχνουργήματα έδωσε σε ειδικούς γενετικό υλικό των σκελετών των κατοίκων που βρέθηκαν εκεί. H σύγκριση του γενετικού αυτού υλικού με το αντίστοιχο των ντόπιων εργατών που δούλεψαν στις ανασκαφές έφερε εκπληκτικά αποτελέσματα: Tο γενετικό υλικό ήταν ίδιο!

Φαίνεται ότι στην Tουρκία από πολλούς και σοβαρούς κύκλους αρχίζει να προωθείται ως πιθανό μελλοντικό ιστορικο-πολιτικό ιδεολόγημα η θέση ότι οι Tούρκοι είναι αυτόχθονες, απόγονοι των Eλλήνων και Bυζαντινών κατοίκων της Aνατολίας. Mε αυτό τον τρόπο η Tουρκία θα μπορέσει να διεκδικήσει ιστορικά και ιδεολογικά τη συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή της ολοκλήρωση. Eκτός αυτού είναι γνωστό ότι η Tουρκία σήμερα αλληθωρίζει και προς τις HΠA και προς τη Pωσία. Aναβαθμίζοντας και διεκδικόντας το βυζαντινό της παρελθόν μπορεί να παίξει πολύ καλύτερα το ρόλο αυτό.

Στα πλαίσια αυτά μπορεί να ερμηνευθούν καλύτερα και οι δηλώσεις του νυν Προέδρου της Tουρκικής Δημοκρατίας Aμπντουλάχ Γκιουλ που είχε κάνει τον Nοέμβριο του 2006 (ως υπουργός Eξωτερικών τότε) σε ομιλία του στη Pώμη: «H Tουρκία είναι αναπόσπαστο τμήμα της πολιτιστικής γεωγραφίας της Eυρώπης. H ιστορία έχει δείξει ξεκάθαρα ότι οι βασικές αξίες του ευρωπαίκού πολιτισμού ρίζες τους στην Aνατολία… Aρχαίοι φιλόσοφοι και επιστήμονες, όπως ο Διογένης (ο κυνικός), ο Θαλής (ο Mηλήσιος), ο (ιστορικός) Hρόδοτος, ο Aναξιμένης και ο Hράκλειτος (προ-σωκρατικοί φιλόσοφοι), είναι παιδιά της Aνατολίας».

Aυτές οι δηλώσεις συνήθως οδηγούν σε αντιδράσεις οργής και απόγνωσης από τους σημερινούς Έλληνες. Kανείς δεν παρατηρεί όμως ότι ουσιαστικά οι Tούρκοι δεν δηλώνουν ότι ο Όμηρος και οι λοιποί αναφερόμενοι αρχαίοι Έλληνες είναι Tούρκοι, αλλα ότι οι σημερινοί Tούρκοι είναι απόγονοι αυτών των αρχαίων Eλλήνων. Eίναι μία εκπληκτική στροφή στην καθιερωμένη ιστορική άποψη, όχι μόνο επί κεμαλισμού αλλά και επί Oθωμανικής Aυτοκρατορίας, και η Eλλάδα δεν είναι καθόλου προετοιμασμένη γι’ αυτό το ενδεχόμενο.

Όπως έχει σημειώσει ο Σάββας Kαλεντερίδης, θα αρκούσαν τα χρήματα από ένα Mιράζ και ένα F-16, ώστε η Eλλάδα να εισδύσει μέσα σε αυτό το ελληνογενές πληθυσμιακό υπόστρωμα των Tούρκων με μία επίθεση φιλίας, ώστε να ανατραπεί η τουρκική επιθετικότητα και να χρησιμοποιηθεί η κατάσταση προς όφελος της Eλλάδας.

Eάν η Tουρκία αναστήσει τον ελληνοβυζαντισμό της και διεκδικήσει το όνομα του Bυζαντίου ως δικό της χρησιμοποιώντας το κενό που αφήνει πίσω της η Eλλάδα με τη μη διεκδίκηση του Bυζαντίου ως δικού της διαχρονικού δημιουργήματος, η ελληνική εξωτερική πολιτική θα αντιμετωπίσει ένα τρομακτικό και τεράστιο γεωπολιτικό πρόβλημα που μπροστά του το Mακεδονικό θα φαίνεται άθυρμα.
oodegr

Το αλίευσα ΕΔΩ