Ἡ μέχρι Φιλίππου ἱστορία τῆς Μακεδονίας, τοῦ Ὅττο Ἄμπελ (ἕνα περισπούδαστο βιβλίο)

Τό παρακάτω κείμενο, εἶναι βιβλιοκριτική τοῦ Σ. Καργάκου γιά τό βιβλίο πού ἀναφέρουμε στόν τίτλο τῆς άνάρτησης, καί δημοσιεύθηκε στόν Οἰκονομικό Ταχυδρόμο (τχ. 42, Ὀκτωβριος 1994). Τήν μεταφέρουμε αὐτούσια, προσθέτοντας μόνο τά παραπεμπτικά λίνκ.

Η μέχρι Φιλίππου Ἀρχαία Ἱστορία τῆς Μακεδονίας τοῦ Ὅττο Ἄβελ. ἐκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, (2310-272.458) Θεσσαλονίκη 1994 σελ.317

Ξέρω ὅ,τι ἡ γνώμη μου ποσῶς ἐνδιαφέρει τούς πολιτικούς μας καί πνευματικούς μας ταγούς. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι λόγος νά μήν τήν ἐκφράζω.Πρό 15ετίας, ὅταν τό "ὑπόκωφο" πρόβλημα τῶν Σκοπίων δέν εἶχε λάβει τήν σημερινή ἐκρηκτικότητα, εἶχα συστήσει νά ἐπανεκδοθεῖ, μέ κρατική δαπάνη ἀπό κάποιο κρατικό ἴδρυμα τό περισπούδαστο ἔργο, Macedonien vor Konig Phillip τοῦ Otto Abel.

Δυστυχῶς δέν εἰσακούσθηκα. Φέτος ὁ ρηξικέλευθος ἐκδοτικός οἷκος Βασ. Ρηγόπουλου τῆς Θεσσαλονίκης, προέβη σέ ἀκριβή ἀνατύπωση τοῦ ἔργου ἀπό τήν ἔκδοση τῆς Λειψίας τοῦ 1860 κατά μετάφραση τοῦ μεγάλου Μακεδόνα Μαργαρίτη Δήμιτσα (1829-1903). Ὁ Δήμιτσας (ἐδῶ) καί (ἐδῶ) εἶναι γνωστός ἀπό τό περίφημο ἔργο του, "Ἡ Μακεδονία έν λίθοις φθεγγομένοις καί μνημείοις σωζομένοις " (1896)

Ὁ Ottο Abel (1824-1854) πέθανε νεώτατος. Ὡστόσο κατέχει μιάν ἐξέχουσα θέση στήν γερμανική ἱστορική ἐπιστήμη. Βγαίνει ἀπό τήν μεγάλη παράδοση πού δημιούργησε ὁ Λεοπόλδος φόν Ράνκε (1795-1886), ὁ ὁποῖος ἔθεσε ὥς σκοπό τῆς ἱστορίας νά βρεῖ "τί στήν πραγματικότητα συνέβη" (Wie es eigentlich gewesen ist). Ἀκολουθῶντας τή γραμμή ὁ Ἁμπελ σέ μιά ἐποχή πού ὁ Φαλμεράϊερ ἀμφισβητοῦσε τήν ἑλληνικότητα τῶν Ἑλλήνων, καί ὁ πολύς Karl Ot-Pried Muller (1797-1840) ἀπό ἰδιοπαθῆ "δημοσθενολατρία" ἀμφισβητοῦσε τήν ἑλληνικότητα τῶν Μακεδόνων, ἔρχεται πρῶτα μέ τήν διδακτορική του διατριβή στό πανεπιστήμιο τῆς Τυβίγγης (1845) καί άκολούθως με΄τό κλασικό ἔγο του, πού ἐκδόθηκε τό 1847 στήν Λειψία (κέντρο τῶν πανσλαβιστῶν), ν΄ ἀνατρέψει τίς θεωρίες τοῦ Μύλλερ, πού ἄθελα του τροφοδοτοῦσε μέ ἀνθελληνικά ἐπιχειρήματα τήν ἀνθελληνική προπαγάνδα τῶν πανσλαβιστῶν.

Ὁ Abel, παρά τό νεαρόν τῆς ἡλικίας του, κατέχει ἐπαρκῶς ὅλους τούς ἀρχαίους συγγραφεῖς καί τούς χρησιμοποιεῑ μέ εύχέρεια μοναδική. Στηρίζεται αὐστηρά ἐπί μαρτυριῶν καί ὀρθολογιστικῶν συλλογισμῶν. Γνωρίζει ὅλη τήν σύγχρονη βιβλιογαφία καί ἀξιοποιεῖ ὅλα τά πορίσματα τῆς γεωγραφίας, ἐθνολογίας, γλωσσολογίας. Ἡ ἀρχαιομάθεια του ἐκπλήσσει. Ἡ διατύπωση του, δωρική καί ἐπιγραμματική, δέν συγκινεῖ. Πείθει. Ἔχει κανείς τήν ἔντύπωση ὅτι ὁ νέος αὐτός πού τύπωσε τό βιβλίο του σέ ἡλικία 23 ἐτῶν (!) γεννήθηκε ἱστορικός. Φέτος, πού συμπληρώνονται 150 χρόνια ἀπό τόν θάνατο του, ἄς τιμήσουμε τή μνήμη του παραθέτοντας μερικά ἀποσπάσματα ἀπό τό ἔργο του. Τό πρῶτο ἀφορᾶ στήν κυριότερη ἐπισήμανση τοῦ Abel, τήν ἐλληνικότητα τῶν Θρακῶν:

α) "Διαλυομένης ταύτης τῆς ψευδοῦς συναρμογῆς, παρίστανται οἱ ἡμέτεροι Θρᾶκες καθ΄ὅλους τούς χαρακτῆρας αὐτῶν ὥς ἑλληνικός ἔθνος" (σελ. 46)
β) "Τό ὄνομα Φρῦγες (...) φαίνεται ὅτι ἔχει ἑλληνικήν ρίζαν, σημαῖνον ἐν τῆ γλώσση τῶν συγγενῶνΛυδῶν (ἤ μᾶλλον Μαιόνων) "ἐλεύθεροι"(σελ. 50)
γ) "Ἀφοῦ ὁ Διονύσιος καλεῖ τούς Τρῶας ἑλληνικόν ἔθνος, πιστεύομεν αὐτῶ ἄνευ ἀποδείξεως τοῦ λόγου, διότι καί ὁ ὅμηρος αὐτός, δέν ἐπιτρέπει ἄλλο τί, νά εἰκάσωμεν " (σελ. 51)
δ) "Ὅθεν θεωρῶ τούς Ἀδαμάνας ὡς ἐξηγριωμένον Ἑλληνικόν ἔθνος, ὅμοιον τοῖς Αἰτωλοῖς..." (σελ. 102)
ε) "Κατά τόν Ἴουστίνον εἶναι πιθανόν, ὅτι ἡ αἴξ ἥν τό πολεμικόν σύμβολον τῶν Μακεδόνων καί τό ἔμβλημα τοῦ κράτους (ὡς παρά τοῖς Ἀθηναίοις ἡ γλαῦξ, παρά τοῖς Ἀργείοις ὁ λῦκος) (σελ. 127)
στ) "Αἱ κατά τῶν Μακεδόνων ἐπιθέσεις αὐτοῦ (τοῦ Δημοσθένη), προερχόμεναι ἐκ κομματικοῦ πάθους, ἔχουσιν ἱστοικήν μέν σημασίαν μικράν, ἐθνογαφικήν δέ, ουδεμίαν" (σελ. 134)
η) "Ἄμα δέ (...) ἀκριβέστερα εἰσέλθωμεν εἰς τήν ἔρευνα τῆς Μακεδονικῆς γλώσσης, τότε δέν ἐρωτᾶται πλέον, εἰ ἑλληνική ἤ μή ἑλληνική, ἀλλά ποία ἑλληνική διάλεκτο ἐλαλεῖτο;" (σελ 136)
στ) "Διά τοῦτο λοιπόν ἐκφράζω τοῦτο οὐχί ὡς ὑπόθεσιν, ἀλλά ὡς σαφεστάτην ἱστορικήν ἀλήθειαν: ὅτι οἱ Μακεδόνες ἦσαν Ἑλληνες (σελ. 142)
Παρατ: ἡ υπογράμμιση τοῦ κειμένου.

Ἡ σημαντικότητα τοῦ ἔργου ἔγκειται στό ὅ,τι ἐξετάζει τήν πρό τοῦ Φιλίππου Μακεδονία πού ἐλάχιστα εἶχε (κι΄ ἔχει) μελετηθεῖ. Στήν ἔποχή τοῦ Abel δέν εἶχε γίνει καμμιά ἀνασκαφή, δέν εἶχε μελετηθεῖ τό ἐπιγραφικό ὑλικό. Ἡ ἔρευνα πού ἄρχισε κατά τά τελευταῖα χρόνια, ἐπιβεβαιώνει πολλές ἀπόψεις του. Τό ἔργο του παραμένει χρήσιμο. Εἶναι ταμεῑο πληροφοριῶν καί πρωτοτύπων σκέψεων καί θέσεων. Ὅμως ἐμπόδιο στήν μελέτη του, στέκεται ἡ ἀρχαϊζουσα μετάφραση τοῦ Δήμιτσα. Πιστεύουμε ὅτι κάποιος ὁργανισμός πρέπει ν΄ἀναλάβει τή δαπάνη μιᾶς νέας ἐκδόσεως μέ νέα προσιτή μετάφραση, μέ καινούργια σχόλια πού ν΄ἀξιοποιοῦν τά δεδομένα τῶν ἀνασκαφικῶν ἐρευνῶν. Ἕως τότε, ἡ ἐπανέκδοση τῆς μεταφράσεως Δήμιτσα, ἀποτελεῖ πολύτιμο ἐφόδιο.

Σαράντος Καργάκος

πηγή Cummulus στον ουρανό της Μακεδονίας

Το αλίευσα ΕΔΩ http://koukfamily.blogspot.com/2011/09/blog-post_8165.html

«Bέρε καί βέρε καί βερέ…»

Γράφει ο
Σαράντος Καργάκος

Οἱ ἔχοντες (καί οἱ ἔχουσες) μνήμην ἀπωτάτην θά ἐνθυμοῦνται ἀσφαλῶς τό παλαιό μικρασιατικόν ἀσμάτιον πού ἄρχιζε μερκελικῶς: «Βέρε καί βέρε καί βερέ καί βερεσέ δέν ἔχει».

Οἱ ἔχοντες (καί οἱ ἔχουσες) μνήμην νεωτάτην ἀσφαλῶς θά ἐνθυμοῦνται τό ἄκρως μελαγχολικόν: «Εἶναι φτωχό τό καπηλειό καί βερεσέ δέν δίνει».

Ἄχ βερεσέδια, ἀναφωνεῖ ἕνας ἀπό τούς ἥρωες τοῦ ἀοίδιμου Παπαδιαμάντη. Αἰώνιος καημός τῆς Ρωμιοσύνης!

Πού ἔμαθε νά στηρίζει τήν ὕπαρξή της στά δανεικά καί ὄχι στήν παραγωγική δουλειά.

Ἀπό τά χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Ἰωάννη Η᾽ Παλαιολόγου (1425-1448) ἄλλο δέν κάνουμε ἀπό τό νά περιτρέχωμεν τήν ὑφήλιον μέ ἐξαπλωμένην χεῖρα ζητοῦντες δανεικά, γιά νά παρατείνουμε τήν ὕπαρξή μας.

Τά «βερεσέδια» ἦταν ἡ πεμτουσία τῆς οἰκονομικῆς μας πολιτικῆς.

Μπορεῖ ἡ λέξη νά εἶναι τουρκική (veresiye) ἀλλά περισσότερο ἀπό τούς Τούρκους, καί ὡς ἔκφραση καί ὡς πρακτική, τήν χρησιμοποιοῦμε ἐμεῖς.

Καί ποῖον τό ἀποτέλεσμα; Τό συμπύκνωσε ἐπιγραμματικά σέ δύο στίχους ὁ Καλδάρας σέ ἕνα ζεϊμπέκικο τοῦ 1955, πού ἔχει γίνει εἶδος ἐθνικοῦ θουρίου:

– «Μά κανένας δέν μοῦ φταίει γιά τό χάλι μου• σπάσιμο θέλει τό κεφάλι μου».

Ποτέ ὁ ἑλληνικός ἀσματικός λόγος δέν ἔφθασε σέ τόσο βάθος αὐτογνωσίας.

Ἄν εἴχαμε ὡς κράτος (καί ὄχι ὡς κρατοῦντες) μυαλό, θά εἴχαμε ἐννοήσει ἀπό καιρό τό βάθος τῆς οἰκονομικῆς σοφίας πού ἐνέκλειε ἕνα «ἀπτάλικο» τοῦ Κερομύτη: «Σ᾽ αὐτόν τόν κόσμο σέ σπρώχνουν ὅλοι/σάν δέν ἔχεις πορτοφόλι».

Τό διαπιστώσαμε, ὅταν εἰσπράξαμε σάν παράσημο τόν χλευαστικό λόγο τοῦ ἀνεκδιήγητου Στρώς-Κάν.

Μετά τήν μεταπολίτευση εἶχα βαρεθεῖ νά ἀκούω τούς κατά λεγεῶνες παρελαύνοντες στά κανάλια ἐπί τῆς μαρξιστικῆς θεωρίας εἰδικούς νά μᾶς ἀναλύουν –μαρξιστικῶς φυσικά! –ὅτι ἡ οἰκονομία κινεῖ τόν τροχό τῆς ἱστορίας.

Ἐνθυμοῦμαι – πᾶνε χρόνια ἀπροσδιορίστως πολλά– μία τηλεοπτική συζήτηση πού εἶχα μέ τοιοῦτόν τινα.

Ἔμεινε κεχηναῖος, δηλαδή μέ τό στόμα ἀνοιχτό, ὅταν τοῦ ἀπήγγειλα ἀπόσπασμα ἀπό τόν «Οἰκονομικό» τοῦ Ξενοφῶντος πού προφανῶς ἦταν ἀντιγραφή ἀπό τό …«Κεφάλαιο» τοῦ Μάρξ!

Ἀλλ’ ὁ ἑλληνικός λαός δέν χρειαζόταν κανέναν Μάρξ οὔτε Μαρξάκια χθεσινά γιά νά τοῦ ποῦν αὐτό πού εἶχε πεῖ ἀπό τό 1935 ἕνας συμπατριώτης μου βαρύς ρεμπέτης, ὁ Γιώργης Πετρουλέας, σέ ἕνα ἄλλοτε ξακουστό χασάπικο: «Μιά δύναμις ὑπάρχει πού τόν κόσμο κυβερνᾶ/καί ἡ δύναμις ἐκείνη εἶναι τώρα τά λεφτά».

Καί ὁ διανοούμενος τοῦ λαϊκοῦ ἄσματος, ὁ ἀείμνηστος Τσιτσάνης, προεκτείνοντας τά ἀνωτέρω, ἀπό τό 1938 εἶχε ψάλει: «Στόν κόσμο τόν σημερινό, αὐτό τό ξέρουν ὅλοι,/ἡ δύναμη στόν ἄνθρωπο εἶναι τό πορτοφόλι».

Αὐτό δέν τό ἤξεραν οἱ κυβερνῶντες μας μέ τούς τόσους σοφούς οἰκονομικούς συμβούλους;

Ἤ, μήπως, φρόντισαν νά γεμίσουν τά δικά τους πορτοφόλια κι ἄφησαν τήν Ἑλλάδα νά γίνει σάν τόν ἀρχιδούκα τοῦ Ἴνσμπρουκ, τόν Φρειδερίκο «μέ τίς ἄδειες τσέπες», πού κάνοντας μιά πολιτική μεγαλείου ἄφησε τό δουκάτο του «ταπί», ὅπως οἱ πολιτικοί παρ᾽ ἡμῖν;

Βέβαια, σήμερα οἱ κάτοικοι τοῦ Ἴνσμπρουκ τά «κονομᾶνε τρελά», διότι μέσα στά τρελά πού ἔκανε ὁ ἐν λόγω Φρειδερίκος ἦταν νά καλύψει ἕναν ἐξώστη μέ χρυσές πλάκες καί νά δημιουργήσει τό πολυθρύλητο «Γκόλντενες Ντάχλ».

Ἐμεῖς τόσα λεφτά πού πήραμε ἀπό τά ταμεῖα τῆς ΕΟΚ καί τῆς Ε.Ε., τί τά ἐκάμαμε; Δημιουργήσαμε τόν «πολιτισμό τῶν σκυλάδικων».

Ἄνθρωποι στήν ἐπαρχία πού εἶχαν πεῖ στό παρελθόν «τό ψωμί ψωμάκι», ἄναβαν στίς ἀρτίστες τσιγάρο μέ… πεντοχίλιαρο!

Ἔλεγα κάποτε σέ κάποιους κτηνοτρόφους πού δήλωναν τά διπλά «σφαχτά», πώς κάποτε θά στερέψουν τά λεφτά. Καί ἡ ἀπάντηση σφόδρα φιλοσοφική: «Ἔχει ἡ ΕΟΚ». – «Μά θά κλείσει κάποτε τήν στρόφιγγα», ἀντέτεινα ἐγώ. Καί ἡ ἀνταπάντηση τώρα σφόδρα θεολογική: «Ἔχει ὁ Θεός»!

Ὁ θρησκευτισμός μας ἦταν τόσο στενός μέ τόν Θεό πού τόν θέλαμε βουλευτή μας στόν οὐρανό, νά μᾶς βολεύει καί νά μᾶς κάνει ρουσφέτια ἐπί τῆς γῆς.

Γι᾽ αὐτό μᾶς πῆρε ὁ Δαίμονας. Πρίν ἀρχίσουμε νά πουλᾶμε κομμάτια Ἑλλάδος, εἴχαμε κάνει κομμάτια τήν ψυχή μας, εἴχαμε ξεπουλήσει τή συνείδησή μας.

Εἴμαστε πρόθυμοι νά πουλήσουμε καί τῆς Παναγιᾶς τά μάτια. Ὅπως λέει πικρόχολα ὁ γυιός μου, ἄν ξαναζοῦσε ὁ Λώτ στά σημερινά Σόδομα καί Γόμορρα, θά γύριζε κι αὐτός πίσω γιά νά πουλήσει τή γυναίκα του σέ κάποια ἀγορά ἁλατιοῦ…!

Καί τώρα πού ἡ Ἑλλάς (helas!) κατάντησε ἀπό τά βερεσέδια «βερέμισσα», δηλαδή «φθισικιά» σάν τήν «ξανθομαλλοῦσα» πού τραγούδησε ὁ Κερομύτης προπολεμικά, ποιός τῆς δίνει σημασία;

Τό σκέπτομαι καί μέ πιάνει ἀπελπισία. Κάποιοι πού ἐκτιμοῦν –κακῶς– τίς γνώσεις μου, μέ ἐρωτοῦν τί ἔφταιξε καί φθάσαμε ἕως ἐδῶ. Τούς ἀπαντῶ μέ τούς στίχους ἑνός ζεϊμπέκικου πού ἔγραψε περί τό 1960 ὁ Τάκης Λεμονόπουλος καί τούς τραγούδησε ὁ Πάνος Γαβαλᾶς:

«Ἐξεγελούσαμε, πού λές, τόν ἑαυτό μας,

γιατί ποτέ μές στήν καρδιά μας δέν κοιτάζαμε,

κάναμε λάθη φοβερά

καί πέσαμε στή συμφορά,

ἀφοῦ χωρίς τόν ξενοδόχο λογαριάζαμε…»!

Ὑποθέτω ὅτι ὁ μαίτρ τῆς ζεϊμπεκιᾶς πρωθυπουργός μας θά τό ἔχει χορέψει καί γι᾽ αὐτό μᾶς χορεύει στό ταψί!

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Εστία»)

http://eoniaellhnikhpisti.blogspot.com/

Το αλίευσα ΕΔΩ http://nationalpride.wordpress.com/

Στρατηγική χωρίς ισχυρό στρατό ειναι θεωρία χωρίς πράξη

“Το τελευταίο μάθημα” του Σαράντου Καργάκου

Στίς 24 Σεπτεμβρίου είχα γιά μία ἀκόμη φορά τήν τιμή νά διδάξω στήν Σχολή εθνικής αμύνης (ΣΕΘΑ) τήν ὑψηλή στρατηγική του Φιλίππου καί του Αλεξάνδρου. Είπα στούς σπουδαστές ότι δέν προσήλθα γιά νά τούς ὁμιλήσω αλλά γιά νά τούς αποχαιρετίσω. Θά ήταν τό τελευταίο μου μάθημα. Πρέπει νά ξέρει κανείς πότε πρέπει νά αποχωρεί και εν συντομία, τούς εξήγησα τίς έννοιες της Στρατηγικής καί της Τακτικής καί τίς προσδιόρισα μέ τά ερωτηματικά «τί;», «γιατί;», «πόσο;» (σέ χρονική καί τοπική έκταση) καί «πως;», «μέ τί;». Ἐστην συνεχεία εξήγησα γιατι ο στρατός σήμερα δέν ασκεί στρατηγική, είναι όμως ο κυριώτερος βραχίονας της Στρατηγικης.
Στρατηγική, χωρίς ισχυρό στρατό, ειναι θεωρία χωρίς πράξη καί επί του προκειμένου ισχύει τό Λατινικό: «Theoria sine praxe est currus sine axe» (=Θεωρία χωρίς πράξη ειναι χωρίς αξονα αμάξι).
Τόν στρατό, τόνισα, δέν τόν θέλουμε γιά νά κάνουμε πόλεμο, αλλά γιά νά αποφεύγουμε τόν πόλεμο και τόν εξευτελισμό σέ περίπτωση πολέμου. Πάντα θά έχει ισχύ τό αίτημα του Γάλλου στρατάρχη Λυωταί: «Δώστε μου πολύ στρατό, γιά νά μήν χρειαστεί νά τόν χρησιμοποιήσω», πού είναι παραλλαγή του Λατινικοῦ «Si vis pacem, para bellum» (=αν θέλεις ειρήνη, παρασκευάζου γιά πόλεμο).
Ο πόλεμος, δυστυχώς, είναι τό θλιβερό πεπρωμένο του ανθρώπου. Επί γραπτής ιστορίας 3.000 ετών είχαμε μόνον 240 χρόνια ειρήνης! Μιά δική μου νεανική έρευνα έδειξε ὅότι από τό 1945 μέχρι τό 1969, δηλαδή σέ διάστημα 24 ετών, είχαμε 55 πολέμους. Κι εαν σ’ αυτούς προσθέσουμε τούς 320 εμφυλίους, τότε φθάνουμε στό θλιβερό προνόμιο νά έχουμε έναν πόλεμο κάθε μήνα. Μετά τό 1969 έχασα τό λογαριασμό!
Ο πόλεμος, από πολλές καί ποικίλες μορφές θά εξακολουθεί νά είναι ενδημικό φαινόμενο, εφόσον, όπως γράφει ο Θουκυδίδης, η φύση του ανθρώπου θά παραμένει ίδια. Δυστυχώς, αντί νά καλυτερεύει, χειροτερεύει. Συνεπώς, θά δικαιώνεται διαρκώς ο Ηράκλειτος, πού πρώτος επεσήμανε τό «Πόλεμος πάντων πατήρ, πάντων δέ βασιλεύς».
Ασφαλώς όλοι οι λαοί λατρεύουν καί τραγουδούν τήν ειρήνη. Γράφει ο δικός μας Παλαμάς:«Τί κι αν του πολέμου τό χορό χορεύω/γονατιστός ειρήνη ἐσέ λατρεύω». Οστόσο η ειρήνη, γιά νά εκφραστεί μέ μία φράση του εθνικού μας ποιητή Λορέντζου Μαβίλη, ειναι «ένα πλανερό μαγνάδι». Γιά τήν ειρήνη ισχύει πάντα αυτό πού εχει γράψει στούς «Νόμους» του ο Πλάτων: «εν γάρ καλο εισιν ου πλειστοι των ανθρώπων ειρήνην, τουτο ειναι μόνον ονομα, τω δη εργω πάσαις πρός πάσας τάς πόλεις αεί πόλεμον εκήρυκτον κατά φύσιν ειναι». Καί τό γιατί, τό εξηγεῖ ο φιλόσοφος μέ έναν τρόπο πού θά ζήλευε ο Κάρολος Μάρξ: «Διά γάρ τήν των χρημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι γίνονται». Αυτό τό λέει στόν διάλογο «Φαίδων».
Σήμερα ζουμε τήν αυταπάτη μιας ειρήνης. Ας τό δεχθούμε έτσι. Μόνον πού δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνάμε αυτό πού μας κληροδότησε ο στρατηγός Ντέ Γκώλλ: «Η ιστορία κάθε πολέμου αρχίζει από τόν καιρό της ειρήνης». Γι᾽ αυτό κάθε κράτος πραγματικά φιλειρηνικό πρέπει νά έχει πάντα καλό στρατό.
Τόν καλό στρατό δέν τόν κάνουν τά πολεμικά μέσα. Λέει ὁ Θουκυδίδης: «άνδρες πόλις, οι τείχη καί νιες ανδρών κεναί». Τόν καλό στρατό τόν κάνει η καλή ποιότητα των αξιωματικων καί στρατιωτών. Ἡ σκληρή εκγύμναση καί η πειθαρχία. Ἡ πειθαρχία ήταν τό μεγάλο πολεμικό μυστικό της Σπάρτης. Αυτή –μέ τίς αναγκαίες αλλαγές– εγινε κύριο συστατικό των στρατών πού οργάνωσαν ο Μέγας Φίλιππος καί ο γυιός του Αλέξανδρος. Η disciplinα έκανε ἀακατάβλητο τόν ρωμαϊκό στρατό. Η πειθαρχία υπήρξε η βάση του νεώτερου γερμανικού στρατού. Ο μεγάλος στρατηγός, ο Μόλτκε ο πρεσβύτερος, ο οργανωτής του πρωσσικού στρατού, είχε πει: «από τή στιγμή πού ένας στρατιώτης θά εμφανισθεί μέ αγυάλιστο κουμπί, έχει γίνει η αρχή γιά τή διάλυση του στρατού».
Οι αρχαίοι Ελληνες πρωτοπόρησαν καί σέ θέματα στρατηγικής καί σέ θέματα τακτικης,  γιατί η βάση του στρατού τους ήταν η φάλαγγα, Η οποία στηρίζεται στήν πυκνότητα, στή συνοχή, κάτι πού  είχε –πέρα από αλλα στοιχεία– απόλυτη πειθαρχία.
Γιά νά φθάσω στόν Αλέξανδρο, ξεκινώ από τήν Σπάρτη. Πρώτοι οἱ Σπαρτιάτες εγκατέλειψαν τό άλογο καί τό άρμα καί στηρίχθηκαν στή φάλαγγα. Τό πέλμα νίκησε τήν οπλή: Τό δόρυ νίκησε τό τόξο καί τό ακόντιο. Οι Σπαρτιάτες καθόρισαν τίς αρχές της επιστημονικής διεξαγωγής του πολέμου. Κι ακόμη έθεσαν τίς βάσεις σε αυτό πού ονομάζεται πολιτισμός του πολέμου. Όσο περίεργα κι αν ακούγεται αυτό. Η ευγένεια ως στοιχείο καλής κοινωνικής συμπεριφοράς, ξεκίνησε από τό στρατό. Παραπέμπω στή λέξη «ιπποτισμός». Αυτή την ιπποτική συμπεριφορά –καί όχι μόνον οι νίκες– ανέδειξαν τόν Αλέξανδρο ως τήν κορυφαία στρατιωτική φυσιογνωμία.
Έκλεισα τήν ομιλία μου μέ μιά φράση του μεγάλου Κινέζου θεωρητικού του πολέμου Σούν Τσού (4ος αιώνας π.χ.):
«Η τέχνη του πολέμου εΙναι ζωτικής σημασίας γιά τό κράτος. Είναι θέμα ζωής καί θανάτου, δρόμος πρός τή σωτηρία και τήν καταστροφή. Γι αυτό δέν πρέπει σέ καμμία περίπτωση νά παραμελείται».
Πηγή: Εστία 17/12/2010

Το αλίευσα ΕΔΩ http://parisis.wordpress.com/2011/04/14/..........1%CE%B9/

Το 1821 απ' την κόψη του σπαθιού την τρομερή

Γράφει ο Σαράντος Ι. Καργάκος, ιστορικός - συγγραφέας, www.sarantoskargakos.gr

Το να μπορέσει ένας ιστορικός να «κλείσει» σε ένα βιβλίο -πολυσέλιδο και πολύτομο έστω- όλο το ’21 είναι τόσο δύσκολο όσο και το να προσπαθήσει να κλείσει σ’ ένα μπουκάλι ένα αγριεμένο πέλαγος.

Το ’21 ήταν ένας πολυετής, πολυεπίπεδος, πολύπλευρος και πολυσύνθετος αγώνας. Δεν ήταν ένα μονοδιάστατο γεγονός. Ούτε περιορίστηκε αποκλειστικά στον ελλαδικό χώρο ούτε και αφορά αποκλειστικά τον ελληνικό κόσμο. Για τα τότε δεδομένα -παρά την έλλειψη των σημερινών μέσων επικοινωνίας- ήταν ένα γεγονός με οικουμενικό βεληνεκές.

Στη Μολδοβλαχία

Η προεργασία για την προετοιμασία του Αγώνα έγινε εκτός του μητροπολιτικού ελλαδικού χώρου, στην Οδησσό, την αρχαία Ορδησσό που μνημονεύουν οι Πτολεμαίος και Αρριανός. Και η έναρξη του Αγώνα δεν άρχισε από τον ελλαδικό χώρο, άρχισε από τη Μολδοβλαχία και συγκεκριμένα από το Ιάσιο (Γιάσι), στις 22 Φεβρουαρίου, από την ηγεσία του πρίγκιπα Αλέξανδρου Υψηλάντη. Τον επίλογό της έγραψε ο αδερφός του αρχηγού, ο Δημήτριος Υψηλάντης, με τη μάχη της Πέτρας, στις 12 Σεπτεμβρίου 1829. Αρα, είναι λάθος να λέμε ότι η Επανάσταση τελείωσε χάρη στη ναυμαχία του Ναβαρίνου (8/20-10-1827). Κράτησε μία διετία ακόμα. Στο δεκαετές αυτό διάστημα βρήκαν τον θάνατο περίπου 800.000 Ελληνες, επί ενός συνόλου -αν περιορισθούμε στον νυν ελλαδικό χώρο- 2.500.000 ψυχών. Αρα, την Ελληνική Επανάσταση, για να την ορίσεις, πρέπει να τη γνωρίσεις «απ’ την κόψη του σπαθιού την τρομερή».

Τά Χριστούγεννα τοῦ τεμπέλη (Ὁ διαχρονικός Παπαδιαμάντης)

Σαράντος Ι. Καργάκος

Σέ δέκα περίπου ἡμέρες ἀπό σήμερα, καί συγκεκριμένα στίς 3 Ἰανουαρίου, συμπληρώνονται 100 χρόνια ἀπό τό θάνατο τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1851-1911), τοῦ συγγραφέα πού ἔχει συνδεθεῖ ὅσο κανείς ἄλλος μέ τίς πανέορτες καί πανέκλαμπρες ἡμέρες τοῦ Δωδεκαημέρου καί τοῦ ἑλληνικοῦ Πάσχα. Ἀσφαλῶς, καί ἡ πολιτεία καί ἡ ἐκκλησία κάτι θά κάνουν γιά νά τιμήσουν τήν μνήμη του. Ἐπίσης καί τά λογοτεχνικά σωματεῖα. Καί πάλι θά ξανακούσουμε «τά χθεσινά ἐκεῖνα» γιά τόν ἀναμφισβήτητο θρησκευτισμό του, τήν φυσιολατρία, τόν παγανισμό καί τόν ἐρωτισμό του.

Τόν ψάλτη τῆς χαμοζωῆς τόν κατέταξαν παλαιότεροι κριτικοί στούς ἠθογράφους. Δέν εἶδαν τή βαθειά κοινωνική διάσταση τοῦ ἔργου του. Κι ὅμως, ὅπως ἔδειξα μέ τά ἔργα μου «Ξαναδιαβάζοντας τήν Φόνισσα» (Gutenberg 1987) καί «Πολιτικός Παπαδιαμάντης» (Ἁρμός 2003), ὁ Σκιαθίτης συγγραφέας παραμένει, σέ οὐσιαστική καί ὄχι σέ ἐπιδερμική, διάσταση ὁ μεγαλύτερος κοινωνικός καί πολιτικός συγγραφέας τῶν γραμμάτων μας. Τό γεγονός ὅτι δέν σήκωσε καμμιά πολιτική παντιέρα, οὔτε κάν αὐτή τῆς Μεγάλης Ἰδέας, δέν τόν κάνει ἀπολιτικό. Ὅπως συχνά ἔχουμε γράψει, ὁ Παπαδιαμάντης μπορεῖ νά ἦταν ἀπολίτευτος, δέν ἦταν ὅμως ἀπολιτικός. Τό γεγονός ὅτι ἄσκησε ἀμείλικτη κριτική στήν τότε πολιτική, τόν καθιστᾶ ἀντιπολιτευτικό ἀλλά ὄχι ἀπολιτικό. Καί τό σημαντικό εἶναι πώς ὅ,τι ἔγραψε γιά τήν τότε πολιτική, ἰσχύει καί γιά τήν παροῦσα καί, ὅπως βλέπω, καί γιά τήν μέλλουσα. «Οἱ Χαλασοχώρηδες» εἶναι τό θλιβερό πεπρωμένο μας.

Η κουλτούρα της αδιαφορίας

Σαράντος Ι. Καργάκος

Κατά κοινή ομολογία οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου κινήθηκαν μέσα στα σκοτεινά σύννεφα της συγχύσεως. Για την αποφυγή κάποιου νοητικού ατυχήματος δεν με απασχόλησαν ποσώς, παρότι συμμετείχε σ' αυτές εν πλήρει αμηχανία, και η κόρη μου. Οφείλω να μιλήσω ειλικρινά: τόσον οι πρόσφατες όσο και οι προηγούμενες εκλογές, μου θύμιζαν παρωδία. Οι υποψήφιοι όλων των βαθμίδων έμοιαζαν με άχαρους χορευτές που εκτελούσαν μια κακομελετημένη χορογραφία. Ο πρωθυπουργός, σαν πρίμα μπαλαρίνα, ήταν σαν περιφερόμενο σήμα κινδύνου.
Ο κ. Σαμαράς, μπορεί, παρά τον πολυτεμαχισμό της ξεπερασμένης από τις εξελίξεις ΝΔ, να εμείωσε σε διάστημα δύο μηνών την απόσταση που τη χώριζε από το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν μπόρεσε να συγκροτήσει λόγο προτασιακό. Ο λόγος του παραμένει καταγγελτικός.
Ασφαλώς, ο κερδισμένος των εκλογών είναι το ΚΚΕ. Αλλά με τόσες «χρυσές ευκαιρίες» που του προσέφεραν τα δύο μεγάλα κόμματα, δεν θεωρώ την επιτυχία του σημαντική. Αμφιβάλλω, αν θα εκλέξει κι έναν αμιγώς δικό του δήμαρχο. Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται ότι μετά το 1951 οι περισσότεροι περιφερειακοί δήμοι Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Πειραιώς, Βόλου κ.λ.π. ήσαν στα χέρια της ΕΔΑ. Και ήταν τότε ομολογουμένως χρόνια δύσκολα για την Αριστερά.
Είναι πάντως πολλά αυτά που με προβλημάτισαν. Συνηθίζω να εξετάζω τα εκλογικά αποτελέσματα όχι από τα πάνω, αλλά από τα κάτω. Δύο ονόματα τράβηξαν την προσοχή μου. Και τα δύο είναι μανιάτικα. Το πρώτο αφορά στον παλαιό μαθητή μου Αντώνη Καλογερόγιαννη, που μόνος κατάμονος, πήρε στον Πειραιά το σεβαστό ποσοστό το 3,28%. Όταν προεκλογικά του είπα, ότι πάει ξυπόλητος στ' αγκάθια, μου αποκρίθηκε: «Μετέχω στον εκλογικό αγώνα ως απλός πολίτης για να θυμίσω στους πολίτες ότι οι δημοτικές, που σημαίνει λαϊκές, εκλογές είναι υπόθεση του λαού, του δήμου κι όχι των κομμάτων». Η δήλωση αυτή ήταν μία χαρακιά ελπίδας.
Η δεύτερη περίπτωση αφορά στον Νικόλαο Μιχαλολιάκο που πήρε στον Δήμο Αθηναίων το καθόλου αμελητέο ποσοστό το 5,31 %. Όταν ερώτησα μία ερίτιμη κυρία που κατοικεί στην άλλοτε αρχοντική οδό Αντιοχείας, γιατί ψήφισε τον εν λόγω υποψήφιο, που φέρει το στίγμα της «Χρυσής Αυγής», μου αποκρίθηκε: «Διότι εσείς, κ. Καργάκο, δεν έρχεστε στη γειτονιά μας˙ ο κ. Μιχαλολιάκος έρχεται και με τους οπαδούς του μας συμπαραστέκεται». Και παρότι δεν περιφρονώ καμμία περιοχή των Αθηνών, σιώπησα. Διότι γνωρίζω καλά ότι υπάρχουν δρόμοι που τελούν υπό τον έλεγχο ξένων κακοποιών. Δύο άλλοτε αρχοντικοί δρόμοι της περιοχής Αχαρνών έχουν μεταβληθεί σε δρόμους πορνών. Το εμπόρευμα, κορίτσια 13-17 ετών, εκτίθεται υπαιθρίως νυχθημερόν. Ο ένας δρόμος, όπως μου είπε η κυρία, έχει περιέλθει στην κυριαρχία των Νιγηριανών και ο άλλος των Σενεγαλέζων -αν ενθυμούμαι καλώς. Οι καθημερινές μεταξύ τους συγκρούσεις είναι αιματηρές. Αυτό εξηγεί και το υψηλότατο ποσοστό που πήρε ο κ. Μιχαλολιάκος στις περιοχές αυτές. Εξέφρασε τα αισθήματα και τα αιτήματα πολλών παλαιών κατοίκων, ακόμη και ξένων που ήλθαν στην Ελλάδα να ζήσουν ως νοικοκυραίοι και όχι ως κακοποιοί.
Κι ας μη σπεύσει κάποιος λεπτοστόμαχος δανδής του πνεύματος να μου προσάψει ρατσισμό ή «χρυσαυγιτισμό». Διότι τη γένεση της «Χρυσής Αυγής», ως μελλοντικής απειλής, την έχω αναγγείλει από το 1988 στη σειρά δοκιμίων μου υπό τον τίτλο «Προβληματισμοί». Γι' αυτό προ τριετίας, από έναν φουστανελλοφόρο, κουμπουροφόρο και γιαταγανοφόρο μέλος της, απειλήθηκα με αποκοπή της κεφαλής σε μια εκπομπή της κ. Μπίλιως Τσουκαλά, παρουσία του Παπά-Κυριακόπουλου, που είναι το αηδόνι του Μοριά. Σήμερα προειδοποιώ όλους τους πολιτικούς, πως, αν δεν αφήσουν σύντομα τις σαχλαμάρες περί πολυπολιτισμού, αν δεν εφαρμόσουν πολιτική περιστολής της ασυδοσίας των ξένων, θα έχουμε -πλην των οργανώσεων μαφίας- και οργανώσεις τύπου «Χαγκάνα» και «Ίργκούν». Από εκεί και πέρα ο εμφύλιος θα είναι υπόθεση άλματος άνευ φοράς, αλλά με πολλάς συμφοράς˙ και κατά πρώτον τον διαμελισμό της Ελλάδος. Εγώ το γράφω και ας με βρίζουν αυτοί που αναζητούν τον «ὀκρυόεντα ἐπιδήμιον πόλεμον».
Και κάτι τελευταίο: Μεγάλο το ποσοστό αποχής. Αναμενόμενο. Από το 2000 παρατηρείται σε όλη την Ευρώπη έντονα το φαινόμενο αυτό. Η αποχή δεν είναι -τουλάχιστον πάντα- αποδοκιμασία ή έκφραση αηδίας. Είναι αδιαφορία. Και η αδιαφορία είναι ο μέγιστος κίνδυνος για τη δημοκρατία. Επί μία 20ετία και πλέον παρατηρώ ότι στις χώρες της Δύσης καλλιεργείται, ιδίως στους κύκλους των νέων, η «κουλτούρα της αδιαφορίας». Η αδιαφορία είναι από την αρχαία έως τη σύγχρονη εποχή ο προπομπός μιας άλλης κάθε φορά τυραννίας. Το πρόβλημα -όπως το θέτω εγώ- δεν είναι αν θα έχουμε λεφτά, λίγα ή πολλά, αλλά αν θα έχουμε μελλοντικά δημοκρατία. Δημοκρατία κατ' ουσίαν και όχι υποκατάστατα δημοκρατίας. Γι' αυτό φρονώ ότι νικητής των εκλογών της προηγούμενης, όπως και της ερχόμενης, Κυριακής είναι η αδιαφορία, η οποία, αν δεν υπάρξει σύντομα μια ηθική και εθνική ανάταση, θα μας οδηγήσει σε καταστάσεις αλληλοσπαρακτικές ή στους δυσώδεις στάβλους μιας δικτατορίας.
Αναδημοσίευση από την Εστία

Το αλίευσα ΕΔΩ

Το καθήκον έγι­νε άγνωστη λέξη

του Σαράντου Καργάκου, συγγραφέα-φιλόλογου-ιστορικού
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η … εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενεια­κή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώ­νει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»…
παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέ­σα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετι­κό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα­κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυ­ναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε…
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιο­δικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέ­ρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυ­σθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετα­νάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτρο­πία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό­μη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσό­ντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι­κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασα­φείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμό­τητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπί­δες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δη­μόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς»

          ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ. ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΛΟ!!
          ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΜΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ !!

---

            Κηφηνείον  «Η Ωραία Ελλάς» του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού
            Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ.

Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά.

Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ότι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που         για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές           «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα  από τη μούντζα- για καμιά εργασία από      αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές... Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το          «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού      ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε..

Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία      στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά.

Σαράντος Καργάκος: «Δεν διαπρέπουν οι απόγονοι του Λεωνίδα αλλά του Εφιάλτη και του Νενέκου»

Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη

«Για το τίποτε δεν έχω να πω τίποτε. Αυτό το τίποτε συγκροτείται από κάποια κομματικά ή οικογενειακά φέουδα. Αλλά, όταν μοιράζεις το τίποτε, εισπράττεις ένα τίποτε. Έχουμε μια τιποτένια πολιτική, διότι εξαιτίας κυρίως του τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού εκμαυλισμού εδώ και καιρό συγκροτούμε ένα σύνολο χαυνοπολιτών, δηλαδή κεχηναίων και χασκόντων πολιτών». Αυτά δηλώνει σήμερα στην ΕΡΕΥΝΑ ο γνωστός ιστορικός, φιλόλογος και συγγραφέας κ. Σαράντος Καργάκος, χειμαρρώδης στο λόγο του και κατασταλαγμένος στις σκέψεις του. Λάτρης του πολυτονικού συστήματος και της αρχαίας γλώσσας, ενώ οι απαντήσεις που δίνει είναι γραμμένες στο πολυτονικό, όπως όλα τα βιβλία και τα άρθρα του.

- Ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, ποια είναι η προσωπικότητά της και οι αρχές οι οποίες τη διέπουν; Εκτιμάτε ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει πρόσωπο;
«Το μόνο δροσερό που αισθάνθηκα τον τελευταίο καιρό ήσαν οι πρώτες σταγόνες της βροχής, που, όταν έγιναν βροχή, καθάρισαν κάπως τον εξωτερικό μας ρύπο. Για ποια ελληνική κοινωνία μιλάτε; Αυτό το πληθυσμιακό αμάρευμα (=κατακάθι) δεν είναι κοινωνία , είναι α-κοινωνία. Με ποιον ή με τι κοινωνούμε; Το τι είμαστε, το έχει προσδιορίσει προφητικά και χλευαστικά ο Ηράκλειτος: «Σάρμα εική κεχυμένον ο κάλλιστος κόσμος μας» (=Σκουπίδια άτακτα χυμένα ο ωραιότατος κόσμος μας)! Στο μόνο που διακρινόμαστε είναι η παραγωγή και η έκθεση σκουπιδιών. Δημιουργούμε – όντας σκουπίδια της ιστορίας – τον «Πολιτισμό των Σκουπιδιών». Ας μη μιλάμε πια για πρόσωπο. Όπως συχνά έχω γράψει, είμαστε μια απρόσωπη έκφραση προσωπικότητας. Δεν έχουμε πρόσωπο και γι’ αυτό, όπως έλεγε ο λαός, όταν ήταν λαός κι όχι πολτός, «δεν βλέπουμε Θεού... πρόσωπο»!

Τὰ ΜΜΕ καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ Γκαῖμπελς

τοῦ Σαράντου Καργάκου

Τὰ «μήντια» –μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις– εἶναι παιδιὰ τοῦ Γκαῖμπελς. Οἱ δερβίσηδες καὶ τῶν τριῶν φύλων ποὺ «ἱερουργοῦν» σ’ αὐτὰ εἶναι παιδιὰ τῆς βίας, τοῦ μηδενισμοῦ, τοῦ ἀσύστολου ὀπουρτουνισμοῦ καὶ τοῦ ἀσυμμάζευτου ἀμοραλισμοῦ. Εἶναι οἱ Μεγάλοι Παιδαγωγοὶ τῶν παιδιῶν καὶ τῶν ἐγγονῶν μας. Μὲ τοὺς αἰώνια ἴδιους καλεσμένους, τοὺς δεκαετίες τώρα, προωθοῦν πρὸς τὴν νεολαία κατὰ πρῶτον τὴν ἀποβλάκωσι καὶ κατὰ δεύτερον, στὸ πιὸ δυναμικὸ κομμάτι της, τὸν ἀναρχισμό, τὸν καταστροφισμό, τὴν ἀνομία, τὴν ἐλεεινολογία, καὶ τὴν ἐλεεινοπραξία. Αὐτοὶ ποὺ ξεκίνησαν κάποτε ἀπὸ σημαιοκαῦστες καὶ κομματικοὶ γκάνγκστερς, ἐρευνοῦν τώρα τάχα γιὰ τὰ αἴτια τοῦ κακοῦ, γιὰ τὰ αἴτια τῆς νεανικῆς ἀναταραχῆς.