Η πολλαπλασιαστική της ισχύος ενέργεια του φρονήματος και της εκπαίδευσης

• Σπύρος Μπαζίνας

Συμφωνώ πλήρως με τις απόψεις που ο Μελέτης Μελετόπουλος εκφράζει στο άρθρο του «Πρέπει η Ελλάδα να ανακηρύξει ΑΟΖ;». Θα ήθελα όμως να τονίσω ότι, μετά την αναμενόμενη  κατάρρευση του παρόντος σάπιου πολιτικού συστήματος και πριν η παράλληλα με την διπλωματική προετοιμασία, προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην στρατιωτική προετοιμασία, και στο πλαίσιο αυτής στην καλλιέργεια του αγωνιστικού φρονήματος και στην εκπαίδευση του λαού-στρατού.

Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι, χωρίς στρατιωτική προετοιμασία, η διπλωματική προσπάθεια δεν μπορεί να αποδώσει. Η Ελλάς γεννήθηκε ως νέο κράτος και αυξήθηκε γιατί πολεμώντας προκάλεσε το ενδιαφέρον των συμμάχων της. Και στην σημερινή συγκυρία μόνο με στρατιωτική ισχύ μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις εξωτερικές απειλές. Αλλά και το πρόβλημα νοοτροπίας που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού μόνο με την νοοτροπία του πολίτη-στρατιώτη (όπως στην ιστορία μας, αλλά και στην σύγχρονη Αυστρία η Ελβετία) μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Πολλοί νομίζουν ότι η στρατιωτική προετοιμασία οδηγεί στον πόλεμο γιατί τα συμφέροντα που συνδέονται με την εξοπλιστική βιομηχανία οδηγούν στον πόλεμο. Νομίζω ότι, τουλάχιστον για μια χώρα σαν την δική μας, είναι λάθος ότι η στρατιωτική προετοιμασία οδηγεί στον πόλεμο γιατί δημιουργείται τεχνητά η ανάγκη να δοκιμαστεί η ισχύς των ενόπλων δυνάμεων η να ανανεωθούν οι εξοπλισμοί. Αντίθετα, η ιστορία μας διδάσκει ότι η στρατιωτική αδυναμία οδηγεί στις εθνικές παραχωρήσεις η στον πόλεμο. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Πρέπει να αλλάξουμε μυαλά και πορεία πριν είναι πολύ αργά.

Επίσης νομίζω ότι είναι λάθος ότι στρατιωτική προετοιμασία σημαίνει κυρίως εξοπλισμούς. Πρωταρχικά σημαίνει πατριωτικό, αγωνιστικό φρόνημα. Πρέπει οι πάντες να γνωρίζουν ότι, ανεξαρτήτως του συσχετισμού δυνάμεων είμεθα έτοιμοι να πολεμήσουμε μέχρι εσχάτων παρά να κάνουμε εθνικές παραχωρήσεις. Και, αν έχουν υπέρτερες δυνάμεις, να υπολογίσουν ότι θα πρέπει να καταβάλλουν υψηλό τίμημα για να μας υποτάξουν. Αυτό το φρόνημα ενεργεί ως πολλαπλασιαστικό της στρατιωτικής ισχύος και αποτρεπτικό του πολέμου.

Η σημασία αυτού του πατριωτικού, αγωνιστικού φρονήματος αναδεικνύεται και από τον λυσσαλέο πόλεμο που έχει εξαπολυθεί ενάντια στα βασικά συστατικά του, την ιστορική συνείδηση, την γλώσσα και την πίστη του λαού μας. Αυτά τα στοιχεία είναι η τελευταία γραμμή αμύνης μας. Αν αυτά τα διατηρήσουμε, ο,τι άλλο και αν χάσουμε, υπάρχει ελπίδα να το ανακτήσουμε. Αν αυτά χαθούν, χάθηκε το παν. Ήδη, κυρίως με τον πόλεμο κατά της Εκκλησίας και του Αγίου Όρους, της Ακρόπολης της Ορθοδοξίας, βάλλεται η τελευταία γραμμή αμύνης μας. Καιρός να ξυπνήσουμε. «Νυν υπέρ πάντων αγών».

Μετά το πατριωτικό, αγωνιστικό φρόνημα, δεύτερη βασική προϋπόθεση της αποτελεσματικής στρατιωτικής προετοιμασίας είναι η στρατιωτική εκπαίδευση. Η ριζική αναμόρφωση της είναι «εκ των ων ουκ άνευ». Σημαντική αύξηση της θητείας (ώστε να στελεχωθούν πλήρως οι μονάδες), εντατικοποίηση της εκπαίδευσης με βάση την εκπαίδευση των ειδικών δυνάμεων, επιστροφή των εφέδρων ένα μήνα κάθε χρόνο για μετεκπαίδευση (στα πρότυπα της Αυστρίας και της Ελβετίας), δημιουργία μικρών, ευέλικτων μονάδων με δυνατότητες Λ.Ο.Κ. (και νοοτροπία «ο τολμών νικά») και τελικά ενός πολίτη-στρατιώτη που βάζει το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό του συμφέρον είναι μερικές από τις απαραίτητες προϋποθέσεις αυτής της αναμόρφωσης. Και το ποιο σημαντικό είναι ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία πρέπει να δίνει πρώτη το παράδειγμα των θυσιών με βάση την αρχή εις «οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Δεν νοείται πολιτική η στρατιωτική ηγεσία στο Κολωνάκι η με νοοτροπία Κολωνακίου.

Τελευταίο στοιχείο της αποτελεσματικής στρατιωτικής προετοιμασίας είναι οι κατάλληλοι εξοπλισμοί. Τι να τα κάνει τα σύγχρονα όπλα ένας δειλός η ανεκπαίδευτος; Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να γελοιοποιηθεί η και να αυτοτραυματιστεί! Αντίθετα, και ένα απλό μαχαίρι στα χέρια ενός αποφασισμένου και εκπαιδευμένου έχει τεράστια δύναμη.

Βέβαια, τίθεται το ερώτημα του είδους των εξοπλισμών. Η απάντηση φαίνεται αλλά δεν είναι απλή. Μας χρειάζονται εξοπλισμοί που να ταιριάζουν στο αμυντικό δόγμα της χώρας (το οποίο με την σειρά του πρέπει να είναι συντονισμένο με το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής). Μα θα πει κανείς «αυτά είναι ψιλά γράμματα για την χώρα μας». Αν αυτό είναι ακριβές, όπως και ότι το παρόν πολιτικό σύστημα ενέχεται για εξοπλισμούς που ταιριάζουν στους προμηθευτές, για μίζες και για ατιμωρησία, όσο πιο γρήγορα φύγει τόσο καλύτερα.

Λέγεται ότι μεικτές επιτροπές στρατιωτικών και διπλωματικών δεν συνεδριάζουν γιατί τα μέλη τους δεν μπορούν ούτε να συζητήσουν χωρίς να μαλώσουν. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Αλλά αν είναι ακριβές, με μια άλλη πολιτική νοοτροπία το θέμα λύνεται εύκολα. Αν τα μέλη τέτοιων επιτροπών δεν λειτουργήσουν αποτελεσματικά σε τακτό χρονικό διάστημα, συνταξιοδοτούνται η αποστρατεύονται με συνοπτικές διαδικασίες και καλούνται οι διάδοχοι τους πάραυτα να καλύψουν το κενό, αν δεν θέλουν να έχουν την ίδια τύχη. Και σε κάθε περίπτωση, τα πειθαρχικά συμβούλια και τα στρατοδικεία οφείλουν να λειτουργούν. Με την άμυνα της πατρίδας δεν δικαιούται κανείς να παίζει ατιμωριτί.

Λοιπόν, φρόνημα (κάτω τα χέρια από την ιστορική συνείδηση, την γλώσσα και την πίστη του λαού), εκπαίδευση (εκπαίδευση με πρότυπο τον πολίτη-στρατιώτη με ικανότητες Λ.Ο.Κ.), εξοπλισμοί (ανάλογα με τις αμυντικές ανάγκες της χώρας). Σε αυτήν την σειρά.

Ο Σπύρος Μπαζίνας είναι Δικηγόρος.Το αλίευσα ΕΔΩ ΕΔΩ

Οἱ ἐναλλακτικὲς κοσμοθεωρίες τοῦ Ἀχμὲτ Νταβούτογλου

• Σωτήρης Μητραλέξης

Τὸ ἑλληνικὸ κοινὸ εἶχε τὴν εὐκαιρία τὸ 2010 νὰ διαβάσει στὰ ἑλληνικὰ τὸ σημαντικώτερο πόνημα τοῦ νῦν ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Τουρκίας Ἀχμὲτ Νταβούτογλου, «Τὸ Στρατηγικὸ Βάθος: ἡ διεθνὴς θέση τῆς Τουρκίας», γραμμένο τὸ 2001, πρὶν ἀνέλθει ὁ Ρετζὲπ Ταγὶπ Ἐρντογὰν στὴν ἐξουσία. Στὸ βιβλίο αὐτὸ ὁ Νταβούτογλου ἀναλύει τὸ ὅραμά του γιὰ μιὰ νέα διεθνῆ θέση τῆς Τουρκίας στὸν κόσμο βασισμένη στὴν ἱστορία της καὶ στὴν γεωγραφική της θέση, ἕνα ὅραμα ποὺ ὄχι ἀδίκως ἀποκλήθηκε «νεο-ὀθωμανισμός». Πρὸς ἐπίρρωσιν τῆς ἀκρίβειας τοῦ ὅρου θυμίζουμε τὶς δηλώσεις τοῦ Τούρκου ὑπουργοῦ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2009 στὸ Σαράγεβο: «Ἐπιθυμοῦμε μιὰ νέα Βαλκανική, ποὺ θὰ θεμελιώνεται στὶς πολιτικὲς ἀξίες, στὴν οἰκονομικὴ ἀλληλεξάρτηση, στὴ συνεργασία καὶ στὴν πολιτιστικὴ ἁρμονία. Ὅλα αὐτὰ ἐξασφαλίζονταν στὰ ὀθωμανικὰ Βαλκάνια. Ἐμεῖς θὰ ἀναβιώσουμε τὴν ἐποχὴ αὐτή, τὰ ὀθωμανικὰ Βαλκάνια ἦταν μιὰ πετυχημένη ἱστορία καὶ τώρα πρέπει νὰ ἀναγεννηθοῦν. Θὰ κάνουμε τὰ Βαλκάνια, τὸν Καύκασο, τὴ Μέση Ἀνατολή, μαζὶ μὲ τὴν Τουρκία, ἐπίκεντρο τῆς παγκόσμιας πολιτικῆς σκηνῆς. Αὐτὸς εἶναι ὁ στόχος τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς στὸ μέλλον καὶ θὰ τὸν πετύχουμε».

Τὸν Μάρτιο τοῦ 2011 κυκλοφόρησε πάλι ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Ποιότητα» ἕνα ἀκόμα βιβλίο τοῦ Νταβούτογλου, ἡ διδακτορική του διατριβὴ στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Βοσπόρου στὸν τομέα τῶν Διεθνῶν Σχέσεων, ἐκδοθείσα τὸ 1994 στὰ ἀγγλικὰ καὶ ὄχι στὰ τουρκικά, μὲ τίτλο «Ἐναλλακτικὲς Κοσμοθεωρίες: ἡ ἐπίδραση τῆς Ἰσλαμικῆς καὶ τῆς Δυτικῆς κοσμοθεωρίας στὴν πολιτικὴ θεωρία». Ἐνῷ ἡ ἑλληνικὴ ἔκδοση τοῦ «Στρατηγικοῦ Βάθους» δημιούργησε ἕνα πανδαιμόνιο ἀντιδράσεων καὶ πυροδότησε ἐντονώτατη συζήτηση καρφιτσώνοντας τὸ ὀγκῶδες ἀκαδημαϊκὸ σύγγραμμα στὰ εὐπώλητα γιὰ μῆνες, οἱ «Ἐναλλακτικὲς Κοσμοθεωρίες» δὲν ἔτυχαν παρόμοιας προσοχῆς. Κακῶς. Κάκιστα.

Ἂν θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι τὸ «Στρατηγικὸ Βάθος» εἶναι ἕνα ἐγχειρίδιο γιὰ τὴν νέα τουρκικὴ διπλωματία ἤ, πολὺ εὐρύτερα, γιὰ τὴν νέα αὐτονοηματοδότηση τῆς Τουρκίας, τότε οἱ «Ἐναλλακτικὲς Κοσμοθεωρίες» ἀποτελοῦν τὸ θεωρητικό, φιλοσοφικὸ-πολιτισμικὸ ὑπόβαθρο αὐτῆς τῆς μετέπειτα ἐξέλιξης τοῦ συγγραφέα τους. Στὸ βιβλίο αὐτὸ ὁ Νταβούτογλου ἀναλύει τὴν ἄποψή του ὅτι ὁ δυτικὸς καὶ ὁ ἰσλαμικὸς πολιτισμὸς δὲν εἶναι ἁπλῶς ἐντελῶς διαφορετικοί, ἀλλὰ ὅτι ὁ ἰσλαμικὸς πολιτισμὸς θὰ μποροῦσε κάλλιστα (καὶ θὰ ἔπρεπε) νὰ ἀντικαταστήσει τὸν δυτικό. Παραθέτω: «Ὁ ὁμογενοποιητικὸς χαρακτήρας τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ εἶναι ἴσως τὸ σημαντικώτερο πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας. [...] Ἡ σύμπτωση τῶν ἐπιθανάτιων ἀγωνιῶν τῶν αὐθεντικῶν πολιτισμῶν καὶ ἡ ἔντονη κρίση τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ ὁδήγησαν τὶς κορυφαῖες μορφὲς τῶν πολιτισμῶν ποὺ ὑφίστανται τὴν ἀπειλὴ τῆς ἐκμηδένισης ἀπὸ τὸν δυτικὸ πολιτισμὸ νὰ ἀναζητήσουν τοὺς δικούς τους τρόπους ζωῆς καὶ σκέψης. [...] Ἡ Ἰσλαμικὴ κοσμοθεωρία ποὺ περιλαμβάνει τὰ πάντα, κοσμοθεωρία ποὺ εἶναι πλήρως ἐναλλακτικὴ τῆς Δυτικῆς κοσμοθεωρίας καὶ ὄχι συμπληρωματική της, παρέχει ἐπαρκῆ θεωρητικὰ καὶ ἀντιληπτικὰ ἐργαλεῖα γιὰ μιὰ τέτοια προσπάθεια» (σσ. 409-410). Δηλαδή, οἱ πολιτισμοὶ ποὺ κινδυνεύουν ἀπὸ παντελῆ ἀφομοίωση ἀπὸ τὸν Δυτικὸ πολιτισμό, ἀφοῦ «πολὺ ἁπλὲς δραστηριότητες τῆς καθημερινῆς ζωῆς -ὅπως τὸ νὰ πίνεις κόλα ἢ νὰ φορᾶς τζὴν- ἄρχισαν νὰ ἑρμηνεύονται ὡς νίκης τῆς οἰκουμενοποίησης τῆς οὑμανιστικῆς/δημοκρατικῆς κουλτούρας» (σ. 410), ὀφείλουν νὰ σπεύσουν νὰ προτιμήσουν τὴν παντελῆ τους ἀφομοίωση ἀπὸ τὸν κατὰ Νταβούτογλου προτιμώτερο Ἰσλαμικὸ πολιτισμό.

Ἡ ἀνάλυση τοῦ Νταβούτογλου ἔχει περίπου ὡς ἑξῆς: περιγράφει τὸ ὑπόβαθρο τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ ὡς «ὀντολογικὴ ἐγγύτητα» (περιδιαβαίνοντας τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες φιλοσόφους, τὴν θεολογία τοῦ Χριστοῦ ὡς ἐνσαρκωμένου Θεοῦ, τὴν τεχνολογικὴ ἀνάπτυξη κλπ.), ὅπου ὑφίσταται μιὰ φθοροποιὸς σύγχυση ἀνάμεσα σὲ διαφορετικὲς σφαῖρες τῆς πραγματικότητας. Ἀντίθετα, ὁ ἰσλαμικὸς πολιτισμὸς διέπεται ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦταουχίντ, κάτι ποὺ τὸν ὁδηγεῖ νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ «ὀντολογικὴ διαφοροποίηση». Ταουχίντ εἶναι «ἡ βασικὴ ἀρχὴ τῆς ἰσλαμικῆς θεοκεντρικῆς κοσμοθεωρίας, ἡ ἀντίληψη ποὺ ἔχει [αὐτὴ] γιὰ τὸν Ἀλλάχ. Ἡ ἀρχὴ τοῦ ταουχὶντ εἶναι ὁ κύριος δίαυλος ἀπὸ τὴ θεωρία στὴν πρακτική, ἀπὸ τὴν πίστη στὴ ζωὴ καὶ ἀπὸ τὸ ἰδεῶδες στὴν πραγματικότητα στὴν ὁλιστικὴ Ἰσλαμικὴ κοσμοθεωρία. Αὐτὴ ἡ ἀρχὴ ὑποδηλώνει ὅτι ὁ Ἀλλὰχ εἶναι ἕνας στὴν οὐσία Του (νταχάτ), δηλαδὴ δὲν συντίθεται ἀπὸ διάφορα μέρη• ἕνας στὶς ἰδιότητές Του (σιφάτ), δηλαδὴ δὲν ἔχει δύο δυνάμεις, δύο γνώσεις κλπ• ἕνας στὰ ἔργα Του (ἀφ’ἄλ), δηλαδὴ δὲν ἐπηρεάζεται μὲ κανέναν τρόπο ἀπὸ ὁτιδήποοτε ἄλλο πλὴν τοῦ Ἑαυτοῦ του» (σ.111). Σύμφωνα μὲ τὸν Νταβούτογλου, ἡ ἀπόλυτη ἑνότητα καὶ τὸ ἀμιγὲς τοῦ ἑνὸς Θεοῦ τοῦ Ἰσλάμ, κάτι ποὺ δὲν συναντᾶται στὸν κατὰ βάση χριστιανικὸ δυτικὸ πολιτισμό, καθιστᾶ διακριτὲς καὶ ἀμιγεῖς τὶς σφαῖρες τῆς πραγματικότητας, δίνοντας στὸν κόσμο τὴν ἰσορροπία ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ τοῦ δώσει ὁ δυτικὸς πολιτισμός, στὸν ὁποῖο τὸ ἀπόλυτο καὶ τὸ σχετικὸ (τὸ ἄκτιστο καὶ τὸ κτιστὸ) συγχέονται. Ὅλα αὐτὰ τὰ θεωρεῖ ἄρρηκτα συνδεδεμένα μὲ τὴν πολιτικὴ θεωρία, ἀφοῦ «εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ κατανοηθεῖ ἡ ἰσλαμικὴ πολιτικὴ κουλτούρα ἢ ἡ μουσουλμανικὴ πολιτικὴ συνείδηση χωρὶς προηγουμένως νὰ κατανοηθεῖ ἡ ἰσλαμικὴ ἀντίληψη γιὰ τὸν κόσμο» (σ. 111).

Πιὸ κατανοητὴ καὶ ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ δεύτερη διάκριση ποὺ κάνει ἀνάμεσα στὸ θεωρητικὸ ὑπόβαθρο τοῦ δυτικοῦ καὶ τοῦ ἰσλαμικοῦ πολιτισμοῦ: θεωρεῖ πὼς ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς χαρακτηρίζεται ἀπὸ «ἐπιστημολογικὰ καθορισμένη ὀντολογία», ἐνῷ ὁ ἰσλαμικὸς ἀπὸ «ὀντολογικὰ καθορισμένη ἐπιστημολογία». Ἑδραιώνοντας αὐτές του τὶς ἀπόψεις μὲ ἐκτενεῖς καὶ καλοδουλεμένες ἀναλύσεις προχωρᾶ στὸ δεύτερο μέρος τοῦ βιβλίου, δηλαδὴ στὶς πολιτικὲς συνέπειες καὶ προεκτάσεις αὐτῶν τῶν διαχωρισμῶν.

Αὐτὸ ἐδῶ τὸ ἄρθρο ἐπιχειρεῖ ἁπλῶς νὰ ἐξάψει τὸ ἐνδιαφέρον γύρω ἀπὸ τὸ βιβλίο ὥστε νὰ προκύψει ἕνας γόνιμος διάλογος καὶ μιὰ προσπάθεια βαθύτερης γνώσης τοῦ νέου τρόπου σκέψης τοῦ γείτονά μας. Ὁ ὑποφαινόμενος, ὡς ἀναρμόδιος, θὰ πεῖ ἁπλῶς δυὸ κουβέντες καὶ δὲν θὰ μακρυγορήσει, διατηρώντας αὐτὸ τὸ προνόμιο γιὰ τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἔχουν ἤδη τοποθετηθεῖ οἱ ἁρμοδιώτεροι.

Πιστεύω ὅτι τὸ θεωρητικὸ οἰκοδόμημα τοῦ Νταβούτογλου στὶς «Ἐναλλακτικὲς Κοσμοθεωρίες» καίτοι καλοδουλεμένο εἶναι ἀρκούντως σαθρό. Μιὰ καλὴ ἀνάλυση θὰ μποροῦσε νὰ τὸ καταρρίψει πανηγυρικά, ἀφοῦ σχεδὸν κάθε διατύπωση (πλὴν τῆς σοφῆς διάκρισης «ἐπιστημολογικὰ καθορισμένης ὀντολογίας» καὶ «ὀντολογικὰ καθορισμένης ἐπιστημολογίας») θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιστραφεῖ: ἐπὶ παραδείγματι, εὔκολα θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ ἰσχυριστεῖ πὼς ἡ Δύση πρῶτα ἔκανε κτῆμα της ἕναν ἀμιγῆ θεωρητικὸ μονοθεϊσμὸ (ἀφοῦ ὁ Ἀριστοτέλης ἐγγράφεται ἀπὸ τὸν Νταβούτογλου στὴν δυτικὴ παράδοση, τότε σ’ αὐτὸν ἐντοπίζεται ὁ πλέον ἀμιγῆς θεωρητικὸς μονοθεϊσμός, στὴν «θεολογία» του) καὶ αἰῶνες μετὰ προχώρησε σὲ ἕνα δεύτερο στάδιο μὲ τὶς κορυφώσεις τῆς χριστιανικῆς θεολογίας, ἐνῷ ὁ ἰσλαμικὸς πολιτισμὸς μὲ τὴν πολὺ μεταγενέστερη εἴσοδό του στὴν φιλοσοφικὴ ἱστορία βρίσκεται σὲ στάδιο ἀξιολογικὰ προγενέστερο τῆς κἀποτε δυτικῆς «ἀμιγῶς μονοθεϊστικῆς» ὀντολογίας, ἢ -ἔστω- ἰσόκυρο. Δηλαδή, κάποιος θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχυριστεῖ κακεντρεχῶς ὅτι ὁ ἰσλαμικὸς πολιτισμὸς πασχίζει ἀπὸ ἄποψη ὀντολογικῆς ἀνάλυσης νὰ φτάσει ἐκεῖ ποὺ κάποτε ἦταν ὁ δυτικός- καὶ ἔτσι τὰ ἐρωτήματα τοῦ Νταβούτογλου ἔχουν πολὺ ἁπλούστερες ἐξηγήσεις ἀπὸ αὐτὲς ποὺ δίνει ὁ ἴδιος, ἐκθειάζοντας τὴν κατ’ αὐτὸν πολὺ ἀνώτερη σοφία τοῦ θεωρητικοῦ ὑποβάθρου τοῦ ἰσλαμικοῦ πολιτισμοῦ (στὰ παραπάνω ἐγγράφουμε τὸν ἑλληνικὸ/ρωμέηκο πολιτισμὸ τῆς «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς» στὸν δυτικὸ πολιτισμὸ γιὰ τὴν οἰκονομία τῆς συζήτησης, διότι ἔτσι θέλει ὁ Νταβούτογλου).

Βέβαια, ὁ Νταβούτογλου δὲν πέτυχε ἂν καὶ μόνο ἂν θεωρήσουμε ὡς στὀχο του τὸ νὰ δημιουργήσει ἕνα ἄψογο φιλοσοφικοπολιτικὸ σύγγραμμα. Ἂν ὅμως παραδεχτοῦμε τὸ προφανές, δηλαδὴ ὅτι ὁ Νταβούτογλου δημιούργησε μιὰ καλὴ θεωρητικὴ πλατφόρμα μὲ μεγάλη ἐπιφάνεια γιὰ νὰ δομήσει μεταγενέστερα πάνω της τὸ δικό του οἰκοδόμημα νεο-ὀθωμανικῆς θεωρίας καὶ ἰδεολογίας σὲ σταθερὲς βάσεις, τότε πρέπει νὰ τοῦ βγάλουμε τὸ καπέλο. Ὡς ἰδεολογικὸ οἰκοδόμημα, οἱ «Ἐναλλακτικὲς Κοσμοθεωρίες» ἀποτελοῦν πραγματικὰ πρότυπο- καὶ αὐτὸ δὲν ἔχει ἴχνος ψόγου. Μὲ τὴν ἔκδοση τοῦ δεύτερου βιβλίου τοῦ Ἀχμὲτ Νταβούτογλου στὴν Ἑλλάδα ἐπιβεβαιώθηκε ἡ βεβαιότητα ὅτι πλέον στέκεται ἀπέναντι στὴν Ἑλλάδα ἕνας ἀντίπαλος παραπάνω ἀπὸ ὑπολογίσιμος, ἐνδεχομένως ἀκόμα πιὸ ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν ἐθνική της ἀκεραιότητα καὶ ἀπὸ τὶς ἑλλαδικὲς πολιτικὲς ἐλίτ (φρῖξον ἥλιε, στέναξον ἡ γῆ). Ἀλλὰ κάπου ἐδῶ σταματᾶμε, ἐκφράζοντας ξανὰ τὴν ἐλπίδα νὰ ἀσχοληθοῦν ἄλλοι ἁρμοδιώτεροι μὲ τὶς «Ἐναλλακτικὲς Κοσμοθεωρίες», φωτίζοντας ἀκόμα περισσότερο τὸ φαινόμενο Ἀχμὲτ Νταβούτογλου καὶ καθιστώντας το βαθύτερα γνωστὸ- δηλαδή, πιὸ ἀντιμετωπίσιμο

Το αλίευσα ΕΔΩ http://neo.antibaro.gr/node/3241