Ὁ Καποδίστριας ὡς πρότυπο Χριστιανοῦ ἡγέτη

Toυ π. Ἐμμανουὴλ Ἀνδρέου Γιαννούλη, πρωτοπρεσβυτέρου

Πτυχ. Νομικῆς καὶ Θεολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Αὐτὸ τὸ θέμα μᾶς προτρέπει νὰ διερευνήσουμε τὶς πράξεις, ἀλλὰ καὶ νὰ εἰσχωρήσουμε στὰ ἄδυτα τῆς ψυχῆς ἑνὸς ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε ἑκούσια καὶ συνειδητὰ στὴ ζωή του τὴν ὁδὸ τῆς θυσίας καὶ τῆς αὐταπαρνήσεως, ἀρετὲς ἀπόλυτα συμβατὲς μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἰδέα τοῦ ἐθελοντισμοῦ. Αὐτὸ θὰ ἐπιχειρηθεῖ μέσα ἀπὸ ἕνα ἐνδεικτικὰ ἐπιλεγμένο πλαίσιο ὁρισμένων σταθμῶν τῆς ζωῆς του.

Ὁ Καποδίστριας γεννήθηκε στὴν Κέρκυρα τὸ 1776. Γονεῖς του ἦταν ὁ Κερκυραῖος Πολιτικὸς Ἀντώνιος-Μαρία καὶ ἡ Ἡπειρώτισσα (Κυπρία στὴν καταγωγή) Διαμαντίνα Γονέμη. Ὑπῆρξε τὸ ἕκτο παιδὶ αὐτῆς τῆς εὐσεβοῦς πολύτεκνης οἰκογένειας, δύο μάλιστα ἀπὸ τὶς ἀδερφές του ἔγιναν μοναχές. Ὁ λόγιος ἱερωμένος Ἀνδρέας Ἱδρωμένος πολὺ συνέβαλε στὴν ἐκκλησιαστική του παιδεία. Ἐπίσης τὸν βοήθησε καὶ ἡ φιλία ποὺ εἶχε μὲ τὸν Μητροπολίτη Ἄρτης καὶ μετέπειτα Οὐγγροβλαχίας Ἰγνάτιο, ἡ οἰκία τοῦ ὁποίου στὴ Ρωσία ἀπετέλεσε ἀργότερα ἕνα ἀπὸ τὰ πνευματικά του καταφύγια.

Ὁ Καποδίστριας ὑπῆρξε μία συγκροτημένη καὶ ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα. Ἐβίωνε τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ ὅλες του οἱ ἐνέργειες διαπνέονταν ἀπὸ τὶς ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ τὰ φιλάδελφα αἰσθήματά του. Θαυμάζουμε τὴν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτῆρα του καὶ μέσα ἀπὸ μία ἐπιστολὴ πρὸς τὸν πατέρα του. Ἔγραφε: «Εἶμαι εὐχαριστημένος… Ἀντιστάθηκα στὶς πιὸ μεγάλες καὶ γοητευτικὲς προτάσεις… Μοῦ προσφέρθηκαν περισσότερες ἀπὸ μία ὡραῖες ἀποκαταστάσεις. Τὶς ἀρνήθηκα χωρὶς δυσαρέσκειαν. Θὰ εἶχα γίνει κροῖσος στὰ πλούτη, ἀλλὰ στοὺς ἀντίποδες. Θὰ εἶχα προχωρήσει κατὰ χίλια βήματα στὴ σταδιοδρομία μου, ἀλλὰ ἔξω ἀπὸ τὶς ἀρχές μου, ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρά μας. Δὲν τὸ θέλησα καὶ οὔτε θὰ τὸ θελήσω ποτέ… Ἐλπίζω στὴ θεϊκὴ προστασία». Σὲ ὅλες τὶς φάσεις τῆς ζωῆς του παρέμεινε πάντα σταθερὸς στὶς οἰκογενειακὲς ἀρχὲς καὶ στὴν ὀρθόδοξη πίστη του. Τὶς ἡμέρες τοῦ Πάσχα 1811 ἔγραψε στὸν πατέρα του: «Μεθαύριο, Μεγάλη Πέμπτη, θὰ ἐκπληρώσω τὰ χριστιανικά μου καθήκοντα. Θὰ κοινωνήσω…».

Στὴ συνέχεια ἀναφέρουμε μερικὲς ἀπὸ τὶς ἐνέργειες οἱ ὁποῖες ἐπιβεβαιώνουν τὶς ἀρετὲς τοῦ ἀνδρός: στὸ Συνέδριο τῆς Βιέννης τὸ 1815, ἐνῶ ὅλοι διασκέδαζαν, ἐκεῖνος ζοῦσε λιτὰ καὶ ὑπεύθυνα: «Οἱ Αὐτοκράτορες χορεύουν, οἱ Βασιλεῖς χορεύουν, ὁ Μέττερνιχ χορεύει, ὁ Καστελρέϊ χορεύει, ὅλος ὁ κόσμος χορεύει», γράφει ἐφημερίδα τῆς ἐποχῆς. Μόνον ὁ Καποδίστριας δὲν χόρευε. Σοβαρὸς καὶ μετρημένος ξενυχτοῦσε πάνω στὰ διπλωματικά του ἔγγραφα, σκεπτόμενος μὲ ποιόν τρόπο θὰ μποροῦσε νὰ βοηθήσει τὴ σκλαβωμένη πατρίδα του. Ἦταν τότε ποὺ προέτρεψε τὸν τσάρο Ἀλέξανδρο νὰ ἡγηθεῖ μιᾶς Συνομοσπονδίας ὀρθοδόξων κρατῶν, στὰ ὁποῖα θὰ συγκαταλεγόταν βέβαια καὶ ἡ ὑπόδουλη τότε Ἑλλάδα, μὲ σκοπὸ τὴν ἀποτίναξη τοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ καὶ τὴν ὁμαλὴ ἐνσωμάτωσή της σὲ μία μεγάλη εὐρωπαϊκὴ οἰκογένεια «γύρω ἀπὸ μίαν κοινὴν Πατρίδα, τὴν Ἡνωμένην Εὐρώπην», ὅπως ἔγραψε. Αὐτὸ τὸ σχῆμα θὰ βασιζόταν πάνω στὶς χριστιανικὲς ἀρχὲς τῆς ἀλληλεγγύης καὶ τῆς ἰσότητας καὶ θὰ περιελάμβανε καὶ τὰ μικρότερα κράτη, μὲ τὴν κατάθεση ἑνὸς ὑπομνήματος γιὰ μία πανευρωπαϊκὴ συνεργασία καὶ ἑνότητα. Ἔτσι ὁ Καποδίστριας ἀναδεικνύεται ὡς ὁ πρῶτος ὁραματιστὴς μιᾶς ἑνωμένης χριστιανικῆς Εὐρώπης. Τὸ ὅραμα τῆς ἑνωμένης Εὐρώπης πραγματοποιήθηκε, δυστυχῶς ὅμως ἡ Εὐρώπη σήμερα τείνει νὰ ἀρνηθεῖ τὴ χριστιανικὴ καταγωγή της καὶ παρατηρεῖται μία μεγάλη ἀνισότητα ἀνάμεσα στὶς χῶρες τοῦ Βορρᾶ καὶ τοῦ Νότου της.

Ὁ Καποδίστριας μόχθησε ὡσαύτως γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναβάθμιση τῆς νεολαίας. Πίστευε πὼς ἡ ἀνόρθωση τοῦ Γένους συνδεόταν ἄμεσα μὲ τὴ μόρφωση τῶν ἑλληνοπαίδων: «Χωρὶς πίστιν εἰς τὸν Θεόν, ἀγάπην εἰς τὴν Πατρίδα καὶ ἐκμάθησιν τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, τὰ ἑλληνόπουλα θὰ χαθοῦν στὶς ξένες χῶρες. Φροντίστε, λοιπόν, νὰ διατηρεῖτε ἄσβεστες στὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν σας αὐτὲς τὶς ὕψιστες ἀξίες», ἔγραφε τότε πρὸς τοὺς διδασκάλους τοῦ ἐξωτερικοῦ. Μὲ τὴ συνεργασία τοῦ λογίου ἀρχιμανδρίτη Ἀνθίμου Γαζῆ ἵδρυσε τὴ «Φιλόμουσον Ἑταιρείαν τῆς Βιέννης», μὲ σκοπὸ τὴ μόρφωση τῶν ἑλληνοπαίδων. Διέθεσε μάλιστα σημαντικὰ ποσὰ γι᾿ αὐτὸν τὸν σκοπό.

Τὸ 1817 ἐκκλησιαζόταν τακτικὰ τὶς Κυριακὲς στὴν ἑλληνικὴ ἐκκλησία τῆς Μόσχας, ὅπου: «Αἰσθανόταν ἰδιαιτέραν χαράν, ἐπειδὴ εἶχεν τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἀκροᾶται καὶ νὰ ἐννοεῖ τὴν γλῶσσαν εἰς τὴν ὁποίαν δεόμεθα», δηλαδὴ τὴν ὡραιοτάτη καὶ συνεκτικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα, τὴν ὁποία ἐμεῖς σήμερα, δυστυχῶς, τόσο κακοποιοῦμε!

Ὁ ἔξοχος ἄνδρας ἔπραττε πάντα κατὰ συνείδησιν. Ὅταν διεπίστωσε τὴν ἀλλαγὴ πολιτικῆς τοῦ Τσάρου – ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ Μέττερνιχ – πάνω στὸ ἑλληνικὸ ζήτημα, τότε δὲν δίστασε νὰ ὑποβάλει εὐθαρσῶς τὴν παραίτησή του. Μάλιστα τοῦ ὑπενθύμισε τὰ λόγια του κατὰ τὴ στιγμὴ τῆς ἀναλήψεως τῶν ὑψηλῶν καθηκόντων του: «Μεγαλειότατε, ὁσάκις εὑρεθῶ πρὸ τοῦ τραγικοῦ διλήμματος νὰ ὑποστηρίξω τὰ συμφέροντα τῆς σκλαβωμένης Πατρίδος μου ἢ τὰ συμφέροντα τῆς ἀχανοῦς Αὐτοκρατορίας Σας, δὲν θὰ διστάσω οὔτε στιγμή: θὰ τεθῶ μὲ τὸ μέρος τῆς πατρίδος μου. Εἶμαι Ἕλλην καὶ θὰ μείνω Ἕλλην γιὰ πάντα».

Δὲν δίστασε νὰ θυσιάσει ἀκόμη καὶ τὸν ἁγνὸ ἔρωτά του πρὸς τὴν ἐκλεκτὴ ἑλληνίδα Ρωξάνδρα Στούρτζα, ὅταν ἀπεφάσισε νὰ κατέβει πρὸς ἐκεῖνο τὸ «ἀπέραντο ἐρείπιο», τὴν ἀγαπημένη του Ἑλλάδα, ὕστερα ἀπὸ τὴν πρόσκληση τῆς Γ΄ Ἐθνοσυνελεύσεως τῶν Ἑλλήνων, τὸ 1827.

«Ἀγωνιῶ νὰ προγνωρίσω τί θέλω ἀπογίνει καὶ ἂν μοῦ ἔχει ὁρισθεῖ νὰ σηκώσω τὸν οὐρανόθεν ἐπικαταβαίνοντα εἰς ἐμὲ σταυρὸν μὲ τὴν ψῆφον τῆς Συνελεύσεως τῆς Τροιζῆνος… Ἡ κάθοδός μου εἰς τὴν Ἑλλάδα σημαίνει ἄνοδον εἰς τὸν Γολγοθᾶν μου», ἔγραψε τότε πρὸς τὸν ἐκλεκτὸ φίλο του Ἑλβετὸ τραπεζίτη Ἰωάννη Ἐϋνάρδο. Ἀποτελεῖ μοναδικὴ ἴσως περίπτωση πολιτικοῦ ἀνδρός, ὁ ὁποῖος ξεκίνησε τὴ σταδιοδρομία του μὲ τὴν αἴσθηση πὼς δὲν τὸν περίμεναν δόξες, τιμὲς καὶ ὀφέλη, ἀλλὰ σταυρὸς καὶ μαρτύριο! Φαίνεται πὼς ὁ μεγάλος ἄνδρας ὅλα αὐτὰ τὰ εἶχε συνειδητὰ ἀποδεχθεῖ. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο μάλιστα μιμήθηκε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως ἀπεδείχθηἀπὸ τὴν μετέπειτα πορεία του.

Ἔχω τὴν τιμὴ καὶ τὴν εὐθύνη ὡς ἱερεὺς νὰ διακονῶ ἐδῶ καὶ 33 χρόνια στὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου Αἰγίνης. Στὶς 12 Ἰανουαρίου 1828 στὸν προαύλιο χῶρο τῆς ἐκκλησίας ἔγινε ἡ πανηγυρικὴ ὑποδοχὴ τοῦ Κυβερνήτη ἀπὸ τὴν – ἑνωμένη πλέον – Βουλή, τὴν Ἀντικυβερνητικὴ Ἐπιτροπὴ καὶ ἕναν ἐνθουσιῶντα – πλὴν καταρημαγμένο – λαό. Μετὰ τὴ Δοξολογία, ἀπὸ τὸ πλατύσκαλο τοῦ ἐξώστη προσεφώνησε τὸν Κυβερνήτη ὁ Θεόφιλος Καΐρης. Ὅπως ὁ ἴδιος ἀπεκάλυψε ἀργότερα, ἡ καρδιά του ράγισε ἀντικρίζοντας τὴ δυστυχία καὶ τὶς ὄψεις τῶν σκελετωμένων παιδιῶν!

Μὲ τὴν ἐγκατάστασή του στὸ Κυβερνεῖο ἄρχισε ἀμέσως τὸ τιτάνιο ἔργο του, ἀπὸ τὸ χάος νὰ δημιουργήσει κράτος.

Ὁ Καποδίστριας ἔστειλε δικούς του ἀνθρώπους καὶ μὲ δικά του χρήματα ἐξαγόρασε σημαντικὸ ἀριθμὸ παιδιῶν ποὺ εἶχαν αἰχμαλωτισθεῖ καὶ μεταφερθεῖ ἀπὸ τὸν Ἰμπραὴμ στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἂς ἀναφερθοῦμε ἐδῶ μόνο στὴν κοινωνικὴ μέριμνα τοῦ Κυβερνήτης, ἡ ὁποία ἐπεκτάθηκε μέχρι καὶ στὴν ἵδρυση Ὑγειονομείων καὶ λοιμοκαθαρτηρίων. Σ᾿ ἕνα τεράστιο κτήριο ἐκτάσεως 4.000 τ.μ., ποὺ ἔκτισε τὸ 1829 στὴν Αἴγινα μὲ τὸν πρωτοεμφανιζόμενο στὴν Ἑλλάδα ρυθμὸ τῆς ἁπλῆς δωρικῆς ἀρχιτεκτονικῆς, λειτούργησε οὐσιαστικὰ ἡ πρώτη Σχολὴ Τεχνικῆς καὶ Ἐπαγγελματικῆς Ἐκπαίδευσης στὴν Ἑλλάδα. Οἱ 500 τρόφιμοι τοῦ ὀρφανοτροφείου, ἀγόρια καὶ κορίτσια, εἶχαν τὴ δυνατότητα νὰ παρακολουθοῦν μαθήματα οἰκοδομικῆς, ξυλουργικῆς, τορνευτικῆς, σιδηρουργικῆς, ὡρολογοποιΐας, ραπτικῆς, ὑποδηματοποιΐας, βιβλιοδετικῆς καὶ τυπογραφίας. Οἱ ἀποφοιτῶντες ἔπαιρναν ἀπὸ τὸ Κράτος ἕνα μικρὸ χρηματικὸ κεφάλαιο γιὰ τὴν ἀγορὰ τῶν ὀργάνων τῆς τέχνης τους, δηλαδὴ ἐδῶ βλέπουμε τὴ λειτουργία τοῦ κράτους προνοίας. Παράλληλα, εὐνοήθηκαν ἡ καλλιέργεια πατάτας, σιταριοῦ καὶ ἡ ἐκτροφὴ μεταξοσκωλήκων. Χορηγήθηκαν καὶ καλλιεργητικὰ δάνεια στὶς κοινότητες γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς ἐλιᾶς καὶ τῆς σταφίδας. Ὁ Κυβερνήτης ζοῦσε πολὺ ἁπλά. «Ἐμένα μοῦ χρειάζονται 60 λεπτὰ γιὰ νὰ ζήσω», ἔλεγε. Καὶ ὁ Μακρυγιάννης: «Ὁ Κυβερνήτης ἔτρωγε ἐπὶ τέσσερις μέρες μία κότα».

Εἶχε φοβερὰ ἀδυνατίσει. Στὴν παράκληση τοῦ ἰατροῦ του ἡ ἀπάντηση ἦταν: «Τότε μονάχα θὰ βελτιώσω τὴν τροφήν μου, ὅταν θὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα ἑλληνόπουλο ποὺ νὰ πεινάει». Δὲν ἐπιθυμοῦσε νὰ τὸν ἀποκαλοῦν «κόμη». Πολὺ καλύτερα ἀποδεχόταν τὸ «μπάρμπα–Γιάννης» τοῦ λαοῦ. Ντυνόταν ἁπλά. Ὁ Νικόλαος Δραγούμης περιγράφει ἐκεῖνο τὸ χαριτωμένο περιστατικὸ ποὺ συνέβη στὴν πρώτη περιοδεία του στὴν Κορινθία, ὅταν τὸν παρεκάλεσε ὁ Κολοκοτρώνης νὰ ἀλλάξει στολή, ἐπειδὴ ὁ λαὸς ζητωκραύγαζε γιὰ Κυβερνήτη του τὸν προπορευόμενο ταχυδρομικὸ διανομέα Καρδαρᾶ «ἐνδεδυμένον βελούδινον χρυσοκέντητον σεγκούνιον». Ἡ στολή ὅμως ποὺ τελικὰ φόρεσε δὲν διέφερε ἀπὸ ἐκείνη τῶν δασονόμων τῆς ἐποχῆς τῆς Ἀντιβασιλείας ἐπὶ Ὄθωνος (κοινῶς τοῦ δραγάτη!). Ὡς ἄνθρωπος, βέβαια, ὁ Καποδίστριας δὲν ἀπέφυγε τὰ λάθη στὰ 55 χρόνια τῆς ζωῆς του. Τὰ ἁγνὰ κίνητρα, ὅμως, ὅπως καὶ οἱ ἀρετές του δίκαια μποροῦν νὰ τὸν χαρακτηρίσουν πρότυπο χριστιανοῦ ἡγέτη ἰδεατό, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι κάλλιστα μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει πρότυπο γιὰ ἄλλους.

Στὴ «Μεγάλη Ἑλληνικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια» διαβάζουμε: «Κατὰ τὴν πρώτην δοξολογίαν θρόνος τοῦ Καποδίστρια ἦταν ἕνα ἁπλοῦν ξύλινο στασίδι. Αὐτὸ ἐχρησιμοποίει ὅταν τακτικῶς ἐκκλησιάζετο τὰς Κυριακὰς καὶ ἐορτάς». Πρόκειται γιὰ τὸν «θρονίσκον Δεσποτικὸν» κατὰ τὸν Κασομούλη, ποὺ κατεσκεύασε ἡ Ἀντικυβερνητικὴ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν ἡμέρα τῆς ὑποδοχῆς του.

Μέχρι σήμερα αὐτὸ τὸ κάθισμα βρίσκεται στὴν Ἐκκλησία, ἀπέναντι ἀπὸ τὸ Δεσποτικό, μέσα στὴ «Μεγάλη Ἐκκλησία», κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ ἴδιου τοῦ Καποδίστρια μέσα σὲ κείμενό του, ὅπως στὰ χρόνια τὰ βυζαντινὰ ὁ θρόνος τοῦ Αὐτοκράτορα βρισκόταν ἀπέναντι ἀπὸ τοῦ Πατριάρχη.

Ὁ Καποδίστριας ἤθελε καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ καταδείξει τὴ συνέχεια αὐτῆς τῆς παράδοσης. Σκόπευε, μάλιστα, νὰ ἐφαρμόσει τὸ βυζαντινορωμαϊκὸ δίκαιο, τὸ ὁποῖο ἐξ ἄλλου δὲν ἔπαυσε νὰ ἰσχύει στὸν τόπο κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας μὲ τὴν «Ἑξάβιβλο» τοῦ Ἀρμενοπούλου. «Καθὼς ἀντικρύζει κανεὶς τὸ ἄδειο στασίδι τοῦ Καποδίστρια μέσα στὴ Μητρόπολη, εἶναι εὔλογο νὰ φαντάζεται καὶ νὰ διερωτᾶται: ποιά θὰ ἦταν ἡ μορφὴ τῆς πατρίδας μας σήμερα, ἂν δὲν εἶχε τόσο νωρὶς μεσολαβήσει τὸ τραγικὸ γεγονὸς τῆς δολοφονίας του;». Τὸ ἐρώτημα πάντως παραμένει: Σὲ ποιὲς ἀξίες ἄραγε βασίστηκαν οἱ σύγχρονοι πολιτικοί μας, ὥστε νὰ ὁδηγηθεῖ ἡ χώρα στὰ σημερινὰ ἀδιέξοδα; Ἔχω τὴ γνώμη πώς, ἂν δὲν βρεθοῦν ἄνθρωποι ποὺ νὰ διακατέχονται ἀπὸ τὰ ἴδια μὲ τὸν Καποδίστρια ἰδανικά, πολὺ δύσκολα θὰ προκύψει ἡ ἐπιθυμητὴ ἀπ᾿ ὅλους μας ἀνάκαμψη…

Ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Steven Runciman: «Ἂν ὅλοι οἱ λαοὶ, γιὰ νὰ προοδεύσουν, πρέπει νὰ κοιτοῦν μπροστά, οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ στραφοῦν πίσω, στὶς ἀξίες καὶ στὶς παραδόσεις τους».

1. Ἐμ. Γιαννούλη, Ταξίδι στὴν Ἱστορία, Αἴγινα – «Μεγάλη Ἐκκλησία» – Καποδίστριας. Ἀρχὴ Νεοελληνικοῦ Κράτους, ἐκδ. Ἀθ. Σταμούλης, Ἀθήνα 2013, σελ. 156 καὶ ἑπόμενα.

2. Διονυσίου Α. Μαντζουλίνου, Ἰωάννης Καποδίστριας Α΄, ἐκδ. «Ἑστίας», Ἀθῆναι 1990, σελ. 41 καὶ ἑπόμενα.

3. ΦΕΚ τεῦχος 1ο , ἀρ. φύλλου 9/30 Ἰανουαρίου 2012, Προεδρικὸ Διάταγμα ὑπ᾿ ἀριθμ. 7 Προέδρου Δημοκρατίας Καρόλου Παπούλια.

4. Μεγάλη Ἑλληνικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, ἄρθρο «Αἴγινα», Ἀρ. Καμπάνης, τ. 16, σελ. 766.

5. Ν. Κασομούλη, Στρατιωτικὰ Ἐνθυμήματα, τόμ. Β΄, σελ. 690. «Ἡ Ἀντικυβερνητικὴ Ἐπιτροπὴ ἔστησεν ἕνα θρονίσκον δεσποτικὸν, τὸν ὁποῖον ἐστόλισεν μὲ μυρσίνας καὶ δάφνας».

6. Ἐμ. Γιαννούλη, Ἡ «Μεγάλη Ἐκκλησία», ὁ Μητροπολιτικὸς Ναὸς στὴν Αἴγινα, ἔκδοση ἔτους 1996, σελ. 106 καὶ ἑπόμενα (ἐξαντλημένο).

7. Ὀπισθόφυλλο τοῦ ἰδίου βιβλίου, ὡς ἄνω.

 

Το αλίευσα ΕΔΩ

Πως η Συμμαχία Ρωσίας – Κίνας – BRICS, θα μπορούσε να γίνει ο πόλος, που όλες οι χώρες θα αγωνιζόντουσαν να ενταχθούν σε αυτόν, ώστε να γλυτώσουν από την φασιστική Δύση;

Ο 21ος αιώνας δεν θα κριθεί από το ποια χώρα έχει το μεγαλύτερο ΑΕΠ, αλλά από το ποιος θα προσφέρει στον κόσμο ασφάλεια, σταθερότητα και δίκαιους κανόνες παιχνιδιού. Η Δύση, υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ και των αμερικανικών χρηματοοικονομικών θεσμών, απέδειξε ότι χρησιμοποιεί την ισχύ της ως όπλο εκβιασμού: κυρώσεις, παρεμβάσεις, αλλαγές καθεστώτων, πολεμικές επεμβάσεις.

Απέναντι σε αυτό το μοντέλο, η συμμαχία Ρωσίας – Κίνας – BRICS μπορεί να εξελιχθεί στον πόλο έλξης όλων των χωρών που θέλουν να απεξαρτηθούν από την κυριαρχία της Δύσης. Όχι μόνο με οικονομικές υποσχέσεις, αλλά με ολόκληρο πακέτο στρατηγικής ισχύος που θα καθιστά τη συμμετοχή στους BRICS ένα ζήτημα επιβίωσης και προόδου.

Η Στρατιωτική Ασπίδα των BRICS

Η Δύση χρησιμοποιεί το ΝΑΤΟ ως «μπράβο» για να επιβάλλει τα συμφέροντά της. Αν οι BRICS θέλουν να προσελκύσουν κράτη που ζουν με τον φόβο δυτικών παρεμβάσεων, χρειάζονται κάτι παραπάνω από δηλώσεις. Χρειάζονται:

• Συλλογικό Σύστημα Ασφάλειας BRICS: μια de facto στρατιωτική ομπρέλα, αντίστοιχη του Άρθρου 5 του ΝΑΤΟ, που θα εγγυάται στρατιωτική στήριξη σε όποιο μέλος δεχτεί απειλή ή επέμβαση.

• Κοινά στρατιωτικά γυμνάσια σε Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική, ώστε οι BRICS να δείξουν ότι μπορούν να προστατεύσουν την περιφέρειά τους.

• Αντι-δορυφορική και αντιπυραυλική τεχνολογία κοινής χρήσης, ώστε τα μέλη να έχουν ασφάλεια απέναντι στη δυτική υπεροπλία.

Με αυτόν τον τρόπο, η συμμαχία θα γίνει ο πραγματικός αντίπαλος πόλος του ΝΑΤΟ, δίνοντας σε μικρότερες χώρες την αίσθηση ότι δεν είναι μόνες τους.

Οικονομική Ελευθερία με Νέο Σύστημα Συναλλαγών

Η Δύση χρησιμοποιεί το δολάριο και το SWIFT ως εργαλεία εξαναγκασμού. Για να γίνουν οι BRICS ο μαγνήτης του κόσμου, πρέπει να χτίσουν:

• Νέο αποθεματικό νόμισμα BRICS, στηριγμένο σε χρυσό, σπάνιες γαίες και ενεργειακά αποθέματα. Έτσι κάθε χώρα θα μπορεί να συναλλάσσεται χωρίς φόβο κυρώσεων.

• Δικό τους “SWIFT”: ένα ασφαλές διατραπεζικό σύστημα που παρακάμπτει την Ουάσινγκτον.

• BRICS Development Corridors: οικονομικοί διάδρομοι που θα ενώνουν Ασία – Αφρική – Λατινική Αμερική, με χρηματοδότηση υποδομών, λιμανιών, σιδηροδρόμων, ενέργειας.

Ένα τέτοιο μοντέλο θα καθιστούσε κάθε ένταξη στους BRICS εισιτήριο σε μια παγκόσμια αγορά χωρίς εκβιασμούς.

Τεχνολογική Κυριαρχία και Ανεξαρτησία από τη Δύση

Η μάχη του μέλλοντος δεν θα κριθεί μόνο με όπλα, αλλά με τεχνολογία. Οι BRICS πρέπει να προσφέρουν:

• Δίκτυο δικών τους δορυφόρων και GPS για να απεξαρτηθούν από το αμερικανικό GPS και το ευρωπαϊκό Galileo.

• AI & Big Data Centers σε συνεργασία Ρωσίας–Κίνας–Ινδίας, με ανοικτή πρόσβαση για τα μέλη.

• Κοινή ψηφιακή αγορά BRICS, όπου εφαρμογές, 5G δίκτυα και τεχνολογίες blockchain θα μοιράζονται χωρίς δυτικούς περιορισμούς και μονοπώλια.

Αυτό θα έδινε σε χώρες που σήμερα φοβούνται την τεχνολογική εξάρτηση από τις ΗΠΑ/ΕΕ πραγματική ψηφιακή κυριαρχία.

Ασφάλεια απέναντι στην Παρεμβατικότητα της Δύσης

Πολλές χώρες της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής έχουν δει κυβερνήσεις τους να ανατρέπονται με δυτική παρέμβαση. Οι BRICS θα μπορούσαν να προσφέρουν:

• Μηχανισμό Αντι-Παρεμβατικών Επιχειρήσεων: κοινές ομάδες κυβερνοασφάλειας, πληροφοριών και στρατιωτικής υποστήριξης που αποτρέπουν πραξικοπήματα και εξωτερικές παρεμβάσεις.

• Εγγυημένη πρόσβαση σε οπλικά συστήματα χωρίς δυτικούς περιορισμούς ή εμπάργκο.

• Διπλωματική ασπίδα στον ΟΗΕ, ώστε να εμποδίζονται νομιμοποιήσεις επεμβάσεων τύπου Ιράκ-Λιβύης.

Έτσι, η συμμετοχή στους BRICS θα ισοδυναμούσε με εγγύηση πολιτικής επιβίωσης.

Το “Νέο Όραμα”: Από τον Ανταγωνισμό στην Απελευθέρωση

Το μεγάλο πλεονέκτημα των BRICS έναντι της Δύσης είναι το αφήγημα. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ υπόσχονται «δημοκρατία και αγορά», αλλά στην πράξη προσφέρουν εξάρτηση και παρεμβάσεις. Οι BRICS, αν συνδυάσουν τα παραπάνω (ασφάλεια, οικονομία, τεχνολογία), μπορούν να προσφέρουν κάτι πολύ πιο ελκυστικό:

• Απελευθέρωση από το μονοπώλιο του δολαρίου,

• Ασφάλεια απέναντι σε στρατιωτικές επεμβάσεις,

• Πρόσβαση σε τεχνολογίες αιχμής,

• Ισότιμη θέση σε έναν νέο πολυπολικό κόσμο.

Τότε, η συμμετοχή στους BRICS δεν θα είναι επιλογή, αλλά αγώνας επιβίωσης για κάθε χώρα που δεν θέλει να παραμείνει δορυφόρος της Δύσης.

Η Συμμαχία Ρωσίας – Κίνας – BRICS μπορεί να εξελιχθεί σε παγκόσμιο μαγνήτη όχι αν μείνει στα «εμπόριο και επενδύσεις», αλλά αν οικοδομήσει ένα ολιστικό σύστημα ασφάλειας, οικονομικής ανεξαρτησίας και τεχνολογικής κυριαρχίας. Τότε, από την Αφρική μέχρι τη Λατινική Αμερική, όλες οι χώρες θα βλέπουν την ένταξή τους στους BRICS όχι απλώς ως συμφέρουσα επιλογή, αλλά ως μονόδρομο για την ελευθερία τους.

BRICS: Από Συνεργασία σε Παγκόσμια Υπερ-Συμμαχία

Η Ρωσία και η Κίνα, ενορχηστρωτές μιας διευρυμένης συμμαχίας BRICS, δεν έχουν πλέον να αποδείξουν κάτι στη Δύση. Το πραγματικό στοίχημα είναι να προσφέρουν ένα λειτουργικό και πειστικό εναλλακτικό μοντέλο ισχύος, που θα ωθήσει δεκάδες χώρες να παλέψουν για ένταξη. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με συγκεκριμένους μηχανισμούς, όχι με αφηρημένες υποσχέσεις.

Το «Άρθρο 5» των BRICS – Συλλογική Στρατιωτική Ασπίδα

Το ΝΑΤΟ βασίζεται στο Άρθρο 5: επίθεση σε ένα μέλος σημαίνει επίθεση σε όλα. Οι BRICS θα μπορούσαν να δημιουργήσουν:

• BRICS Security Pact: ρήτρα που θα ενεργοποιείται σε περίπτωση εξωτερικής στρατιωτικής επέμβασης ή απόπειρας αλλαγής καθεστώτος.

• Κοινές δυνάμεις ταχείας αντίδρασης (Rapid Reaction Force) με συμμετοχή Ρωσίας, Κίνας και Ινδίας, έτοιμες να μετακινηθούν σε κρίσιμες περιοχές.

• Πολυεπίπεδη ασφάλεια: από στρατιωτική παρουσία μέχρι κυβερνοάμυνα και δορυφορική παρακολούθηση, ώστε καμία χώρα-μέλος να μη νιώθει μόνη απέναντι στη Δύση.

Αυτό θα μετέτρεπε την ένταξη στους BRICS σε εγγύηση εθνικής επιβίωσης για χώρες που απειλούνται από επεμβάσεις τύπου Λιβύης, Συρίας ή Ιράκ.

Τεχνολογική Κυριαρχία – Ο «Ψηφιακός Δρόμος του Μεταξιού»

Οι BRICS δεν πρέπει να αντιγράψουν τη Δύση, αλλά να προσφέρουν ψηφιακή ανεξαρτησία:

• BRICS-SAT: δορυφορικό δίκτυο για GPS, επικοινωνίες και internet, ώστε οι χώρες να μην εξαρτώνται από το αμερικανικό GPS ή τα δίκτυα της Google.

• Κοινά data centers και AI hubs σε στρατηγικές χώρες (π.χ. Ινδία, Αίγυπτος, Βραζιλία), για ανάλυση big data και τεχνολογική συνεργασία.

• BRICS Blockchain: αποκεντρωμένο δίκτυο για τραπεζικές, διοικητικές και στρατιωτικές εφαρμογές, που δεν μπορεί να χακαριστεί ή να μπλοκαριστεί από τη Δύση.

Έτσι, οι χώρες-μέλη θα έχουν πλήρη ψηφιακή κυριαρχία, κάτι που σήμερα μοιάζει αδιανόητο υπό το δυτικό τεχνολογικό μονοπώλιο.

«Αντι-Παρεμβατικός Μηχανισμός» – Η Εγγύηση Κυριαρχίας

Η μεγαλύτερη απειλή για χώρες εκτός Δύσης δεν είναι οι πόλεμοι, αλλά οι παρεμβάσεις και οι αλλαγές καθεστώτων. Οι BRICS μπορούν να ιδρύσουν:

• Counter-Intervention Task Force (CITF): υπηρεσία που θα εντοπίζει και θα αποτρέπει πραξικοπήματα, χρηματοδοτούμενα από ξένες δυνάμεις.

• Κοινά δίκτυα κυβερνοασφάλειας για προστασία κρίσιμων υποδομών (ηλεκτρικά δίκτυα, τράπεζες, ΜΜΕ) από δυτικές επιθέσεις.

• BRICS Intelligence Alliance: κοινό δίκτυο ανταλλαγής πληροφοριών, αντίστοιχο της «Five Eyes» της Δύσης, ώστε κάθε χώρα να γνωρίζει εγκαίρως σχέδια αποσταθεροποίησης.

Με τέτοιους μηχανισμούς, οι BRICS θα προσφέρουν αυτό που η Δύση δεν μπορεί: πραγματική ασφάλεια απέναντι στη χειραγώγηση.

Το Όραμα που Τραβάει: «Πολυπολικός Κόσμος»

Η Δύση πουλάει «δημοκρατία» και «ανθρώπινα δικαιώματα», αλλά παραδίδει χρέη, πολέμους και υποτέλεια. Οι BRICS μπορούν να αντιπροτείνουν:

• Ισότιμη θέση σε διεθνείς αποφάσεις: καμία χώρα-μέλος δεν θα είναι «δευτέρας κατηγορίας».

• Σεβασμός σε πολιτισμικές ιδιαιτερότητες: οι BRICS δεν απαιτούν πολιτική ομοιομορφία.

• Ανακατανομή ισχύος: νέοι θεσμοί (BRICS Bank, BRICS IMF, BRICS Security Council) που θα αντικαθιστούν τους δυτικούς οργανισμούς.

Με αυτό το αφήγημα, η συμμετοχή στους BRICS θα μοιάζει με απελευθερωτικό αγώνα για δεκάδες χώρες που ζουν στη σκιά της Δύσης.

Η Συμμαχία Ρωσίας – Κίνας – BRICS δεν πρέπει να μείνει απλώς ένας οικονομικός οργανισμός. Για να γίνει ο πόλος που όλοι θα αγωνίζονται να ενταχθούν, χρειάζεται:

1. Στρατιωτική ρήτρα προστασίας (Άρθρο 5).

2. Νέο νόμισμα & σύστημα πληρωμών.

3. Τεχνολογική αυτονομία.

4. Ασφάλεια απέναντι σε παρεμβάσεις.

5. Όραμα πολυπολικότητας και ισοτιμίας.

Αν οι BRICS χτίσουν αυτούς τους πέντε πυλώνες, τότε δεν θα είναι απλώς μια εναλλακτική στη Δύση. Θα είναι η νέα παγκόσμια τάξη, και η Δύση θα είναι εκείνη που θα προσπαθεί να «ενταχθεί».

Ρωμιοί της Πόλης
romioitispolis.gr

Το αλίευσα ΕΔΩ

Κυριακὴ Α΄ Λουκᾶ – Ἀποστολικὸ καί Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα - 28 .09.2025

 

Κυριακή  Α΄ Λουκᾶ

Ἀπόστολος (Γαλ.  ε΄ 22 – στ΄ 2)

 Ἀδελφοί, ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. Εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες. Ἀδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ.

Μετάφραση

Ἀδελφοί, ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ μακροθυμία, ἡ καλοσύνη, ἡ ἀγαθότητα, ἡ πίστη, ἡ πραότητα, ἡ ἐγκράτεια. Τίποτε ἀπ’ αὐτά δέν καταδικάζει ὁ νόμος. Ἂλλωστε ὃσοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ ἒχουν σταυρώσει τόν ἁμαρτωλό ἑαυτό τους μαζί μέ τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες του. Ἀφοῦ, λοιπόν, ζοῦμε μέ τή δύναμη τοῦ Πνεύματος, πρέπει νά ἀκολουθοῦμε τό Πνεῦμα. Ἂς μη γινόμαστε ματαιόδοξοι, ἂς μην προκαλοῦμε κί ἂς μη φθονοῦμε ὁ ἓνας τόν ἂλλο. Ἂν κάποιος, ἀδελφοί μου, βρεθεῖ νά κάνει κάποιο παράπτωμα, ἐσεῖς πού ἒχετε τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ νά τόν διορθώνεται μέ πραότητα. Προσέχετε μόνο νά μην παρασυρθεῖτε κί ἐσεῖς ἀπό τόν πειρασμό. Νά σηκώνετε ὁ ἓνας τό φορτίο τοῦ ἂλλου, κι ἒτσι θά ἐφαρμόσετε πλήρως τόν νόμο τοῦ Χριστοῦ.

Εὐαγγέλιο (Λουκ. ε΄ 1-11)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑστὼς ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ’ αὐτῶν ἀπέπλυνον τὰ δίκτυα. Ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. Ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· Ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. Καὶ ἀποκριθεὶς Σίμων εἶπεν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, δι' ὅλης νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. Καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. Καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον, καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. Ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· Ἔξελθε ἀπ' ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον,  ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. Καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. Καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Μετάφραση

Εκεῖνο τόν καιρό, καθώς στεκόταν ὁ Ἰησοῦς στήν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, εἶδε δύο ψαροκάικα στήν ἄκρη τῆς λίμνης. Οἱ ψαράδες εἶχαν κατέβει ἀπ΄ αὐτά καί ἔπλεναν τά δίχτυα. Ἐκεῖνος ἀνέβηκε σ΄ ἕνα ἀπό τά ψαροκάικα, σ΄ αὐτό πού ἦταν τοῦ Σίμωνα, καί τόν παρακάλεσε νά τραβηχτεῖ λίγο ἀπό τήν ξηρά. Κάθισε στό ψαροκάικο καί ἀπ΄ αὐτό δίδασκε τά πλήθη. Ὅταν τελείωσε τήν ὁμιλία του, εἶπε στό Σίμωνα: «Πήγαινε στά βαθιά καί ρίξτε τά δίχτυα σας γιά ψάρεμα». Ὁ Σίμων τοῦ ἀποκρίθηκε: «Διδάσκαλε, ὅλη τή νύχτα παιδευόμασταν καί δέν πιάσαμε τίποτε· ἐπειδή ὅμως τό λές ἐσύ, θά ρίξω τό δίχτυ». Τό ἔριξαν κι ἔπιασαν πάρα πολλά ψάρια, τόσα πού τό δίχτυ τους ἄρχισε νά σκίζεται. Μέ νεύματα εἰδοποίησαν τούς συνεταίρους τους, πού ἦταν στό ἄλλο πλοῖο νά ἔρθουν νά τούς βοηθήσουν. Ἐκεῖνοι ἦρθαν καί γέμισαν καί τά δύο ψαροκάικα σέ σημεῖο πού νά κινδυνεύουν νά βυθιστοῦν. Ὅταν ὁ Σίμων Πέτρος εἶδε τί ἔγινε, ἔπεσε στά γόνατα τοῦ Ἰησοῦ καί τοῦ εἶπε: «Βγές ἀπό τό καΐκι μου, Κύριε, γιατί εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός». Αὐτά τά εἶπε γιατί εἶχε κυριευτεῖ ἀπό δέος, αὐτός καί ὅλοι ὅσοι ἦταν μαζί του, γιά τά πολλά ψάρια πού εἶχαν πιάσει. Τό ἴδιο συνέβη καί μέ τά παιδιά τοῦ Ζεβεδαίου, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, πού ἦταν συνεργάτες τοῦ Σίμωνα. Ὁ Ἰησοῦς τότε εἶπε στό Σίμωνα: «Μή φοβᾶσαι, ἀπό τώρα θά ψαρεύεις ἀνθρώπους». Ὕστερα, ἀφοῦ τράβηξαν τά ψαροκάικα στή στεριά, ἄφησαν τά πάντα καί τόν ἀκολούθησαν.

Το αλίευσα ΕΔΩ

Η Γαλάζια Πατρίδα και οι τουρκο-τουρίστες

 

Το 2030 θα είναι η αφετηρία της νέας Μεταπολίτευσης. Μεταξύ 2026 και 2030 θα ζήσουμε τη μετάπλαση του πολιτικού μας συστήματος μέχρι αυτό να πάρει την οριστική του μορφή – Η εποχή θα γεννήσει νέες ηγεσίες μακράς πνοής

Oι πολίτες αναζητούν απεγνωσμένα νέα πρόσωπα και νέες ιδέες έξω από το κουτί για το πώς μπορούν να οδηγηθούν η χώρα και οι οικογένειές τους στον νέο κόσμο από το 2030 και μετά

Ας ξεφύγουμε λίγο από τα πρόσωπα και ας δούμε τη μεγάλη εικόνα. Τα πρόσωπα είναι το σύμπτωμα που οδηγεί στη νέα εποχή, όχι η νέα εποχή. Κάθε φορά λοιπόν που με ρωτούν από πού θα αντλήσει ψήφους ένα νέο κόμμα Σαμαρά, ένα νέο κόμμα Τσίπρα, ένα νέο κόμμα Καρυστιανού, ένα οποιοδήποτε νέο κόμμα, αυτό που απαντώ σταθερά είναι το εξής: Νέα κόμματα που θα δημιουργηθούν με υλικά τού χθες είτε από την Αριστερά είτε από τη Δεξιά ή από την αντισυστημική συνιστώσα ή από το Κέντρο δεν έχουν καμία τύχη.

Του Μανώλη Κοττάκη

Πενήντα δύο χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας οι πολίτες αναζητούν απεγνωσμένα νέα πρόσωπα και νέες ιδέες έξω από το κουτί για το πώς μπορούν να οδηγηθούν η χώρα και οι οικογένειές τους στον νέο κόσμο από το 2030 και μετά. Αρα το ζήτημα δεν είναι αν θα ιδρυθούν νέα κόμματα, αλλά να μην αναπαραγάγουν τις παθογένειες των παλαιών κομμάτων.
Το δεύτερο που λέω, διαβάζοντας διαγώνια τις δημοσκοπήσεις, είναι ότι όλες οι ψήφοι είναι διεκδικήσιμες από όλους. Και οι συστημικές και οι αντισυστημικές. Και οι πατριωτικές και οι κοσμοπολίτικες. Και οι ευρωπαϊκές και οι αντιευρωπαϊκές. Και οι αριστερές και οι δεξιές. Ζούμε το τέλος των παρωπίδων. Αυτό που θα παίξει ρόλο στο μέλλον είναι το επιχείρημα. Οι πολίτες γνωρίζουν τι απορρίπτουν αλλά ακόμη δεν ξέρουν τι υιοθετούν. Η χώρα θα περάσει μία μεγάλη μεταβατική φάση. Θα ζήσει προσεχώς το διπλό σοκ.
Έθνος ανάδελφο
Το σοκ του ανάδελφου έθνους που με ευθύνη του δεν είναι στο μεγάλο τραπέζι του πλανήτη, καθώς πλέον δεν το υπολογίζουν όπως παλιά ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Ρώσοι, που μας θεωρούν εχθρούς, ούτε οι Κινέζοι, ενώ είναι περιτριγυρισμένο από μία θάλασσα εχθρών. Φανερών και κρυφών. Θα ζήσει επίσης το σοκ της καθολικής διαφθοράς. Γιατί αυτή η επταετία δυστυχώς για την πατρίδα μας δεν θα ταυτιστεί με τις μεταρρυθμίσεις, όπως πιστεύουν πολλοί, έστω κι αν έχουν γίνει μερικές, αλλά με τη διαφθορά.
Με τη διάχυση της διαφθοράς σε όλο το θεσμικό και κοινωνικό εποικοδόμημα. Από την κορυφή ως τη βάση και από τη βάση ως την κορυφή. Αυτή η νέα συνειδητοποίηση ότι είμαστε χώρα που αυτή τη στιγμή δεν μας υπολογίζουν ενώ λόγω της γεωγραφίας θα έπρεπε και ότι το αποτύπωμα της χώρας είναι η διαφθορά γκρεμίζει ήδη τα τείχη. Το κόμμα Σαμαρά δεν αφορά τη δεξιά πολυκατοικία. Το κόμμα Τσίπρα δεν αφορά την αριστερή πολυκατοικία. Το κόμμα Καρυστιανού δεν αφορά ούτε την αριστερή ούτε τη δεξιά πολυκατοικία. Υπάρχει στο κοινωνικό σώμα οριζόντιος προβληματισμός, ο οποίος είναι έτοιμος να εκφραστεί, υπό προϋποθέσεις βεβαίως, με οριζόντιες υπερβάσεις. Με επιλογές αδιανόητες για το παρελθόν.
Με αύξηση της συμμετοχής στις εκλογές. Με πολίτες που στο παρελθόν κάθονταν στους καναπέδες τους και έδιναν ανοχή γιατί πίστευαν ότι η ψήφος τους δεν θα αλλάξει τίποτα. Αλλά τώρα, θυμωμένοι, θέλουν να σηκωθούν. Ισχυρίζομαι ότι στις εκλογές που θα γίνουν από το 2030 και μετά κανένα σχεδόν από τα κόμματα της Μεταπολίτευσης δεν θα κατέλθει στις κάλπες με το παλαιό του όνομα. Ολοι οι χώροι θα μετασχηματιστούν. Προς ποια κατεύθυνση είναι πρόωρο να το πει κανείς, αλλά το βέβαιο είναι ένα. Πολίτες που δεν επρόκειτο ποτέ με βάση τα παλαιά δεδομένα να συνυπάρξουν κάτω από την ίδια πολιτική και ιδεολογική στέγη, καθώς τους χώριζε άβυσσος ιδεών, στο μέλλον θα συνυπάρξουν.
Πολιτικός κύκλος
Οχι μόνο γιατί η πατρίδα μας βρίσκεται στην ολοκλήρωση ενός πολιτικού κύκλου και στην έναρξη ενός νέου, αλλά και γιατί ο κόσμος ολόκληρος αυτή τη στιγμή αναδιατάσσεται, άρα θα πρέπει να αναδιαταχθούν πολιτικά συστήματα, κρατικοί μηχανισμοί, δυνάμεις της αγοράς, διανοούμενοι, πνευματικοί θεσμοί, μέσα ενημέρωσης. Θα κληθούμε να απαντήσουμε όλοι σε βλάσφημα ερωτήματα με βάση τη μεταπολιτευτική θέση της χώρας μας στον νέο κόσμο και για τον προσανατολισμό της.
Με βάση το εθνικό συμφέρον και όχι σε ποια πανεπιστήμια σπούδασε η πολιτική της τάξη. Και αυτό θα έχει συνέπειες και στην πολιτική γραμμή, αλλά και στη διαμόρφωση των νέων πολιτικών σχηματισμών που θα διαπεράσουν ολόκληρο το τόξο της Μεταπολίτευσης. Στην Ευρώπη, η οποία πάντοτε προπορεύεται ημών που υστερούμε, καθώς δεν ζήσαμε τον Διαφωτισμό, ήδη αυτό συμβαίνει και προκαλεί έκπληξη κι ας είναι στα σπάργανα. Θα συμβεί και σ’ εμάς. Γι’ αυτό σας λέω, με βάση τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας και με σχετική ασφάλεια, το 2030 θα είναι η αφετηρία της νέας Μεταπολίτευσης. Μεταξύ 2026 και 2030 θα ζήσουμε τη μετάπλαση του πολιτικού μας συστήματος μέχρι αυτό να πάρει την οριστική του μορφή. Η εποχή θα γεννήσει νέες ηγεσίες μακράς πνοής.

Το αλίευσα ΕΔΩ

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν – Ἀποστολικὸ καί Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 21 Σεπτεμβρίου 2025

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 21 Σεπτεμβρίου 2025, μετὰ τὴν Ὕψωσιν (Γαλ. β΄ 16-20)

16 εἰδότες δὲ ὅτι οὐ δικαι­οῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰη­σοῦν ἐπι­στεύσαμεν, ἵνα δικαι­­ωθῶμεν ἐκ πίστεως Χρι­στοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσε­ται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. 17 εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιω­θῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο. 18 εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. 19 ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. 20 Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

16 Ἐπειδή ὅμως μάθαμε ἀπό τήν προσωπική μας πείρα ὅτι δέν γίνεται δίκαιος ὁ ἄνθρωπος καί δέν σώζεται μέ τήν τήρηση τῶν τυπικῶν διατάξεων τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου ἀλλά μόνο μέ τήν πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό, γι’ αὐτό λοιπόν κι ἐμεῖς πιστέψαμε στόν Ἰησοῦ Χριστό, γιά νά γίνουμε δίκαιοι καί νά σωθοῦμε ἀπό τήν πίστη στό Χριστό καί ὄχι ἀπό τά ἔργα τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου. Διότι, ὅπως ἀναφέρεται καί στούς ψαλμούς, μέ τά ἔργα τοῦ νόμου δέν θά δικαιωθεῖ καί δέν θά σωθεῖ κανένας ἄνθρωπος. 17 Ἀλλά ἐάν ὑποθέσουμε ὅτι ἡ τήρηση τοῦ νόμου εἶναι ἐπιβεβλημένη, καί συνεπῶς ἐμεῖς πού ἀφήσαμε τό νόμο ἁμαρτήσαμε καί βρεθήκαμε νά εἴμαστε ἁμαρτωλοί μό­νο καί μόνο ἐπειδή ζητοῦμε νά δικαιωθοῦμε καί νά σω­­­θοῦ­με μέ τήν πίστη καί τήν κοινωνία μας μέ τόν Χριστό, τότε γεννιέται τό ἄτοπο ἐρώτημα: Ἄρα ὁ Χριστός εἶναι ὑπη­­­­ρέτης ἁμαρτίας, ἀφοῦ αὐτός μᾶς ὤθησε νά ἀφή­­σου­­με τό νόμο; Μή συμβεῖ νά ποῦμε μιά τέτοια βλασφη­μία. 18 Καί καταλήγουμε ὁπωσδήποτε στή βλασφημία αὐ­­τή, ἐάν δεχθοῦμε ὡς ἀληθινή τήν ὑπόθεση πού κάναμε. Διότι, ἐάν ἐκεῖνα πού κατάργησα καί ἀθέτησα ὡς ἀνώ­­φελα, δηλαδή τίς τυπικές διατάξεις τοῦ νόμου, αὐτά πάλι τά τηρῶ ὡς ἀναγκαῖα καί ἀπαραίτητα γιά τή σωτηρία, μέ τήν ἐπάνοδό μου αὐτή στήν τήρηση τοῦ νόμου ἀποδεικνύω τόν ἑαυτό μου παραβάτη· διότι βεβαιώνω ἔμπρακτα ὅτι ἔκανα λάθος πρωτύτερα πού ἀθέτησα τό νόμο, καί ἁμάρτησα ὅταν προτίμησα τή σωτηρία πού δίνει ὁ Χριστός. 19 Ἀλλά ὄχι. Δέν ἁμάρτησα, οὔτε εἶμαι παραβάτης. Διότι ἐγώ μέ κριτήριο τό νόμο πού κατάργησα καί ὁ ὁποῖ­ος τιμωρεῖ μέ θάνατο κάθε παραβάτη του, πέθανα ὡς πρός τό νόμο, γιά νά ζήσω γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. 20 Μέ τό βάπτισμα ἔχω σταυρωθεῖ κι ἔχω πεθάνει μα­ζί μέ τόν Χριστό. Κι ἀφοῦ εἶμαι νεκρός, δέν ἔχει πλέ­ον καμία ἰσχύ γιά μένα ὁ νόμος. Ἔγινα κοινωνός τοῦ σταυ­ρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καί εἶμαι νεκρός. Λοιπόν δέν ζῶ πλέον ἐγώ, ὁ παλαιός δηλαδή ἄν­­θρω­πος, ἀλλά ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός. Καί τή φυσική ζωή πού ζῶ μέσα στό σῶμα μου τώρα πού ἐπέστρεψα στό Χριστό, τή ζῶ μέ τήν ἔμπνευση καί τήν κυριαρχία τῆς πί­στεως στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μέ ἀγάπησε καί πα­ρέδωσε τόν ἑαυτό του γιά τή σωτηρία μου.

 Το αλίευσα ΕΔΩ 

 

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 21 Σεπτεμβρίου 2025, Μετὰ τὴν Ὕψωσιν (Μάρκ. η΄34 – θ΄1)

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ Π.ΤΡΕΜΠΕΛΑ

³⁴ Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.

³⁴ Καὶ ἀφοῦ προσεκάλεσε τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ μαζὶ μὲ τοὺς μαθητάς του, εἶπεν εἰς αὐτούς· Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ γίνῃ ὀπαδός μου καὶ νὰ μὲ ἀκολουθῇ ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψῃ κάθε φιλίαν καὶ σχέσιν πρὸς τὸν διεφθαρμένον ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας ἑαυτόν του καὶ ἀς λάβῃ τὴν σταθερὰν ἀπόφασιν νὰ ὑποστῇ δ’ ἐμὲ ὄχι μόνον πᾶσαν θλῖψιν καὶ δοκιμασίαν, ἀλλὰ καὶ θάνατον σταυρικὸν ἀκόμη, καὶ τότε ἂς μὲ ἀκολουθῇ μιμούμενος τὸ παράδειγμά μου.

³⁵ ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν.

³⁵ Μὴ διστάσῃ δὲ κανεὶς νὰ κάμῃ τὰς θυσίας αὐτάς. Διότι, ὅποιος θέλει νὰ σώσῃ τὴν ζωήν του, θὰ χάσῃ τὴν πνευματικὴν καὶ μακαρίαν καὶ αἰωνίαν ζωήν. Ὅποιος ὅμως χάσῃ καὶ θυσιάσῃ τὴν ζωήν του διὰ τὴν ὁμολογίαν καὶ ὑπακοήν του εἰς ἐμὲ καὶ τὸ εὐαγγέλιόν μου, αὐτὸς θὰ σώσῃ τὴν ψυχήν του ἐν τῷ μέλλοντι βίῳ, ὅπου θὰ κερδήσῃ τὴν αἰωνίαν μακαριότητα.

³⁶ τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;

³⁶ Ἐκείνη δὲ ἡ σωτηρία εἶναι τὸ πᾶν. Διότι τί θὰ ὠφελήσῃ τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσῃ ὅλον αὐτὸν τὸν ὑλικὸν κόσμον, καὶ εἰς τὸ τέλος χάσῃ τὴν ψυχήν του, ἡ ὁποία ὡς πνευματικὴ καὶ αἰώνια δὲν συγκρίνεται μὲ κανὲν ἀπὸ τὰ ὑλικὰ τοῦ φθαρτοῦ κόσμου ἀγαθά;

³⁷ ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;

³⁷ Ἢ ἐὰν ἕνας ἄνθρωπος χάσῃ τὴν ψυχήν του, τί θὰ δώσῃ ὡς ἀντάλλαγμα, μὲ τὸ ὁποῖον θὰ ἑξαγοράσῃ αὐτὴν ἀπὸ τὴν αἰωνίαν ἀπώλειαν;

³⁸ ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.

³⁸ Ὁρισμένως δὲ θὰ χάσῃ τὴν ψυχήν του ἐκεῖνος, ποὺ δὲν θὰ ὑποστῇ δ’ ἐμὲ τὰς θυσίας αὐτάς. Διότι ὁποιοσδήποτε ἐντραπῇ ἐμὲ καὶ τοὺς λόγους μου ἐπηρεαζόμενος ἀπὸ τὰς περιφρονήσεις καὶ τοὺς χλευασμοὺς τῶν ἀνθρώπων τῆς γενεᾶς αὐτῆς, ποὺ ἀπεστάτησεν ἀπὸ τὸν πνευματικόν της νυμφίον καὶ εἶναι ἁμαρτωλός, αὐτὸν θὰ τὸν ἐντραπῇ καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ θὰ τὸν ἀποκηρύξῃ ὡς μὴ ἰδικόν του, ὅταν θὰ ἔλθῃ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους περιβεβλημένος τὴν δόξαν τοῦ Πατρός του.

¹ Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

¹ Καὶ ἔλεγεν εἰς αὐτούς· Σᾶς λέγω ἀληθινά, ὅτι ὑπάρχουν μερικοὶ ἀπὸ αὐτούς, ποὺ στέκονται ἔδω, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ δοκιμάσουν θάνατον, προτοῦ νὰ ἴδουν, μετὰ τὴν κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ καταλύεται, μὲ τὴν καταστροφὴν τῶν Ἱεροσολύμων καὶ τοῦ ναοῦ των καὶ μὲ τὸν διασκορπισμὸν τοῦ Ἰσραήλ, ἡ Παλαιὰ θεία τάξις καὶ διαθήκη διὰ νὰ θεμελιωθῇ μὲ δύναμιν ἀκαταγώνιστον καὶ ὑπερφυσικὴν ἡ Νέα θεία τάξις ἐν τῷ κόσμῳ, τὴν ὁποίαν θὰ ἐκπροσωπῇ ἡ Ἐκκλησία ὡς ἄλλη βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς.

Το αλίευσα ΕΔΩ  

Η ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

Σύνθεση ΠΑΖΛ καί ἐπιμέλεια παρουσίασης:  Εὐάγγελος Β. ὁ Σάμιος

 

 

              3^η ΕΚΔΟΣΗ  

 

      Σειρά ἀναρτήσεων: Ὁρθοδοξία

 

                                                                        1η  ΑΝΑΡΤΗΣΗ  : 09/09/2012

                                                                         2η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:  07/09/2015

                                                                         3η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:  07/09/2025

 

                Σχόλιο ΠΑΖΛ :   Ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι τό κορυφαῖο σύμβολο θυσίας καί ἁγιασμοῦ, γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Σταυρωμένου καί ἐν ταυτῷ Ἀναστημένου Χριστοῦ, διότι ὁ Σταυρός μαζί μέ τήν Ἀνάσταση εἶναι οἱ δύο σημαντικοί πυλῶνες πάνω στούς ὁποίους στηρίζεται ἡ ζωή ὅσων «εἰς Χριστόν» ἔχουν βαφτισθεῖ καί ἐνδυθεῖ.

      Ὁ μακαριστός π. Αὐγουστίνου Καντιώτου μᾶς λέει ὃτι "πρῶτον εἴπαμε νὰ πιστεύου­­με στὸν Ἐσταυρωμένο, δεύτερον νὰ ἔχουμε ἀγάπη καὶ νὰ ἐκτελοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ τρί­το εἶναι νὰ κάνουμε τὸ σταυρό μας κανονικά".

     Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κηρύσσει  ¨ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν¨.

      Ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου τόν σταυρόν Σοῦ ἡμῖν δέδωκας, φρίττει γάρ καί τρέμει μή φέρων καθαράν αὐτοῦ τήν δύναμιν, ὅτι νεκρούς ἀνιστᾶ καί θάνατον κατήργησεν».

       Πολλές  οἱ προτυπώσεις τοῦ Σταυροῦ στήν Παλαιά Διαθήκη.Ὅπως γιά παράδειγμα στή διάβαση της Ἐρυθρᾶς θάλασσας ἀπό τούς Ἑβραίους .  Ὁ Μωυσῆς χτύπησε μέ τό ραβδί του  ὁριζόντια («ἐπ ’εὐθείας ») τή θάλασσα καί αὐτή ἄνοιξε στά δύο ὥστε νά τή διαβεῖ ὁ λαός του. Στή συνέχεια ἀφοῦ πέρασε κι ὁ τελευταῖος Ἑβραῖος , ξαναχτύπησε μέ τό ραβδί του τή θάλασσα  κάθετα («ἐπ’ εὕρους») , σχηματίζοντας ἔτσι τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, καί τούς μέν  διωκόμενους ἔσωσε, τούς δέ διῶκτες τύραννους καταπόντισε .

      Ἂς ψάλλουμε ἀπό τούς χαιρετισμούς  « Δύναμις ἡ τοῦ Ξύλου, ἐπιδέδεικται τότε, πρός πίστωσιν ἀληθῆ τοῖς πᾶσι καί τήν ἄφωνόν τε καί νεκράν πρός ζωήν ἀνέστησε, φρικτόν θέαμα τοῖς μέλλουσι καρποῦσθαι σωτηρίαν, ἐν τῷ μέλπειν οὕτως•  Ἀλληλούια.».

      Μέσα ἀπό τίς ἑνότητες ποῦ περιλαμβάνει τό ἐν λόγῳ ΠΑΖΛ θά προσπαθήσω νά δώσω μία ὅσο τό δυνατόν, πλήρη εἰκόνα αὐτῆς τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας μας.  Ἁγία Γραφή, ὕμνοι, εἰκόνες, θεολογικά κείμενα καί ἔθιμα τοῦ λαοῦ,  συνθέτουν τό ΠΑΖΛ. Θά ἀνατρέξουμε στά προαναφερθέντα μέσα ἀπό τίς ἐπιμέρους ἀναρτήσεις ποῦ ἀκολουθοῦν.

       Ἔχουμε, λοιπόν,  τίς παρακάτω ἑνότητες:

 

 ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

 

 

Ἡ Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ – Ἀποστολικὸ καί Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 14 Σεπτεμβρίου 2025

 

 Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 14 Σεπτεμ-βρίου 2025, Ἡ Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (Α΄ Κορ. α΄ 18-24)

18 Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυ­ροῦ τοῖς μὲν ἀπολ­λυμέ­νοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳ­ζο­μένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. 19 γέγραπται γάρ· ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω. 20 ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; οὐχὶ ἐμώ­ρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου; 21 ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας. 22 ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, 23 ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χρι­στὸν ἐσταυρωμένον, Ἰ­ου­­­­­δαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, 24 αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

18 Πράγματι λοιπόν ἡ διάδοση τοῦ κηρύγματος αὐτοῦ ὀφείλεται στή θεία του δύναμη. Διότι τό κήρυγμα γιά τό σταυρό σ’ ἐκείνους βέβαια πού βαδίζουν τό δρόμο τῆς ἀπώλειας φαίνεται μωρία καί κουταμάρα· σέ μᾶς ὅμως πού εἴμαστε στό δρόμο τῆς σωτηρίας εἶναι δύναμη Θεοῦ πού σώζει. 19 Ναί. Τούς φαίνεται μωρία καί δέν μποροῦν νά νιώ­σουν τή δύναμη τοῦ Εὐαγγελίου, ἄν καί παρουσιάζονται μέ τήν ἀξίωση ὅτι εἶναι σοφοί. Διότι ἔχει γραφεῖ ἀπό τόν Ἡσαΐα, πού μίλησε ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ: Θά ἐξα­­­φανίσω τή σοφία αὐτῶν πού παρουσιάζονται ὡς σο­­φοί, καί θά παραμερίσω ὡς ἀνώφελη καί ἄχρηστη τή φρόνηση ἐκείνων πού κομπάζουν μέ τήν ἰδέα ὅτι εἶ­­ναι συνετοί. 20 Ποῦ ὑπάρχει τώρα σοφός; Ποῦ ὑπάρχει ἔμπειρος διδάσκαλος τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου; Ποῦ ἐπιδέξιος συζη­τη­τής τῆς ἄπιστης καί ἄθεης αὐτῆς ἐποχῆς; Δέν ἀπέ­δει­ξε ὁ Θεός μωρή τή σοφία τῶν ἀνθρώπων πού ἔχουν τά κοσμικά φρονήματα τῆς ἐποχῆς μας; 21 Καί ἡ ἀποδοκιμασία αὐτή τοῦ Θεοῦ ἔγινε μέ κάθε δι­καιοσύνη. Διότι, ἀφοῦ μέ τή σοφία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία γί­νεται φανερή στά δημιουργήματά του, δέν γνώρισαν οἱ ἄνθρωποι τόν Θεό μέ τήν ἔμφυτη λογική καί τήν ἄλλη σο­φία τους, ἀποφάσισε ὁ Θεός μέσα στήν ἀγαθότητά του νά σώσει ὅλους ὅσους θά πιστέψουν σέ κάθε ἐπο­­χή, μέ τό κήρυγμα, πού φαίνεται μωρό καί ἀνόητο στούς σοφούς τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου. 22 Καί φαίνεται μωρό καί ἀνόητο, ἐπειδή καί οἱ Ἰουδαῖοι ἀπαιτοῦν ὑπερφυσικό σημεῖο γιά νά πιστέψουν, καί οἱ Ἕλληνες ζητοῦν φιλοσοφικούς συλλογισμούς πού νά ἱκανοποιοῦν τό περίεργο πνεῦμα τους. 23 Ἐμεῖς ὅμως κηρύττουμε τόν Χριστό πού ἔχει σταυ­ρωθεῖ. Καί ὁ σταυρωμένος Χριστός γιά τούς Ἰουδαίους πού περιμένουν τόν Μεσσία Χριστό ὡς ἐπίγειο βασιλιά εἶναι σκάνδαλο, ἐμπόδιο πάνω στό ὁποῖο σκοντάφτουν καί δέν πιστεύουν. Γιά τούς Ἕλληνες πάλι ὁ σταυρωμένος Θεός πού δέν νίκησε τούς ἐχθρούς του παρουσιάζεται ὡς ἰδέα μωρή καί ἀνόητη. 24 Σ’ αὐτούς ὅμως πού ὁ Θεός βρῆκε ἄξιους νά καλέσει στή σωτηρία, εἴτε Ἰουδαῖοι εἶναι εἴτε Ἕλληνες, κηρύττουμε Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶναι Θεοῦ δύναμη πού ἀναγεννᾶ καί ἁγιάζει, καί Θεοῦ σοφία πού φωτίζει κάθε πιστό.

 Το αλίευσα ΕΔΩ

 

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 14 Σεπτεμβρίου 2025, Ἡ Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (Ἰω. ιθ΄ 6-11, 13-20, 25-28, 30-35)

6 καὶ λέγει αὐτοῖς· ἴδε ὁ ἄνθρωπος. ὅτε οὖν εἶδον αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ὑπηρέται, ἐκραύγασαν λέγοντες· σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν. λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· λάβετε αὐτὸν ὑμεῖς καὶ σταυρώσατε· ἐγὼ γὰρ οὐχ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν. 7 ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ Ἰου­δαῖοι· ἡμεῖς νόμον ἔχο­μεν, καὶ κατὰ τὸν νόμον ἡμῶν ὀφείλει ἀποθανεῖν, ὅτι ἑαυτὸν Θεοῦ υἱὸν ἐποί­η­σεν. 8 Ὅτε οὖν ἤκουσεν ὁ Πιλᾶτος τοῦτον τὸν λόγον, μᾶλ­λον ἐφοβήθη, 9 καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ πραιτώριον πάλιν καὶ λέγει τῷ Ἰησοῦ· πόθεν εἶ σύ; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπόκρισιν οὐκ ἔδω­κεν αὐτῷ. 10 λέγει οὖν αὐτῷ ὁ Πι­λᾶτος· ἐμοὶ οὐ λαλεῖς; οὐκ οἶδας ὅτι ἐξουσίαν ἔχω σταυρῶσαί σε καὶ ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε; 11 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ’ ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δε­δομένον ἄνωθεν· διὰ τοῦτο ὁ πα­ραδιδούς μέ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει. 

13 ὁ οὖν Πιλᾶτος ἀκούσας τοῦτον τὸν λόγον ἤγαγεν ἔξω τὸν Ἰησοῦν, καὶ ἐκά­θισεν ἐπὶ τοῦ βήματος εἰς τό­­πον λεγόμενον Λιθό­στρω­­τον, Ἑβρα­ϊστὶ δὲ Γαβ­­βαθᾶ· 14 ἦν δὲ παρασκευὴ τοῦ πάσχα, ὥρα δὲ ὡσεὶ ἕκτη· καὶ λέγει τοῖς Ἰουδαίοις· ἴδε ὁ βασιλεὺς ὑμῶν. 15 οἱ δὲ ἐκραύγασαν· ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν. λέ­­γει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τὸν βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς· οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα. 16 τότε οὖν παρέδωκεν αὐ­τὸν αὐτοῖς ἵνα σταυ­ρω­θῇ. 17 Παρέλαβον δὲ τὸν Ἰη­σοῦν καὶ ἤγαγον· καὶ βαστάζων τὸν σταυρὸν αὐτοῦ ἐξῆλθεν εἰς τὸν λεγόμενον κρανίου τόπον, ὃς λέγεται Ἑβραϊστὶ Γολγοθᾶ, 18 ὅπου αὐτὸν ἐσταύρω­σαν, καὶ μετ’ αὐτοῦ ἄλλους δύο ἐντεῦθεν καὶ ἐντεῦθεν, μέσον δὲ τὸν Ἰησοῦν. 19 ἔγραψε δὲ καὶ τίτλον ὁ Πιλᾶτος καὶ ἔθηκεν ἐπὶ τοῦ σταυροῦ· ἦν δὲ γεγραμμένον· Ἰησοῦς ὁ Ναζω­ραῖος ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰου­δαίων. 20 τοῦτον οὖν τὸν τίτλον πολλοὶ ἀνέγνωσαν τῶν Ἰ­-ου­δαίων, ὅτι ἐγγὺς ἦν τῆς πόλεως ὁ τόπος ὅπου ἐ­­σταυρώθη ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἦν γεγραμμένον Ἑβραϊστί, Ἑλληνιστί, Ρωμαϊστί.

25 Οἱ μὲν οὖν στρατιῶται ταῦτα ἐποίησαν. εἱστήκει­σαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. 26 Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ· γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου. 27 εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου. καὶ ἀπ’ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητὴς αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια. 28 Μετὰ τοῦτο εἰδὼς ὁ Ἰη­σοῦς ὅτι πάντα ἤδη τετέλεσται, ἵνα τελειωθῇ ἡ γραφή, λέγει· διψῶ.

30 ὅτε οὖν ἔλαβε τὸ ὄξος ὁ Ἰησοῦς εἶπε, τετέλεσται, καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα. 31 Οἱ οὖν Ἰουδαῖοι, ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτῳ, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνου τοῦ σαββάτου· ἠρώτησαν τὸν Πιλᾶτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐ­­τῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν. 32 ἦλθον οὖν οἱ στρατιῶται, καὶ τοῦ μὲν πρώτου κατέαξαν τὰ σκέλη καὶ τοῦ ἄλλου τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ· 33 ἐπὶ δὲ τὸν Ἰησοῦν ἐλ­θόντες ὡς εἶδον αὐτὸν ἤδη τεθνηκότα, οὐ κατέαξαν αὐ­τοῦ τὰ σκέλη, 34 ἀλλ’ εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε, καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ. 35 καὶ ὁ ἑωρακὼς μεμαρτύρηκε, καὶ ἀληθινὴ αὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία, κἀκεῖνος οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγει, ἵνα καὶ ὑμεῖς πιστεύσητε.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

6 Τούς λέει ὁ Πιλάτος: Γιά δεῖτε σέ τί ἄθλια κατάσταση κατάντησε ὁ ἄνθρωπος! Ὅταν λοιπόν τόν εἶδαν οἱ ἀρ­­­­­­χι­­ερεῖς καί οἱ ὑπηρέτες τοῦ συνεδρίου, ἄρχισαν νά φω­­­­­νάζουν δυνατά καί νά λένε: Σταύρωσέ τον, σταύ­ρω­­­­σέ τον. Τούς λέει ὁ Πιλάτος: Πάρτε τον ἐσεῖς καί σταυ­­ρῶ­στε τον. Διότι ἐγώ δέν τοῦ βρίσκω καμία ἐνοχή, καμία αἰτία καταδίκης, καί δέν μπορῶ νά τόν σταυρώσω. 7 Ἀλλά ἐπειδή οἱ Ἰουδαῖοι ἤξεραν ὅτι τό ­ρωμαϊκό κράτος συνήθιζε νά ἀνα­γνωρίζει τούς νόμους τῶν λαῶν πού ὑποδούλωνε, ὑπενθυμίζοντάς το αὐτό στόν Πιλάτο τοῦ ἀποκρίθηκαν: Ἐ­μεῖς ἔχουμε νόμο, καί σύμφωνα μέ τό νόμο μας πρέ­πει νά πεθάνει, διότι ἰσχυρίστηκε ὅτι εἶναι υἱός τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι βλασφήμησε τόν Θεό. 8 Ὅταν λοιπόν ὁ Πιλάτος ἄκουσε τό λόγο αὐτό, ὅτι δηλαδή ὁ Ἰησοῦς θεωροῦσε τόν ἑαυτό του υἱό τοῦ Θεοῦ, τρό­μαξε περισσότερο. Διότι ὡς εἰδωλολάτρης πού ἦ­­ταν παραδεχόταν πολλούς θεούς καί ἡμιθέους. Καί γι’ αὐ­τό φο­βή­θηκε μήπως πράγματι ὁ Ἰησοῦς ἦταν γιός κά­­­ποι­ου θεοῦ καί μέ τή δύναμή του τόν ἐξολοθρεύσει. 9 Μπῆκε τότε πάλι στό πραιτώριο καί λέει στόν Ἰησοῦ: Ἀπό ποῦ εἶσαι ἐσύ; Κατάγεσαι ἀπό τή γῆ ἤ ἦλθες ἀπό τόν οὐρανό; Ὁ Ἰησοῦς ὅμως δέν τοῦ ἔδωσε ἀ­πάν­τη­ση. 10 Μετά λοιπόν ἀπό τή σιωπή του αὐτή τοῦ λέει ὁ Πιλάτος: Σέ μένα δέν μιλᾶς; Δέν ξέρεις ὅτι ἔχω ἐξουσία νά σέ σταυρώσω, ὅπως ἔχω καί ἐξουσία νά σέ ἀφήσω ἐλεύθερο; 11 Ὁ Ἰησοῦς τότε τοῦ ἀποκρίθηκε: Δέν θά εἶχες καμία ἐξ­ου­­σία ἐναντίον μου, ἐάν δέν σοῦ εἶχε δοθεῖ ἡ ἐξουσία αὐ­­τή ἀπό ἐπάνω, δηλαδή ἀπό τόν Θεό. Ἡ ἀνοχή τοῦ Θε­οῦ σέ κρατάει ἄρχοντα στή δικαστική ἕδρα, καί σοῦ ἐπι­­­φύλαξε τό καθῆκον νά μέ δικάσεις. Ἐπειδή λοιπόν τήν ἐξουσία αὐτή σοῦ τήν ἔχει δώσει ὁ Θεός καί δέν μπο­ρεῖς νά ἀποφύγεις τό καθῆκον σου νά μέ δικάσεις, γι’ αὐ­τό ὁ Καϊάφας καί τό συνέδριο τῶν Ἰουδαίων ἔχουν με­γαλύτερη ἁμαρ­τία ἀπό σένα. Διότι αὐτοί μέ παρέδωσαν σέ σένα ἀπό φθό­­νο καί μί­σος καί σέ πιέζουν νά μέ καταδικάσεις. Κι ἐσύ τώρα, ἐπει­δή τούς φοβᾶσαι, κάνεις κατάχρηση τῆς ἐξου­­­σί­ας σου.

13 Ὁ Πιλάτος λοιπόν, ὅταν ἄκουσε τά τελευταῖα αὐτά λόγια, μέ τά ὁποῖα οἱ Ἰουδαῖοι ἀνα­γνώρι­ζαν καθαρά ὅτι εἶχαν βασιλιά τους τόν Καίσαρα, ὁδήγησε τόν Ἰησοῦ ἔξω ἀπό τό πραιτώριο. Κι αὐτός κάθισε πάνω στή δικαστική του ἕδρα, πού εἶχε τοποθετηθεῖ πρόχειρα στόν τόπο πού ἦταν στρωμένος μέ πέτρες καί μωσαϊκά καί γι’ αὐτό λεγόταν στήν ἑλληνική γλώσσα Λιθόστρωτο, καί στήν ἑβραϊκή Γαββαθᾶ, δηλαδή ὕψωμα, ἐξαιτίας τοῦ σχήματός του. 14 Ἦταν μάλιστα ἡμέρα τῆς παραμονῆς καί προετοιμασίας τοῦ Πάσχα, καί ἡ ὥρα ἦταν περίπου ἕξι ἀπό τήν ἀνα­­τολή τοῦ ἡλίου, δηλαδή δώδεκα τό μεσημέρι. Λέει τότε ὁ Πιλάτος στούς Ἰουδαίους: Γιά δεῖτε σέ ποιά ἀθλι­­­ό­τη­τα καί καταφρόνηση κατάντησε ὁ βασιλιάς σας. 15 Αὐτοί ὅμως, ἀντί νά παρακινηθοῦν νά δείξουν συμ­πά­θεια καί οἶκτο, ἄρχισαν νά φωνάζουν δυνατά: Πάρ’ τον, πάρ’ τον νά μήν τόν βλέπουμε. Σταύρωσέ τον. Τούς λέει ὁ Πι­λάτος: Τόν βασιλιά σας νά σταυρώσω; Ἀπο­κρίθηκαν οἱ ἀρχιερεῖς: Δέν ἔχουμε ἄλλον βασιλιά πα­ρά μόνο τόν Καίσαρα. Καί μέ τά λόγια τους αὐτά οἱ Ἰου­δαῖοι ἀρ­νή­θηκαν ὄχι μόνο τόν Μεσσία, ἀλλά καί τή θε­μελιώδη ἀρ­χή τῆς θεοκρατίας τους, σύμφωνα μέ τήν ὁποία βασι­λιάς τους ἦταν μόνο ὁ Θεός. 16 Τότε λοιπόν ὁ Πιλάτος τούς παρέδωσε τόν Ἰησοῦ γιά νά σταυ­ρωθεῖ. 17 Παρέλαβαν τότε οἱ στρατιῶτες τόν Ἰησοῦ καί ἄρ­­χισαν νά τόν ὁδηγοῦν πρός τόν τόπο ὅπου θά τόν σταύ­­­­­ρωναν. Κι αὐτός βαστάζοντας ἐπάνω στόν ὦμο του τόν σταυρό του βγῆκε ἔξω ἀπό τά τείχη τῆς πόλεως μέ­χρι κάποια τοποθεσία πού λέγεται Κρανίου τόπος, καί στήν ἑβραϊκή γλώσσα λέγεται Γολγοθᾶ. 18 Ἐκεῖ τόν σταύρωσαν. Καί μαζί του σταύρωσαν ἄλ­λους δύο, τόν ἕνα ἀπό τή μιά μεριά, καί τόν ἄλλο ἀπό τήν ἄλλη. Γιά νά ἀτιμάσουν μάλιστα περισσότερο τόν Ἰησοῦ, τοῦ ἔδωσαν τήν κεντρική θέση, ἀνάμεσα στούς δύο κακούργους. 19 Ὁ Πιλάτος διέταξε ἐπίσης κι ἔγραψαν μία ἐπιγραφή καί τήν τοποθέτησαν στό ἐπάνω μέρος τοῦ σταυροῦ. Στήν ἐπιγραφή αὐτή ἦταν γραμμένο τό ἑξῆς: Ἰησοῦς ὁ Ναζω­ραῖ­ος, ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων. 20 Αὐτή λοιπόν τήν ἐπιγραφή, πού διεκήρυττε ὅτι ὁ Ἰη­σοῦς ἦταν βασιλιάς τοῦ νέου Ἰσραήλ τῆς χάριτος, τή διάβασαν πολλοί ἀπʼ τούς Ἰουδαίους, διότι ὁ τόπος πού σταυρώθηκε ὁ Ἰησοῦς ἦταν κοντά στήν πόλη. Τό κεί­μενο τῆς ἐπιγραφῆς ἦταν γραμμένο σέ τρεῖς γλῶσ­σες: στήν ἑβραϊκή, πού ἦταν ἡ ἐθνική γλώσσα τῶν Ἑβραί­ων, στήν ἑλληνική, πού ἦταν διεθνής γλώσσα, καί στή ρω­μαϊκή, πού ἦταν ἡ ἐπίσημη γλώσσα τοῦ κράτους. Ἔτσι δόθηκε στό περιεχόμενο τῆς ἐπιγραφῆς ὅσο τό δυνατόν μεγαλύτερη δημοσιότητα.

25 Αὐτά λοιπόν ἔκαναν οἱ στρατιῶτες. Ἐκεῖ ὅμως κοντά στό σταυρό τοῦ Ἰησοῦ στεκόταν ἐπίσης καί ἡ μητέρα του καί ἡ ἀδελφή τῆς μητέρας του, ἡ Μαρία ἡ γυναίκα τοῦ Κλωπᾶ καί ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. 26 Ὁ Ἰησοῦς λοιπόν, ὅταν εἶδε τή μητέρα του καί τόν μαθητή πού ἀγαποῦσε νά στέκεται ἐκεῖ κοντά, λέει στή μητέρα του: Γυναίκα, νά ποιός ἀπό τώρα θά εἶναι ὁ γιός σου. 27 Ἔπειτα λέει στό μαθητή: Νά ἡ μητέρα σου. Καί ἀπό ἐκείνη τήν ὥρα τήν πῆρε ὁ μαθητής στό κατάλυμά του. 28 Ὕστερα ἀπ’ αὐτό, ἀφοῦ βεβαιώθηκε ὁ Ἰησοῦς ὅτι εἶχαν πλέον συντελεσθεῖ ὅλα ὅσα θά πάθαινε καί εἶχαν τελείως ἐκπληρωθεῖ σύμφωνα μέ τίς προφητεῖες, γιά νά ἐπα­λη­θευθεῖ ἡ Ἁγία Γραφή σέ ὅλα καί μέχρι τήν τελευταία λεπτομέρεια, εἶπε: Διψῶ.

30 Ὅταν λοιπόν γεύθηκε τό ξίδι ὁ Ἰησοῦς εἶπε: Ὅλα πιά ἔχουν τελειώσει. Οἱ προφητεῖες ὅλες ὁλο­κλη­ρώ­­­­­­θη­­­καν, καί τό ἔργο μου πῆρε αἴσιο τέλος. Ὅλα ὅ­σα ἔπρεπε νά πάθω τελείωσαν, καί ἡ σωτηρία τῶν ἀν­­­­­­­θρώπων ἐξα­­­­­­­­­σφα­λίσθηκε πλήρως. Κι ἀφοῦ ἄφησε μό­­­νος του τό κε­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­φά­λι του νά γείρει πρός τά κάτω, παρέ­δω­σε ἐξουσι­α­­­­­­­­­­­­­­­­­­­στι­κά τήν ψυ­χή του στόν Πατέρα του, ὅταν αὐτός θέ­­­λη­­σε. 31 Στό μεταξύ οἱ Ἰουδαῖοι ἔπαιρναν τά μέτρα τους γιά νά μή μείνουν πάνω στό σταυρό νεκρά τά σώματα τῶν καταδίκων καί κατά τή διάρκεια τοῦ Σαββάτου. Διότι ἡ ἡμέρα πού ἔγινε ἡ σταύρωση ἦταν ἡμέ­ρα ἔκτακτης προ­­­­παρασκευῆς καί ἐξαι­ρετικῆς προετοιμασίας, καθώς ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου ἐκείνου πού θά ἄρχιζε ἀπό τή δύση τοῦ ἡλίου ἦταν μεγάλη καί ἐπίσημη. Διότι, ἐκτός ἀπ’ τό ὅτι ἦταν Σάββατο, συνέπιπτε ἀκόμη καί μέ τήν πρώ­τη ἡμέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Πάσχα. Ἐξάλλου ἀπα­­γορευόταν ρητά στό Δευτερονόμιο νά μεί­νουν ἄταφα τά σώματα τή νύχτα πάνω στό σταυρό. Πα­­­­­ρακάλεσαν λοιπόν τόν Πιλάτο νά διατάξει νά σπάσουν τά σκέ­λη τῶν καταδίκων, γιά νά συντομευθεῖ ἔτσι ὁ θάνατός τους, καί νά τούς σηκώσουν τό συντομότερο ἀπό ἐκεῖ. 32 Ἦλθαν λοιπόν οἱ στρατιῶτες γιά νά σπάσουν τά κόκ­κα­λα τῶν καταδίκων· καί ἔσπασαν τά σκέλη τοῦ ληστῆ τόν ὁποῖο πλησίασαν πρῶτο, ὅπως καί τοῦ ἄλ­λου λη­στῆ πού σταυρώθηκε μαζί μέ τόν Ἰησοῦ. 33 Ὅταν ὅμως ἦλθαν στόν Ἰησοῦ, σάν τόν εἶδαν ὅτι ἦταν ἤδη νεκρός, δέν τοῦ ἔσπασαν τά σκέλη, 34 ἀλλά ἕνας ἀπό τούς στρατιῶτες, γιά νά διαπιστώσει μέ μεγαλύτερη βεβαιότητα τό θάνατό του, τοῦ τρύπησε τήν πλευρά μέ λόγχη, κι ἀμέσως βγῆκε ἀπό τό σημεῖο πού τρυπήθηκε αἷμα καί ὕδωρ. Αὐτό ὅμως ἦταν ἕνα φαι­νόμενο πρω­το­φανές καί παράδοξο· διότι σέ κάθε νε­­­­­κρό τό αἷμα πήζει, καί ὅσο κι ἄν τόν τρυπήσει κανείς, δέν βγαίνει ποτέ καθαρό αἷμα καί διαυγές ὕδωρ. 35 Τό γεγονός ὅμως αὐτό εἶναι ἀληθινό, καί εἶναι πραγ­μα­τικά αὐτά πού ὑποδηλώνει, δηλαδή ἡ κάθαρση τοῦ βαπτίσματος καί ὁ ἁγιασμός ἀπό τό αἷμα τοῦ Κυ­ρί­­­­ου. Κι ἐκεῖνος πού τό εἶδε μέ τά μάτια του ἔδωσε μαρ­­­τυ­­ρία γι’ αὐτό, καί ἡ μαρτυρία του εἶναι ἀληθινή. Ὁ ἴδιος δέν ἔχει καμία ἀμφιβολία γι’ αὐτό, ἀλλά ξέρει κα­­­­­­λά ὅτι λέει τήν ἀλήθεια. Κι ἔδωσε μαρτυρία τόσο γιά τό γε­γονός αὐτό ὅσο καί γιά τό ὅτι οἱ στρατιῶτες δέν ἔ­­σπα­­σαν τά σκέλη τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλά μόνο τήν πλευρά του τρύπησαν. Καί ἔδωσε τή μαρτυρία του αὐτή, γιά νά πι­­­­στέψετε κι ἐσεῖς ὅτι ὁ Ἰησοῦς πού βρίσκεται ἐπά­νω στό σταυρό εἶ­­ναι ὁ Μεσσίας, πού προκήρυξαν οἱ προ­φῆ­τες.

   Το αλίευσα ΕΔΩ