του Μητρ. Μεσογαίας Νικόλαου Χατζηνικολάου
Εγώ ασχολήθηκα με τη θεωρητική περισσότερο Φυσική και Αστροφυσική. Δεν ήμουν πειραματικός ή παρατηρησιακός. Ανήκα στους επιστήμονες της σκέψης και όχι των αισθήσεων. Μια
μέρα, ήταν νομίζω Νοέμβριος του 1980, κάποιοι φίλοι μου που έκαναν
παρατηρήσεις σε ένα μεγάλο αστρονομικό σταθμό βόρεια της Βοστώνης, στο
Haystack, με κάλεσαν να περάσω όλο το βράδυ μαζί τους, δίνοντας μου
παράλληλα την ευκαιρία να δω με το τηλεσκόπιο αυτά που μόνο με τη σκέψη
είχα ως τότε προσεγγίσει.
Είχε
και ένα μεγάλο ραδιοτηλεσκόπιο διαμέτρου περίπου 41 μέτρων, με το οποίο
κάναμε μια παρατήρηση ενός ραδιογαλαξία, σε απόσταση 5,5
δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Στο τέλος γύρω στις 5 το πρωί καθίσαμε και κάναμε μια συζήτηση. Κατάλαβα τι δυνατό πράγμα είναι οι αισθήσεις και η αμεσότητά τους.
Γι”
αυτό και τους ρώτησα πως αισθάνονται μέσα από την εμπειρία αυτών των
παρατηρήσεων, προσδοκώντας να μου μιλήσουν για κάτι συγκλονιστικό,
ανάλογο με αυτό που κι εγώ έζησα εκείνη τη βραδιά. Προς μεγάλη μου όμως έκπληξη, τους άκουσα να μου λένε ότι άλλοτε τους πιάνει τρέλα, άλλοτε τίποτα και κάτι τέτοια.
Όλα
αυτά γιατί ζούμε μέσα σε ένα σκοτεινό σύμπαν με ελάχιστα φωτόνια, πολύ
ψυχρό με θερμοκρασία στους 2,7 βαθμούς Κέλβιν, πολύ άδειο, κενό, είμαστε
απελπιστικά μικροί και τραγικά μόνοι μέσα στο αχανές χάος.
Ήρθε και η σειρά μου να μιλήσω. Τι όμως να πω; Εγώ
ένιωθα ότι το σύμπαν είναι πολύ φωτεινό και ας έχει λίγα φωτόνια, πολύ
θερμό και ας είναι τόσο χαμηλές οι θερμοκρασίες του, γεμάτο από αρμονία,
ομορφιά και σοφία. Ένιωθα
πολύ μικρός χωρίς αυτό να με ενοχλεί, μιας και μπορούσα να το αντικρίσω
και να το απολαύσω, και καθόλου μόνος, αφού η σοφία και η ομορφιά του
είχε ζωή και πρόσωπο.
Τόλμησα και τους το είπα. Απογοητεύθηκαν αντί να με ζηλέψουν. Με ρώτησαν αν είμαι θρήσκος. Τους απάντησα όχι. Μπερδεύτηκαν. Τους είπα όμως ότι εκείνο το βράδυ γέμισα από τη χαρά της θεϊκής παρουσίας. Η συζήτηση σταμάτησε.
Το ίδιο ερέθισμα αυτούς τους βούλιαξε κι εμένα με απελευθέρωσε, με γέμισε. Η διαφορά βρισκόταν μέσα μας.Δεν ήμουν καλύτερος από αυτούς. Όχι. Είχα όμως πίστη. Δόξασα τον Θεό που υπήρχε μέσα μου. Χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσα κι εγώ ούτε να εξηγήσω ούτε να κατανοήσω ούτε και να αντέξω αυτόν τον κόσμο.
του Μητρ. Μεσογαίας Νικόλαου Χατζηνικολάου
Το διαβάσαμε εδώ: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr
Το αλίευσα ΕΔΩ
