ΕΛΛΗΝΩΝ ΥΜΝΟΣ-όσο θα ζει η Ελλάδα μας, Μητέρα τρισμεγάλη, τη Δόξα Σου θα ψάλλει!

Μεσ’ στού πολέμου τον καπνό και την ανεμοζάλη,

θερμό η ψυχή μας, Δέσποινα, τραγούδι θα σου ψάλει.

Δος να το πάρη ανάλαφρα στα μύρα της η αύρα

και να το φέρη ως τ’ άχραντα παρθενικά σου αυτιά,

κι από τα στήθια μας αυτά που τάχει ατσαλωμένα

της μάχης η φωτιά,και που τα θέριεψε μεμιάς του δικαίου αγώνα η λαύρα,

δέξου η φωνή μας να υψωθή, Παρθένε, προς εσένα.

Χαίρε του θείου μας Λυτρωτή, Μητέρα ευλογημένη,

που με το φως του το λαμπρό κι αγνόν οδηγημένοι,

κηρύξαμε τ’ αθάνατα τρανά κι ωραία μηνύματα

μεσ’ στους λαούς που δερνόνταν στης απιστίας τα κύματα.

Σ’ ευχαριστούμε ολόψυχα, γλυκιά παρηγοριά μας,

και δύναμη του γένους μας κι ελπίδα και χαρά,

που ως είδες τα όρνια κι άπλωσαν τα μαύρα τους φτερά

και χύμηξαν μ’ αγρίους κρωγμούς,

της μαύρης ώρας γέννες,

στο αίμα να πνίξουν την τιμή και την ελευθερία μας,

εσύ, Μητέρα, που ποτέ δεν έμεινες μακριά μας,

χίλιες δυνάμεις μέσα μας ανάστησες κρυμμένες.

Με το γλυκό σου τ΄ όραμα χυθήκαμε στη μάχη,

ανίκητη, απρόσεχτη, πανίσχυρη Κυρά,

και μας εχάρισες εσύ τετράδιπλα φτερά,

για να διαβαίνουμε γοργοί κι ούτε κορφή, ούτε ράχη

,κι ούτε άγρια, χιονοσκέπαστα, πανύψηλα βουνά,

δεν μπόρεσαν μηδέ στιγμή να κόψουν την ορμή μας.

Η χάρη σου, Οδηγήτρά μας, στα βάθη μας περνά,

και χύνει φλόγα στην ψυχή κι ατσάλι στο κορμί μας.

Με το γλυκό σου τ’ όραμα, Παντάνασσα, αναστήσαμε

των Περσομάχων τις ψυχές και των Αβαρομάχων,

τις δάφνες των Θερμοπυλών, τα κλέη των Νικηφόρων,

του Βυζαντίου την πίστη.

Και τη στιγμή που ακράτητοι για τον αγώνα ορμήσαμε,

και με λαχτάρα ψάλαμε τον Ύμνο Τη Υπερμάχω,

μαζί μας έσμιξαν σεπτών φωνές αυτοκρατόρων,

πούχαν εσένα πρόμαχο κι είχαν εσένα ρύστη.

Με το γλυκό σου τ’ όραμα, Παντάνασσα, χαρίσαμε

στη δοξασμένη φυλή μας μιαν άλλη Αγία Λαύρα.

Και της σκλαβιάς τα σύννεφα τα σκοτεινά και μαύρα,

που σέρνονταν βαριά στη γη κι εθόλωναν τ’ αστέρια,

εμείς δαυλόν ανάβοντας, Παρθένε, τα σκορπίσαμε,

- δαυλό θυσίας και λυτρωμού. Και σφίγγοντας στα χέρια

ότι ακριβόν απόμεινε κι αμόλυντο στη γη,

πετάμε προς του ιδανικού τα φωτεινά λημέρια,

που κάποια λάμψη απόκοσμη τα πορφυροχρυσώνει,

για να χαρούμε πρώτοι εμείς την άγια χαραυγή

της Πίστης και της λευτεριάς που γλυκοξημερώνει.

Ω χαίρε, χαίρε αθάνατη Παρθένε και Μητέρα!

Μεσ’ στού πολέμου την οργή και μεσ’ στην καταιγίδα,

σε σένα υψώνετ’ η ψυχή κι ο νους μας νύχτα – μέρα.

ω θεία του Γένους και γλυκιά παρηγοριά κι ελπίδα,

για την απάντεχη χαρά, για την τιμή την τόση,

για την ουράνια δύναμη που Εσύ μας έχεις δώσει,

όσο θα ζει η Ελλάδα μας, Μητέρα τρισμεγάλη,

τη Δόξα Σου θα ψάλλει!

ποίημα του Γ.Βερίτη
τα Άπαντα του ποιητή εδώ

Το αλίευσα ΕΔΩ