Συνεχής η πτωτική πορεία της τριτοκοσμικής μειονοτικής εκπαίδευσης στη Θράκη…Πολλές φορές έχουμε γράψει στο «Προξενείο-Στοπ» για τη μεγάλη πληγή της (πρωτοβάθμιας) μειονοτικής εκπαίδευσης στη Θράκη, που αποτελεί βασικό παράγοντα για τη διαιώνιση της γκετοποίησης της μειονότητας και της μορφωτικής και πνευματικής της υστέρησης. Αυτό τα τελευταία χρόνια το αντιλαμβάνονται ευτυχώς και οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι, που επιλέγουν ολοένα και περισσότερο για τα παιδιά τους τα δημόσια δημοτικά σχολεία. Χαρακτηριστικό επί του ζητήματος και το παρακάτω άρθρο, που αναδημοσιεύουμε από τον τρέχοντα «Αντιφωνητή»…
Η αγχωμένη ανακοίνωση της Επιτροπής Κηδεμόνων του Κεντρικού Μειονοτικού Σχολείου Ξάνθης (17-4-2013) μάς γέμισε με τόση αισιοδοξία που θεωρήσαμε επιβεβλημένο να την μοιραστούμε μαζί σας. Με αυτήν ανακοινώθηκε στον τοπικό Τύπο μια διαφημιστική εκστρατεία με σύνθημα «Να μην μείνουν άδειες οι τάξεις μας». Η εν λόγω καμπάνια φανερώνει το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει στα μειονοτικά σχολεία της Θράκης και ιδίως της Ξάνθης με την πτώση του αριθμού των μαθητών τα τελευταία χρόνια.
«Το σχολείο μας που υπήρξε καιρός που είχε πάνω από 700 μαθητές, σήμερα έφτασε να έχει δυστυχώς μόνο 304», διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου, δηλαδή έπιασε κυριολεκτικά πάτο, με τρεις εντελώς κενές τάξεις, κατάληξη μιας δεκαετούς πτωτικής πορείας. Ούτε η εισαγωγή «έξυπνων» πινάκων, ούτε ο εμπλουτισμός της τεχνολογικής υποδομής του σχολείου με βιντεοπροβολείς και ηλεκτρονικούς υπολογιστές πέρυσι φρέναρε την καθοδική πορεία του σχολείου. Ωστόσο οι υπεύθυνοι επιμένουν και φέτος στον εκσυγχρονισμό, προσφέροντας σε κάθε μαθητή της 6ης τάξης κι από έναν υπολογιστή τύπου τάμπλετ, μήπως και δελεάσουν κάποιους …πελάτες.
Εμείς δεν θα ψάξουμε ποιος δίνει τα χρήματα για την ανακαίνιση του…καταστήματος, αλλά θα εστιάσουμε στο χαρμόσυνο γεγονός ότι το σύστημα αυτό του εκπαιδευτικού απαρτχάιντ πάει κατά διαόλου. Σκεφτείτε πως η δημόσια εκπαίδευση που παρέχει η σημερινή (διαλυμένη) Ελλάδα είναι ελκυστικότερη για την πλειοψηφία των μουσουλμάνων – ειδικά των Πομάκων – από εκείνην της «μητέρας πατρίδας»! Χωρίς στόχο, χωρίς μέσα, χωρίς ιδιαίτερες υποδομές, και πάλι τα παιδιά της μειονοτικής κοινωνίας πάνε στα δημόσια σχολεία. Πού και να υπήρχαν όλα αυτά, έστω και σε στοιχειώδη μορφή! Γι’ αυτό το λέμε και το γράφουμε διαρκώς: τίποτε δεν έχει χαθεί οριστικά και όλα είναι στο χέρι μας να αλλάξουν πορεία. Εμείς το θέλουμε πραγματικά; Αυτό ας απαντηθεί θετικά και μετά ο τρόπος θα βρεθεί…
Το αλίευσα ΕΔΩ
