Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Θὰ θυμοῦνται οἱ παλαιότεροι τὴν δεκαετία τοῦ πενήντα, τότε ποὺ ἡ Κύπρος ἀγωνίζονταν γιὰ νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν βρετανικὴ κατοχή, τὶς μεγαλειώδεις διαδηλώσεις ποὺ γίνονταν σχεδὸν κάθε μέρα στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τοὺς φοιτητὲς γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τὴν κυπριακὴ ἐξέγερση καὶ νὰ καταδικάσουν τὸν βρετανικὴ ἀποικιοκρατία. Τὸ ξύλο ἔπεφτε καθημερινά, ἀλλὰ ὁ κόσμος δὲν πτοεῖτο καὶ οἱ διαδηλώσεις διακρίνονταν ἀπὸ τὴν ἔντονη μαχητικότητα καὶ ἀγωνιστικότητα κατὰ τῶν Βρετανῶν καὶ τῶν ἐντόπιων δοσίλογών τους.
Τί θλιβερὴ σύγκριση μὲ τὴν σημερινὴ ἐποχή, τώρα ποὺ ἡ Κύπρος ἀλλὰ καὶ ἡ Ἑλλάδα γίνονται θύματα τῆς εὐρωγερμανικῆς ἀποικιοκρατίας, ὁ κόσμος κοιμᾶται τὸν ὕπνο τοῦ δικαίου. Ἡ καταστροφὴ τῆς Κύπρου, ποὺ μπορεῖ νὰ παρομοιαστεῖ μὲ τὴν μικρασιατικὴ καταστροφή, θὰ ἔχει σοβαρότατες συνέπειες γιὰ τὴν γενικότερη ἐπιβίωση τοῦ ὅλου ἑλληνισμοῦ ὁ ὁποῖος πλέον μετατρέπεται σὲ ἕνα ἀσήμαντο ἀποικιοκρατικὸ κομμάτι τῆς εὐρωγερμανικῆς ὀλιγαρχίας, τῆς ὁποίας τὸ κύριο χαρακτηριστικό της εἶναι ἕνα ἀδίστακτο πνεῦμα χωρὶς νὰ λογαριάζει τὰ ὅποια θύματα θὰ συσσωρεύσει στὸν δρόμο του. Ὅσοι γνωρίζουν τὴν γερμανικὴ ψυχολογία ἀντιλαμβάνονται καλὰ τί ἐννοῶ. Ὅταν κάποτε εἶχα βρεθεῖ περαστικὸς στὴν Γερμανία, εἶχα τύχει νὰ βρεθῶ μάρτυρας σὲ ἕνα τροχαῖο δυστύχημα σὲ ἕνα ἀπὸ τοὺς πιὸ πολυσύχναστους δρόμους τῆς Φρανκφούρτης. Μοῦ ἔκανε φοβερὴ δυσάρεστη ἐντύπωση ὅτι....
Θὰ θυμοῦνται οἱ παλαιότεροι τὴν δεκαετία τοῦ πενήντα, τότε ποὺ ἡ Κύπρος ἀγωνίζονταν γιὰ νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν βρετανικὴ κατοχή, τὶς μεγαλειώδεις διαδηλώσεις ποὺ γίνονταν σχεδὸν κάθε μέρα στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τοὺς φοιτητὲς γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τὴν κυπριακὴ ἐξέγερση καὶ νὰ καταδικάσουν τὸν βρετανικὴ ἀποικιοκρατία. Τὸ ξύλο ἔπεφτε καθημερινά, ἀλλὰ ὁ κόσμος δὲν πτοεῖτο καὶ οἱ διαδηλώσεις διακρίνονταν ἀπὸ τὴν ἔντονη μαχητικότητα καὶ ἀγωνιστικότητα κατὰ τῶν Βρετανῶν καὶ τῶν ἐντόπιων δοσίλογών τους.
Τί θλιβερὴ σύγκριση μὲ τὴν σημερινὴ ἐποχή, τώρα ποὺ ἡ Κύπρος ἀλλὰ καὶ ἡ Ἑλλάδα γίνονται θύματα τῆς εὐρωγερμανικῆς ἀποικιοκρατίας, ὁ κόσμος κοιμᾶται τὸν ὕπνο τοῦ δικαίου. Ἡ καταστροφὴ τῆς Κύπρου, ποὺ μπορεῖ νὰ παρομοιαστεῖ μὲ τὴν μικρασιατικὴ καταστροφή, θὰ ἔχει σοβαρότατες συνέπειες γιὰ τὴν γενικότερη ἐπιβίωση τοῦ ὅλου ἑλληνισμοῦ ὁ ὁποῖος πλέον μετατρέπεται σὲ ἕνα ἀσήμαντο ἀποικιοκρατικὸ κομμάτι τῆς εὐρωγερμανικῆς ὀλιγαρχίας, τῆς ὁποίας τὸ κύριο χαρακτηριστικό της εἶναι ἕνα ἀδίστακτο πνεῦμα χωρὶς νὰ λογαριάζει τὰ ὅποια θύματα θὰ συσσωρεύσει στὸν δρόμο του. Ὅσοι γνωρίζουν τὴν γερμανικὴ ψυχολογία ἀντιλαμβάνονται καλὰ τί ἐννοῶ. Ὅταν κάποτε εἶχα βρεθεῖ περαστικὸς στὴν Γερμανία, εἶχα τύχει νὰ βρεθῶ μάρτυρας σὲ ἕνα τροχαῖο δυστύχημα σὲ ἕνα ἀπὸ τοὺς πιὸ πολυσύχναστους δρόμους τῆς Φρανκφούρτης. Μοῦ ἔκανε φοβερὴ δυσάρεστη ἐντύπωση ὅτι....
οἱ περαστικοὶ ὄχι μόνον δὲν
ἐνδιαφέρονταν νὰ δώσουν κάποια βοήθεια, ἀλλὰ ἀναρωτιόνταν ἄν… τὸ θύμα
εἶναι ἀσφαλισμένο. Ἄλλωστε ἡ ἱστορία ἔχει καταγράψει μὲ ὅλες τὶς
λεπτομέρειες τὴν γερμανικὴ μεγαλομανία τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα ποὺ ἐπέφερε
ἑκατομμύρια θύματα στὸν βωμὸ τῆς κυριαρχίας τους, τὴν ὁποία τελικὰ
πλήρωσαν πολὺ ἀκριβὰ ἀλλὰ φαίνεται πὼς δὲν ἔβαλαν μυαλό.
Ἀλλὰ τὸ θέμα μας δὲν εἶναι οἱ Γερμανοί. Αὐτοὶ κάνουν ὅτι κάνουν σύμφωνα μὲ τὰ συμφέροντά τους, τὴν ψυχολογία τους καὶ τὴν παιδεία τους. Τὸ θλιβερὸ στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶναι ἡ γιὰ ἄλλη μία φορὰ ἑλληνικὴ προδοσία ποὺ παραδίδει ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ καταπονημένα καὶ ἡρωικὰ κομμάτια τοῦ ἑλληνισμοῦ στὴν καταστροφή. Ἡ Ἑλλάδα μετὰ καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ καταστροφή, θὰ ἔχει ἀκόμα ἕνα προηγούμενο ὅτι πλέον δὲν ὑπάρχει καμία ἐλπίδα ἀντίστασης καὶ ὅτι μόνο τὸ σκύψιμο τῆς κεφαλῆς καὶ τὸ «σφάξε μὲ ἀγὰ νὰ ἁγιάσω» θὰ εἶναι τὸ ἐθνικό μας μέλλον. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐκκλησία, ἐνῶ κάποτε ἦταν πρώτη στὶς ἐπάλξεις τοῦ ἑλληνισμοῦ σήμερα ἔχει μετατραπεῖ σὲ ἕνα δημοσιοσχετιστικὸ μόρφωμα ποὺ τρέμει μὴν τυχὸν καὶ χαλάσει τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς δοσίλογους ποὺ ἔχουν παραδώσει τὴν χώρα ἕρμαιο στὴν εὐρωγερμανικὴ βουλιμία.
Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα τὸ μέλλον θὰ εἶναι ἡ σταδιακὴ ἐκκένωση τῆς Ἑλλάδας ἀλλὰ καὶ τῆς Κύπρου, ἀπὸ ὅσους θὰ μποροῦσαν νὰ συμβάλλουν στὴν ἀνόρθωση, δηλαδὴ ἐπιστήμονες, διανοούμενοι, εἰδικευμένο ἐργατικὸ δυναμικό, καθὼς δὲν θὰ ὑπάρχει κανένα φῶς ἀπὸ πουθενὰ καὶ ἡ Ἑλλάδα, ὁ ἑλληνισμός, θὰ καταντήσει μία γραφικὴ ἀνάμνηση στὰ χρονοντούλαπα τῆς ἱστορίας. Οἱ δοσίλογοι θὰ χαίρονται ἐνῶ καὶ οἱ κάθε λογὴς πολιτικοὶ ἀπατεῶνες ποὺ θησαύρισαν τόσα χρόνια θὰ αἰσθάνονται δικαιωμένοι καθὼς δὲν ἔχουν ἀντιμετωπίσει καμία οὐσιαστικὴ ἀντίσταση στὸ ξεπούλημα τῆς χώρας.
Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα ;
Ἀλλὰ τὸ θέμα μας δὲν εἶναι οἱ Γερμανοί. Αὐτοὶ κάνουν ὅτι κάνουν σύμφωνα μὲ τὰ συμφέροντά τους, τὴν ψυχολογία τους καὶ τὴν παιδεία τους. Τὸ θλιβερὸ στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶναι ἡ γιὰ ἄλλη μία φορὰ ἑλληνικὴ προδοσία ποὺ παραδίδει ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ καταπονημένα καὶ ἡρωικὰ κομμάτια τοῦ ἑλληνισμοῦ στὴν καταστροφή. Ἡ Ἑλλάδα μετὰ καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ καταστροφή, θὰ ἔχει ἀκόμα ἕνα προηγούμενο ὅτι πλέον δὲν ὑπάρχει καμία ἐλπίδα ἀντίστασης καὶ ὅτι μόνο τὸ σκύψιμο τῆς κεφαλῆς καὶ τὸ «σφάξε μὲ ἀγὰ νὰ ἁγιάσω» θὰ εἶναι τὸ ἐθνικό μας μέλλον. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐκκλησία, ἐνῶ κάποτε ἦταν πρώτη στὶς ἐπάλξεις τοῦ ἑλληνισμοῦ σήμερα ἔχει μετατραπεῖ σὲ ἕνα δημοσιοσχετιστικὸ μόρφωμα ποὺ τρέμει μὴν τυχὸν καὶ χαλάσει τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς δοσίλογους ποὺ ἔχουν παραδώσει τὴν χώρα ἕρμαιο στὴν εὐρωγερμανικὴ βουλιμία.
Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα τὸ μέλλον θὰ εἶναι ἡ σταδιακὴ ἐκκένωση τῆς Ἑλλάδας ἀλλὰ καὶ τῆς Κύπρου, ἀπὸ ὅσους θὰ μποροῦσαν νὰ συμβάλλουν στὴν ἀνόρθωση, δηλαδὴ ἐπιστήμονες, διανοούμενοι, εἰδικευμένο ἐργατικὸ δυναμικό, καθὼς δὲν θὰ ὑπάρχει κανένα φῶς ἀπὸ πουθενὰ καὶ ἡ Ἑλλάδα, ὁ ἑλληνισμός, θὰ καταντήσει μία γραφικὴ ἀνάμνηση στὰ χρονοντούλαπα τῆς ἱστορίας. Οἱ δοσίλογοι θὰ χαίρονται ἐνῶ καὶ οἱ κάθε λογὴς πολιτικοὶ ἀπατεῶνες ποὺ θησαύρισαν τόσα χρόνια θὰ αἰσθάνονται δικαιωμένοι καθὼς δὲν ἔχουν ἀντιμετωπίσει καμία οὐσιαστικὴ ἀντίσταση στὸ ξεπούλημα τῆς χώρας.
Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα ;
Το αλίευσα ΕΔΩ
