Είναι γνωστή η ιστορία με τον Ινδιάνο παππού που μιλάει στο εγγονάκι του και του περιγράφει τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και στο κακό, παρομοιάζοντας τα με λύκους.
Όταν ο μικρός Ινδιάνος ρωτά ποιος από τους δύο λύκους νικά, η απάντηση του γέροντα είναι αποστομωτική… «Αυτός που ταΐζεις περισσότερο».
Η απάντηση του γέροντα θα μπορούσε να δοθεί όχι μόνο στη μάχη του καλού με το κακό αλλά και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις μέσα στη ζωή. Το βασικό όμως είναι ότι ο σοφός γέροντας μιλώντας για το καλό και το κακό γενικεύει ώστε κάθε πτυχή της ζωής που έχει τις επιλογές ανάμεσα στο καλό και στο κακό να έχει και απάντηση.
«Αυτός που ταΐζεις περισσότερο»!
Ένας γνωστός Αγιορείτης γέροντας είχε πει πως ο κάθε άνθρωπος βλέπει τη ζωή ανάλογα με το που αναλώνεται η καθημερινότητα του ή το παρόν του και πόσο τον επηρεάζει.
Δηλαδή κάποιος που πηγαίνει στην Εκκλησία έχει την εντύπωση πως όλοι πηγαίνουν στην Εκκλησία. Ανάλογα και κάποιος που πηγαίνει στα σκυλάδικα. Όπως και κάποιος άλλος που βρίσκεται στο νοσοκομείο. Ο πρώτος βλέπει πιστούς…ο δεύτερος ξέκωλα…κι ο τρίτος άρρωστους.
Λογικό είναι το ίδιο να συμβαίνει και για τα κομματόσκυλα που αναλώνονται σε κομματικές συζητήσεις με τους συνοδοιπόρους τους ασχέτως αν κάνουν λάθος ή όχι στις εκτιμήσεις τους… που το πιθανότερο άλλωστε είναι να κάνουν λάθος όπως τόσα χρόνια έκαναν στο παρελθόν…
Όλα αυτά έχουν να κάνουν με την σφαιρική αντίληψη της ζωής καθώς και με το πόσο επηρεάζει τον καθένα μας.
Αυτό που είναι βασικό στοιχείο αντίληψης της πραγματικότητας είναι η στοιχειώδης διάκριση όχι μόνο της καθημερινότητας μας αλλά και κατά πόσο η δική μας καθημερινότητα απασχολεί την καθημερινότητα των υπολοίπων. Καθώς και πόσο στοιχειώδης ανάγκη είναι να μπορούμε να διακρίνουμε κατά πόσο το δικό μας «πρόβλημα» είναι στην ουσία πρόβλημα ή γενικότερο πρόβλημα, ή θέλουμε να έχουμε ένα πρόβλημα για να είμαστε ζωντανοί επειδή η ίδια η ζωή δεν μας φτάνει για να τη ζήσουμε όπως είναι ή την έχουμε χάσει ασχολούμενοι με ανοησίες, και τώρα ακόμα δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το λάθος μας μέσα στη γενικότερη κατάθλιψη μας.
Μέσα σε αυτή την «αδιακρισία» κάποιος που τρέφει τον κακό λύκο παροτρύνει τους γύρω του να κάνουν το ίδιο. Κάποιος άλλος που τρέφει τον καλό λύκο όμως δεν χρειάζεται να παροτρύνει κανέναν επειδή η καλοσύνη πάντα αυτοδιαφημίζεται και φαίνεται σε ένα ευτυχισμένο πρόσωπο, σε αντίθεση με την ξινίλα ενός κακού που μόνο αποστροφή φέρνει.
Έτσι οι λύκοι του γέροντα Ινδιάνου έρχονται να επιβεβαιώσουν και το μύθο του Αισώπου με την αλεπού με την κομμένη ουρά. Η αλεπού χωρίς ουρά δεν προσπαθούσε να απαλλαγεί από το κόμπλεξ της. Ήθελε κι οι υπόλοιπες να αποκτήσουν τα κόμπλεξ της…
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που παροτρύνουν στο κακό επειδή οι ίδιοι τρέφουν τον κακό λύκο, τόσο το κακό θα νικά.
Και όσο το κακό νικά, τόσες θα είναι και οι συμφορές που θα βρίσκουν την πατρίδα μας γιατί ο κακός λύκος είναι άπληστος και δεν θα σταματήσει μέχρι να κατασπαράξει κάθε ίχνος ανθρωπιάς.
Ταΐστε λοιπόν τον καλό λύκο.
Πριν χαθεί για πάντα…
ΙΩΑΝΝΗΣ
Το αλίευσα ΕΔΩ
