Παραπληροφόρηση για τουρκικές προβοκάτσιες

Του Σάββα Δ. Βλάσση*

Είναι γνωστές οι αρπακτικές προθέσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και η εχθρική προς την Ελλάδα πολιτική σε κάθε επίπεδο. Κατά πάγια πολιτική αμφισβητούνται όχι μόνο τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο αλλά ακόμη και η ελληνική αρμοδιότητα - δικαιοδοσία για συγκεκριμένα καθήκοντα, όπως η Έρευνα & Διάσωση (SAR).

Την περίπτωση, έφερε στο προσκήνιο το περιστατικό της 11ης Αυγούστου, όταν θαλαμηγός σημαίας Μάλτας με 5 Ουκρανούς επιβαίνοντες, προσάραξε στην βραχονησίδα Πρασονήσια, μεταξύ Χίου και Οινουσσών, εντός ελληνικών χωρικών υδάτων. Όπως έγινε γνωστό, ακταιωρός της τουρκικής ακτοφυλακής προσέγγισε το σκάφος και παρέλαβε τους επιβαίνοντες.

Τις ελληνικές Αρχές κινητοποίησε ενημέρωση στρατιωτικού παρατηρητηρίου (προφανώς των Οινουσσών) περί υπόπτου σκάφους και στις 02.35 περιπολικό του ΛΣ-ΕΛΑΚΤ που κατευθύνθηκε στο σημείο, αναγνώρισε το σκάφος ως τουρκική ακταιωρό που απομακρυνόταν από το σημείο προσαράξεως της θαλαμηγού. Το ελληνικό περιπολικό προέβη σε όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες SAR, τις οποίες ολοκλήρωσαν οι ελληνικές Αρχές και η θαλαμηγός ρυμουλκήθηκε σε τοπικό νεωλκείο. Αυτά ανέφερε το ανακοινωθέν του ΛΣ-ΕΛΑΚΤ.

Το περιστατικό προβλήθηκε σε ελληνικό ιστότοπο ως πλήρης αποτυχία των ελληνικών αρμοδίων Αρχών σε θέματα SAR, αφού τουρκική ακταιωρός επενέβη πρώτη στην περιοχή που βρισκόταν εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, διενεργώντας SAR. Η παρουσίαση αυτή, μετέδιδε αρνητικά μηνύματα στην ελληνική κοινή γνώμη για την αποτελεσματικότητα των ελληνικών υπηρεσιών (ΓΕΕΘΑ και ΛΣ-ΕΛΑΚΤ) έναντι των τουρκικών, λειτουργώντας δυσφημιστικά προς αυτές και δημιουργώντας σε τελική ανάλυση ηττοπάθεια για τον τρόπο προασπίσεως των εθνικών θέσεων.

Αυτό που θέλουν να αγνοούν όσοι προτιμούν να παρουσιάζουν τα γεγονότα σύμφωνα με ατομικές προτιμήσεις, είναι τα ίδια τα… γεγονότα. Συγκεκριμένα, στο περιστατικό οι ελληνικές υπηρεσίες παρουσιάσθηκαν από τον ιστότοπο ως εντελώς απούσες, με την τουρκική ακταιωρό να ενεργεί ελεύθερα. Σημειώνεται δε πως, «Το πλήρωμα του σκάφους κάλεσε σε βοήθεια μέσα από την συχνότητα κινδύνου», την στιγμή που το ΛΣ-ΕΛΑΚΤ αναφέρει σαφώς ότι «Δεν υπήρξε καμία εκπομπή κινδύνου από το εν λόγω σκάφος στις προβλεπόμενες συχνότητες». Διευκρινίζει δε το επίσημο ανακοινωθέν για το ξένο σκάφος ότι, «ο Κυβερνήτης του οποίου, μη γνωρίζοντας ότι βρίσκεται εντός ελληνικών χωρικών υδάτων, όπως ισχυρίστηκε, είχε τηλεφωνική επικοινωνία με φίλο του στην Τουρκία, όπου του ανέφερε ότι βρίσκεται σε κίνδυνο. Προφανώς ο φίλος του ως αποδέκτης της τηλεφωνικής κλήσης κινητοποίησε την Τουρκική Ακτοφυλακή».

Είναι προφανές ότι για να υπάρξει κινητοποίηση του μηχανισμού SAR, πρέπει να υπάρξει κλήση κινδύνου (SOS) από κάποιο πλωτό μέσο. Από την στιγμή που δεν υπήρξε τέτοια κλήση, είναι φυσικό οι ελληνικές υπηρεσίες να μην ενεργοποιηθούν, αν και στην προκειμένη περίπτωση τελικώς κινητοποιήθηκαν, λόγω λειτουργίας του στρατιωτικού παρατηρητηρίου.

Ο ισχυρισμός του κυβερνήτη της θαλαμηγού καθώς και το ότι, αντί να εκπέμψει κλήση κινδύνου, προτίμησε τηλεφωνική επικοινωνία με Τούρκο… φίλο, οδηγεί την σκέψη και του πλέον αδαούς, ότι πρόκειται για σαφή ένδειξη περί τουρκικής προβοκάτσιας. Οι προβοκάτσιες, δηλαδή τα από τουρκικής πλευράς «στημένα» ψευτοπεριστατικά κινδύνου στο Αιγαίο, είναι μία πιθανότητα την οποία δεν αγνοούν οι ελληνικές Αρχές. Όμως είναι δεδομένο ότι στην πραγματικότητα δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να τις αποτρέψεις. Δεν μπορείς να τις μαντέψεις! Και εφόσον η προβοκάτσια είναι προμελετημένη, είναι δύσκολο να μην προηγηθεί η επέμβαση τουρκικών μέσων.

Συζητώντας το θέμα στην διάρκεια τυπικής ασκήσεως SAR «ΙΩΝΑΣ» που οργανώνει το ΓΕΕΘΑ, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού μάς επιβεβαίωσε πλήρως τα παραπάνω αυτονόητα. Τόνισε όμως με νόημα, ότι αυτό που ενδιαφέρει σε τελική ανάλυση, δεν είναι τα ψεύτικα αλλά τα πραγματικά περιστατικά SAR. Σε μια πραγματική κατάσταση κινδύνου, οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι όταν πλέουν σε ελληνικές θάλασσες (και το βέβαιο είναι ότι ως τέτοια εκλαμβάνουν το Αιγαίο) είναι αδιανόητο να παίξουν κορώνα-γράμματα την ζωή τους και να ζητήσουν επιλεκτικώς συνδρομή από κάποιον τρίτο και όχι από τις ελληνικές Αρχές.

Είναι προφανές ότι όσο περισσότερος θόρυβος γίνεται για την προβολή μιας εξόφθαλμης τουρκικής προβοκάτσιας στο Αιγαίο ως επιτυχία των τουρκικών Αρχών και υστέρηση των ελληνικών, εξυπηρετούνται απολύτως οι τουρκικοί σκοποί. Όταν όμως οι υπεύθυνοι κάποιου μέσου ενημερώσεως δείχνουν μέσα από τα γραφόμενά τους να αντιλαμβάνονται πλήρως το όλο «παιχνίδι» που στήνει η Τουρκία, αλλά προτιμούν να κάνουν θόρυβο «σηκώνοντας» το θέμα διαστρεβλωμένα, για τους δικούς τους και μόνο λόγους, αυτό συνιστά απαράδεκτη και εθνικώς επιζήμια παραπληροφόρηση.

* Ο Σάββας Δ. Βλάσσης είναι εκδότης του περιοδικού ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ

Το αλίευσα ΕΔΩ

Unified Frappector

Toυ Σάββα Δ.Βλάσση

Προσφάτως προβλήθηκε στις ΗΠΑ η ταινία “Act of Valor”, η οποία αφορά τις επίλεκτες μονάδες SEAL του Ναυτικού των ΗΠΑ. Σημαντικό στοιχείο της ταινίας είναι ότι όχι μόνο έχει γυριστεί με όλη την συνδρομή των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, αλλά και τα περισσότερα μέλη της ομάδος βατραχανθρώπων που πρωταγωνιστούν, δεν είναι ηθοποιοί, αλλά πραγματικοί βάτραχοι! Πολλές δε από τις σκηνές που προβάλλονται και αφορούν επιχειρήσεις, είναι πλάνα από πραγματικές ασκήσεις που πραγματοποιούν οι Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων του Ναυτικού των ΗΠΑ. Έτσι, ειδικά μέσα όπως ελικόπτερα ειδικών επιχειρήσεων, ταχύπλοα σκάφη, παραποτάμια σκάφη, πυρηνοκίνητα υποβρύχια κ.λπ. τα οποία βλέπει κανείς στην ταινία, συμμετέχουν στην ουσία σε αληθινά γυμνάσια. Πραγματικά προχωρημένη αντίληψη από ένα έθνος το οποίο ξέρει πώς να προωθήσει τα εθνικά του συμφέροντα, προβάλλοντας και διαφημίζοντας το στράτευμά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, επιδιώκοντας να προσελκύσει τους πραγματικά καλύτερους και πρόθυμους, αντί κακομοίρηδες αδιάφορους που απλώς επιλέγουν το στρατιωτικό επάγγελμα για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί.

Αυτό που μού άρεσε στην ταινία, είναι ότι όσον αφορά τις επιχειρήσεις, δείχνει κάποιες καταστάσεις από τον πραγματικό τρόπο με τον οποίο γίνονται όλα αυτά σήμερα κι όχι «σκηνοθετική αδεία» κάποιου περίεργου σκηνοθέτη ή παραγωγού. Ως εκ τούτου, κάποιος που ενδιαφέρεται και πολύ περισσότερο ένας στρατιωτικός, αποκτά ιδίαν αντίληψη περί αυτών.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, η επιχειρησιακή αξιοποίηση των mini UAV στο πλαίσιο μιας Ειδικής Επιχειρήσεως. Ενώ οι βατραχάνθρωποι έχουν διεισδύσει στην περιοχή του στόχου, από τα παραποτάμια σκάφη που προσεγγίζουν για να εκτελέσουν την εκκένωσή τους, εκτοξεύεται ένα RQ-11B Raven. Από αυτό, εξασφαλίζεται εικόνα του στόχου σε πραγματικό χρόνο, τόσο για τα πληρώματα των σκαφών όσο και για τον ελεύθερο σκοπευτή των SEAL που καλύπτει την ενέργεια των υπολοίπων μελών του στοιχείου εφόδου. Ο παρατηρητής (spotter) του σκοπευτή, δεν παρατηρεί με το τυπικό τηλεσκόπιο ή κυάλια, άλλωστε το περιβάλλον είναι τροπικό με πυκνή βλάστηση, αλλά μέσω ενός φορητού PDA έχει εναέρια εικόνα από το Raven, στην οποία αποτυπώνονται καθαρά οι κινήσεις εχθρών και φιλίων! Μοναδική αντίληψη καταστάσεως κι άμεση ενημέρωση του σκοπευτή για την εξουδετέρωση απειλών.

Μπορεί να είχα γράψει από το 2008 για την ανάγκη αξιοποιήσεως mini UAV από τις Ειδικές Δυνάμεις μας, αλλά 4 χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει γίνει. Αντιθέτως, οι ασιάτες απέναντι, αντέγραψαν το Raven και φρόντισαν να φτιάξουν καμμιά 400αριά Bayraktar για τις ανάγκες τους! Φυσικά ούτε εγώ, ούτε οι Τούρκοι επιτελείς, κάναμε τίποτα παραπάνω, από το να παρακολουθούμε τις τάσεις από τις πολεμικές περιπέτειες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, από το 2001 μέχρι σήμερα. Κάτι που προφανώς δεν γίνεται στον ίδιο βαθμό στα ελληνικά επιτελεία… Τώρα, με την βοήθεια του Χόλυγουντ, ελπίζω κάποιοι που ως έργο έχουν να παρακολουθούν τις εξελίξεις και τάσεις, ώστε να συντάσσουν μελέτες για να εξελίσσονται τα πράγματα, αραχτοί στον καναπέ και με μια μπυρίτσα στο χέρι, θα μπορούν να δουν ζωντανά αυτά που χάνουν, απουσιάζοντας από το πεδίο της μάχης.

Κάποιοι φίλοι με τους οποίους συζητάμε, προβάλλουν την θέση ότι δεν πρέπει να… παρασυρόμαστε από ό,τι «αμερικανιά» βλέπουμε να υιοθετούν οι Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ. Διότι μπορεί αυτούς να μην τούς απασχολεί το κόστος, εδώ όμως, ως γνωστόν πλέον, «λεφτά δεν υπάρχουν». Διαφωνώ και προβάλλω το επιχείρημα ότι πολλά από αυτά τα «γκάτζετ», δεν απαιτούν δα τόσο μεγάλη δαπάνη ενώ εάν δει κανείς πόσα εκατομμύρια αφιερώνονται σε δευτερευούσης σημασίας έργα, θα απογοητευθεί.

Ας αφήσουμε όμως τα «γκάτζετ» που κοστίζουν και ας δούμε τα πράγματα από διαφορετικό πρίσμα. Πιάνω και διαβάζω το εξαιρετικό αφιέρωμα του φίλου και συναδέλφου Αντώνη Τσαγκαράτου, με 47 ολόκληρες σελίδες στο HAF Yearbook 2011/Β, για την Επιχείρηση UNIFIED PROTECTOR και τις αεροπορικές επιχειρήσεις που αναλήφθηκαν από ελληνικό έδαφος. Ως γνωστόν, συμμετείχαμε ουσιαστικώς μόνο με ένα ΑΣΕΠΕ και κερδίσαμε τις εντυπώσεις. Γιατί; Διότι το EMB-145H AEW&C είναι ένα στρατηγικής σημασίας asset. Τί έκαναν με αυτό οι Έλληνες αεροπόροι; Έφευγαν από Σούδα και στα 400 με 600 χλμ. από αυτήν, περιπολούσαν πάνω από την Μεσόγειο, παρέχοντας αεροπορική και θαλάσσια εικόνα στις συμμαχικές δυνάμεις.

Ποιος ο προβληματισμός; Με ανύπαρκτη ουσιαστικώς αεροπορική απειλή, τί κίνδυνος υπήρχε για το ελληνικό αεροσκάφος; «Επιχειρώντας στις 3 τη νύκτα επάνω από θάλασσα, με ένα δικινητήριο αεροσκάφος και πετώντας σε απόσταση 200-250 μίλια μακριά από τη βάση σου (Σούδα), μην έχοντας κανένα εναλλακτικό αεροδρόμιο, ήταν λογικό να ανησυχείς μονίμως για κάποιο απρόοπτο. Τι θα γινόταν σε περίπτωση, ας πούμε, αστοχίας του ενός κινητήρα, οπότε θα έχανες και τη συμπίεσή σου; Έπρεπε επομένως να πάρεις ρίσκα. Να αποτολμήσεις να προσγειωθείς νύκτα στη Βεγγάζη, μην ξέροντας την κατάσταση του αεροδρομίου και του διαδρόμου», περιέγραψε ένας αεροπόρος στον Αντώνη. Κι εδώ αρχίζει η… ανατριχίλα. Φανταστείτε, να αναγκαζόταν το ΑΣΕΠΕ να προσγειωθεί στην Λιβύη, σε εχθροκρατούμενο έδαφος. Τί θα γινόταν αυτό το πολύτιμο asset με το πλήρωμά του, αν κάποιο στίφος μαμελούκων βρισκόταν ή έκανε «ντου» στο αεροδρόμιο;

Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: το ρίσκο το οποίο περιέγραψε ο αεροπόρος σε έναν δημοσιογράφο, είχε απασχολήσει κανέναν επιτελικό νου ώστε να εκπονήσει σχέδιο δράσεως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Υπήρχε σχέδιο και μονάδα σε ετοιμότητα για άμεση ανάπτυξη από αέρος προς ταχεία εξασφάλιση αεροδρομίου σε ξένη χώρα και προστασία του στρατηγικής σημασίας asset; Ή μήπως το είχαμε αφήσει αυτό, στον «αυτόματο πιλότο» οπότε η UNIFIED PROTECTOR θα μπορούσε άνετα να μετατραπεί για την χώρα σε εθνικό φιάσκο; Το ΓΕΕΘΑ που είχε εκχωρήσει τον έλεγχο των ελληνικών δυνάμεων στην Συμμαχία, είχε προβληματισθεί;

Νομίζω ότι ο Α/ΓΕΕΘΑ πράττει άριστα, έχοντας ενεργοποιήσει τα Γενικά Επιτελεία προς την κατεύθυνση της διακλαδικής συνεργασίας στο κεφάλαιο των Ειδικών Επιχειρήσεων. Οι τρεις Κλάδοι διαθέτουν ειδικές μονάδες αλλά καλό είναι να κατανοήσουν κάποιοι ότι έχει παρέλθει η εποχή που ο καθένας είχε το δικό του «μαγαζάκι». Το Έθνος, η χώρα, δεν αντέχουν τέτοιες πολυτέλειες. Απαιτείται η επαύξηση της επαγγελματικής συνεργασίας, της συναδελφικής αλληλοκατανοήσεως και της αρμονικής συνεννοήσεως προς δημιουργία κοινών αντιλήψεων. Ένα διακλαδικό όργανο Ειδικών Επιχειρήσεων σε επίπεδο ΓΕΕΘΑ, μπορεί να συνεισφέρει προς αυτή την κατεύθυνση. Ειδικές Επιχειρήσεις δεν σημαίνει μόνο το «χέρι στην τσέπη», για προμήθειες όπλων και υλικών, αλλά και παραγωγή δημιουργικής επιτελικής σκέψεως.

www.doureios.com

Το αλίευσα ΕΔΩ

Ο περιορισμός της Ελληνικής Ναυτικής Ισχύος εν όψει κρίσεως - Στέλνοντας το λάθος μήνυμα

Γράφει ο Σάββας Δ. Βλάσσης

Η πρόβλεψη μιας πιθανής κρίσεως στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με ιδιαίτερο ελληνικό ενδιαφέρον, ήταν ευχερής από την στιγμή που η Λευκωσία ανακοίνωσε την απόφασή της να καθορίσει την ΑΟΖ της και να προβεί σε έρευνες για εκμετάλλευση τυχόν κοιτασμάτων υποθαλάσσιου πλούτου.

Πέραν της ανωτέρω αποφάσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανάλογες προβλέψεις μπορούσαν να γίνουν μετά τις επίσημες τουρκικές δηλώσεις που δεν αναγνωρίζουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ στην περίπτωση του Καστελλορίζου.

Τα χρονικά περιθώρια ήταν μεγάλα. Το ενδεχόμενο σκηνικό κρίσεως, είχε αρχίσει να διαμορφώνεται όχι από μηνών, αλλά από ετών!

Θα περίμενε κανείς, Αθήνα και Λευκωσία να έχουν αποδυθεί όλο αυτό το διάστημα, σε μία συστηματική προσπάθεια ενισχύσεως των αμυντικών ικανοτήτων τους.

Και όχι μόνο σε αυτοτελή βάση, αλλά και στην βάση κοινού σχεδιασμού. Έτσι ώστε, ακριβώς την ώρα της κρίσεως, η αμυντική ισχύς τους, να βρίσκεται στο ζενίθ. Επειδή οι συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές καλύπτουν ευρείες θαλάσσιες εκτάσεις, η ενίσχυση των αεροναυτικών δυνάμεων, κρίνεται κορυφαία προτεραιότητα.

Τί έκαναν επ’ αυτού Αθήνα και Λευκωσία;

Τον περασμένο Ιούνιο, 3 μόλις μήνες πριν τα «προοίμια» της κρίσεως, το Πολεμικό Ναυτικό απέσυρε από την υπηρεσία 1 υποβρύχιο και 3 πυραυλακάτους, με 1 φρεγάτα να ακολουθεί από κοντά, εν αναμονή της επίσημης τελετής υποστολής σημαίας. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι το κενό καλύπτεται εν μέρει από την πρόσφατη ένταξη σε υπηρεσία του υπερσύγχρονου υποβρυχίου «Παπανικολής», κανείς εν όψει κρίσεως δεν αποσύρει κύριες μονάδες από τον στόλο του… Ιδίως όταν ένα ακόμη υποβρύχιο («Ωκεανός») παραμένει εκτός ενεργείας, λόγω των εργασιών αναβαθμίσεώς του.

Τοιουτοτρόπως, η Ελλάδα «παρατάσσει» σε περίπτωση κρίσεως 7 υποβρύχια, έναντι 14 της Τουρκίας, 13 φρεγάτες έναντι 17 της Τουρκίας και 16 πυραυλακάτους έναντι 19 της Τουρκίας. Ο τουρκικός στόλος συμπληρώνεται από 5 κορβέτες και 8 ελαφρές πυραυλακάτους, που ασφαλώς είναι υπολογίσιμες μονάδες.

Ακόμη και αν επικαλεσθεί κάποιος τις επιχειρησιακώς αναβαθμισμένες ικανότητες που εξασφάλισε το ΠΝ μέσω του κορυφαίου διεθνώς υποβρυχίου «Παπανικολής», όσο και των προσφάτως εκσυγχρονισμένων πυραυλακάτων, το γεγονός ότι επίκεντρο της κρίσεως είναι μία απομακρυσμένη θαλάσσια περιοχή (Καστελλόριζο – Κύπρος) και όχι το «περιορισμένο» Αιγαίο, δημιουργεί αυτομάτως αυξημένες ανάγκες ναυτικών δυνάμεων.

Τυχόν δικαιολογίες περί ασφυκτικών πιέσεων λόγω της δεινής οικονομικής καταστάσεως της χώρας, δεν κρίνονται σοβαρές ως επιχείρημα. Υπάρχει και το συμβολικό μήνυμα που εκπέμπεις σε τέτοιες περιπτώσεις, προς τον εχθρό.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν μερικώς, εάν στην περίπτωση των πυραυλακάτων, είχε μεθοδευτεί και υλοποιηθεί η μεταβίβαση του συνόλου ή μέρους αυτών στην Κύπρο, ώστε το ΓΕΕΦ να αποκτήσει για πρώτη φορά από το 1974, κάποιες υπολογίσιμες μονάδες επιφανείας! Ούτε αυτό όμως έγινε.

Ένας τρίτος παρατηρητής, εξάγει αρνητικά συμπεράσματα όσον αφορά τον αμυντικό σχεδιασμό από πλευράς Ελλάδος ενώ βεβαίως, στην περίπτωση του αμυντικού «συντονισμού» με την Κύπρο, σχηματίζει την εντύπωση της πλήρους απουσίας αυτού.

*Ο Σάββας Δ. Βλάσσης είναι εκδότης του περιοδικού «ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ»
Το αλίευσα ΕΔΩ http://www.enkripto.com/2011/09/blog-post_8271.html