Άγνωστοι Έλληνες: Αφρικανικοί σταθμοί στο ταξίδι των Ελλήνων

Η σύγχρονη συμβατική ιστορία μας διδάσκει εδώ και χρόνια ότι οι Έλληνες έμειναν γνωστοί σε όλον τον κόσμο, λόγω του χρυσού αιώνα του Περικλή και της Δημοκρατίας! Μας διδάσκει ακόμη ότι η δραστηριότητά τους ξεκίνησε αυστηρά τον 8^ο αι. π.Χ., τότε δηλαδή που υιοθετήθηκε η «φοινικική γραφή» από αυτούς, το αλφάβητο, κλπ.
Τέλος, μας διδάσκει πως οι Έλληνες (οι λίγοι που υπήρχαν, γιατί σύμφωνα με σύγχρονες θεωρίες, οι περισσότεροι ήταν Σλαβικής, Σημιτικής, και κάθε άλλη καταγωγής, εκτός από ελληνικής) ζούσαν περιορισμένοι στα στενά «ελλαδιτικά» όρια, που γνωρίζουμε σήμερα.

Νέες επιχειρήσεις της ΕΕ στην Αφρική

Δρ. Ιωάννης Παρίσης

Τρεις νέες επιχειρήσεις προστέθηκαν μέσα στο 2012 στο επιχειρησιακό σκέλος της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας & Άμυνας (ΚΠΑΑ), ανεβάζοντας σε 27 τις αναληφθείσες επιχειρήσεις από τον Ιανουάριο του 2003. Πρόκειται για την EUCAP SAHEL Niger, μια μικρή στρατιωτική επιχείρηση με στόχο την ενίσχυση των δυνατοτήτων στη μάχη κατά της τρομοκρατίας στο Νίγηρα, την EUAVSEC South Sudan με αποστολή την εκπαίδευση των αρχών του Νοτίου Σουδάν για την ενίσχυση της ασφάλειας των αερομεταφορών, και την EUCAP NESTOR για την ενίσχυση των δυνατοτήτων στο Κέρας της Αφρικής για την καταπολέμηση της πειρατείας στη θάλασσα.

Υποστήριξη της αντιτρομοκρατίας στο Σαχέλ

Η υποσαχάρια Αφρική κατέχει μια εξέχουσα θέση στην πολιτική ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ευρώπη έχει πολλούς λόγους να ενδιαφέρεται για την περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της καταπολέμησης της ανασφάλειας και του οργανωμένου εγκλήματος, της ενεργειακής ασφάλειας και της παράνομης μετανάστευσης. Η ΕΕ αντιμετωπίζει τις πολύπλευρες προκλήσεις στην περιοχή μέσω της συνολικής στρατηγικής της για Ασφάλεια και την Ανάπτυξη στην περιοχή του Σαχέλ που εγκρίθηκε από το Συμβούλιο τον Μάρτιο του 2011.

Η αποστολή EUCAP SAHEL Niger που σχεδιάστηκε στο πλαίσιο της ΚΠΑΑ στοχεύει στην βελτίωση των ικανοτήτων των Δυνάμεων Ασφαλείας του Νίγηρα για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος κατά τρόπο αποτελεσματικό και συντονισμένο, με σκοπό να συμβάλει στην ενίσχυση της πολιτικής σταθερότητας, της ασφάλειας, της διακυβέρνησης και της κοινωνικής συνοχής στο Νίγηρα και στην περιοχή του Σαχέλ γενικότερα.

Στις 23 Μαρτίου 2012, το Συμβούλιο ενέκρινε την αρχική ιδέα διαχείρισης της κρίσης, και στις 16 Ιουλίου 2012 έδωσε το πράσινο φως και τη νομική βάση για την αποστολή EUCAP SAHEL Niger, η οποία ξεκινά  μέσα στον Αύγουστο του 2012.

Η διάρκεια της επιχείρησης ορίσθηκε αρχικά σε δύο χρόνια. Μια πολυεθνική ομάδα 50 ατόμων και 30 ντόπιων εγκαταστάθηκε στο στρατηγείο της αποστολής στο Niamey του Νίγηρα, με συνδέσμους στο Bamako του Μάλι και το Nouakchott της Μαυριτανίας. Ο προϋπολογισμός της αποστολής για το πρώτο έτος είναι 8.7 εκατομμύρια ευρώ.

Ενίσχυση της ασφάλειας αεροδρομίου στο Νότιο Σουδάν

Μετά από μισό αιώνα εμφύλιου πολέμου, το Νότιο Σουδάν έγινε ανεξάρτητο κράτος τον Ιούλιο του 2011. Ως το νεότερο κράτος του κόσμου, το Νότιο Σουδάν αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις στη μετάβαση σε μια βιώσιμη, ειρηνική και ευημερούσα πολιτεία. Η ΕΕ έχει δεσμευτεί να βοηθήσει Νότιο Σουδάν στην προσπάθεια αυτή με τη χρησιμοποίηση ενός ευρέως φάσματος  μέσων, συμπεριλαμβανομένης της ΚΠΑΑ. Το Νότιο Σουδάν ζήτησε από την ΕΕ την παροχή στήριξης για την ενίσχυση της ασφάλειας στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας Τζούμπα (Juba), ως μέρος της διεθνούς συνολικής κοινοτικής βοήθειας προς τη χώρα.

Η ασφάλεια στο αεροδρόμιο είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη της οικονομίας της Νοτίου Σουδάν. Η βελτίωση της ασφάλειας του αεροδρομίου θα επιτρέψει την αυξημένη ροή ανθρώπων και αγαθών, καθώς και την ώθηση του εμπορίου, δεδομένου ότι το Νότιο Σουδάν είναι δεν έχει πρόσβαση στη θάλασσα και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εναέρια κυκλοφορία από το σπάνιο οδικό δίκτυο της χώρας το οποίο είναι αδιάβατο κατά τη διάρκεια της εποχής των βροχών. Η ανεπαρκής ασφάλεια στο αεροδρόμιο της Τζούμπα το καθιστά επίσης τον πιο αδύναμο κρίκο στο περιφερειακό δίκτυο επικοινωνίας, ενώ επίσης βρίσκεται σε κίνδυνο η εκμετάλλευσή του από εγκληματίες που ασχολούνται με την παράνομη διακίνηση και από τρομοκράτες.

Το Συμβούλιο έδωσε, στις 18 Ιουνίου 2012 το πράσινο φως για ο EUAVSEC Νότιο Σουδάν, η οποία θα διαρκέσει 19 μήνες και η έδρα της θα είναι στην Τζούμπα. Ξεκινώντας τις δραστηριότητές της τον Σεπτέμβριο του 2012, θα αναπτύξει προσωπικό 64 ατόμων. Ο συνολικός προϋπολογισμός της αποστολής είναι 12,5 εκατ. ευρώ και διατίθεται μέσω της ΚΠΑΑ.

Ενίσχυση των θαλάσσιων δυνατοτήτων στο Κέρας της Αφρικής

Η EUCAP NESTOR είναι μη στρατιωτική αποστολή που αναλήφθηκε στο πλαίσιο της ΚΠΑΑ, ενισχυμένη με στρατιωτικούς εμπειρογνώμονες, με στόχο την ενίσχυση των θαλάσσιων δυνατοτήτων αρχικά πέντε χωρών στο Κέρας της Αφρικής και του Δυτικού Ινδικού Ωκεανού. Θα λειτουργήσει απόλυτα συμπληρωματικά προς την Ναυτική Δύναμη της ΕΕ (EUNAVFOR) στο πλαίσιο της Επιχείρησης Atalanta και την εκπαιδευτική αποστολή της ΕΕ στη Σομαλία – EU Training Mission (EUTM) in Somalia. Η αποστολή θα έχει αρχική διάρκεια δύο ετών, ενώ προβλέπεται μια στρατηγική αξιολόγηση μετά από ένα χρόνο, με βάση σημεία αναφοράς και μετρήσιμα επιτεύγματα.

Στις 12 Δεκεμβρίου 2011, το Συμβούλιο αποφάσισε την ανάπτυξη στην περιοχή εντός του φεβρουαρίου 2012 μιας  αποστολής τεχνικής εκτίμησης, με βάση την οποία το προσωπικό της αποστολής EUCAP NESTOR αναπτύχθηκε στα μέσα του 2012.

Η EUCAP NESTOR αποτελεί σημαντικό στοιχείο στη συνολική προσέγγιση της ΕΕ για την καταπολέμηση της πειρατείας, καθώς επιτρέπει τη μεγιστοποίηση των συνεργιών μεταξύ στρατιωτικών και μη στρατιωτικών δυνατοτήτων. Για την εκτέλεση της αποστολής αυτής η ΕΕ έχει δημιουργήσει στρατηγικές συνεργασίες με τον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό (ΙΜΟ), το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα (UNODC) και το Αναπτυξιακό Πρόγραμμα Ηνωμένων Εθνών (UNDP).

Το αλίευσα ΕΔΩ

Η Μονσάντο «αγοράζει» την Αφρική!Τέρμα στα μικρά κτήματα και τις «ανεξάρτητες» καλλιέργειες.

Αμερικανικοί κολοσσοί επενδύουν στην αγροτοβιομηχανία στην Αφρική, δείχνοντας το "μέλλον" της αγροτικής παραγωγής.

Τέρμα στα μικρά κτήματα και τις «ανεξάρτητες» καλλιέργειες.

Οι πολυεθνικές θα σπέρνουν, οι πολυεθνικές θα θερίζουν, οι πολυεθνικές θα κερδίζουν… η Αφρική μας δείχνει το δρόμο...

Τεράστιες μονοκαλλιέργειες μεταλλαγμένων, συσκευασμένα και πανάκριβα αγροτικά προϊόντα, φτωχοί εργάτες σύγχρονοι δούλοι, στα «τσιφλίκια» των πολυεθνικών!

Μια ομάδα εταιριών της αγροτοβιομηχανίας που ειδικεύονται στους σπόρους, στα χημικά και στον εξοπλισμό θα επενδύσει πάνω από 150 εκατ. δολάρια τα επόμενα χρόνια σε γεωργικά έργα και προϊόντα στην Αφρική, σύμφωνα με ανακοινώσεις των διοικήσεων των επιχειρήσεων αυτών που δόθηκαν στην δημοσιότητα χθες…

Οι επενδύσεις που ανακοίνωσαν ότι θα κάνουν χθες οι εταιρίες DuPont, Monsanto, Cargill κ.ά. εντάσσονται σε μια πρωτοβουλία συνολικού ύψους 3 δισ. δολαρίων σε διεθνές επίπεδο που ανακοίνωσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα…

…Μαζί με επιχειρήσεις από την Ινδία, το Ισραήλ, την Ελβετία, τη Νορβηγία και τη Βρετανία και 20 επιχειρήσεις από την Αφρική, οι αμερικανικές εταιρίες δεσμεύτηκαν ότι θα επενδύσουν 3 δισ. σε έργα στον αναπτυσσόμενο κόσμο ώστε να αναπτυχθούν οι τοπικές αγορές και να βελτιωθεί η παραγωγικότητα.

…Τα Ηνωμένα Έθνη εκτιμούν ότι ως το 2030 ο παγκόσμιος πληθυσμός θα χρειάζεται 50% περισσότερα τρόφιμα, 45% περισσότερη ενέργεια και 30% περισσότερο νερό.

Ελλείψει αυτών των πόρων έως και 3 δισ. άνθρωποι θα καταδικαστούν να ζήσουν στη φτώχεια, κατά τον ΟΗΕ.

…Η εκμετάλλευση της ζήτησης για τρόφιμα στην Αφρική μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλα κέρδη, είπαν στελέχη των εταιριών.

…Αν και χαρακτήρισε την κατάσταση στην Αφρική ως σήμερα «χαοτική», ο Τζιμ Μπορέλ, αντιπρόεδρος της DuPont, είπε ότι υπάρχουν σημαντικές ευκαιρίες.
«…Η ανάγκη υπάρχει, η δυναμική υπάρχει», είπε.

«…Είμαστε πεπεισμένοι ότι μπορούμε να πάρουμε τη βάση που έχουμε σήμερα και να επιταχύνουμε την πρόοδο», τόνισε.

…Τα επόμενα τρία χρόνια η DuPont θα δαπανήσει 3 εκατ.
δολάρια στην Αιθιοπία, όπου η εταιρία επενδύσει στην παραγωγή σπόρων και την δημιουργία αποθηκών.

…Αναπτύσσει επίσης ζιζανιοκτόνα για τους καλλιεργητές σιτηρών, ενώ δημιουργεί ένα σύστημα πληροφόρησης για το πόσο εύφορα είναι τα εδάφη ώστε να εντοπίζονται οι εκτάσεις που πρέπει να τίθενται σε αγρανάπαυση και να μεγιστοποιούνται οι σοδειές.

…Στόχος της DuPont είναι μέσα σε 10 χρόνια να έχει αυξήσει τα έσοδά της από τις επενδύσεις της στην Αφρική σε πάνω από 1 δισ. δολάρια.

…Η Monsanto, η μεγαλύτερη εταιρία σπόρων παγκοσμίως, επενδύει 50 εκατ.
δολάρια τα επόμενα 10 χρόνια σε πολλές στην Αφρική ελπίζοντας σε σημαντική ανάπτυξη της γεωργίας.

…Η Monsanto ασχολείται ειδικά με την ανάπτυξη καλαμποκιού που αξιοποιεί αποδοτικότερα την άρδευση στην Τανζανία και την δημιουργία ενός δικτύου εμπορίας αγροτικών προϊόντων.

…Η Cargill επενδύει στην Μοζαμβίκη όπου επικεντρώνεται στην αύξηση της αποδοτικότητας των καλλιεργειών σιτηρών και στην εκπαίδευση μελών αγροτικών κοινοτήτων.
…Η AGCO, μια αμερικανική εταιρία εξοπλισμού, σχεδιάζει να επενδύσει 100 εκατ. δολάρια για τη βελτίωση αγροκτημάτων στην Αιθιοπία, την Γκάνα, την Κένυα κ.ά. χώρες της Αφρικής.

…Η νορβηγική Yara International σχεδιάζει μια επένδυση 2 δισ. δολαρίων για την κατασκευή ενός εργοστασίου λιπασμάτων και 20 εκατ. δολαρίων για την κατασκευή ενός λιμανιού στην Τανζανία για την βελτίωση του δικτύου διακίνησης λιπασμάτων στη νότια Αφρική.

…Η ελβετική Syngenta AG σχεδιάζει να επενδύσει πάνω από 500 εκατ. και αναμένει να έχει έσοδα 1 δισ. δολαρίων τα επόμενα 10 χρόνια στην ήπειρο.

…Αλλά η εξόρμηση των πολυεθνικών στην Αφρική, όπου επενδυτές αγοράζουν γεωργικές εκτάσεις και σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν αποδοτικότερες μεθόδους, δεν αντιμετωπίζεται θετικά από όλους.

…Πολλοί εκφράζουν ανησυχίες για το ότι οι αφρικανοί αγρότες θα απολέσουν τον έλεγχο των γαιών τους και των δικτύων διανομής τροφίμων.

…Επισημαίνουν ότι οι αφρικανοί αγρότες εκτοπίζονται και στη θέση της παραδοσιακής γεωργίας εισάγονται μέθοδοι που δεν είναι βιώσιμες.

«…Το πρόβλημα είναι πως όλα αυτά βασίζονται στην μεγάλης κλίμακας αγροτοβιομηχανία», σχολίασε η Ανουράντα Μίταλ, ανώτατο στέλεχος του Oakland Institute, ενός κέντρου ερευνών.

«…Ποιος ωφελείται; Όλα αυτά τα πράγματα υποστηρίζουν το σχηματισμό μιας μεγάλης κλίμακας, εμπορικού χαρακτήρα γεωργίας, που θα πλήξει τους μικρούς αγρότες.

…Θα μπορούσαν να δαπανηθούν πολύ λιγότερα κι η έμφαση να δοθεί στις πιστώσεις, στις ανοικτές αγορές, στα δικαιώματα των μικρών αγροτών»…
asimpiestos
anti-neotaxites Το αλίευσα ΕΔΩ

Προετοιμάζοντας την Αφρική για την «Σύγκρουση των Πολιτισμών», το σχέδιο Yinon – Μέρος Β’

του Mahdi Darius Nazemroaya*                                                                                Το πρώτο μέρος εδώ. 

Η «Σύγκρουση των πολιτισμών» αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής

Επαναδιαίρεση της Αφρικής: Το σχέδιο Yinon είναι πάρα πολύ ζωντανό και υπό λειτουργία...

Στο ίδιο πλαίσιο με τις θρησκευτικές διαιρέσεις στη Μέση Ανατολή, οι Ισραηλινοί έχουν εκδώσει σχέδια για την αναμόρφωση της Αφρικής. 

Το σχέδιο Yinon επιδιώκει να σκιαγραφήσει την Αφρική, με βάση τις τρεις πτυχές: 

(1) εθνο-γλωσσολογικά. 

(2) χρώμα του δέρματος .

(3) θρησκεία .

Επιδιώκει να βάλει διαχωριστικές γραμμές στην Αφρική ανάμεσα σε μια λεγόμενη «μαύρη Αφρική» και μια δήθεν «μη-μαύρη» Βόρεια Αφρική. Είναι μέρος ενός σχεδίου για να δημιουργηθεί σχίσμα στην Αφρική ανάμεσα σε αυτούς που υποτίθεται ότι είναι «Άραβες» και τους λεγόμενους «Μαύρους». 

Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια να εμποδίσει τη συγχώνευση μιας αραβικής και αφρικανικής ταυτότητας. 

Ο στόχος αυτός είναι ο λόγος που έχει καλλιεργηθεί και προωθηθεί η γελοία ταυτότητα ενός «Αφρικανικού Νότιου Σουδάν» και ενός «Αραβικού Βόρειου Σουδάν». Αυτός είναι και ο λόγος που οι Λίβυοι με μαύρο δέρμα έγιναν στόχος μιας εκστρατείας για να «καθαριστεί το χρώμα» στη Λιβύη. Η αραβική ταυτότητα της Βόρειας Αφρικής  αποσυνδέεται από την αφρικανική ταυτότητα της. Ταυτόχρονα υπάρχει μια προσπάθεια για την εξάλειψη των μεγάλων πληθυσμών των «Αράβων μαύρου δέρματος» έτσι ώστε να υπάρχει σαφής οριοθέτηση μεταξύ της «Μαύρης Αφρικής» και μιας νέας «μη-Μαύρης» Βόρειας Αφρικής, η οποία θα μετατραπεί σε έδαφος μαχών μεταξύ των εναπομεινάντων  «μη-μαύρων» Βέρβερων και Αράβων. 

Στο ίδιο πλαίσιο, υποδαυλίζονται  εντάσεις μεταξύ Μουσουλμάνων και Χριστιανών στην Αφρική  σε μέρη όπως το Σουδάν και η Νιγηρία, για να δημιουργηθούν περαιτέρω διαχωριστικές γραμμές και σημεία θραύσης. Ο διαχωρισμός των εν λόγω τμημάτων, με βάση το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, την εθνότητα, τη γλώσσα αποσκοπεί να υποκινήσει την αποσύνδεση και τον διχασμό της  Αφρικής. Όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής για την αποκοπή της Βόρειας Αφρικής από το υπόλοιπο της αφρικανικής ηπείρου. 

Χάρτης διαφορετικών παγκόσμιων πολιτισμών που αντικατοπτρίζει το μοντέλο του Samuel Huntington

* Αυτές οι πολιτισμικές διαφορές και κατηγορίες είναι εσφαλμένες. Δεν υπάρχουν ξεκάθαρες διαιρέσεις ανάμεσα σε πολλούς από αυτούς τους λεγόμενους και δήθεν «ξεχωριστούς πολιτισμούς».

Το Ισραήλ και η αφρικανική ήπειρος

Οι Ισραηλινοί δραστηριοποιούνται ήσυχα στην αφρικανική ήπειρο εδώ και χρόνια. Στην Δυτική Σαχάρα, η οποία είναι υπό μαροκινή κατοχή, οι Ισραηλινοί βοήθησαν να χτιστεί ο διαχωριστικός τείχος ασφαλείας σαν αυτόν που χωρίζει το Ισραήλ από τα κατεχόμενα της Δυτικής Όχθης. Στο Σουδάν, το Τελ Αβίβ έχει εξοπλίσει  αυτονομιστικά κινήματα και αντάρτες. Στη Νότια Αφρική, οι Ισραηλινοί υποστήριξαν το καθεστώς του απαρτχάιντ και την κατοχή της Ναμίμπιας. Το 2009, Υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ δήλωσε ότι η Αφρική θα ήταν η ανανεωμένη εστία του ενδιαφέροντος του Τελ Αβίβ. 


Οι δύο βασικοί στόχοι του Ισραήλ στην Αφρική είναι να επιβάλουν το Σχέδιο Yinon, σε ευθυγράμμιση με τα δικά του συμφέροντα, και να βοηθήσει την Ουάσιγκτον να γίνει ο ηγεμόνας της Αφρικής. Στο πλαίσιο αυτό, οι Ισραηλινοί πιέζονται για τη δημιουργία της AFRICOM. Το Ινστιτούτο Προηγμένων Στρατηγικών και Πολιτικών Σπουδών (IASPS), μια ισραηλινή δεξαμενή σκέψης (think-tank), είναι ένα παράδειγμα. 


Η Ουάσιγκτον έχει αναθέσει στο Τελ Αβίβ έργο υπηρεσιών συλλογής πληροφοριών στην Αφρική.  Το  Τελ Αβίβ συμμετέχει πραγματικά σε ένα ευρύτερο πόλεμο όχι μόνο «μέσα» στην Αφρική, αλλά «επάνω» από την Αφρική. Σε αυτόν τον πόλεμο, το Τελ Αβίβ λειτουργεί παράλληλα με την Ουάσιγκτον και την ΕΕ εναντίον της Κίνας και των συμμάχων της, που περιλαμβάνει το Ιράν. 


Η Τεχεράνη λειτουργεί εκ παραλλήλου με το Πεκίνο με παρόμοιο τρόπο όπως το Τελ Αβίβ με την Ουάσιγκτον. Το Ιράν βοηθά τους Κινέζους στην Αφρική μέσω των ιρανικών συνδέσεων και δεσμών. Αυτοί οι δεσμοί περιλαμβάνουν επίσης τους δεσμούς της Τεχεράνης με ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα του Λίβανου και της Συρίας στην Αφρική. Συνεπώς, μέσα της ευρύτερης αντιπαλότητας μεταξύ της Ουάσιγκτον και του Πεκίνου, εκτυλίχθηκε επίσης μια ισραηλινό-ιρανική διαμάχη στην Αφρική. [1]

Το Σουδάν είναι ο τρίτος μεγαλύτερος παραγωγός  όπλων στην Αφρική, αποτέλεσμα της ιρανικής υποστήριξης στη βιομηχανία όπλων. Εν τω μεταξύ, ενώ το Ιράν παρέχει στρατιωτική βοήθεια στο Χαρτούμ, η οποία περιλαμβάνει αρκετές συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας, το Ισραήλ συμμετέχει σε διάφορες ενέργειες που στρέφονται κατά του Σουδάν. [2]

Το Ισραήλ και η Λιβύη

Η Λιβύη θεωρήθηκε  σαν ένα «μίασμα» (spoiler) που υπονόμευσε τα συμφέροντα των πρώην αποικιακών δυνάμεων στην Αφρική. Σε αυτό το πλαίσιο, η Λιβύη είχε αναπτύξει μερικά μεγάλα παναφρικανικά αναπτυξιακά σχέδια με στόχο της  εκβιομηχάνιση  της Αφρικής που θα  την μετατρέψουν σε μια ολοκληρωμένη και δυναμική πολιτική οντότητα. Οι πρωτοβουλίες αυτές ήρθαν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των εξωτερικών δυνάμεων που ανταγωνίζονται η μια την άλλη στην Αφρική, αλλά ήταν ιδιαίτερα απαράδεκτες για την Ουάσιγκτον και τις μεγάλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αυτό το πλαίσιο, η Λιβύη έπρεπε να παραλύσει και να εξουδετερωθεί ως οντότητα που υποστηρίζει την πρόοδο της Αφρικής και την Παναφρικανική Ενότητα. 

Ο ρόλος του Ισραήλ και του ισραηλινού λόμπι ήταν θεμελιώδους σημασίας για το άνοιγμα της πόρτας στη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. 

Σύμφωνα με ισραηλινές πηγές, ήταν το παρατηρητήριο του ΟΗΕ (U.N. Watch) που ενορχήστρωσε τα γεγονότα στη Γενεύη για να αποκλειστεί η Λιβύη από το Συμβούλιο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ και να ζητήσει από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να παρέμβει. [3]  Το παρατηρητήριο του ΟΗΕ (U.N. Watch) συνδέεται επίσημα με την Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (AJC), η οποία έχει επιρροή στη διαμόρφωση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και αποτελεί μέρος του ισραηλινού λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Διεθνής Ομοσπονδία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (FIDH), η οποία βοήθησε στη διάδοση των ανεπιβεβαίωτων πληροφοριών περί των περίπου 6.000 ανθρώπων που σφάχθηκαν  από τον Καντάφι, είναι επίσης συνδεδεμένη με το ισραηλινό λόμπι στη Γαλλία. 

Το  Τελ Αβίβ είχε έρθει σε επαφή τόσο με το Μεταβατικό Συμβούλιο (της «επαναστατημένης»  Λιβύης)  όσο και με την κυβέρνηση της Λιβύης στην Τρίπολη. Πράκτορες της Μοσάντ ήταν παρόντες στην Τρίπολη, ανάμεσά τους και ένας πρώην σταθμάρχης. Την ίδια περίπου ώρα, μέλη του ισραηλινού λόμπι στη Γαλλία επισκέπτονταν την Βεγγάζη. Τραγική ειρωνεία, το Μεταβατικό Συμβούλιο θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο συνταγματάρχης Καντάφι συνεργάζονταν  με το Ισραήλ, ενώ δεσμευόταν στον ειδικό απεσταλμένο του πρόεδρου Σαρκοζί Bernard-Henri Lévy,  ότι θα αναγνωρίσει το Ισραήλ, ένα μήνυμα που ο ίδιος θα μεταφέρει στους ισραηλινούς ηγέτες [4]. Ένα παρόμοιο μοντέλο (των δεσμών του Ισραήλ με το Μεταβατικό Συμβούλιο), είχε επίσης αναπτυχθεί σε προγενέστερο στάδιο στο Νότιο Σουδάν, που εξοπλίστηκε από το Ισραήλ. 

Παρά τη θέση του Μεταβατικού Συμβουλίου σχετικά με το Ισραήλ, οι οπαδοί του εξακολουθούν  να δαιμονοποιούν τον Καντάφι με τον ισχυρισμό ότι είναι κρυφοεβραίος,  ένα ψέμα φανατικής διάστασης.  Αυτές οι κατηγορίες  έχουν σκοπό να αμαυρώσουν τον χαρακτήρα του Καντάφι , εξισώνοντας τον με έναν Εβραίο σαν κάτι το αρνητικό. 

Στην πραγματικότητα, το Ισραήλ και το ΝΑΤΟ είναι στο ίδιο στρατόπεδο. Το Ισραήλ είναι ένα ντε φάκτο μέλος του ΝΑΤΟ. Αν ο Καντάφι ήταν συνεργάτης του  Ισραήλ, όταν το Μεταβατικό Συμβούλιο συνεργαζόταν με το ΝΑΤΟ, θα σήμαινε ότι οι δύο πλευρές έπαιζαν ένα ανόητο παιγνίδι ο ένας εναντίον του άλλου. 

Το μοντέλο του Samuel Huntington για την «σύγκρουση των πολιτισμών» 

Ετοιμάζοντας τη σκακιέρα για τη «Σύγκρουση των Πολιτισμών"

Σε αυτό το σημείο, όλα τα κομμάτια της σκακιέρας πρέπει να συνενωθούν και οι τελείες πρέπει να συνδεθούν. 

Η σκακιέρα είναι οργανωμένη για μια «σύγκρουση των πολιτισμών» και όλα τα κομμάτια του σκακιού πρέπει να τοποθετηθούν. 

Η θηλιά είναι έτοιμη να μπει στον λαιμό του  αραβικού κόσμου και επινοούνται αιχμηρές γραμμές  οριοθέτησης. Αυτές οι γραμμές οριοθέτησης αντικαθιστούν τις αδιάκριτες  γραμμές μετάβασης μεταξύ των διαφορετικών εθνών, γλωσσών, χρωμάτων του δέρματος, θρησκειών.

Κάτω από αυτό το σχήμα, δεν μπορεί πια να υπάρξει ανάμειξη  μεταξύ των κοινωνιών και των χωρών. Γι 'αυτό και οι Χριστιανοί στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, όπως οι Κόπτες, βρίσκονται στο στόχαστρο.  Αυτός είναι και ο λόγος που  οι Άραβες και οι  Βέρβεροι μαύρου δέρματος, καθώς και άλλες βορειοαφρικανικές ομάδες του πληθυσμού που έχουν μαύρο δέρμα, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο γενοκτονίας στη Βόρεια Αφρική. 

Αυτό που στήνεται  είναι η δημιουργία μιας περιοχής αποκλειστικά «μουσουλμανικής Μέσης Ανατολής» (με εξαίρεση το Ισραήλ) που θα είναι σε αναταραχή με μάχες σιίτες-σουνίτες. Ένα παρόμοιο σενάριο προβλέπεται για μια «μη-Μαύρη Βόρεια Αφρική» η οποία θα χαρακτηρίζεται από σύγκρουση μεταξύ Αράβων και Βέρβερων. Παράλληλα, υπό το μοντέλο της «σύγκρουσης των πολιτισμών», η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική σύρονται να είναι ταυτόχρονα σε σύγκρουση με την  λεγόμενη «Δυτική» και «Μαύρη Αφρική».  

Αυτός είναι ο λόγος που τόσο ο Νικολά Σαρκοζί στη Γαλλία όσο και ο Νταίηβιντ Κάμερον στη Βρετανία, έκαναν δηλώσεις back-to-back κατά την έναρξη της σύγκρουσης στη Λιβύη ότι η πολυπολιτισμικότητα πέθανε στις αντίστοιχες δυτικές ευρωπαϊκές κοινωνίες τους. [5] 

Η αληθινή πολυπολιτισμικότητα απειλεί τη νομιμότητα της ημερήσιας διάταξης του πολέμου του ΝΑΤΟ. Αποτελεί επίσης εμπόδιο για την εφαρμογή της «σύγκρουσης των πολιτισμών», η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Από αυτή την άποψη, ο Zbigniew Brzezinski, πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, εξηγεί γιατί η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί απειλή για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της: «Ενώ η Αμερική γίνεται μια όλο και πιο πολυπολιτισμική κοινωνία, δυσκολεύεται περισσότερο να διαμορφώσει μια συναίνεση σε ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής [π.χ., πόλεμος με τον αραβικό κόσμο, την Κίνα, το Ιράν ή τη Ρωσία και την πρώην Σοβιετική Ένωση], εκτός και βρεθεί σε συνθήκες μιας πραγματικά τεράστιας και ευρέως αντιληπτής άμεσης εξωτερικής απειλής. Μια τέτοια συναίνεση υπήρχε γενικά σε όλο τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμα και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου [και υπάρχει σήμερα, λόγω του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία»]». [6] 

Η επόμενη δήλωση του Brzezinski είναι ο προσδιορισμός των λόγων για τους οποίους  πληθυσμοί θα αντιταχθούν  σε πολέμους ή θα τους υποστηρίξουν: «[Η συναίνεση ] ρίζωσε, ωστόσο, όχι μόνο στις  βαθιές κοινές δημοκρατικές αξίες,  για τις  οποίες το κοινό αισθάνθηκε ότι ήταν υπό απειλή, αλλά επίσης και σε μια πολιτιστική και εθνική συγγένεια με τα κυρίως ευρωπαϊκά θύματα των ανταγωνιστικών ολοκληρωτισμών». [7] 

Διακινδυνεύοντας να διατυπώσουμε μια  περιττή επανάληψη, πρέπει να πούμε και πάλι ότι,  ο σκοπός είναι  να σπάσουν αυτές οι πολιτιστικές συγγένειες μεταξύ της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής (MENA),  του λεγόμενου «Δυτικού Κόσμου» και της Υποσαχάριας Αφρικής και ότι οι Χριστιανοί και οι Μαύροι βρίσκονται στο στόχαστρο.

Εθνοκεντρισμός και Ιδεολογία: Δικαιολογίες για  τους σημερινούς «Δίκαιους Πολέμους» (Just Wars)

Στο παρελθόν, οι αποικιοκρατικές δυνάμεις της Δυτικής Ευρώπης «διαπαιδαγωγούσαν»  τους λαούς τους. Ο στόχος τους τότε ήταν να αποκτήσουν λαϊκή στήριξη για τις αποικιακές κατακτήσεις. Αυτό πήρε τη μορφή της διάδοσης του Χριστιανισμού και της προώθησης των χριστιανικών αξιών με την υποστήριξη των ένοπλων εμπόρων και των αποικιακών στρατών.  

Ταυτόχρονα, διάφορες ρατσιστικές ιδεολογίες βγήκαν στο προσκήνιο. Οι άνθρωποι των οποίων η γη αποικήθηκε απεικονίζονταν ως «υπάνθρωποι», κατώτεροι, ή χωρίς ψυχή. Τελικά, χρησιμοποιήθηκαν εκφράσεις όπως «το βάρος του λευκού ανθρώπου» που ανέλαβε την  αποστολή του εκπολιτισμού των λεγόμενων «απολίτιστων λαών του κόσμου».  Αυτό το συνεκτικό ιδεολογικό πλαίσιο χρησιμοποιήθηκε για να παρουσιάσει την αποικιοκρατία σαν  «δίκαιη υπόθεση». Η τελευταία με τη σειρά της χρησιμοποιήθηκε για την παροχή νομιμότητας στο ξέσπασμα των «δίκαιων πολέμων» ως μέσο για την κατάκτηση ξένων εδαφών. 

Σήμερα, οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας δεν έχουν αλλάξει. Αυτό που έχει αλλάξει είναι το πρόσχημα και η δικαιολόγηση για να διεξάγουν  νεο-αποικιακούς, κατακτητικούς πολέμους. Κατά τη διάρκεια της αποικιακής περιόδου, οι αφηγήσεις και οι δικαιολογίες για πόλεμο γίνονταν δεκτές από την κοινή γνώμη των  αποικιοκρατικών  χωρών, όπως η Βρετανία και η Γαλλία. 
Οι «Δίκαιοι πόλεμοι» του σήμερα και οι «δίκαιοι σκοποί» διεξάγονται κάτω από τα πανό των δικαιωμάτων των γυναικών, των ανθρώπινων δικαιωμάτων του ανθρωπισμού (humanitarianism) και της δημοκρατίας.

NOTES

[1] The Economist, "Israel and Iran in Africa: A search for allies in a hostile world," February 4, 2011.

[2] Ibid.

[3] Tova Lazaroff, "70 rights groups call on UN to condemn Tripoli," Jerusalem Post, February 22, 2011.

[4] Radio France Internationale, "Libyan rebels will recognise Israel, Bernard-Henri Lévy tells Netanyahu," June 2, 2011.

[5] Robert Marquand,"Why Europe is turning away from multiculturalism," Christian Science Monitor, March 4, 2011.

[6] Zbigniew Brzezinski, The Grand Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives (New York: Basic Books October 1997), p.211

[7] Ibid.

*Ο Mahdi Darius Nazemroaya είναι Καναδός κοινωνιολόγος και ερευνητής στο Κέντρο Ερευνών για την Παγκοσμιοποίηση (CRG), στο Μόντρεαλ. Ειδικεύεται στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Ήταν στη Λιβύη για πάνω από δύο μήνες και ήταν επίσης ειδικός απεσταλμένος για τα «σημεία ανάφλεξης», ένα πρόγραμμα του πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ, στην Καλιφόρνια. 

ΜΕΡΟΣ Α’

ΜΕΡΟΣ Β’

Πηγή: Global ResearchΤο αλίευσα ΕΔΩ infognomonpolitics

Προετοιμάζοντας την Αφρική για την «Σύγκρουση των Πολιτισμών», το σχέδιο Yinon – Μέρος Α’

του Mahdi Darius Nazemroaya*                                           Το δεύτερο μέρος εδώ.                                 

Το σχέδιο Yinon είναι ένα ισραηλινό στρατηγικό σχέδιο για την εξασφάλιση της υπεροχής του Ισραήλ. 

Χαρτογράφηση του σχεδίου Yinon για τη Μικρά Ασία, Μέση Ανατολή,

Νότια Δυτική Ασία

Υπό την κυβέρνηση Ομπάμα οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επεκτείνει το «μακροχρόνιο πόλεμο» στην Αφρική. Ο Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, ο λεγόμενος «Γιος της Αφρικής» έχει γίνει ένας από τους χειρότερους εχθρούς της Αφρικής. Εκτός από τη συνεχή υποστήριξή του στους δικτάτορες της Αφρικής, η Δημοκρατία της Ακτής του Ελεφαντοστούν ήταν ανισομερώς κάτω από τη προσοχή του. Η διαίρεση του Σουδάν
εγκρίθηκε δημοσίως από το Λευκό Οίκο πριν από το δημοψήφισμα, η Σομαλία αποσταθεροποιήθηκε περαιτέρω, η Λιβύη ​​δέχτηκε ύπουλη επίθεση από το ΝΑΤΟ, και η αμερικανική  στρατιωτική διοίκηση της Αφρικής (AFRICOM) βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.


Ο πόλεμος στη Λιβύη είναι μόνο η αρχή ενός νέου κύκλου του εξωτερικού στρατιωτικού τυχοδιωκτισμού στην Αφρική. Οι ΗΠΑ θέλουν τώρα περισσότερες στρατιωτικές βάσεις στο εσωτερικό της Αφρικής. Η Γαλλία ανακοίνωσε επίσης ότι έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στρατιωτικά οπουδήποτε στην Αφρική, όπου υπάρχουν Γάλλοι πολίτες και όπου τα συμφέροντά της είναι σε κίνδυνο. Το ΝΑΤΟ οχυρώνει επίσης τις θέσεις του στην Ερυθρά Θάλασσα και ανοικτά των ακτών της Σομαλίας. 

Και ενώ η αταξία και αναταραχή ξεριζώνουν την Αφρική για άλλη μια φορά με εξωτερική παρέμβαση, το Ισραήλ κάθεται σιωπηλά στο παρασκήνιο. Το Τελ Αβίβ έχει πράγματι μεγάλη συμμετοχή στο νέο κύκλο της κρίσης, η οποία συνδέεται με το σχέδιο Yinon,  να αναδιαμορφώσει δηλαδή τη στρατηγική της γύρω περιοχής. Αυτή η διαδικασία επαναπροσδιορισμού βασίζεται σε μια καλά οργανωμένη  τεχνική δημιουργία σεκταριστικών τμημάτων, τα οποία τελικά θα εξουδετερώσουν αποτελεσματικά τα κράτη-στόχους ή θα τα διαλύσουν. 

Πολλά από τα προβλήματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο χώρο της Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας, της Νοτιοδυτικής Ασίας, της Νότιας Ασίας, της Ανατολικής Ασίας , της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα της σκόπιμης ενεργοποίησης των περιφερειακών εντάσεων από εξωτερικές δυνάμεις. Η θρησκευτική διαίρεση, οι εθνογλωσσικές εντάσεις, οι θρησκευτικές διαφορές, και η εσωτερική βία έχουν αξιοποιηθεί παραδοσιακά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βρετανία, τη Γαλλία σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Το Ιράκ, το Σουδάν, η Ρουάντα και η Γιουγκοσλαβία είναι μόνο μερικά πρόσφατα παραδείγματα αυτής της στρατηγικής του «διαίρει και βασίλευε» που χρησιμοποιούν για να σύρουν τα έθνη στην αγκαλιά τους.

Οι αναταραχές της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και το σχέδιο για μια «Νέα Μέση Ανατολή»

Η Μέση Ανατολή, από κάποια άποψη, παραλληλίζεται εντυπωσιακά με τα Βαλκάνια και την Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη κατά τη διάρκεια των ετών που προηγήθηκαν του Α 'Παγκόσμιου Πόλεμου. Στον απόηχο του πολέμου, τα σύνορα των πολυεθνικών κρατών στα Βαλκάνια και στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη επανασχεδιάστηκαν από εξωτερικές δυνάμεις, σε συμμαχία με τις τοπικές αντιπολιτευόμενες δυνάμεις. Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι την μετά  Ψυχροπολεμική περίοδο, τα Βαλκάνια και η Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη βιώσαν μια περίοδο αναταραχής, βίας και συγκρούσεων που δίχασαν συνεχώς την περιοχή.

Για χρόνια, έχουν υπάρξει υποστηρικτές που καλούν για μια «νέα Μέση Ανατολή» με επανασχεδιασμένα σύνορα σε αυτήν την περιοχή του κόσμου όπου συναντιούνται η Ευρώπη, η Νοτιοδυτική Ασία, και η Βόρεια Αφρική. Οι υποστηρικτές αυτοί κάθονται κυρίως στις πρωτεύουσες της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού και του Τελ Αβίβ. Προσχεδιάζουν μια περιοχή με ομοιογενή εθνο-θρησκευτικά κράτη. Ο σχηματισμός αυτών των κρατών θα σήμαινε την καταστροφή των παλαιών μεγαλυτέρων χωρών της περιοχής. Η μετάβαση θα γίνει μέσω σχηματισμού μικρότερων κρατιδίων τύπου Κουβέιτ ή Μπαχρέιν, τα οποία διαχειρίζονται και  χειραγωγούνται εύκολα από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία, το Ισραήλ και τους συμμάχους τους.

Ο χάρτης της εφημερίδας The Atlantic  Ιαν./Φεβρ. 2008.

Η χειραγώγηση της Πρώτης «Αραβικής Άνοιξης» κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου

Τα σχέδια για την αναμόρφωση της Μέσης Ανατολής ξεκίνησαν αρκετά χρόνια πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και έγιναν εμφανή, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, με την «Μεγάλη Αραβική Εξέγερση» εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,.

Παρά το γεγονός ότι οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και οι  Ιταλοί ήταν αποικιοκρατικές δυνάμεις που είχαν παρεμποδίσει τους Άραβες από την απόλαυση κάθε ελευθερίας σε χώρες όπως την Αλγερία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο και το Σουδάν, αυτές οι αποικιακές δυνάμεις κατάφεραν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους σαν φίλους και σύμμαχους του αραβικού απελευθερωτικού αγώνα .

Κατά τη διάρκεια της «Μεγάλης Αραβικής Επανάστασης» οι Βρετανοί και οι Γάλλοι χρησιμοποίησαν πραγματικά τους Άραβες ως βασικούς στρατιώτες εναντίον των Οθωμανών για την εξάπλωση των δικών τους γεωπολιτικών σχεδίων. Η μυστική συμφωνία Sykes-Picot μεταξύ του Λονδίνου και του Παρισιού είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Η Γαλλία και η Βρετανία απλώς κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν και να χειραγωγήσουν τους Άραβες πουλώντας τους την ιδέα της αραβικής απελευθέρωσης από την λεγόμενη «καταστολή» των Οθωμανών.

Στην πραγματικότητα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μια πολυεθνική αυτοκρατορία. Έδινε τοπική και πολιτιστική αυτονομία σε όλους τους λαούς της, αλλά χειραγωγήθηκε προς την κατεύθυνση του να γίνει μια τουρκική οντότητα. Ακόμη και η Γενοκτονία των Αρμενίων που θα προκύψει στην Οθωμανική Ανατολία πρέπει να αναλυθεί στο ίδιο πλαίσιο με το σύγχρονο στόχο της εξόδου των χριστιανών από το  Ιράκ ως μέρος ενός σεκταριστικού συστήματος εισαγομένου από εξωτερικούς παράγοντες για να διαιρέσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, την Ανατολία και τους πολίτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν το Λονδίνο και το Παρίσι, που στέρησαν την ελευθερία από τους Άραβες, ενώ παράλληλα σπέρνουν τους σπόρους της διχόνοιας μεταξύ των αραβικών λαών. Τοπικοί διεφθαρμένοι άραβες ηγέτες ήταν επίσης εταίροι στο σχέδιο και πολλοί από αυτούς ήταν πολύ ευτυχείς να γίνουν πελάτες της Βρετανίας και της Γαλλίας. Με την ίδια έννοια, χειραγωγείται η «αραβική άνοιξη» σήμερα. Οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, και άλλες χώρες εργάζονται σήμερα με τη βοήθεια των διεφθαρμένων Αράβων ηγετών και στοχεύουν στην αναδιάρθρωση του Αραβικού Κόσμου και της Αφρικής.

The following map was prepared by Lieutenant-Colonel Ralph Peters.
It was published in the Armed Forces Journal in June 2006, Peters is a retired colonel of the U.S. National War Academy

Το σχέδιο Yinon

Το σχέδιο Yinon, το οποίο αποτελεί συνέχεια του βρετανικού στρατηγήματος για την Μέση Ανατολή, είναι ένα ισραηλινό στρατηγικό σχέδιο για την εξασφάλιση της υπεροχής του Ισραήλ. Επιμένει και ορίζει ότι το Ισραήλ πρέπει να αναμορφώσει το γεωπολιτικό περιβάλλον του μέσω της βαλκανοποίησης της Μέσης Ανατολής και των αραβικών κρατών σε μικρότερα και πιο αδύναμα κράτη. 

Οι Ισραηλινοί στρατηγικοί έβλεπαν το Ιράκ ως την μεγαλύτερη στρατηγική πρόκληση από αραβικό κράτος. Αυτός είναι ο λόγος που το Ιράκ περιγραφόταν σαν ο ακρογωνιαίος λίθος για τη βαλκανοποίηση της Μέσης Ανατολής και του Αραβικού Κόσμου. 

Στο Ιράκ, με βάση τις έννοιες του σχεδίου Yinon, οι Ισραηλινοί στρατηγικοί κάλεσαν για τη διαίρεση του Ιράκ σε ένα κουρδικό κράτος και δύο αραβικά κράτη, το ένα για σιίτες μουσουλμάνους και το άλλο για σουνίτες μουσουλμάνους. Το πρώτο βήμα για την εδραίωση αυτού του σκοπού ήταν ο πόλεμος μεταξύ του Ιράκ και του Ιράν, τον οποίο απαιτούσε το σχέδιο Yinon. 

Η εφημερίδα Atlantic, το 2008, και η εφημερίδα των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, το 2006, δημοσίευσαν και κυκλοφόρησαν ευρέως χάρτες που απεικονίζουν αρκετά καλά τις γενικές γραμμές του σχεδίου Yinon.  Εκτός από το διαιρεμένο Ιράκ, το οποίο ζητάει επίσης το σχέδιο Μπίντεν, το Σχέδιο Yinon απαιτεί έναν διαιρεμένο Λίβανο, Αίγυπτο και Συρία. Οι διαιρέσεις του Ιράν, της Τουρκίας, της Σομαλίας, του Πακιστάν πέφτουν και αυτές  στα πλαίσια αυτών των απόψεων. Το σχέδιο Yinon προτείνει επίσης τη διάλυση της Βόρειας Αφρικής και συνιστά την εφαρμογή καταρχάς στην Αίγυπτο και στη συνέχεια εντός του Σουδάν, της Λιβύης, και του υπόλοιπου της περιοχής.

Η εξάλειψη των χριστιανικών κοινοτήτων της Μέσης Ανατολής

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αιγύπτιοι Χριστιανοί δέχθηκαν επίθεση κατά την ίδια στιγμή που γινόταν το δημοψήφισμα στο Νότιο Σουδάν και πριν από την κρίση στη Λιβύη. Ούτε είναι τυχαίο ότι οι Χριστιανοί του Ιράκ, μία από τις αρχαιότερες χριστιανικές κοινότητες στον κόσμο, αναγκάστηκαν να φύγουν σε εξορία, αφήνοντας την πατρίδα των προγόνων τους στο Ιράκ. Ταυτόχρονα με την έξοδο των Ιρακινών χριστιανών, η οποία έγινε υπό το άγρυπνο βλέμμα των αμερικανικών και βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων, οι γειτονιές της Βαγδάτης έγιναν θρησκευτικές, καθώς οι σιίτες μουσουλμάνοι και οι σουνίτες μουσουλμάνοι αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν την βία και το θάνατο για να σχηματίσουν σεκταριστικούς θύλακες. Αυτό συνδέεται άμεσα με το Σχέδιο Yinon και την αναδιαμόρφωση της περιοχής ως μέρος ενός ευρύτερου στόχου. 

Στο Ιράν, οι Ισραηλινοί έχουν προσπαθήσει μάταια να πείσουν την ιρανική εβραϊκή κοινότητα να αποχωρήσει. Ο εβραϊκός πληθυσμός του Ιράν είναι στην πραγματικότητα ο δεύτερος μεγαλύτερος στην Μέση Ανατολή και αναμφισβήτητα η αρχαιότερη ανενόχλητη εβραϊκή κοινότητα στον κόσμο. Οι Ιρανοί εβραίοι βλέπουν τους εαυτούς τους σαν Ιρανούς και  το Ιράν πατρίδα τους, όπως ακριβώς και οι μουσουλμάνοι και χριστιανοί Ιρανοί, και γι 'αυτούς η έννοια ότι πρέπει να μετεγκατασταθούν στο Ισραήλ, επειδή είναι Εβραίοι είναι γελοία. 

Στο Λίβανο, το Ισραήλ έχει εργαστεί για να προκαλέσει θρησκευτικές εντάσεις μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών και μουσουλμανικών παρατάξεων καθώς και των Δρούζων. Ο Λίβανος είναι ένα εφαλτήριο μέσα στη Συρία και η διαίρεση του Λιβάνου σε αρκετές πολιτείες θεωρείται επίσης μέσο για την βαλκανοποιήση της Συρίας σε διάφορα μικρότερα θρησκευτικά αραβικά κράτη. Οι στόχοι του Σχεδίου Yinon είναι να διαιρέσει το Λίβανο και τη Συρία σε αρκετές πολιτείες, με βάση των θρησκευτικών και σεκταριστικών ταυτοτήτων με σουνίτες μουσουλμάνους, σιίτες μουσουλμάνους, χριστιανούς, και Δρούζους. Θα μπορούσε επίσης πάρα πολύ να είναι στόχος για μια χριστιανική έξοδο από τη Συρία. 

Ο νέος επικεφαλής της Καθολικής Μαρωνιτικής Συριακής Εκκλησίας της Αντιοχείας, της μεγαλύτερης αυτόνομης Ανατολικής Καθολικής Εκκλησίας, έχει εκφράσει τους φόβους του για μια εκκαθάριση των χριστιανών Αράβων στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Ο Πατριάρχης Μαρ Μπεσάρα Μπούτρος Αλ-Ράχη και πολλοί άλλοι χριστιανοί ηγέτες στο Λίβανο και τη Συρία φοβούνται την ανάληψη της εξουσίας από την Μουσουλμανική Αδελφότητα στη Συρία. Όπως και στο Ιράκ, μυστηριώδεις ομάδες επιτίθενται τώρα στις χριστιανικές κοινότητες στη Συρία. Οι ηγέτες της χριστιανικής Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένου και του Πατριάρχη Ιεροσολύμων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, εξέφρασαν επίσης όλοι δημοσίως τις σοβαρές ανησυχίες τους. 

Εκτός από τους Χριστιανούς, τους ίδιους φόβους συμμερίζονται η ασσυριακή και αρμενική κοινότητα, οι οποίες αποτελούνται επί το πλείστον από χριστιανούς. 

Ο Σεΐχης Αλ-Ράχη ήταν πρόσφατα στο Παρίσι, όπου συναντήθηκε με τον πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί. Έχει αναφερθεί ότι ο Μαρωνίτης Πατριάρχης και ο Σαρκοζί είχαν διαφωνίες σχετικά με τη Συρία, γεγονός που ώθησε τον Σαρκοζί να δηλώσει ότι το συριακό καθεστώς θα καταρρεύσει. Η θέση του Πατριάρχη Αλ-Ράχη ήταν ότι θα πρέπει να αφήσουν την Συρία ήσυχη να προβεί σε μεταρρυθμίσεις. Ο Μαρωνίτης Πατριάρχης δήλωσε επίσης στον Σαρκοζί ότι το Ισραήλ έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως απειλή, εάν η Γαλλία επιθυμεί να αφοπλιστεί νόμιμα η Χεζμπολάχ. 

Λόγω της θέσης που πήρε στη Γαλλία, ο Al-Ράχη δέχτηκε αμέσως μετά τις ευχαριστίες  των χριστιανικών  και  μουσουλμανικών  θρησκευτικών ηγετών της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας που τον επισκέφθηκαν στο Λίβανο. Η Χεζμπολάχ και οι πολιτικοί σύμμαχοί της στο Λίβανο, όπου συμπεριλαμβάνονται  πλέον και Χριστιανοί βουλευτές στο κοινοβούλιο του Λιβάνου, επαίνεσε επίσης τον Πατριάρχη των Μαρωνιτών που αργότερα έκανε περιοδεία στο Νότιο Λίβανο. 

Ο Σεΐχης Αλ-Ράχη δέχεται τώρα πολιτική επίθεση από την ηγεσία της συμμαχίας της 14^ης  Μαρτίου υπό τη ηγεσία του Χαρίρι, λόγω της στάσης του για την Χεζμπολάχ και την άρνησή του να στηρίξει την ανατροπή του συριακού καθεστώτος. 

Προγραμματίστηκε ένα συνέδριο χριστιανικών στοιχείων από τον Χαρίρι για να αντιταχθεί στον Πατριάρχη Αλ Ράχη και τη στάση της Μαρωνιτικής Εκκλησίας.  Ο Αλ-Ράχη,  από τότε που ανακοίνωσε τις θέσεις του, έχει γίνει στόχος κριτικής   του κόμματος Ταχρίρ, το οποίο δραστηριοποιείται και στον Λίβανο και στη Συρία.  Αναφέρεται  επίσης ότι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ ακύρωσαν συναντήσεις με τον Πατριάρχη των Μαρωνιτών,  σημάδι της δυσαρέσκειά τους για τις θέσεις του σχετικά με τη Χεζμπολάχ και τη Συρία. 

Η συμμαχία της 14^ης  Μαρτίου υπό τη ηγεσία του Χαρίρι στο Λίβανο, η οποία ήταν πάντα μια δημοφιλής μειοψηφία (ακόμα και όταν ήταν κοινοβουλευτική πλειοψηφία) έχει εργαστεί χέρι-χέρι με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, καθώς και ομάδες που χρησιμοποιούν βία και τρομοκρατία στη Συρία. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα και άλλες λεγόμενες ομάδες σαλαφιστών από τη Συρία έκαναν μυστικές συνομιλίες με τον Χαρίρι και τα χριστιανικά πολιτικά κόμματα της συμμαχίας της 14ης Μαρτίου. Αυτός είναι ο λόγος που ο Χαρίρι και οι σύμμαχοί του έχουν κινητοποιηθεί κατά του Καρδινάλιου Αλ-Ράχη. Εξ άλλου Ο Χαρίρι και η Συμμαχία της 14ης Μαρτίου έφεραν τον Φατάχ Αλ-Ισλάμ στο Λίβανο και τώρα βοηθούν κάποιους από τα μέλη της να διαφύγουν για να πάνε να πολεμήσουν στη Συρία. 

Η έξοδος των Χριστιανών από τη Μέση Ανατολή έχει ήδη προγραμματιστεί από την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, και τις Βρυξέλλες. Αναφέρεται επίσης ότι ο πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είπε πρόσφατα στον Σεΐχη Αλ-Ράχη στο Παρίσι ότι οι χριστιανικές κοινότητες της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής μπορούν να εγκατασταθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό δεν είναι ευγενική προσφορά, αλλά  ένα χαστούκι από τις ίδιες εξουσίες που έχουν δημιουργήσει συνειδητά τις προϋποθέσεις για την εξάλειψη των αρχαίων χριστιανικών κοινοτήτων της Μέσης Ανατολής. Ο στόχος φαίνεται να είναι η επανεγκατάσταση των χριστιανικών κοινοτήτων έξω από την περιοχή, έτσι ώστε τα αραβικά έθνη να έχουν  αποκλειστικά και μόνο μουσουλμανικό πληθυσμό. Αυτό ταιριάζει απόλυτα με το σχέδιο Yinon. 

Επαναδιαίρεση της Αφρικής: Το σχέδιο Yinon είναι πάρα πολύ ζωντανό και σε λειτουργία...

Η συνέχεια προσεχώς στο Β’ μέρος. 

NOTES

[1] The Economist, "Israel and Iran in Africa: A search for allies in a hostile world," February 4, 2011.

[2] Ibid.

[3] Tova Lazaroff, "70 rights groups call on UN to condemn Tripoli," Jerusalem Post, February 22, 2011.

[4] Radio France Internationale, "Libyan rebels will recognise Israel, Bernard-Henri Lévy tells Netanyahu," June 2, 2011.

[5] Robert Marquand,"Why Europe is turning away from multiculturalism," Christian Science Monitor, March 4, 2011.

[6] Zbigniew Brzezinski, The Grand Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives (New York: Basic Books October 1997), p.211

[7] Ibid.

*Ο Mahdi Darius Nazemroaya είναι Καναδός κοινωνιολόγος και ερευνητής στο Κέντρο Ερευνών για την Παγκοσμιοποίηση (CRG), στο Μόντρεαλ. Ειδικεύεται στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Ήταν στη Λιβύη για πάνω από δύο μήνες και ήταν επίσης ειδικός απεσταλμένος για τα «σημεία ανάφλεξης», ένα πρόγραμμα του πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ, στην Καλιφόρνια. 

ΜΕΡΟΣ Α’

ΜΕΡΟΣ Β’

Πηγή: Global Research

Το αλίευσα ΕΔΩ infognomonpolitics

Ο ροκάς που έγινε ιεραπόστολος

Η ιστορία και το έργο του Ορθόδοξου ιεραποστόλου Αρχιμανδρίτη π. Θεμιστοκλή Αδαμόπουλου στην Αφρική (Κένυα, Σιέρα Λεόνε), το οποίο υποστηρίζουν και ελληνικοί ιεραποστολικοί σύλλογοι. 1. Απόσπασμα εκπομπής από τηλεοπτικό κανάλι της Αυστραλίας (αγγλικά).

2. Η κατάσταση της χώρας και το έργο της Ορθόδοξης ιεραποστολής στην Σιέρα Λεόνε (ελληνικοί υπότιτλοι)

Για περισσότερες πληροφορίες: Paradise Kids for Africa


Αναδημοσίευση από  " Ζωντανό Ιστολόγιο "