Ὅταν
δεῖς τήν Ἐκκλησία νά σκορπάει καί νά παθαίνει τήν ἔσχατη δοκιμασία, νά
διώχνονται καί νά μαστιγώνονται οἱ προσωπικότητες, πού λάμπουν ἀνάμεσα
στό πλῆθος, τόν πρόεδρό Της νά στέλλεται σέ μακρινή ἐξορία, μήν
ἑστιάζεις τήν προσοχή σου μόνο σ᾿ αὐτά, ἀλλά καί σέ ὅσα θά προκύψουν ἀπό
αὐτά. Τούς μισθούς, τίς ἀμοιβές, τά βραβεῖα, τά ἔπαθλα. Ἐκεῖνος, πού θά
ὑπομείνει ἴσαμε τό τέλος, θά σωθεῖ, λέει ἡ Ἁγία Γραφή. Καί, στήν
περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐπειδή δέν ἦταν γνωστός ὁ λόγος γιά τήν
Ἀνάσταση, γίνονταν καί τά δυό, καί ἡ περιπέτεια καί ἡ σωτηρία στόν
παρόντα βίο. Στήν περίοδο τῆς Καινῆς Διαθήκης, δέ γίνεται παντοῦ ἔτσι.
Ἀλλά συμβαίνει συχνά, τά μέν λυπηρά νά τά ζεῖ κανείς ἐδῶ, στήν παροῦσα
ζωή, τά δέ χρηστά νά περιμένουν τήν ἐκδημία του ἀπό τόν παρόντα κόσμο
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
