Όλοι λίγο πολύ βιώσαμε έντονα από τον
Δεκέμβριο του 2008 (αρχή της κοινωνικοοικονομικής κρίσης) έως σήμερα τα
γεγονότα βίας στη χώρα μας. Εικόνες χάους ,μιας πόλης που θρήνησε ακόμα
και νεκρούς. Μιας πόλης που πολλές φορές θύμισε εικόνα πόλης μετά από
βομβαρδισμό σε περίοδο πολέμου, μιας πόλης η οποία από το πάλαι ποτέ
στολίδι της Ευρώπης έφτασε να χαρακτηρίζεται ακόμα κι ως πόλη-φάντασμα.
Αναμφισβήτητα η Αθήνα υπέστη τεράστια ζημία την τελευταία πενταετία.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει τις τελευταίες μέρες και στην Κωνσταντινούπολη.
Εικόνες καταστροφής και πλήρους αποσύνθεσης.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η αντιμετώπιση κάποιων συμπολιτών μας.
Σίγουρα είναι δικαίωμα όλων μας να συμπαραστεκόμαστε σε κάθε τι
θεωρούμε ότι αδικείται, ανεξαρτήτως σε ποια χώρα λαμβάνει μέρος. Άλλο
αυτό όμως, και άλλο να πορώνεσαι με μια φράση όπως “αλληλεγγύη στην
Istanbul”. Πόσες φορές το έχουμε ακούσει; Πόσες φορές το είδαμε στους
δρόμους, στα social media, σε blogs; Λες και σαν να μην θέλουν κάποιοι
να μείνουν στην αλληλεγγύη, αλλά στο “Istanbul”. Γιατί; Που θα ήταν το κακό να μιλάμε για αλληλεγγύη στη Κωνσταντινούπολη, που είναι και το πραγματικό όνομα της πόλης;Ακόμα και οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο Internet (καθώς οι τηλεοπτικές μεταδόσεις απαγορεύτηκαν-όχι σαν και μας που δείχναμε τα χάλια μας παντου),
όπως αυτή παρακάτω είναι σαν μας λέει πως τα δακρυγόνα στα μάτια του
σκύλου είναι σημαντικότερης βαρύτητας από τα δακρυγόνα στα μάτια του
Εύζωνα. Δεν είδα κανέναν πριν δύο χρόνια να συγκινείται τόσο πολύ όσο με
το σκύλο. Σίγουρα λυπηρό, και απάνθρωπο για ένα ζώο να υφίσταται όλα
αυτά που υφίσταται, αλλά…ο Εύζωνας, ο φαντάρος που έκανε τη σκοπιά του στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη; Γιατί τέτοια αδικία απέναντι σε κάθε τι ελληνικό; Aυτό δεν ήταν απάνθρωπο;
Υ.Γ.
Όταν εμείς είχαμε τα δικά μας μπάχαλα στο κέντρο της Αθήνας για μια
ολόκληρη πεντατία, δεν είδα καμιά αλληλεγγύη από κανέναν Τούρκο πολίτη.
Απλά χαίρονταν που εμείς διαλυόμασταν…
Το αλίευσα ΕΔΩ
