Η ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΑ, Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

Μεγάλο εφόδιο ή υπομονή, παιδιά μου, σπουδαία αρετή! Ήταν πριν από είκοσι-είκοσιπέντε χρόνια σε μία πόλη, εδώ στα βόρεια, ένα ανδρόγυνο νέων Μουσουλμάνων. Ό άντρας κάποια στιγμή έδωσε ό Κύριος να φωτιστή καί να γίνει Χριστιανός.

Ή γυναίκα του απελπίστηκε... Πήγε στον Ιερέα του καί ρώταγε να δη τί θα κάνη. 

Καί εκείνος της είπε•

-Θα σταματήσεις να του φτιάχνεις φαγητό- καί κάθε βράδυ, την ώρα πού θα τον βλέπεις να προσεύχεται, θα πηγαίνεις να γεμίζεις έναν κουβά με κρύο νερό καί θα τον πετάς πάνω του!

Έτσι καί έκανε. Δεν ξαναμαγείρεψε ποτέ για τον άντρα της, καί κάθε βράδυ τον έκανε μούσκεμα μέ τόν κουβά, την ώρα πού τόν έβλεπε να γονατίζει.

Εκείνος ατάραχος! Δεν την μίλησε ποτέ, δεν της παραπονέθηκε καθόλου! Ούτε έφυγε άπ’ το σπίτι! Συνέχιζε να προσεύχεται- καί μόλις τελείωνε, πήγαινε καί έβγαζε τα μουσκεμένα του ρούχα καί φόραγε αμίλητος τά στεγνά πού είχε έτοιμα ήδη!
Ξέρετε πόσο κράτησε αυτό τό μαρτύριό του; Δύο χρόνια ολάκερα!

Καί ένα βράδυ, την ώρα της προσευχής, πάει ή γυναίκα του καί γονατίζει κλαίγοντας δίπλα του καί τού λέει-

-Θέλω καί εγώ να γίνω Χριστιανή. Ό,τι καί να ’ναι αυτό πού πιστεύεις, γιά να σου δίνη τόση υπομονή καί τόση Αγάπη, θέλω να τό ασπαστώ καί εγώ!

Καί έγινε καί εκείνη Χριστιανή καί έπειτα κάνανε καί 3 αγόρια. Τό πρώτο μάλιστα τό είπανε Αρσένιο, αφού τό βάφτισε ό Γέροντας Παΐσιος. Καί έρχονταν ό πατέρας μαζί μέ τούς γιούς στην Παναγούδα πού ακόμα ήτανε ό Άγιος, καί θαύμαζε ό Παππούς την αγνότητα των παιδιών. Κάποτε πού είχαν έρθει τούς λέει-

-Πάρτε λουκουμάκι, ευλογημένα!

Καί τού άπαντά τό μεγάλο παιδί-

- Πρώτα προσκύνημα καί ύστερα λουκούμι, Γέροντα! Κανένας δεν μου είχε απαντήσει έτσι! έλεγε ύστερα ό 'Άγιος!
http://apantaortodoxias.blogspot.gr

Το αλίευσα ΕΔΩ

Όταν ο Θεός θέλει...

Κάποτε υπήρχε μια φτωχή γυναίκα, η οποία όλη την ώρα, ό, τι καλό και να της συνέβαινε κοίταζε τον ουρανό και έλεγε "Δόξα τω Θεώ" και αισθανόταν πολύ ευγνώμων για το οτιδήποτε.

 

Κάπου εκεί κοντά της όμως έμενε ένας πλούσιος άνθρωπος. Κάθε φορά λοιπόν περνούσε μπροστά από τό σπίτι της γυναίκας την άκουγε να λέει "Δόξα τω Θεώ, Ευχαριστώ Κύριε"

 

Στην αρχή δεν έδινε σημασία, αλλά κάποια στιγμή, αυτό άρχισε να τον εκνευρίζει. "Πως μπορεί αυτή η γυναίκα, τόσο φτωχή, να ευχαριστεί συνέχεια το Θεό;" σκεφτόταν.

 

Μια μέρα λοιπόν, αφού ξαναπέρασε μπροστά από το σπίτι της και την άκουσε να λέει πάλι "Δόξα τω Θεώ", νευρίασε τόσο πολύ που είπε στον υπηρέτη του "Πήγαινε στου Σούπερ Μάρκετ και γέμισε δύο καρότσια τρόφιμα. Πήγαινέ τα σ' αυτή τη γυναίκα και όταν σε ρωτήσει ποιος τα έφερε θα της πεις ότι ο Διάβολος τα έφερε".

 

Έτσι λοιπόν κι έκανε ο υπηρέτης. Την επόμενη μέρα πήγε στο Σούπερ Μάρκετ, γέμισε δύο καρότσια με τρόφιμα, τόσο που ξεχείλιζαν, και πήγε στη γυναίκα.

 

Όταν έφτασε της χτύπησε τη πόρτα. "Α, Δόξα τω Θεώ, ευχαριστώ Κύριε" είπε εκείνη μόλις βγήκε έξω και αντίκρισε τα δυο καρότσια.

 

"Δεν θέλετε να μάθετε ποιος σας έστειλε τα τρόφιμα;" την ρώτησε ανυπόμονα ο υπηρέτης.

 

"Όχι παιδί μου, δεν έχει σημασία. Όταν θέλει ο Θεός και ο Διάβολος τον υπηρετεί" και παίρνοντας τα δυο καρότσια μπήκε μέσα ευτυχισμένη... 

hellas-orthodoxy.blogspot.gr/ 

http://www.ekklisiaonline.gr 

 

Το αλίευσα ΕΔΩ

Πως θα ξεχωρίσω;

Πρίν ἀπό τρία περίπου χρὀνια βρέθηκε στήν Ἑλλάδα ὁ κ. Νικόλαος Χάγεκ, ἰδιοκτήτης τῆς Ἐλβετικῆς βιομηχανίας ρολογιῶν Swatch, ἕνας ἀπό τούς ἑκατό πλουσιώτερους ἀνθρώπους στόν κόσμο. Ἔδωσε μία συνέντευξη σέ ἑλληνική ἐφημερίδα (ΒΗΜΑ, 30-6-2002), ὅπου μεταξύ ἄλλων εἶπε τά ἑξῆς:

-Τί νά τό κάνεις, ἄν ξεχωρίζεις καί δέν σέ ἐκτιμᾶ κανένας; Οὐδείς εὐτύχησε, ἔχοντας ἕναν τεράστιο τραπεζικό λογαριασμό. Ἄλλωστε, οἱ πραγματικές ἀνάγκες γιά νά ζήσουμε (βιολογικά), εἶναι ἐλάχιστες, ἀξίας δυόμιση χιλιάδων θερμίδων…

-Ἐρώτ.: Τί εἶναι αὐτό πού κάνει τούς ἀνθρώπους, νά σκέφτονται τόν ἑαυτό τους καί τίποτε ἄλλο;

-Ἀπάντ.: Εἶναι ἡ νέα κατάσταση πού ἐπικρατεῖ γύρω μας. Ἡ νέα αὐτή ἰδεολογία ὁδηγεῖ στήν κοινωνία τῶν «ἑαυτούληδων». Ἐγώ σέ ὅλη μου τήν ζωή ἤμουν εὐτυχισμένος, ἄν ἦταν εὐτυχισμένοι καί οἱ γύρω μου. Δέν μπορεῖ ἡ σύζυγός μου νά πηγαίνει καί νά ἀγοράζει ὅ,τι θέλει γιά νά φᾶμε καί νά ντυθοῦμε, καί τά παιδιά τοῦ ἄλλου νά ἀναρωτιοῦνται βλέποντάς την στό σουπερμάρκετ: «Γιατί ἡ δική μου μητέρα δέν μπορεῖ νά ἀγοράσει τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά; Ἐπειδή εἶναι ἄνεργη;» Πῶς μπορεῖ κάποιος νά εἶναι εὐτυχισμένος, ἄν βρίσκεται μέσα σέ μιά κοινωνία τόσο ἄδικη;

Αὐτό πού κατάλαβε ὁ κ. Χάγεκ ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς ζωῆς, εἶναι – στήν τελειότερη μορφή του – συνήθης πράξη τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί ἰδού ἕνα γλαφυρό παράδειγμα, πού δείχνει τό φρόνημα πού πρέπει νά ἔχουμε, ἀλλά καί τήν μέθοδο πού εἶναι ἀναγκαῖο νά χρησιμοποιήσουμε.

Τό 610 μ. Χ. ἔγινε πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ὁ Ἰωάννης, πού ἐπωνομάσθηκε ἐλεήμων. Ἡ ἐπωνυμία του προῆλθε ἀπό τίς ἄπειρες ἐλεημοσύνες, πού ἔκανε, καί πρίν γίνει, καί ἀφ’ ὅτου ἔγινε πατριάρχης· (ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 12 Νοεμβρίου).

Ὁ ἅγ. Ἰωάννης εἶχε ἕναν νεαρό ἀνηψιό, πού λεγόταν Γεώργιος. Ὁ νεαρός εἶχε κάποια διαφορά μέ ἕναν ταβερνιάρη. Αὐτός, ἄνθρωπος ἀγροῖκος καί ἀγενής, ἔβρισε πολύ ἄσχημα τόν νέο. Ἐκεῖνος ντράπηκε πολύ καί κατέφυγε στόν θεῖο του. Καί μέ δάκρυα τοῦ περιέγραψε τίς ἀθλιότητες καί τίς προσβολές τοῦ ταβερνιάρη. Λέει ὁ ἅγιος:

-Λοιπόν, τόλμησε νά σέ ὑβρίσει; Θά τοῦ κάνω τέτοια ἐκδίκηση, πού θά τήν διηγεῖται ὅλη ἡ Ἀλεξάνδρεια!

Ἀφοῦ ἔτσι παρηγόρησε τόν ἀνηψιό του, καί τόν κατεπράϋνε, τοῦ εἶπε:

-Παιδί μου, ἄν θέλεις νά εἶσαι ἀληθινός ἀνηψιός μου, ἑτοιμάσου· ὄχι μόνον γιά ὕβρεις· ἀλλά καί γιά μάστιγες. Γιατί καί ὁ Κύριός μας ὁ ἴδιος μᾶς δίδαξε, νά κάνουμε καλό, ἀκόμη καί στούς ἐχθρούς μας.

Μετά, φωνάζει ὁ Πατριάρχης τόν ὑπεύθυνο τῶν ἐνοικίων καί τοῦ λέει:

-Ἀπό τόν ταβερνιάρη πού ἔβρισε τόν ἀνηψιό μου δέν θά εἰσπράξεις καθόλου ἐνοίκια γιά ἐκεῖνα τά καταστήματα πού νοικιάζει ἀπό τό Πατριαρχεῖο(!)

Πραγματικά «βούϊξε» ὅλη ἡ Ἀλεξάνδρεια γιά τήν πρωτότυπη «ἐκδίκηση» τοῦ πατριάρχη, ἡ ὁποῖα φανέρωνε τήν ἀνεξικακία του. Μέθοδος τέλεια γιά νά διακριθοῦμε καί νά ξεχωρίσουμε ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων!

Κουτσίδης Νίκων (Ἀρχιμανδρίτης)

πηγή: http://www.agiazoni.gr/                       ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

 Το αλίευσα ΕΔΩ

Ο “ΠΛΟΥΣΙΟΣ” ΠΑΠΠΟΥΣ

 Συνάντησα  κάποτε  έναν  παππού  τόσο  φτωχό  που  του  έλειπαν  ακόμη  και  τα απαραίτητα. Η γυναίκα  του  είχε  πεθάνει  και  ο  γιος  του  που  ζούσε  στο  εξωτερικό τον  είχε  ξεχάσει.

    Ο  παππούς  είχε  φωτεινό  πρόσωπο  και γελούσε  καλόκαρδα, ενώ  το  σπιτάκι  του  ήταν ένα  ημιυπόγειο  κάτω  από  την  σκάλα  μιας  πολυκατοικίας.

Ένα  βράδυ  μπήκα  και  εγώ  στο  σπίτι  του,  μια  και  η  πόρτα  ήταν  συνεχώς  ξεκλείδωτη.

    Ο  παππούς  δεν  άκουγε  καλά  και  έτσι  δεν  με  κατάλαβε. Τον  είδα  στο  ημίφως  σκεπασμένο με  κάτι  παλιές  κουβέρτες στο  ντιβάνι  που    χρησιμοποιούσε  για  κρεβάτι. Δόξα  τω  Θεώ  έλεγε  και  ξανάλεγε, εγώ  έχω  κάπου  να 

Λιοντάρι αγκαλιάζει την κυρία που το έσωσε και της δείχνει την αγάπη του (vid)

Μια κυρία κάποτε έσωσε από βέβαιο θάνατο ένα μικρό λιονταράκι. Όταν μεγάλωσε το χάρισε σε ένα ζωλογικό κήπο. Το λιοντάρι ποτέ δεν ξέχασε την κυρία, και το έδειξε εμπράκτως μετά από χρόνια που την αγκάλιασε, όταν το επισκέφτηκε. Περιττό να πουμε πως φέρονται οι άνθρωποι στους ευεργέτες τους.

“ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΓΕΡΟ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ”

“Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις…”
Παράξενο μου φάνηκε όταν πρωτοάκουσα από το στόμα του παπα-Σίμωνα το «Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις».
- Γιατί το λέτε αυτό, παπα-Σίμωνα; Τόσο χρήσιμος είναι ο γέρος; Δεν βλέπετε που τόσα χρόνια σας στέλνουν στο γηροκομείο; Τον ρώτησα.
- Α! Δεν ξεύρεις; Ήταν μια φορά ένας άρχοντας και κάλεσε τους συμβούλους του, νέους και γέρους, και τους είπε:   …

«ΝΗΣΤΙΣΙΜΑ ΕΧΕΤΕ;» (ΣΑΡΑΚΟΣΤΙΑΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΣΤΟ…FAST-FOOD) Αληθινή ιστορία

Γράφει ο δημοσιογράφος Δημήτριος Σωτηρόπουλος

 Τετάρτη βράδυ, νωρίς. Μετά από μια πολύωρη συζήτηση για επαγγελματικά θέματα, ο φίλος – συνεργάτης μου έχει τηφαεινή ιδέα: «Πάμε να τσιμπήσουμε κάτι εδώ δίπλα στα…»;

«Πού, άνθρωπέ μου;», τον ρωτάω. «Τι να φάμε;». Ξέρω ότι νηστεύει, όπως κι εγώ.

«Μην ανησυχείς, έχουν και νηστίσιμα», απαντά γελώντας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ;

γράφει ο αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

 

Ήταν κάποτε μία κυρία η οποία προσήλθε με μετάνοια να εξομολογηθεί σε κάποιον ιερέα. Ο ιερέας την καλοδέχτηκε, έβαλε το πετραχήλι του και την παρότρυνε να αρχίσει να του λέγει τα λάθη της. Η γυναίκα κόμπιαζε.

Μετά από λίγη ώρα και μετά από τα πειστικά λόγια του ιερέως ότι δεν χρειάζεται να ντρέπεται ή να φοβάται να ομολογήσει τα λάθη της, η γυναίκα άρχισε να του διηγείται

Ηρωϊκοί παππούδες και γιαγιάδες, κρατάνε ακόμα αυτή τη χώρα - Δύο συγκλονιστικές αληθινές ιστορίες στην Ελλάδα της κρίσης

«Αρχαίοι ανθρώποι της Ανατολής» ξαναζούνε στα χρόνια τα δικά μας...

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

- Γιατρέ μου, πόσο κοστίζουν τα φάρμακα που μου γράφεις;

- Φτηνά είναι μπάρμπα-Γιώργη...

- Αχ! Νάσαι καλά, γιατί έμεινα με ένα εικοσάρικο όλο κι όλο.

- Γιατί βρε μπάρμπα-Γιώργη; Εγώ βλέπω ότι είσαι συνταξιούχος του ΙΚΑ. Πόση σύνταξη παίρνεις;

- Έπαιρνα πολύ καλή σύνταξη. Γύρω στα 800 ευρώ. Όπως ξέρεις όμως μας έχουνε κόψει αρκετά, και τώρα μου δίνουνε περίπου 650.

- Καλά, και δεν σου φτάνουνε 650 ευρώ; Το σπίτι στο χωριό είναι δικό σας, ο μπαξές μπροστά σας πάντα γεμάτος, κι απ' ότι γνωρίζω εσύ και η κυρά Δέσποινα είστε μονάχα.

- Έτσι όπως τα λες είναι γιατρέ μου,  αλλά...

- Τί αλλά χρυσέ μου άνθρωπε; Τί σας συμβαίνει;

- Άκουσε γιατρέ: Εδώ και ενάμισι χρόνο ο γιός μου είναι άνεργος. Η γυναίκα του το ίδιο . Μου λένε:  ''Πατέρα δεν αντέχουμε άλλο αυτή την κατάσταση. Έχουμε μείνει άφραγκοι. Τα παιδιά μας τα κόψαμε από τα Αγγλικά. Τα ρούχα τους μικραίνουνε και δεν μπορούμε να τους πάρουμε καινούργια. Στο σχολείο δεν έχουμε να τους δώσουμε ούτε πεντάρα! Αποφασίσαμε λοιπόν να φύγουμε για δουλειά στη Γερμανία''.

Από τότε, καλέ μου γιατρέ, κάθε μήνα η σύνταξή μου ολόκληρη πάει κατευθείαν για τις ανάγκες των παιδιών. Να αφήσω τα παιδιά μου να πεινάνε; Και να τα δω να φεύγουνε για τα ξένα; Αδύνατον!

Εγώ και η γριά  όπως-όπως θα τα καταφέρουμε. Να είναι καλά ο μπαξές μας, οι τραχανάδες και τα χρυσά χεράκια της κυρα-Δέσποινας. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί αραίωσαν οι επισκέψεις μας σε σένα, γιατί σε ρωτάω με αγωνία για το κόστος των φαρμάκων, γιατί εξαφανίστηκα από το καφενείο του χωριού; Καταλαβαίνεις τώρα γιατί το ζάχαρό μου τρελάθηκε τελευταία, και η βουβωνοκήλη, που μου είπες να την χειρουργήσω, έχει γίνει διπλάσια ; Με ζυμαρικά και πατάτες, γιατρέ μου, ρεγουλάρεται το ζάχαρο; Και με τί λεφτά να ξεκινήσω για το νοσοκομείο;

Τα παιδιά μου όμως να είναι καλά και τα εγγόνια μου.  Εμείς το ψωμί μας το φάγαμε. Χαλάλι τους η σύνταξή μου ολόκληρη.

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

(Σκηνικό)

[ Η κλινική εξέταση έχει ολοκληρωθεί. Ασθενής και γιατρός κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλον, και ανάμεσά τους ένα γραφείο γεμάτο από αναρίθμητα κουτιά φαρμάκων και σκορπισμένες παλιές εξετάσεις μέσα σε ξεσκισμένους και βρώμικους από την πολυχρησία φακέλους ].

 - Παράσχο , έχω την εντύπωση ότι δεν παίρνεις τα φάρμακά σου κανονικά . Εσύ κιλά δεν έβαλες, και  αλμυρά απ' όσο ξέρω δεν τρως. Η δύσπνοια, που διαμαρτύρεσαι ότι σε βασανίζει τους τελευταίους δυο μήνες, δεν ερμηνεύεται αλλιώτικα παρά μονάχα με την παραμέληση της θεραπείας. 

Με τόσες αρρώστιες που κουβαλάς δεν καταλαβαίνεις ότι πετώντας στην άκρη τα φάρμακα βάζεις σε κίνδυνο την ζωή σου; Ξεχνάς τι πέρασες με την καρδιά σου; Ή μήπως δεν είσαι εσύ με το δύσκολο ζάχαρο, με την ινσουλίνη, με το παλιό εγκεφαλικό, με το μπάϊ πας, με τα δυο πνευμονικά οιδήματα!

 Παράσχο, σε παρακαλώ σύνελθε. Τα φάρμακά σου είναι πράγματι πολλά. Τα έχεις βαρεθεί τόσα χρόνια. Δεν είναι όμως αυτός λόγος για να τα παρατήσεις. 

Ο Παράσχος, με σκυμμένο το κεφάλι,  φέρνει τις δυο του παλάμες στο πρόσωπο και βάζει αμέσως τα κλάματα! Τα δάκρυά του ξεχειλίζουν από τα δάχτυλα των χεριών του, μουσκεύουν τα μάγουλα και στάζουνε πάνω στα γόνατά του. Κλάμα με αναφιλητά. Κάποια στιγμή συμμαζεύοντας όλο του το κουράγιο, σκουπίζει τα μάτια του, καθαρίζει το βλέμμα το , και με φωνή σταθερή λέει στον γιατρό.

- Γιατρέ μου, όπως ξέρεις, ως πρώην πυροσβέστης  παίρνω σύνταξη καλή.  1050 ευρώ τον μήνα. Για μένα και την γυναίκα μου, μέχρι τώρα, μας έφταναν και μας περίσσευαν. Ας όψεται όμως η κρίσις:  Όπως σου έχω πει, έχω μια κόρη και έναν γιό. Η κόρη μου είναι χωρισμένη, εδώ και δυο χρόνια, με ένα παιδί και χωρίς δουλειά. Και ο γιος μου άνεργος κι αυτός επί ενάμισι χρόνο, και η γυναίκα του το ίδιο, και με δυο παιδιά στην πλάτη τους! 

Άντε  πες μου εσύ τώρα γιατρέ μου,  τι να κάνω; Τις αρρώστιες μου να δω ή τα παιδιά μου; Τα φάρμακά μου να αγοράσω πρώτα ή το ψωμί των εγγονών μου; Να αφήσω τα παιδιά μου να παγώνουνε μέσα στον χειμώνα, και να προτιμήσω την δική μου ζεστασιά; Να μην έχουνε να φάνε ούτε ένα φρούτο τα εγγονάκια μου,  και εγώ να έχω το στομάχι μου γεμάτο; 

Αυτό δεν γίνεται γιατρέ μου. Δεν γίνεται! Η καρδιά μου δεν το βαστάει. Έτσι η γυναίκα μου η κυρά Δάφνη και εγώ πήραμε την απόφαση, εδώ και δυο χρόνια περίπου, και μοιραζόμαστε την σύνταξη  με τα παιδιά μας. Κάθε τέλος του μηνός χωρίζουμε την σύνταξη στα τρία. Πόσο κάνει 1050 ευρώ δια του τρία; 350!  Έ, λοιπόν παίρνουμε τρεις οικογένειες από 350 ευρώ η κάθε μια και ξεκινάμε να περάσουμε τον μήνα μας.

Τι να πρωτοπληρώσω γιατρέ μου με 350 ευρώ; Τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και του ΟΤΕ  ή τα πάμπερς της κυρα-Δάφνης; Το σούπερ μάρκετ ή κανα-χαρτζιλίκι για τα μικρά; Ευτυχώς που μένουμε στο χωριό, και σε σπίτι δικό μας, και μπορώ ακόμα και τα καταφέρνω με το μπαξεδάκι μας. 

Τα φάρμακα, όπως καταλαβαίνεις, αναγκαστικά έρχονται τελευταία.  Κι ας είναι από τα απαραίτητα για την υγεία μας. Πάνω απ' όλα τα παιδιά μας γιατρέ μου. Έτσι μάθαμε από τους γονείς μας, έτσι κάνουμε. Κι ο Θεός ας βάλλει το χέρι Του. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με τέτοιους γονείς αυτό το Γένος δεν ξεριζώνεται με καμιά ανθρώπινη δύναμη. 

Με τέτοια ζωντανά παραδείγματα θυσίας και αυταπάρνησης δεν πρόκειται να χαθεί ούτε στάλα από την αργόσυρτη πορεία της ιστορικής μας συνέχειας! Και ας λένε οι ''εταίροι'' μας ότι στην Ελλάδα θα χαθούνε δύο με τρεις  γενιές. Μπορεί ίσως να χαθούνε τα πορτοφόλια μας τα χοντρά. Οι καρδιές μας όμως όχι! 

Οι Φράγκοι τα έχουνε χαμένα μαζί μας. Απορούν και εξίστανται πώς αυτή η ράτσα  με τόσα δεινά, με τόσα βάσανα, με τόση φτώχια, με τόσα αδιέξοδα εξακολουθεί και στέκεται ακόμα στα πόδια της!  

Απορούν οι άνθρωποι γιατί απλώς μας μετράνε με τα μέτρα τα δικά τους. Η επαφή τους με τον δικό μας πολιτισμό ήτανε πάντοτε καθαρά ακαδημαϊκή. Ποτέ δεν προχώρησαν σε βιωματική, εμπειρική γνωριμία μαζί του.  

Μας λένε ότι είμαστε απρόβλεπτοι εμείς οι Έλληνες. 

Έχουνε δίκαιο, αλλά ξέρουνε γιατί; 

Εάν η Δύση επιθυμεί πράγματι να μάθει και να διδαχθεί το μεγάλο μας μυστικό, ας ρωτήσει στην Ελληνική ύπαιθρο τις ηρωϊκές γιαγιάδες και τους υπέροχους παππούδες μας!  Τους σύγχρονους εκφραστές και διδασκάλους της Ελληνορθόδοξης Ασκητικής. Αυτής που σώζει.

Φ.Μ (Ιατρός)

Το αλίευσα ΕΔΩ

Γιαγιά να με περιμένεις!

«Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ρόκ μουσική και η γιαγιά μου. Για εκείνην, η ρόκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να

Η μετάνοια της Ζαμφίρας της τσιγγάνας: Μια αληθινή ιστορία που αφυπνίζει συνειδήσεις!!

Εδώ και επτά χρόνια είμαι ιερέας στο παρεκκλήσι των φυλακών Προύνκου στο Κίσιβο (σ.σ.Δημοκρατία της Μολδαβίας). Επειδή παράλληλα υπηρετώ και στην ενορία μου κάνω εκεί ακολουθίες τις Τετάρτες και τις Παρασκευές. Με βοηθούν κάποιοι κρατούμενοι ως εθελοντές.Ένα από τα καθήκοντά τους είναι να προετοιμάσουν τους κρατουμένους που θα συμμετάσχουν στην Ακολουθία της επομένης ημέρας δινοντάς τους να διαβάσουν είτε το Ωρολόγιο είτε κάποιο από τα βιβλία που έχουμε στην μικρή μας βιβλιοθήκη.

Θέλω όμως να σας διηγηθώ κάτι που συνέβη το φθινόπωρο του 2008.

Οι φυλακές Προύνκου.είναι οι μοναδικές φυλακές-νοσοκομείο στο οποίο βρίσκονται και άντρες και

Η 11χρονη κράτησε ψηλά τη σημαία της Ελλάδας

 

Με τη δύναμη της ψυχής της κατόρθωσε να κρατήσει ψηλά το φρόνημα της Ελλάδας! Αν και είναι μόλις 11 χρονών, η Δήμητρα Μοσχοπούλου ύψωσε την ελληνική σημαία στη διάρκεια αρχιερατικής θείας λειτουργίας και την κράτησε ψηλά χωρίς να κουραστεί ή έστω να λυγίσει τα χέρια της.
Η μικρή μαθήτρια, που μιλά τρεις ξένες γλώσσες, χορεύει, γράφει ποιήματα και βιβλίο, ενώ περιστασιακά εκτελεί και χρέη... γραμματέα στην κοινότητα Μελισσοχωρίου Λαγκαδά, γεννά ελπίδες για το μέλλον της χώρας.

Μια απίθανη περίπτωση ζητιάνου ετών 99!

ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ

Ο Dobre κατάγεται από τη Βουλγαρία και είναι 99 ετών. Όλη του τη ζωή την πέρασε δύσκολα, πολλές φορές σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Ζούσε σε τρώγλες και τρεφόταν με ό,τι έβρισκε στα σκουπίδια ή του έδιναν οι «καλοί άνθρωποι» στο δρόμο όπως λέει ο ίδιος. Ζει σε μια μικρή πόλη της χώρας, το Bajlo, και κάνει καθημερινά πάνω από 30 χιλιόμετρα για να φτάσει στη Σόφια. Εκεί στέκεται για πολλές ώρες στο προαύλιο μιας ορθόδοξης εκκλησίας και ζητιανεύει. Όχι για τον εαυτό τους, αλλά για τους άλλους. Ό,τι χρήματα συγκεντρώσει τα δωρίζει στην εκκλησία, σε γηροκομεία, ορφανοτροφεία αλλά και σε φτωχές οικογένειες «που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα», όπως επισημαίνει.

Πριν χαθεί για πάντα…

Είναι γνωστή η ιστορία με τον Ινδιάνο παππού που μιλάει στο εγγονάκι του και του περιγράφει τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και στο κακό, παρομοιάζοντας τα με λύκους.
Όταν ο μικρός Ινδιάνος ρωτά ποιος από τους δύο λύκους νικά, η απάντηση του γέροντα είναι αποστομωτική… «Αυτός που ταΐζεις περισσότερο».
Η απάντηση του γέροντα θα μπορούσε να δοθεί όχι μόνο στη μάχη του καλού με το  κακό αλλά και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις μέσα στη ζωή. Το βασικό όμως είναι ότι ο σοφός γέροντας μιλώντας για το καλό και το κακό γενικεύει ώστε κάθε πτυχή της ζωής που έχει τις επιλογές ανάμεσα στο καλό και στο κακό να έχει και  απάντηση.
«Αυτός  που ταΐζεις περισσότερο»!
Ένας γνωστός Αγιορείτης γέροντας  είχε πει πως ο κάθε άνθρωπος βλέπει τη ζωή ανάλογα με το που αναλώνεται η καθημερινότητα του ή το  παρόν του και πόσο τον επηρεάζει.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΩΝ (ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ)

Τὴ Λαμπροδευτέρα τὸ βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, πρὶν νὰ πλαγιάσω γιὰ νὰ κοιμηθῶ, βγῆκα στὸ μικρὸ περιβολάκι ποὺ ἔχουμε πίσω ἀπὸ τὸ σπίτι μας, καὶ στάθηκα γιὰ λίγο, κοιτάζοντας τὸ σκοτεινὸ οὐρανὸ μὲ τ᾿ ἄστρα.

Σὰν νὰ τὸν ἔβλεπα πρώτη φορά. Μοῦ φάνηκε πολὺ βαθύς, καὶ σὰν νὰ ἐρχότανε ἀπὸ πάνω μία μακρινὴ ψαλμωδία. Τὸ στόμα μου εἶπε σιγανά: «Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ». Ἕνας ἁγιασμένος γέροντας μοῦ εἶχε πεῖ μία φορὰ πὼς κατὰ τοῦτες τὶς ὧρες ἀνοίγουνε τὰ οὐράνια. Ὁ ἀγέρας μοσκοβολοῦσε ἀπὸ τὰ λουλούδια κι ἀπὸ τὰ ἁγιοχόρταρα, ποὺ ἔχουμε φυτέψει. «Πλήρης δ᾿ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης τοῦ Κυρίου».

Θὰ στεκόμουνα ἔχει πέρα μοναχὸς ὡς τὸ ξημέρωμα. Σὰν νὰ μὴν εἶχα σῶμα, μήτε κανένα δεσμὸ μὲ τὴ γῆ. Ἀλλὰ συλλογίστηκα μήπως ξυπνήσει κανένας μέσα στὸ σπίτι καὶ ἀνησυχήσουνε ποὺ ἔλειπα, καὶ γι᾿ αὐτὸ μπῆκα μέσα καὶ ξάπλωσα.

Η αγκαλιά ενός παιδιού που συγκλόνισε τον Λεβαντόφσκι !

Του Θανάση Κελαντώνη

Ο Ρόμπερτ Λεβαντόβσκι αποχωρούσε εκνευρισμένος απ' το «Ζιγκνάλ Ιντούνα Παρκ» το προηγούμενο Σάββατο. Τόσο για την ήττα της Ντόρτμουντ απ' τη Χόφενχαϊμ (1-2) όσο (κυρίως) για την απώλεια του τίτλου του πρώτου σκόρερ του γερμανικού πρωταθλήματος απ' τον Στέφαν Κίσλινγκ.

Δεν είχε όρεξη για δηλώσεις προς τους δημοσιογράφους, κατευθυνόταν απευθείας στον χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων ώστε να αποχωρήσει για το σπίτι του. Δεν μπορούσε παρά να παρατηρήσει το ηλικίας δέκα ετών κορίτσι που περίμενε δίπλα στο όχημά του. Του συστήθηκε, με τους γονείς της που τη συνόδευσαν απ' την Πολωνία να παρακολουθούν από απόσταση, ως Μιχαλίνα. Και τον άφησε κάγκελο. «Θέλω να σου ζητήσω μία τελευταία χάρη. Να μιλήσουμε για λίγο, σε θαυμάζω, κάνεις περήφανη την πατρίδα μας» του είπε. «Γιατί τελευταία;» τη ρώτησε ο επιθετικός της Ντόρτμουντ. «Γιατί σύντομα θα πεθάνω» απάντησε το κορίτσι.

ΕΙΔΕ ΤΟ ΑΓΕΝΝΗΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΕΚΤΡΩΣΗ

O λόγος για την Katyia Rowe από την Βρετανία την οποία ενημέρωσαν οι γιατροί ότι το μωρό που κυοφορούσε δεν θα μπορούσε να μιλήσει και να περπατήσει και θα χρειαζόταν 24ωρη φροντίδα μόλις γεννηθεί καθώς ο εγκέφαλός του δεν είχε αναπτυχθεί σωστά.

Η συμβουλή των γιατρών ήταν να κάνει έκτρωση όμως ένα χαμόγελο της άλλαξε γνώμη. Ήταν το χαμόγελο του αγέννητου μωρού της στο τρισδιάστατο υπερηχογράφημα. Mπόρεσε να δει πεντακάθαρα το μωρό της να χαμογελά, να κλωτσά και να κουνά τα χεράκια του, με αποτέλεσμα να συγκινηθεί τόσο ώστε να μην μπορέσει να προχωρήσει στην έκτρωση όπως αναφέρει η Daily Mail.

Οι τελευταίες εννιά εβδομάδες της κύησης ήταν πολύ δύκολες, καθώς λόγω της νοητικής του στέρησης το έμβρυο, ο Lucian όπως τον είχαν ονομάσει δεν ήξερε πώς να καταπιεί το αμνιακό υγρό με αποτέλεσμα η μέλλουσα μητέρα να υποβληθεί σε επώδυνες διαδικασίες μέχρι τον τοκετό.

Ὑπάρχει Ζωὴ μετὰ τὴ Γέννηση;

Ἄγνωστος συγγραφεύς
(Ἕνα κείμενο γραμμένο μὲ πολὺ χιοῦμορ, ἀγνώστου συντάκτη, προερχόμενο ἀπὸ τὴ Γερμανία.)

Στὴν κοιλιὰ τῆς ἐγκύου δύο ἔμβρυα συνομιλοῦν. Τὸ ἕνα εἶναι σκεπτικιστής, τὸ ἄλλο, γεμάτο ἐμπιστοσύνη καὶ πίστη.

ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ ΜΑΜΑ;

Ένα μικρό αγόρι ρώτησε τη μαμά του: “Γιατί κλαις μαμά;”

-”Γιατί είμαι γυναίκα” του είπε.

-”Δεν καταλαβαίνω” είπε το μικρό.

Η μαμά του απλά το αγκάλιασε και είπε “και ούτε ποτέ θα καταλάβεις….”

Αργότερα το μικρό αγόρι ρώτησε τον μπαμπά του: “Γιατί η μαμά κλαίει χωρίς λόγο;”

-”Όλες οι γυναίκες κλαίνε χωρίς λόγο!” ήταν το μόνο που μπορούσε να πει ο μπαμπάς του.

ΟΙ ΜΥΓΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ

 

Γνώρισα τον Γέροντα  Παΐσιο το 1991.

Στα βιβλία του  ο Καζαντζάκης είχε συχνά αναφέρει ότι το Άγιον Όρος είναι μια πνευματική όαση. Σ’ ένα από τα επαγγελματικά  ταξίδια αποφάσισα να κάνω μια τριήμερη εκδρομή στο Όρος.

Στην Ουρανούπολη σ’ ένα καφενείο άκουσα για τον Γέροντα Παΐσιο. Αποφάσισα να τον επισκεφτώ.

Την άλλη μέρα περπάτησα  από τις Καρυές μέχρι το κελί του. Ήταν μια ηλιόλουστη Ελληνική ανοιξιάτικη  μέρα. Λουλούδια παντού. Είδα ένα  καλύβι και περίπου 30 άτομα να περιμένουν στην σειρά. Ένας εύθραυστος, μικρόσωμος καλόγερος, αδύνατος βγήκε και μας  κέρασε ένα λουκούμι.

Όταν έφτασε η  σειρά μου τον πλησίασα…. Διαβάστε περισσότερα…