ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ποίημα του Ιωάννη Πολέμη, για την απελευθέρωσή της

 Χρόνια πολλά, Θεσσαλονίκη, πάντα ελεύθερη!!!

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

«Διάπλασις τῶν Παίδων»   ᾽Ιω. Πολέμη

Από το παλιό ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ της Α’ Γυμνασίου  

῾Η Σαλονίκη ποὺ ἔσβηνε μὲ τοῦ καιροῦ τὸ διάβα

– καντήλι ποὺ τρεμόφωτο γιὰ λάδι λαχταρᾶ-

ἀποβραδίς κοιμήθηκε δυστυχισμένη σκλάβα,

καὶ τὴν αὐγούλα ξύπνησεν ἀρχόντισσα κυρά.

Τί νά ᾽βλεπε στον ὑπνο της, τί να ‘ταν τα’ όνειρό της;

– Τὸν Ἅι – Δημήτρην ἔβλεπε στ’ ἄτι του τὸ γοργό,

ποὺ ροβολώντας ἔκραζε μὲ τὴ φωνὴ τῆς νιότης:

«Ἄνοιξε πόρτα τῆς σκλαβιᾶς, ἡ Λευτεριὰ εἶμ’ ἐγώ!»

Κι ἄνοιξ’ ἡ πόρτα ὀρθάνοιχτη μπροστὰ στὸν καβαλάρη

καὶ μπῆκ’ ἐκεῖνος κι ἔλαμψε σὰν τὸν αὐγερινο

κι ὑψώνοντας καὶ παίζοντας τ’ ἀστραφτερὸ κοντάρι

ἔδειξε μὲ τὸ δάχτυλο τοῦ ᾽Ολύμπου τὸ βουνό.

Κι ἔστρεψ ἐκεῖ τὰ μάτια της ἡ σκλάβα ἡ πονεμένη

κι ἀγνάντεψε ἀστραπόλαμπρη τοῦ ᾽Ολύμπου τὴν κορφὴ

κι εἶδε ἀπ’ τὴ ράχη στὴν πλαγιὰ γοργὰ νὰ κατεβαίνη 

ἡ ὄμορφη, ἡ πεντάμορφη τοῦ ἥλιου ἡ ἀδερφή·

῾Η κόμη της ἀνέμιζεν, ἰτιὰ χρυσοκλωνάτη,

τὰ στήθη της χιονόλευκα, τὰ μάτια γαλανά,

στὸ χέρι της τὴ φλογερὴ γυμνὴ ρομφαία ἐκράτει,

κι ὁλόχρυσα ἀντιφέγγιζαν τ᾽ ἀπόμακρα βουνά.

Κατέβηκε καὶ διάβηκε τὴν διάπλατη τὴν πόρτα

ἡ ὄμορφη, ἡ πεντάμορφη τοῦ ἤλιου ἡ ἀδερφή

κι ὅπου πατόῦσε εὐώδιαζε καὶ τ’ ἄνανθα τὰ χόρτα

ρόδα καὶ κρίνους ἄνθιζαν σε κάθε της στροφή.

Κι ἔπεσε ἡ σκλάβα ταπεινὰ μπρὸς στὴν ὡραία Παρθένα

γονατισμένη, ἀμίλητη, σκυμμένη, ντροπαλή·

κι ἐκείνη τὴν ἀνάγειρε μὲ χέρια ἀντρειωμένα

καὶ τὴν ἐσφιχταγκάλιασε μ’ ἀτέλειωτο φιλί.

Καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ σμίξανε γιὰ τὸ φιλὶ τὰ χείλια,

ἔπεσαν, βροντοκόπησαν τὰ σίδερα βαριά,

οἱ ἁλυσίδες ἔσπασαν, στόματ’ ἀγγέλων χίλια

ἀθώρητα τραγούδησαν τὸ « Χαῖρε ᾽Ελευθεριά! ».

Κι ἡ σκλάβα ξύπνησε μὲ μιᾶς· πετιέται ἀπ’ τὸ κρεβάτι,

τὰ ξαφνιασμένα μάτια της στὰ κάστρα της κολλᾶ.

Ὄχι, δὲν ἦταν ὄνειρο, νά τη ἡ Παρθένα, νά τη!

ὄμορφη, γαλανόλευκη μὲ τὸ σταυρὸ ψηλά.

 Το αλίευσα ΕΔΩ

Κυριακὴ Ϛ΄ Λουκᾶ – Ἀποστολικὸ καί Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα – 26 .10.2025

 

Ἑορτή Ἁγίου Δημητρίου

 Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα

Β΄ ΠΡΟΣ ΤΙΜΌΘΕΟΝ β´ 1 – 10

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ Π.ΤΡΕΜΠΕΛΑ

¹ Σὺ οὖν, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,

¹ Σὺ λοιπόν, τέκνον μου, ἀντιθέτως πρὸς αὐτοὺς ποὺ μὲ ἀρνήθησαν, νὰ ἐνδυναμώνεσαι μὲ τὴν χάριν, ποὺ μᾶς δίδεται ἀπὸ τὴν σχέσιν καὶ ἕνωσίν μας μὲ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν.

² καὶ ἃ ἤκουσας παρ’ ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι.

² Καὶ ἐκεῖνα, ποὺ ἤκουσες ἀπὸ ἑμὲ ἐμπρὸς εἰς πολλοὺς μάρτυρας, ταῦτα νὰ ἐμπιστευθῇς ὡς πολύτιμον θησαυρὸν εἰς ἀνθρώπους πιστούς, ποὺ δὲν θὰ τὰ νοθεύουν, οὔτε θὰ τὰ προδίδουν, ἀλλ’ οἱ ὁποῖοι θὰ εἶναι ἱκανοὶ νὰ διδάξουν καὶ ἄλλους.

³ σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ.

³ Σὺ λοιπὸν κακοπάθησε σὰν καλὸς στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

⁴ οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ.

⁴ Ὅταν κανεὶς ὑπηρετῇ ὡς στρατιώτης, δὲν ἐμπλέκεται εἰς τὰς ὑποθέσεις καὶ φροντίδας τοῦ βίου, διὰ νὰ ἀρέσῃ εἰς ἐκεῖνον, ποὺ τὸν ἐστρατολογησεν.

⁵ ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ.

⁵ Ἐὰν δὲ κανεὶς λαμβάνῃ μέρος καὶ εἰς ἀθλητικοὺς ἀγῶνας, δὲν στεφανώνεται, ἐὰν δὲν ἀγωνισθῇ σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς ἀθλήσεως.

⁶ τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν.

⁶ Ὁ γεωργός, ποὺ κοπιάζει διὰ νὰ καλλιεργήσῃ τὸν ἀγρόν του, πρέπει πρῶτος νὰ ἀπολαμβάνῃ τοὺς καρπούς, ποὺ θὰ παραχθοῦν. Ἔτσι καὶ σὺ ἀπὸ τὸν πνευματικὸν ἀγρόν, ποὺ καλλιεργεῖς καρποφόρως, πρέπει νὰ ἀπολαμβάνῃς πρῶτος τὴν παρηγορίαν καὶ τὴν τιμὴν καὶ τὴν συντήρησίν σου.

⁷ νόει ὃ λέγω· δῴη γάρ σοι ὁ Κύριος σύνεσιν ἐν πᾶσι.

⁷ Καταλάβαινε τὴν ἀλληγορικὴν σημασίαν αὐτῶν, ποὺ λέγω. Θὰ τὴν ἐννοήσῃς δέ, διότι εὔχομαι νά σου δώσῃ ὁ Κύριος σύνεσιν, ὥστε νὰ διακρίνῃς ὅλα.

⁸ Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυίδ, κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου,

⁸ Ἐνθυμοῦ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ποὺ ἔχει ἀναστηθῆ ἐκ νεκρῶν καὶ κατάγεται ἀπὸ τὸν Δαβὶδ σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγέλιον,

⁹ ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος· ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται.

⁹ τὸ ὁποῖον κηρύττω καὶ διὰ τὸ ὁποῖον κακοπαθῶ μέχρι σημείου, ὥστε νὰ εἶμαι ἁλυσοδεμένος, σὰν νὰ ἤμουν κακοῦργος. Ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι δεμένος.

¹⁰ διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου.

¹⁰ Διὰ πάντα ταῦτα καὶ διότι τὸ εὐαγγέλιον προοδεύει καὶ δὲν εἶναι δεμένον, μὲ ὑπομονὴν ὑποφέρω ὅλα χάριν ἐκείνων, τοὺς ὁποίους ἐξέλεξεν ὁ Θεός. Καὶ τὰ ὑποφέρω διὰ νὰ ἐπιτύχουν καὶ αὐτοὶ τὴν σωτηρίαν, τὴν ὁποίαν μᾶς ἑξασφαλίζει ἡ μετὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κοινωνία καὶ ἡ ὁποία συνοδεύεται μὲ δόξαν αἰώνιον.

  

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ η´ 27 – 39

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ Π.ΤΡΕΜΠΕΛΑ

²⁷ ἐξελθόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο, καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν.

²⁷ Ὅταν δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐβγῆκεν εἰς τὴν ξηράν, τὸν συνήντησε κάποιος ἄνθρωπος καταγόμενος ἀπὸ τὴν πόλιν, ὁ ὁποῖος εἶχε μέσα του δαιμόνια ἀπὸ πολλὰ χρόνια καὶ δὲν ἐφοροῦσεν ἐπάνω του ροῦχα καὶ δὲν ἔμενεν εἰς σπίτι, ἀλλὰ μέσα εἰς τὰ μνήματα.

²⁸ ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς.

²⁸ Ὅταν ὅμως εἶδε τὸν Ἰησοῦν, ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ ἐφώναξε δυνατὰ καὶ ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας του καὶ μὲ φωνὴν μεγάλην εἶπε· Ποία σχέσις ὑπάρχει μεταξὺ ἐμοῦ καὶ σοῦ καὶ τὶ ζητᾷς ἀπὸ ἐμέ, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου; Σὲ παρακαλῶ μὴ μὲ βασανίσῃς, καὶ μὴ μοῦ ἐπιβάλῃς τὴν τιμωρίαν νὰ ἐγκλεισθῶ ἀπὸ τώρα εἰς τὰ σκότη τοῦ Ἅδου.

²⁹ παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους.

²⁹ Εἶπε δὲ τὸν λόγον αὐτὸν ὁ δαιμονιζόμενος, διότι ὁ Ἰησοῦς παρήγγειλε καὶ διέταξε τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα νὰ βγῇ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον. Διότι ἐπὶ πολλὰ ἔτη τὸν εἶχε κυριεύσει. Καὶ λόγῳ τῆς ἀγρίας ἑξάψεως, ποὺ τοῦ ἐδημιουργεῖ, τὸν ἔδεναν μὲ ἁλύσεις καὶ μὲ σιδηρᾶ δεσμὰ εἰς τὰ πόδια, ἐπειδὴ τὸν ἐφύλαττον νὰ μὴ κακοποιήσῃ ἢ βλάψῃ τινά. Ἀλλ’ αὐτὸς ἔσπαζε τὰ δεσμὰ καὶ ἐσύρετο βιαίως ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τοὺς ἐρήμους τόπους.

³⁰ ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν·

³⁰ Τὸν ἠρώτησε δὲ ὁ Ἰησοῦς καὶ τοῦ εἶπε· Τί εἶναι τὸ ὄνομά σου; Αὐτὸς δὲ εἶπε· Λεγεών, δηλαδὴ σύνταγμα στρατιωτῶν. Καὶ ἦτο αὐτὸ τὸ ὄνομά του, διότι οὐχὶ ἕν, ἀλλὰ πολλὰ δαιμόνια εἶχον εἰσέλθει εἰς τὸν ἄνθρωπον αὐτόν.

³¹ καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν.

³¹ Καὶ διὰ στόματος τοῦ δαιμονιζομένου παρεκάλουν αὐτὸν νὰ μὴ διατάξῃ νὰ ὑπάγουν εἰς τὰ τρίσβαθα τοῦ Ἅδου.

³²Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένη ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς.

³² Ἦτο δὲ ἐκεῖ ἕνα κοπάδι ἀπὸ πολλοὺς χοίρους, ποὺ ἔβοσκαν εἰς τὸ βουνόν. Καὶ τὸν παρεκάλουν νὰ ἐπιτρέψῃ εἰς αὐτὰ νὰ ἔμβουν εἰς ἐκείνους τοὺς χοίρους. Καὶ ἐπειδὴ αὐτοί, ποὺ ἔτρεφον τοὺς χοίρους, ἔπραττον τοῦτο παρὰ τὸν Μωσαϊκὸν νόμον, ὁ ὁποῖος ἀπηγόρευεν ὡς ἀκάθαρτον τὸ χοιρινὸν κρέας, ὁ Κύριος τιμωρῶν τὴν παρανομίαν ταύτην ἐπέτρεψε τοῦτο εἰς αὐτά.

³³ ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη.

³³ Ἀφοῦ δὲ ἐβγῆκαν τὰ δαιμόνια ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον, ἐμβῆκαν εἰς τοὺς χοίρους. Καὶ ἔτρεξεν ἀσυγκράτητα καὶ μὲ μανίαν τὸ κοπάδι ἀπὸ τὸ ἐπάνω μέρος τοῦ κρημνοῦ πρὸς τὰ κάτω εἰς τὴν λίμνην καὶ ἐπνίγη.

³⁴ ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς.

³⁴ Ὅταν δὲ ἐκεῖνοι, ποὺ ἔβοσκαν τοὺς χοίρους, εἶδαν αὐτὸ ποὺ ἔγινεν, ἔφυγαν. Καὶ ἀνήγγειλαν τὸ συμβὰν τῆς καταστροφῆς τῶν χοίρων εἰς τοὺς κατοίκους τῆς πόλεως καὶ εἰς ἐκείνους, ποὺ ἔμεναν ἔξω εἰς τοὺς ἀγρούς.

³⁵ ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονὸς, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν, καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ’ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν.

³⁵ Ἐβγῆκαν δὲ ἀπὸ τὴν πόλιν καὶ τὰ περίχωρα οἱ ἄνθρωποι διὰ νὰ ἴδουν ἐκεῖνο ποὺ ἔγινε. Καὶ ἦλθον εἰς τὸν Ἰησοῦν. Καὶ ηὗραν τὸν ἄνθρωπον, ἀπὸ τὸν ὁποῖον εἶχαν βγῇ τὰ δαιμόνια, νὰ κάθεται κοντὰ εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἐνδεδυμένος καὶ σωφρονισμένος. Καὶ ἐφοβήθησαν.

³⁶ ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς.

³⁶ Τοὺς διηγήθησαν δὲ καὶ ἐκεῖνοι, ποὺ εἶχαν ἴδει τὸ περιστατικόν, πῶς ἔγινε καλὰ ὁ δαιμονισμένος.

³⁷ καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν.

³⁷ Καὶ τὸν παρεκάλεσαν ὅλον τὸ πλῆθος τῆς περιφερείας τῶν Γαδαρηνῶν νὰ φύγῃ ἀπὸ αὐτούς, διότι ἐκυριεύθησαν ἀπὸ μεγάλον φόβον, ὅταν εἶδαν τὴν δικαίαν τιμωρίαν, ποὺ ἐπεβλήθη εἰς αὐτούς, οἱ ὁποῖοι παρὰ τὴν ἀπαγόρευσιν τοῦ νόμου ἔτρεφον χοίρους. Αὐτὸς δέ, ἀφοῦ ἐμβῆκεν εἰς τὸ πλοῖον, ἐπέστρεψεν εἰς τὸ μέρος, ἀπὸ τὸ ὁποῖον εἶχεν ἔλθει.

³⁸ ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνὴρ, ἀφ’ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων·

³⁸ Παρεκάλει δὲ αὐτὸν ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ τὸν ὁποῖον εἶχαν βγῇ τὰ δαιμόνια, νὰ μένῃ μαζί του. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τὸν ἀφῆκεν ἐλεύθερον καὶ τοῦ παρήγγειλε νὰ φύγῃ λέγων·

³⁹ Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ’ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς.

³⁹ Γύρισε ὀπίσω εἰς τὸ σπίτι σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἔκαμεν εἰς σὲ ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος σὲ ἀπήλλαξεν ἀπὸ τὰ δαιμόνια. Καὶ ἔφυγεν ἐκεῖνος καὶ διεκήρυττεν εἰς ὅλην τὴν πόλιν ὅσα τοῦ ἔκαμεν ὁ Ἰησοῦς.

 Το αλίευσα ΕΔΩ

Πώς καταλαβαίνεις αν ευαρεστείται ο Θεός από την προσευχή σου; – Γέροντας Εφραίμ Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

Πώς μπορεί να καταλάβει κανείς αν έχει πνευματική πρόοδο και αν ευαρεστείται ο Κύριος από την προσευχή του;

Η ίδια η προσευχή είναι το μέτρο. Ο χρυσός κανόνας της πραγματικής προσωπικής προόδου.

Όταν είμαι στο κελί μου, στο δωμάτιό μου, μπορώ να δω από τον χρόνο που αφιερώνω στην προσευχή, από την ποιότητά της και από τα αποτελέσματά της.

Αν έρχονται δάκρυα μετανοίας, δάκρυα ευχαριστίας ή έστω απλά δάκρυα, τότε η ψυχή κινείται σωστά.

Ξέρετε πόσοι προσεύχονται ώρες ολόκληρες χωρίς δάκρυα; Είναι πανάκριβο αυτό το χάρισμα, και αν το δημοσιεύσουμε, υπάρχει κίνδυνος να χαθεί για πάντα.

Αν δεν έχουμε δάκρυα, ας έχουμε ιδρώτα· τον ασκητικό ιδρώτα από τις μετάνοιες, από τη νηστεία, την αγρυπνία, τη σωματική κόπωση.

Η προσευχή αποκαλύπτει την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Όσο λιγότερους λογισμούς και περισπασμούς έχει κανείς κατά την προσευχή, τόσο περισσότερο προοδεύει.

Η χάρη του Αγίου Πνεύματος, όσο πυκνώνει μέσα μας, καθαρίζει την ψυχή. Όπως τα σύννεφα πυκνώνουν και στο τέλος βρέχει, έτσι και η χάρη, όταν πλημμυρίζει την καρδιά, καθαρίζει τον άνθρωπο εσωτερικά και κάνει την προσευχή πιο ποιοτική.

Δεν μπορεί ένας πνευματικός άνθρωπος να προσεύχεται μόνο δύο λεπτά το εικοσιτετράωρο.

Μου είπε κάποτε ένας πνευματικός:

— Συγγνώμη, πάτερ, ντρέπομαι πολύ. Δεν προσεύχομαι καθόλου, παρά μόνο δύο λεπτά την ημέρα.

— Γιατί;

— Δεν έχω χρόνο.

Τότε του είπα να κάνουμε μαζί ένα πρόγραμμα του εικοσιτετραώρου: πόση ώρα αφιερώνει εδώ, πόση εκεί.

Μου τα είπε όλα. Ήταν καλά πράγματα, αλλά του είπα:

— Ο Χριστός θέλει να αντιστρέψουμε τους όρους. Πρώτα θα προσεύχεσαι — τουλάχιστον δύο ώρες το εικοσιτετράωρο.

— Πού θα βρω τον χρόνο;

— Θα “κουρέψεις” τα υπόλοιπα. Να ένα ωραίο κούρεμα: όχι μόνο στα χρήματα, αλλά και στα πνευματικά πράγματα.

Ο πνευματικός άνθρωπος, όσο πλησιάζει τον Χριστό, τόσο αυξάνει η προσευχή του — και η νοερά και η προσωπική — τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους άλλους.

Ένας άγιος πατέρας έλεγε ότι μνημονεύει είκοσι χιλιάδες ονόματα.

Όταν λέει «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλο σου Κωνσταντίνο», βλέπει τη μορφή του.

Η μνήμη του φέρνει μπροστά του το πρόσωπο. Αυτή η «αγαπητική μνήμη» είναι κυτταρική, ανεξίτηλη στη χάρη.

Έτσι, η προσευχή γίνεται ζωντανή κοινωνία — βλέπεις και ζεις αυτούς για τους οποίους προσεύχεσαι, είτε ζώντες είτε κεκοιμημένους.

Η ίδια η προσευχή είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος· είναι ο πρύτανης όλων των πνευματικών σχολών.
Τα βιβλία βοηθούν, αλλά αν δεν γονατίσεις να προσευχηθείς, δεν θα μάθεις ποτέ την ουσία.

Μας έλεγαν οι Γέροντες:

Κάνε τριάντα τρία κομποσχοίνια των τριακοσίων κόμπων την ημέρα, χαμηλοφώνως.
Θα κουραστείς, θα πονέσει ο λαιμός, η γλώσσα, θα βήξεις, θα πιεις νερό — μα θα επιμείνεις.
Όχι όλα μαζί, αλλά σε δόσεις, ώσπου να χορτάσει η διάνοια και τα αυτιά σου τη μελωδία της ευχής:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Έτσι σιγά-σιγά ο άνθρωπος οδηγείται στη νοερά προσευχή και στη συνέχεια στην προσευχή για τους άλλους.

Και τότε αρχίζει να προσεύχεται περισσότερο για τους άλλους και λιγότερο για τον εαυτό του — ώσπου στο τέλος προσεύχεται μόνο για τους άλλους.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, σε βαθιά γηρατειά, όταν δεν μπορούσε πια να διδάξει, έλεγε μόνο:
«Τεκνία μου, ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».

Το επαναλάμβανε συνεχώς, γιατί ξεχείλιζε από αγάπη.

Έτσι κι ο Θεός — δεν ασχολείται με τον Εαυτό Του· όλα τα κάνει για τους άλλους. Αυτό είναι το μέτρο της τέλειας αγάπης.

Ξεκινάμε λοιπόν από τον εαυτό μας, για να τακτοποιηθεί η ψυχή μας, ώστε σκοπός να είναι, στο τέλος, η αγάπη και η προσευχή για τους άλλους.

99999 

 Το αλίευσα ΕΔΩ

Σε τι κατάσταση είναι σήμερα το εργοστάσιο αυτοκινήτων του Pony

              

Το ελληνικό αυτοκίνητο Pony παράχθηκε σε δεκάδες χιλιάδες μονάδες και πουλήθηκε σε πολλές χώρες του κόσμου. Ήταν ένα όχημα, σήμα κατατεθέν για την ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία, που δυστυχώς η παραγωγή του σταμάτησε πριν από 40 περίπου χρόνια.
Το Pony κατασκευαζόταν στην Ελλάδα από την εταιρεία Namco, το εργοστάσιο της οποίας βρίσκεται στην Θέρμη Θεσσαλονίκης. Δεκαετίες μετά την παύση της παραγωγής, επισκεφτήκαμε το εργοστάσιο για να δούμε σε τι κατάσταση είναι σήμερα.
Στο χώρο αυτό βρίσκονται και τα γραφεία της Namco και με την ευκαιρία της επίσκεψής μας συναντήσαμε και μιλήσαμε με τον ιδιοκτήτη Πέτρο Κοντογούρη.
Καταγράψαμε εικόνες που μας ταξίδεψαν πολλά χρόνια πίσω και μας έκαναν να αναρωτηθούμε πού θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε σήμερα, αν η παραγωγή των Pony είχε συνεχιστεί…

Το αλίευσα ΕΔΩ

Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ – Ἀποστολικὸ καί Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα – 19.10.2025

    

Απόστολος (Β΄ Κορ. ια΄ 31- ιβ΄ 9)

Αδελφοί, ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. Ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ. Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου. Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. Καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι. Ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. Ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι. Ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα, ἵνα ἀποστῇ ἀπ' ἐμοῦ· καὶ εἴρηκέ μοι· Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. Ἣδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ' ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.

 Μετάφραση

Αδελφοί, ὁ Θεός καί Πατέρας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ - ἄς εἶναι εὐλογημένο τό ὄνομά του στούς αἰῶνες - ξέρει ὅτι δέ λέω ψέματα. Στή Δαμασκό, ὁ διοικητής-ἐκπρόσωπος τοῦ βασιλιᾶ Ἀρέτα ἔβαλε φρουρούς σέ ὅλη τήν πόλη γιά νά μέ συλλάβει. Μέσα ὅμως ἀπό ἕνα ἄνοιγμα τοῦ τείχους μέ κατέβασαν μέ καλάθι καί ξέφυγα ἀπό τά χέρια του. Δέ μέ συμφέρει βέβαια νά καυχηθῶ· θά τό κάνω ὅμως γιατί πρόκειται γιά ὁράματα κι ἀποκαλύψεις πού μοῦ χάρισε ὁ Κύριος. Ξέρω ἕναν ἄνθρωπο πιστό, ὁ ὁποῖος πρίν ἀπό δεκατέσσερα χρόνια ἀνυψώθηκε μέχρι καί τόν τρίτο οὐρανό - δέν ξέρω ἄν ἦταν μέ τό σῶμα του ἤ χωρίς τό σῶμα, αὐτό ὁ Θεός τό ξέρει. Ξέρω ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος - ἤ ἦταν μέ τό σῶμα ἤ χωρίς τό σῶμα δέν τό ξέρω, ὁ Θεός τό ξέρει - μεταφέρθηκε ξαφνικά στόν παράδεισο καί ἄκουσε λόγια πού δέν μπορεῖ οὔτε ἐπιτρέπεται νά τά πεῖ ἄνθρωπος. Γι΄ αὐτό τόν ἄνθρωπο θά καυχηθῶ· γιά τόν ἑαυτό μου ὅμως δέ θά καυχηθῶ, παρά μόνο γιά τίς ταλαιπωρίες μου. Ἅμα θελήσω, λοιπόν, νά καυχηθῶ, δέ θά φανῶ ἀνόητος, γιατί θά πῶ τήν ἀλήθεια. Τό ἀποφεύγω ὅμως, μήπως ἐξαιτίας τοῦ μεγαλείου τῶν ἀποκαλύψεων, μέ θεωρήσει κανείς παραπάνω ἀπ΄ αὐτό πού βλέπει ἤ ἀκούει ἀπό μένα. Γιά νά μήν περηφανεύομαι ὅμως, ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε ἕνα ἀγκάθι στό σῶμα μου, ἕναν ὑπηρέτη τοῦ σατανᾶ νά μέ ταλαιπωρεῖ, ὥστε νά μήν περηφανεύομαι. Γι΄ αὐτό τό ἀγκάθι τρεῖς φορές παρακάλεσα τόν Κύριο νά τό διώξει ἀπό πάνω μου. Ἡ ἀπάντησή του ἦταν: «Σού ἀρκεῖ ἡ χάρη μου, γιατί ἡ δύναμή μου φανερώνεται στήν πληρότητά της μέσα σ΄ αὐτή τήν ἀδυναμία σου». Μέ περισσότερη εὐχαρίστηση, λοιπόν, θά καυχηθῶ, γιά τίς ταλαιπωρίες μου, γιά νά κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

Ευαγγέλιο (Λουκ. ζ΄ 11-16)

Εκεῖνο τόν καιρό, πῆγε ὁ Ἰησοῦς σέ μία πόλη πού λεγότανε Ναΐν. Μαζί του ἦταν ἀρκετοί μαθητές του καί πολύ πλῆθος. Τήν ὥρα πού πλησίαζαν στήν πύλη τῆς πόλης, βγάζανε ἕνα νεκρό, τό μονάκριβο γιό μιάς μάνας, πού μάλιστα ἦταν χήρα. Κόσμος πολύς ἀπό τήν πόλη τή συνόδευε. Ὅταν εἶδε τή χήρα ὁ Κύριος, τή σπλαχνίστηκε καί τῆς εἶπε: «Μήν κλαῖς». Ἔπειτα προχώρησε, ἀκούμπησε τή σορό, καί, ἀφοῦ στό μεταξύ αὐτοί πού βαστοῦσαν τό φέρετρο σταμάτησαν, εἶπε: «Νεαρέ, σέ διατάζω νά σηκωθεῖς». Ἀνακάθισε ὁ νεκρός κι ἄρχισε νά μιλάει. Ὁ Ἰησοῦς τότε τόν παρέδωσε στή μητέρα του. Ὅλους τους κυρίεψε δέος καί δόξαζαν τό Θεό λέγοντας: «Μεγάλος προφήτης ἐμφανίστηκε ἀνάμεσά μας!» καί: «Ὁ Θεός ἦρθε νά σώσει τό λαό του!»

 Μετάφραση   

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ Ἰησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ' αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· Μὴ κλαῖε· καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. Ἒλαβε δὲ φόβος πάντας, καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεὸν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἠγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.

Το αλίευσα ΕΔΩ

Ένα τραγούδι για τον Μάρτυρα Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια

Μάρτυρας Κυβερνήτης 
 

Ο πρώτος Κυβερνήτης της ελεύθερης Ελλάδας. Ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στο έθνος και δολοφονήθηκε από τα ίδια του τα παιδιά.
Μα πίσω απ’ το χέρι που τράβηξε τη σκανδάλη, κρύβονταν ξένα συμφέροντα που δεν ήθελαν μια Ελλάδα ελεύθερη κι ανεξάρτητη.

Από την Ελβετία στην Αίγινα, με όραμα, σοφία και ανδρεία, προσπάθησε να ενώσει έναν λαό διχασμένο και να βάλει θεμέλια δικαιοσύνης.
Η θυσία του έγινε σύμβολο — το φως που δεν έσβησε ποτέ.

                             

Διπλωμάτης των εθνών, ελπίδα ελευθερίας,
απ’ την Ελβετία φτάνει σωτηρία.
Στήνει κράτος με σοφία κι ανδρεία,
και χαράζει των Ελλήνων ιστορία.

Μάρτυρα Κυβερνήτη,
με πνεύμα και θάρρος οδηγείς.
Μα στο τέλος το αίμα σου χύνεις,
στην Ελλάδα δίνεις ζωή.

Στην Αίγινα ξεκίνησε, να σπέρνει την ελπίδα,
σηκώνει απ’ τα ερείπια το λαό.
Μα οι άρχοντες τον μισούν, το έργο τους τρομάζει,
και στο Ναύπλιο τον ρίξαν στο βωμό.

Μάρτυρα Κυβερνήτη,
με πνεύμα και θάρρος οδηγείς.
Μα στο τέλος το αίμα σου χύνεις,
στην Ελλάδα δίνεις ζωή.

Μία αυγή δολοφονήθηκες,
κι η Ελλάδα έμεινε ορφανή.
Μα το όνομά σου μένει,
στην ιστορία χαραγμένη πληγή.

Μάρτυρα Κυβερνήτη,
η θυσία σου έγινε θεμέλιο.
Στων Ελλήνων την ψυχή,
μένεις φάρος στην ιστορία.

Στο Ναύπλιο το χώμα μιλά,
ο Καποδίστριας ζει στην καρδιά.

Το τραγούδι δημιουργήθηκε από το Crusade of Sound με σεβασμό στην ιστορία και στους ανθρώπους που την έγραψαν με αίμα.

 Το αλίευσα ΕΔΩ

Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ – Ἀποστολικὸ καί Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα – 12 .10.2025

 

 Κυριακή Δ΄ Λουκά 12/10/2025

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα  ΠΡΟΣ ΤΙΤΟΝ γ´ 8 – 15

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ Π.ΤΡΕΜΠΕΛΑ

⁸ Πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις·

⁸ Τὸ ὅτι δὲ ἐδικαιώθημεν καὶ ἀνεγεννήθημεν καὶ θὰ κληρονομήσωμεν τὴν αἰώνιον ζωήν, εἶναι λόγος καὶ ἀλήθεια ἀξιόπιστος. Καὶ περὶ αὐτῶν θέλω νὰ ὁμιλῇς μὲ βεβαιότητα καὶ μὲ κῦρος, διὰ νὰ φροντίζουν αὐτοί, ποὺ ἔχουν πιστεύσει εἰς τὸν Θεόν, νὰ πρωτοστατοῦν ἀκούραστα εἰς ἔργα καλά. Αὐτὰ δέ, περὶ τῶν ὁποίων ὡμίλησα, εἶναι τὰ ἔργα τὰ καλὰ καὶ τὰ ὠφέλιμα εἰς τοὺς ἀνθρώπους.

⁹ μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιίστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι.

⁹ Ἀπόφευγε δὲ τὰς ἀνοήτους συζητήσεις καὶ τὰς γενεαλογίας περὶ τῶν μυθικῶν θεῶν ἡ τῶν εὐγενῶν προγόνων, καθὼς καὶ τὰς φιλονεικίας καὶ διαμάχας περὶ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ νόμου, διότι δὲν φέρουν καμμίαν ὠφέλειαν καὶ εἶναι μάταιαι.

¹⁰ αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ,

¹⁰ Αἱρετικὸν ἄνθρωπον, ποὺ ἐπιμένει νὰ δημιουργῇ σκάνδαλα καὶ διαιρέσεις εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, μολονότι τὸν συνεβούλευσες διὰ πρώτην καὶ δευτέραν φοράν, παράτησέ τον καὶ ἀπόφευγέ τον.

¹¹ εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.

¹¹ Γνώριζε, ὅτι ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος ἔχει διαστραφῆ καὶ ἁμαρτάνει καὶ διὰ τὴν ἁμαρτίαν του αὐτὴν ἐλέγχεται καὶ κατακρίνεται ἀπὸ τὴν συνείδησίν του καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν ἑαυτόν του.

¹² Ὅταν πέμψω Ἀρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι.

¹² Ὅταν σοῦ στείλω τὸν Ἀρτεμᾶν ἢ τὸν Τυχικόν, φρόντισε γρήγορα νὰ ἔλθῃς εἰς τὴν Νικόπολιν, διότι ἐκεῖ ἀπεφάσισα νὰ περάσω τὸν χειμῶνα.

¹³ Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ.

¹³ Τὸν Ζηνᾶν τὸν νομοδιδάσκαλον καὶ τὸν Ἀπολλὼ κατευόδωσέ τους μὲ ἐπιμελῆ προετοιμασίαν, διὰ νὰ μὴ τοὺς λείπῃ τίποτε εἰς τὸ ταξίδιόν των.

¹⁴ μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι.

¹⁴ Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ δὲ τῆς προετοιμασίας αὐτῆς ἂς παίρνουν μάθημα καὶ οἱ ἰδικοί μας νὰ πρωτοστατοῦν καὶ νὰ ἐργάζωνται καλὰ ἔργα καὶ νὰ συντρέχουν τοὺς ἀδελφοὺς εἰς τὰς ἀπαραιτήτους ἀνάγκας των, διὰ νὰ μὴ στεροῦνται πνευματικῶν καρπῶν.

¹⁵ Ἀσπάζονταί σε οἱ μετ’ ἐμοῦ πάντες. ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. Ἡ χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

¹⁵ Σὲ χαιρετοῦν ἐγκαρδίως ὅλοι ὅσοι εἶναι μαζί μου. Χαιρέτησε ὅσους μᾶς ἀγαποῦν ἕνεκα τῆς κοινῆς πίστεως ποὺ ἔχουν μὲ ἡμᾶς. Ἡ χάρις νὰ εἶναι μὲ ὅλους σας. Ἀμήν.

 

Εὐαγγέλιο   ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ η´ 5 – 15

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ Π.ΤΡΕΜΠΕΛΑ

⁵ Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό·

⁵ Ἐβγῆκεν αὐτός, ποὺ σπέρνει ἔξω εἰς τὸ χωράφι, διὰ νὰ σπείρῃ τὸν σπόρον του. Καὶ καθὼς αὐτὸς ἔσπερνεν, ἄλλο μὲν μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε κοντὰ εἰς τὸν δρόμον τοῦ χωραφιοῦ καὶ κατεπατήθη ἀπὸ τοὺς διαβάτας, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ τὸ κατέφαγαν.

⁶ καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα·

⁶ Καὶ ἄλλο μέρος ἔπεσεν ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν, καὶ ἀφοῦ ἐφύτρωσεν, ἐξηράνθη, ἐπειδὴ δὲν εἶχεν ὑγρασίαν.

⁷ καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό.

⁷ Καὶ ἄλλο μέρος ἔπεσε μέσα εἰς ἔδαφος γεμᾶτον ἀπὸ σπόρους ἀγκαθιῶν. Καὶ ἐβλάστησαν μαζὶ τὰ ἀγκάθια καὶ τὸ ἔπνιξαν τελείως.

⁸ καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

⁸ Καὶ ἄλλο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε μέσα εἰς τὴν γῆν τὴν μαλακὴν καὶ εὔφορον καὶ ὅταν ἐφύτρωσεν, ἔκαμε καρπὸν ἑκατὸν φορὰς περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι ὁ σπόρος. Ἐνῷ δὲ ἔλεγεν αὐτά, διὰ νὰ δώσῃ μεγαλύτερον τόνον εἰς τοὺς λόγους του καὶ διεγείρῃ τὴν προσοχὴν τῶν ἀκροατῶν του, ἐφώναζε δυνατά· Αὐτὸς ποὺ ἔχει αἰτιὰ πνευματικὰ καὶ ἐνδιαφέρον πνευματικὸν διὰ νὰ ἀκούῃ καὶ ἐγκολπώνεται αὐτὰ ποὺ λέγω, ἂς ἀκούῃ.

⁹ Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Τίς εἴη ἡ παραβολή αὕτη;

⁹ Τὸν ἐρωτοῦσαν δὲ οἱ μαθηταί του καὶ ἔλεγαν· Ποία εἶναι ἡ ἔννοια καὶ ἡ σημασία αὐτῆς τῆς παραβολῆς;

¹⁰ ὁ δὲ εἶπεν· Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν.

¹⁰ Αὐτὸς δὲ εἶπεν· Εἰς σᾶς, ποὺ ἔχετε ἐνδιαφέρον καὶ καλὴν διάθεσιν, ἐδόθη ἀπὸ τὸν Θεὸν ὡς χάρις νὰ μάθετε τὰς μυστηριώδεις ἀληθείας τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἰς τοὺς ἄλλους ὅμως ὁμιλῶ μὲ παραβολάς. Αὐτοὶ δὲν ἔχουν ἐνδιαφέρον διὰ νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ δεχθοῦν τὰς πνευματικὰς ἀληθείας. Καὶ ὁ νοῦς των εἶναι παχυλὸς καὶ ἀνίκανος διὰ πνευματικὴν διδασκαλίαν. Δι’ αὐτὸ διδάσκω μὲ τὸν τρόπον αὐτόν, διὰ νὰ μὴ ἠμποροῦν νὰ ἴδουν βαθύτερον καὶ καθαρώτερον, ἐνῷ βλέπουν μὲ τοὺς ὀφθαλμοῦς τοῦ σώματος, διὰ νὰ μὴ ἠμποροῦν νὰ καταλάβουν, ἐνῷ ἄκουουν τὴν διδασκαλίαν, ποὺ τοὺς ἐξηγεῖ τὰ μυστήρια. Καὶ πράττω τοῦτο ὄχι μόνον κατὰ λόγον δικαιοσύνης, ἀλλὰ καὶ ἐξ ἀγαθότητος, ἵνα μὴ οὔτοι διὰ τῆς περιφρονήσεως τῆς ἀληθείας ἐπιβαρύνουν τὴν θέσιν των καὶ σκληρυνθοῦν περισσότερον.

¹¹ Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ·

¹¹ Εἶναι δὲ ἡ ἔννοια τῆς παραβολῆς αὐτή. Ὁ σπόρος σημαίνει τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ.

¹² οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν.

¹² Ἐκεῖνοι δὲ ποὺ ὁμοιάζουν πρὸς τὸ ἔδαφος, τὸ ὁποῖον εἶναι πλησίον εἰς τὸν δρόμον, εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἤκουσαν ἁπλῶς καὶ μόνον τὸν λόγον. Ἔπειτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ ἀφαιρεῖ τὸν λόγον ἀπὸ τὰς καρδίας των, διὰ νὰ μὴ πιστεύσουν εἰς τὸν λόγον καὶ σωθοῦν.

¹³ οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ῥίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται.

¹³ Ἐκεῖνοι δὲ ποὺ ἐδέχθησαν τὸν σπόρον, ὁ ὁποῖος ἔπεσεν ἐπὶ τῆς πέτρας, εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι, ὅταν ἀκούσουν, δέχονται μὲ χαρὰν καὶ ἐνθουσιασμὸν τὸν λόγον. Δὲν ἔχει ὅμως εἰς αὐτοὺς ρίζαν βαθεῖαν ὁ λόγος, ὥστε νὰ στερεώσῃ μέσα τους. Ὡς ἐκ τούτου αὐτοὶ δι’ ὀλίγον χρόνον πιστεύουν καὶ ὅταν ἔλθῃ καιρὸς πειρασμοῦ ἢ διωγμοῦ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν πίστιν.

¹⁴ τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι.

¹⁴ Τὸ δὲ μέρος τοῦ σπόρου, ποὺ ἔπεσεν εἰς τὰ ἀγκάθια, σημαίνει ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἤκουσαν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ ἀρχίζουν μὲ καποίαν προθυμίαν νὰ βαδίζουν εἰς τὸν δρόμον τῆς πίστεως. Πνίγονται ὅμως ἀπὸ τὰς ἀγωνιώδεις φροντίδας πρὸς ἀπόκτησιν πλοῦτου, καὶ ἀπὸ τὰς ἀπολαύσεις βίου σαρκικοῦ, εἰς τὸν ὁποῖον τὰ ἀποκτηθέντα πλούτη διευκολύνουν, καὶ ἔτσι δὲν προκόπτουν, οὔτε βγάζουν πέρα μέχρι τέλους τὸν καρπόν.

¹⁵ τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

¹⁵ Τὸ δὲ μέρος τοῦ σπόρου, ποὺ ἔπεσεν εἰς τὴν εὔφορον γῆν, σημαίνει τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μὲ καρδίαν καλοπροαίρετον, εὐθεῖαν καὶ ἀγαθὴν ἤκουσαν καὶ κατενόησαν τὸν λόγον καὶ τὸν κρατοῦν σφικτὰ μέσα των, καὶ καρποφοροῦν τὰς ἀρετὰς δεικνύοντες ὑπομονὴν καὶ καρτερίαν εἰς τὰς θλίψεις καὶ τοὺς πειρασμοὺς καὶ εἰς ὅλα τὰ προσκόμματα, ποὺ συναντοῦν εἰς τὴν ἄσκησιν τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Το αλίευσα ΕΔΩ

Αλεβίτες, οι άγνωστοι «συγγενείς» μας. Η μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα της Τουρκίας περνά στην αντεπίθεση

Πίνουν κρασί, πιστεύουν στην «Αγία Τριάδα» και στο «αγαπάτε αλλήλους» αλλά δεν είναι χριστιανοί. Η θρησκευτική τους λειτουργία περιλαμβάνει τραγούδι, μουσική και μικρόφωνο, δεν είναι όμως ευαγγελιστές. Πιστεύουν στον Αλλάχ αλλά ερμηνεύουν το Κοράνι αλληγορικά και όχι κατά γράμμα. Δεν πείθονται ότι μετά θάνατον τους περιμένουν τα ουρί του Παραδείσου αλλά ούτε και η Κόλαση. Θρησκευτικά είναι πιο κοντά στους σιίτες, πολιτικά ψηφίζουν Αριστερά, κοινωνικά ήταν αγρότες της Ανατολίας που μετοίκησαν στις φτωχογειτονιές των τουρκικών πόλεων και σήμερα έχουν σχηματίσει μια νέα μεσαία τάξη. Είναι δίπλα μας, ζουν και στην Ελλάδα (στη Θράκη) αλλά μόλις που τους γνωρίζουμε. Οι αλεβίτες-μπεκτασήδες πρόσφατα απέκτησαν το θάρρος να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους ως η μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα της Τουρκίας.

«Μια αλεβίτισσα που εργαζόταν ως μαγείρισσα σε νοσοκομείο απολύθηκε διότι ορισμένοι σουνίτες πιστεύουν ότι δεν πρέπει να φάνε φαγητό μαγειρεμένο από αλεβίτη. Η υπόθεση βρίσκεται στα δικαστήρια» λέει μιλώντας στο «Βήμα» ο Αλί Γιαμάν, καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας σε τουρκικό πανεπιστήμιο. Οι αλεβίτες αποτελούν τη μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα της Τουρκίας, όπως και την πιο αόρατη. Δεν αναγνωρίζονται καν ως μειονότητα από το τουρκικό κράτος.

Ο αλεβιτισμός αποτελεί μια ανθρωπιστική προσέγγιση του Ισλάμ. «Δεν είμαστε σιίτες, όπως οι Ιρανοί, δεν τηρούμε το ναμάζ, την προσευχή που οι Ιρανοί πραγματοποιούν τρεις φορές την ημέρα (σ.σ.: και οι σουνίτες πέντε), αλλά η πίστη μας έχει σιιτικά στοιχεία, όπως και τουρκικά και σαμανικά» συνεχίζει ο δρ Γιαμάν. Ο αλεβιτισμός έχει έντονες επιρροές από τον σουφισμό, τον μυστικισμό αλλά και από τον χριστιανισμό, ιδίως την Ορθοδοξία. Χαρακτηριστικά του είναι η ανεκτικότητα προς άλλες θρησκείες και η λατρεία των Αλλάχ-Μωάμεθ-Αλί (του γαμπρού του Μωάμεθ, στον οποίο η πίστη αποτελεί τη βασική διαφορά μεταξύ σιιτών και σουνιτών). Ανάμεσα στις διαφορές τους από άλλους μουσουλμάνους είναι η μονογαμία, το ότι δεν προσκυνούν στη Μέκκα και δεν γιορτάζουν το Ραμαζάνι.

Επί αιώνες καταδιωγμένοι, κρατούσαν κρυφή τη θρησκεία τους, γι΄ αυτό οι διαφορές ακόμη και ανάμεσα σε αλεβίτες κοντινών περιοχών είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Δεν υπάρχει ένα ενιαίο τελετουργικό αλλά πολλά ελαφρώς διαφοροποιημένα.

«Οι τούρκοι σουνίτες μάς προσάπτουν δύο πράγματα:ότι υποστηρίξαμε τους Πέρσες Σαφαβίδες έναντι των Οθωμανών τον 16ο αιώνα και ότι είμαστε αιρετικοί» λέει ο Γιαμάν. Οι σχέσεις φάνηκε ότι θα βελτιώνονταν όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ ίδρυσε τη σύγχρονη Τουρκία διότι οι αλεβίτες είναι βαθιά κοσμικοί, όπως και το όραμα του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας. «Με τον καιρό όμως έγινε εμφανής η σουνιτική κυριαρχία».

Τη δεκαετία του ΄70 πολλοί αλεβίτες υποστήριξαν σοσιαλιστικά και μαρξιστικά κόμματα στην Τουρκία θεωρώντας ότι οι ιδέες τους ήταν συναφείς με τον αλεβιτισμό. Μεγάλο μέρος της βίας που χαρακτήρισε τη χώρα στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 και που αποδόθηκε στον ανταγωνισμό μεταξύ αριστερών και δεξιών ήταν στην πραγματικότητα ένας «πόλεμος» μεταξύ αλεβιτών και σουνιτών- με τους υπερεθνικιστές να συντάσσονται με τους τελευταίους. Η βία κορυφώθηκε στην πόλη Καχραμανμαράς στη Νότια Τουρκία το 1978, όταν Γκρίζοι Λύκοι επιτέθηκαν με βία σε αριστερούς αλεβίτες αφήνοντας 700 νεκρούς. Κατόπιν αυτού, η κυβέρνηση επέβαλε στρατιωτικό νόμο ο οποίος άνοιξε τον δρόμο για το πραξικόπημα του 1980. «Ετσι οι αλεβίτες έχασαν διπλά- και ως αλεβίτες και ως αριστεροί» λέει ο Γιαμάν.

Πιστεύει ότι η κατάσταση βελτιώνεται τα τελευταία χρόνια, «αν και η κυβέρνηση είναι όμηρος των θρησκευόμενων ψηφοφόρων της και δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα». Τα τζεμ ή τζεμέβι, οι ναοί των αλεβιτών, αναγνωρίζονται ως «χώροι λατρείας» και όχι ως ναοί. «Στην Κωνσταντινούπολη υπάρχουν 70 τζεμ για εκατομμύρια αλεβίτες που ζουν στην πόλη» λέει. «Μεγάλο πρόβλημα είναι το ποσοστό αφομοίωσης των αλεβιτών. Υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην παράδοσή μας και στη σημερινή πραγματικότητα».

Αποφασισμένοι να αντιδράσουν ύστερα από πέντε αιώνες καταπίεσης, που τους κράτησαν στην αφάνεια, οι αλεβίτες απευθύνουν έξι αιτήματα προς την τουρκική κυβέρνηση και απειλούν με βροχή από προσφυγές το επόμενο σχολικό έτος προκειμένου τα παιδιά τους να εξαιρούνται από το μάθημα των (σουνιτικών) θρησκευτικών στο σχολείο, όπως έχουν το δικαίωμα τα παιδιά των χριστιανών και των εβραίων. Εκτός από το να πάψει να είναι υποχρεωτικό το μάθημα των θρησκευτικών, ζητούν να καταργηθεί η Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων, να επιστρέψουν τα μοναστήρια των δερβίσηδων στον έλεγχό τους, να αναγνωριστούν τα τζεμέβι ως ναοί, να τερματιστούν οι πολιτικές θρησκευτικής αφομοίωσης και να μετατραπεί σε μουσείο το ξενοδοχείο «Μadimak» στην πόλη Σεβάστεια, όπου είχε πραγματοποιηθεί πολύνεκρη επίθεση εναντίον τους πριν μερικά χρόνια.

Κρασί, δερβίσηδες και σάζι

Ο ντέντε, ο αλεβίτης ιερέας, κάθεται πάνω σε δέρμα προβάτου και οι πιστοί, άντρες και γυναίκες, σχηματίζουν κύκλο στο πάτωμα. Ο πνευματικός ηγέτης, που κατάγεται από οικογένεια-απόγονο του Μωάμεθ, λέει προσευχές, απαγγέλλει ποιήματα και τραγουδάει παίζοντας σάζι ή μπαγλαμά. Καμιά φορά συνοδεύει τον ντέντε ένας παίκτης λαούτου ενώ το εκκλησίασμα τραγουδάει μαζί του και χορεύει έναν χορό, σέμα, που χαρακτηρίζεται από περιστροφές. Για να ολοκληρωθεί η λειτουργία στο τζεμ οι πιστοί τρώνε όλοι μαζί, συχνά ένα τελετουργικά σφαγμένο αρνί (κουρμπάν), συνοδεία κρασιού.

Η μουσική και η ποίηση αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αλεβιτικής παράδοσης. Τα τραγούδια τους είναι ερωτικά και μιλούν για τη μυστικιστική εμπειρία. Ο ποιητής των σούφι του 13-14ου αιώνα Γιουνούς Εμρέ ήταν αλεβίτης, ενώ έχουν επηρεαστεί έντονα από τον Τζελαλεντίν Ρουμί, ιδρυτή του τάγματος των δερβίσηδων τον 13ο αιώνα. Πολλοί από τους πιο ονομαστούς παραδοσιακούς μουσικούς της σημερινής Τουρκίας είναι αλεβίτες.

Οι περιστρεφόμενοι δερβίσηδες, που χαρακτήριζαν το αλεβιτικό τελετουργικό, αποτελούν στη σύγχρονη εποχή μάλλον φολκλορικό παρά θρησκευτικό στοιχείο. Αιτία ο Κεμάλ. Οταν κατήργησε το χαλιφάτο, θεωρώντας το εμπόδιο στην πρόοδο, οι δερβίσηδες ξεσηκώθηκαν. Ως απάντηση, αυτός κατήργησε τους δερβίσηδες το 1925 (όταν μια εξέγερση Κούρδων τού έδειξε πόσο ισχυροί παρέμεναν ακόμη) τονίζοντας ότι τα αρχαϊστικά μυστήριά τους δεν είχαν θέση στον σύγχρονο κόσμο.

«Σήμερα αντιδράμε! Η φωνή μας επιτέλους ακούγεται»

«Πολλοί φοβισμένοι αναγκάζονται να παριστάνουν τους σουνίτες» λέει στο «Βήμα» ο πανεπιστημιακός Ιζετίν Ντογάν, επίτιμος πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αλεβιτών-Μπεκτασήδων «Η μεγαλύτερη διάκριση εις βάρος των αλεβιτών στην Τουρκία είναι ότι, ενώ φορολογούμαστε όπως όλοι οι πολίτες, δεν λαμβάνουμε χρήματα από τον προϋπολογισμό για τους χώρους λατρείας μας. Για τα σουνιτικά τζαμιά αφιερώνονται δισεκατομμύρια λίρες. Αλλο πρόβλημα είναι τα θρησκευτικά που διδάσκονται στα σχολεία: τα βιβλία αναφέρονται μόνο στους σουνίτες και δεν περιέχουν ούτε μία κουβέντα για το αλεβιτικό Ισλάμ»λέει μιλώντας στο «Βήμα» οΙζετίν Ντογάν,καθηγητής Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Γαλατά Σαράι.

«Βρισκόμαστε σε συζητήσεις με την κυβέρνηση για να αλλάξουν όλα αυτά. Σήμερα αντιδράμε! Η φωνή μας επιτέλους ακούγεται.Ευτυχώς το πρόβλημά μας έχει γίνει διεθνές και η κυβέρνηση πιέζεται από την ΕΕ και τις ΗΠΑ».

Δεν υπάρχει κόμμα αλεβιτών,εξηγεί,«διότι δεν υποστηρίζουμε την ιδέα αυτή. Η Τουρκία είναι κοσμικό κράτος και δεν έχει χώρο για κόμματα που βασίζονται στη θρησκεία» . Το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (CΗΡ) της αξιωματικής αντιπολίτευσης,«το οποίο υποστηρίζουν σήμερα οι περισσότεροι αλεβίτες, έχει 27 αλεβίτες βουλευτές ενώ το ΑΚΡ τέσσερις ή πέντε. Συνολικά οι 40 από τους 550 βουλευτές είναι αλεβίτες» .

Ο δρ Ντογάν εξανίσταται από αυτή την αριθμητική αδικία.«Οι αλεβίτες είμαστε 25 εκατομμύρια, το ένα τρίτο του πληθυσμού,ενώ οι Κούρδοι, που δεν ξεπερνούν τα 7-8 εκατομμύρια, το ένα δέκατο του πληθυσμού,έχουν περισσότερους από 120 βουλευτές» .

Τραγουδούν για τον έρωτα, κάψτε τους ζωντανούς!
2 Ιουλίου 1993. Ενα φεστιβάλ αλεβίτικης μουσικής και χορού στο ξενοδοχείο «Μadimak» της Σεβάστειας κατέληξε στις φλόγες όταν μια ομάδα φανατικών ισλαμιστών το περικύκλωσε μετά την προσευχή της Παρασκευής καίγοντας ζωντανούς 35 καλλιτέχνες συν δύο υπαλλήλους του ξενοδοχείου και τραυματίζοντας 51 άτομα, μεταξύ των οποίων ο συγγραφέας Αζίζ Νεσίν. Η αστυνομία λέγεται ότι παρατηρούσε τον όχλο να βάζει φωτιά στο κτίριο χωρίς να επεμβαίνει. Συνελήφθησαν γύρω στους 30, πολλοί από τους οποίους τη γλίτωσαν τελικά, ενώ οι πραγματικοί υπαίτιοι του μακελειού πιστεύεται πως παραμένουν ατιμώρητοι.

MΠΕΚΤΑΣΗΔΕΣ: ΟΙ 3.000 ΑΛΕΒΙΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
«Αυτοί πάνε στο τζαμί, εμείς τραγουδάμε στον τεκέ»
«Δεν είναι καθόλου απλό να ανήκεις σε μια μειονότητα μέσα στη μειονότητα» εξηγεί στο «Βήμα» Ελληνας Πομάκος, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του «Στα ορεινά πομακικά χωριά της Ροδόπης αυτοαποκαλούνται κιζιλμπάσηδες ή μπεκτασήδες ενώ στα ορεινά του Εβρου αλεβίτες» λέει μιλώντας στο «Βήμα» μέλος του Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων και συνεργάτης της πομακικής εφημερίδας «Ζαγάλισα» (www.zagalisa.gr) ο οποίος θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του.

Οι αλεβίτες της Ελλάδας αριθμούν, σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ που τους ανέφερε πρώτη φορά στην ετήσια έκθεσή του για τα ανθρώπινα δικαιώματα το 2009, μόλις 3.000 άτομα ανάμεσα σε ένα σύνολο 120.000 μουσουλμάνων της Θράκης. «Μια βασική διαφορά μας με τους σουνίτες είναι ότι αυτοί πηγαίνουν στο τζαμί ενώ εμείς στον τεκέ-ο πιο ονομαστός είναι ο τεκές της Ρούσσας».

Η Αγκυρα, μας λέει τηλεφωνικά από την Κομοτηνή, προσπαθεί να κάνει τη μειονότητα να αυτοπροσδιοριστεί ως «τουρκομουσουλμανική σουνιτική μειονότητα Δυτικής Θράκης». Οτιδήποτε δεν υπηρετεί αυτόν τον στόχο «ξεσηκώνει την αντίδραση των οργάνων της στην περιοχή». Οι αλεβίτες έχουν συνηθίσει να κρατούν πάντα χαμηλό προφίλ. «Η αλεβιτική ταυτότητα καταδιώκεται» λέει φέρνοντας το παράδειγμα ενός «πατροπαράδοτου πανηγυριού στο χωριό Χίλια που πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι, τον Αύγουστο, και περιλαμβάνει αγώνες πάλης στους οποίους συμμετείχαν κάτοικοι των γύρω χωριών. Τώρα έρχονται παλαιστές από την Τουρκία και έχει μετατραπεί σε τουρκική φιέστα. Το ελληνικό κράτος μάς έχει εγκαταλείψει- ακόμη και τα πεδινά χωριά,πόσω μάλλον τα ορεινά. Οταν τα αστυνομικά τμήματα ξηλώνονται, σε ποιον θα στραφεί ο αλεβίτης Πομάκος που τρομοκρατείται;».

Μας εξηγεί πώς λειτουργεί ο εκφοβισμός. «Σε κάθε χωριό υπάρχουν άτομα που πληρώνονται από την Αγκυρα και προσπαθούν να πετύχουν τον οικονομικό και κοινωνικό αποκλεισμό όποιου προβάλλει την αλεβίτικη ταυτότητά του. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι ιμάμηδες στα μεικτά χωριά. Αν έχει μαγαζί, λένε στον κόσμο στο τζαμί να μην ψωνίζει από αυτόν. Οι διαφορετικές ταυτότητες θεωρείται ότι απειλούν την τουρκομουσουλμανική ενότητα. Ζούμε στην Ελλάδα, ένα ελεύθερο κράτος του 21ου αιώνα,και δεν μπορούμε να δηλώσουμε την ταυτότητά μας! Πραγματοποιείται μια πολιτιστική γενοκτονία εναντίον μας».
Οι αλεβίτες της ελληνικής Θράκης παντρεύονται μεταξύ τους, αν και «τα τελευταία χρόνια γίνονται και λίγοι γάμοι με σουνίτες. Τεκέδες μάς έχουν απομείνει λίγοι και ο έλεγχός τους έχει περιέλθει στα χέρια των σουνιτών». Από τους Πομάκους ένα μικρό μόνο μέρος είναι αλεβίτες. Τα μεγαλύτερα χωριά τους είναι η Ρούσσα, το Γονικό, το Μέγα Δέρειο και η Χλόη- τα περισσότερα βρίσκονται στον Εβρο. Υπάρχουν και λίγοι τουρκογενείς αλεβίτες

Της ΤΑΝΙΑΣ ΜΠΟΖΑΝΙΝΟΥ

Το αλίευσα ΕΔΩ

Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ – Ἀποστολικὸ καί Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα - 05 .10.2025

 

 Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 5 Ὀκτωβρίου 2025, Β΄ Λουκᾶ (Λουκ. ς΄ 31-36)

31 καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁ­­­μοίως. 32 καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγα­πῶντας ὑμᾶς, ποία ὑ­μῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτω­λοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. 33 καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. 34 καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπο­λάβωσι τὰ ἴσα. 35 πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχ­θροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποι­εῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀ­­πελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μι­σθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσε­σθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀ­­­χαρίστους καὶ πονηρούς. 36 Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰ­­κτίρμων ἐστί.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

31 Καί μέ λίγες λέξεις, ὅπως θέλετε νά σᾶς συμπεριφέρονται καί νά σᾶς κάνουν οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι ἀκριβῶς νά συμπεριφέρεσθε κι ἐσεῖς σ’ αὐτούς καί νά τούς κάνετε τά ἴδια. 32 Διότι ἐάν ἀγαπᾶτε μόνον ἐκείνους πού σᾶς ἀγαποῦν, ποιά εὔνοια καί ποιά ἀμοιβή σᾶς ἀνήκει ἀπό τόν Θεό; Καμία. Διότι καί οἱ ἁμαρτωλοί ἀγαποῦν ἐκείνους πού τούς ἀγαποῦν. 33 Κι ἄν κάνετε τό καλό σ’ ἐκείνους πού σᾶς εὐ­ερ­γε­τοῦν, ποιά εὔνοια καί χάρη καί ἀνταμοιβή σᾶς ἀνήκει ἀπό τόν Θεό; Καμία. Διότι καί οἱ ἁμαρτωλοί τό ἴδιο κάνουν. 34 Κι ἄν δανείζετε σ’ ἐκείνους ἀπό τούς ὁποίους ἐλπίζετε νά πάρετε πίσω αὐτά πού δανείσατε, ποιά χάρη καί ἀνταπόδοση ἀπό τόν Θεό σᾶς ἀνήκει; Καμία. Διότι καί οἱ ἁμαρτωλοί δανείζουν σέ ἄλλους ἁμαρτωλούς γιά νά πάρουν πίσω ὁλόκληρο τό ποσό πού δάνεισαν ἤ καί σέ ὥρα ἀνάγκης νά πάρουν κι αὐτοί ἴσα ὀφέλη καί δάνεια ἀπό ἐκείνους στούς ὁποίους δάνεισαν. 35 Ἐσεῖς ὅμως νά ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας καί νά τούς εὐεργετεῖτε καί νά τούς δανείζετε χωρίς νά ἐλπίζετε σέ καμία ἀνταπόδοση ἀπ’ αὐτούς. Καί θά εἶναι πολύς ὁ μισθός σας καί μεγάλη ἡ ἀνταμοιβή σας ἀπό τόν Θεό. Καί θά εἶστε στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν κατά χάριν παι­διά τοῦ ὑψίστου Θεοῦ, μέ τόν ὁποῖο θά μοιάζε­τε πνευ­­­­ματικῶς. Διότι κι αὐτός εἶναι εὐεργετικός καί ὠφέ­λι­­μος στούς ἀνθρώπους πού δείχνουν ἀχαριστία στίς τό­σες εὐεργεσίες του καί πού δέν ἔχουν καλή διάθεση καί προαίρεση ἀλλά εἶναι πονηροί. 36 Νά γίνεστε λοιπόν σπλαχνικοί πρός τόν συνάνθρωπό σας καί συμπονετικοί στίς δυστυχίες του καί στίς ἀνάγκες του, ὅπως καί ὁ οὐράνιος Πατέρας σας εἶναι σπλαχνικός σέ ὅλους.

  Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 5 Ὀκτωβρίου 2025, ΙΖ΄ Ἐπιστολῶν (Β΄ Κορ. ς΄16-ζ΄1)

[…] ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­τοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. 17 διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, 18 καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.

ιζ΄ 1 Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ­ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ­ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

[…] Διότι ἐσεῖς εἶστε ναός τοῦ ζω­ντανοῦ Θεοῦ, ὅπως εἶπε στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός ὅτι θά κατοικήσω μέσα τους καί θά περπατήσω ἀνά­με­σά τους, καί θά εἶμαι Θεός δικός τους κι αὐτοί θά εἶναι λαός μου. 17 Γι’ αὐτό βγεῖτε καί φύγετε μακριά ἀπό τούς ἀπίστους καί ξεχωρίστε ἀπ’ αὐτούς, λέει ὁ Κύριος, καί μήν ἀγ­γί­ζετε ὁτιδήποτε ἀκάθαρτο. Καί τότε ἐγώ θά σᾶς δε­χθῶ μέ πατρική στοργή. 18 Καί θά γίνω πατέρας σας, κι ἐσεῖς θά εἶστε γιοί μου καί κόρες μου, λέει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ.

ιζ΄ 1 Ἀφοῦ λοιπόν ἔχουμε αὐτές τίς ὑποσχέσεις, ἀγαπητοί, ἄς καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό κάθε τι πού μολύνει τό σῶμα καί τό πνεῦμα μας, κι ἄς τελειοποιούμαστε στήν ἁγιοσύνη μέ τό φόβο τοῦ Θεοῦ.

Το αλίευσα ΕΔΩ

Το εικονοστάσι του σπιτιού

Δημήτρης Τσιγάρας

«Γεννήθηκα από δυο χέρια ξυλουργού, που πήραν σανίδες γαλάζιες και με στερέωσαν στον τοίχο. Δεν ήμουν σπουδαίο έπιπλο, μήτε στολισμένο· ήμουν όμως τόπος φιλοξενίας.

Μου εμπιστεύθηκαν εικόνες μικρές και μεγάλες, σαν σπόρους που καρπίζουν πίστη.

Κάθε πρωί, μια γυναίκα με δεμένα τα μαλλιά μ’ έπλενε με το βλέμμα της και άναβε το καντήλι· κι εγώ, γεμάτο από το φως της φλόγας, γινόμουν καρδιά του σπιτιού.

Είδα παιδιά να γεννιούνται και να μεγαλώνουν, να με πλησιάζουν με μάτια αθώα και να σταυρώνουν τα χεράκια τους.

Είδα γέροντες να με κοιτούν σιωπηλοί, λίγο πριν αφήσουν την τελευταία τους ανάσα.

Άκουσα χαρές και γέλια να πλημμυρίζουν το δωμάτιο, κι άλλοτε αναστεναγμούς που έκαναν το λάδι στο καντήλι να τρεμοπαίζει σαν να ’χε κι αυτό ψυχή.

Είμαι μικρό και ασήμαντο για τους ξένους, μα για τους δικούς μου ανθρώπους ήμουν πάντοτε το παράθυρο στον ουρανό.

Δεν ήμουν διακοσμητικό, ήμουν συνομιλητής. Στα χωριά, βλέπεις, οι τοίχοι δεν ήξεραν από πολυτέλειες· ήξεραν μονάχα να αγκαλιάζουν τις ψυχές.

Γι’ αυτό κι εγώ στάθηκα εδώ, δίπλα στο κρεβάτι, να θυμίζω πως η πίστη δεν μένει στην εκκλησία αλλά έρχεται και ξαπλώνει μαζί σου τη νύχτα.

Τώρα οι μέρες άλλαξαν. Οι άνθρωποι έφυγαν για τις πόλεις, και το σπίτι μένει σιωπηλό. Μα εγώ δεν έπαψα να ψιθυρίζω την ιστορία τους.

Κρατώ μέσα μου τις ευχές, τα δάκρυα και τις χαρές τους, σαν παλιό τετράδιο γεμάτο γράμματα.

Και κάθε φορά που κάποιος με ανοίγει, αισθάνομαι πως ξαναγεννιέται ολόκληρο το χωριό: οι πλατείες, τα σοκάκια, τα βήματα των παιδιών, οι φωνές που αντηχούν στα βουνά.

Εγώ είμαι το εικονοστάσι του σπιτιού.

Και η ιστορία μου δεν είναι μόνο δική μου· είναι η ιστορία του τόπου, της γης και των ανθρώπων που έμαθαν να κατοικούν όχι απλώς μέσα σε τοίχους, αλλά μέσα στην ίδια τους την ψυχή.»

Πηγή: Η εφημερίδα του Βαλτινού

Το αλίευσα ΕΔΩ