Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμο
Αφορμή για τη σύνταξη του παρόντος κειμένου μού έδωσαν οι κατά καιρούς διατυπωθείσες κατηγορίες, μέσω του Τύπου και της τηλεοράσεως, εναντίον της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης, ότι δηλαδή η πάντοτε περιώνυμος συμπρωτεύουσα του Ελληνισμού εμφανίζει συμπτώματα στασιμότητας και καθυστερήσεως, πολιτιστικής αδράνειας και πνευματικού μαρασμού. Η άδικη αυτή κατηγορία εχρησιμοποιήθηκε μάλιστα και ως πολιτικού χαρακτήρα επιχείρημα για την άσκηση στρεβλωτικής προπαγάνδας προς τον σκοπό κομματικού κέρδους. Αλλά αυτό δεν μας αφορά.
Το θέμα αυτό στο σύνολό του είναι πολύ μεγάλο, αλλά θα το προσεγγίσωμε με την παράθεση εννοιών και πρακτικών διαπιστώσεων, τόσο από τη μακραίωνη ιστορία, όσο και από την άμεση γνώση και τη σύγχρονη εμπειρία μας. Η θεμελίωση των θέσεών μας χρειάζεται στον στηριγμό του πυρήνα του προβλήματος και αυτός ο πυρήνας είναι η έννοια και η πράξη του πολιτισμού.
Παράγομε ή δεν παράγομε σήμερα πολιτισμό στη Θεσσαλονίκη και στον ευρύτερο βορειοελλαδικό χώρο, όπου πόλεις επιφανείς δίδουν τη μαρτυρία της παρουσίας και της προσφοράς στα ακραία σύνορά μας εξ ονόματος ολοκλήρου του Ελληνισμού;
