Του Χρήστου Καπούτση
Οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στα Αραβικά και Μουσουλμανικά κράτη της Βορείου Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, της Ανατολικής Μεσογείου και της Αραβικής χερσονήσου, αποκτούν δυναμική ανατροπής των αυταρχικών και μονολιθικών καθεστώτων τους , αλλά και κυρίως, δυναμική ανατροπής των υφιστάμενων γεωπολιτικών ισορροπιών, στην στρατηγικότερη περιοχή του Πλανήτη, όπου μέχρι «χθες» δεν αμφισβητείτο η υπεροχή των ΗΠΑ.
Αναμφίβολα, τα γεγονότα αυτά επηρεάζουν άμεσα την Ελλάδα και την Κύπρο και όχι μόνο λόγω της γεωγραφικής εγγύτητας, αλλά κυρίως λόγω της εμπλοκής στρατηγικών συμφερόντων του Ελληνισμού με τους πρωταγωνιστές της περιοχής, που είναι ασφαλώς η Τουρκία, η Αίγυπτος και το Ισραήλ.
Είναι προφανές ότι, η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στην ανατολική Μεσόγειο, η λύση του Κυπριακού και η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, σχετίζονται άμεσα με τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή.
Οι εξεγέρσεις των Αραβικών κρατών βρήκαν την Ελλάδα και την Κύπρο, κάποτε τις πιο φιλοαραβικές χώρες της Ευρώπης, σε μια εποχή επανακαθορισμού των προτεραιοτήτων τους στην Εξωτερική πολιτική, αφού αυτό ουσιαστικά συνιστά η πολιτικοδιπλωματική αναβάθμιση των σχέσεων τους με το Ισραήλ, θανάσιμου εχθρού των Αράβων ισλαμιστών. Επιπλέον, τα σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα της Ελλάδας, τα προβλήματα διεθνούς κύρους της ΕΕ, οι «παγωμένες» σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία, καθιστούν ακόμη πιο ευάλωτη και πιο επισφαλή τη θέση της Αθήνας και επομένως πιο αδύναμη τη θέση της Λευκωσίας.
Η Τουρκία διεκδικεί να έχει αναβαθμισμένο ρόλο στις εξελίξεις, ώστε να κατοχυρωθεί ως περιφερειακή υπερδύναμη και έτσι να προωθήσει τα στρατηγικά της συμφέροντα. Όμως οι στρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας συγκρούονται με τα εθνικά μας συμφέροντα και απειλούν κυριαρχικά δικαιώματα του Ελληνισμού (Ελλάδα και Κύπρος).
Στην παρούσα συγκυρία ευνοούνται οι τουρκικές επιδιώξεις διότι:
· Η Τουρκία των Ερντογάν- Νταβούτογλου προβάλλεται ως χώρα πρότυπο για τον εξεγερμένο Αραβομουσουλμανικό κόσμο, καθώς είναι η χώρα που διαθέτει μετριοπαθή ισλαμική κυβέρνηση με φιλοδυτικό προσανατολισμό. Είναι μια προσπάθεια των Δυτικών, που στοχεύει στην πολιτικοποίηση του Ισλάμ, με αποκλεισμό των ακραίων ισλαμιστών, αλλά και των στρατιωτικών, από την εξουσία, ώστε τα αραβομουσουλμανικά κράτη να είναι «συνεργάσιμα» με τη Δύση.
· Η Τουρκία έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου, μετά τη ρήξη των σχέσεών της με το Ισραήλ, την ανάπτυξη φιλικών σχέσεων με το Ιράν, την αποδοχή της δράσης της Παλαιστινιακής οργάνωσης Χαμάς και την στήριξη που παρέχει στη Χεζμπολάχ του Λιβάνου.
· Η Τουρκία, παρά την «διπρόσωπη» πολιτική της προς τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., εξακολουθεί να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της αμερικανικής Κυβέρνησης του Μπάρακ Ομπάμα.
Ανάχωμα όμως στις ηγεμονικές επιδιώξεις της Άγκυρας είναι, οι κακές σχέσεις της με το Ισραήλ, το Κουρδικό και το άλυτο Κυπριακό.
