- Σπύρος Μπαζίνας
Συμφωνώ πλήρως με τις απόψεις που
ο Μελέτης Μελετόπουλος εκφράζει στο άρθρο του «Πρέπει η Ελλάδα να ανακηρύξει
ΑΟΖ;».
Θα ήθελα όμως να τονίσω ότι, μετά την αναμενόμενη κατάρρευση του παρόντος σάπιου πολιτικού
συστήματος και πριν η παράλληλα με την διπλωματική προετοιμασία, προτεραιότητα
πρέπει να δοθεί στην στρατιωτική προετοιμασία, και στο πλαίσιο αυτής στην
καλλιέργεια του αγωνιστικού φρονήματος και στην εκπαίδευση του λαού-στρατού.
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι, χωρίς
στρατιωτική προετοιμασία, η διπλωματική προσπάθεια δεν μπορεί να αποδώσει. Η Ελλάς
γεννήθηκε ως νέο κράτος και αυξήθηκε γιατί πολεμώντας προκάλεσε το ενδιαφέρον
των συμμάχων της. Και στην σημερινή συγκυρία μόνο με στρατιωτική ισχύ μπορούμε
να αντιμετωπίσουμε τις εξωτερικές απειλές. Αλλά και το πρόβλημα νοοτροπίας που
μας έφερε στο χείλος του γκρεμού μόνο με την νοοτροπία του πολίτη-στρατιώτη
(όπως στην ιστορία μας, αλλά και στην σύγχρονη Αυστρία η Ελβετία) μπορεί να
αντιμετωπιστεί.
Πολλοί νομίζουν ότι η στρατιωτική
προετοιμασία οδηγεί στον πόλεμο γιατί τα συμφέροντα που συνδέονται με την εξοπλιστική
βιομηχανία οδηγούν στον πόλεμο. Νομίζω ότι, τουλάχιστον για μια χώρα σαν την
δική μας, είναι λάθος ότι η στρατιωτική προετοιμασία οδηγεί στον πόλεμο γιατί δημιουργείται
τεχνητά η ανάγκη να δοκιμαστεί η ισχύς των ενόπλων δυνάμεων η να ανανεωθούν οι εξοπλισμοί.
Αντίθετα, η ιστορία μας διδάσκει ότι η στρατιωτική αδυναμία οδηγεί στις εθνικές
παραχωρήσεις η στον πόλεμο. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Πρέπει να αλλάξουμε μυαλά
και πορεία πριν είναι πολύ αργά.
Επίσης νομίζω ότι είναι λάθος ότι
στρατιωτική προετοιμασία σημαίνει κυρίως εξοπλισμούς. Πρωταρχικά σημαίνει
πατριωτικό, αγωνιστικό φρόνημα. Πρέπει οι πάντες να γνωρίζουν ότι, ανεξαρτήτως
του συσχετισμού δυνάμεων είμεθα έτοιμοι να πολεμήσουμε μέχρι εσχάτων παρά να κάνουμε
εθνικές παραχωρήσεις. Και, αν έχουν υπέρτερες δυνάμεις, να υπολογίσουν ότι θα πρέπει
να καταβάλλουν υψηλό τίμημα για να μας υποτάξουν. Αυτό το φρόνημα ενεργεί ως πολλαπλασιαστικό
της στρατιωτικής ισχύος και αποτρεπτικό του πολέμου.
Η σημασία αυτού του πατριωτικού, αγωνιστικού
φρονήματος αναδεικνύεται και από τον λυσσαλέο πόλεμο που έχει εξαπολυθεί ενάντια
στα βασικά συστατικά του, την ιστορική συνείδηση, την γλώσσα και την πίστη του
λαού μας. Αυτά τα στοιχεία είναι η τελευταία γραμμή αμύνης μας. Αν αυτά τα διατηρήσουμε,
ο,τι άλλο και αν χάσουμε, υπάρχει ελπίδα να το ανακτήσουμε. Αν αυτά χαθούν, χάθηκε
το παν. Ήδη, κυρίως με τον πόλεμο κατά της Εκκλησίας και του Αγίου Όρους, της Ακρόπολης
της Ορθοδοξίας, βάλλεται η τελευταία γραμμή αμύνης μας. Καιρός να ξυπνήσουμε. «Νυν
υπέρ πάντων αγών».
Μετά το πατριωτικό, αγωνιστικό φρόνημα,
δεύτερη βασική προϋπόθεση της αποτελεσματικής στρατιωτικής προετοιμασίας είναι
η στρατιωτική εκπαίδευση. Η ριζική αναμόρφωση της είναι «εκ των ων ουκ άνευ». Σημαντική
αύξηση της θητείας (ώστε να στελεχωθούν πλήρως οι μονάδες), εντατικοποίηση της εκπαίδευσης
με βάση την εκπαίδευση των ειδικών δυνάμεων, επιστροφή των εφέδρων ένα μήνα
κάθε χρόνο για μετεκπαίδευση (στα πρότυπα της Αυστρίας και της Ελβετίας), δημιουργία
μικρών, ευέλικτων μονάδων με δυνατότητες Λ.Ο.Κ. (και νοοτροπία «ο τολμών νικά») και
τελικά ενός πολίτη-στρατιώτη που βάζει το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον πάνω
από το προσωπικό του συμφέρον είναι μερικές από τις απαραίτητες προϋποθέσεις αυτής
της αναμόρφωσης. Και το ποιο σημαντικό είναι ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία
πρέπει να δίνει πρώτη το παράδειγμα των θυσιών με βάση την αρχή εις «οιωνός άριστος
αμύνεσθαι περί πάτρης». Δεν νοείται πολιτική η στρατιωτική ηγεσία στο Κολωνάκι
η με νοοτροπία Κολωνακίου.
Τελευταίο στοιχείο της αποτελεσματικής
στρατιωτικής προετοιμασίας είναι οι κατάλληλοι εξοπλισμοί. Τι να τα κάνει τα σύγχρονα
όπλα ένας δειλός η ανεκπαίδευτος; Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να γελοιοποιηθεί
η και να αυτοτραυματιστεί! Αντίθετα, και ένα απλό μαχαίρι στα χέρια ενός αποφασισμένου
και εκπαιδευμένου έχει τεράστια δύναμη.
Βέβαια, τίθεται το ερώτημα του είδους
των εξοπλισμών. Η απάντηση φαίνεται αλλά δεν είναι απλή. Μας χρειάζονται εξοπλισμοί
που να ταιριάζουν στο αμυντικό δόγμα της χώρας (το οποίο με την σειρά του πρέπει
να είναι συντονισμένο με το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής). Μα θα πει κανείς «αυτά
είναι ψιλά γράμματα για την χώρα μας». Αν αυτό είναι ακριβές, όπως και ότι το παρόν
πολιτικό σύστημα ενέχεται για εξοπλισμούς που ταιριάζουν στους προμηθευτές, για
μίζες και για ατιμωρησία, όσο πιο γρήγορα φύγει τόσο καλύτερα.
Λέγεται ότι μεικτές επιτροπές στρατιωτικών
και διπλωματικών δεν συνεδριάζουν γιατί τα μέλη τους δεν μπορούν ούτε να
συζητήσουν χωρίς να μαλώσουν. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Αλλά αν είναι ακριβές, με
μια άλλη πολιτική νοοτροπία το θέμα λύνεται εύκολα. Αν τα μέλη τέτοιων
επιτροπών δεν λειτουργήσουν αποτελεσματικά σε τακτό χρονικό διάστημα,
συνταξιοδοτούνται η αποστρατεύονται με συνοπτικές διαδικασίες και καλούνται οι
διάδοχοι τους πάραυτα να καλύψουν το κενό, αν δεν θέλουν να έχουν την ίδια
τύχη. Και σε κάθε περίπτωση, τα πειθαρχικά συμβούλια και τα στρατοδικεία οφείλουν
να λειτουργούν. Με την άμυνα της πατρίδας δεν δικαιούται κανείς να παίζει
ατιμωριτί.
Λοιπόν, φρόνημα (κάτω τα χέρια
από την ιστορική συνείδηση, την γλώσσα και την πίστη του λαού), εκπαίδευση (εκπαίδευση
με πρότυπο τον πολίτη-στρατιώτη με ικανότητες Λ.Ο.Κ.), εξοπλισμοί (ανάλογα με
τις αμυντικές ανάγκες της χώρας). Σε αυτήν την σειρά.
Ο Σπύρος Μπαζίνας είναι Δικηγόρος.Το αλίευσα ΕΔΩ ΕΔΩ
