ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ
Δεν θα σταθώ στους χειρισμούς της Τουρκίας σε γενικότερο επίπεδο, όσον αφορά τις διμερείς σχέσεις της με την Ελλάδα, καθώς και στις επιβουλές που εκτοξεύει, ένα τρανταχτό παράδειγμα πέραν της ΑΟΖ το τελευταίο διάστημα είναι και η συνεχής αμφισβήτηση της ΖΟΥΡΑΦΑΣ (Λαδόξερας) στη Σαμοθράκη, του νησιωτικού συμπλέγματος Καστελορίζου, με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζει η Άγκυρα τα 6 ν.μ. των χωρικών μας υδάτων πέραν αυτών, ενώ ισχυρίζεται ότι δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
Ο κύριος λόγος που η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και εθνικής κατάρρευσης είναι η ανυπαρξία ενός εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα σε αυτόν της Παιδείας, γεγονός το οποίο έχει επιτρέψει τις προσωπικές «αυθαίρετες», αποσπασματικές, χωρίς συνοχή και συνέχεια παρεμβάσεις πολιτευτών και ιδιωτών στη χάραξη της εθνικής ή εξωτερικής πολιτικής.
Με την ευκαιρία της βράβευσης εκλεκτών διδασκαλισών νέων φερέλπιδων φοιτητών των πανεπιστημίου και την Ένωση των Επιστημόνων Γυναικών Αθηνών θα αναφερθώ στους διδασκάλους του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε τον Ιούλιο του 356 π.Χ., στις 6 του μηνός Εκατομβαίωνος για τους Αθηναίους ή Λώου για τους Μακεδόνες.
Ο πατέρας του Φίλιππος είχε γνωρίσει τη μητέρα του Ολυμπιάδα κατά την μύησή τους στην Ορφική θρησκεία, οπότε και την παντρεύτηκε.
Η γέννηση του Αλέξανδρου συνέπεσε με την καταστροφή του ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ναός που ανήκε στα 7 θαύματα του Κόσμου. Εκείνη την περίοδο, ο Φίλιππος είχε συνεχόμενες επιτυχίες, αφού τότε ήταν που κυρίευσε την Ποτίδαια, νίκησε ο Παρμενίων σε μάχη τους Ιλλυριούς, καθώς και ένα άλογό του νίκησε στις ιπποδρομίες στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η εκπαίδευση του Αλεξάνδρου
Ο Φίλιππος διέβλεψε ότι ο Αλέξανδρος θα είναι ένας ικανότατος βασιλέας που θα ενώσει τους Έλληνες και φρόντισε για την εκπαίδευσή του με τους πλέον φημισμένους δασκάλους της εποχής.
Ο νεαρός Αλέξανδρος, όπως ήταν φυσικό για τον υιό του βασιλέως της Μακεδονίας, είχε πολλούς παιδαγωγούς και δασκάλους. Την ευθύνη όλων αυτών είχε ο Λεωνίδας, συγγενής της Ολυμπιάδος, ο οποίος ήταν άνθρωπος πολύ αυστηρός και πειθαρχημένος. Αυτός είχε εκπαιδεύσει τον Αλέξανδρο στην εγκράτεια και του είχε μάθει ότι ο καλύτερος τρόπος για να ευχαριστηθεί το πρόγευμα ήταν να έχει πραγματοποιήσει νυκτερινή πορεία, ενώ για να ευχαριστηθεί το δείπνο, θα έπρεπε να έχει λάβει ελαφρύ πρόγευμα. Και αυτός ο ίδιος ήταν, όπως έλεγε ο ίδιος ο Αλέξανδρος, αυτός ο οποίος είχε τον έλεγχο των προσωπικών αντικειμένων του, για την περίπτωση κατά την οποία η Ολυμπιάς, η οποία συνήθιζε να κακομαθαίνει τον υιό της, θα είχε καταφέρει να βάλει μέσα σε αυτά, τυχόν πολυτελή αντικείμενα ή φαγητά. Όταν κάποτε ο Αλέξανδρος κατά τη διάρκεια μιας θυσίας, είχε ρίξει στη φωτιά θυμίαμα χρησιμοποιώντας και τα δύο του χέρια, ο Λεωνίδας τον επέπληξε λέγοντάς του: «Όταν Αλέξανδρε, θα έχεις κατακτήσει χώρα πλούσια σε σμύρνα και λιβάνι, θα μπορείς να ρίχνεις στη θυσία όση ποσότητα από αυτά θα επιθυμείς. Τώρα, όμως, πρέπει να κάνεις οικονομία σε αυτά που έχεις». Ο Αλέξανδρος, ο οποίος ποτέ δεν το ξέχασε αυτό, όπως δεν ξέχασε και όλα τα διδάγματα που είχε αποκομίσει από τους δασκάλους του, όταν έστειλε δώρα στους οικείους του, στον Λεωνίδα έστειλε πεντακόσια τάλαντα λιβάνι (περίπου δεκατρείς τόνους) και εκατό τάλαντα σμύρνα (περίπου δυόμισι τόνους), γράφοντάς του: «Σου στέλνω αυτά τα δώρα, για να μην κάνεις οικονομία σε ότι αφορά τις θυσίες προς τους θεούς».
Ένας άλλος παιδαγωγός του Αλεξάνδρου, ήταν ο Λυσίμαχος ο Ακαρνάνας, ο οποίος και αργότερα έγινε στρατηγός του, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του. Αυτός δεν είχε να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στον Αλέξανδρο, αλλά επειδή αυτοαποκαλείτο Φοίνιξ και ονόμαζε τον Αλέξανδρο Αχιλλέα, όπως τον Φίλιππο Πηλέα, είχε κερδίσει την εκτίμηση του νεαρού Αλεξάνδρου, ο οποίος είχε πάντα την Ιλιάδα κάτω από το μαξιλάρι του δίπλα στο μαχαίρι του και είχε ταυτίσει τον εαυτό του με τον Αχιλλέα, τον ένδοξο πρόγονό του και ήρωα του Ομηρικού Έπους.
Κανένας, όμως, από τους παιδαγωγούς δεν επετέλεσε τόσο μεγάλο έργο στην εκπαίδευση του Αλεξάνδρου του Μέγα, όσο ο Μέγας Πανεπιστήμων Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης. Ο Φίλιππος, επειδή ήθελε να δώσει πολύ μεγάλη σημασία στην εκπαίδευση του υιού του, έστειλε και φώναξε τον κορυφαίο φιλόσοφο της εποχής, τον Αριστοτέλη από τα Στάγειρα, πόλη που είχε καταστρέψει και την οποία έκτισε ξανά προς τιμήν του Αριστοτέλους.
Ο Μαθητής του Πλάτωνα Αριστοτέλης αναλαμβάνει τη Φιλοσοφική διαμόρφωση του 13χρονου Αλέξανδρου, στο Ιερό των Νυμφών, στην τοποθεσία Μίεζα, κοντά στα Στάγειρα, μαζί με μιά ομάδα νέων. Και όπως μας γράφει ο Πλούταρχος και ο Αρριανός: “Φαίνεται ότι ο Αλέξανδρος δεν διδάχθηκε μόνο την Ηθική και την Πολιτική επιστήμη, αλλά και τις απόρρητες και βαθύτερες διδασκαλίες που οι άνδρες τις αποκαλούσαν ακροαματικές και εποπτικές και δεν τις διέδιδαν σε πολλούς”.
Σαν χώρο για την εκπαίδευση ορίστηκε το ιερό των νυμφών κοντά στην Μίεζα, όπου κατά την εποχή του Πλουτάρχου, ο οποίος συνέγραψε την κορυφαία βιογραφία του Αλεξάνδρου, υπήρχαν ακόμα τα πέτρινα καθίσματα και οι σκιεροί χώροι όπου ο Μέγας Αριστοτέλης επιτελούσε την μύηση του Αλεξάνδρου στα Ορφικά ζητήματα, τη ρητορική, την ιατρική, την ηθική καθώς και τις απόκρυφες διδασκαλίες τις οποίες μόνο λίγοι και εκλεκτοί άνδρες είχαν την τιμή και το προνόμιο να διδαχθούν και οι οποίες ήταν γνωστές σαν «ακροαματικές». Και όταν μάλιστα, κατά την εκστρατεία του ο Αλέξανδρος έμαθε πως ο Αριστοτέλης είχε εκδώσει αυτούς τους λόγους, με το όνομα «Μετά τα Φυσικά», του έγραψε ως εξής: «Ο Αλέξανδρος χαιρετά τον Αριστοτέλη ελπίζοντας να είναι καλά. Δεν έπραξες ορθά με το να εκδώσεις τους ακροαματικούς λόγους, αφού έτσι δεν θα διαφέρουμε εμείς από τους άλλους, αν οι λόγοι με τους οποίους μορφωθήκαμε γίνουν κοινοί σε όλους. Γιατί εγώ προτιμώ να διαφέρω από τους άλλους ως προς την μόρφωση, παρά ως προς τη δύναμη. Να είσαι καλά».
Ο Αλέξανδρος, λοιπόν, είχε το προνόμιο να έχει μεγάλους δασκάλους και καθοδηγητές του πνεύματός του, πνεύμα το οποίο από πολύ νεαρή ηλικία είχε αρχίσει να διαφαίνεται. Ο Αριστοτέλης είχε αναλάβει τον Αλέξανδρο σε ηλικία 13 ετών και τα αποτελέσματα στον χαρακτήρα του νεαρού άρχισαν να φαίνονται από νωρίς. Όταν ο Αλέξανδρος ήταν 16 ετών, ο βασιλικός οίκος της Μακεδονίας φιλοξενούσε τους απεσταλμένους του Πέρση βασιλιά. Λόγω απουσίας του Φιλίππου, το ρόλο του οικοδεσπότη έπρεπε να επωμισθεί ο Αλέξανδρος, ο οποίος εξέπληξε τους Πέρσες, για το λόγο ότι, αντί να τους ρωτάει διάφορα ανόητα ζητήματα, πράγμα φυσιολογικό για την ηλικία του, τους έκανε ερωτήσεις σχετικά με το μήκος των δρόμων της Περσίας, τους τρόπους ζωής, πώς θα μπορούσε να πάει κάποιος στο εσωτερικό της χώρας, αλλά πιο σημαντικό, τους ρωτούσε για τον τρόπο που πολεμούσε ο Πέρσης βασιλιάς, καθώς και πληροφορίες για τον στρατό των Περσών. Οι Πέρσες, οι οποίοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν τους λόγους για τους οποίους ρωτούσε όλα αυτά τα πράγματα ο Αλέξανδρος, απαντούσαν πρόθυμα στις ερωτήσεις του, βοηθώντας τον έτσι στην εκτέλεση του μεγαλόπνοου σχεδίου, το οποίο είχε συλλάβει ήδη στο μυαλό του. Ακόμα και τότε οι Πέρσες θαύμασαν τον νεαρό Αλέξανδρο και είπαν: «Αυτός ο νεαρός είναι μεγάλος βασιλιάς, ο δικός μας είναι πλούσιος».
Όταν μάθαινε ότι ο πατέρας του Φίλιππος είχε κερδίσει μία ακόμα μάχη και κατακτήσει έναν ακόμα τόπο, έλεγε λυπημένος στους φίλους του: «Αλίμονο, θα τα προλάβει όλα ο πατέρας μου και δεν θα μείνει τίποτα για εμένα για να το πετύχω με τη βοήθειά σας». Γιατί ο ίδιος δεν επιθυμούσε ούτε πλούτο, ούτε επίγεια αγαθά αλλά αρετή και δόξα και πίστευε ότι όσο περισσότερη κληρονομούσε από τον πατέρα του, τόσο λιγότερη θα κέρδιζε ο ίδιος. Ο Φίλιππος χαμογελούσε πάντα ευτυχισμένος όταν οι Μακεδόνες έλεγαν ότι, ο Αλέξανδρος ήταν βασιλιάς τους και ο Φίλιππος αρχιστράτηγός του, μιλώντας για έναν Αλέξανδρο στην ηλικία των δεκαπέντε περίπου ετών. Όταν κάποτε ο Φίλιππος τραυματίστηκε σε μία μάχη με τους Τριβαλλούς και από τότε έμεινε ελαφρά κουτσός, ο Αλέξανδρος του είπε: «Πατέρα να μην είσαι λυπημένος, γιατί για το υπόλοιπο της ζωής σου, σε κάθε βήμα θα θυμάσαι την γενναιότητα σου και την ανδρεία σου στην μάχη». Και ο ίδιος ο Αλέξανδρος αργότερα δεν ξεχνούσε την δική του ανδρεία και γενναιότητα στην μάχη, φρόντιζαν να του τις θυμίζουν τα δικά του τραύματα. Το κεφάλι του τραυματίστηκε από πέτρα και από ρόπαλο στους Ιλλυριούς, άνοιξε από σπαθί βαρβάρων στον Γρανικό και τραυματίστηκε από ρόπαλο στους Μαλλούς, μάχη κατά την οποία τον είχαν σώσει κυριολεκτικά τελευταία στιγμή οι σωματοφύλακές του και στην οποία ένα βέλος καρφώθηκε στο στέρνο του τρυπώντας του το κόκαλο. Στην Ισσό ο μηρός του άνοιξε από ξίφος, στην Γάζα ο αστράγαλός του τρυπήθηκε από βέλος και του έπεσε τεράστιος βράχος στον ώμο, ώμο στον οποίο τραυματίστηκε και στους Ασπασίους από βέλος, ενώ στη Μαρακάνδη το κόκαλο της κνήμης του τρυπήθηκε και αυτό από βέλος, όπως στους Γανδρίδες βέλος του τρύπησε το πόδι. Παρ’ όλα αυτά όμως, το πληγωμένο του σώμα ήταν για αυτόν η απόδειξη της ανδρείας του, ενώ προσπαθούσε να είναι όσο πιο δίκαιος ηγέτης μπορούσε, έτσι ώστε να επαληθεύσει τον στίχο του Ομήρου: «Είναι και βασιλιάς δίκαιος και ισχυρός πολεμιστής» (Ιλιάς, Γ΄179), στίχος που αναφέρεται στον Αγαμέμνονα, ηγέτη των Ελλήνων στον Τρωικό πόλεμο. Αυτός ο στίχος είχε αγγίξει τόσο πολύ τον Αλέξανδρο, ώστε έλεγε ότι ο Όμηρος είχε υμνήσει με αυτόν την ανδρεία του Αγαμέμνονος και είχε προφητεύσει την δική του.
Ο Αριστοτέλης ήταν αυτός ο οποίος είχε εμφυτεύσει στον Αλέξανδρο τις γνώσεις γύρω από την Ιατρική, μιας και ο τελευταίος συνήθιζε να γράφει συνταγές για τον εαυτό του και τους φίλους του όταν χρειαζόταν. Ο Αλέξανδρος εκτιμούσε ιδιαιτέρως τις Καλές Τέχνες και για αυτό το λόγο είχε θεσπίσει πολλά βραβεία για τραγωδούς, μουσικούς και ποιητές. Ο ίδιος, όμως, δεν είχε πάρει μέρος σε αυτά, γιατί ήξερε σε ποια πράγματα έπρεπε να είναι θεατής και σε ποια να συμμετέχει. Έτσι, ο ίδιος εξασκούνταν συνέχεια στα όπλα και τη χρήση τους, στην οποία είχε ταλέντο δοσμένο από τους προγόνους του, τους Αιακίδες και τον Ηρακλή.
Επί 3 έτη δίδαξε στον Αλέξανδρο ηθική, φιλοσοφία, διαλεκτική, κ.ά. Όταν τελείωσαν τα μαθήματα, ο Αριστοτέλης χάρισε στον Αλέξανδρο έναν χειρόγραφο πάπυρο με την Ιλιάδα, τον οποίον ο Αλέξανδρος δεν αποχωρίστηκε όσο ζούσε. Έλεγε μάλιστα συχνά ότι “στον πατέρα μου οφείλω το ζείν, αλλά στον δάσκαλο μου το ευ ζήν!”. Αξίζει επίσης να πούμε πως ο απέραντος θαυμασμός που έτρεφε ο Αλέξανδρος για τον Κυνικό Φιλόσοφο Διογένη. Όταν ο Αλέξανδρος πήγε στην Αθήνα, επισκέφτηκε τον Διογένη, που ζούσε σε ένα πυθάρι.
Η συνάντηση Αλέξανδρου και Διογένη Ο Μέγας Αλέξανδρος γνώριζε για τον Διογένη τον Κύνα, για τα διδάγματά του, το ύφος και το πνεύμα του. Όταν ο Αλέξανδρος ήταν στη Κόρινθο, ήθελε να γνωρίσει τον Διογένη και έστειλε ένα υπασπιστή του να βρει τον Διογένη και να τον φωνάξει να έρθει. Αφού ο υπασπιστής τον εντόπισε, του είπε:
“Σε ζητεί ο Βασιλεύς Αλέξανδρος να σε δει”. Ο Διογένης απάντησε
“Εγώ δεν θέλω να τον δω. Εάν θέλει αυτός ας έρθει να με δει”. Και πράγματι, ο βασιλιάς Αλέξανδρος πήγε να δει τον Διογένη.
Πλησίασε ο Μέγας Αλέξανδρος τον Διογένη και του λέγει:
“Είμαι ο Βασιλεύς Αλέξανδρος”.
Ο Διογένης ατάραχος απαντά:
“Κι εγώ είμαι ο Διογένης ο Κύων”.
Ο Μέγας Αλέξανδρος απορεί και του λέγει:
“Δεν με φοβάσαι;”
Ο Διογένης απαντάει:
“Και τι είσαι; Καλό ή κακό;”.
Ο Αλέξανδρος μένει σκεπτικός. Δεν μπορεί ένας βασιλιάς να πει ότι είναι κακό, και άμα είναι καλό, γιατί κάποιος να φοβάται το καλό; Αντί να απαντήσει ο Αλέξανδρος τον ερωτά εκ νέου:
“Τι χάρη θες να σου κάνω;”
Και ο Διογένης ξανά με λογοπαίγνιο απαντά:
“Αποσκότισόν με”.
Βγάλε με δηλαδή από το σκότος, την λήθη, και δείξε μου την αλήθεια. Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του Διογένη, η απάντηση του μπορεί και να εννοηθεί έως “Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο”, καθώς οι κυνικοί πίστευαν πώς η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη λιτότητα, στη ζεστασιά του ήλιου και δεν ζητεί τίποτα από τα υλικά πλούτη. Μόλις το άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος είπε το περίφημο:
”Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης”.
Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Διογένης είχαν μια μακρά συζήτηση με μεγάλη σημασία που σώθηκε από τον Δίονα τον Πλουσαραίο. Σε αυτή, ο Διογένης εξηγεί στον Αλέξανδρο πότε ένας Βασιλέας είναι ωφέλιμος. Ο Διογένης αποδίδει την ωφελιμότητα ενός βασιλιά στο “Εάν είναι ωφέλιμος στον λαό ”. Για να δώσει ένταση σε αυτόν τον ισχυρισμό του λέει: “Εάν κατακτήσεις όλη την Ευρώπη και δεν ωφελήσεις τον λαό, τότε δεν είσαι ωφέλιμος. Εάν κατακτήσεις όλη την Αφρική και την Ασία και δεν ωφελήσεις τον λαό, πάλιν δεν είσαι ωφέλιμος. Ακόμα και εάν περάσεις τις στήλες του Ηρακλέους και διανύσεις όλο τον ωκεανό και κατακτήσεις αυτή την ήπειρο που είναι μεγαλύτερη της Ασίας και δεν ωφελήσεις τον λαό, πάλι δεν είσαι ωφέλιμος γιατί δεν ωφελείς το σύνολο”.
Ο Αλέξανδρος κατάφερε να ανακηρυχτεί σε ηλικία 20 χρονών Αρχηγός των Ελλήνων, πλην των Λακαιδεμονίων. Να ενώσει όλες τις Ελληνικές πόλεις κάτω από μία αρχή, μία εξουσία, έτσι ώστε το εκστρατευτικό σώμα που θα περνούσε τον Ελλήσποντο να αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο, ένα αρμονικό σώμα το οποίο θα είχε ένα κεφάλι, ένα μυαλό, τον Αλέξανδρο. Στη συνέχεια κατάφερε να ενώσει όλους τους λαούς τους οποίους κατέκτησε κάτω από μία αρχή. Και όπως γράφει ο Πλούταρχος: «Δίδαξε τους Υρκανούς να κάνουν νόμιμους γάμους, τους Αραχωσίους να καλλιεργούν την γή των, τους Σογδιανούς έπεισε να τρέφουν και όχι να φονεύουν τους γέροντες γονείς των, τους Πέρσες να σέβονται τις μητέρες των και να μην τις νυμφεύονται. Επεισε τους Ινδούς να λατρεύουν τους Θεούς της Ελλάδας, τους Σκύθες να θάβουν τους νεκρούς των αντί να τους τρώγουν».
Έτσι ο Μέγας Αλέξανδρος κατάφερε να εξημερώσει την Ασία και να διαδώσει τον Ελληνικό πολιτισμό από τον Ελλήσποντο ώς την Ινδία. Κατάφερε να εφαρμόσει το πολιτειακό σύστημα του Ζήνωνος, του Ιδρυτή της στωικής φιλοσοφίας. Δηλαδή, να μήν κατοικούν οι άνθρωποι κατά πόλεις χωρισμένες, με διαφορετικούς νόμους, αλλά να θεωρούνται όλοι οι άνθρωποι συμπολίτες (αν και από διαφορετικά έθνη) και πολίτες του ίδιου κράτους και να υπάρχει μία τάξη και ένα δίκαιο για όλους. Αυτό ο Ζήνων το διατύπωσε σαν ένα όνειρο για επίτευξη, σαν μια διδασκαλία προς εφαρμογή, την Φιλοσοφική Πολιτεία.
Ο Μέγας Αλέξανδρος το εφάρμοσε στην πράξη. Δεν ακολούθησε τη συμβουλή του Αριστοτέλη, να φέρεται στους Έλληνες σαν Βασιλιάς και στους υπόλοιπους σαν τύραννος. Αλλά, θεωρώντας τον εαυτό του ως απεσταλμένο του θεού και ρυθμιστή εθνών, ένωσε όλους τους λαούς, με την πειθώ ή με τη βία και κατάφερε τη συνύπαρξη ανθρώπων με διαφορετικά ήθη και έθιμα, θρησκεία και νοοτροπία, έτσι ώστε να θεωρούν σαν συγγενείς τούς αγαθούς και τους κακούς σαν ξένους. Προωθούσε την αντίληψη ότι η διάκριση Έλληνας από βάρβαρο δεν στηρίζεται στα διαφορετικά ρούχα, στη διαφορετική καταγωγή και στα διαφορετικά έθιμα. Αλλά υποστήριζε ότι Έλληνας είναι ο ενάρετος, ενώ βάρβαρος είναι ο κάκιστος.
Ο Μέγας Αλέξανδρος λοιπόν θέλησε να καταλάβουν οι άνθρωποι πως οι διαφορές μεταξύ των λαών είναι τελείως επιφανειακές και πρέπει να υπάρχει σεβασμός και κατανόηση στα διαφορετικά ήθη και έθιμα, στα διαφορετικά πιστεύω και όπως γράφει ο Πλούταρχος: “Ο Αλέξανδρος πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι βασιλεύονται από το θεό γιατί η υπάρχουσα στον καθένα δύναμη ” του άρχειν και εξουσιάζειν ” είναι θεία. Οτι ο θεός είναι κοινός πατέρας όλων, αλλά κυρίως αναγνωρίζει σαν δικά του παδιά τους άριστους”. Ίδρυσε και θεμελίωσε περίπου 70 πόλεις, οι οποίες αποτέλεσαν κέντρα ανάπτυξης και διάδοσης του Ελληνικού πολιτισμού. Θαυμαστό παράδειγμα είναι η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μία πόλη που έμελλε να γίνει με την αρχική ώθηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου πνευματική μήτρα της Ελληνιστικής περιόδου, αλλά και της μετέπειτα χριστιανικής επικράτησης.
Ο Αλέξανδρος είχε μεγάλη εκτίμηση στους φιλοσόφους και τους συμπεριφερόταν ανάλογα. Ο Πλούταρχος γράφει: “Είναι ίδιον ψυχής φιλοσόφου να αγαπά την σοφία και μάλιστα να θαυμάζει σοφούς άνδρας. Κανείς άλλος από τους Βασιλείς δεν έμοιασε τον Αλέξανδρο ως προς αυτό. Είναι γνωστή η Αγάπη του για τον Αριστοτέλη και η εκτίμηση που είχε για τον μουσικό Ανάξαρχο. Στον Πύρρωνα τον Ηλείο, όταν τον είδε για πρώτη φορά, του έδωσε 10.000 χρυσά νομίσματα, στον Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα, έστειλε 50 τάλαντα δώρο, τον Ονησίκριτο, μαθητή του Διογένη, διόρισε άρχοντα των κυβερνητών του στόλου”. Πλήθος άλλων προσφορών και δωρεών αποδεικνύουν όχι μόνο την γεναιόδωρη φύση του Μ. Αλέξανδρου γενικά, αλλά την γεναιοδωρία του ειδικά προς τους φιλόσοφους. Μιά γεναιοδωρία που πήγαζε από μιά ψυχή που έδινε περισσότερη αξία στα πνευματικά αγαθά από ό,τι στα υλικά. Όταν ξεκίνησε την εκστρατεία για την Ασία δώρισε όλα τα υπάρχοντά του και κράτησε για τον εαυτό του μόνο την “Ελπίδα”.
Αν και πολλές φορές οι φίλοι του τον παρότρυναν να γευτεί την ηδονή με διάφορες γυναίκες ή αγόρια. Ήταν τόσο εγκρατής και μεγαλόψυχος που ανάγκασε τον Δαρείο, τον Βασιλιά που ουσιαστικά κατέστρεψε, να δηλώσει: “Θεοί, προστάτες της γέννησης των ανθρώπων και της τύχης των Βασιλέων, δώστε να μην εγκαταλείψω την τύχη των Περσών, αλλά αφού νικήσω να ανταμείψω τις ενέργειες του Αλέξανδρου, τις οποίες νικημένος δέχθηκα από αυτόν στους πιό αγαπημένους μου. Αν όμως έφτασε κάποιος χρόνος μοιραίος, από θεία εκδίκηση και μεταβολή να πάψει η βασιλεία των Περσών, κανείς άλλος άνθρωπος ας μην καθίσει στον θρόνο του Κύρου πλήν του Αλέξανδρου “. Αυτή τη δήλωση την έκανε αφού έμαθε την μεγαλόψυχη συμπεριφορά του Αλέξανδρου προς την οικογένειά του που είχε αιχμαλωτίσει. Ο Αρριανός γράφει πως ο Αλέξανδρος εγκαθιστούσε τη Δημοκρατία ως πολίτευμα σε κάθε χώρα που κατακτούσε. Μιά Δημοκρατία που βοηθούσε στη λειτουργία των τοπικών θεσμών κάθε πόλης, κάτω όμως από μιά κοινή Αρχή. Καταργούσε τους υπερβολικούς φόρους και κατάφερνε να κατακτά εκπολιτίζοντας και όχι καταστρέφοντας.
Το μόνο που κατέστρεφε ήταν το παλιό, αυτό που είχε φθαρεί και δεν δεχόταν να αλλάξει προς το καλύτερο. Έδινε περισσότερη σημασία στις ουσιαστικές δυνάμεις του ανθρώπου, όπως τη σοφία, τη δικαιοσύνη, τη μεγαλοψυχία, την Ανδρεία, ανεξάρτητα αν αυτός ήταν εχθρός ή φίλος. Έτσι όταν καταλάβαινε πως ο κυβερνήτης της πόλης που κατακτούσε ή ο βασιλιάς του έθνους το οποίο νικούσε είχε αυτές τις αρετές, τον διόριζε πάλι άρχοντα, ανεξάρτητα αν είχε παραδοθεί ή νικηθεί μετά από μάχη.
Δίκαια λοιπόν ο Πλούταρχος γράφει: “Εάν δε μέγιστος έπαινος της φιλοσοφίας είναι ότι σκληρά και αμόρφωτα ήθη εξημερώνει και εξευγενίζει, ο Αλέξανδρος φαίνεται ότι εξεπολίτισε τόσους λαούς αγρίους και ατίθασους που δικαίως δύναται να θεωρηθεί φιλόσοφος”.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ: «Στον πατέρα μου οφείλω το ζείν, αλλά στον δάσκαλο μου το ευ ζήν!»
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ: Ευγνωμονώ τοις θεοίς ότι εγεννήθην Έλλην.
Σήμερα βιώνουμε τα αποτελέσματα του ελλείμματος στα θέματα της ορθής διαπαιδαγώγησης των νέων και κατ’ επέκταση των Ελλήνων που έχει ως απόρροια αυτήν την θολή και απόλυτα στρεβλή πολιτική πρακτική, η οποία δεν ικανοποιεί στόχους και σκοπούς, δεν υπακούει σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο κανόνων και ορίων ούτε υπόκειται σε οποιονδήποτε επαρκή και σοβαρό έλεγχο από κάποια Αρχή.
Το μεγαλύτερο «δυστύχημα» είναι πως όλοι, αρνούνται επίμονα να συμβουλευθούν ή να υπακούσουν σε υποδείξεις των επαϊόντων, δηλαδή εξειδικευμένων κρατικών υπαλλήλων, ειδικών, εμπειρογνωμόνων και διπλωματών, οι οποίοι έχουν πλούσια εμπειρία, γνώσεις και ικανότητες και αποτελούν «κόκκινο πανί», κάτι το οποίο εκμεταλλεύεται στο έπακρο η διεθνής κοινότητα, το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, ενώ η Άγκυρα αργά αλλά σταθερά, μεθοδικά και με προσεκτικά μελετημένες κινήσεις, εκμεταλλευόμενη την ελληνική αδιαφορία, βάζει ολοένα και περισσότερο πόδι στο Αιγαίο, στη Θράκη και στην Κύπρο.
Θα ήθελα να σας αναφέρω ότι επιδίωξη δεν είναι να ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΘΟΥΝ, αλλά εί δυνατόν να ΣΥΝΕΓΕΡΘΟΥΝ οι Έλληνες και ιδιαίτερα οι πολιτικοί μας, προκειμένου επιτέλους να τολμήσουν χωρίς φοβικό σύνδρομο να απαιτήσουν από τη γείτονα Τουρκία, εάν επιθυμεί να ενταχθεί στην ΕΕ, να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ορθώς προτείνει άμεσα να καταργήσει το casus belli, να πάψει τις αμφισβητήσεις για τα θαλάσσια και χερσαία σύνορα, να υπογράψει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας και να αποδεχτεί τη δυνατότητα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα και να προβεί στον καθορισμό της ΑΟΖ. Αυτό επιβάλλεται, διότι η οικονομική κρίση λαμβάνει πλέον τη μορφή χιονοστιβάδας και αφού σαρώσει το νότο της ΕΕ είναι δυνατόν να πλήξει ακόμα και τους γενεσιουργούς υποκινητές – υποδαυλιστές της Γερμανικής επέλασης.
Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν προοίμιο, τώρα με όπλο την οικονομία απαιτούν οι λαοί να γίνουν φόρου υποτελείς όχι στους Γερμανούς αλλά στους τραπεζίτες.
Συμφωνώ απόλυτα ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει η οικονομική κρίση να μας οδηγήσει σε διολίσθηση γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά. Η γεωστρατηγική αξία της Ελλάδας αναβαθμίζεται όχι μόνο από την Αραβική Άνοιξη και ούτε από την προβληματική συμπεριφορά του Ιράν, αλλά από την σχεδόν βέβαιη ύπαρξη τεραστίων κοιτασμάτων αργού πετρελαίου και φυσικού αερίου, εντός της ελληνικής ΑΟΖ, που με την κατάλληλη διαχείριση μπορούν να μας βάλουν και πάλι σε τροχιά ανάπτυξης.
Εκτός των εθνικών θεμάτων, αναδεικνύονται και καταγράφονται θέματα της ευρωπαϊκής ενεργειακής ασφάλειας αλλά και του ενεργειακού ανταγωνισμού των δρώντων δυνάμεων στον συγκεκριμένο χώρο.
Προτείνεται μια λύση ρεαλιστική στο ενεργειακό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και μέσω αυτού την γεωστρατηγική αναβάθμιση της πατρίδας μας και την έξοδο της από το μνημόνιο.
Αλλά και για την χάραξη εθνικής στρατηγικής εξωτερικής πολιτικής, με την οποία να πείσουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι μέρος του προβλήματος, αλλά αποτελεί λύση τόσο στο ενεργειακό ευρωπαϊκό πρόβλημα αλλά και στην ευρωπαϊκή κρίση και ως εκ τούτου απαιτείται και της ανάλογης συμπεριφοράς και σεβασμού του ελληνικού λαού και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στην ΕΟΖ, εφόσον οι όροι υλοποίησής της δεν συνάδει με τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας μας, με αποτέλεσμα να γίνει πόλος έλξης κεφαλαίων ειδικά από την Τουρκία.
Το μεγαλύτερο όμως όπλο για την Ελλάδα, είναι η γεωστρατηγική της θέση και τα τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων, η ύπαρξη των οποίων ενδεχομένως να επιβεβαιωθούν λίαν προσεχώς. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας γεωπολιτικός σχεδιασμός, βασιζόμενος στο Διεθνές Δίκαιο και στην δημιουργία ευρύτερων συμμαχιών. Η γνώση της γεωπολιτικής και της realpolitic, δίνει τεκμηριωμένη απάντηση και κατατίθεται πρόταση για την αξιοποίηση των παραπάνω συγκριτικών πλεονεκτημάτων. Το μέγα ζητούμενο είναι εάν οι Έλληνες πολιτικοί δύνανται να χειριστούν ζητήματα τοιούτου μεγέθους.
Τα γεωπολιτικά προβλήματα τεράστια και η διαχείριση τους απαιτεί πεφωτισμένη πολιτική και πνευματική ηγεσία. Η έλλειψη ικανής και αποφασισμένης πολιτικής ηγεσίας, απαλλαγμένης από φοβικά σύνδρομα, έχει σαν αποτέλεσμα την συμμετοχή της στα δρώμενα ως απλός θεατής και όχι ως παίκτης στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι. Εξάλλου αυτό είναι εμφανές ότι άγεται και φέρεται σύμφωνα με τις επιθυμίες των δανειστών μας και όχι με βάσει το εθνικό συμφέρον.
Η «λανθασμένη συνταγή» εξακολουθεί να εφαρμόζεται παρόλο που το «λάθος», αναγνωρίστηκε και από τους ίδιους τους δανειστές μας.
Αυτό που χρειάζεται στην παρούσα φάση, είναι η προβολή καταρχήν της γεωστρατηγικής ισχύος της χώρας μας και η αποτελεσματική διαχείριση των ενεργειακών υποθέσεων και τα οποία πρέπει να τολμήσουν οι Έλληνες πολιτικοί απαλλαγμένοι από φοβικά σύνδρομα προκειμένου να συντελέσουν στην οικονομική ανόρθωση της Πατρίδος. Όσο για τον τουρκικό μπαμπούλα με το «Casus Belli» κα την μόνιμη επωδός «τι θέλετε, να μας κάνει πόλεμο η Τουρκία;», αυτά είναι πεπερασμένα. Το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων δύναται να εγγυηθεί την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Όσον αφορά για το πώς βγάζουν τα πετρέλαια, τον δρόμο μας τον έδειξαν οι Κύπριοι χωρίς να έχουν την ελληνική στρατιωτική ισχύ, αλλά και επιπλέον με ένα μεγάλο τμήμα της υπό την κατοχή ισχυρών τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων. Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο συγγραφέας.
Πρωταρχικά απαιτείτε ο καθορισμός της ΑΟΖ βασιζόμενος στο Διεθνές Δίκαιο και αξιοποίηση του ως χρηστικό εργαλείο προκειμένου να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, δηλαδή τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Σύμφωνα με τη Διεθνή Συνθήκη του ΟΗΕ περί Δικαίου της Θάλασσας (1982), η αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) θεωρείται η θαλάσσια έκταση, εντός της οποίας ένα κράτος έχει δικαίωμα έρευνας ή άλλης εκμετάλλευσης των θαλασσίων πόρων, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής ενέργειας από το νερό και τον άνεμο. Εκτείνεται πέραν των εθνικών υδάτων μιας χώρας (συνήθως 12 ναυτικά μίλια) στα 200 ναυτικά μίλια από την ακτογραμμή. Η συνήθης χρήση του όρου η ΑΟΖ περιλαμβάνει τόσο τα εθνικά ύδατα, όσο και την υφαλοκρηπίδα πέραν του ορίου των 200 μιλίων.
σο θα κρατήσει η δύσκολη συγκυρία, δεν επιτρέπεται γεωπολιτική και γεωστρατηγική διολίσθηση, διότι ότι απολεσθεί σε θέματα οικονομίας, είναι δυνατό να επανακτηθεί, ότι όμως χαθεί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής κυριαρχίας, δυστυχώς είναι αδύνατο να ξανακερδηθεί.
Ως κόρη οφθαλμού λοιπόν να διατηρηθεί αξιοπρεπής η διαβίωση των Ελλήνων και των στρατευμένων τους παιδιών, από κοινού να δώσουν τον κοινό αγώνα για την ανόρθωση της οικονομίας και μιας ισχυρής εθνικής άμυνας. Ο Τούρκος, αυτό που καταλαβαίνει είναι την ισχύ και τίποτα άλλο. Στόχος όλων να κρατηθεί πάση θυσία η αξιοπρέπεια, το υψηλό ηθικό των Ελλήνων και το υψηλό φρόνημα στις ΄Ενοπλες Δυνάμεις΄.
Η Τουρκική προκλητικότητα δεν θα περάσει, γιατί προσκρούει στην αποφασιστικότητα του Ελληνικού λαού και των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας, που οφείλουν οι κύριοι πολιτικοί μας που επαίρονται, να φροντίσουν για τα αυτονόητα, δηλαδή πυρομαχικά, καύσιμα, ανταλλακτικά και μισθούς σε στρατευμένους και σε όλους τους Έλληνες, ικανούς να ζήσουν τις οικογένειές τους αξιοπρεπώς και να βροντοφωνάξουν επιτέλους ΟΧΙ στα κελεύσματα των θρασύτατων γκαιμπελίσκων της Τρόικας που επιδιώκουν την Βαλκανιοποίηση της Ελλάδας και την εξαθλίωση του λαού.
Αυτό που τρομάζει την Τουρκία είναι η ΑΟΖ του συμπλέγματος της νήσου Μεγίστης (Καστελλόριζο) και μάλιστα αυτή της νήσου Στρογγύλης που είναι το δυτικότερο και νοτιότερο νησί του συμπλέγματος και διαθέτει 23,5 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Η ΑΟΖ της Στρογγύλης μας συνδέει με την αντίστοιχη της Κύπρου και κατ’ επέκταση του Ισραήλ, οπότε έχουμε τη συνέχεια τριών συμμάχων κρατών με τα ίδια κοινά ενδιαφέροντα και συμφέροντα, όσον αφορά την εξόρρυξη και τη μεταφορά των υδρογονανθράκων.
Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά στην Βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα.
ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση, να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις κεραίες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους “μνηστήρες”.
Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ.
Γι’ αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.
Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τιμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Πώς μπορεί να εξοντωθεί ένας λαός
Δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά που ο Αριστοτέλης έγραψε τα «Πολιτικά» αποδείχθηκε όχι μόνο επίκαιρος και σοφός αλλά φάνηκε να ήξερε τον σχεδιασμό όσων ήθελαν να εξοντώσουν το λαό ο οποίος είναι ο ίδιος από τότε μέχρι σήμερα.
«Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος και αφ ετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές.
Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά.»
Αλλά και ο Πλάτωνας είχε σκιαγραφήσει πλήρως το αποτέλεσμα όσων ήταν άβουλοι και αμέτοχοι στα κοινά με αποτέλεσμα να φέρνουν πάνω από τα κεφάλια τους επικίνδυνους και καταστροφικούς κυβερνήτες. Το ίδιο όμως φαίνεται να συμβαίνει μέχρι και σήμερα.
Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν. Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους». Πλάτωνας 427-347 π.Χ
Σε μια εποχή κατά την οποία οι σειρήνες της παγκοσμιοποίησης πολιορκούν την εθνική συνείδηση και ο κίνδυνος της εθνικής αλλοτρίωσης είναι υπαρκτός, πρέπει να προβάλλονται εκείνα τα πρότυπα, που διασώζουν την αξιοπρέπεια του Έλληνα και αντιμετωπίζουν το θάνατο ως μια προσφορά προς το έθνος.
Και αν σήμερα οι Έλληνες είμαστε ελεύθεροι και ανεξάρτητοι σε Ελλάδα και Κύπρο, με τα κατεχόμενα να στενάζουν από τον Τούρκο κατακτητή, αυτό έγινε γιατί βαδίσαμε ενάντια στο ρεύμα της Ιστορίας, και όχι γιατί ήμασταν πειθήνιοι στις βουλές των δυνατών και προσαρμοστικοί στο κυρίαρχο ρεύμα της κάθε εποχής. Το ζήτημα, λοιπόν, έχει τεθεί. Ήρθε ο καιρός να πάρουμε στα χέρια μας την ιστορική σκυτάλη και να την ολοκληρώσουμε.
• ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟ,
• ΑΜΕΣΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΟΖ, ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΥ
• ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΩΝ ΚΑΤΟΧΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
ΚΑΙ
• ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΑΙΩΝΙΩΝ ΠΟΘΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΎ.
Παραποιώντας θα πω: Δε ρωτάω τι κάνει η Ελλάδα για εμάς αλλά εμείς τι κάνουμε για την Ελλάδα και το ερώτημα απευθύνεται στους ταγούς αυτού του τόπου αλλά και στον Έλληνα πολίτη, ιδιαίτερα στους νέους, άσχετα με την μόρφωση του τις οικονομικές του δυνατότητες διότι εκείνο που πρέπει να αναδειχθεί είναι πάνω απ’ όλα η αγάπη μέχρις αυτοθυσίας για την ΠΑΤΡΙΔΑ.
Το αλίευσα ΕΔΩ
