Του Θανάση Κελαντώνη
Ο
Ρόμπερτ Λεβαντόβσκι αποχωρούσε εκνευρισμένος απ' το «Ζιγκνάλ Ιντούνα
Παρκ» το προηγούμενο Σάββατο. Τόσο για την ήττα της Ντόρτμουντ απ' τη
Χόφενχαϊμ (1-2) όσο (κυρίως) για την απώλεια του τίτλου του πρώτου
σκόρερ του γερμανικού πρωταθλήματος απ' τον Στέφαν Κίσλινγκ.
Δεν
είχε όρεξη για δηλώσεις προς τους δημοσιογράφους, κατευθυνόταν
απευθείας στον χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων ώστε να αποχωρήσει για το
σπίτι του. Δεν μπορούσε παρά να παρατηρήσει το ηλικίας δέκα ετών
κορίτσι που περίμενε δίπλα στο όχημά του. Του
συστήθηκε, με τους γονείς της που τη συνόδευσαν απ' την Πολωνία να
παρακολουθούν από απόσταση, ως Μιχαλίνα. Και τον άφησε κάγκελο. «Θέλω να
σου ζητήσω μία τελευταία χάρη. Να μιλήσουμε για λίγο, σε θαυμάζω,
κάνεις περήφανη την πατρίδα μας» του είπε. «Γιατί τελευταία;» τη ρώτησε ο
επιθετικός της Ντόρτμουντ. «Γιατί σύντομα θα πεθάνω» απάντησε το
κορίτσι.
Ε,
καταλαβαίνετε. Πάγωμα αντιδράσεων, αμηχανία λόγου, σκέψεις στο μυαλό
που συνήθως θάβονται απ' τη ρουτίνα της καθημερινότητας, όπως περιέγραψε
την εικόνα Γερμανός δημοσιογράφος που ήταν κι αυτός πλησίον. Ακόμα και
της όμορφης καθημερινότητας για ποδοσφαιριστή όπως ο Ρόμπερτ
Λεβαντόβσκι.
Για
περίπου μισή ώρα ο 24χρονος επιθετικός στάθηκε εκεί, δίπλα στο
αυτοκίνητό του, και συζήτησε με τη Μιχαλίνα που πάσχει από ανίατη
ασθένεια. Για το πρωτάθλημα, για το «Γουέμπλεϊ» και το μεγάλο του όνειρο
κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ. Στο τέλος, η Μιχαλίνα τον αγκάλιασε, τον
φίλησε και του ευχήθηκε να κρατήσει αύριο το βράδυ την κούπα με τα
μεγάλα αυτιά.
Ο
Ρόμπερτ Λεβαντόβσκι δεν έχει ακόμα παιδιά, πήρε όμως μία θαυμάσια γεύση
του τι σημαίνει να σε πάρει αγκαλιά ένα παιδί. Το βιώνουμε κι εμείς και
δεν το αλλάζουμε με ό,τι κι αν μας τάξετε. Αυτή η αγκαλιά αποτελεί το
επιπλέον κίνητρό του ώστε να φύγει νικητής, μαζί με την Ντόρτμουντ, απ'
το Λονδίνο και ποιος ξέρει; Ισως αποδειχτεί η επιπλέον δύναμή του στην
αναμέτρηση με την Μπάγερν Μονάχου.
