Sir Steven Runciman: Το Βυζάντιο κι εμείς

«Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: Χρειαζόμαστε την πνευματική μετριοφροσύνη»

Η συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από το σερ Στήβεν Ράνσιμαν, στο Ελσισιλντς της Σκωτίας, στον πατρογονικό πύργο του, τον Οκτώβρη του 1994, για λογαριασμό της ΕΤ3, στις δημοσιογράφους Χρύσα Αράπογλου και Λαμπρινή Χ. Θωμά. Για τεχνικούς λόγους, δεν «βγήκε» ποτέ στον αέρα. Και οι δύο δημοσιογράφοι θεωρούν την συνέντευξη αυτή από τις πιο σημαντικές της καριέρας τους, μια και ανήκει στο είδος των «συζητήσεων» που σε διαμορφώνουν και δεν ξεχνάς ποτέ. Θεωρούν ότι πρέπει να δει το φως της δημοσιότητας, έστω και με μια τόσο θλιβερή αφορμή, όπως ο θάνατος του μεγάλου φιλέλληνα.

Στρατιωτικός χαιρετισμός σε μινωικά ειδώλια

Της ΝΙΝΕΤΤΑΣ ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Μια ευσεβής γυναίκα, ανεβαίνοντας παραμονές του Δεκαπενταύγουστου στον Αγιο Γεώργιο στο Βουνό στα Κύθηρα, βρήκε ένα χάλκινο μινωικό ειδώλιο το οποίο παρέδωσε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών.

Η ανασκαφή του Γιάννη Σακελλαράκη στον Αγιο Γεώργιο στο Βουνό πάνω από τον Αβλέμονα στα Κύθηρα  

Η γυναίκα αυτή, που πιθανόν «δεκαπέντιζε», δηλαδή τηρούσε το κυθηριώτικο έθιμο της διαμονής πριν από τον Δεκαπενταύγουστο σε ένα από τα τρία μοναστήρια του νησιού, τα Μιρτίδια, την Αγία Ελεούσα και την Αγία Μόνη, ή «φωτολογούσε», άναβε δηλαδή τα καντήλια, κράτησε την ανωνυμία της κατά την παράδοση αυτού του ευρήματος. Εικάζεται από την κίνησή της ότι ήταν γυναίκα μιας κάποιας μόρφωσης και κοινωνικής τάξης. Η παράδοση του αρχαίου πρέπει να έγινε μεταξύ 1915 και 1916 γιατί έχει διπλοκαταλογογραφηθεί στα εισερχόμενα του Μουσείου.

Το χάλκινο αυτό μινωικό ειδώλιο (ύψους 0,07 μ.) είναι το πρώτο εύρημα που ουσιαστικά έδειξε την ύπαρξη του μινωικού ιερού κορυφής στον Αγ. Γεώργιο στο Βουνό. Το 1916 ανέβηκε στον Αγ. Γεώργιο ο Γ. Σωτηρίου μαζί με τον Κυθήριο Σπ. Στάθη. Τότε, επισημάνθηκε αρχαιολογικά η ύπαρξη του ιερού κορυφής αλλά όχι και η σημασία του, όπως σημειώνει ο Γιάννης Σακελλαράκης στο βιβλίο του «Κύθηρα: Το μινωικό ιερό κορυφής στον Αγιο Γεώργιο στο Βουνό. Τα προανασκαφικά και η ανασκαφή», που εκδόθηκε πρόσφατα, μετά το θάνατό του. Η σημαντική αυτή προϊστορική θέση υποδείχθηκε το 1992 στον Γιάννη Σακελλαράκη από το φίλο του συλλέκτη Αδωνι Κύρου, γνωστό για τις πεζοπορίες του και τις τεράστιες γνώσεις του στην αρχαιολογία.

Μέχρι τότε ο Αγ. Γεώργιος στο Βουνό παρέμενε αυτό που «ήταν και πριν από χιλιάδες χρόνια, σημείο προσανατολισμού για τους παραπλέοντες ναυτικούς και ασφαλώς εξίσου σημαντικός τόπος λατρείας». Γιατί «ήταν πάμπολλοι κατά καιρούς Κυθήριοι προσκυνητές που ανηφόριζαν από τον Αυλαίμονα, το Καστρί, αλλά και από άλλα μέρη στον Αγ. Γεώργιο στο Βουνό».

Η αρχαιολογική έρευνα που ακολούθησε σ' αυτό το ύψωμα (335 μ.) έφερε στο φως «ένα ασύλητο, σε πλήρη αφάνεια μινωικό ιερό κορυφής, το μόνο γνωστό εκτός της Κρήτης τεκμηριωμένο ανασκαφικά, καθιστώντας τη θέση αυτή από τις σημαντικότερες του Αιγαίου», σύμφωνα με τον ανασκαφέα. Ακόμη και η ύπαρξη του χριστιανικού ναού δείχνει τη διαχρονική λατρευτική χρήση του κατά τη διάρκεια της μεσαιωνικής περιόδου.

Τι δουλειά όμως έχει ένα μινωικό ιερό σε ένα νησί της Πελοποννήσου;

Ο αρχαιολόγος δίνει μια ερμηνεία: «Το νησί των Κυθήρων, αποκομμένο από τον κορμό της Πελοποννήσου, αποτελούσε από τα προϊστορικά μέχρι και τα νεώτερα χρόνια, με το ασφαλές αγκυροβόλιο που διέθετε στον κόλπο του Αγ. Νικολάου (Αυλαίμονα), κομβικό σημείο στο Αιγαίο, στη διακίνηση ανθρώπων, ιδεών και αγαθών». Η θέση είναι μοναδικής στρατηγικής σημασίας για την εποπτεία του θαλάσσιου χώρου από την Πελοπόννησο μέχρι την Κρήτη.

«Τα Κύθηρα φαίνεται πολύ παλιότερα, τη δεύτερη χιλιετία π.Χ., ήταν το μήλο της έριδος μεταξύ Πελοποννήσου και Κρήτης. Μέχρι περίπου τα μέσα της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. τα Κύθηρα ήταν μια σημαντική μινωική αποικία».

Σε απόσταση λίγων μέτρων από τον Αγ. Γεώργιο υπάρχει και ο ναός της Παναγιάς Αγ. Νικολάου. Η ανασκαφή έγινε σε οκτώ άνδηρα και ανάμεσα στους δύο ναούς όπου υπήρχε μυκηναϊκή επίχωση. «Η μινωική λατρεία εντοπίστηκε σε όλα τα άνδηρα από Βορρά ώς το Νότο, τόσο στο πλατύτερο και γι' αυτό ευνοϊκότερα διαμορφωμένο χώρο του Ανδηρου 2, όσο και στα στενότερα νοτιότερα άνδηρα, φυσικά όχι με την ίδια ένταση», αναφέρει συμπερασματικά ο ανασκαφέας. Κι επειδή ο χώρος είχε διαχρονική χρήση, τα μινωικά αντικείμενα βρέθηκαν μέσα σε κοιλότητες του βράχου. Οσο για τα μινωικά στρώματα, ήταν ακριβώς κάτω από το επιφανειακό στρώμα σε όλο το μήκος της πλαγιάς. Βρέθηκαν τράπεζες προσφορών, ομοιώματα αρχιτεκτονικών οικοδομημάτων και 84 μινωικά ειδώλια, γυναικεία και ανδρικά, πολλά ζωόμορφα (βοοειδή, πουλιά, ελάφια, σκορπιοί), πλήθος ελασμάτων, ένα σε σχήμα ποδιού, φαλλοί, αγγεία πόσης και αποθηκευτικά, όπως και ρυτά. Εχουν επίσης βρεθεί τμήματα κοχλιαρίων, ένα μάλιστα ενεπίγραφο. Και φυσικά διάφοροι τοίχοι.

Από όλα αυτά, μεγάλη σημασία αποδίδεται στο πλήθος των μινωικών ειδωλίων, κάτι που αποκαλύπτει ότι εκεί ήταν ένα σπουδαίο ιερό υπερτοπικού χαρακτήρα. «Αν σκεφθείς πως όλα τα γνήσια μινωικά ειδώλια που υπάρχουν σήμερα σ' όλο τον κόσμο είναι μόνο 150, αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικό είναι το ιερό των Κυθήρων στο οποίο βρέθηκαν 86 ειδώλια», μας είπε η αρχαιολόγος Εφη Σακελλαράκη, η οποία έχει μελετήσει τα μινωικά ειδώλια του Αιγαίου και έχει εκδώσει ειδικό τόμο.

Την ρωτήσαμε για την ερμηνεία της στάσης που έχουν κυρίως τα ανδρικά ειδώλια με το δεξί χέρι σηκωμένο, σαν να αποδίδουν τιμές σε μια ανωτέρα αρχή. Από την αρχαιοτάτη αυτή στάση προέρχεται πιθανότατα και ο σημερινός στρατιωτικός χαιρετισμός. «Η στάση αυτή είναι του "αποσκοπείν". Πρόκειται για μια χαρακτηριστική στάση των μινωικών ειδωλίων. Οι λατρευτές δείχνουν έτσι να προσπαθούν να κρυφτούν από τη λάμψη του θείου που προβάλλει εμπρός τους».

Την ίδια στάση έχουν και μερικά γυναικεία ειδώλια, όταν δεν απεικονίζονται με τα χέρια σταυρωμένα στον κορμό. Η κ. Σακελλαράκη έχει ήδη στα σκαριά ειδική μελέτη για τα ειδώλια των Κυθήρων, τα οποία θεωρεί έναν μεγάλο αρχαιολογικό πλούτο για την ιστορία του προϊστορικού Αιγαίου και φυσικά για τη μακραίωνη ιστορία του νησιού. *
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=19/11/2011&id=327016

Το αλίευσα ΕΔΩ

Τεκμήριο του εξελληνισμού των αρχαίων κατοίκων της σημερινής ΠΓΔΜ.

Παιονική ασπίδα σε ελληνικό πατρόν!

ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ ΝΑΝΟΥ
Τεκμήριο του εξελληνισμού των αρχαίων κατοίκων της σημερινής ΠΓΔΜ αποτελεί ασπίδα της παιονικής φάλαγγας του 3ου αιώνα π.Χ., σφυρηλατημένη στο κέντρο της με ελληνικούς χαρακτήρες. Το εντυπωσιακό αυτό έκθεμα, μοναδικό σωζόμενο παγκοσμίως, αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά «χαρτιά» του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Αργους Ορεστικού Καστοριάς, που μόλις άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό.

Η φαλαγγιτική ασπίδα, που εκτίθεται στο νέο μουσείο, φέρει πάνω της τη λέξη Αυδωλέοντος (αυτός που είχε τη φωνή λιονταριού: από τις ελληνικές λέξεις «αυδή», δηλ. φωνή, και «λέων»). Ο εξελληνισμός των αρχαίων κατοίκων του νότιου τμήματος της ΠΓΔΜ είχε προχωρήσει τόσο ώστε, όχι μόνο στα νομίσματά τους, αλλά ακόμα και στις ασπίδες τους έφεραν περήφανα το όνομα του βασιλιά τους στην ελληνική γλώσσα. Το έκθεμα αποδεικνύει επίσης ότι και οι Παίονες είχαν σχηματίσει σώμα φάλαγγας στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ., επιδιώκοντας να αντιγράψουν την ανίκητη μακεδονική φάλαγγα, τακτική που άλλωστε είχαν υιοθετήσει και οι Ηπειρώτες, σύμφωνα με διαπιστώσεις του αρχαιολόγου της ΙΖ ΕΠΚΑ, Χαράλαμπου Τσούγγαρη. Η ασπίδα βρέθηκε διπλωμένη στα τέσσερα, σε χώρο εναπόθεσης απορριμμάτων της αρχαιότητας κοντά στο Άργος Ορεστικό.

Στη Σαγαλασσό της Πισιδίας…

 

O αρχαιολογικός χώρος της Σαγαλλασού (πάνω) και η κεφαλή αγάλματος του Αδριανού, όπως βρέθηκε κατά τη διάρκεια των ανασκαφών

του Σάββα Καλεντερίδη
Στην κωμόπολη Αγλασούν (Ağlasun) του νομού Μπούρντουρ (Burdur) της Τουρκίας, μια ομάδα αρχαιολόγων από το Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβέν του Βελγίου, με επικεφαλής τον καθηγητή Μαρκ Βάλκενς, ανασκάπτει τον αρχαιολογικό χώρο της Σαγαλασσού της Πισιδίας.
Τα αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν ανευρεθεί μέχρι στιγμής θεωρούνται εντυπωσιακά, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς αν επισκεφθεί την ιστοσελίδα της βελγικής αρχαιολογικής ομάδας, ενώ το γύρο του κόσμου έχει κάνει η είδηση της εύρεσης του γιγαντιαίου αγάλματος του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου, που ανασκάφηκε εκεί.

Άλλη μια ελληνική πόλη της Ανατολής αποκαλύπτεται και έρχεται στο φως

 

Βρέθηκε η πύλη εισόδου της αρχαίας ελληνικής πόλης Ροδιάπολις

Μετά από ένα μήνα ανασκαφικών εργασιών που γίνονται για το 2010 στον αρχαιολογικό χώρο της Ροδιαπόλεως, αποκαλύφθηκε η πύλη εισόδου της αρχαίας πόλης.
Τίς ανασκαφικές εργασίες στην αρχαία αυτή πόλη που βρίσκεται στα όρια της Λυκίας και της Παμφυλίας, διεξάγει το Πανεπιστήμιο της Μεσογείου (Akdeniz Universitesi), με επικεφαλής τον καθηγητή της σχολής αρχαιολογίας του πανεπιστημίου, Ιασά Κιζγκούτ (Yrd.Doc.Dr. Isa Kizgut). Ο Κισγκούτ, μιλώντας στην εφημερίδα Ραντικάλ, είπε ότι μετά από ένα μήνα ανασκαφών, αποκαλύφθηκε η πύλη εισόδου της αρχαίας πόλης και μόλις ολοκληρωθούν οι εργασίες αποκάλυψής της, θα περατωθούν για φέτος οι ανασκαφικές εργασίες. Όσον αφορά την αποκαλυφθείσα πύλη εισόδου, ο Κιζγκούτ είπε:
"Η πύλη εισόδου χρησιμοποιήθηκε και πάλι τη βυζαντινή περίοδο. Κατά τον 10ο και 11ο αιώνα, χτίστηκε μια νέα πύλη και νέα τείχη για να προστατέψουν την πόλη, που είχε ξαναχτιστεί μέσα στην αρχαία πόλη, από τις επισρομές των Αράβων. Η πύλη αυτή ήταν η κεντρική και από εδώ διακλαδίζονται οι δρόμοι που οδηγούσαν στο εσωτερικό της πόλης. Υπάρχουν δρόμοι που οδηγούν στο θέατρο, την αγορά, τα λουτρά και το θεραπευτήριο της πόλης".