Εκατομμύρια τηλεθεατών, εκτός των παρευρισκομένων θεατών, του τελικού αγώνα για το κύπελλο Αγγλίας, μεταξύ των ποδοσφαιρικών ομάδων Μάντσεστερ Σίτυ και Στόουκ Σίτυ, παρακολούθησαν, όχι έκπληκτοι, ένα Υπαξιωματικό του Αγγλικού Στρατού, να απονέμει το βαρύτιμο κύπελλο στην νικήτρια ομάδα, ο οποίος προηγουμένως χαιρέτησε τιμής ένεκεν όλους τους διαγωνιζόμενους ποδοσφαιριστές.
Μάλιστα! Ένας Λοχίας που υπηρέτησε στο Αφγανιστάν και επειδή βρίσκεται σε μία χώρα όπου σέβονται τους θεσμούς, την κουλτούρα τους και τις παραδόσεις τους, η πατρίδα του αποφάσισε δια του τρόπου αυτού να τον τιμήσει και στο πρόσωπό του να τιμήσει και τις Ένοπλες Δυνάμεις της.
Πρίν την έναρξη του αγώνα ανακρούστηκε ο Εθνικός ύμνος, όπου όλοι οι παρόντες θεατές τον τραγούδησαν όρθιοι, ασχέτως εάν ήταν βασιλικοί, δημοκρατικοί, συντηρητικοί ή αριστεροί. Ήταν ο Εθνικός ύμνος της χώρας τους!
Έτσι πράττουν οι χώρες που έχουν παρελθόν, δημιουργούν στο παρόν και φροντίζουν τα καλλίτερα για το μέλλον. Έτσι πράττουν οι χώρες που έχουν θεσμούς, παιδεία, κοινωνική συμπεριφορά, πρότυπα, τιμούν και σέβονται, και πρό πάντων επενδύουν σε αυτά.
Αντιθέτως στην ημετέρα Δανιμαρκία, έχουμε φροντίσει να απαξιώσουμε τα πάντα. Μήπως δεν έχουμε Στρατιωτικούς που έκαναν πολλαπλώς το καθήκον τους απέναντι στην Πατρίδα και στην κοινωνία; Βεβαίως έχουμε. Αλλά φροντίσαμε δια στόματος της πολιτικής μας «ηγεσίας» και με περίσσια περιφρόνηση, να τους στολίσουμε με τα επίθετα του «αυτιστικού», «αντιπαραγωγικού» και του «τεμπέλη».
Στον δικό μας τελικό αγώνα του κυπέλλου Ελλάδος, που διεξήχθη πρίν λίγες ημέρες, κατά την διάρκεια της ανάκρουσης του Εθνικού μας ύμνου, ορδές «φιλάθλων» εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο και συγκρούονταν με τα ΜΑΤ ενώ άλλοι φώναζαν διάφορα συνθήματα.
Ουδεμία σύγκριση. Τα πράγματα είναι ανόμοια. Δεν σεβόμαστε απολύτως τίποτε. Ούτε την χώρα μας την οποία έχουμε καταντήσει τον παρία της Ευρώπης από κάθε άποψη.
Φανταστείτε εδώ, στον τελικό του κυπέλλου, να τιμούσαμε έναν αεροπόρο που καθημερινώς αναχαιτίζει τα Τούρκικα πολεμικά αεροσκάφη. Το τι θα έγραφαν οι διάφορες φυλλάδες, τι θα ανακοινώνανε τα «κόμματα», τι θα «έκανα» οι νεολαίες, τι πετροπόλεμος θα είχε γίνει….
Αδυνατώ να φανταστώ όμορφες στιγμές στην Ελλάδα της θλίψης, της πολιτικής κακομοιριάς, του ζόφου και της απελπισίας.
Απαιτείται μεγάλη γενναιότητα για να αναζητήσουμε και εμείς τον «Λοχία».
Το αλίευσα ΕΔΩ http://syndesmos71.blogspot.com/2011/05/blog-post_3121.html
