Τελικά ο “αγώνας” του ΠΑΜΕ δικαιώθηκε...

1/  Κλείνει η μονάδα Ασπροπύργου της Χαλυβουργίας Ελλάδος

του Γιώργου Κράλογλου

Τελικά ο “αγώνας” του ΠΑΜΕ δικαιώθηκε...

Κλείνει η μονάδα Ασπροπύργου του ομίλου Χαλυβουργία Ελλάδος, μετά την περιπέτεια που την οδήγησαν οι αγωνιστές...

συνδικαλιστές και την αδυναμία των εργαζομένων που διαφωνούσαν με την απεργία να έχουν το δικαίωμα της εργασίας... Η μονάδα του Βόλου παραμένει φυσικά σε κανονική λειτουργία.

Τα κωμικοτραγικά με τις σοβιετικού καθεστώτος ταυτότητες-άδειες εργασίας και τα άλλα γελοία συστήματα που εφάρμοζαν οι... αγωνιστές σπρώχνουν στον δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους που βεβαίως και δεν πρόκειται να απασχοληθούν καθώς υπάρχει γενικότερο πρόβλημα στον τομέα χαλυβουργίας και στους συναφείς κλάδους.

Μέσα στην εβδομάδα εκπρόσωπος του ομίλου Μάνεση θα καταθέσει στο υπουργείο Εργασίας ομαδικές απολύσεις θα ανακοινώσει την απόφαση του Ομίλου να κλείσει οριστικά τη μονάδα Ασπροπύργου της Χαλυβουργίας Ελλάδος και ότι:

* Θα φροντίσει, παρά την αδυναμία που προκαλεί η κρίση, για την απασχόληση όλων των σήμερα εργαζομένων στο συγκρότημα, προφανώς στη μονάδα του Βόλου, ή σε άλλες δραστηριότητες.

* Δεν πρόκειται να επαναπροσλάβει όσους χρειάσθηκε να χάσουν τις θέσεις εργασίας για την διατήρηση των προϋποθέσεων εξυγίανσης της χαλυβουργικής μονάδος.

Οι εξελίξεις που είναι ήδη γνωστές στους εργαζόμενους και στους καταληψίες του ομίλου καθώς και οι κινήσεις της Διοικήσεως όπως τις περιγράψαμε παραπάνω έχουν προκαλέσει έντονη οργή και έχουν ήδη δημιουργήσει “μέτωπο” αμύνης από τα “επαναστατικά στρατόπεδα” ΠΑΜΕ και ΣΥΡΙΖΑ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο χαλυβουργικός όμιλος Μάνεση είχε, πριν από τον επί ένα χρόνο περίπου επιθετικό... αγώνα καταλήψεων των συνδικαλιστών, συγκεκριμένο πρόγραμμα εξυγίανσης του ομίλου και συντήρησης του μέσα στην κρίση με πολύπλευρες δραστηριότητες.

Η εμπλοκή όμως του προγράμματος στην αντίδραση των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ ανέτρεψε τόσο την εφαρμογή του όσο και την παρακολούθηση της ευρύτερης στρατηγικής που εφαρμόζουν και οι άλλοι χαλυβουργικοί όμιλοι της χώρας για να αντιμετωπίσουν τις “επιθέσεις” στο κόστος παραγωγής από τις ανεξέλεγκτες αυξήσεις της τιμής του ρεύματος του κρατικού μονοπωλίου της ΔΕΗ.
capital.gr

 Το αλίευσα ΕΔΩ

 2/ Κρίσιμο ραντεβού για το μέλλον της Χαλυβουργίας

Το μέλλον της Χαλυβουργίας Ελλάδος κρίνεται σήμερα... στην συνάντηση των απεργών της μονάδας με τον υπουργό Εργασίας, Γιάννη Βρούτση.

Η συνάντηση είναι κρίσιμη για το μέλλον της μονάδας, οι εργαζόμενοι της οποίας βρίσκονται σε απεργία εδώ και εννέα μήνες.

Το σωματείο των εργαζομένων, ζητά την επαναπρόσληψη των 120 εργαζομένων (σε σύνολο 360) που έχουν απολυθεί, προκειμένου να αποφασίσει τη λήξη της απεργίας, αίτημα που δεν αποδέχεται η διοίκηση του εργοστασίου, η οποία ζητά την άμεση επαναλειτουργία της μονάδας πριν από οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και επικαλείται πρόσφατη απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που κηρύσσει την απεργία παράνομη.

Η διοίκηση της Ελληνικής Χαλυβουργίας, έχει ενημερώσει από την προηγούμενη εβδομάδα τον υπουργό Εργασίας, ότι προτίθεται να υποβάλει αίτημα στο υπουργείο για ομαδικές απολύσεις και αναστολή της λειτουργίας της μονάδας του Ασπροπύργου.
ethnos.gr
Το αλίευσα ΕΔΩ 

Σχόλιο Σσστ: Με το αζημίωτο;;;;

NAMCO PONY: Μια διδακτική ιστορία, για το γιατί η Ελλάδα δεν αξίζει να σωθεί !

Η περιπέτεια της NAMCO στην ελληνική αγορά αυτοκινήτου είναι χαρακτηριστική για την σύγκρουση των μεγάλων συμφερόντων που «έπνιξαν» όλες τις προσπάθειες για την ανάπτυξη της αυτοκινητοβιομηχανίας (και όχι μόνο!) στην Ελλάδα.

Οι ιδρυτές της εταιρείας, βίωσαν την απόλυτη επιτυχία έχοντας καταφέρει να παράγουν στο εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη 8- 10 αυτοκίνητα ημερησίως, γεγονός πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα και με προστιθέμενη ελληνική αξία 67%, οι πωλήσεις ξεπερνούσαν τις 18.000, ενώ ο Ελληνικός Στρατός, η αεροπορία και το Ναυτικό έδειχναν την προτίμησή τους στα... άλογα των Pony, αφού το κόστος λειτουργίας και συντήρησης πέντε εξ αυτών ήταν μικρότερο από ένα τζιπ μεγάλου κυβισμού.

 

Ξεκίνησαν πριν από τριάντα χρόνια την κατασκευή αυτοκινήτων σε μια ρομαντική εποχή, όπου οι πολυεθνικοί κολοσσοί δεν είχαν αλώσει τον κλάδο και που η ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία φαινόταν ικανή να διατηρήσει την αυτοχθονία της, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην οικονομική ανάπτυξη.

Μάλλον όμως, οι επικεφαλής της λογάριαζαν χωρίς... τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν τα πολιτικά προσκόμματα που έβαζαν κυβερνητικά στελέχη της εποχής κατόπιν πιεστικών αιτημάτων ανταγωνιστών εμπόρων και εισαγωγέων που εποφθαλμιούσαν την εμπορική επιτυχία του θρυλικού Pony το οποίο είχε κατακλύσει τους ελληνικούς δρόμους και προμήθευε τα Σώματα Ασφαλείας.

Οι πιέσεις ακόμη και υπουργών έγιναν αφόρητες, οι απεργίες στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης όλο και συχνότερες, οι μηχανές έμειναν σβησμένες για πάνω από 120 ημέρες και το αποτέλεσμα ήταν μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα η μονάδα ελληνικής παραγωγής να μην είναι βιώσιμη και να κλείσει, βάζοντας μια ακόμη «ταφόπλακα» στο ελληνικό επενδυτικό όνειρο για τη δημιουργία μιας κραταιής εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας.

Ίσως ούτε και οι ίδιοι οι πολιτικοί να μην πίστευαν πως η «εθνικά υπερήφανη» κατά τ' άλλα Ελλάδα θα μπορούσε να φτιάξει τα δικά της αυτοκίνητα. Διαφορετικά δεν εξηγείται, όταν κατασκευάστηκε στην τελική του μορφή το πρώτο Pony και η οικογένεια Κοντογούρη κάλεσε τον τότε υπουργό Βιομηχανίας Κωνοφάγο για να το δει, εκείνος δεν μπήκε καν στον κόπο, διαμηνύοντας πως η Ελλάδα δε θα φτιάξει ποτέ δικό της αυτοκίνητο. Στη συνέχεια όμως, αφού ο ίδιος είχε εμπλακεί στο εργοστάσιο μπαταριών ΠΑΚ, πούλαγε στην μονάδα τα προϊόντα του.

Οι συνδικαλιστές

Μια από τις αιτίες της κατάρρευσης της NAMCO ήταν και ο κακώς εννοούμενος συνδικαλισμός. Εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης έκαναν απεργία- κατάληψη, η οποία κράτησε 4 μήνες, ζητώντας αύξηση ημερομισθίων κατά 35%.

Οι ιδιοκτήτες της εταιρείας δεν την αρνήθηκαν, αλλά τους πρότειναν να δουν τι αύξηση θα τους έδινε ο κλάδος του μετάλλου. Όμως, εκείνοι επέμεναν να ικανοποιηθεί το αίτημά τους «εδώ και τώρα», υποκινούμενοι και από ένα μετέπειτα σημαίνον πολιτικό πρόσωπο της Μακεδονίας, του οποίου ο ρόλος στην περίπτωση αυτή μάλλον ήταν «σκοτεινός», κάνοντας πολλούς να μιλήσουν για «το ότι παρακινείτο από ανταγωνιστικά της οικογένειας Κοντογούρη συμφέροντα».

η κυβέρνηση της "επαράτου δεξιάς" χρηματοδότησε το εργοστάσιο,
αλλά βρήκε δυναμική αντίσταση της "προοδευτικής αριστεράς"
που κατήγγειλε τις ΕΟΚικές χρηματοδοτήσεις, ως "δωρεές σε μονοπώλια".
Έτσι το "μονοπώλιο" έκλεισε.....λίγο αργότερα, το 1983.

Δημιουργήθηκε μεγάλη ένταση γιατί οι υπάλληλοι δεν άφηναν να μπει κανείς στο εργοστάσιο, ακόμη και στους ιδιοκτήτες απαγόρευαν την είσοδο. Δεν επέτρεπαν ούτε καν να σταλούν τα ετοιμοπαράδοτα οχήματα στους πελάτες της εταιρείας και άλλα 600 στον ελληνικό Δημόσιο τομέα. Έδειραν μάλιστα, πολύ άσχημα τον διευθυντή πωλήσεων Γιώργο Ζωγράφο. Τότε ανέλαβε δράση ο Πέτρος Κοντογούρης, ερχόμενος από τη Γερμανία, ο οποίος διαβεβαίωσε τους εργαζόμενους ότι η εταιρεία θα τους αποζημίωνε από πάνω, αρκεί να επιστρέψουν στις δουλειές τους. Πράγμα που έγινε, αλλά μόνο για πέντε μέρες, καθώς μετά ζήτησαν να... πάνε διακοπές. Απίστευτο; Κι όμως αληθινό! Πράγματι πήγαν τις διακοπές τους και μετά πέρασαν από την οδό Αγίας Σοφίας 26 για να λάβουν τις αποζημιώσεις τους. Το εργοστάσιο είχε κλείσει.

Ήταν καλοκαίρι του 1983 και η Ελλάδα ζούσε στιγμές σοσιαλιστικού παροξυσμικού συνδικαλισμού, τις συνέπειες του οποίου πληρώνουμε σήμερα και θα πληρώνουμε για 50 τουλάχιστον χρόνια ακόμη...Τους δυναμικούς "μουσάτους" συνδικαλιστές της δεκαετίας του ΄80, που κατήγγειλαν την "ΕΟΚ των μονοπωλίων" και ζητούσαν να αποδοθεί στην κοινωνικοποίηση, ο παράνομος πλούτος που συσωρεύει το ληστρικό μεγάλο κεφάλαιο ....Έτσι, οι "καπιταλιστές" έκλεισαν τα εργοστάσιά τους, αλλά όλως περιέργως ο "συσωρευμένος πλούτος" άλλαξε χέρια. Πέρασε σε αυτά των "μαχητικών συνδικαλιστών"...

http://taxalia.blogspot.com/2011/07/namco-pony.htmlΤο αλίευσα ΕΔΩ http://proslalia.blogspot.com/2011/07/namco-pony.html#more

Όποιος σχεδιάζει... ύπουλα, σχεδιάζει καλά.

Από αύριο ξεκινά, σύμφωνα με τις εξαγγελίες τους, ο αγώνας των υπαλλήλων της ΔΕΗ κατά του ξεπουλήματος της εταιρείας για ένα κομμάτι ψωμί.

Η ΔΕΗ, ένας κολοσσός για τα δεδομένα της χώρας, με σημαντική στρατηγική θέση στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα της πατρίδας μας.

Μια εταιρεία που παρά την αφαίμαξη και το στραπατσάρισμα που προσπαθούν να της κάνουν, συνδικαλιστές, πολιτικοί και ανταγωνιστές ζει και βασιλεύει.

Και τώρα φθάσαμε στην τελική ευθεία για το ξεπούλημά της. Για ένα κομμάτι ψωμί. Όπως και του ΟΤΕ. Ξεπούλημα και διαμοιρασμός των ιματίων.

Και ποιος θα αντισταθεί άραγε. Οι "συνδικαλιστές"; Ας γελάσω. Μερικές κινητοποιήσεις για την τιμή των όπλων και για ένα καλύτερο "κουμπαρά" μετά την ηρωική αγωνιστική πτώση.

Γιατί δεν είναι τυχαίο που στις ανώτερες συνδικαλιστικές βαθμίδες, όπως και με τον ΟΤΕ, την ΕΘΕΛ και κάθε αντίστοιχη εταιρεία, οι εργατοπατέρες μπουκώνονται με διάφορα προνόμια. Παροχές σε χρήμα, (μεγάλοι μισθοί, μπόνους, μεγάλη ζωή) και σε κοινωνική ανύψωση (παρεούλα με πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες). Έτσι όχι μόνο δεν έχουν να χάσουν τίποτα, αλλά είναι και δέσμιοι του συστήματος με την απειλή για ξεσκέπασμα του παράνομου πλουτισμού τους και της αναξιοκρατικής ανάδειξής τους. Ήδη οι μεγαλοδημοσιογράφοι, ανακάλυψαν έκπληκτοι (!!!) την ζωή όλων αυτών καθώς και την αδικία (!!!) που συντελείται σε βάρος συναδέλφων τους αλλά και των άλλων "απλών" εργαζομένων.

Θα θυμάστε βέβαια το "δωράκι" των 500 εκατομμυρίων δραχμών τη δεκαετία του '80 παρακαλώ, καθώς και εμβληματικές μορφές τύπου Πρωτόπαπα, Πανταγιά, Κολλά, Πολυζωγόπουλου, μέχρι τους σύγχρονους συνεχιστές τους Παναγόπουλο και ΣΙΑ.

Συνδικαλισμός χωρίς θυσίες. Χωρίς περικοπές μισθών από απεργίες, χωρίς καθημερινό άγχος για το μεροκάματο, με συμμετοχές σε Δ. Συμβούλια.

Σχεδιασμένα όλα εξ' αρχής σάπια, για απόλυτο έλεγχο όταν έρθει η στιγμή.

Καληνύχτα ΔΕΗ. Αποχαιρέτα το φτηνό ρεύμα που χάνεται. Και μην ανησυχείς. Οι συνδικαλιστές έχουν κάνει τα κουμάντα τους. Το πολύ πολύ, να αυξήσουν λίγο τους λογαριασμούς τους. Μπόνους για την ηρωική τους αποστρατεία. Το αλίευσα ΕΔΩ http://proslalia.blogspot.com/2011/06/blog-post_2863.html

Συνδικαλιστές με προνόμια χρυσοκανθάρων Και απαλλαγμένοι εργασίας

Η ελληνική συνδικαλιστική ηγεσία επιδοτείται πλουσιοπάροχα μέσω του Οργανισμού Εργατικής Εστίας, ο οποίος «μεριμνά» παράλληλα για τη στέγαση των Εργατικών Κέντρων και πολλών Ομοσπονδιών.
Οι συνδικαλιστές απολαμβάνουν επίσης κάθε λογής προνόμια και πολλά πληρωμένα ταξίδια. Βρίσκουν θέσεις στα Διοικητικά Συμβούλια μεγάλων επιχειρήσεων και έχουν κατοχυρώσει απαλλαγή -σε σημαντικούς αριθμούς- στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα από τα εργασιακά τους καθήκοντα, για όλο το διάστημα της θητείας τους. Αυτό, όμως, ουδόλως βλάπτει τη βαθμολογική και μισθολογική τους εξέλιξη.Το μόνο προνόμιό τους που καταργήθηκε τα τελευταία χρόνια ήταν η συνδικαλιστική επικουρική σύνταξη.

Οι προδοτικές καμαρίλες των συνδικαλιστών

 Τα πτώματα όχι μόνο δεν είναι ικανά για αγώνα, αλλά εμποδίζουν και τους ζωντανούς να αγωνιστούν.

Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έχει πεθάνει προ πολλού. Γραφειοκρατικές αλητείες του κρατικού και κομματικού συνδικαλισμού υπάρχουν.

Το μεγάλο, όμως, πρόβλημα δεν είναι ότι αυτές οι συνδικαλιστικές καμαρίλες είναι πτώματα: Πτώματα γιατί και ο ρεφορμισμός αποτελεί πτώμα.

Οι 24ωρες απεργίες αποτελούν στοιχείο ανώδυνης εκτόνωσης του κινήματος; Μια ενδιαφέρουσα ματιά …

Οι 24ωρες απεργίες γονατίζουν το κίνημα
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου (από τον ακτιβιστή)

Υπάρχει μία απολύτως στρεβλή αντίληψη για την λειτουργία των απεργιών στην υποστήριξη συγκεκριμένων κοινωνικών αιτημάτων. Σε κάποιες χώρες της ΕΕ και ιδιαίτερα σ’ εκείνες όπου ανθεί ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, οι 24ωρες απεργίες θεωρούνται ο ουσιαστικότερος μοχλός πίεσης των κυβερνήσεων. Η παραπάνω υπόθεση εμφανίζεται να λειτουργεί ως κανόνας στην Ελλάδα. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;