Όταν οι Πέρσες στη δεύτερη εισβολή τους σάρωναν την Ελλάδα, το Μαντείο των Δελφών έδωσε χρησμό στους Αθηναίους ότι μόνον «τα ξύλινα τείχη» θα τους έσωζαν. Ο μόνος που το κατάλαβε ήταν ο Θεμιστοκλής, ο οποίος έφτιαξε μέγα στόλο και μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες κατέστρεψε στη Σαλαμίνα τα πλοία του Ξέρξη. Από κει και μετά αρχίζει ουσιαστικά η ναυτική κυριαρχία των Αθηνών που την οδήγησε στον κολοφώνα της δόξας της, στο Χρυσό Αιώνα. Ο οξυδερκής και πολυμήχανος πολιτικός οραματίστηκε το μέλλον και με τις επιλογές του κατάφερε να καταστήσει την Αθήνα «κοσμοκράτειρα» της εποχής της.
Πέρασαν χιλιάδες χρόνια και η σημερινή Ελλάδα πέτυχε χάρη στο ναυτικό δαιμόνιο της φυλής, να φιγουράρει στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας ναυτιλίας. Και σήμερα, στη δυσχερή οικονομική θέση -ένα βήμα πρίν από τήν πτώχευση- στήν οποία βρίσκεται η χώρα μας, ο κλάδος του εφοπλισμού είναι, τολμώ να πώ, ο μοναδικός πού συνεισφέρει τα μέγιστα στην εθνική οικονομία. Όμως, αντί να καταστήσουμε ακόμη πιο απόρθητα τα σημερινά «ξύλινα τείχη» μας κάνουμε ότι μπορούμε, μετά τον Οκτώβριο του 2009, για να τα βουλιάξουμε.
Ερέθισμα για το παρόν σημείωμα, μου έδωσε το άρθρο του φίλου και συναδέλφου Χάρη Παυλίδη στο οποίο παρουσιάζει τις θέσεις και επιφυλάξεις του εφοπλιστικού κόσμου για το νομοσχέδιο με το οποίο κατακερματίζεται τελικά το Λιμενικό Σώμα και στην ουσία διαλύεται ότι είχε απομείνει απο το πρώην Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Θα επιχειρήσω μια ιστορική αναδρομή η οποία πιστεύω πως λέει πολλά…
Τό Λιμενικό Σώμα ιδρύθηκε το 1919, απο τον Ελευθέριο Βενιζέλο με το Ν. 1753. Έκτοτε, έως και σήμερα που το έχουν «σακατέψει», η προσφορά του είναι τεράστια κι αυτό ούτε και οι «θύτες» του μπορούν να το αρνηθούν.
Οι πρώτοι που το επάνδρωσαν ήσαν 66 αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού, οι οποίοι επελέγησαν για την εξαίρετη για τα δεδομένα της εποχής μόρφωσή τους, τη γλωσσομάθειά τους, καθώς και για την ειδίκευσή τους σε θέματα εμπορικής ναυτιλίας.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1921, καθιερώνεται ο θεσμός τών Προξενικών Λιμεναρχείων –σήμερα η κυβέρνηση τα διαλύει- με τη σύσταση του πρώτου στο Λονδίνο και εν συνεχεία άλλων δύο, στο Κάρντιφ και στην Αμβέρσα. Να σημειωθεί ότι το Προξενικό Λιμεναρχείο του Λονδίνου ήταν αυτό που συνέβαλε ουσιαστικά στην ανασυγκρότηση του εμπορικού στόλου μας μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Εως τον Οκτώβριο του 2009 το Λιμενικό Σωμα υπαγόταν στό Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και οι άνδρες του, λόγω βαθειάς γνώσης του αντικειμένου, επάνδρωναν πολλές διοικητικές υπηρεσίες του. Σημερα, ενάμισυ χρόνο μετά, όλα είναι θολά. Υπάγεται στό Υπουργείο Προστασίας τού Πολίτη, ως Σώμα Ασφαλείας, αλλά παράλληλα καλύπτει και τις υπηρεσίες του Υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής.
Εδώ αρχίζουν τα νεοελληνικά ευτράπελα. Και ο σημερινός υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Παπουτσής, όπως και ο προηγούμενος κ.Χρυσοχοίδης, επισημαίνουν με έμφαση την ανάγκη εκσυγχρονισμού του Λ.Σ. για την αντιμετώπιση π.χ. της λαθρομετανάστευσης. Παράλληλα τονίζουν την τραγική κατάσταση ελλείψεων –που από παλιά υπήρχε- στα πλωτά και εναέρια μέσα του.
Ποιό τώρα από τα δύο υπουργεία αναλαμβάνει το λειτουργικό κόστος και προχωρεί στον αναγκαίο εκσυγχρονισμό; Ποιος θα υπογράφει για τα καύσιμα των χερσαίων ή πλωτών μέσων του; Ποιος για την αντικατάσταση των φθαρμένων ελαστικών των περιπολικών οχημάτων ή την επισκευή των φουσκωτών και άλλων σκαφών ;
Κι ακόμη, είμαι περίεργος, όλη αυτή την πολυσχιδή δραστηριότητα τού Λιμενικού, από τη νηολόγηση μιας βάρκας αναψυχής ή επαγγελματικής, την έκδοση ερασιτεχνικής άδειας αλιείας, τις εξετάσεις για τα διπλώματα ταχυπλόων, την παρακολούθηση της Ακτοπλοίας και της ποντοπόρου Ναυτιλίας, τη Ναυτική εκπαίδευση στις Σχολές Εμποροπλοιάρχων, την Επιθεώρηση των εμπορικων καί επιβατηγών πλοίων μετά από ένα ατύχημα, ή την αντιμετώπιση της θαλάσσιας ρύπανσης, καθώς και σωρό άλλα, ποιος φορέας θα υποκαταστήσει ;
Δυστυχώς το Λιμενικό Σώμα μετά από 92 χρόνια –σχεδόν έναν αιώνα- ιστορικής παρουσίας εκτελείται εν ψυχρώ.
(statesmen)
