Του Στέλιου ΠαπαθεμελήΟι σοβαρές χώρες του κόσμου διαθέτουν εθνική στρατηγική. Δηλαδή έναν κώδικα θέσεων για τα μείζονα ζητήματα τους. Σταθερό και αμετακίνητο. Οι γείτονές μας και οι ασημαντότεροι έχουν το εθνικό δόγμα τους, που μάλιστα ρητά ή συγκεκαλυμμένα υποκρύπτει εδαφικές και άλλες διεκδικήσεις σε βάρος μας. Είμαστε οι μόνοι που δεν έχουμε εθνικό δόγμα. Γι’ αυτό επισήμως «δεν διεκδικούμε τίποτε» και ανεπισήμως μετακινούμε τις κόκκινες γραμμές, προς τα πίσω βέβαια.
Το βορεινό προτεκτοράτο αποτελεί κλασικό παράδειγμα με αμετάλλακτη εθνική στρατηγική. Σφετεριζόμενο το ιερό όνομα της Μακεδονίας υπερασπίζεται εμμανώς το κλοπιμαίο, χωρίς επί 20 χρόνια να αλλάξει «ιώτα εν η μίαν κεραίαν» στις θέσεις του. Οι μόνοι που αλλάζουμε, διαρκώς υποχωρούντες – και παραχωρούντες – είμαστε εμείς.
Παλινωδούντες, επαμφοτερίζοντες, πρόθυμοι να γίνουμε χαλί του κάθε Γκρουέφσκι. Ως το 2006 οι πολιτικές ελίτ ντρέπονταν να προσβάλουν τη μνήμη των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου («ονομασία χωρίς τον όρο Μακεδονία ή παράγωγα»). Μετά, εγκατέλειψαν τα προσχήματα και χάρισαν ομοθυμαδόν στα Σκόπια το «Μακεδονία» με αντάλλαγμα το γνωστά φύλλαράκι συκής «γεωγραφικό προσδιορισμό» erga omnes. Πρόταση πολιτικά αφελής και εθνικά επικίνδυνη. Αφελής διότι χαρίζοντάς τους το ουσιαστικό το οποίο επιθυμούν, θα αχρηστέψουν το επίθετο που απεχθάνονται. Εθνικά επικίνδυνοι διότι ενώ οι αντίδικοι είναι ανένδοτοι και επί 20 χρόνια αμετακίνητοι, εμείς είμαστε μονίμως ενδοτικοί και οι τάχα κόκκινες γραμμές μας, φορητές. Χρέος της πολιτικής τάξης είναι, αξιοποιώντας τη παμή αδιαλλαξία των Σκοπίων, να ανακαλέσει την πρόταση για σύνθετη. Πράττει το ακριβώς αντίθετο. Στο πεδίο της μυστικής διπλωματίας όπου διαγκωνίζονται οι κύριοι Δρούτσας και Ρόντος τεκταίνονται σημεία και τέρατα. Οι Σκοπιανοί, αφού τους δωρίσαμε το «Μακεδονία», επικαλούμενοι το «εύρος εφαρμογής», αδειάζουν από περιεχόμενο τον γεωγραφικό προσδιορισμό.
Κατά τα μέχρι» ώρα» διαρρέοντα:
- Η διαπραγμάτευση αφορά την ονομασία του κράτους και αφήνει έξω έθνος και γλώσσα, δηλαδή ταυτότητα. Όμως το ποιητικό αίτιο του σκοπιανού αλυτρωτισμού δεν είναι το όνομα του κράτους, αλλά του έθνους – γλώσσας. Αρα το κρίσιμο και ουσιώδες στοιχείο χαρίζεται σιωπηρώς στον αντίδικο.
- Αν πάντως πρόκειται έστω με τη μετέωρη και κολοβή ελληνική πρόταση της σύνθετης να υπάρξουν ψιχία αποτελέσματος πρέπει:
Α) Το νέο όνομα να έχει ενιαία εκφορά και να καλύπτει όλες τις λειτουργικές εκφράσεις του σκοπιανού μορφώματος: κράτος, έθνος, γλώσσα.
Β) Να καταστεί συνταγματικό όνομα της γείτονος και υποχρεωτικό για όλες τις χώρες. Το περισσόν εκ του πονηρού!
Ο Γκρουέφσκι αγοράζει χρόνο περιμένοντας την εκδίκαση στη Χάγη. Καταγγείλετε εππέλους την «Ενδιάμεση», για να ματαιώσετε τη δίκη πριν μας έρθει καμιά κατακέφαλα. Οι υπερατλαντικοί άσπονδοι φίλοι μας κατεργάζονται «λύσεις» βαθύτατα ανθελληνικές. Πολύ εύγλωττες οι σχετικές αναφορές του πρεσβευτή τους στα Σκόπια. Τη στιγμή πάντως που οι ημέτεροι είναι έτοιμοι να τα δώσουν όλα, όσα τους ζητούν και έτι περαιτέρω, ο ελληνογενής γενίτσαρος Γκρουέφσκι – στο ίδιο μήκος κύματος και ο πρ. Ιβάνοφ – ξεσπαθώνουν σε εμετικές πλην ανέξοδες ανθελληνικές εξάρσεις.
Ανέξοδες, διότι παρά τη διαρκώς κλιμακούμενη εχθρική συμπεριφορά τους εμείς εξακολουθούμε να τους νταντεύουμε… Οσο πιο αμελητέα είναι τα Σκόπια τόσο μια ήττα από αυτά αποκτά αντιστρόφως ανάλογες διαστάσεις. Και είμαστε δυστυχώς σε αυτό το σημείο αν δεν κάνουμε στροφή 180 μοιρών στη στρατηγική μας. Εκεί που εξαιτίας των μακροχρόνιων παραλείψεων μας αφήσαμε να διολισθήσει το θέμα, μόνον η απειλή αντιστροφής του αλυτρωτισμού μπορεί να συνετίσει τους γενίτσαρους των Σκοπίων να εγκαταλείψουν το «μακεδονισμό» και τις φαντασιώσεις της… μεγαλεξανδρινής καταγωγής τους.
Αν παρά ταύτα εμμείνουν, τότε είναι και αυτοί Έλληνες, όπως όλοι οι Μακεδόνες, πάλαι τε και επ’ εσχάτων.
ΘΕΜΑ – ΣΕΛ.58
από το Geopolitics & Daily NewsΤο αλίευσα ΕΔΩ
