Από την κληρονομιά της έδινε συνέχεια.. Τάιζε πεινασμένους, πότιζε διψασμένους, έντυνε γυμνούς, περιέθαλπε αρρώστους, φρόντιζε φτωχούς, προστάτευε ορφανούς, μόρφωνε απόρους, γλίτωνε από την φυλακή και την κατάσχεση αδυνάμους, ελευθέρωνε αιχμαλώτους. Και όλα αυτά σε εποχές δύσκολες, ακόμα και όταν-ή μάλλον κυρίως όταν- η πατρίδα της αντιμετώπιζε δυσκολίες και το Γένος της ήταν υπόδουλο.. Αυτή, συνέχιζε το έργο της. Και το περίεργο ήταν ότι....
ποτέ η περιουσία της δεν στέρευε, αφού οι γνωστοί και οι φίλοι της, βλέποντας τον αγώνα και την αγωνία της, πάντα συνέτρεχαν και τη βοηθούσαν και την ενίσχυαν, άλλος από το περίσσευμα, άλλος από το υστέρημά του.
Το έργο της είχε επεκταθεί παντού. Παντού υπήρχαν ιδρύματα στο όνομά της, στα οποία αφοσιωμένοι στο έργο της διάκονοι, άντρες και γυναίκες, εργάζονταν, προσεύχονταν και υπηρετούσαν το συνάνθρωπό τους.
Κι' όταν χρειάστηκε να συντρέξει το Γένος της στην προσπάθειά του ν' αποτινάξει τα δεσμά της σκλαβιάς, μπήκε στην πρωτοπορία του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία.. Αλλά όταν, ύστερα από αγώνες και θυσίες, κατακτήθηκε η ελευθερία, τότε οι Κυβερνήτες της ελεύθερης πια Πατρίδας αντί να της ζητήσουν συνεργασία για να αντιμετωπίσουν μαζί τις δυσκολίες ανασυγκρότησης του νέου Κράτους, απαίτησαν να πάρουν στα χέρια τους την περιουσία της, γιατί, λέει, αυτοί ήταν πλέον οι αρμόδιοι..
Ο πρώτος, που ήταν ξένος και ετερόδοξος, της είπε ότι πρέπει να ιδρύσει ειδικό Ταμείο, ώστε να υπάρχει πρόνοια για τους συνεργάτες της.
Και χωρίς να τη ρωτήσει διάλυσε 416 καθιδρύματά της, πήρε την ακίνητη περιουσία τους και πούλησε τα κειμήλιά τους στα παζάρια των χωριών και των πόλεων.. Αλλά Ταμείο δεν συστάθηκε. Και η νύφη εσιώπησε.
Λίγο αργότερα, ο ίδιος απαλλοτρίωσε αναγκαστικά μεγάλη περιουσία των ιδρυμάτων, που της απέμειναν "χάριν, λέει, θεάρεστων έργων και προς οικοδομήν ιερών και αγαθοεργών καταστημάτων", που ουδέποτε έγιναν.. Και η νύφη υποχώρησε Εβδομήντα χρόνια αργότερα, ένας άλλος απαλλοτρίωσε αναγκαστικά για την αποκατάσταση προσφύγων και ακτημόνων και για λόγους "προφανούς ανάγκης και δημόσιας ασφαλείας" εκτάσεις αξίας άνω του ενός δισεκατομμυρίου προπολεμικών δραχμών και σαν αντάλλαγμα της κατέβαλε μόνο το 4% (40 εκατομμύρια δραχμές).
Τα υπόλοιπα 960 εκατομμύρια της τα οφείλει ακόμα! Πριν 60 χρόνια, άλλος πάλι, «προς αποκατάστασιν ακτημόνων γεωργικών κτηνοτρόφων" αυτή τη φορά, την ανάγκασε να του παραχωρήσει το 80% της καλλιεργούμενης ή καλλιεργήσιμης αγροτικής περιουσίας της με αντάλλαγμα να λάβει κάποια αστικά ακίνητα και 45.000.000 δραχμές νέας (τότε) εκδόσεως.
Μάλιστα, υπέγραψε τότε και Σύμβαση, στην οποία περιέχονταν η διακήρυξη ότι η απαλλοτρίωση αυτή είναι η τελευταία και δεν πρόκειται να υπάρξει νεότερη στο μέλλον, ενώ υπήρχε και η δέσμευση ότι θα της παρέχει κάθε αναγκαία υποστήριξη (υλική και τεχνική), ώστε να μπορέσει να αξιοποιήσει την εναπομείνασα περιουσία της, για να συνεχίσει το φιλανθρωπικό και κοινωνικό της έργο.
Στην ίδια σύμβαση καθιερώθηκε και η "μισθοδοσία" των συνεργατών της, αφού δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να της πληρώσει το αντίτιμο, που είχε συμφωνηθεί και που είχε διογκωθεί πολλαπλάσια και είχε ήδη καταστεί δυσβάσταχτο χρέος.
Η «νύφη», όμως, παρ' όλ' αυτά, παρά τη στέρηση της περιουσίας της, παρά τις συνεχείς φορολογίες, που της έβαζαν με την πρώτη ευκαιρία, παρά τις συκοφαντίες και τα υπονοούμενα, που δεχόταν, συνέχιζε το έργο της, χωρίς μνησικακία, αλλά με ανοχή και αγάπη και ενδιαφέρον για τις ανάγκες του τόπου.
Έτσι, χωρίς να της ζητηθεί ένα καθίδρυμά της στην Αθήνα, που κατείχε σημαντική περιουσία που την απέκτησε κατά τον 17ο και 18ο αιώνα με αγορές των ηγουμένων της (σώζονται στο αρχείο του τα σχετικά έγγραφα), αναδείχθηκε ο μεγαλύτερος κοινωνικός ευεργέτης των Αθηνών.
Σε δωρηθέντα ακίνητά της έχουν ανεγερθεί:η Ριζάρειος Σχολή, η Ακαδημία Αθηνών, το Αιγινήτειο Νοσοκομείο, το Μετσόβειο Πολυτεχνείο, το Σκοπευτήριο, το Πτωχοκομείο, η Μαράσλειος Ακαδημία, το Θεραπευτήριο "Ευαγγελισμός", το Αρεταίειο νοσοκομείο, η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή, οι Αστυνομικές Σχολές στην οδό Μεσογείων, το Νοσοκομείο Παίδων, το Νοσοκομείο Συγγρού, το Λαϊκό Νοσοκομείο "Σωτηρία", το Ασκληπείο Βούλας, η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, το Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης, το ΠΙΠΚΑ Βούλας, το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, το Γηροκομείο, η Εθνική Βιβλιοθήκη, το Πανεπιστήμιο Αθηνών, 142 Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια της Αττικής, ενώ και σε άλλα μέρη του τόπου παραχώρησε εκτάσεις μεγάλης αξίας, προκειμένου να λειτουργήσουν κατασκηνώσεις, να ανεγερθούν σχολεία, ιδρύματα, γυμναστήρια, στρατόπεδα ή να δημιουργηθούν κοινόχρηστοι χώροι για την αναψυχή του λαού.
Ύστερ' απ' όλ' αυτά, λίγα της έχουν απομείνει.. Και παρ' όλ' αυτά συνεχίζει το έργο της, με υπομονή και σιωπή, ακόμα και όταν διαπιστώνει ότι αυτοί, που της πήραν την περιουσία και την δαπάνησαν δεν τόλμησαν ποτέ να κάνουν απολογισμό πόσα πήραν και τι τα έκαναν .
Έτσι, το παραμύθι αυτό, μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν είχε το γνωστό επιμύθιο «ζήσαν αυτοί καλά κι' εμείς καλύτερα, αλλά το «ζήσαν αυτοί καλά κι' εμείς ;..» Μέχρι τώρα, γιατί κατά πώς φαίνεται, και υπό συνθήκες έστω πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης και δυσπραγίας, υπάρχουν πολιτικοί άνδρες, που, χωρίς ιδεοληψίες και ιδεολογικές αγκυλώσεις τολμούν να ομολογήσουν την αλήθεια, να αναγνωρίσουν την προσφορά της και εμφανίζονται πρόθυμοι να τη βοηθήσουν να αξιοποιήσει, προς όφελος πάντα του πενομένου λαού, το εναπομείναν 4 % της περιουσίας της, γεγονός που μας κάνει να αισιοδοξούμε ότι θα ζήσουμε όλοι καλύτερα!
Υ.Γ. Για όσους δεν κατάλαβαν, το όνομα της νύφης είναι Εκκλησία!
Tου Μητροπολίτη Σύρου Δωρόθεου:
Περιοδικό "Πολιτικά Θέματα". Το αλίευσα ΕΔΩ http://www.epirus-ellas.gr/2011/09/blog-post_3430.html
