Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. Αλέξανδρος Σμέμαν. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. Αλέξανδρος Σμέμαν. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Κυριακή Ζακχαίου (ΙΕ΄ Λουκᾶ) - ῾Η νοσταλγία γιά κάτι διαφορετικό (πρωτοπρεσβ. ᾿Αλεξ. Σμέμαν)

zakxaios2 
Η Όρθόδοξη Εκκλησία για να μας προετοιμάσει για τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή,αρχίζει να μας αναγγέλλει τον ερχομό της έναν ολόκληρο μήνα πρίν αυτή αρχίσει. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ό άνθρωπος πώς πέρα από την αφοσίωση του στίς αναρίθμητες ασχολίες της ζωής, θα πρέπει να αφιερώσει επίσης φροντίδα για την ψυχή, για τον εσωτερικό του κόσμο.

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Μικρό Οδοιπορικό της Μεγάλης Εβδομάδος.

grande8.jpg
Συχνά η Μεγάλη Εβδομάδα χαρακτηρίζεται σαν περίοδος γεμάτη με «ωραιότατες παραδόσεις» και «έθιμα», σαν ξεχωριστό τμήμα του εορτολογίου μας. Τα ζούμε όλα αυτά από την παιδική μας ηλικία σαν ένα ελπιδοφόρο γεγονός που γιορτάζουμε κάθε χρόνο, θαυμάζουμε την ομορφιά των ακολουθιών, τις επιβλητικές πομπές και προσβλέπουμε με κάποια ανυπομονησία στο Πασχαλινό τραπέζι... Και ύστερα, όταν όλα αυτά τελειώσουν, ξαναρχίζουμε την κανονική μας ζωή.
Αλλά άραγε καταλαβαίνουμε πως όταν ο κόσμος αρνήθηκε τον Σωτήρα του, όταν ο Ιησούς «ήρξατο αδημονείν» και έλεγε: «περίλυπος εστιν η ψυχή μου έως θανάτου», και όταν πέθανε στο Σταυρό, τότε η «κανονική ζωή» σταμάτησε;
Δεν είναι πια δυνατόν να υπάρξει «κανονική ζωή» γιατί ακριβώς αυτοί που φώναζαν «Σταύρωσον Αυτόν!», αυτοί που Τον έφτυναν και Τον κάρφωναν στο Σταυρό ήταν... «κανονικοί άνθρωποι». Τον μισούσαν και Τον σκότωσαν ακριβώς γιατί τους τάραξε, τους χάλασε την «κανονική» ζωή τους. Και ήταν πραγματικά ένας τέλεια «κανονικός» κόσμος αυτός που προτίμησε το σκοτάδι και το θάνατο από το φως και τη ζωή...

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Καλή Σαρακοστή!

"Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι η απελευθέρωσή μας από τή σκλαβιά τής αμαρτίας από τή φυλακή τού "κόσμου τούτου"...
Κυρίαρχος όρος είναι η συγγνώμη. "Εάν αφήτε τοίς ανθρώποις τά παραπτώματα αυτών, αφήσει καί υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος". (Ματθ. 6, 14). Ο θρίαμβος τής αμαρτίας, τό κύριο σημάδι τού ρόλου της πάνω στόν κόσμο, είναι η διαίρεση, η αντίθεση, ο χωρισμός, τό μίσος. Έτσι τό πρώτο σπάσιμο σ' αυτό τό φρούριο τής αμαρτίας είναι η συγχωρητικότητα: η επιστροφή στήν ενότητα, στήν σύμπνοια, στήν αγάπη.
Τό νά συγχωρήσω κάποιον σημαίνει νά βάζω ανάμεσα σέ μένα καί στόν "εχθρό" μου τήν ακτινοβόλα συγχώρεση τού ίδιου τού Θεού. Τό νά συγχωρήσω είναι νά αγνοήσω τό απελπιστικό αδιέξοδο στίς ανθρώπινες σχέσεις καί νά τό αναφέρω στό Χριστό. Συγχώρεση πραγματικά είναι ένα πέρασμα τής Βασιλείας τού Θεού μέσα στόν αμαρτωλό καί "πεπτωκότα" κόσμο.
Ουσιαστικά η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει μέ τόν Εσπερινό τής τελευταίας Κυριακής τού Τριωδίου. Αυτή η μοναδική σέ βάθος καί ωραιότητα ακολουθία έχει δυστυχώς εκλείψει από αρκετές εκκλησίες. Όμως παρ' όλα αυτά τίποτε άλλο δέν αποκαλύπτει καλύτερα τό χαρακτηριστικό τόνο τής Μεγάλης Σαρακοστής στήν Ορθόδοξη Εκκλησία καί πουθενά αλλού δέ διακηρύσσεται τόσο καλά η έντονη πρόσκληση στόν άνθρωπο.
Η ακολουθία αρχίζει μέ τόν κατανυκτικό εσπερινό όπου ο ιερέας είναι ντυμένος μέ λαμπερά άμφια. Τά κατανυκτικά στιχηρά πού λέγονται ύστερα από τόν ψαλμό "Κύριε εκέκραξα πρός Σέ..." αναγγέλουν τόν ερχομό τής Μεγάλης Σαρακοστής καί, πέρα απ' αυτή, τόν ερχομό τού Πάσχα!
Τόν τής Νηστείας καιρόν, φαιδρώς απαρξώμεθα, πρός αγώνας πνευματικούς εαυτούς υποβάλλοντες// αγνίσωμεν τήν ψυχήν, τήν σάρκαν καθάρωμεν// νηστεύσωμεν ώσπερ εν τοίς βρώμασιν εκ παντός πάθους, τάς αρετάς τρυφώντες τού Πνεύματος εν αίς διατελούντες πόθω, αξιωθείημεν πάντες, κατιδείν τό πάνσεπτον πάθος Χριστού τού Θεού, καί τό άγιον Πάσχα, πνευματικώς εναγαλλιώμενοι.
Κατόπιν γίνεται η είσοδος τού Ευαγγελίου μέ τόν εσπερινό ύμνο: "Φώς ιλαρόν αγίας δόξης...". Ο ιερέας τώρα προχωρεί πρός τήν Ωραία Πύλη γιά ν' αναφωνήσει τό εσπερινό Προκείμενο πού πάντοτε αναγγέλει τό τέλος τής μιάς καί τήν αρχή τής άλλης μέρας. Τό Μέγα προκείμενο αυτής τής ημέρας αναγγέλλει τήν αρχή τής Μεγάλης Σαρακοστής.

Μή αποστρέψης τό πρόσωπό σου
από τού παιδός σου, ότι θλίβομαι//
ταχύ επάκουσόν μου// πρόσχες
τή ψυχή μου, καί λύτρωσαι αυτήν.

Ακούστε τή θαυμάσια μελωδία τού στίχου τούτου, αυτή τήν κραυγή πού ξαφνικά γεμίζει τήν εκκλησία "...ότι θλίβομαι!" - καί θά καταλάβετε τό σημείο από τό οποίο ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή: τό μυστηριώδες μίγμα τής ελπίδας μέ τήν απογοήτευση, τού φωτός μέ τό σκοτάδι. Η όλη προετοιμασία έφτασε πιά στό τέλος.
Στέκομαι μπροστά στό Θεό, μπροστά στή δόξα καί στήν ομορφιά τής Βασιλείας Του. Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σ' αυτή, ότι δέν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό. Συναισθάνομαι ακόμα ότι είμαι εξόριστος από αυτή μέσα στό σκοτάδι καί στή λύπη τής αμαρτίας γι' αυτό "θλίβομαι"!
Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο Θεός μπορεί νά μέ βοηθήσει σ' αυτή τή θλίψη, ότι μόνον σ' Αυτόν μπορώ νά πώ "πρόσχες τή ψυχή μου". Μετάνοια πάνω απ' όλα, είναι τό απελπισμένο κάλεσμα γιά τή θεία βοήθεια.
Πέντε φορές επαναλαμβάνουμε αυτό τό Προκείμενο. Καί τότε νά! η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει. Τά φωτεινά χρωματιστά άμφια καί καλύμματα τού ναού αλλάζουν// τά φώτα σβήνουν. Όταν ο ιερέας εκφωνεί τίς αιτήσεις, ο χορός απαντάει μέ τό "Κύριε ελέησον" τήν κατ' εξοχήν σαρακοστιανή απάντηση.
Γιά πρώτη φορά διαβάζεται η προσευχή τού Αγίου Εφραίμ πού συνοδεύεται από μετάνοιες. Στό τέλος τής ακολουθίας όλοι οι πιστοί πλησιάζουν τόν ιερέα καί ο ένας τόν άλλο, ζητώντας τήν αμοιβαία συγχώρεση. Αλλά καθώς γίνεται αυτή η ιεροτελεστία τής συμφιλίωσης, καθώς η Μεγάλη Σαρακοστή εγκαινιάζεται μ' αυτή τήν κίνηση τής αγάπης, τής ενότητας καί τής αδελφωσύνης, ο χορός ψάλλει πασχαλινούς ύμνους.
Πρόκειται τώρα πιά νά περιπλανηθούμε σαράντα ολόκληρες μέρες στήν έρημο τής Μεγάλης Σαρακοστής. Όμως από τώρα βλέπουμε νά λάμπει στό τέλος τό φώς τής Ανάστασης, τό φώς τής Βασιλείας τού Θεού".

(από το βιβλίο του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν "Μεγάλη Σαρακοστή", εκδ. Ακρίτας)

Σχόλιο Σσστ: Ευχαριστώ τον φίλο Α.Π. για την αποστολή του θέματος

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Σωτηρία - π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Σωτηρία - π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία της σωτηρίας. Αυτό σημαίνει πως δεν είναι απλά ένα ´´πρόγραμμα βελτιώσεως της ζωής´´, πως δεν συνιστά απλά μια επινόηση για να υπερνικήσουμε τις καθημερινές αντιξοότητες της ζωής, ούτε και ένα σύνολο αφηρημένων αρχών και κανόνων συμπεριφοράς. Η σωτηρία προϋποθέτει πως κάποιος χάνεται. Εκείνος που πνίγεται, εκείνος που καταβροχθίζεται από τις φλόγες, εκείνος που πέφτει από το χείλος του γκρεμού δεν προσεύχεται για κάποια ανακούφιση, ούτε προφέρει παρηγορητικές λέξεις, αλλά προσεύχεται για τη σωτηρία. Ωστόσο αυτή  ακριβώς  η αίσθηση της απώλειας και συνεπώς η εμπειρία του χριστιανισμού ως σωτηρίας είναι που έχει καταπνιγεί στο διάβα των αιώνων του χριστιανισμού. Οι περισσότεροι χριστιανοί συνεχίζουν από συνήθεια να λένε τέτοιες λέξεις ´´Σωτήρας´´, ´´Σωτηρία´´,  ´´Σώσον ημάς´´, αλλά μέσα τους ασυνείδητα βιώνουν αυτές τις λέξεις με διαφορετικό τρόπο απ' ότι οι πρώτοι χριστιανοί. Μέσα στον ίδιο τον χριστιανισμό έχει λάβει χώρα ένα ιδιόμορφο υποκατάστατο λέξεων, ή μάλλον, όχι λέξεων, γιατί η ορολογία παραμένει η ίδια, αλλά νοήματος με το οποίο ακούγονται οι λέξεις. Αυτό το υποκατάστατο έλαβε χώρα γιατί σταματήσαμε να θεωρούμε τον εαυτό  μας ως ύπαρξη που στ' αλήθεια χάνεται, ύπαρξη που η ζωή της σπεύδει αμείλικτα προς την ανόητη κατάρρευση, ύπαρξη της οποίας η ζωή αναλώνεται από το κακό, από τον παραλογισμό, από τον τρόμο του θανάτου και της φθοράς, από τον κτηνώδη αγώνα για επιβίωση, , από τη φοβερή επιθυμία για δύναμη, από τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, από τα ψέματα που δηλητηριάζουν τις ίδιες τις πηγές της ζωής, από την άγνοια και την παγκόσμια καταδίκη του θανάτου. Με άλλα λόγια, καταποντιζόμαστε από όλα εκείνα που ο λεγόμενος πολιτισμός μας χρησιμοποιεί-αλίμονο επιτυχώς- για να καταπνίξει τη ζωή και να την παραμορφώσει. Όλα αυτά έχουμε μάθει κάπως να μην τα προσέχουμε, ενώ αναγνωρίζουμε συνάμα πως η ζωή μας φοβίζει. Όλα αυτά  έχουμε μάθει να τα ξορκίζουμε με τον έξαλλο ρυθμό της καθημερινής ζωής. Όχι, δεν είναι τυχαίο πως ο εκκωφαντικός θόρυβος της δυνατής μουσικής μαίνεται ολοένα και πιο δυνατός, πως ο ρυθμός της ζωής γίνεται ολοένα και ταχύτερος, πως οι νέες εφευρέσεις συνεχώς αυξάνουν σε αριθμό και πως όλα αυτά μας πνίγουν μέρα με τη μέρα. Αυτή είναι μια ανθρωπότητα που φοβάται να στοχαστεί, που φοβάται να μείνει μόνη με τον εαυτό της και να δεί πως η καταστροφή, ο φόβος, το μίσος και το κακό αποτελούν τη ζωή στην οποία καταδικαστήκαμε να ζούμε. Ωστόσο αυτή είναι η αντίληψη, η εικόνα της ζωής που βρίσκουμε στα Ευαγγέλια. Ο Χριστός έρχεται σε ανθρώπους που ´´κάθονται στο σκοτάδι´´ και ´´στη σκιά του θανάτου´´. Αυτός είναι ο πρώτος ορισμός της ανθρώπινης καταστάσεως στα Ευαγγέλια. Η χαρά της νύχτας των Χριστουγέννων αμαυρώνεται αμέσως. Ο Ηρώδης θέλει να σκοτώσει το Βρέφος και για αυτό δολοφονεί πλήθος παιδιών.....
Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν
  ΥάκινθοςΤο αλίευσα ΕΔΩ

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Το κάλλος της Λειτουργίας – π. Αλέξανδρος Σμέμαν

[...] Πρέπει για μια ακόμη φορά να τονίσουμε το χαρμόσυνο χαραχτήρα της ευχαριστιακής σύναξης. Γιατί ενώ η μεσαιωνική έμφαση που δίνομε στο σταυρό δεν είναι λαθεμένη, σίγουρα είναι μονόπλευρη. Η λειτουργία είναι, πριν από όλα τα άλλα, η χαρμόσυνη σύναξη εκείνων που θα ανταμώσουν με τον αναστημένο Κύριο και θα μπουν μαζί Του στο νυφιάτικο δώμα. Και σε όλο αυτό το «κάλλος» της λειτουργίας, που τόσο συχνά το κατάγγειλαν πως είναι αχρείαστο και ακόμη αμαρτωλό, στην υμνωδία και στο τυπικό, στα άμφια και στο λιβάνι, εκφράζονται ακριβώς: η χαρά της απαντοχής και η απαντοχή της χαράς.


Και είναι αλήθεια αχρείαστο (το κάλλος) γιατί βρισκόμαστε πέρα από τις κατηγορίες του «χρειαζούμενου». Το κάλλος δεν είναι ποτέ «χρειαζούμενο» ή «χρησιμοθηρικό». Και όταν, προσμένοντας κάποιον που αγαπάμε, βάζομε ένα ωραίο τραπεζομάντιλο στο τραπέζι και το στολίζομε με κεριά και λουλούδια, αυτά όλα δεν τα κάνομε από ανάγκη, αλλά από αγάπη. Και η Εκκλησία είναι αγάπη και απαντοχή της αγάπης. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοσή μας, είναι ο ουρανός απάνω στη γη• είναι η χαρά πως ξαναβρήκαμε τα παιδικά μας χρόνια, τη λεύτερη εκείνη, τη δίχως όρους και την ανυστερόβουλη χαρά, τη μόνη που δύνεται να μεταμορφώσει τον κόσμο. Οι ορισμοί και τα δικαιολογητικά που γυρεύομε στην ενηλικιωμένη, στη σοβαρή μας ευσέβεια, έχουν τις ρίζετς τους στο φόβο. Φοβόμαστε τη φθορά, τη λοξοδρόμηση, τις «παγανιστικές επιρροές», φοβόμαστε άλλα. Όμως ο φοβούμενος ού τετελείωται εν τη αγάπη (Α’ Ιωάν. 4,18). Όσο οι Χριστιανοί θα αγαπάνε τη Βασιλεία του Θεού –και δε θα τη συζητούν μονάχα- πάντα θα την «αναπαρασταίνουν» και θα τη σημαίνουν με την τέχνη και με την ομορφιά. Και όποιος τελεί το μυστήριο της χαράς θα παρουσιάζεται φορεμένος το ωραίο φελόνι, αφού είναι ντυμένος τη δόξα της Βασιλείας, αφού ακόμα και με τη μορφή του ανθρώπου ο Θεός παρουσιάζεται μέσα σε δόξα. Στην Ευχαριστία βρισκόμαστε μπροστά στην παρουσία του Χριστού και, όπως ο Μωυσής μπροστά στο Θεό, σκεπαζόμαστε από τη δόξα Του. Ο Χριστός φορούσε και Αυτός ένα άραφτο ρούχο που οι στρατιώτες στο σταυρό δεν το σκίσανε: δεν αγοράστηκε στο παζάρι, αλλά φαίνεται πως το ύφαναν κάποια χέρια γεμάτα αγάπη. Ναι, το κάλλος της απαντοχής μας για την Ευχαριστία δεν έχει πραχτική χρησιμότητα. Αλλά ο Romano Guardini σοφά μίλησε για την άχρηστη αυτή ομορφιά. Στη λειτουργία λέει πως: «Με τη χάρη του Θεού παρουσιάζεται στον άνθρωπο η ευκαιρία να αλλάξει τη θεμελιακή ουσία του, να γίνει σύμφωνα με την θεϊκιά μοίρα του πραγματικά εκείνο που έπρεπε να είναι και που πεθυμάει να είναι, τέκνο του Θεού. Στη λειτουργία έχει να πορευτεί προς τον Θεόν τον ευφραίνοντα την νεότητά του... Επειδή η ζωή της λειτουργίας είναι ανώτερη από εκείνη στην οποία η συνηθισμένη πραγματικότητα τής παρέχει είτε την ευκαιρία είτε τη μορφή για να εκφραστεί, για το λόγο αυτό συνταιριάζει κατάλληλες μορφές και μεθόδους από τη μόνη σφαίρα όπου υπάρχουν, τη σφαίρα της τέχνης. Μιλάει μετρικά και μελωδικά• χρησιμοποιεί μορφικά και ρυθμικά σχήματα• ντύνεται χρώματα και ρούχα ξένα προς την άλλη, την καθημερινή ζωή... Είναι στην ανώτατη σημασία της η ζωή ενός παιδιού, στην οποία όλα είναι ζωγραφιά, μελωδία και τραγούδι. Τέτοιας λογής είναι το θαυμαστό γεγονός που φανερώνει η λειτουργία: ενώνει την πράξη και την πραγματικότητα σε μια υπερφυσική παιδική ηλικία μπροστά στο Θεό». 
Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν
Το αλίευσα ΕΔΩ http://anastasiosk.blogspot.com/

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Ηθική – π. Αλέξανδρος Σμέμαν


Μερικές φορές σκέφτομαι πως το υπερανεπτυγμένο αίσθημα αμαρτωλότητας αδυνατίζει την αίσθηση, την κατανόηση, τη συνείδηση της ίδιας της αμαρτίας. Το Ευαγγέλιο που λέει, «ήμαρτον είς τόν ουρανόν καί ενώπιόν σού», έχει χάσει τη διαύγειά του. Κυριαρχούν (στην εξομολόγηση) τα «ελαττώματά μου», οι «αδυναμίες μου», η κάθε είδους αυτοεξέταση.
Αμαρτία, πρώτα απ’ όλα, είναι η απιστία προς τον «Άλλο», η προδοσία. Εδώ και πολύ καιρό, η αμαρτία έχει αναχθεί σε ηθική. Και τίποτε περισσότερο δεν οδηγεί μακριά από τον Θεό, όσο ακριβώς αυτή η ηθική. Όλες οι ηθικές αποτελούνται πρωταρχικά από απαγορεύσεις και ταμπού. «Μάλωσα με τη γυναίκα μου» -αλλά σ’ έναν καυγά με τη γυναίκα σου, την οποία αγαπάς, ο λόγος και το περιεχόμενο του καυγά είναι σχεδόν πάντα ασήμαντος. Αυτό που είναι σημαντικό, οδυνηρό, αφόρητο είναι η ρήξη, το σχίσμα, όσο μικρό κι αν είναι. Και συμφιλιώνεσαι με τη γυναίκα σου όχι επειδή βρίσκεις ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο, αλλά επειδή αγαπάτε ο ένας τον άλλο, επειδή η ζωή του ενός βρίσκεται στη ζωή του άλλου. Ένας Χριστιανισμός που έχει αναχθεί σε ηθικισμό, σε κανόνες, είναι αδύνατο να εφαρμοστεί, επειδή καμιά από τις εντολές του Χριστού δεν εκπληρώνεται δίχως την αγάπη για τον Χριστό. «Εάν αγαπάτε μέ, τάς εντολάς τάς εμάς τηρήσατε» (Ιωάν.14, 15).
Υπάρχει ένα είδος ηθικού προσώπου, μ’ ένα πάθος για την καθαρότητα, που τρέχει στην εξομολόγηση επειδή του είναι ανυπόφορη κάθε μικροκηλίδα, όπως είναι ανυπόφορος ο όποιος μικρολεκές για κάθε καλοντυμένο άνθρωπο του κόσμου. Αυτό όμως δεν είναι μετάνοια· πλησιάζει περισσότερο το αίσθημα της ανθρώπινης ευπρέπειας. Δεν μπορείς όμως να πεις για έναν άγιο πως «ήταν ένας πολύ ευπρεπής άνθρωπος». Ένας άγιος διψάει όχι για «ευπρέπεια», όχι για καθαρότητα, όχι για την απουσία της αμαρτίας, αλλά για ενότητα με τον Θεό. Ζει χωρίς να ενδιαφέρεται για τον εαυτό του (η αυτοεξέταση του καθαρού ανθρώπου) αλλά για τον Θεό.
Η ηθική απευθύνεται σε μας τους ίδιους. Το ισοδύναμό της στην Εκκλησία είναι το ενδιαφέρον μας για τα Τυπικά. Αλλά στην ηθική δεν υπάρχει θησαυρός, για τον οποίο έχει ειπωθεί πως «όπου ο θησαυρός υμών , εκεί καί η καρδία υμών» (Ματθ. 6, 21). Η Εκκλησία δεν προσκαλεί στην ηθική, αλλά στην αποκάλυψη και στο δώρο του Θησαυρού.
Κυριακή, 11 Οκτωβρίου 1981

Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν
Το αλίευσα ΕΔΩ http://anastasiosk.blogspot.com/

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Χριστιανική αγάπη – π. Αλέξανδρος Σμέμαν

[...] Όταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει ποιό θα είναι το κριτήριό Του; Η παραβολή [της Τελευταίας Κρίσεως] μάς δίνει την απάντηση: η αγάπη – όχι ένα απλό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον για μια αφηρημένη δικαιοσύνη και για κάποιους, ανώνυμους «φτωχούς», αλλά η συγκεκριμένη και προσωπική αγάπη για τον άνθρωπο, για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο με το οποίο ο Θεός με φέρνει σε επαφή στη ζωή μου. Αυτή η διάκριση είναι πολύ σημαντική γιατί σήμερα όλο και περισσότεροι χριστιανοί έχουν την τάση να ταυτίζουν τη χριστιανική αγάπη με τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές φροντίδες. Με άλλα λόγια, έχουν την τάση να μετατοπίζουν το ενδιαφέρον από το μοναδικό πρόσωπο και το μοναδικά προσωπικό προορισμό του στις ανώνυμες οντότητες όπως είναι οι «τάξεις», οι «φυλές» κ.λ.π. Όχι ότι αυτές οι φροντίδες είναι λανθασμένες. Είναι φανερό ότι οι χριστιανοί μέσα στην πορεία της ζωής τους, μέσα στις ευθύνες τους σαν πολίτες, σαν επαγγελματίες κ.λ.π., καλούνται να φροντίζουν, όσο οι δυνατότητες και η κατανόηση τούς επιτρέπουν περισσότερο, για μια δίκαιη, σταθερή και γενικά πιο ανθρώπινη κοινωνία. Όλα αυτά, σίγουρα, προέρχονται από τη χριστιανική αγάπη. Αλλά η χριστιανική αγάπη, αυτή καθαυτή είναι κάτι διαφορετικό και αυτή η διαφορά θα γίνει κατανοητή και θα διαφυλαχθεί αν η Εκκλησία διατηρήσει τη μοναδική αποστολή της και δεν γίνει μια συνηθισμένη «κοινωνική υπηρεσία» που ασφαλώς δεν είναι στη φύση της.


Η χριστιανική αγάπη είναι η «δυνατή αδυνατότητα» να βλέπω το Χριστό στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, και τον οποίο ο Θεός, μέσα στο αιώνιο και μυστηριώδες σχέδιό Του, έχει αποφασίσει να φέρει μέσα στη ζωή μου έστω και για λίγες στιγμές• να τον φέρει κοντά μου όχι σαν μια ευκαιρία για «καλή πράξη» ή για εξάσκηση της φιλανθρωπίας μου, αλλά σαν αρχή μιας αδιάκοπης συντροφιάς μέσα στον ίδιο το Θεό.

Αληθινά τί άλλο είναι αγάπη παρά αυτή η μυστηριώδης δύναμη που ξεπερνάει το τυχαίο και το εξωτερικό στον «άλλο» - ξεπερνάει δηλαδή την εξωτερική του εμφάνιση, την κοινωνική του θέση, την εθνική του καταγωγή, τη διανοητική του ικανότητα – και φτάνει την ψυχή του, τη μοναδική και μοναδικά προσωπική «ρίζα» της ανθρώπινης ύπαρξης, το αληθινό κομμάτι του Θεού μέσα του; Αν ο Θεός αγαπάει κάθε άνθρωπο είναι ακριβώς γιατί Αυτός μόνο γνωρίζει τον ατίμητο και απόλυτα μοναδικό θησαυρό, την «ψυχή» ή το «πρόσωπο», που έδωσε στον κάθε άνθρωπο. Η χριστιανική αγάπη λοιπόν είναι η συμμετοχή σ’ αυτή τη θεϊκή γνώση, είναι το δώρο αυτής της θεϊκής αγάπης. Δεν υπάρχει «απρόσωπη» αγάπη γιατί αγάπη είναι η υπέροχη ανακάλυψη του «προσώπου» στον «άνθρωπο», η ανακάλυψη του συγκεκριμένου και μοναδικού προσώπου μέσα στο σύνολο γενικά. Είναι η ανακάλυψη σε κάθε άνθρωπο αυτού που τον κάνει «αξιαγάπητο» και που είναι δοσμένο από το Θεό.

Από αυτή την άποψη η χριστιανική αγάπη είναι μερικές φορές το αντίθετο από την «κοινωνική δραστηριότητα» με την οποία συχνά σήμερα ταυτίζεται ο Χριστιανισμός. Για έναν άνθρωπο με κοινωνική δραστηριότητα το αντικείμενο της αγάπης δεν είναι το «πρόσωπο» αλλά ο «άνθρωπος», μια δηλαδή αφηρημένη μονάδα μιας, όχι λιγότερο, αφηρημένης «ανθρωπότητας». Αλλά για το Χριστιανισμό, ο άνθρωπος είναι «αξιαγάπητος» ακριβώς γιατί είναι πρόσωπο. Εκεί το πρόσωπο χάνεται μέσα στον άνθρωπο• εδώ ως άνθρωπος θεωρείται μόνο το πρόσωπο. Ο «κοινωνικός εργάτης» δεν ενδιαφέρεται για τα συγκεκριμένα πρόσωπα και άνετα τα θυσιάζει για το «γενικό συμφέρον». Ο Χριστιανισμός μπορεί να φαίνεται ότι είναι – και σε μερικές περιπτώσεις πραγματικά είναι – μάλλον διστακτικός γι’ αυτή την αόριστη «ανθρωπότητα», αλλά διαπράττει θανάσιμη αμαρτία εναντίον του εαυτού του κάθε φορά που αδιαφορεί και δεν αγαπάει το συκεκριμένο πρόσωπο. Η κοινωνική δραστηριότητα είναι πάντοτε «φουτουριστική» στην προσέγγισή της. Ενεργεί πάντα στο όνομα της δικαιοσύνης, του νόμου, της ευτυχίας που πρόκειται να έρθει, να κερδιθεί. Ο Χριστιανισμός ελάχιστα ενδιαφέρεται γι’ αυτό το προβληματικό μέλλον αλλά βάζει όλη την έμφαση στο τώρα, που είναι ο μόνος αποφασιστικός χρόνος για αγάπη. Οι δύο αυτές στάσεις δεν αποκλείουν η μία την άλλη αλλά δεν πρέπει να συγχέονται. Οι χριστιανοί βεβαιότατα, έχουν ευθύνες απέναντι «στον κόσμο τούτο» και πρέπει να τις εκπληρώσουν. Ακριβώς αυτή είναι η περιοχή της «κοινωνικής δραστηριότητας» που ανήκει εντελώς στον «κόσμο τούτο». Οπωσδήποτε όμως η χριστιανική αγάπη σκοπεύει πέρα από τον «κόσμο τούτο». Είναι αυτή η ίδια μια ακτίνα, μια εκδήλωση της Βασιλείας του Θεού• υπερβαίνει και συντρίβει όλους τους περιορισμούς, όλες τις «συνθήκες» του κόσμου τούτου διότι το κίνητρό της, ο σκοπός της καθώς και η ολοκλήρωσή της είναι στο Θεό. Και ξέρουμε ότι ακόμα και σ’ αυτόν τον κόσμο που «εν τω πονηρώ κείται», η μόνη νίκη που διαρκεί και μεταμορφώνει είναι η νίκη της αγάπης. Η πραγματική αποστολή της Εκκλησίας είναι να υπενθυμίζει την προσωπική του αγάπη και την κλήση του, που είναι να πλημμυρίσει τον αμαρτωλό κόσμο μ’ αυτή την αγάπη.

Η παραβολή για την Τελευταία Κρίση αναφέρεται στη χριστιανική αγάπη. Δεν είμαστε όλοι καλεσμένοι να δουλέψουμε για την «ανθρωπότητα», όμως ο καθένας μας έχει λάβει το δώρο και τη χάρη της αγάπης του Χριστού. Ξέρουμε ότι όλοι οι άνθρωποι τελικά έχουν ανάγκη απ’ αυτή την προσωπική αγάπη, έχουν ανάγκη να τους αναγνωρίζεται δηλαδή η μοναδικότητα της ψυχής τους στην οποία ανατανακλάται όλη η ομορφιά της δημιουργίας μ’ ένα ξεχωριστό τρόπο. Ξέρουμε ακόμα ότι οι άνθρωποι βρίσκονται «εν φυλακή», είναι «πεινώντες και διψώντες» ακριβώς γιατί τους λείπει αυτή η προσωπική αγάπη. Τέλος ξέρουμε ότι όσο στενά και περιορισμένα και αν είναι τα πλαίσια της προσωπικής μας ύπαρξης ο καθένας από μας δημιουργήθηκε υπεύθυνος για μια μικρή θέση στη Βασιλεία του Θεού, και έγινε υπεύθυνος εξαιτίας αυτού του δώρου της αγάπης του Χριστού. Έτσι είτε έχουμε είτε δεν έχουμε αποδεχτεί αυτή την ευθύνη, είτε αγαπήσαμε είτε αρνηθήκαμε την αγάπη, πρόκειται να κριθούμε. Γιατί «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25,40).


Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν
Επιμέλεια: Οινοχόος
Το αλίευσα ΕΔΩ http://anastasiosk.blogspot.com/2011/03/blog-post_7004.html#more

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

“Ρομαντική Ορθοδοξία”. - π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
π. Αλεξάνδρου Σμέμαν


Σάββατο, 1 Νοεμβρίου, 1980
Ντένβερ, Κολοράντο


Βρίσκομαι στο Ντένβερ για μια ημερίδα. Όλες αυτές τις μέρες, ενώ εργαζόμουν πάνω σ' εκκλησιαστικές υποθέσεις, σκεφτόμουν κάτι που μέσα στο μυαλό μου πήρε το όνομα “Ρομαντική Ορθοδοξία”. Μου φαίνεται πως αυτός ο τίτλος είναι κατάλληλος, επειδή περιλαμβάνει πολλές ασύνδετες πτυχές και τάσεις της σύγχρονης Ορθοδοξίας:
* νομιναλισμό (παραδείγματος χάριν, ανύπαρκτα Πατριαρχεία)
* τυφλό λειτουργικό συντηρητισμό
* λατρεία του παρελθόντος
* θεολογική προκατάληψη, σχεδόν αποκλειστικά με τους Πατέρες
* “αποκαλυπτισμό”
* μίσος για τον σύγρονο κόσμο (όχι γι' αυτόν τον κόσμο γενικά)
* συναισθηματισμό
* λατρεία της εξωτερικής εμφάνισης (γένια, ράσα, κομποσκοίνια, στυλ).

Μ' άλλα λόγια, περιλαμβάνει όλα όσα αδυνατίζουν την Ορθοδοξία, και τη μετατρέπουν σ' ένα εξωτερικό γκέτο (κι όχι σε μια πρόσκληση, σ' έναν αγώνα, στη ζωή).

Ο ρομαντισμός μέσα στη ζωή και στον πολιτισμό είναι, πάνω απ' όλα, ένα όνειρο, το πρωτείο της καρδιάς πάνω στη διάκριση και στην αλήθεια. Απομακρύνει την πραγματικότητα για χάρη μιας φαντασιακής πραγματικότητας• είναι η πίστη σ' αυταπάτες.

επιμέλεια, γ.χ.γ
Το αλίευσα ΕΔΩ

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Απόλυτο - π.Αλέξανδρος Σμέμαν

Bookmark and Share
vikos-astraka2.jpg



Δική  μας  υπόθεση  είναι  το  να  επιθυμήσουμε  αυτό  που  είναι  βαθύτερο  και  πιο  αληθινο  μέσα  στον  εαυτό  μας,  να  αναγνωρίσουμε  την  πείνα  και  την  δίψα  για  το Απόλυτο   που  βρίσκεται  μέσα  μας,  είτε  το  ξέρουμε  είτε  όχι. Το αλίευσα ΕΔΩ

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Απόλυτο - π.Αλέξανδρος Σμέμαν

Bookmark and Share

vikos-astraka2.jpg

Δική  μας  υπόθεση  είναι  το  να  επιθυμήσουμε  αυτό  που  είναι  βαθύτερο  και  πιο  αληθινο  μέσα  στον  εαυτό  μας,  να  αναγνωρίσουμε  την  πείνα  και  την  δίψα  για  το  Απόλυτο  που  βρίσκεται  μέσα  μας,  είτε  το  ξέρουμε  είτε  όχι. 
 
Το αλίευσα ΕΔΩ

Οι αναρτήσεις στο ¨Παζλ Ενημέρωσης¨

Παζλ Ενημέρωσης