Φωτο: Ο Μιχάλης Προεστάκης (δεξιά με το πορτοκαλί γιλέκο) μαζί με τον ανιψιό του Ιγκόρ (αριστερά, με το πορτοκαλί γιλέκο) επί 33 ημέρες βοήθησαν άοκνα στην επιχείρηση απεγκλωβισμού των μεταλλωρύχων.
Ώστε Έλληνες ήσαν, λοιπόν, αυτοί που έσκαψαν το τούνελ της ελευθερίας στη Χιλή;
Διαβάστε τι αποκαλύπτει το Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού για την συγκινητική προσπάθεια δύο Ελλήνων, αλλά και η εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής» για ένα θέμα που συγκλόνισε ολόκληρο τον πλανήτη με τη διάσωση των 33 μεταλλωρύχων της Χιλής!...
Tα κείμενα που ακολουθούν τα αλιεύσαμε από την επίσημη ιστοσελίδα του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού και έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Το γιατί είναι ευνόητο. Διαβάζουμε, λοιπόν, τα εξής:
«Γιατί αργήσατε τόσο πολύ;» ήταν το ολίγον… εξοργισμένο ερώτημα των 33 μεταλλωρύχων, όταν για πρώτη φορά το γεωτρύπανο έφτασε στο σημείο όπου ήταν παγιδευμένοι, διηγείται στο «Έθνος της Κυριακής» ο Μιχάλης Προεστάκης, μετανάστης δεύτερης γενιάς, μηχανικός και υπεύθυνος της εταιρείας Drillers Supply SA, που εφοδίασε με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό την επιχείρηση γεώτρησης.
Ο κ. Προεστάκης μαζί με τον ανιψιό του Ιγκόρ επί 33 ημέρες βοήθησαν άοκνα στην επιχείρηση απεγκλωβισμού των μεταλλωρύχων, αρχικά στη διάνοιξη των αγωγών, μέσω των οποίων ανεφοδιάζονταν οι παγιδευμένοι, και στη συνέχεια στη διάνοιξη της σήραγγας μέσα από την οποία ανασύρθηκαν στην επιφάνεια.
Αγωγοί επικοινωνίας ήταν οι «οδηγοί» τους στην προσπάθειά τους να φτάσουν με ασφάλεια τους μεταλλωρύχους. Σύμμαχοί τους σε αυτήν την προσπάθεια ήταν οι ίδιοι οι παγιδευμένοι, με τους οποίους συνεργάζονταν στενά μέσω βιντεοσυσκέψεων και τηλεφώνου, αφού κι εκείνοι δούλευαν μαζί με τους διασώστες τους.
Όπως εξηγεί ο Έλληνας μηχανικός, οι μεταλλωρύχοι είχαν αναλάβει, κυρίως, να καθαρίζουν τις πέτρες και τα χώματα που έπεφταν στο εσωτερικό της σήραγγας.
Ο κ. Προεστάκης μαζί με τον ανιψιό του Ιγκόρ επί 33 ημέρες βοήθησαν άοκνα στην επιχείρηση απεγκλωβισμού των μεταλλωρύχων, αρχικά στη διάνοιξη των αγωγών, μέσω των οποίων ανεφοδιάζονταν οι παγιδευμένοι, και στη συνέχεια στη διάνοιξη της σήραγγας μέσα από την οποία ανασύρθηκαν στην επιφάνεια.
Αγωγοί επικοινωνίας ήταν οι «οδηγοί» τους στην προσπάθειά τους να φτάσουν με ασφάλεια τους μεταλλωρύχους. Σύμμαχοί τους σε αυτήν την προσπάθεια ήταν οι ίδιοι οι παγιδευμένοι, με τους οποίους συνεργάζονταν στενά μέσω βιντεοσυσκέψεων και τηλεφώνου, αφού κι εκείνοι δούλευαν μαζί με τους διασώστες τους.
Όπως εξηγεί ο Έλληνας μηχανικός, οι μεταλλωρύχοι είχαν αναλάβει, κυρίως, να καθαρίζουν τις πέτρες και τα χώματα που έπεφταν στο εσωτερικό της σήραγγας.
• Ενθουσιασμός
Καθ’ όλη τη διάρκεια της επιχείρησης ήταν ήρεμοι, καθόλου φοβισμένοι και πολύ ενθουσιασμένοι με την προοπτική του απεγκλωβισμού τους, μας λέει ο κύριος Προεστάκης, ενθουσιασμό που μετέδιδαν και στους διασώστες τους.
Ο 31χρονος Φλορένσιο Αβαλος ήταν ο πιο τακτικός συνομιλητής του Προεστάκη, αυτός που έδινε οδηγίες για τη μορφολογία του υπεδάφους, ήταν ιδιαίτερα ψύχραιμος, μεθοδικός, ενώ μετά την πρώτη τους επαφή γινόταν όλο και πιο χαλαρός, όπως και οι υπόλοιποι 32, όπως πληροφορούσε τον Έλληνα μηχανικό.
Εντύπωση του έκανε το χιούμορ των 33. Θυμάται χαρακτηριστικά την ημέρα που πληροφόρησε τον Αβαλος ότι θα αρχίσουν τη διάνοιξη της σήραγγας διαφυγής με το ισχυρό τρυπάνι.
-«Φλορένσιο, δεν θα κοιμηθείτε καθόλου σήμερα, θα κάνουμε διαβολεμένο θόρυβο, όσο θα τρυπάμε βαθιά», τον ενημέρωσε.
-«Μπείτε όσο πιο βαθιά μπορείτε, Μιχάλη», του απάντησε ο Αβάλος. «Όσο πιο θόρυβο κάνετε, τόσο καλύτερα θα κοιμηθούμε».
Μια άλλη σημαντική στιγμή που θυμάται ο Προεστάκης, ήταν η μέρα που έφτασε το δεύτερο και ισχυρότερο τρυπάνι, το «Schramm T-130», το οποίο ονόμασαν χιουμοριστικά «rescurator» συνδυασμός των αγγλικών λέξεων rescue (σωτηρία) και «terminator» (εξολοθρευτής), το οποίο και υπέγραψε ο πρόεδρος της Χιλής, Σεμπαστιάν Πινιέρα, ο οποίος παρακολουθούσε πολύ στενά την όλη επιχείρηση.
Ωστόσο, ο κ. Προεστάκης δεν ήταν παρών όταν άρχισαν να απεγκλωβίζονται οι 33 μεταλλωρύχοι. «Έπρεπε να μαζέψουμε όλα τα εργαλεία μας» γιατί πλέον χρειαζόταν ο χώρος για να στηθούν τα σημεία υποδοχής των 33. «Αν και απογοητεύτηκα που δεν ήμουν παρών», μας λέει, «είχαμε κουραστεί πολύ: 33 ημέρες κοιμόμασταν σε κοντέινερ και η σκόνη είχε γίνει πια δεύτερο ρούχο μας». Στην ερώτησή μας αν θα ήθελε να τους συναντήσει από κοντά, απάντησε πως θα «χαιρόταν, αλλά και θα συγκινούνταν πολύ».
Ο Μιχάλης Προεστάκης έχει ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο εξαιτίας της δουλειάς του (Βολιβία, Περού, Αργεντινή, Ιορδανία, Φιλανδία, Πορτογαλία), όχι όμως στην πατρίδα του παππού του, την Ελλάδα και τα Χανιά, από απ΄όπου κατάγεται και την οποία θέλει πολύ να επισκεφτεί.
Ο 31χρονος Φλορένσιο Αβαλος ήταν ο πιο τακτικός συνομιλητής του Προεστάκη, αυτός που έδινε οδηγίες για τη μορφολογία του υπεδάφους, ήταν ιδιαίτερα ψύχραιμος, μεθοδικός, ενώ μετά την πρώτη τους επαφή γινόταν όλο και πιο χαλαρός, όπως και οι υπόλοιποι 32, όπως πληροφορούσε τον Έλληνα μηχανικό.
Εντύπωση του έκανε το χιούμορ των 33. Θυμάται χαρακτηριστικά την ημέρα που πληροφόρησε τον Αβαλος ότι θα αρχίσουν τη διάνοιξη της σήραγγας διαφυγής με το ισχυρό τρυπάνι.
-«Φλορένσιο, δεν θα κοιμηθείτε καθόλου σήμερα, θα κάνουμε διαβολεμένο θόρυβο, όσο θα τρυπάμε βαθιά», τον ενημέρωσε.
-«Μπείτε όσο πιο βαθιά μπορείτε, Μιχάλη», του απάντησε ο Αβάλος. «Όσο πιο θόρυβο κάνετε, τόσο καλύτερα θα κοιμηθούμε».
Μια άλλη σημαντική στιγμή που θυμάται ο Προεστάκης, ήταν η μέρα που έφτασε το δεύτερο και ισχυρότερο τρυπάνι, το «Schramm T-130», το οποίο ονόμασαν χιουμοριστικά «rescurator» συνδυασμός των αγγλικών λέξεων rescue (σωτηρία) και «terminator» (εξολοθρευτής), το οποίο και υπέγραψε ο πρόεδρος της Χιλής, Σεμπαστιάν Πινιέρα, ο οποίος παρακολουθούσε πολύ στενά την όλη επιχείρηση.
Ωστόσο, ο κ. Προεστάκης δεν ήταν παρών όταν άρχισαν να απεγκλωβίζονται οι 33 μεταλλωρύχοι. «Έπρεπε να μαζέψουμε όλα τα εργαλεία μας» γιατί πλέον χρειαζόταν ο χώρος για να στηθούν τα σημεία υποδοχής των 33. «Αν και απογοητεύτηκα που δεν ήμουν παρών», μας λέει, «είχαμε κουραστεί πολύ: 33 ημέρες κοιμόμασταν σε κοντέινερ και η σκόνη είχε γίνει πια δεύτερο ρούχο μας». Στην ερώτησή μας αν θα ήθελε να τους συναντήσει από κοντά, απάντησε πως θα «χαιρόταν, αλλά και θα συγκινούνταν πολύ».
Ο Μιχάλης Προεστάκης έχει ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο εξαιτίας της δουλειάς του (Βολιβία, Περού, Αργεντινή, Ιορδανία, Φιλανδία, Πορτογαλία), όχι όμως στην πατρίδα του παππού του, την Ελλάδα και τα Χανιά, από απ΄όπου κατάγεται και την οποία θέλει πολύ να επισκεφτεί.
ΠΗΓΗ
