Η Ελλάδα τοῦ 2009 εἶναι γερασμένη καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς παραδοσιακοὺς θεσμούς της, ἡ οἰκογένεια ἀπειλεῖται… Σύμφωνα μὲ τὴν ἔρευνα “Ἐξέλιξη τῆς οἰκογένειας στὴν Εὐρώπη”, ποὺ διενήργησε τὸ Ἰνστιτοῦτο Οἰκογενειακῆς Πολιτικῆς στὴ Νορβηγία, οἱ Ἕλληνες δὲν ἀποφασίζουν νὰ παντρευτοῦν, τὰ ποσοστὰ τῶν διαζυγίων εἶναι ὑψηλὰ καὶ οἱ οἰκογένειες ἔχουν πενιχρὴ ὑποστήριξη ἀπὸ τὸ κράτος. Στην Ευρώπη τῶν 27, ἡ Ἑλλάδα καταλαμβάνει τὴν τρίτη θέση στὴ λίστα μὲ τὸν πιὸ γερασμένο πληθυσμό, μὲ ἠλικιακὸ μέσο ὄρο 41,3 ἔτη. Στὴν πρώτη θέση βρίσκεται ἡ γειτονικὴ Ἰταλία μὲ μέσο ὄρο 42,5 καὶ ἀμέσως μετὰ ἡ Γερμανία μὲ 42,4. Ἀντίθετα, ἡ Ἰρλανδία καὶ ἡ Κύπρος εἶναι οἱ χῶρες μὲ χαμηλότερα ποσοστά, μὲ 35,1 καὶ 37 ἔτη ἀντίστοιχα. Η Δέσποινα Παπαδοπούλου, ἐπίκουρη καθηγήτρια Κοινωνικῆς Πολιτικῆς στὸ Παντεῖο Πανεπιστήμιο ἀναφέρει: ”Μελέτες δείχνουν ὅτι ἡ ἀνανέωση τοῦ πληθυσμοῦ στὴ χώρα μᾶς γίνεται μόνο μέσα ἀπὸ τὴ μετανάστευση. Σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη περίπτωση θὰ ὑπῆρχε ξεκάθαρη πτώση τοῦ...πληθυσμού”.
Οἱ Ἕλληνες ἀποφεύγουν νὰ παντρευτοῦν καὶ τὰ διαζύγια ἔχουν αὐξηθεῖ σημαντικὰ τὰ τελευταῖα χρόνια. Σύμφωνα μὲ τὰ στατιστικὰ στοιχεῖα τοῦ Ἰνστιτούτου, ὁ ἀριθμὸς τῶν γάμων στὴν Ἑλλάδα ἔχει μειωθεῖ κατὰ 37% ἀπὸ τὸ 1983 ἕως τὸ 2008, ἐνῶ ἕνας στοὺς πέντε γάμους καταλήγει σὲ διαζύγιο. “Από ὅπου καὶ νὰ τὸ πιάσουμε τὸ θέμα τῆς οἰκογένειας ὑπάρχει πρόβλημα. Η αβεβαιότητα καὶ ἡ ἀνασφάλεια κυριαρχοῦν, κάτι ποὺ εἶναι ἄμεση ἐπίπτωση τῆς κοινωνικῆς καὶ οἰκονομικῆς κρίσης” ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ἡ κ. Παπαδοπούλου. “Η είσοδος τῆς γυναίκας στὴν ἀγορὰ ἐργασίας καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀποφασίζει νὰ κάνει οἰκογένεια 10 ἕως 15 χρόνια ἀργότερα, ἡ μείωση τῶν γεννήσεων, ἡ χαλάρωση τῶν κοινωνικῶν δεσμῶν καὶ ἡ ἀσθενὴς σχεδὸν ἀνύπαρκτη παρουσία τοῦ κράτους εἶναι ὅλα προβλήματα ποὺ κάνουν μία οἰκογένεια ἐξαιρετικὰ εὔθραυστη”. Ἀπογοητευτικὴ ἐμφανίζεται ἡ εἰκόνα τῆς χώρας μας στὴν κοινωνικὴ πρόνοια. Τὴν τρίτη θέση ἀπὸ τὸ τέλος, μόνο πάνω ἀπὸ τὴ Λετονία καὶ τὴν Πολωνία, κατέχει ἡ Ἑλλάδα στὰ κοινωνικὰ ἐπιδόματα. Στὴν κορυφὴ τῆς κατάταξης βρίσκεται τὸ Λουξεμβοῦργο ποὺ ἐνισχύει οἰκογένειες μὲ δύο παιδιὰ μὲ 471 εὐρώ, ἐνῶ ἀμέσως ἀκολοθοῦν ἡ Ἰρλανδία μὲ 332 εὐρὼ καὶ ἡ Γερμανία μὲ 328 εὐρώ. “Φυσικά κοινωνικὴ πρόνοια δὲν εἶναι μόνο τὰ ἐπιδόματα. Η ελληνική οἰκογένεια δὲν δέχεται βοήθεια ἀπὸ πουθενά. Ὑπάρχουν παιδικοὶ σταθμοί; Ὑπάρχουν ὁλοήμερα σχολεῖα ποῦ καλύπτουν τὶς ἀνάγκες τῶν ἐργαζόμενων γονιῶν;” ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ἡ κ. Παπαδοπούλου. Ἡ Κύπρος ἐμφανίζεται πολὺ πιὸ ἕτοιμη νὰ στηρίξει τὶς νέες οἰκογένειες. Η κυβέρνηση χορηγεῖ ἐπίδομα 40 εὐρὼ μηνιαίως σὲ οἰκογένειες μὲ ἕνα παιδί, 53 εὐρὼ σὲ οἰκογένειες μὲ δύο καὶ 170 εὐρὼ στὶς τρίτεκνες.
Σὲ ὁλόκληρη τὴ “γηραιὰ ἤπειρο” 22 ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἢ ἀλλιῶς τὸ 4,4% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Εὐρώπης εἶναι ἄνω τῶν 80 ἐτῶν, ἐνῶ φαίνεται ὅτι τὰ τελευταία 15 χρόνια ὁ πληθυσμὸς τῶν παιδιῶν κάτω τῶν 14 ἐτῶν μειώθηκε κατὰ 10,5 ἑκατομμύρια. Οἱ εἰδικοὶ ἐπισημαίνουν ὅτι ἂν ἡ κατάσταση δὲν ἀλλάξει, τότε μέχρι τὸ 2050 ὁ εὐρωπαϊκὸς πληθυσμὸς θὰ μειωθεῖ κατὰ 27,3 ἑκατομμύρια.
Πηγή: Ἐλεύθερος Τύπος 13/11/2009, σελίδα 27
ἀπὸ τὸ unborn.gr
αντι-ρήσεις
