να συμπίπτει, κατά το δυνατόν, με την Νέα Σελήνη ( Νουμηνία).
΄Ετσι, όμως, το (σεληνιακό ) έτος, δηλαδή οι 12 σεληνιακοί μήνες, ισοδυναμούσε με άθροισμα 354 ημερών, δηλαδή ήτανε μικρότερο κατά 11 ¼ ημέρες από την πραγματική διάρκεια τού ( ηλιακού ) έτους.
Για να καλύψουν αυτήν την διαφορά, προχώρησαν στην εξής διόρθωση:
υπολόγισαν, ότι σε κάθε οκτώ (8) σεληνιακά έτη προέκυπτε έλλειμμα ενενήντα (90) ημερών, δηλαδή ένα έλλειμμα τριών (3) μηνών τών 30 ημερών έκαστος ( 11 ¼ Χ 8= 90 ). Γι΄ αυτό, στην διάρκεια τών οκτώ (σεληνιακών ) ετών, παρενέβαλλαν τρείς (3) εμβόλιμους μήνες:
- έναν στην διάρκεια τού τρίτου έτους,
- δεύτερον στην διάρκεια τού πέμπτου έτους
-και τρίτον στην διάρκεια τού όγδοου έτους ( πλήρης οκτωχρονιά, εννεαετηρίς . Γέμινος 8.33).
Ο μήνας αυτός, συνήθως, έμπαινε εμβόλιμος αμέσως μετά τον μήνα Ποσειδαιώνα ( περίπου, 16 Δεκ.- 15 Ιαν.), και ονομαζότανε: Ποσειδαιών Β΄.
΄Ετσι, μέσα σε 8 ηλιακά έτη, προέκυπτε εξίσωση τού χρόνου μεταξύ τών 8 σεληνιακών ετών και τών 8 ηλιακών ετών!
Με αυτόν τον τρόπο οι Αρχαίοι ΄Ελληνες εδημιούργησαν το δικό τους ημερολόγιο, το οποίο, επειδή στηριζότανε κατά κύριο λόγο στους σεληνιακούς (συνοδικούς ) μήνες και διορθωτικά στο ηλιακό έτος , λέγεται σεληνοηλιακό ημερολόγιο( υπάρχει και το ηλιακό ημερολόγιο, καθώς και το γνησίως σεληνιακό ημερολόγιο).
Άγγελος Λιβαθινός,
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
