Ένα πολύ
σημαντικό για το λιγνίτη άρθρο δημοσιεύθηκε πριν λίγες μέρες. Υπογράφεται από
τον κ. Αντώνη Κοντολέοντα, μέλος Δ.Σ. της Ένωσης Βιομηχανικών Καταναλωτών
Ενέργειας, της γνωστής ΕΒΙΚΕΝ, της ένωσης δηλαδή των ενεργοβόρων
βιομηχανιών (χαλυβουργία, σιδηρούχα και μη σιδηρούχα μέταλλα, υαλουργία,
χαρτοποιία, τσιμεντάδικα, κλπ.). Αναφέρθηκα σ' αυτό το άρθρο και πριν δυο μέρες,
επειδή μπορεί να αποδειχθεί η "λυδία λίθος", που θα ενώσει τη
βιομηχανία με το λιγνίτη για τα επόμενα τουλάχιστον 20 χρόνια και θα πιστοποιήσει
αυτό ...
που
φωνάζει αυτό το ιστολόγιο εδώ και δυόμισυ μήνες: ότι ο λιγνίτης είναι για όλους
ο αληθινός μαύρος χρυσός της ελληνικής οικονομίας. Το ελάχιστο όριο των 27500GWh λιγνιτικής παραγωγής,
που ζητάει για πρώτη φορά τόσο ρητά και τόσο συγκεκριμένα η ΕΒΙΚΕΝ, μπορεί να
προσφέρει ένα κοινό "δίχτυ ασφαλείας", τόσο στη βιομηχανία όσο και
στο λιγνίτη, απέναντι σε άλλες, πιο ακριβές, μορφές ενέργειας. Μπορεί να
αποτρέψει τον κίνδυνο "χωματοποίησης" του λιγνίτη. Δεν είναι τυχαίο
ότι το άρθρο αναφέρεται, με σαφή αποδοκιμασία, στη μείωση της λιγνιτικής
παραγωγής λόγω της πρακτικής να λειτουργούν οι μονάδες φυσικού αερίου, τόσο της
ΔΕΗ όσο και ιδιωτών, τονίζοντας ότι κόστισε, μόνο το 2013, 250 εκατομμύρια
ευρώ.
Κάποτε οι
προσπάθειες όλων ήταν να λειτουργούν οι μονάδες των ΑΗΣ με όσο γίνεται
μεγαλύτερο βαθμό απόδοσης, για να είναι πιο οικονομικές. Στην ελληνική αγορά
ηλεκτρικής ενέργειας, χάρη στις "φωτισμένες" πολιτικές της τελευταίας
15ετίας, με την εντελώς στρεβλή απελευθέρωση, την άφρονη αθρόα εισαγωγή του
φυσικού αερίου στην ηλεκτροπαραγωγή και την παρανοϊκή ταχύτατη εισαγωγή των
ΑΠΕ, όπως λέει το άρθρο, έχουμε καταφέρει ο μέσος βαθμός απόδοσης των συμβατικών μονάδων να είναι
τον Ιανουάριο 2014 μόλις στο 36%. Βλέπουμε δηλαδή ξεκάθαρα πια αυτό που λέει κι ο PLATTS σε πανευρωπαϊκό
επίπεδο: η ευστάθεια της ηλεκτροπαραγωγής στην Ευρώπη βρίσκεται σε κίνδυνο
από τη διάσπαση της δομής της αγοράς, που προκάλεσαν οι επιδοτήσεις των ΑΠΕ.
Επιδοτήσεις που έχουν φέρει τους καταναλωτές σε απόγνωση, γιατί τελικά μόνο για
την αξία της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνουν δεν πληρώνουν. Ή βλέπουμε αυτό που είπε ο διευθυντής στρατηγικής της Σουηδικής Vattenfal,
ότι "η στοχαστικότητα της παραγωγής των ΑΠΕ χρειάζεται εφεδρεία με
αποθήκευση ή φυσικό αέριο ή σύστημα άμεσης απόκρισης και το κόστος του συστήματος θα εξαρτάται από το κόστος
της εφεδρείας". Ή βλέπουμε αυτό που γράψαμε πριν τρεις βδομάδες: Ουσιαστικά έχει
διαταραχθεί το εγνωσμένης σταθερότητας υφιστάμενο σύστημα ηλεκτροπαραγωγής κι
έχει αντικατασταθεί από ένα νέο σύστημα, η ευστάθεια του οποίου μέλει να
αποδειχθεί στην πράξη.
Η
αναταραχή αυτή είναι η αιτία που το 2013, η πολύ μεγάλη γερμανική RWE, για
πρώτη φορά στην υπερ-60χρονη ιστορία της, (από τότε που δημιουργήθηκε η
Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας), ανακοίνωσε οικονομικά αποτελέσματα με ζημιές 2,8
δισεκατομμυρίων ευρώ. Οι ζημιές αυτές οφείλονται σε αρνητικό αποτέλεσμα 4,8
δισεκατομμυρίων ευρώ του κλάδου ενέργειας. Κατόπιν αυτού η RWE ανακοίνωσε
μέτρα διακοπής λειτουργίας συμβατικών μονάδων από φυσικό αέριο και λιθάνθρακα
στη Γερμανία και την Ολλανδία, που αναφέρονται στην περίοδο μέχρι και τις αρχές
του 2016. Τα μέτρα αυτά συμπληρώνουν προηγούμενη ανακοίνωση,
τον περασμένο Αύγουστο. Στα μέτρα δεν περιλαμβάνεται καμιά λιγνιτική
μονάδα, (όπως διαβάσαμε
σε ελληνική ιστοσελίδα, που μάλλον δεν γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ
λιγνίτη και
λιθάνθρακα), παρόλο που οι παλιές μονάδες Frimmesdorf P&Q (287 MW
/285 MW) και Goldenbergwerk J (70 MW) βρίσκονται από τον Αύγουστο υπό
παρακολούθηση. Κι εδώ ταιριάζει "γάντι" αυτό που έγραψαν ειρωνικά οι Βρετανοί : Germany has
become a cautionary tale for Europe, an example of where the wrong energy
policies are damaging, perhaps mortally wounding, its economy, punishing consumers
and the poor while undermining the green objectives, of reduced CO2 emissions,
it set out to achieve.
Η Γερμανία
έχει γίνει μια ιστορία παραδειγματισμού για την Ευρώπη, ένα παράδειγμα του πώς
οι λάθος πολιτικές για την ενέργεια είναι καταστροφικές, ίσως επιφέροντας
θανάσιμο πλήγμα στην οικονομία, τιμωρώντας τους καταναλωτές και τους φτωχούς
την ίδια ώρα που υπονομεύει τον πράσινο σκοπό που στόχευε, τη μείωση των
εκπομπών CO2.
Οι
αναρτήσεις μας βρίσκονται και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite! Δείτε μας λοιπόν τώρα και στο
Facebook και κάντε Like στη σελίδα μας!
Το όριο των
27500GWh από λιγνιτική παραγωγή, εάν και εφόσον επιτευχθεί, θα απομακρύνει τον
κίνδυνο να μην έχουμε ρεύμα τα βράδια το 2020, που επεσήμανε ο ΑΔΜΗΕ με τη Μελέτη Επάρκειας Ισχύος 2013-2020. Και ξέρετε
ποιος χρειάζεται περισσότερο απ' όλους το ρεύμα τη νύχτα: οι χαλυβουργίες, οι
μεταλλουργίες, τα τσιμεντάδικα, δηλαδή η ΕΒΙΚΕΝ!
Το όριο των
27500GWh από λιγνιτική παραγωγή δίνει τη δυνατότητα να δημιουργηθούν ΑΜΕΣΑ
3-4000 θέσεις εργασίας στον ελληνικό λιγνίτη, που θα φέρουν και άμεσο
παραγωγικό αποτέλεσμα. Και η χώρα θα έχει και ρεύμα μετά το 2020. Μια
στοιχειωδώς σοβαρή κυβέρνηση θα το ήξερε και θα το εφάρμοζε. Αλλά με το Μανιάτη
στο ΥΠΕΚΑ το μόνο που μπορεί κανείς να περιμένει είναι να μάθει "κατά πού φυσάει ο άνεμος".
Το όριο των
27500GWh από λιγνιτική παραγωγή επιβάλλει πλέον να υλοποιηθεί το συντομότερο
αυτό που έχουμε γράψει απ' την πρώτη στιγμή, μόλις είδαμε τη Μελέτη
Επάρκειας Ισχύος 2013-2020 του ΑΔΜΗΕ:
Φτιάξτε γρήγορα και τη Μελίτη
ΙΙ, για να
έχουμε και φθηνό και αξιόπιστο ρεύμα. Και για να γίνει αυτό πρέπει το ΥΠΕΚΑ να
βρει τρόπο να ξαναδουλέψει άμεσα το λιγνιτωρυχείο της Βεύης. Ναι, αυτό το ίδιο ΥΠΕΚΑ, που στην πράξη έχει κάνει ό,τι μπορεί τόσα
χρόνια, για να μπλοκάρει κι όχι να διευκολύνει την
επαναλειτουργία ενός λιγνιτωρυχείου που ήταν πάντα ιδιωτικό. Ναι, αυτό το ίδιο ΥΠΕΚΑ, που δεν μπορεί να ιδιωτικοποιήσει κάτι που
ήταν πάντα ιδιωτικό, αλλά θέλει να ιδιωτικοποιήσει κάτι που ήταν πάντα δημόσιο,
τα δίκτυα υψηλής τάσης και τον ΑΔΜΗΕ, ακόμα και την ίδια τη ΔΕΗ.
Το αλίευσα ΕΔΩ
