«Μίλητος
μὲν αὐτέων πρώτη κέεται πόλις πρὸς μεσαμβρίην, μετὰ δὲ Μυοῦς τε καὶ
Πριήνη. 4 αὗται μὲν ἐν τῇ Καρίῃ κατοίκηνται κατὰ ταὐτὰ διαλεγόμεναι
σφίσι, αἵδε δὲ ἐν τῇ Λυδίῃ, Ἔφεσος Κολοφὼν Λέβεδος Τέως Κλαζομεναὶ
Φώκαια• αὗται δὲ αἱ πόλιες τῇσι πρότερον λεχθείσῃσι ὁμολογέουσι κατὰ
γλῶσσαν οὐδέν, σφισι δὲ ὁμοφωνέουσι. ἔτι δὲ τρεῖς ὑπόλοιποι Ἰάδες
πόλιες, τῶν αἱ δύο μὲν νήσους οἰκέαται, Σάμον τε καὶ Χίον, ἡ δὲ μία ἐν
τῇ ἠπείρῳ ἵδρυται, Ἐρυθραί. Χῖοι μέν νυν καὶ Ἐρυθραῖοι κατὰ τὠυτὸ
διαλέγονται, Σάμιοι δὲ ἐπ᾽ ἑωυτῶν μοῦνοι. οὗτοι χαρακτῆρες γλώσσης
τέσσερες γίνονται.»
Ηροδότου Ιστορία βιβλίο 1. 142
Ο Ελληνικός Πολιτισμός είναι ο πιο σημαντικός πολιτισμός ο οποίος υπήρξε ποτέ.
Μία από τις σοβαρότερες καινοτομίες του είναι, εδώ και αρκετούς αιώνες, η
παραγωγή πολιτισμικού αγαθού το οποίο απευθύνετο σε ολόκληρο τον
πλανήτη, στον άνθρωπο. Οι “φίλοι” Τούρκοι, των οποίων οι ομόγλωσσοι,
ακόμα τριγυρνούν στην κοιτίδα της ομογλωσσίας τους, τα Όρη Αλτάι, εμάς
τους Έλληνες, μάς αποκαλούσαν και συνεχίζουν να μας αποκαλούν έως σήμερα
«Γιουνάν», δηλαδή «Ίωνες».
Οφείλοντας ένα σύντομο Ιστορικό χρονικό στους αναγνώστες μας και στους
επισκεπτόμενους στα απέναντι παράλια της Μ.Ασίας, Έλληνες και ξένους,
επισκέπτες ενός ένδοξου αλλά και συγχρόνως θλιβερού παρελθόντος, της
προσφυγιάς μας, των χαμένων πατρίδων μας, παραθέτω ένα μικρό Ιστορικό
χρονικό της Ιστορίας μας, για να θυμούνται οι γεροντότεροι και να
γνωρίζουν οι νεότεροι Έλληνες.
Περισσότερο όμως για να “θωρακίζονται” κάποιοι, απέναντι στην ανηλεή και
προσβλητική εν πολλοίς, προπαγάνδα των “φίλων” Τούρκων και των
φιλότουρκων.
Κατά την αρχαιότητα, η Ιωνία ήταν η περιοχή της Μικράς Ασίας η οποία
περιελάμβανε τις Ιωνικές αποικίες. Η περιοχή αυτή περιοριζόταν στο
κεντρικό τμήμα της ανατολικής ακτής του Αιγαίου απέναντι από τα νησιά
Χίο και Σάμο.
Σταδιακά η Ιωνία ταυτίστηκε με ολόκληρη την περιοχή των ανατολικών
παραλίων του Αιγαίου, λόγω της μεγαλύτερης οικονομικής και πολιτιστικής
εμβέλειας των Ιωνικών πόλεων έναντι των άλλων ελληνικών πόλεων της
περιοχής αυτής.
Ο ιστορικός χώρος της αρχαίας Ιωνίας εκτεινόταν από τον Έρμο ποταμό στα
βόρεια μέχρι την αρχή της χερσονήσου της Αλικαρνασσού στα νότια.
Δυτικά κατέληγε στην μεγάλη χερσόνησο της Ερυθραίας, ενώ δυτικά σε
οροσειρές οι οποίες χώριζαν την Ιωνία από την Λυδία και την Καρία.
Στην Ιωνία συμπεριλαμβάνονταν και τα νησιά του Αιγαίου Χίος και Σάμος,
τα οποία είχαν αποικιστεί από Ίωνες. Βορειότερη αρχαία πόλη της Ιωνίας
ήταν η Φώκαια η οποία βρισκόταν ανάμεσα σε Αιολικές πόλεις και νοτιότερη
η Μίλητος και το ιωνικό μαντείο των Διδύμων.
Η περιοχή της Ιωνίας αποικίστηκε την περίοδο των μεγάλων μετακινήσεων
στον ελλαδικό χώρο (1000 π.χ). Η μετανάστευση των ελληνικών φύλων προς
την δυτική ακτή της Μικράς Ασίας και προς τα νησιά του Ανατολικού
Αιγαίου ονομάστηκε πρώτος ελληνικός αποικισμός.
Το βόρειο τμήμα της ανατολικής ακτής του Αιγαίου όπως και η Λέσβος,
αποικίστηκε κυρίως από Αιολείς. Το νότιο τμήμα, καθώς και τα νησιά Κως
και Ρόδος από Δωριείς. Το κεντρικό τμήμα το οποίο και ήκμασε
περισσότερο, καθώς και τα νησιά Χίος και Σάμος, αποικίστηκαν από Ίωνες.
Οι Ίωνες ίδρυσαν δώδεκα ισχυρές πόλεις οι οποίες, κατά τον έβδομο αιώνα
δημιούργησαν μία θρησκευτική ένωση παρόμοια με τις “αμφικτιονίες” της
ηπειρωτικής Ελλάδας, και η οποία ονομάστηκε “κοινό των Ιώνων” ή αλλιώς
“Ιωνική Δωδεκάπολις”.
Στην Δωδεκάπολη συμπεριλαμβάνονταν οι δώδεκα ισχυρότερες πόλεις των
Ιώνων, η Μίλητος, η Μυούς, η Πριήνη, η Έφεσος, η Κολοφώνα, ή Λέβεδος, η
Τέως, οι Κλαζομενές, οι Ερυθρές η Φώκαια, και οι νησιωτικές πόλεις Χίος
και Σάμος.
Το κέντρο της ένωσης ήταν η χερσόνησος της Μυκάλης. Στην περιοχή αυτή το κοινό διοργάνωνε γιορτή, τα περίφημα “Παν-ιώνια”.
Οι Ιωνικές πόλεις έχασαν την ανεξαρτησία τους υποτασσόμενες αρχικά στους
Λυδούς (με εξαίρεση την Μίλητο), και στην συνέχεια στους Πέρσες οι
οποίοι τελικά υπέταξαν ολόκληρη την περιοχή.
Οι Ιωνικές πόλεις απαλλάχτηκαν από την Περσική κυριαρχία μετά τους
Περσικούς πολέμους και εντάχθηκαν στην Δηλιακή Συμμαχία. Οι πόλεις της
Ιωνίας επανήλθαν στην Περσική αυτοκρατορία με την Ανταλκίδειο ειρήνη, η
οποία ακολούθησε της λήξης του Κορινθιακού πολέμου.
Μετά της κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Ιωνία έγινε μέρος των
Ελληνιστικών βασιλείων τα οποία ιδρύθηκαν στην περιοχή, και τελικά της
Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στην διάρκεια των τελευταίων περιόδων πολλές
Ιωνικές πόλεις γνώρισαν μεγάλη, ακμή, κυρίως η πόλη της Εφέσου, με την
εκπληκτική ρυμοτομία της και γεωκλινές της, το μεγάλο σε χωρητικότητα,
αρχαίο θέατρό της, το κατασκευασθέν ώς “ανταγωνιστικό” της Επιδαύρου.
Το “κοινό των Ιώνων” επανασυστάθηκε κατά την ελληνιστική περίοδο με την προσθήκη και της Σμύρνης στις υπόλοιπες δώδεκα πόλεις.
Η περίοδος κατά την οποίαν εγκαθίστανται οι Έλληνες στην Ιωνία αναφέρεται στην Ιστορία ως οι Γεωμετρικοί Χρόνοι !!!
Η χρονική περίοδος 1120-812 π.χ., η οποία ακολούθησε την καταστροφή των
Μυκηνών και μέχρι τα μέσα του 8ου αιώνα π.Χ. ονομάζεται ως “Γεωμετρικοί
Χρόνοι”.
1000 π.Χ. Οι πρώτοι Έλληνες φτάνουν και εγκαθίστανται στις περιοχές όπου
λίγο αργότερα θα αναπτυχθούν οι πόλεις της Σμύρνης και της Εφέσου.
950 π.Χ. Οι Έλληνες αποβιβάζονται στη Σάμο.
900 π.Χ. Οι Δωριείς εποικίζουν τη Ρόδο.
812 π.Χ. Ιδρύεται η Σινώπη.
Κατά την Αρχαϊκή Περίοδο, και ειδικότερα το 800 π.Χ. είναι η εποχή κατά
την οποίαν αρχίζει ο συνοικισμός των Αθηνών, ενώ παράλληλα ολοκληρώνεται
και ο αποικισμός της Ιωνίας από Έλληνες.
Ιδρύεται στο ακρωτήριο της Μυκάλης ένα ιερό του Ποσειδώνα, το οποίο θα
γίνει αργότερα γνωστό ως Πανιώνιο.Το 755 π.Χ. Ιδρύεται στον Πόντο η
Τραπεζούντα.
Μη ασπαζόμενος τη γνώμη εκείνων οι οποίοι διαιρούν την Ανθρωπότητα σε
Έλληνες και Βαρβάρους, και εκείνων οι οποίοι συμβούλευαν τον Μ.
Αλέξανδρο να συμπεριφέρεται προς μεν τους Έλληνες ως εις φίλους, προς δε
τους Βαρβάρους ως εις εχθρούς, διατυπώνω την άποψη ότι είναι καλύτερα
να διακρίνουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς.
Για τον λόγο αυτόν βέβαια ο Μ. Αλέξανδρος, μη δίνοντας βαρύτητα σε
τέτοιες προτροπές, προτιμούσε να αποδέχεται και να ευεργετεί τους
επιτυχημένους άνδρες όποιοι και αν ήσαν αυτοί.
Διότι σε άλλους επικρατούσε η Νομιμότητα, η Παιδεία και η Λογική και σε άλλους τα αντίθετα.
H διαφορά των Ελλήνων της Κλασικής Αρχαιότητας (6ος - 4ος αι π.Χ), από
τους Έλληνες του 250 μ.Χ, από τους Αχαιούς του 1250 π.Χ, ή από τους
Ρωμιούς του 1000, του 1200 και του 1770 μ.Χ, και τους νεο-Έλληνες του
2010 μ.Χ, δεν είναι “κραυγαλέως” μεγάλη, όσο τουλάχιστον αυτή, η οποία
υπονοείται από την κατεστημένη διδασκαλία-προπαγάνδα “φίλων” και εχθρών.
Οι ίδιες αρετές και τα ίδια ελαττώματα μας χαρακτηρίζουν διαχρονικά έως σήμερα ώς Έλληνες.
Θα αποφύγω βέβαια, παρά τον μεγάλο πειρασμό, να σχολιάσω τα περί
γονιδιακής καθαρότητος της φυλής μας, ως αποτελούντα θεωρίες
αναντίστοιχες και απέναντι σε αυτό, το οποίο ο Ελληνικός πολιτισμός είχε
ώς θεμέλειο, τον Άνθρωπο.
Πηγές :
ΕΠΙΤΟΜΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΠΡΟΣΩΠΑ - ΓΕΓΟΝΟΤΑ - ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ - ΧΑΡΤΕΣ - ΣΥΝΘΗΚΕΣ
Έκδοση: ΤΟ ΒΗΜΑ, 2004. Επιμέλεια: Βαγγέλης Δρακόπουλος - Γεωργία Ευθυμίου.
http://users.uoa.gr/~nektar/history/historia_abstract.htm |
