Πήγα μια μέρα να εξομολογηθώ, έχοντας διαπράξει μια αμαρτία μεγάλη, αλλά στενοχωριόμουν για το πως θα το πω στο Παππούλη. Την ώρα που προσπαθούσα να το "περάσω", δεν ξέρω και γω πως, μου ακουμπά το χέρι, παρηγορώντας με και μου λέει :
-Δεν είναι έτσι παιδί μου. Μην στενοχωριέσαι όμως, ο Χριστός σε αγαπά..."
Ένοιωθα ότι είχα προδώσει το Χριστό...
Ο σύζυγός μου περίμενε έξω από το κελλάκι για να εξομολογηθεί κι αυτός με τη σειρά του.
Όταν τέλειωσα την εξομολόγηση και βγήκα του λέω : "Εαν έχεις σκοπό να τα πεις όλα, πήγαινε.
Εάν έχεις σκοπό να κρύψεις κάτι, μην πας, διότι τα ξέρει όλα πριν από εμάς, απ' ότι κατάλαβα..."
Μου λέει : "Άσε θα έρθω άλλη μέρα". Πήρε την ευχή του Παππούλη και φύγαμε.
Την επόμενη μέρα το απόγευμα, μου λέει ο σύζυγός μου : " Πάω στο Παππούλη".
Μέναμε κοντά και πήγαινε με τα πόδια. Στο δρόμο όμως, έως ότου να πάει, σκεφτόταν
κι έλεγε : "Αυτό να θυμηθώ, το άλλο να μην ξεχάσω, αυτό να πω, εκείνο το άλλο..."
Φτάνει στο κελλάκι, χτυπά την πόρτα, ανοίγει κάποιο πνευματικό παιδί του Γέροντα, που ήταν εκεί και προσπαθεί να διώξει τον σύζυγο μου.
Ο Γέροντας του φωνάζει : " Έλα, έλα μέσα".
Μπαίνει κι αμέσως του λέει : "Γονάτισε".
Ο σύζυγος μου του λέει : "Μα Παππούλη θέλω να εξομολογηθώ" και ο Παππούλης του λέει :
"Τα είπες όλα παιδί μου, στον δρόμο" και του διάβασε την ευχή.
Δεν θα ξεχάσω το ύφος του συζύγου μου όταν μου έλεγε :
"Eγώ μονολογούσα να μην ξεχάσω τις αμαρτίες μου και ο Γέροντας τις άκουγε..."
Το αλίευσα ΕΔΩ http://1myblog.pblogs.gr/2010/03/593639.html
