Κυριακή ΙΒ΄ Ματθαίου - Αιωνιότης! (Του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου)

Αίωνιότης!

(Ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Διδάσκαλε αγαθέ, τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αίώνιον;» (Ματθ. 19,16)

   Κάποιος, αγαπητοί μου, πλησιάζει το Χριστό. Δεν είναι γέρος, είναι νέος. Φαίνεται συγκι­νημένος. Γονατίζει. Τί έχει, τί του συνέβη; Εί­ναι ασθενής ό ίδιος ή κάποιος δικός του και έρ­χεται να ζήτηση βοήθεια; Όχι, δεν έχει προ­βλήματα υγείας. Ούτε οικονομικό ζήτημα τον α­πασχολεί· είναι πλούσιος και από τους άρχον­τες του τόπου. Και όμως αυτά δεν τον αναπαύ­ουν. Έχει άλλες ανησυχίες. Ή καρδιά του νιώ­θει ύπεργήινους έρωτες! Ερωτηματικά μεγάλα προβάλλουν εμπρός του και ζητούν λύση. Μέσα σε τόσα υλικά αγαθά, αυτός πεινά και διψά. Τί; Την αιώνιο ζωή! Αυτήν ποθεί και γι' αυτήν ερω­τά το Ναζωραίο· «Διδάσκαλε αγαθέ, τί αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αίώνιον;»(Ματθ.19,16).

    Αιώνιος ζωή, αίωνιότης! Εκεί ας στρέψου­με κ' εμείς τον λόγο και είθε κάποια ψυχή να υψωθεί από τον κόσμο της ύλης και να αισθανθεί εκείνο που διεκήρυξε ό απόστολος Παύλος· «Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πάλιν, άλλα την μέλλουσαν έπιζητούμεν»(Εβρ.13,14).

Τί υπάρχει πέρα απ' τον τάφο; Ιδού, αγαπη­τοί μου, ερώτημα πού τίθεται σε κάθε άνθρω­πο. Γιατί ό θάνατος είναι διαρκώς μπροστά μας! Κοιμάσαι και μεσάνυχτα σε ξυπνάει μια σει­ρήνα· κάποιος στη γειτονιά πέθανε. Σηκώνε­σαι το πρωί, αγοράζεις εφημερίδα και διαβά­ζεις αγγελτήρια κηδειών. Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις νεκροφόρες που μεταφέρουν σώ­ματα για να καταλάβουν κάπου εκεί μια στενή λουρίδα γης· σώματα ποιών; εκείνων πού όταν ζούσαν αγόραζαν τετράγωνα οικοπέδων και έχτιζαν πολυκατοικίες. Βγαίνεις στην ύπαιθρο κι ακούς πένθιμο σήμαντρο από εξωκκλήσι που μεταδίδει στα βουνά και τα λαγκάδια την είδηση του θανάτου ενός αθώου βοσκού. Ταξι­δεύεις με υπερωκεάνιο κ' οι ναύτες ρίχνουν στη θάλασσα πτώμα έπιβάτου, πού ό θάνα­τος διέκοψε το ταξίδι για τις νέες χώρες για να του δώσει εισιτήριο για τον άλλο κόσμο. Μπαίνεις σε αεροπλάνο κι όταν προσγειώνεται κι ανοίγει ή πόρτα κατεβάζουν νεκρό κάποιον πού πέθανε την ώρα της πτήσεως...

Στην ξηρά, στη θάλασσα, στον αέρα, παντού παραμονεύει ό θάνατος. Παντού μνήματα, από δυστυχήματα ή εγκλήματα ή πολέμους, και πάνω στους τάφους κλαίνε χήρες και ορφα­νά. Και τότε κι ό πιο σκληρός άνθρωπος διερω­τάται· Λοιπόν τί υπάρχει πέρα απ' τον τάφο;

-Μηδέν! φωνάζει ό υλιστής. Δίκαιος και ά­δικος, ευσεβής και άσεβης, όλοι καταλήγουν στο μηδέν. Προς τί επομένως οι ίδρωτες, οι κό­ποι και μόχθοι για την αρετή; «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γάρ άποθνήσκομεν»...Ησ, 22,13, Α΄Κορ.15,32).

Ιδού το σύνθημα, ή σημαία πού υψώνει ό υ­λισμός. Άλλη όμως είναι ή σώφρων άπάντησις. Το μηδέν είναι απαράδεκτο, ό θάνατος δεν εί­ναι έκμηδένισις του άνθρωπου. Ώστε μηδέν ό άνθρωπος; Όχι! ακούγονται σοβαρές φωνές.

•     Όχι! φωνάζει ή λογική. Ποιος τεχνίτης κατα­σκευάζει πολύπλοκη μηχανή και τοποθετεί έ­στω και ένα μικρό τροχό, άν αυτός δεν έχει προορισμό; Και άν τέτοιο σφάλμα δεν κάνει ό άνθρωπος, θα το κάνει ό Δημιουργός, ό πάνσοφος τεχνίτης του παντός; Ερωτώ ακόμη· Αν ό άνθρωπος καταλήγει στο μηδέν, τότε γιατί να προικιστεί με θαυμαστό νου, με ελευθερία, με τη φωνή της συνειδήσεως προ παντός; "Ω ή συνείδησις! Διέπραξε κάποιος ένα έγκλημα και δεν τον είδε κανείς, εξαφάνισε όλα τα ίχνη. Αλλά ξαφνικά ή συνείδηση του φωνάζει· Εγ­κληματία Κάϊν, «που είναι ό αδελφός σου;»(Γέν, 4,9). Αύτη ή φωνή είναι ό τάφος του υλισμού.

•     Όχι δεν τελειώνει στον τάφο ό άνθρωπος, φωνάζει ή λογική. Όχι όμως φωνάζει και ή ψυ­χολογία των λαών, που ερευνά και ανακαλύ­πτει, ότι στην καρδιά και του πιο αγρίου της Αφρικής υπάρχει ή πεποίθησις «Είμαι αθάνα­τος· κι άν καώ, κι άν με φάνε τα όρνεα, κι αν απ' το σώμα μου δε μείνει ούτε μόριο, εγώ υ­πάρχω, εξακολουθώ να ζω ως πνεύμα αθάνα­το σε άλλο κόσμο». Ενώ όλα πεθαίνουν γύ­ρω, εκείνος που δεν τον μόλυνε ή απιστία α­κούει μέσα σου τη μυστηριώδη φωνή· Άνθρωπε, πλάστηκες για την αιωνιότητα!...

•     Άλλα και ή φιλοσοφία με τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της έρχεται να μαρτυρήσει, ότι πέρα του τάφου δεν απλώνεται Σαχάρα ανυ­παρξίας. Ό Κικέρων έλεγε· «Ή φύσις δε μας έ­βαλε σε τούτο τον κόσμο για να τον κατοικού­με παντοτινά αλλά παροδικά. Τί ωραία ημέρα θα είναι όταν θ' αποδημήσω προς την ουράνια ε­κείνη ομήγυρη, το θείο εκείνο συμβούλιο των ψυχών, και θ' απομακρυνθώ από την τύρβη και το βόρβορο της γης!». Ό δε Σωκράτης, λί­γες στιγμές πριν το θάνατο του, φιλοσοφεί. «Πηγαίνω», λέει, «προς την αιωνιότητα. Εκεί θα συναντήσω ανωτέρους δικαστάς, τον Μίνω, τον Ραδάμανθυ, τον Αιακό. Αυτοί θα με κρί­νουν και θα μου αποδώσουν το δίκαιο μου».

*Ω αϊωνιότης! για σένα μαρτυρούν ή λογική, ή ψυχολογία, ή φιλοσοφία, ή ιστορία, μύριες φωνές. Πάνω απ' όλα όμως ακούγεται ή φω­νή ενός! Ό ένας αυτός είναι «ό έκ του ουρα­νού καταβάς·»(1ω.6,41.Έφ.4,10), ό Ιησούς Χριστός. Μί­λησε για την ύπαρξη άλλου κόσμου με τόση βε­βαιότητα με όση μιλούμε ημείς για την ιδιαίτε­ρη πατρίδα μας όπου είδαμε το πρώτο φως. Κι αν δεν πιστέψουμε στο Χριστό, σε ποιόν να πιστέψουμε; στις αισθήσεις πού πολλές φορές μας απατούν, ή στην επιστήμη που κάθε τόσο αναιρεί τον εαυτό της; Δεν υπάρχει πιο έγκυ­ρη μαρτυρία από τη μαρτυρία του Χριστού-αυτή είναι ή βεβαίωσις του Αψευδούς.

Ώ Ιησού! σύ, πού απ' το στόμα σου ή αλή­θεια βγήκε σαν διαυγής ποταμός, σύ απάντη­σε στο φλέγον ερώτημα μας· Υπάρχει ή δεν υπάρχει πέρα του τάφου ζωή; υπάρχει αίωνιότης, ναι ή όχι; «ΝΑΙ», απαντά το αψευδές στό­μα του Κυρίου. Υπάρχει αίωνιότης! Ανοίξτε την Καινή Διαθήκη σας και θα δείτε, ότι ή αιώ­νιος ζωή, ή βασιλεία των ουρανών, είναι το θέ­μα όλης της διδασκαλίας του Ιησού. Αυτή ή­ταν στη σκέψη του, αυτή ζούσε στην καρδιά του, αυτή χρωμάτιζε τα λόγια του, αυτή ήρθε στα χείλη του και τις τελευταίες στιγμές της επι­γείου ζωής του. Στον μετανοημένο ληστή είπε· «Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ' εμού έση έν τω παραδείσω»(Λουκ..23,43)· σε βεβαιώνω δηλαδή, ότι σήμερα, πριν ακόμη δύση ό ήλιος της ημέρας αυτής, θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο.

Και τί είναι ό παράδεισος; Ας αφήσουμε τα ψευδό - ευαγγέλια των χιλιοστών και τα Κορά­νια να φλυαρούν περί υλικών αγαθών. Ό παρά­δεισος του Χριστού δεν είναι ό παράδεισος του Μωάμεθ. Ό Χριστός μας είπε, ότι όλα μαζί τα αγαθά του κόσμου τούτου δεν αντισταθμίζουν ούτε μια σταγόνα της μακάριας εκείνης ζωής-αλλά δεν μας την περιγράφει. Διότι, απλού­στατα, ξεπερνά κάθε περιγραφή. Ανεξιχνία­στοι οι θησαυροί της, ακατάληπτη ή δόξα της. Δεν υπάρχει στη γη κάτι όμοιο για να χρησιμεύσει ως ακριβής εικόνα του κόσμου εκείνου.

Ό απόστολος Παύλος, που για την αγιότη­τα του «ήρπάγη» από το άγιο Πνεύμα κι αξιώ­θηκε για λίγο να βρεθεί στον παράδεισο, αδυ­νατεί, ό εύγλωττος αυτός κήρυξ του ευαγγε­λίου, να μας δώσει περιγραφή· άναυδος εμ­πρός στο μεγαλείο της αίωνιότητος, λέει μό­νο, ότι τα αγαθά εκείνα, που ετοίμασε ό Θεός γι' αυτούς πού τον αγαπούν, μάτι δεν τα είδε, αυτί δεν τα άκουσε και γλώσσα ρήτορος δεν μπορεί να τα περιγράψει. «Ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ούκ εξόν άνθρώπω λάλησαι» (Β'Κορ. 12,4).

Ή αίωνιότης! Όλοι αίωρούμεθα πάνω από σένα, κρεμόμαστε από μια λεπτή κλωστή· και ή κλωστή αυτή είναι ή παρούσα ζωή! Ήρθε ό θάνατος, κόπηκε ή κλωστή; αμέσως βρεθή­καμε στην αιωνιότητα, σε θέση πού ό καθένας μας προετοίμασε έδώ με τα έργα του.

Αγαπητοί μου! Ή πατρίδα μας από την αρ­χαιότητα κήρυττε την αθανασία, πίστευε στην αιωνιότητα, και αυτή φωτίζει τις σελίδες της ιστορίας της. Στη χώρα αυτή ή ύλη δεν ήταν σκοπός, αλλά μέσον για τη δόξα του πνεύμα­τος, μαρτυρία αθανασίας και αίωνιότητος.

Πριν από τη μάχη του Κιλκίς, το 1913, όπου έκρίνετο το μέλλον της Ελλάδος στα Βαλκά­νια, είχαν συγκεντρωθεί νύχτα στη σκηνή του βασιλέως στρατηλάτου όλοι οι ανώτεροι αξιω­ματικοί και έπαιρναν οδηγίες. -Αύριο το Κιλ­κίς πρέπει να πέσει! είπε ό βασιλεύς. Οι αξιω­ματικοί αμίλητοι είχαν πάρει την απόφασή τους και ένας εκ μέρους όλων απήντη­σε· -Μεγαλειότατε, αφού το διατάσσει ή Ελ­λάς, το Κιλκίς θα πέσει. Καλήν άντάμωσι στην αιωνιότητα!... Την επομένη το Κιλκίς έπεφτε, αλλά οι περισσότεροι από τούς άνδρες εκεί­νους δεν υπήρχαν πλέον στη ζωή.

Ανέφερα το ανέκδοτο αυτό, για να δείτε πόσο ζωηρή ήταν στις καρδιές των ηρώων μας ή πίστη στην αιωνιότητα. Γεννάται όμως το ερώτημα* Σήμερα πιστεύουμε στην αιω­νιότητα; ή αρχίσαμε ν' απεμπολούμε αυτή την προγονική μας κληρονομιά;...

(†) επίσκοπος Αυγουστίνος

Γραπτή ομιλία, η οποίο έγινε οπό τον Ραδιοφωνικό σταθμό Λαρίσης τo 1949 στην καθαρεύουσα. Μεταγλώττισις και σύντμησις 4-9-2011.

Το αλίευσα ΕΔΩ http://aktines.blogspot.com/2011/09/blog-post_4634.html