Η διαθήκη του στρατηγού Μακρυγιάννη (1797 – 27 Απριλίου 1864)

Εις δόξα του δίκιου και μεγάλου Θεού ΚΥΡΙΕ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΕ.
Εσύ, Κύριε, θα σώσεις αυτό το έθνος. Είμαστε …αμαρτωλοί, είσαι Θεός!
Ελέησέ μας, φώτισέ μας, ένωσέ μας και κίνησέ μας εναντίον του δόλου και της απάτης, της συστηματικής τυραγνίας της πατρίδος και θρησκείας.
Εις δόξαν σου, Κύριε, σηκώνεται απόψε η σημαία της λευτεριάς εναντίον της τυραγνίας! Πατριώτες! Πεθαίνω διά την πατρίδα, Στέκω εις τον όρκον μου τον πρώτον.

Δεν μπορώ, πατρίδα, να σε βλέπω τοιούτως και των σκοτωμένων τα παιδιά και οι γριγές να διακονεύουν και να τις βιάζουν διά κομμάτι ψωμί εις την τιμή τους οι απατεώνες της πατρίδος.
Γιομάτες οι φυλακές από αγωνιστές και στα σοκάκια σου διακονεύουν αυτοίνοι οι αγωνισταί, οπού χύσανε το αίμα τους διά να ξαναειπωθή «πατρίδα Ελλάς». Είτε ελευτερία κατά τους αγώνες μας και θυσίες μας, είτε θάνατος σ’ εμάς.
Πεθαίνω εγώ πρώτος απόψε. Έχετε γειά, πατριώτες, και εις την άλλη ζωή σμίγομε, εκεί οπούναι και οι άλλοι οι συναγωνισταί μας, εις τον κόρφον του αληθινού βασιλέως, του μεγάλου Θεού, του αληθινού.
Πατρίδα, σ’ αφήνω ανήλικα παιδιά και γυναίκα αν τ’ αφήσουνε ζωντανά, τ’ αφήνω εις την προστασίαν σου.
Κοίταξε οτ’ είναι παιδιά του τίμιου αγωνιστή Μακρυγιάννη. Ποτέ αυτός δεν σε ψύχρανε εις τα δεινά σου και τώρα πρόθυμος να πεθάνη διά σένα για να σε ιδούνε τα παιδιά σου ελεύτερη Ελλάδα και όχι παλιόψαθα της τυραγνίας και των κολάκωνέ της.
Δια τα παιδιά μου αφήνω κηδεμόνες τον κύριο Μιχαήλ Σκινά, Μελά, Δόσιον, Καλλεφουρνά, γυναικάδελφόν μου Σκουζέ και την γυναίκα μου. Και ν’ ακολουθήσετε κατά την παλιά μου διαθήκη ό,τι διαλαβάνει κι αν αμελήσετε εις την άλλη ζωή θα μου δώσετε λόγον.
Βιαστικός γράφω και με την σημαία μου εις το χέρι, Έχετε γειά όλοι και τυραννίαν να μην αφήσετε να φωλιάση εις την πατρίδα, να μην ντροπιάσετε τόσα αίματα που χύθηκαν.
1843 Σεπτεμβρίου 2 μεσάνυχτα ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ».
Πηγή: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ -ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Εικόνα από:Ludus Litenarius

το «σπιτάκι της Μέλιας»

   
Το αλίευσα ΕΔΩ

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

               

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης είδε τον Βασιλέα Ιωάννη και την στέψη του στην Αγία Σοφία και μίλησε 5 ώρες μαζί του στις 21-12-1844,του είπε ότι θα υπάρχει μια επιτροπή οπου Βασιλέας της επιτροπής θα είναι ο Ιωάννης και μέλος της θα είναι και ο Μακρυγιάννης καθώς και άλλοι οι οποίοι θα αναστηθούν και θα δοξάσουν την Ελλάδα την ορθοδοξία και όλη την ανθρωπότητα σε χρόνο όπου έχει ορίσει ο Θεός.Ο Στρατηγός είδε πολλά οράματα διότι ζούσε ασκητικά μέρα και νύχτα παρακαλόντας τον Θεό για να λυπηθεί την Ελλάδα.Ετσι ο Θεός του απάντησε πολλές φορές.Τα απομνημονεύματα αυτά τα έγραψε το έτος 1851-52 12 χρόνια πρίν τον θάνατό του με τίτλο Οράματα και θάματα.Το βιβλίο κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.Το κείμενο στο βίντεο υπάρχει στην ιστοσελίδα noiazomai.net .Οι προφητείες του Ιωάννη Βασιλέα είναι πολλές και όλες συμφωνούν με το ότι ο Βασιλέας αυτός θα αναστηθεί από τον τάφο του,δεν έχει έρθει ακόμη γι αυτό όλοι όσοι σήμερα αυτοαποκαλούνται ως Βασιλείς Ιωάννιδες είναι φαντασιόπληκτοι και είναι πολλοί αυτοί σήμερα.ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ http://www.youtube.com/watch?v=UJIVHF...
http://www.youtube.com/watch?v=W1_H3N...


Το αλίευσα ΕΔΩ

«Επιστολή του Ιωάννου Μακρυγιάννη προς τους Νέους» «… Η Επανάσταση δεν έγινε μονάχα το ’21…»

«Επιστολή του Ιωάννου Μακρυγιάννη προς τους Νέους»
«… Η Επανάσταση δεν έγινε μονάχα το ’21…»

Αγαπητά μου Παιδιά,

Μαζί με πολλούς άλλους άξιους και γενναίγους Έλληνες πολεμήσαμε και λευτερώσαμε τούτο τον τόπο που πατάτε εσείς, και να στοχάζεστε πως τον λευτερώσαμε για σας που γεννηθήκατε σε πατρίδα ελεύθερη, γιατί εμείς λίγο την απολάψαμε, ότι, μόλις εδιώξαμε τους Τούρκους, αρχίσαμε να τρώμε ο ένας τον άλλον κι έτσι μας βρήκαν διαιρεμένους οι Μπαυαροί και μας τζαλαπάτησαν.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ!

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ!

Διαβάστε την και θα καταλάβετε γιατί αυτοί οι άνθρωποι ελευθέρωσαν την Ελλάδα και δεν την διέλυσαν, όπως οι απόγονοί τους:

Εις την δόξα, εις την δόξα, εις την δόξα του Θεού , της αϊα Τριάδος, της Θεοτόκος, του α-Γιάννη του Βαφτιστή και πάντα των αγίων και του αγίου Βασιλείου, να πρεσβέψει εις την παντοδυναμίαν του και εις την βασιλείαν του, να μας λευτερώσει τώρα εις το νέον έτος, να μας λευτερώσει από την κακία μας, από την διοτέλειά μας και από τα πάθη μας και από την επιβουλίαν των ξένων.

Βοηθῆστε μας Ἅγιοι, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοὶ οἱ μισοέλληνες καὶ ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικὸν ἔχομεν. Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τὰ τσογλάνια…

Γράφει ὁ Δρ. Βαρδάκας Κωνσταντῖνος

Βλάπτει τὸ κεφάλαιον τῆς θρησκείας μας;

Μοῦ λέγει, ἕνα θὰ σᾶς βλάψη ἐσᾶς, τὸ κεφάλαιον τῆς Θρησκείας, ὅπου αὐτείνη ἡ ἰδέα εἶναι σὲ ἐσᾶς πολὺ τυπωμένη (Ἀπομνημονεύματα Μακρυγιάννη).

 Ἀδιάψευστος ὁ Στρατηγὸς  Μακρυγιάννης ἀκούει ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Γάλλου περιηγητῆ Μαλὲρμπ τὴν αἰτία τῆς διαχρονικῆς κακοδαιμονίας τῆς ράτσας μας ποὺ ρίζωσε καὶ κακοφόρησε ἔχθρες, ἐπιβουλές, δολοπλοκίες ἀκόμα καὶ γενοκτονίες στὸ σύγχρονο Νεοελληνικὸ κράτος γιομίζοντας τὸ μὲ πόνο καὶ κλάμα μέχρι τὶς μέρες μας. Ἂς ὄψονται οἱ "φίλοι" ποὺ πρῶτα ἦρθαν σὰν Σταυροφόροι μετὰ σὰν φιλέλληνες καὶ στὸ τέλος σὰν Ἑταῖροι, πάντα γιὰ νὰ μᾶς "σώζουν", λὲς καὶ κάτι τοὺς τραβοῦσε μετὰ μανίας ἐπάνω μας γιὰ νὰ ξεχύνουν  σὲ αὐτὸ τὸ ὄμορφο ἁλωνάκι τὴν χολὴ τῆς μειονεξίας τους. Μὲ τὰ ψυχωμένα λόγια του ὁ κολλυβογράμματος  θεῖος Μακρυγιάννης  πιάνει καὶ  δίνει τὸ νόημα τῆς οὐσίας αὐτῶν ποὺ ὑποφέρουμε  σήμερα. Ὅταν διάβαζα τὰ Ἀπομνημονεύματά του καὶ τὸ βιβλίο του Ὁράματα καὶ Θάματα κατάλαβα πολὺ καλὰ γιατί φρόντιζαν νὰ μὴν μᾶς μάθουν ἱστορία καὶ ἀντὶ  αὐτῆς νὰ διδάσκουν μέχρι σήμερα αὐτὸ ποὺ ράψαν στὰ δικά τους μέτρα.

Ὅλοι ὅμως αὐτοὶ ἔστω καὶ ἂν φαίνεται ὅτι πέτυχαν τὸν σκοπό τους, οὐσιαστικὰ  ἀπέτυχαν,  μάλιστα καὶ μὲ πάταγο γιατί δὲν κατάλαβαν ποτὲ τοὺς ὅτι ἡ ἀληθινὴ ἱστορία εἶναι γραμμένη στὸν Οὐρανὸ καὶ στὶς καρδιές, ἐνῶ ἡ δικιά τους ἡ νοθευμένη  νοσεῖ καὶ  φαντάζει προβληματικὴ  ὥστε....

Ὁ ὑπερασπιστὴς τοῦ Γένους, Μακρυγιαννης ὡς σημερινὸ πρότυπο

Γράφει ὁ Γεώργιος Κ. Ἔξαρχος
Ἄν ποτὲ τοῦτος ὁ δύσμοιρος τόπος ἀναδείξει πέντε-δέκα νεοέλληνες, σίγουρα ὁ Μακρυγιάννης θὰ καταταχθεῖ ἀνάμεσά τους. Ὁ ρουμελιώτης στρατηγὸς ἀποτελεῖ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ ρωμηοῦ σὲ τοῦτον τὸν τόπο. Πρόκειται γιὰ μία ἀπὸ τὶς ἁγνότερες καὶ ἠρωικότερες μορφὲς ποὺ συνετέλεσαν στὸ «θαῦμα» τοῦ ΄21, προσωπικότητα ἀνιδιοτελῆ, ἑλληνορθόδοξη, μὲ ἔκδηλη τὴν λαικὴ εὐλάβεια. Ὅλα αὐτὰ δὲν θὰ μᾶς ἦταν γνωστά, ἂν ὁ γενναῖος στρατηγὸς δὲν συνέγραφε τὸ ἐκπληκτικὸ κείμενο τῶν Ἀπομνημονευμάτων του. Σὲ αὐτὸ τὸ ἔργο ὁ Μακρυγιαννης σημειώνει ἀναμνήσεις καὶ κρίσεις ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς Ἐπανάστασης ἕως τὸ ἔτος 1851. Τὸ ἔργο αὐτὸ ὁ ἀγωνιστὴς τὸ φύλαγε σὲ χειρόγραφες σημειώσεις στὸν κῆπο τοῦ σπιτιοῦ του.

Στρατηγός Μακρυγιάννης για το Τάμα του Έθνους.

σχόλιο Γ.Θ : Οι βαυαροί στα χρόνια λίγο μετά την Επανάσταση εμπόδισαν την εκπλήρωση του Ιερού Τάματος των αγωνιστών και σαν να μην έφτανε αυτό, γκρέμισαν εκατοντάδες μοναστήρια και εκκλησίες. Ο στόχος ήταν ένας. Γερμανοποίηση της Ελλάδας, υποτέλεια στην Δύση και αποκοπή από την Ορθοδοξία. Τα δύο πρώτα τα πέτυχαν, το τρίτο το παλεύουν ακόμα... Το παρακάτω απόσπασμα απο τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη αναφέρεται στον Όθωνα και στο Τάμα του Έθνους, που ακόμα και σήμερα κάποιοι το φοβούνται και το πολεμάνε, έτσι ώστε να μην πραγματοποιηθεί. Φοβούνται, γιατί γνωρίζουν ότι αν εκπληρωθεί, η ευλογία που θα πάρει η Πατρίδα μας, θα οδηγήσει στην Ανάστασή της.

Στρατηγός Μακρυγιάννης προς ΠΑΣΟΚ:”Εχουν 153 κιότες, θα πάνε για 180 ψηφους;”

του netakias.wordpress.com

Ο Σεφέρης θεωρούσε ότι ο Μακρυγιάννης θα ήταν ο μεγαλύτερος νεοέλληνας πεζογράφος, «αν δεν υπήρχε ο Παπαδιαμάντης».

Από το βάθος των αιώνων λοιπόν ο Αχιλλεύς, ο Αλέξανδρος, ο Λεωνίδας με την γραφίδα του Μακρυγιάννη δίνουν πληρωμένη απάντηση και στους Γερμανούς, αλλά και στους δικούς μας πράσινους Γερμανοτσολιάδες.

Την απάντηση που θα έδινε ένας Ελληνας Πρωθυπουργός. Ενας …. Ελληνας Πρωθυπουργός!

“Εγώ” κι’ απλό στρατιώτη να με βάλετε στρέγω δια την αγάπη της πατρίδας μου. Όμως εδώ δουλεύει αδικία· και δεν είναι δικές-σας γνώσες αυτές, ” είναι αλλουνών· και δεν θα πάμεν καλά”. Εγώ το είπα απαθής. Ο φίλος” ” μου ο Αϊντέκ επειράχτη και μο’ ‘κρινε με πολύ φαρμάκι· “‘Ο,τι σας ” λένε αυτό θα κάμετε και γνώμες δεν μπορείτε να δώσετε, ότι η Μπαυαρία (σ.σ.Γερμανοί και τότε!) έχει τριάντα-χιλιάδες μπαγεννέτα (σ.σ.Ραιχενμπαχ;)και φέρνει εδώ και σας υποτάζει.

Τότε βρέθηκα εις θέση δεινή· να μην μιλήσω δεν μπορούσα, ότι αδικιώνταν οι ” αγωνισταί και βραβεύονταν οι κόλακες. Του λέγω· “Δυστυχία μας των καϊμένων!” Κακά και ψυχρά θα πάμεν. Εγώ σου μίλησα αλλοιώς κι’ εσύ μου απαντείς ” διαφορετικά με “μπαγεννέτα”. Σας λέγω ως φίλος να πασκίσετε ” και τον Βασιλέα κ’ εσάς ν’ αγαπούμεν κι’ όχι να σας φοβώμαστε.

Ότι τον κιοτή χίλιες φορές να τον έβρης κιοτή και να τον χτυπάς, πάγει καλά· μια να σε χτυπήση, δεν σε φοβάται πλέον.

Κι’ αυτείνη η πατρίδα δεν λευτερώθη με παραμύθια, λευτερώθη μ’ αίματα και θυσίες· κι’ από αυτά έγινε βασίλειον- κι’ όχι να βραβεύωνται ολοένα οι κόλακες, κ’ οι αγωνισταί ν’ αδικιώνται. Ότι όταν σκοτώνονταν οι αγωνισταί, αυτείνοι κοιμώνταν.

Κι’ όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας.

Να ‘ρθη ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυο μου μάτια.

Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει· αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να ‘χω, στραβός θα να είμαι. Ότι σ’ αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού.

ΕΧΟΥΝ 153 ΚΙΟΤΙΔΕΣ,

ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΕ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ 180;

ΚΙ ΑΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΣΟΥΝ ΕΝΑΣ ΔΥΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΗΚΩΣΟΥΝ ΚΕΦΑΛΙ;

ΠΟΛΛΑ ΚΑΚΑ ΕΧΟΥΝ, ΒΛΑΚΕΙΑ ΟΜΩΣ ΟΧΙ!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη εκδόσεις Ζαχαρόπουλος
• “Τα Ελληνικά” – Δ.Λιαντίνη

Το αλίευσα ΕΔΩ

Τί εἶχε πεῖ ὁ Μακρυγιάννης γιά τούς παπάδες;

«...Καί βρίζουν, οἱ πουλημένοι εἰς τούς ξένους, καί τούς παπάδες μας, ὅπου τους ζυγίζουν ἄνανδρους καί ἀπόλεμους.

Ἐμεῖς τούς παπάδες τούς εἴχαμε μαζί εἰς κάθε μετερίζι, εἰς κάθε πόνον καί δυστυχίαν.

 Όχι μόνον διά νά βλογᾶνε τά ὄπλα τά ἱερά, ἀλλά καί αὐτοί μέ...
ντουφέκι καί γιαταγάνι, πολέμωντας ὡσάν λιοντάρια,

Ντροπή Ἕλληνες....

Μακρυγιάννης»

Βουλιάζουμε-ΤρελοΓιάννης

Το αλίευσα ΕΔΩ http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2011/09/blog-post_24.html#more

"Θρησκείαν δεν αλλάζουμε εμείς ούτε την πουλούμεν". Στρατηγός Μακρυγιάννης

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΣΤΟΥΣ ΓΡΑΙΚΥΛΟΥΣ, ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΟΣΟ ΠΟΤΕ!

Αφιερωμένο σε πολλούς και διάφορους χριστιανομάχους, που... ευδοκιμούν στην χώρα μας από την εποχή του Μακρυγιάννη: Η μεγάλη αυτή και πολυεδρική μορφή παρουσιάζεται ανάγλυφα μέσα από το έργο του,τα περίφημα ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ, όπου αφηγείται τις άμεσες εμπειρίες του από τα πολεμικά γεγονότα της επανάστασης του 1821 και από την πολιτική ιστορία των μετέπειτα χρόνων. Η Δωρική του λιτότητα και το απαράμιλλο ύφος του συναρπάζουν. Ο λόγος του ζωντανός και πυκνός, ζωγραφίζει πρόσωπα και πράγματα με μια θαυμάσια ενέργεια και ακρίβεια. Όλο το έργο περιστρέφεται σταθερά γύρω από δύο πόλους. ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Δεν τα ξεχωρίζει ποτέ. Ελλάδα γι' αυτόν σημαίνει Ορθοδοξία.

Σήμερα που όλα περνούν από καινούργια κόσκινα, δεν βρέθηκε κανείς να αμφισβητήσει την ιστορική ή την λογοτεχνική αξία του έργου και το ηθικό του μεγαλείο. Και όσο αφορά μεν την φιλοπατρία σίγουρα αυτό έχει ακουστεί πολλές φορές στους πανηγυρικούς λόγους. Η Θερμή του πίστη όμως,όχι μόνο αποσιωπάται συνήθως σκόπιμα, αλλά κάποτε και παρερμηνεύεται κακόβουλα. Και δεν είναι καθόλου ευοίωνο για την πρόοδο τουλάχιστο της ιστορικής έρευνας στον τόπο μας το ότι μερικοί "ιστορικοί", στρατευμένοι, ποιος ξέρει, σε ποιές σκοπιμότητες,ισχυρίζονται ότι ο Μακρυγιάννης στα γεράματά του τόριξε στην "θρησκοληψία", ενώ από τις πρώτες σελίδες των Απομνημονευμάτων του τους διαψεύδει ο ίδιος.

Στις μέρες μας είμαστε μάρτυρες ενός εγκληματικού ξηλώματος των πάντων. Εκκλησία, πατρίδα, οικογένεια, παιδεία βάλλονται με όλα τα μέσα. Πολεμική που άρχισε από την εποχή του Μακρυγιάννη και συνεχίζεται πιο έντονη και ύπουλη. Και μας βρίσκει δυστυχώς τους νεοέλληνες σε λήθαργο. Η ευμάρεια και ο καταναλωτισμός μας έχουν ναρκώσει και μας έχουν ευνουχίσει. Κινδυνεύουμε τελικά να αποχρωματιστούμε ΈΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ. Έχουμε ανάγκη από εγρήγορση και αναβαπτισμό στο ρωμαλέο πνεύμα του αγνού Έλληνα και πατριώτη του στρατηγού ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, προτού νεκρωθούν τελείως τα αντανακλαστικά μας.

Όμως ο μεγάλος αυτός Έλληνας Πατριώτης έζησε πολλές θλίψεις στην διάρκεια της ζωής του και ο μεγαλύτερος πόνος του ήταν για την Πατρίδα του και την πίστη του που πιστός σε αυτή και στον Θεό του δεν έπαυε ποτέ να συμμετέχει στα μυστήρια της
Εκκλησίας τόσο αυτός όσο και η οικογένειά του. Με την οξυδέρκεια που τον διέκρινε δεν άργησε να καταλάβει ποιοί ήταν οι πραγματικοί εχθροί της Πατρίδας του και της φυλής του. Πονάει πολύ βλέποντας τις ραδιουργίες των Ευρωπαίων απεσταλμένων στα πολιτικά παρασκήνια της Ελλάδος. Αγανακτεί για τις ύπουλες παρεμβάσεις τους στα ιερά και όσια της φυλής μας καθώς και για τον φατριασμό των πολιτικών δυνάμεων του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους που ήταν και αυτός δικό τους έργο. Γίνεται εκτός εαυτού βλέποντας την ηθική διαφθορά των Ευρωπαίων να μολύνει την Ελληνική Οικογένεια, την Ελληνική Κοινωνία. Η γλώσσα του είναι σκληρή και μερικές φορές φαίνεται καθαρά πως ήθελε να μιλήσει με το σπαθί του.

Όπως αναφέρει στο έργο του "Αφού ο Θεός τους λυπήθηκε και θέλει να τους αναστήσει, οι άνθρωποι τους καταπολεμούν να τους φάνε, να τους χάσουνε, να τους σβήσουνε, να μην ξαναειπωθούν Ελληνες. Και τι σας έκαμεν αυτό το όνομα των Ελλήνων εσάς των γενναίων αντρών της Ευρώπης, εσάς των προκομμένων, εσάς των πλουσίων; Όλοι οι προκομμένοι Άντρες των παλαιών Ελλήνων, οι γοναίγοι όλης της ανθρωπότητας, ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος,ο Δημοστένης και οι επίλοιποι πατέρες γενικώς της ανθρωπότητας κόπιαζαν και βασανίζονταν νύχτα και ημέρα μ' αρετή, με 'λικρίνειαν, με καθαρόν ενθουσιασμόν να φωτίσουνε την ανθρωπότητα και να την αναστήσουν νάχη αρετή καιφώτα και γενναιότητα και πατριωτισμόν..." Σαν γνήσιος εκφραστής των αισθημάτων του Ελληνικού λαού ξέρει και το διακηρύττει ότι αυτός ο αγνός λαός αποστρέφεται τις ατιμίες των ηγετών "των μεγάλων δυνάμεων" και στηρίζεται με εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη του Θεού. Δεν είναι όμως άδικος ο στρατηγός. Ξέρει να διακρίνει και να ευγνομονεί με ειλικρίνεια αυτούς, που υπήρξαν "τίμιοι άντρες" και βοήθησαν την πατρίδα μας στα δύσκολα πρώτα χρόνια της. Και ένας από αυτούς που ο Μακρυγιάννης αποκαλεί "τίμιους" είναι και ο Ρούντχαρτ, ο αρχικαγκελάριος του Όθωνα.

Ήδη όμως άρχισε η ύπουλη επίθεση κατά της Ορθοδοξίας και έγινε προκλητική με την συνεργασία και μερικών δικών μας γραικύλων. Τότε είναι που ο στρατηγός ξεσπαθώνει καθώς ριζωμένος βαθειά στην ορθόδοξη πίστη μας με ιερό πάθος χτυπάει όλους αυτούς που μας έφεραν την ηθική παραλυσία και "οπού επεβαίνουν και εις την θρησκεία μας δια να μας φτειάσουνε του δό(γ)ματός τους από ολίγον κατ΄ολίγον", έλεγε θυμωμένος.

Δεν διστάζει να τα βάλει και με τον ίδιον τον Πρωθυπουργό, όταν υποπτεύεται πως συμπράτει στα ξένα σχέδια κατά της Θρησκείας μας. "Μάθαινα από ανθρώπους τίμιους ότι η κατήχηση των ξένων εναντίον της θρησκείας μας προοδεύει. Τότε κάπνισαν τα μάτια μου... Πάγω στον Κωλέτη και του λέγω... "δεν μας αφήνεις πλέον ήσυχους να ζήσουμεν εδώ εις την ματοκυλισμένη μας πατρίδα με την θρησκεία μας, αλλά μας τζαλαπατάς και μας διαιρείς... Γνωρίζουμε τις ενέργειες τις μυστικές των ξένων οπού εργάζονται για την θρησκεία μας -Θρησκείαν δεν αλλάζουμε εμείς ούτε την πουλούμεν"!

ΠΗΓΗ: "Ο πόνος του Μακρυγιάννη", Ιερά Μονή Παρακλήτου-Ωρωπός Αττικής.

http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2011/07/blog-post_09.htmlΤο αλίευσα ΕΔΩ ΕΔΩ

Μοναχός Μωυσής: Ο στρατηγός Μακρυγιάννης

πηγή: Μακεδονία,

Ο στρατηγός Μακρυγιάννης

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Τον Μακρυγιάννη θα πρέπει κανείς να τον μελετάει δίχως έγχρωμα γυαλιά. Συνήθως κάποιοι φορούν γυαλιά χρώματος της αρεσκείας τους ή της ιδεολογίας και έχουν από πριν τη μελέτη αποφασίσει τι θα γράψουν. Έτσι έχουμε πολλές και αντιφατικές απόψεις για τη ζωή και το έργο του ηρωικού και ευλαβέστατου Μακρυγιάννη, που ήταν από τα μέρη τα δικά μας, αφού ο παππούς μου, ο πατέρας του πατέρα μου, τελώνης Κωνσταντίνος Μαυρίκης, ήταν από τη Δεσφίνα Φωκίδος.

Χρησιμοποιείται και κακοπαθεί ο Μακρυγιάννης από διάφορους, ακόμη και πολλά χρόνια μετά το θάνατό του. Θέλουν να βγάλουν τα προετοιμασμένα συμπεράσματά τους και χρησιμοποιούν ψυχολογία, ιστορία, πολιτική, θεολογία, φιλολογία για να καταλήξουν εκεί που θέλουν. Όπως λέει ο σεβαστός και αγαπητός π. Γεώργιος Μεταλληνός, “γι’ αυτό προκύπτει ο Μακρυγιάννης των συντηρητικών, ο Μακρυγιάννης των προοδευτικών και ενίοτε ένας ‘τρελός’ Μακρυγιάννης, όλων εκείνων που θέλουν να απαλλαγούν από την ενοχλητική ‘θρησκοληψία’ του”....
Ο Μακρυγιάννης ήταν αυτός που ήταν. Πάντοτε γνήσιος, ντόμπρος, αληθινός, δίκαιος και γενναίος. Δεν υποκρινόταν, δεν μασούσε τα λόγια του, δεν έλεγε μισές αλήθειες. Είχε πάντοτε ένα ενιαίο ήθος και ύφος χαρακτηριστικό. Μπορεί να ’κανε λάθη, όμως δεν ήταν κακοπροαίρετα. Να ήταν λάθος εκτιμήσεις, αστοχίες, κακή πληροφόρηση, έλλειψη γνώσης, όμως δεν έκανε διαστρεβλωτικές κινήσεις σκόπιμες ή παρανοήσεις για το ίδιον συμφέρον. Δεν κάνουμε εξωραϊσμό του και δεν τον αγιοποιούμε.
Ο Μακρυγιάννης είναι σταθερά και ακλόνητα τοποθετημένος στο άρμα της παραδόσεώς μας. Η πίστη του, μπορεί να ’χει κάποιες υπερβολές, αλλά είναι τίμια, εγκάρδια, ολοσχερής. Η μεγάλη του αγάπη για την πατρίδα, την Ελλάδα, το Γένος, τη Ρωμιοσύνη, την Ορθοδοξία ήταν πάντα μαζί, αδιάσπαστα, αδιαχώριστα, υψηλά. Σήμερα ο προοδευτισμός δεν τα ακούει πολύ ευχάριστα αυτά, ενοχλείται, κουμπώνεται, είναι επιφυλακτικός. Όμως γενιές ανθρώπων έζησαν με αυτές τις βάσεις και με λιγότερο άγχος. Αποτελούσαν την υπόσταση του Έλληνα. Ο Νεοέλληνας μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά, αποκόπτεται από τις ρίζες του, ξεθεμελιώνει τον οίκο του, αποϊεροποιεί τη ζωή. Ο Μακρυγιάννης είχε στην καρδιά του την Ορθοδοξία και την Ελλάδα.

Μελετώντας Μακρυγιάννη

Ειρήσθω
Με τον Λάζαρο Μαύρο
Μ Ε Σ Α ΣΤΗ συλλογική και του καθενός απόγνωση που συνδημιουργείται από (α) την εθνική παρακμή, (β) την καλπάζουσα κοινωνική αποσύνθεση, (γ) τον αδιέξοδο φιλοτομαρισμό, (δ) τον τυφλό φατριασμό της κομματικής πλεονεξίας εξουσίας, (ε) την καταρράκωση της ανυπόληπτης πλέον πολιτικής και, εξ αυτών, (στ) τη διακύβευση της ύπαρξης, του συλλογικού μέλλοντος και των δικαιωμάτων της πατρίδας, πολύτιμη δύναται ίσως ν’ αποβεί η προσεκτική μελέτη εκείνου του υποδειγματικά μορφωμένου αγράμματου Στρατηγού Μακρυγιάννη και των Απομνημονευμάτων του.

Στο Α΄ κεφάλαιο του 3ου βιβλίου του (1833-1843), έγραψε την απάντηση που ο ίδιος έδωσε στον γκενεράλ Αγιντέκ της Μπαυαρικής αντιβασιλείας του Όθωνα:

«Κι όσο αγαπώ την πατρίδ α μου δεν αγαπώ τίποτας. Νάρθη ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλει και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά είμαι».

Χ Ω Ρ Ι Σ να είχε διαβάσει ποτέ τον προ-προ-παππού τον Θουκυδίδη, ο παππούλης ο Μακρυγιάννης, μιλούσε όπως ακριβώς ο επιφανέστερος του Χρυσού Αιώνα της αρχαίας Αθήνας, ο Περικλής του Ξανθίππου.

Ιδού στη 2η δημηγορία του, στο Β-60 του Θουκυδίδη, πώς το είχε πει: «Εγώ γαρ ηγούμαι πόλιν πλείω ξύμπασαν ορθουμένην ωφελείν τους ιδιώτας ή καθ’ έκαστον των πολιτών ευπραγούσαν, αθρόαν δε σφαλλομένην, καλώς μεν γαρ φερόμενος ανήρ το καθ’ εαυτόν διαφθειρομένης της πατρίδος ουδέν ήσσον ξυναπόλλυται, κακοτυχών δε εν ευτυχούση πολλώ μάλλον διασώζεται». Κ Α Ι ΝΑ πώς το μετέφρασε ο Ελευθέριος Βενιζέλος: «Εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι η πόλις, η οποία ακμάζει ως σύνολον, ωφελεί περισσότερον τους ιδιώτας, παρά εάν, ενώ καθείς από τους πολίτας ευτυχή, εκείνη ως σύνολον αποτυγχάνη.

Διότι ο άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται και αυτός μαζί της, ενώ είναι μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή εάν κακοτύχη μεν ο ίδιος, η πατρίς όμως ευτυχή».

Μ Ι Α ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΗ νέα – πανάρχαια μελέτη του Μακρυγιάννη, που ο ίδιος τον κατατάσσει «Πέμπτο Τραγικό» μας μετά τον Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευρυπίδη και Θουκυδίδη, εισηγήθηκε ο Κωστής ο Ζουράρις στο προκλητικού τίτλου βιβλίο του «Να την χέσω τέτοια λευτεριά, όπου θα κάμω εγώ εσένα πασιά» (εκδ. ΑΡΜΟΣ, 2009).

Θυμίζοντας και τη γραφή του Γιώργου Σεφέρη για τον Μακρυγιάννη: «Μια από τις πιο μορφωμένες ψυχές του Ελληνισμού.

Ποτέ δεν ξανακούσαμε στην Ελλάδα μια τόσο αδρή φωνή».

Πηγή:http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/345705

Το αλίευσα ΕΔΩ

Οικονομική κρίση και Μακρυγιάννης

Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρακαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη. Τις πρόσοδες της πατρίδας τις κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμεν τίποτας, σε “πηρεσίαν να μπούμεν”, ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν…

Αγοράζομεν πρόσοδες, τις τρώμε όλες. Χρωστούν είς το Ταμείον δεκαοχτώ ΄κατομμύρια ο ένας και ο άλλος. Οι αγωνισταί, οι περισσότεροι και οι χήρες κι αρφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία – γεμίσαμαν πλήθος πιανοφόρια και κιθάρες. Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματα τους, λεπτό δεν τους δίνομεν από αυτά – κάνουν επέμβασιν εις τα πράγματά μας. Και ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον. Πως θα σωθούμε εμείς μ’ αυτά και να σκηματιστούμεν εις την κοινωνίαν του κόσμου ως άνθρωποι; Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλητώση από τον μεγάλον γκρεμνόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν.

Ο ενιαίος Μακρυγιάννης

Διαβάστε επίσης: Στρατηγού Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα, Εκδόσεις Δαμιανός

π. Γεώργιος Μεταλληνός
      1. Οι επιχειρούμενες συνήθως προσεγγίσεις του προσώπου και του έργου του Στρατηγού Μακρυγιάννη από τους κάθε είδους ερευνητές του (ιστορικούς, πολιτειολόγους, κοινωνιολόγους, φιλοσόφους κλπ.) διακρίνονται για την αντιφατικότητά τους. Γιατί ποικίλλουν οι αφετηριακές ιδεολογικές τοποθετήσεις των ερευνητών και κάθε φορά ο φτωχός Μακρυγιάννης θεωρείται μέσα από διαφορετικό ιδεολογικό πρίσμα.
Και είναι γεγονός ότι έχει επανειλημμένα δεινοπαθήσει, γιατί δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιχειρούν να «χρησιμοποιήσουν» τα κείμενα του Μακρυγιάννη για να στηρίξουν –και σʼ αυτόν- το ιδεολογικό τους «πιστεύω».
Το φοβερότερο σʼ αυτές τις περιπτώσεις είναι ο τεμαχισμός του Μακρυγιάννη, όταν λείπουν τα κατάλληλα κλειδιά ερμηνείας του, και τα οποία πρέπει να αναζητηθούν στα ίδια τα κείμενά του.
Γιʼ αυτό προκύπτει ο Μακρυγιάννης των συντηρητικών, ο Μακρυγιάννης των προοδευτικών και ενίοτε και ένας «τρελλός» Μακρυγιάννης, όλων εκείνων που θέλουν να απαλλαγούν από την ενοχλητική «θρησκοληψία» του, δηλαδή τη ρωμαίικη ευσέβειά του.
Χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, πιστεύω αμετακίνητα ότι στο Μακρυγιάννη διακρίνουμε μιαν ενιαία στάση ζωής σε μιαν αδιατάρακτη διαχρονία. Έτσι, οι διακριβώσεις και τοποθετήσεις του στη σύγχρονή του πραγματικότητα μπορούν –και πρέπει- να ελέγχονται επιστημονικά, και είναι εύλογο να διαπιστώνονται ενίοτε αδυναμίες και αστοχίες ή ανεπάρκειες, ποτέ όμως ηθελημένες παραποιήσεις και διαστρεβλώσεις.
Όλα αυτά είναι φυσικά και νόμιμα, γιατί ο Στρατηγός έχει το δικό του ερμηνευτικό πρίσμα. Η προσωπικότητά του όμως μένει ενιαία και σταθερά προσανατολισμένη στην παράδοση του Γένους και σύνολη την ιδεολογία του.
      2. Ο ιδεολογικός κόσμος του Μακρυγιάννη συνοψίζεται και εκφράζεται με δύο παράλληλες έννοιες, που σʼ όλο το έργο του συνυπάρχουν αδιαίρετα, την Πατρίδα και τη Θρησκεία.
Οι δύο αυτές θεμελιακές κατηγορίες είναι η συνισταμένη της υποστάσεώς του, όπως και κάθε Ρωμηού. Για το Μακρυγιάννη, και τον άνθρωπο που αυτός νοεί ως Έλληνα, πατρίδα κα θρησκεία «είναι το παν». Αυτό σημαίνει πως δεν αποτελούν δύο από τα διάφορα στοιχεία της ελληνικής ταυτότητας, αλλά την ίδια την ταυτότητα και ύπαρξη του Ρωμηού. Ποιο είναι όμως το ιδεολογικό φορτίο των εννοιών αυτών στη συνείδηση του Μακρυγιάννη.

Γι΄ αυτά πολεμήσαμε (Στρατηγού Μακρυγιάννη)

«Κι όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικο να πνίγει το δίκιο. Για κείνο έμαθα γράμματα στα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμο το απελέκητο, ότι δεν είχα τον τρόπο όντας παιδί να σπουδάξω: 
ήμουν φτωχός κι έκανα τον υπηρέτη και τιμάρευα άλογα, κι άλλες πλήθος δουλειές έκανα, να βγάλω το πατρικό μου χρέος που μας χρέωσαν οι χαραμήδες, και να ζήσω κι εγώ σε τούτη την κοινωνία, όσο έχω τ΄ αμανέτι του Θεού στο σώμα μου. 
Κι αφού ο Θεός θέλησε να κάμει νεκρανάσταση στην Πατρίδα μου, να τη λευτερώσει 
από την τυραγνία των Τούρκων, αξίωσε κι εμένα να δουλέψω κατά δύναμη, λιγότερον από τον χειρότερο πατριώτη μου Έλληνα. 
Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα. Ένα πράμα μόνο με παρακίνησε κι εμένα να γράψω: 

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΑ ΟΘΩΝΑ,ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΖΗΤΑΓΕ ΝΑ ΤΟΥ ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΙΣΘΟΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ

Ἐπιστολὴ πρὸς Βασιλέα
(1834)

(Ἐκ τῆς ἐφημερίδος «Ἐθνική», ἀριθ. 22/ 23.12.1834)

Βασιλεῦ !
Ὡς ἕνας καὶ ἐγὼ ἀγωνιστὴς εἰς τὰ περασμένα δεινὰ τῆς πατρίδος μου, ἐγνώρισα εἰς πολλὰ μέρη ἀνδρείους στρατιωτικοὺς καὶ τιμίους πολίτας, ὁποὺ ἐθυσίαζον καὶ τὴν κατάστασίν τους καὶ τὴν ἰδίαν ζωήν τους μὲ μεγάλην εὐχαρίστησιν διὰ νὰ ἰδοῦν μίαν ἡμέραν τὴν πατρίδα τους ἐλευθέραν. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐσκοτώθηκαν εἰς τὸν πόλεμον∙ ἄλλοι ἔμειναν αἰχμάλωτοι καὶ ἄλλοι ἐπληγώθησαν, καὶ τώρα μετὰ τὴν ἐλευθέρωσιν τῆς πατρίδος τοὺς βλέπω νὰ περιπατοῦν εἰς τοὺς δρόμους γυμνοὶ καὶ ξυπόλυτοι∙ βλέπω χήρας καὶ ὀρφα νὰ νὰ ζητοῦν ἔλεος διὰ νὰ παρηγορήσουν τὴν πείναν τους, καὶ μὲ τὰ δάκρυα εἰς τὰ μάτια νὰ περιφέρωνται καὶ νὰ προξενοῦν ἐντροπὴν εἰς τὴν ἀχάριστον πατρίδα, διὰ τὴν ὁποίαν ἔχασαν τοὺς ἄνδρας των,