Ἀλλαχοῦ τὰ κόμματα γεννῶνται, διότι ἐκεῖ ὑπάρχουσιν ἄνθρωποι διαφωνοῦντες καὶ ἕκαστος ἄλλα θέλοντες. Ἐν Ἑλλάδι συμβαίνει ἀκριβῶς τὸ ἀνάπαλιν˙ αἰτία τῆς γεννήσεως καὶ τῆς πάλης τῶν κομμάτων εἶναι ἡ θαυμαστὴ συμφωνία μεθ’ ἧς πάντες θέλουσι τὸ αὐτὸ πρᾶγμα: νὰ τρέφωνται δαπάνῃ τοῦ δημοσίου.
Ἄν ὑπῆρχεν λεξικὸν τῆς νεοελληνικῆς γλώσσης, νομίζομεν ὅτι ὁ ὁρισμὸς τῆς λέξεως κόμμα ἤθελεν εἶναι ὁ ἀκόλουθος: «Ὁμὰς
ἀνθρώπων εἰδότων ν’ἀναγινώσκωσι καὶ ν’ ἀνορθογραφῶσιν, ἐχόντων χεῖρας
καὶ πόδας ὑγιεῖς, ἀλλὰ μισούντων πᾶσαν ἐργασίαν, οἵτινες, ἑνούμενοι ὑπὸ
ἕνα οἱονδήποτε ἀρχηγόν, ζητοῦσι ν’ ἀναβιβάσωσιν αὐτὸν διὰ παντὸς μέσου
εἰς τὴν ἕδραν πρωθυπουργοῦ, ἵνα παράσχῃ αὐτοῖς τὰ μέσα νὰ ζῶσι χωρὶς νὰ
σκάπτωσι».
Τοιούτου ὄντος τοῦ προορισμοῦ τῶν κομμάτων, τὸ
ἔργον παντὸς ἐν τῇ ἐξουσίᾳ ἀγαθοῦ κομματάρχου περιορίζεται εἰς τὸ
διανέμειν μετὰ τινὸς εὐσυνειδησίας τὸν ἐπιούσιον ἄρτον εἰς τοὺς ὀπαδούς
του, φράσσων τὰ ὦτα καὶ τὴν καρδίαν του εἰς τοὺς ὠρυγμοὺς τῶν ἔξωθεν
πεινώντων.
Τοιοῦτον
ἐπάγγελμα μετέρχονται ἐναλλὰξ ἀπὸ τριακονταετίας οἱ πολιτικοὶ ἡμῶν
τροφοδόται, ἀγωνιζόμενοι ἕκαστος, ὡς καλὸς ποιμήν, πρὸς συμφερωτέραν
ὑπὲρ τῆς ἀγέλης του λύσιν τοῦ μόνου παρ’ἡμῖν πολιτικοῦ ζητήματος: τίς δηλαδὴ πρέπει νὰ τρώγῃ καὶ τίς νὰ νηστεύῃ καὶ ἐπὶ πόσον χρόνον νὰ τρώγῃ ἤ νὰ νηστεύῃ.
Ἐμμανουήλ Ῥοΐδης
